Ὁ Πέτρος συστήνει μὲ ὑπερηφάνεια τὴν πιὸ ἀγαπημένη του παραδοσιακή φορεσιά,
ἀπὸ τὴν Πυλαία Θεσσαλονίκης
Ρωτᾶς κάποιους δεκαεννιάχρονους τί ἔχουν νὰ σοῦ ποῦν γιὰ τὴ ζωή τους, ὑπάρχουν μερικοὶ ποὺ κάνουν πράγματα, σὰν ἐσένα πιχί, ἀλλὰ ἄλλοι δὲν ξέρουν τί νὰ σοῦ ἀπαντήσουν, ἄντε νὰ σοῦ ποῦν καμιὰ καγκουρόπλακα μὲ τὰ κολλητάρια, δέκα λέξεις ὅλες κι ὅλες κι ὕστερα μούγκα. Καί, μετά, ρωτᾶς τὸν Πέτρο Καμινιώτη καὶ σοῦ λέει μὲ μία φυσικότητα ποὺ νομίζεις ὅτι ἀστειεύεται πώς, πρὶν ἀπὸ μερικοὺς μῆνες, τὸ διεθνὲς ἀνδρικὸ περιοδικὸ GQ συμπεριέλαβε τὸ προφὶλ του στό ίνσταγκραμ πρῶτο πρῶτο στὴν κατηγορία Τέχνη, ἀνάμεσα στὰ 50 προφὶλ ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο ποὺ πρέπει κανεὶς νὰ ἀκολουθήσει. Γιὰ νὰ καταλάβεις, δύο ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα 49 εἶναι κι ἐκεῖνα τοῦ Ντέιβιντ Μπέκαμ καὶ τοῦ Τζάστιν Μπίμπερ. Ἔλα μωρέ, σιγὰ τὰ ὠά.
Ὁ Πέτρος δὲν περηφανεύεται, τοῦ ἀρέσει πολὺ βέβαια αὐτὸ ποὺ συνέβη, ἀλλὰ ἔχει...
ἐκεῖνο τὸ εἶδος τῆς συστολῆς ποὺ δὲν γίνεται βαρετὴ καὶ θὲς νὰ δείρεις τὸ σπασικλάκι πού σοῦ τὸ παίζει σεμνό, πολὺ ἁπλὰ διότι ἔχει τὴ συστολὴ ἑνὸς σωστὰ μεγαλωμένου παιδιοῦ. Διότι ναί, ὁ Πέτρος εἶναι παιδί, μόλις πέρυσι τελείωσε τὸ λύκειο καὶ πέρασε στὸ τμῆμα Μάρκετινγκ καὶ Ἐπικοινωνίας τοῦ Οἰκονομικοῦ Πανεπιστήμιου Ἀθηνῶν. Ὁ Πέτρος, ἐπίσης, εἶναι μέλος δύο χορευτικῶν συλλόγων –ἑνὸς στὴν Πετρούπολη ἀπὸ τότε ποὺ ἦταν πέντε χρόνων καὶ ἑνὸς στὸν Πειραιὰ ἀπὸ πέρυσι– καὶ χορεύει παραδοσιακοὺς χορούς, μὲ στολές, μὲ ταξίδια, μὲ τὰ ὅλα του· μέχρι στὴ Ρωσία ἔχει ταξιδέψει.
Κι ἂν νομίζετε ὅτι ἡ ἱστορία τελείωσε ἐδῶ –μπράβο, Πέτρο, μία χαρὰ τὰ ἔχεις καταφέρει, κούλαρε, ἄφησε νὰ κάνει καὶ κάποιος ἄλλος 19χρονος κάτι–, νὰ σᾶς πῶ ὅτι ἡ ἱστορία μας τώρα ἀρχίζει, διότι:
Ὁ Πέτρος ντύνει τὰ Playmobil μὲ σεγκούνια καὶ μαλάματα κι ἑφτὰ σειρὲς γιορντάνια, ποὺ ἔλεγε κι ἡ πανούργα Σύρμω.
Ναί, ὅπως ἀκριβῶς τὸ διαβάσατε καὶ ὅπως τὸ βλέπετε στὶς φωτό.
Οἰκογενειακὴ φωτογραφία, ὅλοι οἱ συγγενεῖς μαζί
Ἡ μέρα ποὺ τὰ φωτογραφίσαμε ἦταν τὶς προάλλες ποὺ εἶχε ἀέρα στὴν Ἀθήνα, αὐγουστιάτικα μελτεμάκια ποὺ λένε, κι ὁ Πέτρος τὰ πρόσεχε νὰ μὴν πέσουν, ἔτσι ὅπως τὰ στοίχιζε ἕνα ἕνα, λὲς κι ἦταν κανονικὰ παιδιά. Τὰ ἔβγαζε ἀπὸ τὰ κουτάκια τους, μόνο πικὲ κουβερτοῦλες δὲν τοὺς ἔχει φτιάξει γιὰ νὰ ξαπλώνουν στὰ μαλακά, ἀλλὰ λογικό, ξέρεις τί εἶναι νὰ κάνεις νανοχειροτεχνία; Δὲν ξέρεις, καὶ θὰ μᾶς πεῖ ὁ Πέτρος:
Τὰ παιδιὰ βγαίνουν προσεκτικὰ ἀπὸ τὰ κουτιά τους
«Χρειάζονται τέσσερις μὲ πέντε ἡμέρες γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ ἡ κάθε φορεσιά», λέει καὶ τονίζει τὸ «φορεσιά», διότι ἐγὼ τοῦ τὶς λέω «στολὲς» καὶ τσαντίζεται γιὰ πλάκα, λὲς καὶ ντύνει τίποτα ἀδελφὲς νοσοκόμες στὸ 401.
Αὐτοσχέδια ἐργαλεῖα, μαρκαδόροι καὶ κάθε εἴδους χαρτιὰ καὶ ὑλικὰ
γιὰ νὰ ντυθοῦν τὰ playmobil παραδοσιακά
«Χρησιμοποιῶ ὅ,τι ὑλικὸ μπορεῖς νὰ φανταστεῖς ἤ, γιὰ νὰ τὸ πῶ πιὸ σωστά, σχεδὸν τίποτα, οὐσιαστικὰ δὲν ὑπάρχουν συγκεκριμένα ὑλικά. Ἀπὸ χαρτοπετσέτες φτιάχνω τὰ μαντίλια τους, ἀπὸ χαρτὶ καὶ χαρτονάκια τὰ ροῦχα τους, μετὰ ζωγραφίζω τὰ παπούτσια τους, παίρνω ψεύτικα λουλουδάκια, κόβω πούλιες γιὰ τὰ κοσμήματά τους, τὰ κολλάω ἕνα ἕνα μὲ τὴ μύτη τοῦ διαβήτη, δὲν ἔχω καν εἰδικὰ ἐργαλεῖα. Ὅ,τι ὑπάρχει στὸ σπίτι ἀπὸ ὑλικὰ καὶ ἐργαλεῖα. Ἀγοράζω κάποια, ἀλλὰ περισσότερο ἐφευρίσκω τρόπους γιὰ νὰ φτιάξω μία φορεσιά. Κόβω τὰ πατρόν, κοιτάζω νὰ εἶναι σωστὰ τὰ ὕψη καὶ οἱ ἀναλογίες, τοὺς τὰ κάνω πρόβα καὶ μετὰ τὰ κολλάω. Ἡ ζωγραφικὴ τῶν φορεσιῶν μὲ τὰ μαρκαδοράκια ἔρχεται στὸ τέλος».
Τὸν φαντάζομαι νὰ γράφει ὁλόκληρη τὴν Ἁγία Γραφὴ πάνω σὲ ἕναν κόκκο ρυζιοῦ –τόση ὑπομονὴ ἔχει– καὶ πηγαίνουμε στὸ Ἄλσος Παγκρατίου, ἀκριβῶς ἐκεῖ ὅπου ἦταν τὸ θέατρο τῆς ἱστορικῆς Ἐλεύθερης Σκηνῆς.
Πάω νὰ τραβήξω τὴν πρώτη λήψη, μὲ σταματάει: «Ὄχι ἀπὸ ἐδῶ, τὸ ἄλλο εἶναι τὸ καλό τους προφίλ», μὲ προλαβαίνει καὶ τοὺς ἀλλάζει θέση. ΟΚ, Πέτρο, ἡ Μιμὴ Ντενίση θὰ δάκρυζε ἀπὸ συγκίνηση, τὸ καταλαβαίνεις;
Ὁ Πέτρος μὲ μία φίλη του στὸ κάδρο, ποὺ φοράει παραδοσιακὴ φορεσιὰ Καρπάθου
Ὁ Πέτρος, λοιπόν, ποὺ ἔχει γεννηθεῖ τὸν Ἰούλιο τοῦ '97, λέει ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὶς στολὲς δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ κάποιο κόλλημά του μὲ τὴν ἱστορία τῆς μόδας π.χ., ἔχει νὰ κάνει καθαρὰ μὲ τὴν ἀγάπη του γιὰ τοὺς παραδοσιακοὺς χορούς.
«Ὅταν χορεύεις σὲ ἕνα σύλλογο, συνήθως σοῦ βάζουν καὶ φορᾶς μία "γενικὴ" φορεσιὰ τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τοῦ χοροῦ ποὺ χορεύεις. Μετά, ἂν θέλεις νὰ ψαχτεῖς μόνος σου, ἀνακαλύπτεις τὴ μαγεία ποὺ ἔχει ἡ φορεσιὰ τῆς κάθε περιοχῆς. Μοῦ ἀρέσει ἡ ἰδέα ὅτι ὅλα εἶχαν τὸν λόγο τους, δὲν ἦταν τυχαῖο τὸ ἄσπρο μαντίλι ἢ τὸ μαῦρο – ἀλλιῶς φοροῦσαν τὰ κοσμήματα οἱ παντρεμένες κι ἀλλιῶς οἱ ἀνύπαντρες ἂς ποῦμε. Δὲν εἶναι ὅπως τώρα, ποὺ μπαίνεις σὲ ἕνα μαγαζὶ καὶ ἀγοράζεις τὴν ἴδια μπλούζα».
Τὸν ρωτάω ἐὰν τοῦ ἀρέσει κάποια ἀντρικὴ φορεσιὰ ἰδιαίτερα ἢ κάποιο ἀξεσουάρ, ἂν θὰ ἔβγαινε ἔξω τύπου «βάζω τὸ τσαρούχι μου καὶ πάω γιὰ καφέ».
«Θὰ ντρεπόμουν νὰ βγῶ ἔτσι ἔξω, πέρυσι ὅμως ποὺ δοκίμαζα στὸ βεστιάριο κάποιες φορεσιές, ὅπως ἤμουν μὲ τὸ τζίν, φόρεσα ἀπὸ πάνω ἕνα γιλέκο ἀπὸ τὸ Καβακλὶ τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας. Αὐτὸ ναί, θὰ τὸ ἔβαζα γιὰ νὰ βγῶ ἔξω».
Πολὺ ὡραία ὅλα αὐτά, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀγάπη σου γιὰ τὶς παραδοσιακὲς φορεσιὲς μέχρι ὁ ἐγκέφαλός σου νὰ συλλάβει τὴν ἰδέα νὰ ντύσει Σαρακατσάνες τὰ playmobil, τὸ λογικὸ κενὸ εἶναι ἐμφανὲς καὶ θέλει ἐξήγηση. Γιατί, ἂς ποῦμε, δὲν τοῦ ἦρθε νὰ ντύσει Barbie, ποὺ καὶ πιὸ εὔκολο θὰ ἦταν καὶ πιὸ λογικό;
«Οἱ Barbie πάντα εἶχαν ροῦχα, τὰ κορίτσια μποροῦσαν νὰ ἀγοράσουν ξεχωριστὰ ὅ,τι ἤθελαν γιὰ νὰ τὶς ντύσουν, ἐνῶ τὰ playmobil ὅπως τὰ ἀγόραζες ἔτσι θὰ ἔμεναν γιὰ ὅλη τους τὴ ζωή. Μηδὲν ροῦχο. Ἄσε ποὺ καὶ ἡ τόσο μικρὴ κλίμακα στὰ playmobil ἔχει τὴ μαγεία της. Τὰ playmobil, ἐπίσης, ἦταν τὸ ἀγαπημένο μου παιχνίδι. Ὡς παιδιά, προτιμούσαμε μὲ τὴν ἀδελφή μου νὰ κοιμόμαστε στὸ ἴδιο δωμάτιο, ὥστε τὸ δεύτερο παιδικὸ ὑπνοδωμάτιο τοῦ σπιτιοῦ νὰ εἶναι ἀποκλειστικὰ γιὰ τὰ playmobil. Εἴχαμε κάστρα, καράβια, νησιά, ἕνα σωρὸ κατασκευές. Τὰ καλοκαίρια, λοιπόν, στὸ ἐξοχικό, μποροῦσα νὰ κουβαλήσω μόνο τὶς βασικὲς φιγοῦρες, δὲν μποροῦσα νὰ πάρω μαζί μου τὸ ἅπαν σύμπαν, ὁπότε γιὰ νὰ μὴ βαριέμαι τὰ ἔβαζα νὰ κάνουν ἄλλες δραστηριότητες, νὰ ἀνοίξουν κι οἱ δικοί τους ὁρίζοντες. Γιὰ παράδειγμα, τὰ ἔβαζα σὲ κύκλο γιὰ νὰ χορεύουν καὶ μία μέρα εἶπα "δὲν τοὺς βάζω καὶ κάνα μαντίλι;" Κάπως ἔτσι ξεκίνησαν ὅλα»...
Playmobil ἀπὸ τὴν Ἀστυπάλαια, τὴ Σκόπελο καὶ τὴν Κάρπαθο
Ὁ Πέτρος Καμινιώτης μου λέει ὅτι ντύνει τὰ playmobil βλάχους γιὰ περισσότερα ἀπὸ δέκα χρόνια. Ἔμπειρος.
«Ὄχι, ἁπλῶς τότε γεννήθηκε ἡ ἰδέα. Τὸ θυμήθηκα ξανὰ πρὶν ἀπὸ περίπου τρία χρόνια, ὅταν ἒφτιαξα τὴν πρώτη ὁλοκληρωμένη φορεσιὰ πάνω σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ παιδικὰ playmobil μου. Ά, μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ φωτογραφίζουμε εἶναι τὰ playmobil τῶν παιδικῶν μου χρόνων! Ὅπως καὶ νὰ ἔχει, ἡ πρώτη φορεσιὰ ἔγινε μὲ πενιχρὰ ὑλικὰ καὶ κόλλησα ὅπως ὅπως τὰ κομμάτια μὲ σελοτέιπ, οὔτε καν μὲ κόλλα. Ἦταν ἡ φορεσιὰ ἀπὸ τὸ Ρουμλούκι ἢ τὸν Γιδά, τὴν Ἀλεξάνδρεια Ἠμαθίας δηλαδή. Πρὶν ἀπὸ δύο χρόνια ξεκίνησα νὰ ἀσχολοῦμαι πλέον πιὸ "ἐπαγγελματικά". Ὅσο περνάει ὁ καιρός, προσέχω ἀκόμα περισσότερο τὴ λεπτομέρεια, μπορεῖ νὰ χαλάσω μία στολὴ καὶ νὰ τὴν ξαναφτιάξω ἀπὸ τὴν ἀρχὴ λόγω μίας ἀτέλειας ποὺ οὔτε ἐσὺ οὔτε κανεὶς ἄλλος δὲν θὰ προσέξει. Διαβάζω καὶ μελετῶ μὲ προσοχὴ τὰ πάντα γιὰ τὴ φορεσιὰ ποὺ πρόκειται νὰ φτιάξω».
Playmobil ἀπὸ τὴν Καρωτὴ Ἔβρου, τὴ Μακρὰ Γέφυρα Ἔβρου καὶ τὴ Θράκη (Σαρακατσάνα)
Playmobil Ἀρβανίτισσα, ἀπὸ τὰ Μεσόγεια Ἀττικῆς
Ἑπόμενη ἐρώτηση: ΟΚ, Πέτρο, ἐσένα σοῦ ἀρέσουν καὶ τρελαίνεσαι, ἐμένα μοῦ ἀρέσουν καὶ σὲ κάνω θέμα, ἀλλὰ σὲ ποιοὺς ἀπευθύνεσαι; Ποιοὶ θὰ μποροῦσαν νὰ ἐνδιαφερθοῦν νὰ ἀποκτήσουν καραγκουνοplaymobil;
«Ἰδιῶτες ποὺ εἴτε θέλουν νὰ ἔχουν ἕνα playmobil μὲ τὴ φορεσιὰ τοῦ τόπου καταγωγῆς τους εἴτε ἀσχολοῦνται μὲ τὸν χορὸ καὶ θέλουν νὰ ἔχουν τὶς φορεσιὲς τῶν περιοχῶν ποὺ τοὺς ἀρέσουν. Ἐπίσης, χορευτικοὶ σύλλογοι καὶ λαογραφικὰ μουσεῖα. Πέρυσι ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μαζί μου τὸ Λύκειο Ἑλληνίδων, τώρα ντύνω κάποια playmobil γιὰ τὸ Λαογραφικὸ Μουσεῖο τοῦ Γιώργη Μελίκη, ὁ ὁποῖος ἑτοιμάζει ἕνα προτζεκτ μὲ θέμα "Τὸ Παιδὶ στὴν Παράδοση"».
Κοίτα νὰ δεῖς πόσο πολυάσχολη μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ καθημερινότητα ἑνὸς 19χρονου. Τὸν ρωτάω ἂν θὰ εἶχε χρόνο νὰ δουλέψει γιὰ τὴν ἴδια τὴν Playmobil, νὰ τοὺς δίνει τέτοιες ἰδέες. «Γιατί ὄχι;» λέει. «Ἀλλὰ ὡς ἐκτέλεση παραγωγῆς δὲν ξέρω κατὰ πόσο θὰ ἦταν ἐφικτὸ νὰ ἀποδοθεῖ τόση λεπτομέρεια μὲ πλαστικὰ ὑλικά. Πῶς θὰ ἦταν τὰ κεντήματα, τὰ μαντίλια, ὅλα αὐτά, σὲ πλαστικό; Θὰ ἒμοιαζαν, ἀλλὰ δὲν θὰ ἦταν παραδοσιακὲς φορεσιές».
Ὁ Πέτρος τὰ φωτογραφίζει γιὰ νὰ τὰ θυμᾶται ὅταν μεγαλώσουν
Λοιπόν, πᾶμε στὸ Καλλιμάρμαρο, στήνουμε ξανὰ κάποια playmobil, περνᾶνε τουρίστες ἀπὸ τὶς κερκίδες καὶ κάθονται καὶ τὰ χαζεύουν μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα, οἱ πιὸ θαρραλέοι ρωτᾶνε ἂν πωλοῦνται ἤ, τέλος πάντων, ποῦ μποροῦν νὰ τὰ δοῦν, καὶ ὁ Πέτρος, μὲ τὴ φυσικὴ συστολὴ καὶ εὐγένειά του, τοὺς λέει: «Ἔχω μία σελίδα στὸ Facebook (PlaymoGreek)».
Playmobil ἀπὸ τὴν Ἐπισκοπὴ Ἠμαθίας, τὶς Σέρρες (βλάχα) καὶ τὴν Πυλαία Θεσσαλονίκης
Μάνα, πατέρας, θεῖος, παιδί, ὅλοι μὲ τὴν παραδοσιακὴ στολὴ ἀπὸ τὸ Ρουμλούκι.
Ἀπὸ τὴ μεριά μου, θυμᾶμαι καὶ κάνω κλὶκ στὸ Ρουμλούκι ἀπὸ τὸ καλό του προφίλ. Βλέπω τὸν Πέτρο νὰ ἐνθουσιάζεται ποὺ τὸ θυμήθηκα, μὲ τὴν ἁγνότητα τῶν δεκαεννέα του χρόνων νὰ βγαίνει σὲ ἕνα τεράστιο χαμόγελο.
vice
Ρωμαίικο οδοιπορικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου