Ἡ σχέση μας μὲ τοὺς κεκοιμημένους

Ἀπό τὶς πνευματικὲς παρακαταθῆκες 

τῆς Γερόντισσας τῆς Ἀττικῆς

Εἶναι ἄγνωστο σὲ πολλοὺς ἀνθρώπους, ὅτι οἱ ψυχὲς ποὺ φεύγουν ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωή, εἶναι ζωντανὲς καὶ βρίσκονται σὲ μία σχέση μὲ τοὺς ἀνθρώπους τους ἐδῶ στὴ γῆ. Δὲν μποροῦμε νὰ προχωρήσουμε στὴ ζωή μας, ἐὰν κρατᾶμε ὁποιαδήποτε κακία ἢ μίσος σὲ κάποιον κεκοιμημένο μας. Πρέπει νὰ τὸν συγχωρήσουμε ὅ,τι καὶ ἂν μᾶς ἔκανε, διότι ἡ ψυχὴ τοῦ κεκοιμημένου δὲν ἀναπαύεται, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἡ δική μας.

Ἂν θέλουμε ἑπομένως ἡ ζωή μας νὰ προχωράει ἤρεμα, ἀλλὰ καὶ ἡ ψυχή μας νὰ ἔχει εἰρήνη, θὰ πρέπει νὰ τακτοποιήσουμε τὰ συναισθήματά μας, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ζωντανοὺς καὶ μὲ τοὺς κεκοιμημένους μας. Οἱ ἄνθρωποί μας ποὺ φεύγουν ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωή, συνεχίζουν νὰ μᾶς ἀγαπᾶνε, γιατί ἡ ἀγάπη ποὺ εἴχαμε μεταξὺ μας ὅσο ζοῦσαν δὲν χάνεται.

Ἐμεῖς συνήθως τοὺς ξεχνᾶμε καὶ τοὺς νεκρώνουμε, γιατί εἴμαστε δεμένοι μὲ τὴν ὕλη καὶ ξεχνᾶμε τὴν αἰώνια ζωή! Γιατί τί νόημα θὰ εἶχε νὰ φτιάξει ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο νὰ ζήσει ἐδῶ στὴ γῆ κάποια χρόνια καὶ μετὰ νὰ τὸν φάνε τὰ σκουλήκια; Γι’ αὐτὸ λοιπὸν ἒφτιαξε ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸν τὸν ὡραῖο κόσμο γι’ αὐτὴ τὴ ζωή, ποὺ εἶναι κλάσμα τῆς αἰωνιότητας, ἕνα πολὺ ὡραιότερο κόσμο γιὰ τὴν αἰώνια ζωή. Ἄλλωστε ὁ Θεὸς δὲν ἒφτιαξε τὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ πεθάνει, ἀλλὰ γιὰ νὰ ζήσει αἰώνια.

Ἑπομένως εἶναι ζωντανὲς οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων μας, γι’ αὐτὸ νὰ τοὺς μιλᾶμε καὶ νὰ ἔχουμε σχέση μαζί τους. Νὰ προσευχόμαστε στὸ Θεὸ νὰ τοὺς βοηθάει. Ἀκόμα δὲν θὰ παραλείπουμε τὰ τρισάγια, τὰ μνημόσυνα, τὰ σαρανταλείτουργα, γιατί αὐτὰ βοηθᾶνε τὶς ψυχές. Ἐπίσης νὰ κάνουμε ἐλεημοσύνη μὲ ἀγάπη γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων μας καὶ ἂν δὲν ἔχουμε χρήματα, μία καλὴ πράξη ἀρκεῖ γιὰ νὰ τὶς βοηθήσουμε. Ἐπίσης τὸ κομποσχοίνι βοηθάει πολὺ τὶς ψυχὲς λέγοντας: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἀνάπαυσε τὸν δοῦλο σου ἢ τὴν δούλη σου…. τάδε».

Καθὼς ἐπίσης οἱ γυναῖκες ποὺ ἔχουν κάνει ἀμβλώσεις θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι οἱ ψυχὲς τῶν παιδιῶν τους εἶναι ζωντανές. Ἂς μὴν πρόλαβαν νὰ τὰ γεννήσουν, οἱ ψυχὲς δημιουργοῦνται ἀμέσως μὲ τὴ σύλληψη. Αὐτὲς οἱ ψυχοῦλες βρίσκονται μὲ πόνο πολὺ διότι δὲν ἔχουν ἀγάπη ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους στὴ γῆ. Ἀλλὰ νιώθουν ὅτι τὰ σκότωσαν, τὰ πέταξαν, τὰ ξεφορτώθηκαν. Γι’ αὐτὸ πολλοὶ ἄνθρωποι (ὄχι μόνο οἱ μητέρες ἀλλὰ καὶ οἱ πατεράδες) ποὺ ἔχουν περάσει ἀπὸ τέτοιες καταστάσεις παθαίνουν καταθλίψεις καὶ δὲν ξέρουν πολλὲς φορὲς τὴν αἰτία.

Αὐτὸ ἐπίσης μπορεῖ νὰ συμβεῖ καὶ σὲ ἀνθρώπους ποὺ συμβούλεψαν μία μητέρα νὰ κάνει ἄμβλωση καὶ νὰ τοὺς τρώει μετὰ ἡ συνείδησή τους! Γιὰ νὰ τακτοποιηθεῖ αὐτὴ ἡ περίπτωση αὐτῶν τῶν ψυχῶν, θὰ πρέπει οἱ γονεῖς νὰ μετανοήσουν γιὰ τὸ κακὸ ποὺ ἔκαναν στὰ παιδιά τους καὶ τοὺς στέρησαν τὴ ζωή! Ἡ ἐξομολόγηση σὲ πνευματικὸ (καὶ ὄχι σὲ εἰκόνα), εἶναι τὸ φάρμακο γιὰ τὴν κατάθλιψη, καὶ ὄχι τὰ φάρμακα.

Ἔπειτα νὰ δημιουργήσουν οἱ γονεῖς σχέση ἀγάπης μὲ τὰ παιδιά τους, διότι εἶναι ζωντανὰ καὶ ἐπικοινωνοῦν μαζί τους. Δηλαδὴ νὰ τοὺς μιλᾶνε, νὰ τοὺς ζητᾶνε συγνώμη γι’ αὐτὸ ποὺ τοὺς ἔκαναν καὶ νὰ τὰ ἀγαπήσουν. Νὰ τοὺς μιλᾶνε σὰν νὰ τὰ εἶχαν κοντά τους. Ἀπὸ μαρτυρία μίας γυναίκας ποὺ ἄρχισε νὰ μιλᾶ στὸ παιδί της ποὺ εἶχε κάνει ἄμβλωση, ὅταν ἔμαθε ἀπὸ τὴν γερόντισσα ὅτι πρέπει νὰ δημιουργήσει σχέση ἀγάπης μαζί του, ἔπειτα ἀπὸ ἕνα μικρὸ χρονικὸ διάστημα, τὸ εἶδε στὸν ὕπνο της. Ἦρθε στὴν ἀγκαλιὰ της ἕνα μικρὸ ἀγοράκι καὶ τύλιξε τὰ χεράκια του γύρω ἀπὸ τὴ μέση της. Ἐκείνη ἄρχισε νὰ τὸ φιλάει κλαίγοντας καὶ ξύπνησε μὲ πολὺ χαρά, μὴ μπορώντας νὰ πιστέψει σὲ αὐτὸ ποὺ εἶδε καὶ ἒνιωσε…

Ἐπίσης εἶναι πολὺ σημαντικὸ οἱ ἄνθρωποι νὰ συμμετέχουν στὴ ζωὴ τῶν κεκοιμημένων τους καὶ ἂν ἀκόμη εἶχαν κάποιες προστριβὲς μαζί τους ὅταν ζοῦσαν, τώρα μποροῦν νὰ τοὺς ζητήσουν συγγνώμη καὶ νὰ ἀποκαταστήσουν τὴ σχέση τους. Ἔτσι, σιγὰ – σιγὰ ἀποκαθίσταται ἡ ἐσωτερικὴ εἰρήνη τῶν ἀνθρώπων καὶ φεύγουν ἀπὸ πάνω τους οἱ ἐνοχὲς καὶ ἡ κατάθλιψη. Ἑπομένως ἄνθρωποι ποὺ πάσχουν ἀπὸ κατάθλιψη, ἂς ψάξουν τὸ παρελθόν τους, μήπως εἶναι καὶ αὐτὸ μία ἀπὸ τὶς αἰτίες.

Πηγή: Οἶμος-Ἀθήνα

Ἱ.Μ.Μόρφου

Ρωμαίικο οδοιπορικό