Αν είναι άγιον το του αγαθού πάλι απ’
τον αέρα Του επιστρέφεται (Οδ. Ελύτη, «Σε μπλε Ιουλίτας», Δυτικά της Λύπης)
Συνήθως οι άνθρωποι διαμαρτυρόμαστε για την αδικία που
συμβαίνει στη ζωή μας όταν παραβιάζονται τα δικαιώματά μας. Όταν οι άλλοι δεν
μας καταλαβαίνουν. Όταν οι άλλοι μας
χρησιμοποιούν. Και φωνάζουμε. Χρησιμοποιούμε κάθε τρόπο και μέσο. Νόμιμο. Ενίοτε
και της εκδίκησης, που γίνεται αυτοδικία. Κι αν δεν βρούμε το δίκιο μας, τότε
βαθιά η λύπη. Απογοήτευση για το ακατανόητον.
Αν είναι όμως άγιον το του αγαθού, αν αδικούμαστε για το
Θεό, κανείς δεν μπορεί να μας δώσει το δίκιο μας. Ίσως γιατί δεν χρειάζεται. Γιατί ο δρόμος του χλευασμού, της
συκοφάντησης, της απόρριψης, μας δίνει την ταπεινοσύνη. Το θρυμμάτισμα του «εγώ»
μας. Και μας κάνει να ανοιγόμαστε στην εμπιστοσύνη προς Εκείνον. Γιατί Εκείνος βλέπει. Και από το Πνεύμα Του
επιστρέφεται το άγιον της αγάπης. Το άγιον της υπομονής. Το άγιον του σταυρού.
Στέφος άφθαρτον γίνεται. Και την ίδια στιγμή ο υπομείνας σωθήσεται. Ενίοτε και
δοξασθήσεται
Εμπιστοσύνη μας λείπει. Και διάθεση για ταπεινοσύνη. Ας ακολουθήσουμε τον νεανίσκο της Παλαιάς
Διαθήκης στην πορεία της σιωπής, της υπομονής στον λάκκο που μας ρίχνει ο
κόσμος, και της παράδοσης στο θέλημά Του. Ακόμη κι αν δεν μας ενδιαφέρει, θα μας
επιστραφεί το άγιον. Γιατί Εκείνος δεν λησμονεί.
Μεγάλη Δευτέρα, 29 Απριλίου 2013
ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ: ΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ (2)
Η ύλη ηλικία δεν έχει. Μόνον ν’
αλλάζει ξέρει. Θες πάρτην από την αρχή
Θες απ΄ το τέλος («Ως Ενδυμίων», Δυτικά
της Λύπης)
Η
ύλη δε χάνεται, ακόμη κι αν δίνει την εντύπωση ότι τελειώνει, ότι νικιέται από
το χρόνο ή απορροφάται από το χώμα ή το νερό ή τον αέρα. Πώς ο άνθρωπος έχει
πείσει τον εαυτό του ότι ο ίδιος τελειώνει με το θάνατο; Και αγωνίζεται να
μεταδώσει αυτή του την πεποίθηση μέσα από την επιστήμη, την ιδεολογία, την
διανόηση; Και περιφρονεί το αιώνιο, την Αλήθεια, το Επέκεινα;
Η
ύλη ξέρει να αλλάζει, από όποιο σημείο του χρόνου κι αν τη δεις. Από την αρχή
της, από το πρώτο κύτταρό της, μέχρι το τέλος.
«Εν τω μορφούσθαι» βρίσκεται πάντα. Κι ο άνθρωπος;
Κι αυτός
αλλάζει. Στο έξω του, δεμένος με το χρόνο, χωρίς μεγάλες δυνατότητες να
αντισταθεί. Μόνο κατ’ όψιν. Στο μέσα του προσλαμβάνοντας τις εμπειρίες του
χρόνου, έχοντας όμως τη δυνατότητα να διαμορφώσει ο ίδιος το πρόσωπό του.
Κι ο Θεός;
Αυτός που δημιούργησε και ξαναδημιούργησε; «Ο κάλλει ωραίος»; Μια λέξη αφήνει
παρακαταθήκη. Την Μετάνοια που «απαμφιάζει την δυσείμονα μορφήν». «Θες πάρτην
από την αρχή». Με το «συγγνώμη» και την
εμπιστοσύνη στην αγκαλιά του γονιού. Με το χαμόγελο που διαγράφει τα λάθη. Με
το ξεκίνημα, την νέα αρχή στη φιλία, την παρέα, τη σχέση. «Θες απ’ το τέλος».
Με το «Μνήσθητί μου» και την προσδοκία
της Βασιλείας.
Κλειδί το τάλαντο.
Αρκεί να το νιώθουμε ευθύνη.
Μεγάλη Τρίτη, 30 Απριλίου 2013
ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ: ΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ (3)
Ποιος των πολλών ο ένας και του ενός
ο κλήρος τι; («Ροδαμών και Ήβης»,
Δυτικά της Λύπης)
Ψάχνουμε τον Ατίμητο στη ζωή
μας. Αυτόν που θα είναι ο Ένας και που κοντά Του τα πάντα θα έχουν νόημα, χαρά
και αγάπη. Αλλά χρειάζεται η «κένωσις του πολυτιμήτου» για να γίνει η συνάντηση
ζωή. Μας χαρίζεται η Αγάπη. Δεν μπορούμε
όμως να την καταστήσουμε οικεία μας αν δεν αδειάσουμε από ό,τι μας κάνει να
κλεινόμαστε στο εγώ μας. Ιδίως από την αίσθηση του αλάθητου. Ότι για όλα φταίνε
οι άλλοι. Ότι η συνείδησή μας δεν δικαιούται να μας ελέγξει. Δεν αρκεί όμως η κένωση. Χρειάζεται και η πλήρωση. Από την
επιθυμία του Απόλυτου. Από την ταπεινοσύνη να αναγνωρίσουμε ότι δεν μπορούμε
αλλιώς. Από το δόσιμο που γίνεται θυσία
του χρόνου, του τρόπου, των ασχολιών.
Από τη νίκη κατά του συμβιβασμού με το «έτσι κάνουν άλλοι».«Ποιος των πολλών ο Ένας;». Ανήκουμε στους πολλούς και δυσκολευόμαστε να σκεφτούμε ότι αν δεν βγούμε από αυτούς, αν δεν σταματήσουμε να λογαριάζουμε τα λόγια, τις σκέψεις, τις νοοτροπίες τους είναι αδύνατον να Τον συναντήσουμε. Μαζί Του όμως θα ξαναμπούμε στους πολλούς, έχοντας τον μαργαρίτη ως σηματωρό και κήρυκα. Και θα αναμορφώσουμε τη λογική των πολλών.
Βέβαια «του ενός ο κλήρος» είναι η θυσία. Είναι ο θάνατος. Είναι να υποστεί την προδοσία από όσους νομίζουν ότι Τον αγαπούνε, στην ουσία όμως αγαπούνε μόνο τον εαυτό τους και Εκείνον μόνο για όσο εξυπηρετεί το «εγώ» τους. «Ουαί τω ανθρώπω εκείνω» που δε νιώθει τι κάνει.
Ο Ατίμητος όμως έχει ως κλήρο Του το «σφαγιασθήναι και δοθήναι εις βρώσιν τοις πιστοίς». Και είναι επιλογή και όχι μοίρα. Διότι της αγάπης αυτού ουκ έστιν όριον.
Μεγάλη Τετάρτη, 1 Μαΐου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου