Όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί σήμερα σε Ανατολή και Δύση μιλούμε για τον Άγιο Παΐσιο, για τον βίο του, για τις προφητείες του, γιαυτό το Ταπεινό Σκεύος Εκλογής του Θεού μέσω του οποίου άρχισαν να αναζητούν και να βρίσκουν τον Δρόμο του Ουρανού, ίσως εκατομμύρια συναμαρτωλοί μας.
Ο Ιερομόναχος Ιάκωβος Βαλοδήμος.
Ένα όνομα άγνωστο σχεδόν σε όλους, ένας ταπεινός και αθόρυβος Ιερομόναχος σκαρφαλωμένος σαν υψιπέτης αϊτός πάνω στα Ηπειρώτικα-Ζαγορίσια βουνά, σε ένα μικρό Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία κάπου εκεί ανάμεσα από την Βίτσα και το Μονοδένδρι.
Ένας Αγιασμένος Λευΐτης του Υψίστου, άνθρωπος της άγρυπνης προσευχής και προσοχής του βίου του.
Ένας πάμφτωχος και άσημος Αργυροκαστρίτης ο οποίος στα δεκαπέντε του χρόνια πήγε στην Κων/πολη να δουλέψει ως μικροπωλητής, τριγυρνώντας με ένα γαϊδουράκι τα σοκάκια της Πόλης για να πουλήσει την πραμάτεια του.
Εκεί μέσα σε αυτά τα φτωχικά σοκάκια τον περίμενε ο Χριστός, εκεί γνώρισε τον γνωστό και υπέροχο Κήρυκα και Κληρικό π. Κων/νο Καλλίνικο, τον οποίο κάποιοι ονόμαζαν ''Καλλικέλαδο Αϊδόνι του Άμβωνα''.
Τα κηρύγματα του επέδρασαν τόσο πολύ τον νεαρό πραματευτή που άλλαξε όλη η ζωή του.
Άναψε μέσα του μια θαυμαστή φλόγα για την Εκκλησία και νύχτα και ημέρα με τα λιγοστά γράμματα που γνώριζε, ερευνούσε και μάθαινε το Θέλημα του Θεού.
Εξομολόγηση, Αγρυπνίες, Συχνή Θεία Κοινωνία και δεν έχανε καμιά Ακολουθία και κανένα Κήρυγμα.
Επιθυμώντας να αφοσιωθεί περισσότερο πήγε στο Άγιο Όρος ως Μοναχός και μετά από πολύ δοκιμασία και άσκηση χειροτονήθηκε Ιερέας.
Θέλοντας να βοηθήσει την σκλαβωμένη Πατρίδα του, ανεχώρησε για την Β. Ήπειρο, όπου εργάστηκε με ζήλο στον εκεί Αμπελώνα του Κυρίου και πολλούς εξισλαμισμένους Χριστιανούς επανέφερε στην Αλήθεια. Αυτό εξόργισε τους Τουρκοαλβανούς οι οποίοι αποφάσισαν να τον συλλάβουν και να τον εκτελέσουν.
Με πολύ Θαυμαστό τρόπο ο Θεός τον προστάτευσε και τον οδήγησε στο ελεύθερο από τους Τούρκους Ζαγόρι, στην μικρή Ιερά Μονή του Προφήτη Ηλία που είπαμε παραπάνω.
Αυτό έμελλε να γίνει η Πνευματική του Παλαίστρα για μισό σχεδόν αιώνα και ο Αιώνιος Τόπος Αναπαύσεως του, αλλά και ο τόπος όπου χιλιάδες πονεμένες ψυχές ξεφορτώθηκαν κάτω από το Επιτραχήλιο του το βάρος των αμαρτιών τους και οδηγήθηκαν με τις συμβουλές του ''εις την στενήν και τεθλιμμένην οδό την άγουσαν εις την ζωήν την αιώνιον''.
Ήταν άνθρωπος της Αδιαλείπτου Προσευχής νύχτα και ημέρα και αυτό ήταν το πρώτο που μάθαινε στα πνευματικά του παιδιά.
Φρόντιζε πάρα πολύ για την πνευματική τους κατάρτηση και τόνιζε ότι ο σκοπός του ανθρώπου πάνω στη γη είναι μόνο ένας:
Να γίνουμε Άγιοι, για τίποτε άλλο να μην φροντίζουμε.
«Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρ. 1,16).
Απέκτησε την φήμη του καλύτερου Πνευματικού σε όλη την Ήπειρο και όχι μόνο.
Μητροπολίτες, κληρικοί, φτωχοί και ταλαιπωρημένοι άνθρωποι του μόχθου, αλλά και πρίγκηπες, γιατροί, καθηγητές Πανεπιστημίου και βιομήχανοι έσκυψαν κάτω από το Επιτραχήλιο του.
Αυτή η φήμη του οδήγησε και τον μικρό Αρσένιο (τον μετέπειτα Άγιο Παΐσιο) να πάει με τα πόδια 8-9 ώρες δρόμο από την Κόνιτσα για τον συναντήσει εκεί στην κορυφή του Ζαγορίου και να του ανάψει την Φλόγα να γίνει Ένας Άγιος του Θεού.
Ήταν ο Πνευματικός του από τα δεκαέξι του μέχρι που έγινε Μοναχός στο Άγιο Όρος, αλλά και πάλι όταν επέστρεψε στην Κόνιτσα στην Ιερά Μονή Στομίου αυτός ήταν ο Πνευματικός του.
Η ζωή του όλη ήταν μια συνεχή εκούσια άσκηση στέρησης των πάντων χάριν του πλησίον του.
Παράλληλα με το πνευματικό του έργο δούλευε πολύ σκληρά τους γύρω αγρούς, για να έχει να προσφέρει στους έχοντες ανάγκη ειδικά σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του '40.
Είχε το αρχαίο τυπικό της Εκκλησίας, όταν δεν ήταν Κυριακή ή Εορτή έκανε τον Όρθρο χαράματα και αμέσως πήγαινε να δουλέψει στους αγρούς μέχρι τις τρεις περίπου το μεσημέρι (Ενάτη ώρα Βυζαντινή) όπου επέστρεφε και έκανε την Θεία Λειτουργία.
Όλη μέρα νηστικός, έτρωγε μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, δηλαδή έκανε συνεχώς τις γνωστές στους Μοναχούς Νηστείες Ενάτης. Το ίδιο έκανε και η τυφλή Ψάλτρια Μοναχή αδελφή του, που έμεινε μαζί του και γνώριζε και έψελνε όλες τις Ακολουθίες απέξω.
Ο Θεός έσωσε το Μονοδένδρι από τους Γερμανούς εξαιτίας του. Όλοι οι κάτοικοι το εγκατέλειψαν όταν έμαθαν ότι οι Γερμανοί πάνε να τους σκοτώσουν και να κάψουν το χωριό, εκτός του Γέροντα Ιακώβου. Αυτός προτίμησε να τον σκοτώσουν παρά να εγκαταλείψει την Εκκλησία και να φύγει.
Έκανε ένα Πανηγυρικό Εσπερινό, ανάβοντας όλα τα καντήλια, τους πολυελαίους και όλα τα μανουάλια με κεριά, χτύπησε πανηγυρικά την καμπάνα και άρχισε την ψαλμωδία.
Οι Γερμανοί που πλησίαζαν βλέποντας τόσα φώτα στην Εκκλησία και ακούγοντας την καμπάνα να χτυπά δυνατά και για πολύ ώρα, φοβήθηκαν ότι έχουν μαζευτεί πολλοί αντάρτες στο χωριό και τους περιμένουν για μεγάλη μάχη.
Τράπηκαν σε φυγή ''μηδενός διώκοντος'' όπως κάποτε έγινε στην Παλαιά Διαθήκη με τους εχθρούς των Ισραηλιτών.
Ο Θεός ήταν πάντα μαζί του και τον γλίτωνε από θανάσιμους κινδύνους. Το πιο θαυμαστό έγινε την 23-1-1948, όταν ο π. Ιάκωβος επέστρεφε στο Μοναστήρι του από το χωριό Σουδενά όπου είχε πάει για εξομολόγηση.
Αδελφοκτόνος Εμφύλιος τότε και ο Εθνικός Στρατός είχε τοποθετήσει νάρκες στον δρόμο αυτόν και περίμεναν στα γύρω βουνά ''να διαβούν οι Συμμορίτες''.
Ο π. Ιάκωβος περπατώντας και προσευχόμενος, μπήκε στην περιοχή που ήταν οι νάρκες. Μόλις τον είδαν οι στρατιώτες από τα γύρω βουνά άρχισαν να ουρλιάζουν να φύγει, αλλά ....ήταν αργά. Πάτησε νάρκη και έσκασε με τόσο κρότο που βούϊξαν όλα τα βουνά και τα λαγκάδια ''Πάει ο φουκαράς ο Παππούλης'' είπαν και κατέβηκαν να μαζέψουν τα κομμάτια του. Είχαν σηκωθεί σύννεφα κονιορτού και δεν τον έβλεπαν. Μόλις πλησίασαν τον βλέπουν όρθιο να τινάζει από πάνω του την σκόνη όπως ο μυλωνάς το αλεύρι, χωρίς να έχει ούτε μία γρατζουνιά.
Δέος και Φόβος σε όλους, φώναζαν όλοι Θαύμα.
Ο π. Ιάκωβος τους είπε για τον Θεό, για Μετάνοια και τους πρότεινε εκείνη την στιγμή με τις σκόνες να τους εξομολογήσει.
Όλοι δέχτηκαν κλαίγοντας εκτός από έναν Άθεο Λοχία Δάσκαλο. Αυτός τους απέτρεπε και τους ειρωνευόταν με πολύ αισχρά λόγια ότι δεν είναι θαύμα, αλλά κάτι άλλο Τυχαίο έγινε.
Κάποιος Ρουμελιώτης στρατιώτης του είπε ''Τί τυχαίο λες, αν ήταν τραίνο θα είχε γίνει αεροπλάνο με την έκρηξη που έκανε''.
Ο π. Ιάκωβος του μιλούσε σαν πατέρας στοργικά να μετανοήσει, αλλά αυτός τον έβριζε χυδαία.
Λίγη ώρα αργότερα αυτός ο Λοχίας πήρε μερικούς στρατιώτες και πήγε σε άλλο σημείο του βουνού να κόψει ξύλα για το βράδυ.
Εκεί πάτησε ο ίδιος νάρκη και δυστυχώς έγινε κομμάτια.
Μόνο αυτός, κανένας άλλος δεν έπαθε τίποτα.
Την κηδεία του κλαίγοντας σαν πατέρας του, την έκανε εκεί επιτόπου ο π. Ιάκωβος και αυτό το γεγονός μαθεύτηκε σε όλη την Ελλάδα από τους στρατιώτες που το βίωσαν.
Μέχρι και στους Αμαξάδες Ίασμου Κομοτηνής μαθεύτηκε, από όπου καταγόταν ένας από αυτούς τους στρατιώτες ο οποίος είχε φωτογραφική μηχανή και φωτογράφισε την κηδεία του Λοχία, την οποία φωτογραφία έχω δει.
Ο π. Ιάκωβος όπως είπαμε ήταν ο καλύτερος Πνευματικός και τόνιζε πάντα την αξία της Αληθινής Μετάνοιας και της Λεπτομερής Εξομολόγησης, αλλά και της Συχνής Θείας Κοινωνίας η οποία προστατεύει από πολλές πτώσεις τον Χριστιανό.
Η φήμη του έφτασε μέχρι το Πατριαρχείο Κων/πολης και ο Πατριάρχης τον κάλεσε την Μ. Τεσσαρακοστή του 1955 να πάει στην Πόλη όχι τώρα για να πουλήσει με το γαϊδουράκι του τα ψιλικά του στις φτωχογειτονιές, αλλά να εξομολογήσει τους Κληρικούς και τους Λαϊκούς της Βασιλεύουσας.
Υπάρχει κάποια μαρτυρία ότι εξομολόγησε και τον Πατριάρχη Αθηναγόρα.
Ακόμη και όλη την Θεολογική Σχολή της Χάλκης εξομολόγησε.
Ζήτησε από τον Θεό να τον αξιώσει να πάει στο Άγιο Όρος να δει ζωντανό τον κατά σάρκα αιωνόβιο Μοναχό αδελφό του, τον οποίον είχε πενήντα χρόνια να τον δει και αν ήθελε ο Θεός να του κλείσει αυτός τα μάτια.
Έτσι ακριβώς και έγινε, μόλις αγκαλιάστηκαν τα αδέλφια ξεψύχησε στα χέρια του ο αδελφός του.
Λίγα χρόνια αργότερα στο νοσοκομείο Χατζηκώστα στα Γιάννενα την 15 Φεβ 1960 παρέδωσε την Αγία του Ψυχή στον Κύριο του και Θεό του τον Οποίον υπηρέτησε ολόκληρη την ζωή του.
Τον έκλαψαν όλα τα Γιάννενα και η Ήπειρος και παρότι τα Ζαγοροχώρια είχαν αποκλειστεί από το χιόνι βοήθησαν όλοι να ανοίξει ο δρόμος και να αναπαυθεί το Άγιο Σκήνωμα του εκεί ψηλά στο Άϊ-Λιά, στο Εκκλησάκι του.
Η Κωνσταντινούπολη τον αποχαιρέτησε με τα παρακάτω λόγια ''Ζωή ασκητική, νηστεία συνεχής, βίος ανεπίληπτος, άμωμος, απρόσβλητος. Κατέστη ο σπουδαιότερος Εξομολόγος της περιφέρειας και ίσως ολοκλήρου της Χώρας. Σε αυτόν τον ερημίτην τον απόκοσμο Γέροντα, με την πίστην την πηγαία, πήγαιναν υπουργοί, βιομήχανοι, ζάπλουτοι, καθηγηταί, πρίγκηπες, Ιεράρχαι.
Χωρικοί κτυπούσαν την θύραν του φτωχού του κελλίου ως αργά την νύκτα. Η μεγάλη του ψυχή του αποπνευματωμένου Λευίτη εσήκωνεν αμαρτίας και ήνοιγε την χρυσήν πύλην του φωτός και της μετανοίας εις πάμπολλες βαρύθυμες συνειδήσεις, δια να αλλάσσουν τρόπο ζωής....''
Η Εκκλησία και ειδικά η Μητρόπολη Ιωαννίνων θα πρέπει να ασχοληθεί πιο πολύ με τον Μακαριστό Γέροντα Ιάκωβο Βαλοδήμο και γιατί όχι να προτείνει την Αγιοκατάταξη του.
Η Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους ήδη από το 1994 έχει συνθέσει το Απολυτίκιο του και μια σύντομη Ακολουθία.
''Εκ της ευάνδρου εξανθήσας Ηπείρου,
της Βασιλείας κληρονόμος εγένου,
ως Ιερεύς φοβούμενος τον Νόμον του Θεού.
Όθεν και ηξίωσαι παραδόξων σημείων,
Ιάκωβε μακάριε, ταπεινέ τη καρδία,
μη διαλίπης ουν υπέρ ημών,
Χριστώ πρεσβεύειν, τω πόθω τιμώντων σε''
Όσοι τον ευλαβείστε ανάψτε απόψε το καντηλάκι σας στην Αγία και Αιωνία Μνήμη του (+15 Φεβ 1960)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου