Οἰκουμενιστές: Ὀρθοδοξία καὶ χριστιανοσύνη τ`αυτὸν ἐστίν

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης, Δάσκαλος

«Τέτοια ὥρα τέτοια λόγια», θὰ πεῖ ὁ κάθε καλοπροαίρετος, ἀλλὰ κατὰ τὰ ἄλλα ἀνενημέρωτος ὀρθόδοξος χριστιανός, ποὺ εἶναι βαφτισμένος στὴν κολυμβήθρα τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Εἶναι ὥρα νὰ ἀσχολούμαστε μὲ «λεπτομέρειες» καὶ «ἀσήμαντα πράγματα», ἐνῶ ὁ κόσμος καίγεται στὴν κυριολεξία, μὲ ὅσα φοβερὰ καὶ θλιβερὰ συμβαίνουν γύρω μας, κοντά μας; Νὰ μιλᾶμε αἴφνης γιὰ τὴ βασίλισσα Σοφία καὶ τὴν «ἐπιθυμία» της νὰ προσκυνήσει τὴν ἁγία Ἑλένη καὶ τὸν Τίμιο Σταυρό! 

Ναί, εἶναι ὥρα καὶ μάλιστα πολὺ κατάλληλη. Διότι μὲ αὐτὴν τὴν ἀφορμὴ βεβαιώνεται ἀπὸ στόματα ὀρθοδόξων ποιμένων ἡ ταύτιση τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς αἱρέσεις. Χάθηκε τὸ κριτήριο ἢ γίνεται σκόπιμα; Ὅποιο ἀπὸ τὰ δυὸ κι ἂν ἰσχύει, δὲν εἶναι τυχαῖο τίποτε σήμερα καὶ ὅ,τι γίνεται  ἀπὸ τοὺς πρωτομάστορες τῆς Παγκοσμιοποίησης, γίνεται πάντα μὲ συγκεκριμένο σκοπὸ καὶ μεγάλη μαεστρία, γιὰ τὸ χτίσιμο τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, ἔχοντας ἀνὰ χείρας ὡς ἰσχυρὴ βακτηρία τὸν Οἰκουμενισμό.

Ἡ βασίλισσα τῆς Ἱσπανίας Σοφία, πρόσωπο ἀξιοσέβαστο, ζήτησε νὰ προσκυνήσει τὴν

ἁγία Ἑλένη καὶ τὸν Τίμιο Σταυρό, στὸ ναὸ τῆς ἁγίας Βαρβάρας. Δικαίωμά της. Ἡ Σοφία, καθὼς γράφει τὸ βιογραφικό της, γεννήθηκε στὴν Ἑλλάδα καὶ βαφτίστηκε ὀρθόδοξη. Ὅταν ὅμως ἦρθε ἡ ὥρα νὰ παντρευτεῖ τὸν Κάρολο τῆς Ἱσπανίας καὶ νὰ γίνει βασίλισσα, ἀπαρνήθηκε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἀσπάστηκε τὸν Παπισμό. Ἔκτοτε παραμένει παπικὴ στὴν πίστη της, μὲ ξεχωριστὰ προνόμια, ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐπικοινωνία της μὲ τὸν Πάπα. «Ἡ πριγκίπισσα Σοφία παντρεύτηκε τὸν Χουᾶν Κάρλος στὴν Ἀθήνα στὶς 14 Μαΐου τοῦ 1962. Ἐπιπλέον, μεταστράφηκε στὸν Ρωμαιοκαθολικισμὸ καὶ παραιτήθηκε τῶν δικαιωμάτων της στὸν ἑλληνικὸ θρόνο»(Βικιπαίδεια). Αὐτὸ σὰν πληροφορία, γιὰ νὰ ἔρθουμε στὸ θέμα. Ποιὸ λοιπὸν τὸ ὕποπτο καὶ ἀντορθόδοξο σὲ ὅλη τὴν ὑπόθεση;  

Τὴν ὑποδέχτηκαν, λέει ἡ εἴδηση, οἱ ἐπίσκοποι Φαναρίου Ἀγαθάγγελος καὶ ὁ Σαλώνων Ἀντώνιος. Δύο ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι. Καὶ τῆς εἶπαν μεταξύ των ἄλλων ὅτι «…ἐδῶ αὐτὲς τὶς μέρες χτυπᾶ ἡ καρδιὰ τῆς Χριστιανοσύνης» καὶ ἐπιπλέον ἀναφέρθηκαν στὴ σημασία τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς γιὰ ὁλόκληρο τὸν χριστιανικὸ κόσμο. Μάλιστα, τῆς προσέφεραν εἰκόνα τῶν Ἁγίων Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης…», λέει ἡ εἴδηση.

«Χτυπᾶ ἡ καρδιὰ τῆς χριστιανοσύνης», λέει ὁ ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος. Τῆς χριστιανοσύνης καὶ ὄχι τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἃς τὸ προσέξουμε αὐτό. Ἡ γενικότητα αὐτὴ στὸ λόγο του δὲν εἶναι τυχαία. «Τῆς χριστιανοσύνης», δηλαδή, ἐμμέσως, πλὴν σαφῶς, εἴμαστε ἕνα ὡς «χριστιανοσύνη». Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ ἀναγνωρίζουμε καὶ σὲ ὅλους τους ἄλλους «χριστιανοὺς» ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, οἱ ὀρθόδοξοι ποιμένες, πὼς ὑπάρχει καὶ σ` αὐτοὺς ἐκκλησιαστικότητα. Ἢ ἀκόμη παραπέρα, ὅτι καλῶς ἐπισκιάζεται ἡ μοναδικότητα τῆς ἐκκλησιαστικότητας τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, ὅπως διαμηνύεται αὐτὸν τὸν καιρὸ ἀπὸ τὸν προτεστάντη Γ.Γ. αὐτοῦ, Νορβηγὸ Δρα Ὄλαβ Φύξε Τβέιτ καὶ ἐξισώνεται μὲ ὅλα τα ἄλλα θρησκευτικὰ κατασκευάσματα.  Καὶ θέλουν αὐτοὶ οἱ «ποιμένες» νὰ μᾶς πείσουν, πὼς δὲν ὑπάρχει οἰκουμενιστικὸ κίνημα, πὼς δὲν ὑπάρχει οἰκουμενισμός.  

Ἡ ὑποκρισία καὶ ὁ ὕπουλος τρόπος δράσης δὲν ἁρμόζει σὲ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Τὸ λίγο καὶ τὸ ἐλάχιστο στὴν ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια, δὲν μποροῦν νὰ δικαιολογήσουν τὴν προδοτικὴ στάση ἀπέναντι σ` αὐτὴν καὶ στὸ Χριστό, χάριν τοῦ Καίσαρος. Δυστυχῶς, τὰ συνεχῆ συμβαίνοντα «ἀσήμαντα» ἀπὸ χρόνων πολλῶν, εἶναι αὐτὰ ποὺ διαμόρφωσαν τὴν παροῦσα  ἀδιέξοδη κατάσταση στὴν ἀνθρωπότητα, γιὰ τὴν ὁποία ἡ Ἁγία Ὀρθοδοξία δὲν φέρει καμιὰ εὐθύνη. 

Ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων της καὶ ἡ Πάτρια Παράδοσή της δὲν ὑπῆρξαν ποτὲ στὴν ἱστορία  ὑποκινητὲς ἢ αἴτιοι οὐδενὸς κακοῦ. Δὲν ἐννοοῦμε τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ τὴν διακόνησαν ἢ τὴν διακονοῦν ἀναξίως, ἀλλὰ τὴν ἴδια τὴν πίστη καὶ τὴ διδασκαλία της. Δὲν εἶναι καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει συνεργὸς κανενὸς οὔτε καὶ θὰ ἐπιφορτισθεῖ στὸ ἐλάχιστό τα ἐγκλήματα ποὺ διαπράττονται ἀπὸ ἄλλους. 

Διότι αὐτὸ θὰ συμβεῖ ἐν καιρῶ, ἂν γίνει ἡ λεγόμενη «ἕνωση» μὲ τὶς τιθέμενες προϋποθέσεις. Θὰ συνεχίζονται οἱ γνωστὲς ἀπὸ τὴν ἱστορία παπικὲς μέθοδοι ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη καὶ θὰ τὶς «χρεώνεται» καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, παρόλο ποὺ δὲν ἔχει καμία σχέση, ὄχι μόνο στὴν πίστη ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς φράγκικες νοοτροπίες. Συνεπῶς δὲν ἔχει λόγο καὶ συμφέρον καν νὰ συνυπάρξει μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς παπικὲς καὶ προτεσταντικὲς αἱρέσεις.  

Ἀλλὰ καὶ δὲν ἔχει νὰ ἀπολογηθεῖ σὲ κανέναν ἡ Ὀρθοδοξία! Τὸ ἔργο της εἶναι ἕνα: Νὰ παραμείνει στὸ δρόμο τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ νὰ παράγει ἁγίους. Νὰ παραμένει ἀληθινὴ Κιβωτὸς Σωτηρίας ἕως ἐσχάτων, γιατί αὐτὸς εἶναι ὁ κύριος σκοπός της καὶ νὰ κρατᾶ ἀνοιχτὴ τὴν ἀγκαλιά της, σὲ ὅσους τὴν ἀναγνωρίζουν ὡς ἀληθινὴ μητέρα καὶ θέλουν νὰ ἐπιστρέψουν σ` αὐτήν. 

Κιλκίς, 6-6-2017

Ρωμαίικο οδοιπορικό