Η υπόθεση των απελαθέντων Σουάβων Γερμανών και η απαγωγή των Ελληνοπαίδων

Του Μάρκου Αλέξανδρου Τέμπλαρ


Η διεθνής οργάνωση της Ηνωμένης «Μακεδονικής» Διασποράς (UMD) που εδρεύει στη Ουάσινγτον και λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο όπως λειτουργούσαν και οι πρόγονοί τους, βούλγαροι κομιτατζήδες, στις αρχές του 20ου αιώνα, έχει ξεκινήσει μια συκοφαντική εκστρατεία κατά της Ελλάδας. Επειδή η UMD φαίνεται πως πάσχει από άνοια, θέλω να εξηγήσω μερικά πράγματα.

Ιστορικό Υπόβαθρο

Κατά τη διάρκεια του 4ου αιώνα, οι επιδρομές των Ούννων στην Ευρώπη ανάγκασαν κύματα Σλάβων και Γερμανών προς μετανάστευση. Οι Γερμανοί της Σουαβίας μετανάστευσαν στο Δούναβη και τη Μεσόγειο ήδη από το έτος 375, αλλά οι Γερμανοί της Γιουγκοσλαβίας μετανάστευσαν στις αντίστοιχες περιοχές τους πρό 800 ετών. Μεταξύ της περιόδου της μετανάστευσης τους στη Γιουγκοσλαβία και τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Σουάβοι Γερμανοί ζούσαν σε εδάφη που κατείχαν οι Αυστρο-ούγγροι, όπως η Βοϊβοντίνα, η Κροατία, η Σλοβενία ​​και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη.


Λόγω της απώλειας των Αυστρο-ουγγρικών εδαφών από νεοσύστατα κράτη, οι Σουάβοι Γερμανοί αναγκάστηκαν να διαχωριστούν σε τρεις διαφορετικές σοβινιστικές χώρες, την Ουγγαρία (700.000), τη Γιουγκοσλαβία (550.000), και τη Ρουμανία (350.000). Τα νέα κράτη δεν είχαν μεγάλη κατανόηση του γεγονότος ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν καμία επαφή με τη Γερμανία κατά τη διάρκεια των αιώνων, και τους κατέστησαν το εξιλαστήριο θύμα που πλήρωσε τη βιαιότητα των Γερμανών του Τρίτου Ράιχ στις ανατολικές κατεχόμενες χώρες.


Η Κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία Σαρώνει τα Κοινωνικά Δεινά

Ενώ η Γιουγκοσλαβία είχε καταληφθεί από τις δυνάμεις του άξονα, το "Αντιφασιστικό Συμβούλιο της Απελευθέρωσης του Λαού της Γιουγκοσλαβίας" γνωστό από το σερβοκροατικό ακρωνύμιο του AVNOJ (σ.τ.μ. Antifašističko Veće Narodnog Oslobođenja Jugoslavije), συνεδρίασε στις 26 Νοεμβρίου 1942 στο Μπίχατς (Πρώτη Συνεδρία), στα βορειοδυτικά της Βοσνίας υπό τον Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, με την ελπίδα να κερδίσει την πολιτική νομιμότητα, διακηρύσσοντας ότι υποστηρίζει:

1. τη δημοκρατία
2. τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων
3. το απαραβίαστο της ιδιωτικής περιουσίας, και
4. την ελευθερία της ατομικής οικονομικής πρωτοβουλίας για τις διάφορες ομάδες.

Παρά τις παραπάνω δηλώσεις, η νέα τάξη αισθάνθηκε την ανάγκη να εξαλείψει πολλά από αυτά που θεωρούσε ως κοινωνικά "δεινά", ένα από τα οποία ήταν οι Σουάβοι Γερμανοί. Στις 21 Νοεμβρίου 1943 (Δεύτερη Συνεδρία), η AVNOJ κατέστησε βέβαιο ότι τα παραπάνω "δεινά" έπρεπε να εξαλειφθούν, εκδίδοντας μια διακήρυξη "Σχετικά με την Πράξη Στέρησης Των Πολιτικών Δικαιωμάτων", στερώντας από τους ανθρώπους γερμανικής καταγωγής (τους Σουάβους Γερμανούς) ΟΛΑ τα ανθρώπινα δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος να ζουν! Η παραπάνω Πράξη αποτέλεσε τη νομική βάση για τη συμπεριφορά απέναντι στους Γερμανούς της Γιουγκοσλαβίας, συμπεριλαμβανομένης και της δημιουργίας πολλών στρατόπεδων εργασίας και συγκέντρωσης:

1. Όλα τα άτομα Γερμανικής εθνικότητας που ζουν στη Γιουγκοσλαβία χάνουν αυτόματα τη γιουγκοσλαβική υπηκοότητα τους, καθώς και όλα τα πολιτικά τους δικαιώματα.

2. Το σύνολο της κινητής και ακίνητης περιουσίας όλων των ατόμων Γερμανικής εθνικότητας κατάσχονται από το κράτος και η περιουσία τους στο εξής.

3. Τα άτομα Γερμανικής εθνικότητας δεν επιτρέπεται ούτε να διεκδικούν, ή να ασκούν οποιοδήποτε δικαίωμα, ούτε να χρησιμοποιήσουν τα δικαστήρια ή άλλα θεσμικά όργανα για την προσωπική ή τη νομική προστασία τους.

Η παραπάνω απόφαση δεν ίσχυε για όλους τους πολίτες της νέας Γιουγκοσλαβίας. Σε ανθρώπους που δεν διέπραξαν κανένα έγκλημα κατά του κράτους, τους Σουάβους Γερμανούς, που πλέον αριθμούσαν τους 650.000, τη μεγαλύτερη μη-σλαβική εθνοτική ομάδα στην προπολεμική Γιουγκοσλαβία, τους αρνήθηκαν και τους στέρησαν όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος να ζουν. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το 1944, οι Γερμανοί έχασαν την γιουγκοσλαβική υπηκοότητα τους. Η περιουσία τους επίσης κατασχέθηκε. Η περιουσία τους επρόκειτο να κατανεμηθεί μεταξύ των άξεστων, αναλφάβητων μαχητών του Τίτο, που αποτελούσαν την κύρια υποστήριξη του.

Περίπου 27.000 με 37.000 Γερμανοί απελάθηκαν στη Σοβιετική Ένωση, και άλλοι τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα οποία είχαν μετατραπεί σε τέτοια από χωριά των Σουάβων. Το αποτέλεσμα αυτής της πράξης ήταν ότι 35.000 έως 45.000 παιδιά χωρίστηκαν από τους γονείς τους. Χιλιάδες έχασαν τη ζωή τους στα στρατόπεδα από την πείνα, τον υποσιτισμό και τις ασθένειες, αλλά και χιλιάδες άλλοι δραπέτευσαν και πήγαν στη Γερμανία. Τα στρατόπεδα έκλεισαν οριστικά το 1948, και από το 1952 έως το 1955, ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός επανεγκατέστησε τους επιζώντες στη Γερμανία. Μόνο το δέκα τοις εκατό του προπολεμικού γερμανικού πληθυσμού παρέμεινε στη Γιουγκοσλαβία.[1]

Ένα από τα χωριά των Σουάβων με το οποίο όλοι οι Έλληνες είναι πολύ εξοικειωμένοι είναι το Μπούλκες[2]. Κατοικημένο από Γερμανούς αποίκους το 1786, οι κάτοικοι της χωριού δεν φαντάστηκαν ποτέ ότι μια μέρα οι απόγονοι τους θα αναγκάζονταν να συμμετάσχουν στις δολοφονικές μονάδες των Waffen SS, οι οποίες δεν δρούσαν στη Γιουγκοσλαβία, αλλά στα κατεχόμενα από τους Γερμανούς εδάφη της ΕΣΣΔ[3]. Στη συνέχεια, σε αντίποινα της ακούσιας «συμμετοχής» τους στη Waffen SS που δρούσε στο έδαφός της ΕΣΣΔ και όχι στη Γιουγκοσλαβία, βασανίστηκαν, ακρωτηριάστηκαν, σκοτώθηκαν, ξεριζώθηκαν και διασκορπίστηκαν στις τέσσερις γωνιές της Γης.

Αυτές οι φρικτές ενέργειες έλαβαν χώρα υπό την αιγίδα μιας οργάνωσης η οποία διακήρυττε την δημοκρατία, τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων, το απαραβίαστο της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, και την ελευθερία της ατομικής οικονομικής πρωτοβουλίας για τις διάφορες ομάδες. Πρέπει να έχει κανείς κατά νου ότι όχι μόνο άνδρες Σουαβικής καταγωγής υποβλήθηκαν σε τέτοια απάνθρωπη τιμωρία, αλλά και παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένοι, καθώς και ανάπηροι, αδιακρίτως.


H Κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία απαγάγει Ελληνοπαίδες

Μετά την εξάλειψη των Σουάβων Γερμανών από το Μπούλκες (Μπάτσκι Μάγκλιτς σήμερα) το άδειο χωριό έγινε η πιο γνωστή κατοικημένη πόλη από Έλληνες κομμουνιστές του "Δημοκρατικού Στρατού" και τις οικογένειές τους καθώς και μερικών από τους απηχθέντες Ελληνοπαίδες. Για λεπτομέρειες, βλ. Dominique Eudes The Kapetanios and Milan Ristović, Long Return Home, Children Refugees from Greece in Yugoslavia 1948-1960), and Milan Ristovic, Experiment Bulkes: “The Hellenic Republic” in Yugoslavia (1945 – 1949); Ioannis Bougas, The Cry of Irene (Thessaloniki, Erodios 2006); Stéphane Courtois, Nicholas Werth, etc., The Black Book Of Communism. trans. by Jonathan Murphy and Mark Kramer. (Cambridge: Harvard University Press, 1999), 326 – 331.

Η απαγωγή Ελληνοπαίδων ήταν μια τακτική που χρησιμοποιούσαν οι Οθωμανοί για να επανδρώσουν με πιστούς στρατιώτες το Σουλτάνο. Αυτοί οι στρατιώτες είναι γνωστοί ως Γενίτσαροι. Οι κομμουνιστές εγκαθίδρυσαν τον ίδιο θεσμό, ώστε να κάνουν πλύση εγκεφάλου στους Ελληνοπαίδες, να τους εκπαιδεύσουν και στη συνέχεια να τους στείλουν πίσω στην Ελλάδα προκειμένου να διαδώσουν το πνεύμα του κομμουνισμού. Αν και η πολιτική ιδρύθηκε στη Μόσχα, και η στρατηγική διαμορφώθηκε στο Βελιγράδι, ωστόσο η τακτική αφέθηκε στα Σκόπια, τα οποία όχι μόνο διήυθυναν όλη την επιχείρηση, αλλά έγιναν το κέντρο διανομής της μελλοντικής αποσταθεροποίησης της Ελλάδας, τα ίδια τα παιδιά της Ελλάδας.

Ο Dominique Eudes στο “The Greek Children” (Οι Καπετάνιοι) αναφέρει ότι σύμφωνα με εκθέσεις του Ερυθρού Σταυρού, υπήρχαν 23.693 από αυτά: 10.000 στη Γιουγκοσλαβία, 3.801 στη Ρουμανία, 3.800 στην Ουγγαρία[4], 2.660 στη Βουλγαρία, 2.235 στην Τσεχοσλοβακία και το 2.000 στην Αλβανία[5]. Ο Ristovic από την άλλη πλευρά σημειώνει ότι, "Τον Ιανουάριο του 1950 υπήρχαν 2.000 παιδιά στη Βουλγαρία, 3.500 στην Τσεχοσλοβακία, 3.000 στην Ουγγαρία, 500 στην Πολωνία, 6.500 στη Ρουμανία, και 11.000 στη Γιουγκοσλαβία, συνολικά 26.500 παιδιά."[6]

