του Marcello Veneziani
14 Φεβρουαρίου 2024
Η Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι μια μπανάλ και βαρετή αφορμή για να κάνουμε έναν αληθινό και μη επιφανειακό προβληματισμό για την αγάπη. Η βιομηχανία, το εμπόριο και τα μέσα ενημέρωσης έχουν εδώ και καιρό κατακτήσει την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου με μια τρελή εκστρατεία προπαγάνδας και κατανάλωσης. Ο κίνδυνος να καταλήξουμε στο καζάνι των κοινοτοπιών είναι πολύ μεγάλος, αλλά δεν είναι καινούργιος: η γενιά πριν από εμάς είδε τις σκέψεις αγάπης να καταλήγουν στα φιλιά της Περούτζια, η προηγούμενη σε φιγιέ και εγχειρίδια για τη συγγραφή ερωτικών επιστολών. Έχει να κάνει με τη σωτηρία της αγάπης από αυτή τη συναισθηματική και ψευδο-διανοητική ανοησία που μερικές φορές την κατέχει χτίζοντας τον κομφορμισμό των φύλων και ενεργοποιώντας ένα αυτόματο σύστημα προκατασκευασμένων απαντήσεων.
Το υποχρεωτικό θέμα στο οποίο συνήθως εστιάζει η ερώτηση είναι η ελεύθερη αγάπη.
Γράφοντας πριν από μερικά χρόνια για την αγάπη, ο Vito Mancuso ( Io amo , Garzanti) δήλωσε από τη μια ότι η αγάπη είναι η ένωση δύο ελευθεριών, αλλά από την άλλη παραδέχτηκε ότι στο να ερωτεύεσαι «όλα συμβαίνουν ανεξάρτητα από την ελευθερία μας». πράγματι «η ελευθερία βρίσκεται ανίκανη να βοηθήσει παρά μόνο να υπηρετήσει». Αλλά τότε τι ελευθερία είναι αυτή; Πρέπει να έχουμε το θάρρος και τη συνοχή να πούμε ότι η αγάπη και η ελευθερία δεν συμπίπτουν καθόλου, γιατί η αγάπη είναι δεσμός, πεπρωμένο, εξάρτηση, φύση, ομογένεια. Κάθε άλλο παρά ελευθερία. Και υπάρχουν έρωτες, όπως οι οικογενειακοί, στους οποίους η ελευθερία δεν έχει καμία σχέση, αφού η αγάπη προκύπτει από στοιχειώδεις δεσμούς και ορμές που προηγούνται της σφαίρας των επιλογών και αφορούν τη φύση και την ταυτότητα. Δεν επιλέξαμε τα παιδιά μας, τα αδέρφια μας, τους γονείς μας, ωστόσο τα αγαπάμε χωρίς επιφυλάξεις.
Αλλά γενικά η αγάπη είναι μια παράδοση κυριαρχίας, η παραίτηση από την αυτονομία και η άρνηση της απόλυτης ανεξαρτησίας στο βαθμό που είναι σχέση. Η αληθινή αγάπη μπορεί επίσης να περιλαμβάνει απάρνηση, αφοσίωση και θυσία, διαφορετικά δεν είναι αγάπη. Μπορούμε και πρέπει να ελπίζουμε ότι αυτά τα συναισθήματα είναι αμοιβαία και αποτέλεσμα παρόρμησης και όχι αιτήματος κάποιου άλλου. αλλά η αγάπη δεν μπορεί να ειπωθεί ότι είναι ελεύθερη να εκπληρώνει τον εαυτό της από υποχρεώσεις, καθήκοντα και ευθύνες. Είναι ένα πράγμα να αναγνωρίσεις ότι δεν υπάρχει αγάπη χωρίς αμοιβαιότητα, γιατί το να αγαπάς σημαίνει να ταιριάζεις. Ένα άλλο είναι να μεταφράσεις τη δωρεά της αγάπης στην απόλυτη και μεταβαλλόμενη ελευθερία τού να θέλεις και να μη θέλεις. Το να αγαπάς σημαίνει να ενσαρκώνεις τον εαυτό σου σε έναν άλλον.
