α. Αφήνουμε την καρδιά μας να καταθλίβεται με την προσκόλληση της στα επίγεια, διότι δεν είναι κυριευμένη από την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό, όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε, μας πιάνει θλίψη. Ευτυχής είναι εκείνος που είναι ευχαριστημένος με ότι έχει και ότι είναι, ει δ’ άλλως όσα και να έχει, δεν είναι στην πραγματικότητα ευτυχισμένος.
β.Η φαιδρότης είναι μεγάλη αρετή. Ένας καραμουτσομένος (κατσουφιασμένος), ένας θυμώδης, δεν είναι καλόκαρδος, ούτε ηρεμεί.
ΥΠΟΜΟΝΗ
α.
Η υπομονή τα νικά όλα. Δια της υπομονής θα σώσουμε τις ψυχές μας,
«αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν». «Υπομένων
υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι». «Ο υπομείνας εις τέλος ούτος
σωθήσεται». «Υπομονής χρείαν έχετε». Πρώτο παράδειγμα ο Ιώβ. «Ιδού
μακαρίζομεν τους υπομένοντας...».
β.
Έρχεται το κύμα πάνω στον βράχο και φεύγει αφρισμένο. Αλλά τον βράχο
δεν τον αγγίζει. Ότι υπομένεις είναι στεφάνι. Τι ψάχνεις να κάμεις
καλοσύνες; Το να υπομένεις τις δοκιμασίες έχει παραπάνω μισθό.
γ.
Υπομονή. Κάθε ένας έχει τις δυσκολίες του. Βήμα – βήμα να προχωρούμε.
Λίγα – λίγα. Έτσι προχωρεί το πλάσμα σε κάθε υπόθεση. Και στα πνευματικά
θέματα. Γι’ αυτό, όταν θέλουν να βγουν στα ύψη, κτίζουν σκαλοπάτια. Και
οι άγιοι έτσι έκαμναν. Με την υπομονή πολλά μπορούν να διορθωθούν. Κι
άμα επισκιάσει η χάρις, γίνεται μια αλλοίωση που θαυμάζεις. «Αύτη η
αλλοίωσις της δεξιάς του υψίστου».
δ.
Η τέλεια υπομονή είναι το να υπομένουμε σε όλα: σε φτώχεια, σε
αρρώστια, σε κατηγορίες εις βάρος μας. Ε, τι; Θέλουμε να κάνουμε το καλό
και να μας επαινούν; Τότε δεν θα έχουμε μισθό. Είναι ακριβοπληρωμένο το
καλό που εκάμαμε. Μα, άμα σου στραφεί κακό το καλό που έκαμες; Μήπως
όμως δεν το κάμνομε και εμείς; Πόσα καλά μας κάμνει ο Θεός κι ακόμα
εμείς του λογαριάζουμε και λάθη; Αν ήταν δυνατό να τον αλλάζαμε κιόλας!
Μας ανατέλλει τον ήλιο, χωρίς να κάμνομε κόπο και χωρίς έξοδα. Ο Θεός
βρέχει, ενώ εμείς κοιμόμαστε...
ε.
Μακάριοι οι υπομένοντες. Ο Χριστός είπε πως «ο υπομένων εις τέλος ούτος
σωθήσεται». «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών».
στ.
Άμα ακούω και βλέπω πως δεν βγαίνει ωφέλεια, αλλά μάλλον ζημιά,
καλύτερα να μην πω τον λόγο μου. Οι περισσότεροι άγιοι ήταν δια Χριστόν
σαλοί. Καταλάβαιναν ότι οι άνθρωποι τους επιβουλεύονταν, αλλά αυτοί
προσποιούνταν ότι δεν αντιλαμβάνονταν τίποτα από την έχθρα. Όχι πως
συμφωνούσαν με τα λεγόμενα και γινόμενα από τους κακούς επίβουλους τους,
αλλά δεν έλεγαν τίποτε. Σιωπούσαν. Τα έβλεπαν από ψηλά. Να ευχαριστάς
τον παντογνώστη Θεό και να τον παρακαλείς να σου δώσει δύναμη να τα
υπομένεις. Έτσι δεν θα γίνει αρχή για να δημιουργηθούν σκάνδαλα. Άμα
μπει το πείσμα και οι παρεξηγήσεις, ειρήνη μη γυρεύεις.
α. Άμα
μας κακοφαίνεται όταν μας κακολογούν, είναι δείγμα υπερηφάνειας. Είχε
αγίους που ιδρώναν όταν τους επαινούσαν από τη στενοχώρια τους.
β. «Ο Κύριος υπερήφανους αντιτάσσεται...». Βέβαια, θα υπάρχουν
περιπτώσεις που θα ταρασσόμαστε, θα φοβούμαστε, θα θυμώνουμε. Μίσος να
μην κρατάμε, γιατί δεν κόβεται, ακόμα κι όταν γεράσουμε. Μπορεί να μην
κλέβουμε, να μην κάμνουμε ατιμίες, αλλά όταν έχουμε την έχθρα, δεν την
αποβάλλουμε, ακόμα και όταν ψυχομαχούμε. Και σ’ αυτή την επιθανάτια
κλίνη, αν έχουμε δυνάμεις να μιλήσουμε, θα πούμε για αυτόν που τον
μισούμε, «να μην έλθει καρτζί (απέναντι) μου...». Κι αν δεν μπορούμε να μιλήσουμε, θα νεύκουμε (θα κάνουμε νεύμα) «πίσω πίσω...». Πως γίνεται άραγε το μίσος; Κάθε κακό ξεκινά που μιτσί (από μικρό). Πρώτα ο διάβολος σε ψυχραίνει, ύστερα γίνεται έχθρα, ύστερα μίσος.
γ. Ε, κι αν θυμώνεσαι, είναι ανθρώπινο τούτο. Πάντως πρόσεχε. Τούτο έχει «ψιλή», αν το κάμνεις υπερβολικά.
δ. Η υπερηφάνεια πολεμείται με το να προσεύχεται το πλάσμα και να
ταπεινώνει τον εαυτό του, να τον κάμει χώμα, μηδέν. Τίποτα δεν είμαστε. Ο
Χριστός είναι το παν, είναι το ένα, μπροστά από τα μηδενικά. Μετά το
ένα ότι προσθέσουμε έχει αξία. Εάν λείπει το ένα, μηδέν συν μηδέν θα
έχει σαν αποτέλεσμα πάλι το μηδέν.
Από το βιβλίο ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ, έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος, Λυθροδόντας - Κύπρος.
συνεχίζεται
Τρελογιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου