Ἡ φρενοφοβία καὶ φρενοβλάβεια τῶν «καινοτόμων» της νέας πολιτικῆς ὀρθότητας στὴν Παιδεία

Γράφει ἡ Κανάκη Γεωργία, ἱστορικὸς

Πόσο καινοτόμες ἄραγε εἶναι οἱ νεοαφιχθεῖσες στὸν ἑλληνικὸ ἀκαδημαϊκὸ χῶρο, θεωρίες τῶν ἔμφυλων κατασκευῶν καὶ στερεοτύπων, ἕνα ἄχρηστο θεωρητικὸ κατασκεύασμα μιᾶς χούφτας ἐπιστημόνων τοῦ περασμένου αἰώνα;  Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἀποτελεῖ ὁ  JohnWilliamMoney, καθηγητὴς παιδιατρικῆς καὶ ψυχολογίας στὴν Ἀμερική,  ποὺ προσπάθησε ἐμμονικὰ νὰ ἐπιβεβαιώσει τὸ ἰδεολόγημά του μετατρέποντας σὲ πειραματόζωα δύο δίδυμα ἀγόρια. Τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο ἀγοράκια ἔχασε ἀπὸ ἰατρικὸ λάθος  τὸ πέος του σὲ βρεφικὴ ἡλικία, καὶ ὁ Money ἔπεισε τοὺς γονεῖς ὅτι  θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ μεγαλώσει ὡς κορίτσι. Τὰ ἀγοράκι, ὁ Bruce,  ποὺ ὀνομάστηκε ἔκτοτε Brenda, ὑποβλήθηκε σὲ μιὰ σειρὰ χειρουργικῶν ἐπεμβάσεων, συνεδριῶν θεωρητικῆς καὶ πρακτικῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης, παρακολούθησης πορνογραφικοῦ ὑλικοῦ,  γνωριμιῶν μὲ τρανσέξουαλ κτλ , ποὺ ἐπέβαλε ὁ γιατρὸς καὶ....

ἀνέχονταν οἱ γονεῖς. Στὴν ἡλικία τῶν δεκατριῶν χρόνων ὁ Bruce θὰ μάθει τὴν ἀλήθεια, καὶ θὰ ἀρχίσει τὸν δικό τοῦ ἀγώνα εὐαισθητοποίησης καὶ ἐνημέρωσης τοῦ κοινοῦ γιὰ τὰ θύματα τῆς νέας ψυχολογίας, ἕναν ἀγώνα  τὸν ὁποῖο θὰ τερματίσει μὲ τὴν αὐτοκτονία του στὰ 38 του χρόνια ὄντας σωματικὰ καὶ ψυχολογικὰ καταρρακωμένος, καὶ κατεστραμμένος στὴν προσωπικὴ καὶ ἐπαγγελματική του ζωή. 

Ο Money δὲν ἔδωσε  ἀπάντηση στὰ ἐρωτήματα γιὰ τὰ τραγικὰ ἀποτελέσματα τῆς θεωρίας του καὶ τῆς δῆθεν πειραματικῆς τεκμηρίωσής της, καὶ παθιασμένος μὲ τὴν προσπάθεια ἀνατροπῆς τῶν ‘ἐπιστημονικῶν στερεοτύπων‘ ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν παιδοφιλία ὡς ἠθικὴ καὶ στοργικὴ (ἀντιπαραθέτοντας τὴν μὲ τὴν ἀνήθικη καὶ σαδιστική), ἀρκεῖ νὰ ὑπάρχει "ἀμοιβαία συναίνεση καὶ αὐθεντικότητα στὸν δεσμό"!!!…

Μήπως πρέπει ὅμως νὰ μιλήσουμε καὶ γιὰ τὴν φρενοφοβία καὶ τὴν φρενοβλάβεια αὐτῶν ποῦ μιλοῦν γιὰ τὶς ἄρτι κατασκευασθεῖσες φοβίες τῆς νέας πολιτικῆς ὀρθότητας; Γιὰ τίποτα δὲν πρέπει νὰ φοβᾶσαι αὐτοδύναμε ἄνθρωπε ἀφοῦ ὅ,τι σου ὑπαγορεύει (ὁ μετ’ ὀλίγον καὶ αὐτὸς ἐλεγχόμενος) νοῦς σου εἶναι σωστό. Τὸ φύλο, λένε, εἶναι ἐγκλωβισμένο μέσα στὸ γονιδίωμα, καὶ ἐξουσιαστικὰ καὶ ἀνελεύθερα καθορίζεται ἀπὸ τὰ κοινωνικὰ στερεότυπα ἑνὸς συλλογικοῦ ἢ ἀτομικοῦ νοῦ, ποὺ πρέπει νὰ ἀλλάξει καὶ νὰ ἀναπροσανατολιστεῖ.

Νομίζεις γυναίκα ὅτι εἶσαι γυναίκα; Ἰδέα σου  ἄντρα εἶναι  ὅτι εἶσαι ἄντρας! Εἶναι μιὰ κατασκευὴ τοῦ νοῦ σου!  Ὁ νοῦς ὄντως κατασκευάζει. Κατασκευάζει ὅμως ἄυλες ἰδέες, καὶ ὄχι ὕλη, δηλαδὴ δὲν ἀλλάζει τὴν φύση καὶ τὴν ὑλικὴ ὑπόσταση τῶν πραγμάτων. Ὁ νοῦς ὁ βεβλαμμένος , ἢ κοινῶς βλαμμένος, κατασκευάζει ἰδέες βλακώδεις. Ὁ νοῦς ὁ θεοειδῆς κατασκευάζει ἰδέες θεῖες. Τὸ  εὐαγγελικὸ "οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ",  τὸ ξεπέρασμα τῶν διακρίσεων μεταξὺ ἄνδρα καὶ γυναίκας ποὺ ἐδῶ καὶ δύο χιλιετίες κηρύσσει ἡ ἐκκλησία, ἔρχεται νὰ τὸ διαστρέψει ἡ ''θεολογία'' τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ νὰ πεῖ "ἄρσεν οὐκ εἰ ἀρσεν" καὶ  "θῆλυ οὐκ εἰ θῆλυ" (ἄνδρα δὲν εἶσαι ἄνδρας, γυναίκα δὲν εἶσαι γυναίκα). Γιατί νὰ μὴ μποροῦμε μέσω τῆς ἀλλαγῆς τοῦ νοῦ καὶ τῆς συμπεριφορᾶς νὰ ἀλλάξουμε, πέρα ἀπὸ τὸ φύλο μας καὶ ἄλλα πράγματα στὴ συλλογικὴ καὶ ἀτομική μας ζωή; Ὅσο καὶ νὰ θέλω νὰ ‘κατασκευάσω’ μὲ τὸ νοῦ καὶ τὴ στάση μου ἕνα ὑπερπολυτελὲς θέρετρο σὲ ἕνα ἐξωτικὸ νησί, ἕνα κότερο ἢ ἕνα τρισεκατομμύριο εὐρὼ γιὰ τὸ χρέος τῆς Ἑλλάδας δυστυχῶς  δὲν γίνεται τίποτα. Μόνο νὰ τὰ πλαστογραφήσουμε γίνεται…  

Μήπως ὅμως καὶ μὲ τὸ φύλο αὐτὸ ἐπιχειροῦν κάποιοι; Μιὰ πλαστογραφία; Μιὰ φτωχὴ καὶ κακόγουστη χειρουργικὴ  ἀπομίμιση τῶν γεννητικῶν ὀργάνων τοῦ ἄλλου φύλου  καὶ μιὰ θεατρικὴ ἀπομίμηση τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ ἄλλου φύλου, προβάλλονται ὡς διόρθωση ἢ ἀλλαγὴ φύλου. Πρόκειται γιὰ τὴν πλήρη γελοιοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ἐξάλλου φαίνεται καὶ ἀπὸ τὶς 'παρελάσεις ὑπερηφάνειας', ποὺ δὲν ἔχουν σὲ τίποτα νὰ ζηλέψουν ἀπὸ τὰ καρναβάλια τῆς Πάτρας. 

Οἱ ἐκπαιδευτικοὶ ἄξονες τοῦ νέου σχολείου ἐπιτάσσεται νὰ ἐναρμονίζονται μὲ τρεῖς βασικὲς φιλοσοφικὲς ἀρχές: τὸν ὑπαρξισμό, τὸν πραγματισμὸ καὶ τὴ μετανεωτερικότητα.

Ὑπαρξισμός: <<... κέντρο εἶναι ὁ ἄνθρωπος καὶ ὄχι πράγματα, ἰδέες ἢ ἔννοιες.>>

Πραγματισμός: <<...ἡ  ἐμπειρία δὲν ὁδηγεῖ ποτὲ στὴν ὁριστικὴ καὶ ἀπόλυτη ἀλήθεια. Γι'  αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σὲ μιὰ συνεχῆ προσπάθεια ἀνασύνθεσης  τῆς ἐμπειρίας του. Αὐτὸ ἐπιδιώκεται μέσω τῆς ἀλληλεπίδρασής του μὲ τὸ περιβάλλον, στὸ ὁποῖο προσπαθεῖ νὰ προσαρμόζεται συνεχῶς  ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπαναπροσαρμόζεται , κάθε φορᾶ ποὺ ὑπάρχει τροποποίηση τῶν δεδομένων του.>>

Μετανεωτερικότητα: <<.... τὸ κύριο χαρακτηριστικό.... εἶναι ἡ ἐπανεξέταση ὅλου τοῦ ἀξιακοῦ συστήματος τῆς δυτικῆς κοινωνίας, ὅπως καὶ ἂν ἐκδηλώνεται αὐτό. Στὴν οἰκονομία παρατηρεῖται μετατόπιση βαρύτητας ἀπὸ τὴ βιομηχανία στὶς ὑπηρεσίες, στὴν πολιτικὴ ἀμφισβητεῖται καὶ ἀπορρίπτεται κάθε μορφὴ ἐξουσίας, στὴν κοινωνία θεσμοὶ καὶ συναισθήματα, ὅπως ὁ γάμος καὶ ὁ ἔρωτας ἀναθεωροῦνται , στὴν ἐπιστήμη ἀπορρίπτεται κάθε προσπάθεια γιὰ γενίκευση καὶ παγκοσμιότητα. ... Ἡ ἑστίαση σὲ ἔννοιες οἰκουμενικὲς καὶ παγκόσμιες , ὅπως ἡ δημοκρατία, ἡ ἐλευθερία, ἡ ἰσότητα, ἀπορρίπτεται... ἡ γνώση, ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὶς νέες, μικρὲς καὶ τοπικὲς ἀφηγήσεις, δὲν ἔχει πλέον ἀντικειμενικὸ χαρακτήρα. Ἀποκτᾶ ὑποκειμενικὴ φυσιογνωμία ὄχι μὲ μόνο κριτήριο τὸ περιεχόμενό της ἀλλὰ βάσει τῆς ἀναζήτησής της, τῆς  διαμόρφωσής τῆς χρήσης της, ἀκόμα καὶ τῆς διανομῆς της.>> (βλέπε ἐπιμορφωτικὸ ὑλικὸ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, Φεβρουάριος 2012).

Ἡ νέα ἐκπαιδευτικὴ ὕλη ἐπιδιώκεται νὰ μὴν ἔχει συγκεκριμένο γνωστικὸ περιεχόμενο, ἀλλὰ νὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ ἕνα συνοθύλευμα πληροφοριῶν ποὺ οἱ συντελεστὲς τῆς ἐκπαιδευτικῆς διαδικασίας θὰ τὸ χρησιμοποιοῦν κατὰ τὸ δοκοῦν. Ἀκόμα καὶ ἡ προωθούμενη  μορφὴ ἀξιολόγησης τῶν μαθητῶν, ἡ "ποιοτικὴ ἀξιολόγηση", δὲν θὰ βασίζεται σὲ ἀντικειμενικὰ κριτήρια, ἀλλὰ σὲ μιὰ ὑποκειμενικὴ καὶ ἀφηρημένη ἀποτίμηση τῆς ὅλης στάσης τοῦ μαθητῆ ''μὲ βάση τὸ θυμικό''. Πῶς ἄραγε θὰ ἀξιολογεῖται ἕνας μαθητὴς ὅταν θὰ ἀποστασιοποιεῖται ἢ θὰ ἀρνεῖται γιὰ λόγους συνειδησιακοὺς καὶ θρησκευτικοὺς νὰ συμμετάσχει στὴν ἐκπαιδευτικὴ πράξη; 

Τὸ ἀξιακὸ σύστημα, ὅπως συνταγματικὰ ἐξάλλου ἔχει ὁριστεῖ, συντρίβεται στὸ ὄνομα μιὰ νέας ἀλλόκοτης ὑποκειμενικῆς ἠθικῆς της ἀνηθικότητας: τὸ Ὑπουργεῖο ἀπὸ  τὴ μία στέλνει ὁδηγίες προκειμένου νὰ μὴν ἔχουν οἱ ἀποκριάτικες στολὲς τῶν μαθητῶν σεξουαλικὰ ὑπονοούμενα, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη εἰσάγει μαθήματα ἐξοικείωσης τῶν μαθητῶν μὲ τὴ διαστροφὴ τῆς ὁμοφυλοφιλίας. 

Τὸ ἐγχώριο ''φιλελεύθερο''  λόμπι προσπαθεῖ νὰ καταλάβει καίρια πόστα σὲ πανεπιστήμια, Ὑπουργεῖα, διοικήσεις, φορεῖς, ὀργανώσεις, ἀκόμα καὶ στὸν χῶρο τῆς ἐκκλησίας,   καὶ  νὰ ἀλλοιώσει μὲ ψηφίσματα καὶ νομοθετήματα τὴν οὐσία τῶν συνταγματικῶν  δικαιωμάτων τῶν Ἑλλήνων καθὼς καὶ τὴν ὀντολογικὰ θεμελιωμένη κοσμοθεωρία τους.

Ἡ μετανεωτερικότητα ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν πατερικὴ ''πλάτυνση'', δηλαδὴ τὴν ἔξοδο ἀπὸ τὸ ''ἐγώ'', τὴν ''ἀπώλεια τῆς ψυχῆς'' γιὰ τὴν ὁποία μίλησε ὁ Χριστός, σὲ μιὰ πνιγηρὴ σμίκρυνση τοῦ ἀνθρώπου, καὶ τελικὰ στὴν κατάποσή του ἀπὸ τὸ ''ἐγώ'' του. Ὁ ἀπόλυτα ψυχικὸς ἄνθρωπος αὐτονομεῖται, δηλαδὴ βρίσκει τὴ ''νομὴ'' ἐντός του, τρέφει τὸ ''εἶναι'' του μὲ τὸ ἴδιο του τὸ ''εἶναι''. Ἡ τελικὴ ἀναπόδραστη κατάληξη: ὁ ἄνθρωπος θὰ ''αὐτοκαταναλωθεῖ'', θὰ ἀρρωστήσει ψυχικὰ καὶ σωματικά, θεωρώντας τὴν καταστροφὴ του λύτρωση καὶ τὴν λύτρωση καταστροφή του.

Ρωμαίικο οδοιπορικό