[...]Στενοχωριέσαι
συχνά, σαν προσέχεις ότι προσφιλή σου πρόσωπα μαράθηκαν και γέρασαν.
Αυτό όμως είναι η φθορά του ανθρώπινου ψυχικού στοιχείου, που ανοίγει
τον δρόμο για ν' ανεβούν από τα βάθη δυνάμεις ευεργετικές, πνευματικές. Η
άνθηση που με πόνο μέσα μας βλέπουμε να εξασθενίζει στούς άλλους, η
λάμψη δηλαδή των ματιών, τα ροδοκόκκινα μάγουλα κι οι βαθιές μελωδικές
φωνές- όλα αυτά είναι ευφορία του σαρκικού και ψυχικού μας ανθρώπου και
δεν έχει αξία. 'Οσο περισσότερο χάνει ο εξωτερικός άνθρωπος τόσο
περισσότερο αναγεννάται ο εσωτερικός. Κι είναι καλό άν το γέρασμα δεν
οδηγεί στήν κατάθλιψη, στον φόβο των γηρατιών και του θανάτου και στην
πνευματική κατάπτωση.[...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου