Οφείλουμε να αληθεύουμε εν Αγάπη.

 

  

 

Αν χρυσώναμε το χάπι σαν Εκκλησία σε αυτόν τον άνθρωπο ότι όλα καλά και η ζωή του πριν τον Χριστό ήταν αψεγάδιαστη και ευλογημένη αφού " άλλωστε αγάπη να υπάρχει" , δεν θα τον αποκλείαμε από την σωτηρία; Δεν θα του κλείναμε τον Παράδεισο; 

Οφείλουμε να αληθεύουμε εν Αγάπη. 

Στενή οδός και τεθλιμμένη. Όχι να πλανώμαστε απο μια φιλανθρωπία συμβιβασμού την οποία υπαγορεύουν χυδαίοι συναισθηματισμοί. 

Ο καθένας μας οφείλει να γνωρίζει τα όρια του και να μην χριστολογεί, εκκλησιολογεί, σωτηριολογεί κατα πως του λέει το μυαλουδάκι του και η αγάπη για την εύνοια του κόσμου. 

Αυτοί οι άνθρωποι που ξέφυγαν από την αστατη ζωή και επέστρεψαν στον Χριστό και την ζωή της Εκκλησίας, ξερετε τί βαθύ ζήλο επιδεικνύουν από κει και πέρα; Τι προσπάθεια, τι αγώνα να μην προσβάλλουν τον Χριστό; Ξέρετε πόσο μεγάλα και φρικτά τους φαίνονται απο κει και περα τα δικά μας ατοπήματα, οι συμβιβασμοί, η μειοδοσία στην πνευματική ζωή; Αυτοί ξέρουν καλά ότι η αμαρτία είναι πίκρα και θάνατος. Και πενθούν για μας.Εμείς είμαστε συχνά τυφλοί γιατί μεγαλωμένοι στην καλή ηθική και την θρησκευτικότητα έχουμε εθιστεί στο να υποκρινόμαστε τον καλό, τον αγαπητικό, τον ενάρετο και δίκαιο άνθρωπο. Και όλο αυτό το θέατρο μας απατά τελικά και νομίζουμε ότι είμαστε πλέον ικανοί και αρμόδιοι να ορίζουμε μέχρι που φτανει το Ευαγγέλιο, η Εκκλησία, η αμαρτία, η σωτηρια κλπ. Γι αυτό ευκολα προσαρμόζουμε την ανομία στα πλαίσια της ανοχής και της αγάπης, αφού άλλωστε ως στύλοι ανάμεσα στους αδερφους μας έχουμε αποκτήσει μια πλατειά καρδιά Αγίου που τα συγχωρεί ολα και δεν θεωρεί τιποτα Κακό και καταστροφικό για τους άλλους.

 π.π.

Πώς σώθηκε ο γνωστότερος Έλληνας ομοφυλόφιλος της δεκαετίας του ’80

Ίσως κάποιοι παλαιότεροι να θυμάστε ένα πρόσωπο, ένα ωραίο παλικάρι. Ήταν ομοφυλόφιλος, σχεδιαστής μόδας, ο πασίγνωστος κάποτε Billy Bo. Έτυχε να ακούσουμε από τα χείλη του πνευματικού του ποια ήταν η πορεία του, που δεν την λένε πολλοί, ούτε γράφτηκε ιδιαιτέρως στα βιβλία που εκδόθηκαν για αυτόν. Γράψανε όλοι για τις βόλτες που έκανε στη Μύκονο με διασημότητες, τις περιπέτειες που είχε ως άνθρωπος. Δίψαγε για τη ζωή, δίψαγε για την αγάπη. Μα δεν ήξερε πού να την βρει και την έψαχνε σε λάθος μονοπάτια.

Κάποια στιγμή τον επισκέφτηκε η ασθένεια (σ.σ. ο Billy Bo ήταν το πρώτο διάσημο θύμα του AIDS στην Ελλάδα). “Κακό πράγμα η ασθένεια”, λένε οι περισσότεροι. Κοιτά όμως που καμιά φορά είναι για καλό… Και όταν ήρθε η ασθένεια και χτύπησε ένα πνευματικό καμπανάκι, αυτός άκουσε το καμπανάκι. Άλλοι δεν το ακούνε καθόλου. Και πεθαίνουν με την ασθένεια, την όποια ασθένεια και δεν έχουν πάρει πνευματικό χαμπάρι τίποτα. Αυτός το άκουσε το καμπανάκι, που σημαίνει ότι είχε καλά στοιχεία μέσα του.

Και διηγείται ο πνευματικός: “Βλέπω ένα παιδί, ένα παλικάρι, σαν άγγελος ήταν, με τα ωραία τα δερμάτινα πάνω-κάτω. Μπαίνει στην εκκλησιά και λέει “πάτερ, θέλω να εξομολογηθώ”. Και κατέβαλα προσπάθεια να δω αν ήταν αγόρι ή κορίτσι. Ήταν ψηλός, αλλά είχε και μια άλλη ομορφιά που έμοιαζε με τη γυναικεία…”

Ξεκίνησε λοιπόν και εξομολογήθηκε με μετάνοια. Άρχισε να έρχεται, μετά από έναν κανόνα που του έβαλε ο πνευματικός, να κοινωνάει, να εκκλησιάζεται, να προσεύχεται, ώσπου σιγά-σιγά κατέπεσε και αναγκαζόταν ο ιερέας να πηγαίνει να τον εξομολογεί και να τον κοινωνεί στο σπίτι του, στο Κολωνάκι.

Όταν ο ιερέας πρωτοπήγε στο σπίτι, νόμιζε ότι μπήκε σε κανένα μουσείο! Ήταν ένας χώρος διακοσμημένος μόνο με μοντέλα, με φωτογραφίες από επιδείξεις μόδας κ.λπ. Κάθε φορά που ερχόταν μετά, έφευγε καμιά φωτογραφία και έμπαινε μια εικόνα στη θέση τους… Στο τέλος νόμιζες ότι έμπαινες σε μοναστήρι.

Όταν έφυγε στην Αμερική για να πάει να ψαχτεί για θεραπείες, παρήγγειλε ένα σιδερένιο σταυρό, μεγάλο, σπαστό για να χωράει στην βαλίτσα, για να τον βάλει πίσω από την πόρτα του δωμάτιου του στο νοσοκομείο, για να βλέπει τον Σταυρό του Χριστού και να προσεύχεται.

Δεν πέτυχαν οι θεραπείες, γύρισε πίσω, και άρχισε η μεγάλη κατηφόρα, η φθορά, ο δρόμος προς τον θάνατο. Τον ευλογημένο θάνατο, θα λέγαμε. Γιατί αν δεν πεθαίναμε, παιδιά, θα ταλαιπωριόμασταν για πάρα πολλά χρονιά! Και τι γίνεται;

Και διηγείται ο πνευματικός: “Κάποια στιγμή, πήγα Σάββατο πρωί και τον κοινώνησα. Έρχεται η ώρα που είναι να φύγω και μου λέει ο Βασιλάκης:

Πάτερ, κάνε μου μια χάρη, έλα και μετά τα μεσάνυχτα σήμερα να με κοινωνήσεις. Γιατί θα φύγω πριν ξημερώσει, με ειδοποίησε η Πανάγια!

Είπα να τον πιστέψω, να μην τον πιστέψω; Ας του κάνω το χατίρι, αφού ο άνθρωπος να κοινωνήσει ζητάει”.

Πήγε, λοιπόν, ο ιερέας κατά τη 1-2 μες τη μαύρη νύχτα και τον κοινώνησε τον Βασιλάκη. Και όντως ο Θεός τον πήρε πριν ξημερώσει, ξημερώνοντας Κυριακή, όπως τον είχε πληροφορήσει η Παναγία! Μας τα διηγούταν αυτά ο ιερέας και μας λέει: “Ευχηθείτε, παιδιά μου, να έχω τα τέλη του Βασιλάκη”.

Να ποιος είναι ο Χριστός! Να ποια είναι η εκκλησία, που δεν μπερδεύει τους ανθρώπους. Δεν τους λέει “καλά πας”, ενώ πηγαίνουν στον γκρεμό. Αυτό δεν πρέπει να συμβαίνει. Αλλά από την άλλη πλευρά η Εκκλησία δεν απογοητεύει και κανέναν. Και προβάλλει μπροστά στους ανθρώπους τον δρόμο για την θέωση.

Έτσι και ο Billy Bo. Δεν σώθηκε απλώς, αλλά για να πάει και η Παναγία να του πει “ετοιμάσου, έρχεσαι”, αυτό σημαίνει ότι ο Βασίλης πήγε και σε καλή θέση! Και έχουμε άπειρα τέτοια παραδείγματα, από τα αρχαία χριστιανικά χρόνια μέχρι και σήμερα…

Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από ομιλία του π. Γεωργίου Σχοινά

Τρελογιάννης