Τις οίδε, παιδί μου, τας κρίσεις του Θεού;

Τις οίδε, παιδί μου, τας κρίσεις του Θεού; Όλα είναι γνωστά ενώπιον Αυτού. Όλα τα βλέπει και τίποτε δεν Τον λανθάνει, αλλά το θέλημά Του κανείς δεν το γνωρίζει. Τα έργα του Σατανά είναι τίποτε εις την δύναμιν του Θεού. Και, όταν ο Κύριος μας δοκιμάζη, όπως Αυτός γνωρίζει, τότε να δείχνωμεν και ημείς την υπομονήν και ευχαριστίαν μας.


Και τώρα, παιδί μου, αν το θείον Του θέλημα είναι σύμφωνον με την προθυμίαν μας, ασφαλώς θα γίνης καλά. Εάν όμως προγιγνώσκη κάτι όπου ημείς δεν γνωρίζομεν -διότι αλλέως ως Θεός άνωθεν βλέπει και κρίνει- τότε δεν γίνεσαι, αλλά πάλιν ο μισθός μας δεν χάνεται· ταμιεύεται ει την Βασιλείαν Του.





Λοιπόν υπομονή και αγωνίζου.


Αυτές τες ημέρες, παραμονή της Αγίας Αικατερίνης, είχα μεγάλον αγώνα του Σατανά, προερχόμενον από εσένα. Πάλη φανερά. Είπα· άραγε μήπως έγινες καλά; Είχε μανίαν. Ωρύετο. Εγώ εστάθην όλην την νύκτα εις προσευχήν δι’ εσένα και όλην την ημέραν. Μήπως γίνη ίλεως ο Θεός. Τέλος έφυγε. Ξανά δεν ήλθε. Λοιπόν, γράψε μου τι κάμεις, πως απερνάς; Σε πειράζει ο Σατανάς; Έχε υπομονήν.


Έτσι να προσεύχεσαι:


«Εγώ, Θεέ μου, θελω να με κάμης καλά να σε ευλογώ, και να σε δοξάζω. Μα, αν πάλιν εσύ γνωρίζης αλλέως το συμφέρον της σωτηρίας μου, το θέλημά Σου να γίνη».





Ο Πανάγαθος, καλό μου παιδί, δεν κάμνει τίποτε όπου να μη μας είναι δι’ όφελος της ψυχής. Είτε ασθένειαν, είτε πειρασμόν, ό,τι αφήνει εις ημάς, δι’ ωφέλειάν μας το κάμνει. Όπου ημείς δεν γνωρίζομεν και πολλάκις γογγίζομεν, αγανακούμεν, και πολλά κακά κάμνομεν. Ενώ Εκείνος, από την πολλήν Του αγάπην, μόνον εις το συμφέρον μας της ψυχής αποβλέπει. Διότι γνωρίζει ότι εδώ πρόσκαιροι είμεθα και όλα σύντομα απερνούν και διαβαίνουν. Και όταν τελειώσει αυτή μας η εξορία και ανοίξουν τα μάτια της ψυχής τα αληθινά, τότε δι’ όλα θα ευχαριστήσωμεν ευγνωμόνως.


Λοιπόν, καλό μου παιδί, πάντα να κάμνης υπομονήν. Διότι πληροφορούμαι ότι δια την καλωσύνην σου σου έδωκεν ο Θεός αυτόν τον πειρασμόν· και πάλιν όποτε θέλει τον παίρνει.


Όταν είδα τους γονείς σου τους είπα, να πάτε εις τον πνευματικόν. Να εξομολογηθούν όλα, όσα δεν έχουν ποτέ εξομολογηθή. Όλα καθαρά να τα ειπούν. Από παιδικής ηλικίας ό,τι εφάμαρτον είναι ξεχασμένα να το θυμηθούν. Διότι, χωρίς εξομολόγησιν καθαράν, μήτε εσύ βοηθείσαι, μήτε αυτοί πηγαίνουν εις τον Παράδεισον. Εκεί να ειπή ο πατέρας και δια τον όρκον που πήρε και η μητέρα σου δια το βάρος που έχει από τα πρώτα έτη του γάμου. Και τ’ αδέλφια σου όλα επίσης. Όλοι στο σπίτι γενική εξομολόγησις. Να καθαρισθούν, να ξαλαφρώσουν, να γίνουν τέκνα της αιωνίου ζωής.


Και συ, παιδί μου, γράψε μου ό,τι σου συμβαίνει. Και μη φοβήσαι τον πειράζοντα. Μόνον την ευχήν να λέγης αδιαλείπτως. Αυτός, παιδάκι μου, είναι πειρασμός-Διάβολος και μόνον η ευχή τον καίει και η νηστεία του κόβει τα νεύρα, τον ξενευρίζει.


Λοιπόν· όλο υπομονή και ευχαριστία· πολλή νηστεία και προσευχή και, ο Θεός να τον καταργήση.


Σε εύχομαι υγείαν, χαράν· και στους γονείς και αδέλφια σου. Ας προσέχουν, ας βιάζοωνται, ας φροντίζουν, πως να σωθούν.


***


Γέροντος Ιωσήφ


ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ.


Έκδοσις Ιεράς Μονής Φιλοθέου

Αγίου Όρους

(σελ. 286-288)


Αντιγραφή Φαίη