Ο Umberto Galimberti στο The Things of Love(Feltrinelli) πιστεύει ότι η αγάπη είναι ο καρπός μιας ατομικής επιλογής και «της ριζικής ανατροπής της σταθερότητας, της τάξης, της ταυτότητας». Στην αγάπη, προσθέτει, «η φύση δεν είναι πια το σημείο αναφοράς», η γυναίκα «απελευθερώνεται από τον δεσμό της φύσης». Και αναφέρει προς υποστήριξη της διατριβής του την απόλυτη ελευθερία της αγάπης σύμφωνα με τον ντε Σαντ: «Θέλω να παντρευτώ δύο φορές την ίδια μέρα: στις δέκα το πρωί θα ντυθώ γυναίκα και θα παντρευτώ έναν άντρα. το μεσημέρι θα ντυθώ άντρας και θα παντρευτώ έναν ομοφυλόφιλο μεταμφιεσμένο σε γυναίκα» κ.ο.κ. Ο μόνος κανόνας συμπεριφοράς, αναφέρει και πάλι ο Galimberti, είναι «να προτιμώ ό,τι με κάνει ευτυχισμένο» πιστεύοντας ότι «ο μεγαλύτερος πόνος των άλλων μετράει πάντα λιγότερο από την ευχαρίστησή μου» (M.Blanchot). Η ελεύθερη αγάπη είναι μια απόλυτη επιθυμία που απελευθερώνεται από τη φύση. ο υπέρτατος στόχος του είναι η ατομική ευχαρίστηση. Τώρα ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη ηθική, πνευματική ή διαπροσωπική σκέψη, οι επιθυμίες πρέπει να αντιμετωπίζουν τα δικά τους όρια - αισθητικά, σωματικά, χαρακτήρα, κοινωνικά, προσωπικά. Αν η πραγματικότητα αναδεικνύει τα όριά μου και καθιστά αδύνατη την εκπλήρωση των επιθυμιών μου, τι γίνεται; Απογοήτευση, κατάθλιψη ή επιθυμία να πραγματοποιήσει κανείς τις επιθυμίες του με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα κι αν δεν ανταποκρίνονται από την πραγματικότητα και από τους άλλους. Από εδώ πηγάζει η σκλαβιά, η δυστυχία και η καταπίεση στην αγάπη. Δηλαδή το αντίθετο της ελευθερίας και της επιθυμίας. Η φύση μάς θυμίζει ποιοι είμαστε και τα όριά μας.
«Δεν θα καταλάβω ποτέ τι είναι η «ελευθερία της επιλογής» – είπε ο Andrei Sinjavskij – μήπως επιλέγουμε ποιον πρέπει να αγαπήσουμε, το αντικείμενο της πίστης μας, το είδος της ασθένειας που μας ταλαιπωρεί; Η αγάπη είναι ένας απόλυτος, δεσποτικός λόγος, που δρα εκ των έσω και φυλακίζει. Ποια ελευθερία μπορούμε να λαχταρούμε – συνέχισε ο Ρώσος αντιφρονών – όταν μας καταπίνουν, όταν δεν θυμόμαστε, δεν βλέπουμε τίποτα εκτός από το Αντικείμενο που μας διάλεξε και, αφού μας επέλεξε, μας βασανίζει ή μας ανταμείβει; ( …) Η ελευθερία είναι πάντα αρνητική και προϋποθέτει μια απουσία, συνέχισε ο Sinjavskij, ένα κενό που λαχταρά να καλυφθεί το συντομότερο δυνατό. «Η ελευθερία είναι πείνα, νοσταλγία για κυριαρχία και αν σήμερα γίνεται τόσος λόγος γι' αυτό είναι επειδή βρισκόμαστε σε μια περίοδο μεσοβασιλείας. Θα έρθει ένας κυρίαρχος με απόλυτες εξουσίες και θα βάλει τέλος σε όλον αυτόν τον πνευματικό κοινοβουλευτισμό που ονομάζεται «ελευθερία της επιλογής». Λόγος του Andrej Sinjavskij, ο οποίος ίσως δεν ήταν φιλελεύθερος αλλά σίγουρα ήταν ελεύθερος άνθρωπος, έχοντας διακινδυνεύσει για την ελευθερία. Γι' αυτόν δεν υπάρχει μόνο μια ασυμβατότητα μεταξύ αγάπης και ελευθερίας, αλλά υπάρχει η έντονη τάση της ελευθερίας να αναζητά περιορισμούς και εξουσιαστές και επομένως να ανατρέπεται στην πορεία της εργασίας σε νέες μορφές τυραννίας και σκλαβιάς.
Η ελεύθερη αγάπη ήταν μια από τις ουτοπίες των χίπις και του '68: το σεξ μπορεί να είναι ελεύθερο με την έννοια του πλήθους σχέσεων και εμπειριών, και το ίδιο μπορεί να είναι ο ερωτευμένος. αλλά όχι η αγάπη. Όταν είναι μεγάλη, είναι απαραίτητη, δημιουργεί ένα άτομο και έναν δεσμό που τον κάνει γόνιμο. και δεν αναφέρεται μόνο στη σχέση δύο ανθρώπων.
Αν η αγάπη είναι μια προσέγγιση, μια προσφορά του εαυτού της, δεν μπορεί να έχει ως ορίζοντα μόνο την ελευθερία και τις επιθυμίες. Εδώ προκύπτει το βραχυκύκλωμα της αγάπης και αυτό εξηγεί αφενός τη ναρκισσιστική υποχώρηση στην κοινωνία που διακηρύσσει την ελεύθερη αγάπη και αφετέρου το μίσος ενάντια στην πραγματικότητα, τη δυσαρέσκεια προς τον κόσμο, που μας εμποδίζει να έχουμε αυτό που θέλουμε πού επιθυμούμε.
Συμβαίνει ότι αυτή η ελεύθερη αγάπη, χωρίς αναστολές ή ταμπού, πληθυντική και μεταβλητή αγάπη, ανατρέπεται σήμερα σε εκείνο το τείχος δυσπιστίας μεταξύ άνδρα και γυναίκας, που υψώνεται από τον παθολογικό ναρκισσισμό, τον ριζοσπαστικό φεμινισμό και τις καταχρήσεις που διαπράττονται στην αγάπη. Γεννιέται μια όλο και λιγότερο ερωτική, λιγότερο σαρκική, σχεδόν ασεξουαλική κοινωνία, όπου δεν υπάρχει σκιά σύνθεσης μεταξύ ψυχής και σώματος. Σήμερα η ελεύθερη αγάπη υποδηλώνει πάνω από όλα ομοφυλοφιλική αγάπη. Η αγάπη είναι ένα ρίσκο, μια έκθεση έξω από τον εαυτό μας, που ξεπερνά το εγώ και βλέπει στην αγαπημένη, στη μητέρα, στη φίλη, στη σύζυγο, στην κόρη (ή το αντίστροφο για τις ανδρικές φιγούρες) τα στάδια ενός ταξιδιού αγάπης. που στη συνέχεια επεκτείνεται στη ζωή, στον κόσμο, στη φύση, στο πεπρωμένο, στην αλήθεια και στον Θεό.Η αληθινή αγάπη είναι αγάπη για το είναι, για την πραγματικότητα, αποδοχή των ορίων της και του πεπρωμένου μας. Όχι δωρεάν αγάπη, αλλά αναγκαία αγάπη, που παράγει καρπούς και δεν περιορίζεται στην εκπλήρωση επιθυμιών, που συνήθως είναι ευμετάβλητες.
Το υποχρεωτικό θέμα στο οποίο συνήθως εστιάζει η ερώτηση είναι η ελεύθερη αγάπη.
Γράφοντας πριν από μερικά χρόνια για την αγάπη, ο Vito Mancuso ( Io amo , Garzanti) δήλωσε από τη μια ότι η αγάπη είναι η ένωση δύο ελευθεριών, αλλά από την άλλη παραδέχτηκε ότι στο να ερωτεύεσαι «όλα συμβαίνουν ανεξάρτητα από την ελευθερία μας». πράγματι «η ελευθερία βρίσκεται ανίκανη να βοηθήσει παρά μόνο να υπηρετήσει». Αλλά τότε τι ελευθερία είναι αυτή; Πρέπει να έχουμε το θάρρος και τη συνοχή να πούμε ότι η αγάπη και η ελευθερία δεν συμπίπτουν καθόλου, γιατί η αγάπη είναι δεσμός, πεπρωμένο, εξάρτηση, φύση, ομογένεια. Κάθε άλλο παρά ελευθερία. Και υπάρχουν έρωτες, όπως οι οικογενειακοί, στους οποίους η ελευθερία δεν έχει καμία σχέση, αφού η αγάπη προκύπτει από στοιχειώδεις δεσμούς και ορμές που προηγούνται της σφαίρας των επιλογών και αφορούν τη φύση και την ταυτότητα. Δεν επιλέξαμε τα παιδιά μας, τα αδέρφια μας, τους γονείς μας, ωστόσο τα αγαπάμε χωρίς επιφυλάξεις.
Αλλά γενικά η αγάπη είναι μια παράδοση κυριαρχίας, η παραίτηση από την αυτονομία και η άρνηση της απόλυτης ανεξαρτησίας στο βαθμό που είναι σχέση. Η αληθινή αγάπη μπορεί επίσης να περιλαμβάνει απάρνηση, αφοσίωση και θυσία, διαφορετικά δεν είναι αγάπη. Μπορούμε και πρέπει να ελπίζουμε ότι αυτά τα συναισθήματα είναι αμοιβαία και αποτέλεσμα παρόρμησης και όχι αιτήματος κάποιου άλλου. αλλά η αγάπη δεν μπορεί να ειπωθεί ότι είναι ελεύθερη να εκπληρώνει τον εαυτό της από υποχρεώσεις, καθήκοντα και ευθύνες. Είναι ένα πράγμα να αναγνωρίσεις ότι δεν υπάρχει αγάπη χωρίς αμοιβαιότητα, γιατί το να αγαπάς σημαίνει να ταιριάζεις. Ένα άλλο είναι να μεταφράσεις τη δωρεά της αγάπης στην απόλυτη και μεταβαλλόμενη ελευθερία τού να θέλεις και να μη θέλεις. Το να αγαπάς σημαίνει να ενσαρκώνεις τον εαυτό σου σε έναν άλλον.
Ο Umberto Galimberti στο The Things of Love(Feltrinelli) πιστεύει ότι η αγάπη είναι ο καρπός μιας ατομικής επιλογής και «της ριζικής ανατροπής της σταθερότητας, της τάξης, της ταυτότητας». Στην αγάπη, προσθέτει, «η φύση δεν είναι πια το σημείο αναφοράς», η γυναίκα «απελευθερώνεται από τον δεσμό της φύσης». Και αναφέρει προς υποστήριξη της διατριβής του την απόλυτη ελευθερία της αγάπης σύμφωνα με τον ντε Σαντ: «Θέλω να παντρευτώ δύο φορές την ίδια μέρα: στις δέκα το πρωί θα ντυθώ γυναίκα και θα παντρευτώ έναν άντρα. το μεσημέρι θα ντυθώ άντρας και θα παντρευτώ έναν ομοφυλόφιλο μεταμφιεσμένο σε γυναίκα» κ.ο.κ. Ο μόνος κανόνας συμπεριφοράς, αναφέρει και πάλι ο Galimberti, είναι «να προτιμώ ό,τι με κάνει ευτυχισμένο» πιστεύοντας ότι «ο μεγαλύτερος πόνος των άλλων μετράει πάντα λιγότερο από την ευχαρίστησή μου» (M.Blanchot). Η ελεύθερη αγάπη είναι μια απόλυτη επιθυμία που απελευθερώνεται από τη φύση. ο υπέρτατος στόχος του είναι η ατομική ευχαρίστηση. Τώρα ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη ηθική, πνευματική ή διαπροσωπική σκέψη, οι επιθυμίες πρέπει να αντιμετωπίζουν τα δικά τους όρια - αισθητικά, σωματικά, χαρακτήρα, κοινωνικά, προσωπικά. Αν η πραγματικότητα αναδεικνύει τα όριά μου και καθιστά αδύνατη την εκπλήρωση των επιθυμιών μου, τι γίνεται; Απογοήτευση, κατάθλιψη ή επιθυμία να πραγματοποιήσει κανείς τις επιθυμίες του με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα κι αν δεν ανταποκρίνονται από την πραγματικότητα και από τους άλλους. Από εδώ πηγάζει η σκλαβιά, η δυστυχία και η καταπίεση στην αγάπη. Δηλαδή το αντίθετο της ελευθερίας και της επιθυμίας. Η φύση μάς θυμίζει ποιοι είμαστε και τα όριά μας.
«Δεν θα καταλάβω ποτέ τι είναι η «ελευθερία της επιλογής» – είπε ο Andrei Sinjavskij – μήπως επιλέγουμε ποιον πρέπει να αγαπήσουμε, το αντικείμενο της πίστης μας, το είδος της ασθένειας που μας ταλαιπωρεί; Η αγάπη είναι ένας απόλυτος, δεσποτικός λόγος, που δρα εκ των έσω και φυλακίζει. Ποια ελευθερία μπορούμε να λαχταρούμε – συνέχισε ο Ρώσος αντιφρονών – όταν μας καταπίνουν, όταν δεν θυμόμαστε, δεν βλέπουμε τίποτα εκτός από το Αντικείμενο που μας διάλεξε και, αφού μας επέλεξε, μας βασανίζει ή μας ανταμείβει; ( …) Η ελευθερία είναι πάντα αρνητική και προϋποθέτει μια απουσία, συνέχισε ο Sinjavskij, ένα κενό που λαχταρά να καλυφθεί το συντομότερο δυνατό. «Η ελευθερία είναι πείνα, νοσταλγία για κυριαρχία και αν σήμερα γίνεται τόσος λόγος γι' αυτό είναι επειδή βρισκόμαστε σε μια περίοδο μεσοβασιλείας. Θα έρθει ένας κυρίαρχος με απόλυτες εξουσίες και θα βάλει τέλος σε όλον αυτόν τον πνευματικό κοινοβουλευτισμό που ονομάζεται «ελευθερία της επιλογής». Λόγος του Andrej Sinjavskij, ο οποίος ίσως δεν ήταν φιλελεύθερος αλλά σίγουρα ήταν ελεύθερος άνθρωπος, έχοντας διακινδυνεύσει για την ελευθερία. Γι' αυτόν δεν υπάρχει μόνο μια ασυμβατότητα μεταξύ αγάπης και ελευθερίας, αλλά υπάρχει η έντονη τάση της ελευθερίας να αναζητά περιορισμούς και εξουσιαστές και επομένως να ανατρέπεται στην πορεία της εργασίας σε νέες μορφές τυραννίας και σκλαβιάς.
Η ελεύθερη αγάπη ήταν μια από τις ουτοπίες των χίπις και του '68: το σεξ μπορεί να είναι ελεύθερο με την έννοια του πλήθους σχέσεων και εμπειριών, και το ίδιο μπορεί να είναι ο ερωτευμένος. αλλά όχι η αγάπη. Όταν είναι μεγάλη, είναι απαραίτητη, δημιουργεί ένα άτομο και έναν δεσμό που τον κάνει γόνιμο. και δεν αναφέρεται μόνο στη σχέση δύο ανθρώπων.
Αν η αγάπη είναι μια προσέγγιση, μια προσφορά του εαυτού της, δεν μπορεί να έχει ως ορίζοντα μόνο την ελευθερία και τις επιθυμίες. Εδώ προκύπτει το βραχυκύκλωμα της αγάπης και αυτό εξηγεί αφενός τη ναρκισσιστική υποχώρηση στην κοινωνία που διακηρύσσει την ελεύθερη αγάπη και αφετέρου το μίσος ενάντια στην πραγματικότητα, τη δυσαρέσκεια προς τον κόσμο, που μας εμποδίζει να έχουμε αυτό που θέλουμε πού επιθυμούμε.
Συμβαίνει ότι αυτή η ελεύθερη αγάπη, χωρίς αναστολές ή ταμπού, πληθυντική και μεταβλητή αγάπη, ανατρέπεται σήμερα σε εκείνο το τείχος δυσπιστίας μεταξύ άνδρα και γυναίκας, που υψώνεται από τον παθολογικό ναρκισσισμό, τον ριζοσπαστικό φεμινισμό και τις καταχρήσεις που διαπράττονται στην αγάπη. Γεννιέται μια όλο και λιγότερο ερωτική, λιγότερο σαρκική, σχεδόν ασεξουαλική κοινωνία, όπου δεν υπάρχει σκιά σύνθεσης μεταξύ ψυχής και σώματος. Σήμερα η ελεύθερη αγάπη υποδηλώνει πάνω από όλα ομοφυλοφιλική αγάπη. Η αγάπη είναι ένα ρίσκο, μια έκθεση έξω από τον εαυτό μας, που ξεπερνά το εγώ και βλέπει στην αγαπημένη, στη μητέρα, στη φίλη, στη σύζυγο, στην κόρη (ή το αντίστροφο για τις ανδρικές φιγούρες) τα στάδια ενός ταξιδιού αγάπης. που στη συνέχεια επεκτείνεται στη ζωή, στον κόσμο, στη φύση, στο πεπρωμένο, στην αλήθεια και στον Θεό.Η αληθινή αγάπη είναι αγάπη για το είναι, για την πραγματικότητα, αποδοχή των ορίων της και του πεπρωμένου μας. Όχι δωρεάν αγάπη, αλλά αναγκαία αγάπη, που παράγει καρπούς και δεν περιορίζεται στην εκπλήρωση επιθυμιών, που συνήθως είναι ευμετάβλητες.
ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου