«Αἱ θλίψεις»

“ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ”
Ἀρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλος, μέρος δ΄ «Αἱ θλίψεις»

Εἰς τήν ζωή σου μήν εἶσαι ὀνειροπόλος, ρομαντικός, ἀνεδαφικός. Βάδιζε σύρριζα μέ τήν πραγματικότητα. Καί ἡ πραγματικότητα λέγει ὅτι ἡ ζωή εἶναι γεμάτη θλίψεις. Θλίψεις πού προέρχονται ἀπό τήν ὑπερηφάνειά σου καί τίς ἁμαρτίες σου. Ὁ Θεός μέ τίς θλίψεις θέλει νά σέ ἀποκαθάρη, νά σέ ἀποπlύνη, νά σέ λευκάνη ἀπό τήν ρυπαρότητα τῶν ἁμαρτιῶν σου καί νά σέ παραστήση λευκό καί ἄμωμο εἰς τό φρικτό βῆμα τῆς δευτέρας παρουσίας. Ὑπάρχουν ἀκόμη θλίψεις προερχόμενες ἀπό τήν κακία τῶν ἀνθρώπων, ἀπό τήν κακότητα τοῦ αἰώνα τούτου. Μήν λησμονῆς πόσο ὁ Κύριος μας ἐθλίβη ἀπό τήν ἄπιστο καί  διεστραμμένη γενεά τῆς ἐποχῆς του!

Πῶς ἐσύ θά ἀποφύγης τίς θλίψεις τῶν ἀνθρώπων;

Ὑπάρχουν ἀκόμη θλίψεις πού προέρχονται ἀπό τίς ἀρρώστειες σου. Μικρές καί μεγάλες, ἰάσιμες καί ἀνίατες. Βραχυχρόνιες καί μακροχρόνιες. Ἔχε ὑπομονή,
κουράγιο, καί πίστι εἰς τόν Κύριο. Ὁ μισθός ἀπό τήν ὑπομονή τῶν θλίψεων τῶν ἀσθενειῶν εἶναι μεγάλος. Οἱ πύλες τοῦ παραδείσου ἀνοίγονται διάπλατα σ᾿ ἐκείνους πού πέρασαν ἀπό τό καμίνι τῶν ἀσθενειῶν. Μέ τίς ἀρρώστειες ἀποκτᾶς κάθε ἀρετή, ἀποβάλεις κάθε πάθος καί ἀποταμιεύεις εἰς τήν οὐράνια τράπεζα. Γενικά μή ἐκπλήτεσαι ἀπό τίς θλίψεις πού καθημερινά σέ ἐπισκέπτονται. Εἶναι ὁ κλῆρος τοῦ ἀνθρώπου.

«Οἱ νεοσσοί τῶν ἀετῶν εἶναι πλασμένοι νά πετοῦν ὑψηλά, καί ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος νά θλίβεται», λέγει ὁ Ἰώβ.

Γνώριζε ὅτι τό ἀνθρώπινο γένος θά γνωρίση μία περίοδο θλίψεων, πού ὅμοια της δέν γνώρισε ὁ κόσμος ἀπό τῆς συστάσεως του. Εἶναι τά χρόνια πρό τοῦ Ἀντιχρίστου! Ὦ πόση θλίψι θά ὑπάρχη τότε! Τά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων θά εἶναι κατηφῆ, ἐκμαγεῖα πόνου, οἱ ἄνθρωποι θά λυώνουν καί θά πεθαίνουν ὅπως λυώνει τό κερί, οἱ λεπτοί καί οἱ εὐαίσθητοι ἔτσι ὅπως θά περπατοῦν, θά πέφτουν εἰς τούς δρόμους καί θά πεθαίνουν, τό κάλλος τῶν προσώπων θά ἐκλείψη, τά πρόσωπα θά εἶναι μαραμένα, καί ἀπό τήν δυστυχία αὐτῶν τῶν ἡμερῶν, θά μαρανθῆ ἡ σαρκική ἐπιθυμία. Μᾶς τό διαβεβαιοῖ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος.

«Ἔσται γάρ θλῖψις οἷα οὐ γέγονεν ἀφ᾿ οὗ ὁ ἄνθρωπος ἐγένετο ἐπί τῆς γῆς οὐδ᾿ ἔσται μετά ταῦτα. Καί εἰ μή ἐκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι, οὐκ ἄν ἐσώθη πᾶσα σάρξ. Διά δέ τούς ἐκλεκτούς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι».

Ποιός μπορεῖ νά φαντασθῆ αὐτή τή θλῖψι; Οἱ γονεῖς θά ἀγκαλιάζουν τά παιδιά τους καί θά πεθαίνουν. Θρῆνοι καί κλαυθμοί καί δάκρυα καί πένθος. Πτώματα παντοῦ. Πτώματα στούς δρόμους, πτώματα στά σπίτια, πτώματα στίς πλατεῖες. Τά ἄγρια θηρία θά βγοῦν ἀπό τά δάση, θά ἔλθουν στίς πόλεις καί θά κατασπαράσουν τά πτώματα, ἀπό ἔλλειψι τροφῆς. Ἀνομβρία καί ἀνυδρία. Οἱ νεανίσκοι θά ἀποθνήσκουν ὄχι ἀπό πεῖνα ἄλλά ἀπό τήν δίψα, λέγει ὁ προφήτης Ἀμώς.

Ὦ τότε τί δυστυχία! Καί δυστυχῶς ὅλοι τώρα προγευόμαστε τήν θλῖψι αὐτῶν τῶν ἡμερῶν, διότι εἴμαστε τόσο κοντά εἰς τήν δευτέρα παρουσία! Τό πικρό τίμημα, τό μεγάλο ἐπιτίμιο τῶν ἁμαρτιῶν μας! Αὐτός εἶναι ὁ καρπός τῆς ἁμαρτίας. Ἡ θλῖψι καί ὁ πόνος καί τό πένθος! Εἶναι μακάριος ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος μετανοεῖ, θρηνεῖ καί κλαίει τίς ἁμαρτίες του. Αὐτός τίς ἀποσβύνει, καί ἔχει τήν παρηγοριά καί παράκληση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί βεβαία τήν ἐλπίδα ὅτι θά τύχη τοῦ Θείου ἐλέους καί θά εἰσέλθη νικητής καί στεφανηφόρος εἰς τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν! Ἀλλά ὁ πιστός δέν πρέπει νά ἀγανακτῆ, καί νά λιποψυχῆ. Διότι ἡ ἀμοιβή εἶναι μεγάλη εἰς ἐκεῖνον πού ὑπομένει διά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Μᾶς τό ἀναφέρει τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ εἰς τήν Ἀποκάλυψι.

«Μετά ταῦτα εἶδον, καί ἰδοῦ ὄχλος πολύς, ὅν ἀριθμῆσαι αὐτόν οὐδείς ἐδύνατο, ἐκ παντός ἔθνους καί φυλῶν καί λαῶν καί γλωσσῶν, ἑστῶτας, ἐνώπιον τοῦ θρόνου καί ἐνώπιον τοῦ ἀρνίου, περιβεβλημένους στολάς λευκάς, καί φοίνικες ἐν ταῖς χερσί αὐτῶν· καί κράζουσι φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες. Ἡ σωτηρία τῷ Θεῷ ἡμῶν τῷ καθημένῳ ἐπί τοῦ θρόνου καί τῷ ἀρνίῳ καί πάντες οἱ ἄγγελοι εἰστήκεισαν κύκλῳ τοῦ θρόνου καί τῶν πρεσβυτέρων καί τῶν τεσσάρων ζώων, καί ἔπεσαν ἐνώπιον τοῦ θρόνου ἐπί τά πρόσωπα αὐτῶν καί προσεκύνησαν τῷ Θεῷ ἡμῶν εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων ἀμήν. Καί ἀπεκρίθη εἷς τῶν πρεσβυτέρων λέγων μοι. Οὗτοι οἱ περιβεβλημένοι τάς στολάς τάς λευκάς τίνες εἰσί καί πόθεν ἦλθον; καί εἴρηκα αὐτῷ. Κύριε μου σύ οἶδας καί εἶπε μοι. Οὗτοι εἰσί οἱ ἐρχόμενοι ἐκ τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης καί ἔπλυναν τάς στολάς αὐτῶν καί ἐλεύκαναν αὐτάς ἐν τῷ αἵματι τοῦ ἀρνίου διά τοῦτο εἰσίν ἀνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καί λατρεύουσιν αὐτῷ ἡμέρας καί νυκτός ἐν τῷ ναῷ αὐτοῦ καί ὁ καθήμενος ἐπί τοῦ θρόνου σκηνώσει ἐπ᾿ αὐτούς. Οὐ πεινάσουσι ἔτι οὐδέ διψήσουσιν ἔτι, οὐ δ᾿ οὐ μή πέση ἐπ᾿ αὐτούς ὁ ἥλιος οὐδε πᾶν καῦμα, ὅτι τό ἀρνίον τό ἀνά μέσον τοῦ θρόνου ποιμανεῖ αὐτούς, καί ὁδηγήσει αὐτούς ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων, καί ἐξαλείψει ὁ Θεός πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν». (Κεφ. Ζ΄στ. 9-17).

Κουράγιο λοιπόν. Ὁ Θεός σέ περιμένει νά σέ στεφανώσει. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν δίδεται δωρεάν «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ», λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καί ἡ Γραφή «πολλαί οἱ θλίψεις τῶν δικαίων καί ἐκ πασῶν αὐτῶν ρύσεται αὐτούς ὁ Κύριος».

Συνεχίζεται.....

Τέλος καί τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων

ἀφθάρτῳ ἀοράτῳ μόνῳ σοφῷ Θεῷ

τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

hristospanagia

Ρωμαίικο οδοιπορικό