Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Να αναβαπτισθούμε στην ιερή παρακαταθήκη «του τιτάνιου αγώνα», του Μητροπολίτου Λευκάδος κ. Θεοφίλου,







Πολυσήμαντα μηνύματα του Μητροπολίτη Λευκάδος Θεοφίλου
με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου
Εγκύκλιος του Μητροπολίτη Λευκάδος και Ιθάκης Θεοφίλου
Πρός
Τόν ἱερό κλῆρο καί τόν εὐσεβῆ Λαό
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Λευκάδος καί Ἰθάκης
Μέσα σε μια δύσκολη στιγμή του κόσμου∙ σε μια οδυνηρά κρίσημη «περιπέτεια» της πατρίδος μας γιορτάζουμε το μεγάλο ιστορικό γεγονός της αντίστασης των Ελλήνων κατά των εισβολέων Ιταλών και Γερμανών. Με δοξολογίαις και άλλες εκδηλώσεις καλούμαστε να αναβαπτισθούμε στην ιερή παρακαταθήκη «του τιτάνιου αγώνα», όπως τον χαρακτηρίζει ο Λευκάδιος ποιητής Άγγελος Σικελιανός, του 1940. Ενός αγώνα, που τότε σημάδεψε την ιστορία και σημαδεύτηκε από την ιστορία. Έγινε μυστική δύναμη ιερής διδαχής και φωτεινός δείχτης πορείας.
Είναι δυνατή η φωνή του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη όταν, διαπιστώνοντας το ποιοτικό μέγεθος της αξίας εκείνου του αγώνα, διετύπωνε εκφραστικά:
«Του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει: Ελευθερία, Έλληνες μέσ’ τα σκοτάδια δείχνουν το δρόμο: Ελευθερία.».
Ενωμένος ο Ελληνισμός∙ όρθιος και σταθερός, παρά την φτώχεια και τις πολλές δυσκολίες, συντάχθηκε κάτω από το ιερό λάβαρο του ΟΧΙ, που, αιφνιδιαστικά και δίχως χρονοτριβή, εξέφρασε ο τότε Πρωθυπουργός της πατρίδος μας. Η εσωτερική μυστική δύναμη, που ένωνε και στήριζε τον Ελληνισμό∙ που γρανίτωνε αποφασιστικά την θέλησή του κι έσπρωχνε στον δρόμο « του υπέρτατου χρέους» ήταν η αγωνία της ελευθερίας του ανθρώπου και του τόπου.

Αυτή η αγωνία, που, όπως η σπίθα κρυφοζεί στην χόβολη, ζούσε στις καρδιές του λαού μας. Και δεν ήταν ανθρώπινο επινόημα, αλλά Θεανθρώπινος ανασασμός. Η αγωνία της ελευθερίας με την ουσιαστική διπολική της μορφή, που φλόγισε τις ανένταχτες και αδούλωτες καρδιές των αγωνιστών του 40∙ που λειτούργησε σαν παρορμητική δύναμη αγώνα εκμηδενίζοντας τις δυσκολίες∙ υποτιμώντας τους κινδύνους και αψηφώντας την τέλεια εξοπλισμένη πολεμική μηχανή του εισβολέα και το πλήθος των στρατιωτών του, αποτελούσε την ιερή και πολύτιμη κατάθεση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Η ιστορία, όσο και αν βέβυλες καρδιές επιχειρούν συστηματικά να την ακρωτηριάσουν από το ιερό κύτταρο της αλήθειας της, παραμένει αποκαλυπτική. Θεωρεί την Εκκλησία τον Μωϋσή του γένους των Ελλήνων. Μέσα στο φόβο και την αγωνία της πρώτης μέρας του αμυντικού μας πολέμου θα ακουστεί η φωνή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρύσανθου. Και ο Ελληνισμός, θ’ ανασάνει ελπιδοφόρα.
Η Εκκλησία ευλογεί όπλα τα ιερά και πέποιθεν ότι τα τεκνα της πατρίδος ευπειθούν εις το κέλευσμα Αυτής και του Θεού και θα σπεύσουν, εν μια ψυχή και καρδία να αγωνισθούν υπέρ βωμών και Εστιών και της ελευθερίας και τιμής και θα συνεχίσουν, ούτω, την απ’ αιώνων πολλών αδιάκοπον σειρά των τιμίων και ενδόξων αγώνων και θα προτιμήσουν τον ωραίον θάνατον από την άσχημον ζωήν της δουλείας».
Δεν ήταν μονάχα ο Αρχιεπίσκοπος. Κληρικοί κάθε βαθμού, λαϊκοί βαθειά θρησκευόμενοι, όλοι αφουγκράστηκαν το επαναστατικό σάλπισμα της Εκκλησίας και συντάχθηκαν στο μεγάλο αγώνα. Οι δύσκολες καιρικές συνθήκες∙ η έλλειψη πολεμοφοδίων και πολεμικού υλικού∙ ο χειμώνας ο οποίος στα βουνά λειτουργούσε φονικά και στις θάλασσες το κύμα κάλυπτε τα αδύναμα και μικρά μας πολεμικά πλοία, δεν μπόρεσαν να αδυνατήσουν το υψηλό φρόνημα του λαού μας. Η καταφυγή τους στην πονεμένη «Παναγία του σαράντα» αποτελούσε εκείνες τις τραγικές ώρες την μόνη και σημαντική παρηγοριά τους.
Πέρα από την μαρτυρική πρώτη γραμμή του πολέμου όπου αρκετοί κληρικοί παραβρέθηκαν στηρίζοντες, εξομολογούντες και κοινωνούντες τους αγωνιστές, στις πόλεις και τα χωριά το ιερό και αιματοβαμμένο ράσο παρέμεινε σημαία ελευθερίας∙ φλάμπουρο αντίστασης και κιβωτός σωτηρίας του δοκιμαζομένου Ελληνισμού. Ο απλός παπάς, ο ταπεινός καλόγερος, ο ευλογημένος ιεροκήρυκας, ο πονεμένος Επίσκοπος, όλοι τους γίνανε άμβωνες ελευθερίας∙ χαρακώματα αντίστασης∙ ταμεία φιλανθρωπίας. Έγιναν τα κεριά, που φλογισμένα φώτιζαν και στήριζαν τον λαό μας στην εφιαλτική οδοιπορία της εθνικής του ανηφόρας.
Μεγάλος ο αριθμός των ιερωμένων, που αυτοθυσιαστικά προσέφεραν για την σωτηρία του λαού και την ελευθερία της πατρίδος μας ότι είχαν και δεν είχαν. Η ιστορία διασώζει πολλά ονόματα. Για να παραμείνουν, μαζί με τους λαϊκούς αγωνιστές, η ατίμητη αλυσίδα της αντίστασης του σαράντα.
Θα θέλαμε τούτη την μεγάλη και ιερή στιγμή να σημειώσουμε την απάντηση που έδωσαν στους δημίους τους, λίγο πριν ο θάνατος αγκαλιάσει τα μαρτυρικά τους κορμιά, δύο Ορθόδοκοι κληρικοί. Ο τρόπος της θυσίας τους αποκαλύπτει την εσωτερική δύναμη με την οποία η Εκκλησία μας διαχρονικά εμπλουτίζει τις υπάρξεις των παιδιών της.
-«Χτυπάτε. Είμαι Έλληνας παπάς. Πεθαίνω για τον Χρίστο και την πατρίδα» φώναξε στους βασανιστές του ο μάρτυρας ιεροκήρυκας Κοζάνης π. Ιωακείμ Λιούλας. « Τα μυστικά της πατρίδος μου θα τα πάρω μαζί μου στον τάφο». Και τα μυδράλια σκόρπισαν στην γύρω περιοχή το ταλαιπωρημένο σώμα του για να γίνει λίπασμα ελευθερίας.
-«Μ’αυτα τα εγκλήματα που κάνετε η Γερμανία δε θα νικήσει. Ζήτω η Ελλάς « έκραξε, λίγο πριν ο θάνατος κλείσει το στόμα του, ο Παπά Κώστας Κούστας, από το Νυμφαίο της Φλώρινας.
Αγαπητοί Πατέρες και αδελφοί!
Η ιστορία μας, αμάραντη και αιμάτινη, διδάσκει. Ιδιαίτερα σ’ αυτή την άγρια εποχή της ανάδελφης λογικής και της άφιλης ταχτικής. Μας διδάσκει και μας καλεί να ζήσουμε το παράδειγμα των «ματωμένων ράσων». Παράδειγμα αγώνα και αγωνίας ενότητος και ποιοτικής ελευθερίας. Μέσα στην στοργική και ζωηφόρα αγκαλιά της Εκκλησίας μας, όπως τότε, θα μπορέσουμε να διασώσουμε την ταυτότητά μας και να διαφυλάξουμε την ιστορία και την ελευθερία μας. Έτσι δεν θα είμαστε οι κυρτώμενοι ζητιάνοι στις αυλές των άσπονδων φίλων μας, αλλά οι διαχρονικά ανθηροί πνευματικοί και ηθικοί αιμοδότες των λαών.
Μετά πολλής πατρικής αγάπης και εύχών.
Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ
Ο Λευκάδος και Ιθάκης Θεόφιλος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου