Η Μοντέρνα εποχή ξεκινάει, στην τέχνη, όταν ο Σεζάν βρίσκει τους νόμους να στερεώσει ένα αυτοτελές έργο, ένα έργο με δική του φύση, να έχει την "ζωή" του. Ο Σεζάν δηλώνει πως θέλει να ζωγραφίσει σαν τους παλιούς δασκάλους αλλά εκ του φυσικού. Έτσι ξεκινά από ένα αγνό αίτημα να ζωντανέψει την μεγάλη τέχνη αλλά ανακαλύπτοντας την απ΄αρχής μέσα στην φύση επί τόπου, δια των αισθήσεων, ως γνώση αντικειμενική πέραν εντυπώσεων. Ανακαλύπτει όπως λέει, το σχήμα, Κώνος, σφαίρα, κύβος, και με αυτά μπορεί να ζωγραφίσει τα πάντα αφού αυτά ενυπάρχουν παντού στη φύση. Ενώ με τα σχήματα δομεί, με το φως τα μετασχηματίζει. Το χρώμα στον Σεζάν αυτονομείται, μπορεί ένα κόκκινο να βρίσκεται παντού προς χάριν του έργου αυτού καθ΄εαυτού, δηλαδή υπηρετεί την πληρότητα του έργου ανεξάρτητα από το τι δείχνει. Το έργο του Σεζάν μας λέει ότι οι νόμοι που διέπουν τον άνθρωπο και την φύση είναι ίδιοι, ο άνθρωπος χωνεύεται αρμονικά μέσα στην φύση δηλαδή η ταύτιση της φύσεως με την φύση του ανθρώπου. Αυτό δίνει κάποιο δικαίωμα στην γλώσσα να παίξει πάνω σε ένα αρμονικό χαλί, αδιάκριτα.
.jpg)
Καθώς η τέχνη αποχωρίζεται την φύση προς χάριν της δικής της φύσεως, αναπτύσσεται ένα ιδιότυπο αίτημα μέσα σ΄αυτήν την επιστροφή στην εξοχή. Ο ζωγράφος δεν ζητά ακριβώς την πρώτη εικόνα, την πρωτόπλαστη θα λέγαμε, αλλά την πρώτη του σχέση με τα πράγματα. Η αυθεντικότητα πέρα κάθε συμβάσεως είναι το χαρακτηριστικό του μοντέρνου. Η πρώτη αυτή σχέση, ήταν μια επιστροφή στην παιδικότητα, ως μίας ματιάς γνήσιας, ως μια ζωής αδιάβροχης του κατακλυσμού που απειλούσε την ανθρωπότητα. Το "παιδικό" ουσιαστικά αντικατέστησε την Παράδοση.
Ο Πικάσο είχε δηλώσει "...ο Παρθενών τι άλλο είναι παρά ένα αγροτικό κτίσμα με στέγη. Οι κιονοστοιχίες και τα γλυπτά προστεθήκανε γιατί στην Αθήνα υπήρχαν άνθρωποι που δούλευαν και ήθελαν να εκφράσουν τον εαυτό τους. Εκείνο που έχει σημασία δεν είναι αυτό που κάνει ο καλλιτέχνης αλλά αυτό που είναι."
Είναι σημαντικό γιατί με την σύγχρονη ερμηνεία ο Παρθενών γίνεται μια ατομική δημιουργία, ένα είδωλο του αισθήματος του καλλιτέχνη, παύει από σύμβολο, από τόπο συγκατοίκησης Θεών και ανθρώπων, έτσι "ανίερος" παύει από σκεύος που "συγκεντρώνει" που υποδέχεται το Θεικό, παύει να ενσαρκώνει το κοινό όραμα της Πόλεως.
Ακόμα σηματοδοτεί το τέλος της προσφοράς και ξεκινά η εποχή της κρίσεως της κατακρίσεως του ανθρώπου ως "άσχημου ανθρώπου".
Ο Πικάσο αρνήται την παρουσία του Θεού στην πλάση και έτσι καταλήγει άπλαστη, αυτό του δίνει την ελευθερία να εφέυρη νέα πλάση, ουσιαστικά ακολουθεί το παράδειγμα του εφευρέτη Λεονάρντο Ντα Βίντσι, (με την "ειρήνη" φωτός και σκιάς, "σφουμάτο") . Στην Αναγέννηση έχει ακόμα κάποια ευθύνη ο ζωγράφος για το τι δείχνει, στην Μοντέρνα εποχή αυτή η ευθύνη χάνεται, περιχαρακώνεται πίσω από το ακαταλόγιστο της "παιδικότητας", ενός παιδιού που βρίσκει, παίζει, συναρμολογεί.
Ο Πικάσο ανασυνθέτει ως εφευρέτης τον ακατοίκητο από ζωή σύγχρονο άνθρωπο.
Το ερώτημα να ζητηθεί ο λόγος της απώλειας παύει, η απορία παύει.
Ο Ρέμπραντ ίσως ο τελευταίος που έδειξε το φως της Δύσεως καθώς λιγοστεύει φεύγοντας από το δωμάτιο του ανθρώπου.
Συνεχίζεται
ΠΗΓΉ: Ενα Πείραμα σέ Βάθος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου