Θεοδωράκης: συνεκμετάλλευση Αἰγαίου

Χρονογραφίες


Πῶς τὰ φέρνει ὁ καιρός, κι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ὁ Θεοδωράκης, ἐπανῆλθε στὴν θέση του γιὰ ἑλληνοτουρκικὴ φιλία, γιατὶ «ἡ Τουρκία θὰ εἶναι πάντα γείτονας τῶν Ἑλλήνων» ἀλλὰ καὶ γιατὶ «οι Τούρκοι αισθάνονται όπως θα αισθανόμασταν κι εμείς εάν η Σαλαμίνα και η Αίγινα ήταν τουρκικά νησιά […] θα πρέπει να κατανοήσουμε αυτή την ασφυξία της Τουρκίας και συζητώντας μαζί της να καταλήξουμε σε μια ρεαλιστική λύση, σε μια συμφωνία των δύο πλευρών που να ξεπερνά τους τύπους και να λαμβάνει υπ’ όψιν το γεγονός ότι η Τουρκία ασφυκτιά και απειλεί, με αποτέλεσμα να μένει ανεκμετάλλευτος ο υποθαλάσσιος πλούτος.«

Στὸν ἄνθρωπο αὐτὸν θὰ ἔπρεπε κάποιος νὰ ἀπαντήσει ὅτι οἱ Τοῦρκοι δὲν σκέφτονται παρομοίως, δηλαδὴ ὅτι δὲν σκέφτονται πὼς θὰ πρέπει νὰ τὰ βροῦν μὲ τοὺς Ἕλληνες ἐπειδὴ κατανοοῦν ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ εἶναι πάντα γείτονάς τους, γιατὶ ἁπλούστατα ἀφενὸς δὲν κατανοοῦν ὅτι ἡ Ἑλλάδα θὰ εἶναι πάντα γείτονάς τους κι ἀφετέρου θέλουν νὰ τὴν κατακτήσουν ξανακάνοντάς την (ἢ τμήματά της) Βιλαέτι τῆς Ρούμελης -δηλαδή, οἱ Τοῦρκοι δὲν θέλουν νὰ εἴμαστε γιὰ πάντα γείτονές τους καὶ δὲν σκέφτονται τὸ μέλλον τους μὲ αὐτὴν τὴν παράμετρο, ἀλλὰ θέλουν νὰ ἐξαφανιστοῦμε ὅπως πρὸ τοῦ 1821.

Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ξεμωραμένη ἄποψη ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἀσφυκτιοῦν μὲ τὰ νησιά μας, ἂς τοῦ πεῖ κάποιος ὅτι κι οἱ Ἕλληνες ἀσφυκτιοῦν βλέποντας τὴ Σμύρνη καὶ τὴν Κωνσταντινούπολη τουρκικές, καὶ οὐδέποτε φαντάζονται στὰ πιὸ κρυφὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τους ὅτι αὐτὲς θὰ εἶναι τέτοιες γιὰ πάντα.



Τί νὰ γίνει, λοιπόν, ὥστε νὰ παρηγορηθοῦν καὶ οἱ Ἕλληνες; Ὁ Θεοδωράκης νὰ κάνει μιὰ ἐπιτροπὴ ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας μὲ σκοπὸ τὴν συγκυριαρχία, γι’ ἀρχή, Ἑλλάδας καὶ Τουρκίας στὴν Ἰωνία καὶ τὴν Ἀνατολικὴ Θράκη. Καὶ νὰ κλαψουρίζει μέρα-νύχτα στοὺς Τούρκους συνεπίτροπούς του γιὰ τὸ παράπονο καὶ τὸν βαθὺ καημὸ τῶν Ἑλλήνων. Ἂν θέλει, τουλάχιστον, νὰ κατανοεῖ τὶς «εὐαισθησίες» ὅλων, Τούρκων καὶ Ἑλλήνων, καὶ ὄχι μόνο τῶν Τούρκων.

Νὰ καταλάβει, τέλος, κάθε φορέας τῆς ἑλληνοκεμαλικῆς φιλίας (ἡ λ. φορέας χρησιμοποιεῖται γιὰ νόσο), ὅτι τὰ νησιὰ τοῦ ἀνατολικοῦ Αἰγαίου εἶναι ἑλληνικὰ ἐδῶ καὶ 3.000-4.000 χρόνια χάρη σὲ ἕναν ἀπολύτως φυσιολογικὸ τρόπο, εἴτε μὲ αὐτὸ τὸ γεγονὸς πικραίνονται καὶ στεναχωριοῦνται οἱ χωρὶς νησιὰ Τοῦρκοι εἴτε ὄχι. Τὸ Αἰγαῖο εἶναι τὰ νησιά του. Δὲν εἶναι θάλασσα ὅπως ὁ δίχως νησιὰ Ἀτλαντικός, ὥστε νὰ τὴ μοιράσουμε στὴ μέση (ἐνεργειακὰ καὶ γεωγραφικά).

Ἂς τὸν χαίρονται καὶ οἱ ἀκροδεξιοὶ ποὺ τὸν θαύμαζαν πρόσφατα ὡς παιδὶ τῆς μεταξικῆς νεολαίας, καὶ οἱ Ἀριστεροί, ποὺ τὸν ἔβριζαν ὡς ἐθνικιστή. Ἄλλωστε, Μεταξᾶς καὶ Ἀριστερὰ ὅμοια φιλότουρκοι εἶναι.