Απόστολος Αποστολόπουλος
Πολύ ενοχλημένη είναι τώρα τελευταία η Γερμανία, μια με τους Αμερικάνους, μια με τους Έλληνες. Οι Αμερικάνοι δεν θέλουν να προμηθεύεται η Γερμανία πετρέλαιο και φυσικό αέριο από τη Ρωσία. Οι Αμερικάνοι θέλουν να πουλάνε το δικό τους στη Γερμανία-και σε όλους τους άλλους- παρά το ότι είναι πιο ακριβό από το ρώσικο. Οι φίλοι οφείλουν να ξηλωθούν για το χατίρι μας, σκέπτονται οι Αμερικάνοι, εμείς τόσα κάνουμε γι’ αυτούς. Στο τέλος- τέλος οι Γερμανοί δεν άφησαν πέτρα στην πέτρα σε όλη την Ευρώπη και παρ΄ όλα αυτά οι υπερατλαντικοί Φίλοι ανοικοδόμησαν τη Γερμανία με το Σχέδιο Μάρσαλ, βάζοντας χέρι, είναι η αλήθεια, στην τσέπη των θυμάτων. Οι Αμερικάνοι ήθελαν να ξεπλυθούν ηθικά και να ανασυγκροτηθούν οικονομικά οι ηττημένοι ναζί πολεμιστές του Χίτλερ, ώστε να αντιμετωπίσουν τους κομμουνιστές, πρώην συμμάχους στον Πόλεμο. Εμείς μείναμε με τον Γλέζο να λέει «έστω ένα ευρώ» αποζημίωση, ως αναγνώριση των καταστροφών που έκαναν στην πατρίδα κατά την Κατοχή. Η ελληνική συμβολή, στο πλαίσιο του σχεδίου Μάρσαλ, στην ανοικοδόμηση της Γερμανίας έχει μια «χαριτωμένη» διάσταση, την απλοποιώ και προσαρμόζω, την ορολογία, στα σημερινά:
Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν κάτι σαν τα σημερινά Μνημόνια. Για να επωφεληθούμε χρειάζονταν, εκ μέρους μας, κάποια προαπαιτούμενα. Ένα προαπαιτούμενο ήταν η εξόρυξη βωξίτη, ως απόδειξη ότι προάγουμε την έρευνα για τον ορυκτό μας πλούτο. Οι Αμερικάνοι, λοιπόν, για να εκπληρώσουν δικές τους υποχρεώσεις, στο πλαίσιο του Σχεδίου Μάρσαλ, προς τη Γερμανία πήραν μια σημαντική ποσότητα ελληνικού βωξίτη για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της γερμανικής βιομηχανίας. Δηλαδή οι Αμερικάνοι μας πήραν τον βωξίτη τζάμπα και με ξένα κόλλυβα έκαναν τη δουλειά τους με τη Γερμανία. Ο βωξίτης πήγε στη Γαλλία για να μετατραπεί σε αλουμίνιο και κατέληξε στη Γερμανία και όλα μέλι-γάλα. Σημείωση: Οι Αμερικάνοι βοήθησαν να αναπτυχθεί η γερμανική βιομηχανία αλλά απέτρεψαν την ανάπτυξη της ελληνικής βιομηχανίας.
Παρένθεση: από εκείνη την εποχή (αλλά και προπολεμικά) ξένες Δυνάμεις ενδιαφέρονταν για τον ορυκτό μας πλούτο. Τα Μνημόνια και η γερμανική αδιαλλαξία εξηγούνται θαυμάσια όχι από τον κακό χαρακτήρα του Σόϊμπλε αλλά από την ανάγκη της Γερμανίας για ορυκτά και επομένως είναι αμείλικτη στην προσπάθειά της να μας αποσπάσει από τις ΗΠΑ και να μας μετατρέψει σε δικό της υποζύγιο, οικονομικό και γεωπολιτικό.
Η ελληνική διπλωματία φαίνεται εντελώς ανίκανη να αποσπάσει ανταλλάγματα πχ στο Κυπριακό ή σε άλλα κρίσιμα θέματα, όπως το Σκοπιανό ή το Χρέος. Ο Ερντογάν παίρνει θανατηφόρα ρίσκα χορεύοντας μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Το δίπολο Τσίπρας/Κοτζιάς δεν φαίνεται ικανό να ελιχθεί ούτε καν εντός του Δυτικού χώρου, μεταξύ Ουάσιγκτον και Βερολίνου, με αποτέλεσμα η χώρα να μένει έρμαιο της αντιπαράθεσης ΗΠΑ/ΕΕ-Βερολίνο και οι επικυρίαρχοι να αναζητούν, πλέον, λύσεις συμφέρουσες σε χρόνο, φορείς και καταστάσεις. Αυτό το φαινομενικά σταθερό αλλά εύθραυστο σκηνικό μπορεί ο Ερντογάν να θεωρήσει ότι του ανοίγει για λίγο ένα «παράθυρο ευκαιρίας» να πραγματοποιήσει τις απειλές του εναντίον μας δρώντας αυτόνομα. Παρακάμπτοντας, δηλαδή, το ότι, τουλάχιστον έως πρόσφατα, οι ΗΠΑ δεν άφηναν περιθώρια τουρκικής επίθεσης εναντίον μας. Κλείνει η παρένθεση.
Θύμωσε, λοιπόν, η Καγκελάριος και άρχισε να μιλάει για ελευθερία και ανεξαρτησία της Ευρώπης απέναντι στις ΗΠΑ. Το κόλπο είναι πολύ παλιό. Έτσι ξεκίνησε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, όταν οι Σπαρτιάτες ζήλεψαν το κλέος της Αθήνας και κάλεσαν τους άλλους Έλληνες σε αγώνα για Ελευθερία και απελευθέρωση από τους καταπιεστές Αθηναίους. Οι Γερμανοί μελετούν εμβριθώς τους Αρχαίους Έλληνες, υπόμνηση προς όλους ότι ο Πολιτισμός, ο Σοφοκλής, ο Ηράκλειτος ή ο Θουκυδίδης, διόλου δεν αποκλείουν να είσαι πρώτης τάξεως κάθαρμα, ναζί, κομμουνιστής ή υπέρ της Δημοκρατίας...
Η Μέρκελ, ενοχλήθηκε επειδή, λέει, το ισχυρό Πεκίνο εξαναγκάζει την αδύναμη Αθήνα να υπογράφει διάφορες (υποτίθεται ασύμφορες) συμφωνίες. Στενοχωρήθηκαν οι Γερμανοί επειδή οι ισχυροί Κινέζοι αδικούν τους αδύναμους Έλληνες. Το σωστό, είπαν, θα ήταν να προτάξει τα στήθη του το Βερολίνο για να μη μας αδικεί ο κινέζος γίγαντας. Όπως ακριβώς έκανε και κάνει το Βερολίνο με τα Μνημόνια, για να ξέρουμε τι λέμε. Η Ευρώπη πρέπει να έχει μια φωνή, δήλωσε δημοκρατικά η Καγκελάριος, εννοώντας τη δική της φωνή, αποκλειστικά. Ο Μακρόν παριστάνει ότι θα έχει κι αυτός φωνή, αλλά άλλο η διφωνία άλλο η διαφωνία, αν μου επιτραπεί το λογοπαίγνιο. Το Βερολίνο σ’ αυτά είναι πολύ αυστηρό και ο Μακρόν σίγουρα θα το καταλάβει εγκαίρως και θα σιωπήσει, για το καλό του.
Τώρα γιατί η κυβέρνηση, «πρώτη φορά Αριστερά», και η αντιπολίτευση, « είμαστε οι σωτήρες εκ δεξιών», γιατί, λέω, δεν ζητάνε κάτι τις, ένα τόσο δα, για το Κυπριακό, για τη Σούδα κλπ, σε αντάλλαγμα για τις θυσίες του κοσμάκη; Είναι μια ερώτηση αναπάντητη από τον Πόλεμο και μετά, από την Μεταπολίτευση και μετά, από το φυσικό θάνατο των γονέων μας και μετά, από το φυσικό θάνατο των εκάστοτε κυβερνώντων, αδιάφορο ποίων, μοιάζουν όλοι σαν δυο σταγόνες νερό, βλάπτουν «τη Συρία» το ίδιο, που θα έλεγε και ο Καβάφης. Τώρα, λέει, καθυστερεί η δόση, όχι η πολυσυζητημένη από το NOOR ONE, αλλά η δόση από τις Βρυξέλλες επειδή, τεμπέληδες και άχρηστοι καθώς είμαστε, δεν έχουμε πχ ανοίξει ακόμα τα καταστήματα όλες τις Κυριακές να σωθεί η Οικονομία, επιτέλους. Αλλά, επίσης επιτέλους, η «πρώτη φορά Αριστερά» θα το κάνει κι αυτό υποκύπτοντας- «έξις δευτέρα φύσις» - στους ξένους καταπιεστές, αλλά που θα πάει θα βγούμε στις Αγορές και θα δούμε όλοι προκοπή. Μερικοί ψάχνονται ακόμα αν φταίμε εμείς ή οι ξένοι που θα μας βάλουν τάξη.
Είμαστε πραγματικά άτυχοι: Έπεσε έξω ο Μαρξ, το προλεταριάτο έστριψε σε λάθος γωνία της Ιστορίας και το χάσαμε. Αλλά εξόκειλε και ο Καβάφης, ούτε οι βάρβαροι ήταν λύση.
Savvas Kalenteridis
Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν κάτι σαν τα σημερινά Μνημόνια. Για να επωφεληθούμε χρειάζονταν, εκ μέρους μας, κάποια προαπαιτούμενα. Ένα προαπαιτούμενο ήταν η εξόρυξη βωξίτη, ως απόδειξη ότι προάγουμε την έρευνα για τον ορυκτό μας πλούτο. Οι Αμερικάνοι, λοιπόν, για να εκπληρώσουν δικές τους υποχρεώσεις, στο πλαίσιο του Σχεδίου Μάρσαλ, προς τη Γερμανία πήραν μια σημαντική ποσότητα ελληνικού βωξίτη για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της γερμανικής βιομηχανίας. Δηλαδή οι Αμερικάνοι μας πήραν τον βωξίτη τζάμπα και με ξένα κόλλυβα έκαναν τη δουλειά τους με τη Γερμανία. Ο βωξίτης πήγε στη Γαλλία για να μετατραπεί σε αλουμίνιο και κατέληξε στη Γερμανία και όλα μέλι-γάλα. Σημείωση: Οι Αμερικάνοι βοήθησαν να αναπτυχθεί η γερμανική βιομηχανία αλλά απέτρεψαν την ανάπτυξη της ελληνικής βιομηχανίας.
Παρένθεση: από εκείνη την εποχή (αλλά και προπολεμικά) ξένες Δυνάμεις ενδιαφέρονταν για τον ορυκτό μας πλούτο. Τα Μνημόνια και η γερμανική αδιαλλαξία εξηγούνται θαυμάσια όχι από τον κακό χαρακτήρα του Σόϊμπλε αλλά από την ανάγκη της Γερμανίας για ορυκτά και επομένως είναι αμείλικτη στην προσπάθειά της να μας αποσπάσει από τις ΗΠΑ και να μας μετατρέψει σε δικό της υποζύγιο, οικονομικό και γεωπολιτικό.
Η ελληνική διπλωματία φαίνεται εντελώς ανίκανη να αποσπάσει ανταλλάγματα πχ στο Κυπριακό ή σε άλλα κρίσιμα θέματα, όπως το Σκοπιανό ή το Χρέος. Ο Ερντογάν παίρνει θανατηφόρα ρίσκα χορεύοντας μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Το δίπολο Τσίπρας/Κοτζιάς δεν φαίνεται ικανό να ελιχθεί ούτε καν εντός του Δυτικού χώρου, μεταξύ Ουάσιγκτον και Βερολίνου, με αποτέλεσμα η χώρα να μένει έρμαιο της αντιπαράθεσης ΗΠΑ/ΕΕ-Βερολίνο και οι επικυρίαρχοι να αναζητούν, πλέον, λύσεις συμφέρουσες σε χρόνο, φορείς και καταστάσεις. Αυτό το φαινομενικά σταθερό αλλά εύθραυστο σκηνικό μπορεί ο Ερντογάν να θεωρήσει ότι του ανοίγει για λίγο ένα «παράθυρο ευκαιρίας» να πραγματοποιήσει τις απειλές του εναντίον μας δρώντας αυτόνομα. Παρακάμπτοντας, δηλαδή, το ότι, τουλάχιστον έως πρόσφατα, οι ΗΠΑ δεν άφηναν περιθώρια τουρκικής επίθεσης εναντίον μας. Κλείνει η παρένθεση.
Θύμωσε, λοιπόν, η Καγκελάριος και άρχισε να μιλάει για ελευθερία και ανεξαρτησία της Ευρώπης απέναντι στις ΗΠΑ. Το κόλπο είναι πολύ παλιό. Έτσι ξεκίνησε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, όταν οι Σπαρτιάτες ζήλεψαν το κλέος της Αθήνας και κάλεσαν τους άλλους Έλληνες σε αγώνα για Ελευθερία και απελευθέρωση από τους καταπιεστές Αθηναίους. Οι Γερμανοί μελετούν εμβριθώς τους Αρχαίους Έλληνες, υπόμνηση προς όλους ότι ο Πολιτισμός, ο Σοφοκλής, ο Ηράκλειτος ή ο Θουκυδίδης, διόλου δεν αποκλείουν να είσαι πρώτης τάξεως κάθαρμα, ναζί, κομμουνιστής ή υπέρ της Δημοκρατίας...
Η Μέρκελ, ενοχλήθηκε επειδή, λέει, το ισχυρό Πεκίνο εξαναγκάζει την αδύναμη Αθήνα να υπογράφει διάφορες (υποτίθεται ασύμφορες) συμφωνίες. Στενοχωρήθηκαν οι Γερμανοί επειδή οι ισχυροί Κινέζοι αδικούν τους αδύναμους Έλληνες. Το σωστό, είπαν, θα ήταν να προτάξει τα στήθη του το Βερολίνο για να μη μας αδικεί ο κινέζος γίγαντας. Όπως ακριβώς έκανε και κάνει το Βερολίνο με τα Μνημόνια, για να ξέρουμε τι λέμε. Η Ευρώπη πρέπει να έχει μια φωνή, δήλωσε δημοκρατικά η Καγκελάριος, εννοώντας τη δική της φωνή, αποκλειστικά. Ο Μακρόν παριστάνει ότι θα έχει κι αυτός φωνή, αλλά άλλο η διφωνία άλλο η διαφωνία, αν μου επιτραπεί το λογοπαίγνιο. Το Βερολίνο σ’ αυτά είναι πολύ αυστηρό και ο Μακρόν σίγουρα θα το καταλάβει εγκαίρως και θα σιωπήσει, για το καλό του.
Τώρα γιατί η κυβέρνηση, «πρώτη φορά Αριστερά», και η αντιπολίτευση, « είμαστε οι σωτήρες εκ δεξιών», γιατί, λέω, δεν ζητάνε κάτι τις, ένα τόσο δα, για το Κυπριακό, για τη Σούδα κλπ, σε αντάλλαγμα για τις θυσίες του κοσμάκη; Είναι μια ερώτηση αναπάντητη από τον Πόλεμο και μετά, από την Μεταπολίτευση και μετά, από το φυσικό θάνατο των γονέων μας και μετά, από το φυσικό θάνατο των εκάστοτε κυβερνώντων, αδιάφορο ποίων, μοιάζουν όλοι σαν δυο σταγόνες νερό, βλάπτουν «τη Συρία» το ίδιο, που θα έλεγε και ο Καβάφης. Τώρα, λέει, καθυστερεί η δόση, όχι η πολυσυζητημένη από το NOOR ONE, αλλά η δόση από τις Βρυξέλλες επειδή, τεμπέληδες και άχρηστοι καθώς είμαστε, δεν έχουμε πχ ανοίξει ακόμα τα καταστήματα όλες τις Κυριακές να σωθεί η Οικονομία, επιτέλους. Αλλά, επίσης επιτέλους, η «πρώτη φορά Αριστερά» θα το κάνει κι αυτό υποκύπτοντας- «έξις δευτέρα φύσις» - στους ξένους καταπιεστές, αλλά που θα πάει θα βγούμε στις Αγορές και θα δούμε όλοι προκοπή. Μερικοί ψάχνονται ακόμα αν φταίμε εμείς ή οι ξένοι που θα μας βάλουν τάξη.
Είμαστε πραγματικά άτυχοι: Έπεσε έξω ο Μαρξ, το προλεταριάτο έστριψε σε λάθος γωνία της Ιστορίας και το χάσαμε. Αλλά εξόκειλε και ο Καβάφης, ούτε οι βάρβαροι ήταν λύση.
Savvas Kalenteridis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου