Μακάριοι έστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς καί διώξωσιν καί ειπωσιν πάν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε καί άγαλλιάσθε, ότι ό μισθός υμών πολύς εν τοις ούρανοίς.
Αδελφοί μου. Μας αξιώνει και φέτος η Χάρις του Τίμίου και Ζωοποιού Σταυρού να Τον εορτάσωμεν και να Τον πανηγυρίσωμεν εδώ εις την υψηλίν κώμην του Πεδουλά. Την Πρόοδο του Τιμίου Σταυρού. Αρχαία, Βυζαντινή, Κωνσταντινοπολίτικη εορτή.
Δύο τινά ανεβαίνουν εις την καρδίαν μου σήμερον, μετά από πολλές μέρες και δικής μας σταυρώσεως… έτσι για να αισθανθούμε τον πόνο, την μοναξιά του Εσταυρωμένου Ιησού. Να μην είναι μόνον λόγος κενός η όποια σχέση μας με τον Εσταυρωμένο Θεό μας, αλλά να είναι έργω και λόγω…
Εκτός από τον Τίμιον Σταυρόν σήμερα εορτάζει όπως βλέπετε στην εικόνα, η οποία ευρίσκεται εις το κέντρον του Ναού, και μία ολόκληρη οικογένεια, και ο δάσκαλος της οικογένειας. Είναι οι 7 Μακκαβαίοι Παίδες, η μητέρα τους Σολομονή και ο διδάσκαλος αυτών Ελεάζαρ. Άνθρωποι της Παλαιός Διαθήκης. Άνθρωποι οι οποίοι αντιμετώπισαν την τότε εξουσία, την τότε αθεΐα, που δεν ήταν συγκεκαλυμμένη η τότε εξουσία και αθεΐα όπως της σήμερον άθεης Ευρώπης. Ήταν εκκωφαντική η παρουσία της αθεΐας και της ειδωλολατρίας τότε σε όλον τον κόσμο. Μόνον ο Εβραϊκός λαός επίστευε στον έναν αληθινόν Θεόν. Και μερικοί από τους Εβραίους ακολουθούσαν τους νόμους και τα ήθη του Μωσαϊκού νόμου. Πολλοί εκ των Εβραίων ελύγιζαν, όπως και σήμερα συμβαίνει πολλοί εκ των δικών μας ανθρώπων να λυγίζουν στα κελεύσματα, και να έχουμε κάποια κονδύλια από την άθεη Ευρώπη. Θυσιάζονται όλα.
Αυτά ο Θεός τα βλέπει όμως. Και όπως έλεγε κάποτε ο άγιος Γέρων Ευμένιος, ο λεπρός μαθητής του Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού, κι ας μην βλέπουν οι άνθρωποι βλέπει ο Άγγελός μας, γράφει ο Άγγελός μας. Έχε έγνοια διάκο τι βλέπει ο άγγελός σου. Έτσι μου έλεγε. Όσο μεγαλώνουμε τόσο περισσότερο κατανοούμε τα λόγια των αγίων Γερόντων και αγίων Μητέρων μας. Η μάνα μου έλεγε, πρόσεχε γιε μου να μην γείρει ο νους σου. Πρόσεχε, τα άσπρα κατεβάζουν τα άστρα (τα χρήματα δηλαδή).
Αυτοί λοιπόν οι εφτά Μακκαβαίοι Παίδες, άνθρωποι του Θεού, [ζούσαν] την εποχήν την
ελληνιστικήν όπου κυβερνούσε την Ιερουσαλήμ και όλη την Παλαιστίνη ένας Μακεδόνας Έλληνας, ένας από τους διαδόχους και επιγόνους -όπως λέγονται στο μάθημα της ιστορίας-, του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πριν την Σάρκωση και Ανάσταση του Σωτήρως Ιησού Χριστού, λίγο πριν, επί Αντιόχου λοιπόν του Επιφανούς, εξεδόθη ένα διάταγμα που έλεγεν ότι όλοι οι λαοί που είναι κάτω από την κυβέρνηση του Αντιόχου του Επιφανούς, πρέπει να θυσιάσουν εις τα είδωλα.
Επήγαιναν ένας ένας, πολλοί εκ των ευσεβών Εβραίων, για να τα έχουν καλά με την εξουσίαν και εθυσίαζαν. Ο Ελεάζαρ ήταν καλός άνθρωπος όμως και η Σολομονή ήταν άξια μάνα, όχι μόνον λόγω της πολυτεκνίας της, 7 παιδιά, αλλά και λόγω της ευτεκνίας της, καλά παιδιά, του Θεού άνθρωποι. Προτιμούσαν τον νόμο του Θεού παρά τον νόμον των ανθρώπων και ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα ακόμη και αυτήν την ζωή τους. Πράγμα που το έκαναν όταν ενώπιον του Αντιόχου του ψευδο-Επιφανούς ομολόγησαν τον έναν Θεόν.
Τότε, ένας ένας εσφαγιάσθηκαν μπροστά στους οφθαλμούς της μάνας Σολομονής και στο τέλος εμαρτύρησε και η μάνα χαρούμενη. Όχι λυπημένη όπως είναι σήμερα η ψυχολογική μας αστάθεια, που δεν ξέρουμε να χαρούμε όταν γίνονται πνευματικές νίκες, έστω και αν στα μάτια των πολλών αυτό φαίνεται ευτέλεια και συκοφαντία. Το ζήτημα είναι τι βλέπει ο Άγγελός μας και τι βλέπει ο Θεός, όχι τι βλέπουν οι άνθρωποι. Πολλές φορές οι άνθρωποι επλανώνται, και το Ευαγγέλιον είναι μάρτυρας αυτής της πλάνης των ανθρώπων. Την μίαν ωσαννά εν τοις υψίστοις στην είσοδον του Κυρίου εις την Ιερουσαλήμ, και ύστερα άρον άρον, σταύρωσον αυτόν. Ο ίδιος λαός που είπε προηγουμένως το ωσαννά εν τοις υψίστοις.
Όλοι αυτοί λοιπόν, οι Εφτά Μακκαβαίοι Παίδες, η μάνα αυτών Σολομονή και ο δάσκαλός τους ο Ελεάζαρ εμαρτύρησαν. Δηλαδή, τι σημαίνει εμαρτύρησαν; Όχι απλά έδωσαν το αίμα τους. Εκατάθεσαν την αλήθειαν της ψυχής τους, έστω και αν εφαίνετο αυτή η αλήθεια μωρία, τρέλα στα μάτια των πολλών. Αυτοί προτίμησαν την μωρία της Πίστεως παρά την λογική του κόσμου τούτου, παρά την δόξα των ανθρώπων.
Τώρα η μικρή μας ιστορία. Ήμουν 20 χρονών…
[Συνεχίζει από το 8.44 περίπου όπου ο Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος διηγείται την πρώτη συνάντησή του με τον Άγιο Παΐσιο το 1982, όταν του είπε ότι όταν γίνει επίσημο πρόσωπο θα χρειαστεί να μιμηθεί τους Μακκαβαίους πολλές φορές.]
Απομαγνητοφώνηση Φαίη.
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τῆς Προόδου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ποὺ τελέσθηκε στὸν ὁμώνυμο πανηγυρίζοντα ἱερὸ ναὸ τῆς κοινότητος Πεδουλᾶ τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (1.8.2019).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου