Χωρίς αγάπη δε γίνεται!

Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου

                                            
                                                "Άνευ εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν"


        Πόσο σημαντικό είναι για την σωματική και την ψυχική υγεία μας το να αγαπούμε και να μας αγαπούν; Είναι η αγάπη στην πρώτη προτεραιότητα μεταξύ των πραγμάτων που ενδιαφέρουν τον σύγχρονο άνθρωπο;

       Υπάρχει κάποιο πρόσωπο αληθινά αξιαγάπητο ή δεν υπάρχει ένα τέτοιο πρόσωπο για μας;  Κι αν δεν υπάρχει ένα τέτοιο πρόσωπο στην προσωπική μας ιστορία, δεν είναι το πρόσωπο του Ιησού αληθινά αξιαγάπητο σε οποιαδήποτε περίσταση; Ο Ιησούς είναι για όλους τους ανθρώπους παρών ακόμα και στο πιο φριχτό πεπρωμένο. Είναι εκεί για εμάς, πριν από εμάς.

      Ένας Ιταλός γιατρός , βλέποντας πόσο μεγάλη άγνοια είχαν οι ασθενείς του για τον εσωτερικό τους κόσμο, μαζί με τη συνταγή για τα χάπια, τους έγραφε και κάποιο βιβλίο να διαβάσουν για να αποκτήσουν αυτογνωσία! Πιστεύω ότι το πρώτο βιβλίο που θα τους έγραφε είναι το Ευαγγέλιο. Είναι το βιβλίο με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία στον κόσμο!

     Αν μπορούσαμε να ρωτήσουμε τον καθένα ποιο αγαθό είναι πάνω πάνω στην κλίμακα των αξιών του, το πιο πιθανόν είναι ότι ένα μεγάλο ποσοστό θα θεωρούσε ως πρώτιστο αγαθό την υγεία.

      Το ερώτημα είναι γιατί παρόλο που όλοι σχεδόν θέλουν να είναι υγιείς, συνάμα σχεδόν όλοι ακολουθούν διαφόρους αυτοκαταστρεπτικούς δρόμους όπως κάπνισμα, ποτό, ξενύχτι, όσον αφορά το σώμα και όσον αφορά την ψυχή, απώθηση, κατάκριση, αδικία κ.α.

     Στις προσωπικές σχέσεις το ζητούμενο, ενώ θα περίμενε κανείς να είναι η αγάπη, δεν είναι η αγάπη. Το ζητούμενο είναι το δίκιο. Αυτό που ενδιαφέρει στις προσωπικές σχέσεις είναι ποιος έχει δίκιο.

     Η διεκδίκηση του δίκιου από μέρους των "φίλων", από μέρους των μελών της οικογένειας και ιδίως από τον πατέρα και τη μητέρα, είναι αρρώστια. Είναι άρρωστοι αυτοί που ενδιαφέρονται περισσότερο για το δίκιο παρά για την αγάπη. Δεν αγαπήθηκαν από τους δικούς τους και δεν αγαπούν και εκείνοι.

     Αν η προσοχή μας ήταν στραμμένη στο να αγαπούμε τους "αγαπημένους" μας ,δεν θα ήταν η έλλειψη αγάπης αιτία ασθενειών τόσο για τους άλλους, όσο και για μας τους ίδιους.

     Ο θανατοποινίτης Ντοστογιέφσκι, όταν πήρε χάρη, ένιωσε μέσα του ένα ξεχείλισμα αγάπης για όλα τα πλάσματα. Η πρώτη σκέψη που του ήρθε στο νου μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα ήταν γιατί δεν αγαπάει όλους τους ανθρώπους με τη μεγαλύτερη αγάπη του κόσμου!

    Λίγο πριν το θάνατό του, ο πνευματικός μου φίλος Ρόμπερτ, μου είπε στο τηλέφωνο με κομμένη ανάσα, να τους αγαπάς όλους, μα όλους! Ο γέρων Παϊσιος έλεγε πως εκείνος που δεν αγαπάει τους εχθρούς του δεν ξέρει τίποτε από το Θεό.

    Πριν πολλά χρόνια, τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μας  με τον ποιητή Ρόμπερτ Λαξ, στην Κάλυμνο, του ζήτησα να μου υπαγορεύσει την πνευματική του υποθήκη στους νέους: Θυμάμαι τα λόγια του για την αγάπη.

       Ο αγαπημένος αυτός ποιητής, φιλόσοφος και ερημίτης της Καλύμνου και της Πάτμου, είπε:
Τα λάθη στον τομέα της υπομονής, τα λάθη στον τομέα της αγάπης δεν διορθώνονται με λιγότερη υπομονή, με λιγότερη αγάπη. Τα λάθη στον τομέα της υπομονής, στον τομέα της αγάπης, διορθώνονται με περισσότερη υπομονή, με περισσότερη αγάπη!

    Κάποτε προσπαθούσα να συμφιλιώσω ένα ζευγάρι που ήθελε να χωρίσει. Η γυναίκα είπε στον άντρα της, έχεις δίκιο, αλλά δεν αγαπάς!

   Πόσο  ανυπολόγιστο κακό γίνεται στον εαυτό μας και στους άλλους γιατί δεν αγαπούμε. Ο Ντοστογιέφσκι λέει πως η κόλαση είναι να μην αγαπάς. Η κόλαση της ασθένειας είναι επίσης να μην αγαπάς. Διεκδικώντας το δίκιο μας, απωθούμε και κατακρίνουμε. Κάποιος μεγάλος γιατρός στο βιβλίο του γράφει, πως οι δυο κύριες αιτίες της ασθένειας είναι η απώθηση και η κατάκριση.

Ο Κύριός μας λέει, μην κρίνετε ίνα μη κριθήτε. Η κρίση είναι η ασθένεια. Αν ήξεραν οι γονείς πως οδηγούν τα παιδιά τους στην ασθένεια θα έδειχναν μεγαλύτερη αγάπη.Αυτός είναι ο λόγος που η άγνοια είναι η μεγαλύτερη αμαρτία.

Συμπέρασμα: Να μην αμαρτάνουμε, για να μην πέσουμε στα χέρια των γιατρών.

  Πηγή:http://moschoblog.blogspot.gr/