Αλλά ο πραγματικός αριθμός αυτών των παιδιών που έζησαν για να δουν το τέλος της τραγωδίας που είναι γνωστή στους Έλληνες ως Παιδομάζωμα ή "συγκέντρωση των παιδιών" είναι άγνωστος, καθώς ο Ερυθρός Σταυρός και ο ΟΗΕ εκτίμησαν τον αριθμό τους σε 28.000. Άγνωστος είναι επίσης ο αριθμός των Ελληνοπαίδων που μεταφέρθηκαν στην ΕΣΣΔ, τα περισσότερα από αυτά στο Ουζμπεκιστάν. Πρέπει να σημειωθεί ότι η απαγωγή των παιδιών προήλθε από όλα τα μέρη της Ελλάδας, από περιοχές που οι κομμουνιστές είχαν έστω και προσωρινά ασκήσει έλεγχο, όχι μόνο από την ελληνική περιφέρεια της Μακεδονίας.[7,8]

Στο βιβλίο του Γεωργίου Μανούκα μπορεί κανείς να βρει τα μέρη στα οποία είχαν μεταφερθεί τα παιδιά. 18.500 μεταφέρθηκαν στη Βουλγαρία (17 στρατόπεδα), στη Ρουμανία (11 στρατόπεδα), στην Ουγγαρία (11 στρατόπεδα), στην Τσεχοσλοβακία (18 στρατόπεδα), στην Πολωνία (3 στρατόπεδα), στην Ανατολική Γερμανία και στην Αλβανία (5 στρατόπεδα), 9.500 μεταφέρθηκαν στη Γιουγκοσλαβία (15 στρατόπεδα). Αυτοί οι αριθμοί και οι θέσεις καταγράφονται, επίσης, από τον Ερυθρό Σταυρό.

Στις 17 Νοεμβρίου 1948 (Απόφαση 193 του ΟΗΕ), και επίσης το Νοέμβριο του 1949 (Απόφαση 288 του ΟΗΕ) η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε ομόφωνα δύο αποφάσεις που καταδικάζουν την μετατόπιση των Ελληνοπαίδων, απαιτώντας την επιστροφή τους. Αυτές, καθώς και οι μετέπειτα αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών δεν απαντήθηκαν. Από το 1950 έως το 1952 μόνο σε 684 παιδιά επιτράπηκε να επιστρέψουν στην Ελλάδα, λόγω της πίεσης του Ερυθρού Σταυρού και δύο νέων ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών.[9]

Σε μια προσπάθεια να προστατέψει τους Ελληνοπαίδες από το να απαχθούν από τους κομμουνιστές, η ελληνική κυβέρνηση υπό την αιγίδα της τότε Βασίλισσας Φρειδερίκης οργάνωσε στρατόπεδα για τα παιδιά όλων των ηλικιών πυ είναι γνωστά ως Παιδοπόλεις. Αυτές αποτελούνταν από ένα δίκτυο 53 στρατοπέδων σε όλη την Ελλάδα, όπου ως επί το πλείστον λάμβαναν στέγη και μόρφωση τα ορφανά και τα παιδιά των φτωχών οικογενειών. Τα στρατόπεδα ήταν το μόνο μέσο επιβίωσης καθώς παρείχαν στέγη, τροφή και εκπαίδευση. Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι οι κομμουνιστές, οι οποίοι παραβίασαν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα των ίδιων των παιδιών κατηγόρησαν το σύστημα της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, λόγω της εκπαίδευσης του. Στην ουσία, είπε ο γάϊδαρος τον πετεινό κεφάλα. Η πράξη και μόνο της Φρειδερίκης, έσωσε χιλιάδες παιδιά από το να απομακρυνθούν από την πατρίδα τους και τους συγγενείς τους.

Όσον αφορά τα Σκόπια, οι πράξεις του AVNOJ (η εκδίωξη των Σουαβών Γερμανών και η απαγωγή των Ελληνοπαίδων) ήταν όχι μόνο αποδεκτές, αλλά τα Σκόπια τις υποστήριξαν επιπλέον, διότι όλες οι φρικιαστικές πράξεις έλαβαν χώρα στο όνομα του σοσιαλισμού/κομμουνισμού. Η εκδίωξη των Σουαβών Γερμανών, όμως, έχει συστήσει νομικό προηγούμενο, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς της Σκοπιανής Διασποράς κατά της Ελλάδας, (δηλαδή) περί απώλειας της περιουσίας και υποχρεωτικής απέλασης τους, κανένας από τους οποίους δεν είναι αληθινός. Παρά τις ανοησίες με τις οποίες τους έθρεψαν οι κομμουνιστές γονείς τους, η Ελλάδα ποτέ δεν τους εξόρισε για προδοσία εναντίον της. Έφυγαν από μόνοι τους, προκειμένου να αποφύγουν την ποινική δίωξη και πιστεύοντας στις φήμες που εξάπλωναν οι φίλοι τους κομμουνιστές. Η Κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία είχε σκόπιμα αποβάλει τους πολίτες της, τους 'Σουάβους Γερμανούς' λόγω της φυλής, της γλώσσας και της πολιτιστικής κληρονομιάς τους, γεγονός το οποίο δεν οφειλόταν σε οποιαδήποτε εγκληματική δραστηριότητα, και η χώρα έμεινε ατιμώρητη. Η ενέργεια αυτή έχει δημιουργήσει ένα διεθνές νομικό προηγούμενο.

Η ακόλουθη δήλωση λήφθηκε από μια ανθελληνική ιστοσελιδα με έδρα την Αυστραλία. Ετοιμάστηκε από τον κ. Ατανάς Στρεζόφσκι υπό τον τίτλο "Η πρώτη μου επίσκεψη στη Γενέτειρα μου, το χωριό Νέρετ κοντά στο Λέριν στην Αιγαιακή Μακεδονία", στην Ελλάδα. Σε ένα σημείο ο κ. Στρεζόβσκι λέει,

Ξεκινήσαμε και πάλι για την Μπίτολα [Μοναστήρι] και ο ξάδελφός μου, μου είπε "Ω ξάδελφε Τανάσε, αν είχες μείνει εδώ, αντί να μεταναστεύσεις θα είχες ένα σπίτι στο Νερέτ [Πολυπόταμος], ένα αγρόκτημα στο Νερέτ και ένα κατάστημα στο Lerin [Φλώρινα]. Επειδή η οικογένειά σου δεν ήταν εδώ ο παππούς Χρήστος έδωσε τα πάντα σε μας και μας έβαλε να υποσχεθούμε ότι δεν θα πουλήσουμε το κατάστημα σε κανέναν."[10]

Η παραπάνω δήλωση - ομολογία είναι μόνο ένα παράδειγμα από τα πολλά που απαλλάσσουν την Ελλάδα από όλες τις κατηγορίες περί δήμευσης περιουσιών. Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν δήμευσε ποτέ τις περιουσίες τους αλλά τις έδωσαν εθελοντικά στους συγγενείς τους, και από τη στιγμή που έφυγαν από την Ελλάδα και έμειναν εκτός χώρας για περισσότερο από 28 χρόνια, οι περιουσίες τους έχουν περάσει νόμιμα στους επιστάτες τους. Είναι ο νόμος της χώρας και ισχύει για όλους.

Η Κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία είχε σκόπιμα απελάσει τους ίδιους της τους πολίτες λόγω της φυλής τους, της γλώσσας τους, και της κληρονομιάς τους και όχι εξαιτίας οποιασδήποτε εγκληματικής δραστηριότητας, και η χώρα έμεινε ατιμώρητη. Η ενέργεια αυτή έχει δημιουργήσει ένα διεθνές νομικό προηγούμενο. Εξαιτίας αυτού, κανένα δικαστήριο δεν θα ασκήσει ποινική δίωξη σε ένα άλλο κράτος, δηλαδή την Ελλάδα, με νόμιμα ποινικά παράπονα κατά των Σλάβων της ΠΓΔΜ που πήραν τα όπλα εναντίον της, διευκολύναν την απαγωγή Ελληνοπαίδων όπως τεκμηριώνεται από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, και μετά έφυγαν από τη χώρα με δική τους πρωτοβουλία, προκειμένου να αποφύγουν την ποινική δίωξη.


Μετάφραση: Δώρα Η. Σπυρίδου
MacedoniaHellenicLand.Eu


Παραπομπές

1 Susan Clarkson, “Η ιστορία των γερμανικών οικισμών στην νότια Ουγγαρία" (History of German Settlements in Southern Hungary).http://www.banaters.com/banat/clarkson.asp?category=history (πρόσβαση στις 22 Σεπτεμβρίου, 2011); Συγκρίνετε με Frank Schmidt, Οι Σουάβοι: Τα ξεχασμένα θύματα της νοτιοανατολικής Ευρώπης (The Swabians: Southeastern Europe’s Forgotten Victims, 2008. http://www.read-all-about-it.org/archive_english/genocide_in_yugoslavia/the_swabians.html. (πρόσβαση στις 22 Σεπτεμβρίου, 2011).

2 Το Μπούλκες στην Μπάτσκα (Bulkes in the Batschka), http://www.swabiantrek.com/?page_id=136, επίσης Marián Sloboda, Bački Maglić (Buljkes) i grčka komuna u Vojvodini prije odlaska u Čehoslovačku 1945–1949, http://www.sloboda.cz/marian/publikace/maglic.pdf (πρόσβαση στις 22 Σεπτεμβρίου, 2011).

3 Αντίθετα, η Βοσνιακή Μουσουλμανική Μονάδα Handjar, γνωστή και ως 13η Ορεινή Μονάδα των Waffen SS Handschar (1η Κροατική) ήταν μονάδα εθελοντών και πολέμησε στη Βοσνία κατά των γιουγκοσλάβων κομμουνιστών. Επιπλέον, το κροατικό 369ο Ενισχυμένο Σύνταγμα Πεζικού, η 369η Μονάδα "του διαβόλου", η 373η Μονάδα "Τίγρης", η 392η "Μπλε" Μονάδα, η Κροατική Λεγεώνα Πολεμικής Αεροπορίας, η κροατική Λεγεώνα Ναυτικού, η 23η ορεινή μονάδα Waffen SS "Κάμα", Τα αστυνομικά συντάγματα "Κροατία" 1, 2, 3, 4 και

5, η αστυνομική αντιαρματική ομάδα "Κροατία" και η Μονάδα Χωροφυλακής "Κροατία", υπηρέτησαν μέσα και έξω από τη Γιουγκοσλαβία. Η ελαφριά Ταξιαρχία Μεταφορών και η Κροατική Λεγεώνα υπηρέτησαν και οι δυο υπό τις διαταγές της Ιταλίας κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.

4 Esther Vécsey, Οι Έλληνες της Ουγγαρίας (Θύματα των κομμουνιστικών απαγωγών του Ψυχρού Πολέμου [The Greeks of Hungary (Victims of Cold War Communist kidnappings)], Free Republic, February 26, 2004 (Δημοσιεύθηκε την Κυριακή 07 Μαρτίου, 2004 11:32:49 PM από τον Destro. 26 Φεβρουαρίου, 2004 - Τόμος XII, έκδοση 9. http://www.freerepublic.com/focus/f-news/1092902/posts (πρόσβαση στις 28 Νοεμβρίου, 2011)

5 Dominique Eudes, Ο Καπετάνιοος (The Kapetanios). Οι Αντάρτες και ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Ελλάδα...1943-1949 (Partisans and Civil War in Greece...1943-1949) Λονδίνο: Μηνιαία Επιθεώρηση 1972 (London: Monthly Review, 1972) 317.

6 Milan Ristovic, Η μακρόχρονη επιστροφή στην Πατρίδα, Παιδιά Πρόσφυγες από την Ελλάδα στη Γιουγκοσλαβία 1948-1960 (Long Return Home, Children Refugees from Greece in Yugoslavia 1948-1960), Θεσσαλονίκη: Ινστιτούτο Βαλκανικών Σπουδών, 2000 (Thessaloniki: Institute for Balkan Studies, 2000), 95.

7 Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Βουλή των Αντιπροσώπων
Ψήφισμα 514

Αποφασίστηκε, ότι η Βουλή των Αντιπροσώπων εκφράζει τη βαθιά ανησυχία της για τα χιλιάδες Ελληνόπουλα που μετακινήθηκαν ή μεταφέρθηκαν μακριά σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης από τις Κομμουνιστικές δυνάμεις των ανταρτών κατά τη διάρκεια του πρόσφατου ανταρτοπόλεμου στην Ελλάδα, και ζητεί από τον Πρόεδρο να ασκήσει το σύνολο των αρμοδιοτήτων του, ενεργώντας μέσω των Ηνωμένων Εθνών και άλλων διεθνών οργανισμών και άμεσα με τις κυβερνήσεις των χωρών όπου βρίσκονται αυτά τα παιδιά, ώστε αυτά τα χιλιάδες παιδιά να επιστραφούν ταχύτατα στα σπίτια και την πατρίδα τους.

Σαμ Ρέϊμπερν,
Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων

8 Χάρρυ Σ. Τρούμαν
33ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών
19 Απριλίου, 1950
[Κυκλοφόρησε στις 19 Απριλίου, 1950. Έχει ημερομηνία 18 Απριλίου, 1950]

Αγαπητέ μου κ. Πρόεδρε: Συμμερίζομαι πλήρως την ανησυχία της Βουλής των Αντιπροσώπων για τα χιλιάδες παιδιά που μετακινήθηκαν από την Ελλάδα προς την Ανατολική Ευρώπη από τις κομμουνιστικές δυνάμεις των ανταρτών, και χαιρετίζω την υιοθέτηση του ψηφίσματος αριθ. 514 της 22ας Μαρτίου 1950, ζητώντας την ταχεία επιστροφή των παιδιών αυτών στα σπίτια και την πατρίδα τους. Τα δικαιώματα των παιδιών και των γονέων να μοιράζονται την προστασία, τη συντροφικότητα και την ευεργετική επιρροή ενός οικογενειακού σπιτιού είναι θεμελιώδους σημασίας και έχει αναγνωριστεί εμμέσως, στην περίπτωση των Ελληνοπαίδων, σε δύο ομόφωνες αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Είναι ηθικά απαράδεκτο να επιτρέπεται οι πολιτικές σκοπιμότητες ή τεχνικές δυσκολίες να στέκονται εμπόδιο στην επανένωση αυτών των παιδιών με τους γονείς τους. Το εκτελεστικό όργανο της Κυβέρνησης ήταν σταθερό στις προσπάθειές του να εξασφαλίσει την αποτελεσματική συμμόρφωση με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών σε αυτή την περίπτωση. Οι προσπάθειες αυτές δεν θα χαλαρώσουν μέχρι να επιστρέψουν τα Ελληνόπουλα στα σπίτια τους. Υμέτερος, ΧΑΡΡΥ Σ. ΤΡΟΥΜΑΝ.

9 Αναφορές:
1) Παιδομάζωμα Τόμος Ι (Child Gathering Vol I), Το Μεγαλύτερο Έγκλημα (The Biggest Crime), Γεώργιος Μανούκας, 1961
2) Παιδομάζωμα Τόμος ΙΙ (Child Gathering Vol II), Εκπαίδευση και Μόρφωση των απηχθέντων Ελληνοπαίδων (Education and Teaching of the kidnapping Greek children), Γεώργιος Μανούκας, 1967.
Το κείμενο όπως εμφανίζεται στο Journal of Original Thinking, http://journaloforiginalthinking.com/pb/wp_dc73f750/wp_dc73f750.html (πρόσβαση στις 29 Νοεμβρίου, 2011).

10 Ατανάς Στρεζόφκσι υπό τον τίτλο “My First Visit To My Birthplace, The Village Neret Near Lerin in Aegean Macedonia.”
http://www.pollitecon.com/html/life/My_First_Visit_To_My_Birthplace.html(accessed September 23, 2011).

Read more at: http://www.macedoniahellenicland.eu/content/view/2562/39/lang,el/