Χωρίς πραγματικό καπετάνιο στο σκάφος Ελλάς, χωρίς υπόλογο για το παρελθόν και χωρίς χάραξη από το κόμμα που προαλείφεται να κυβερνήσει…

του Γιώργου Σταματίου


Καραμανλής και Σημίτης: προάγγελοι, ο καθένας με τον τρόπο του, ενός νέου οικονομικού δεδομένου και μιας νέας γεωπολιτικής συνθήκης, την οποία ο Τσίπρας δεν θα έχει παραδώσει και ο Μητσοτάκης δεν θα έχει παραλάβει.

Στον συγχρονισμό των παρεμβάσεων Σημίτη και Καραμανλή εξακολουθεί να μου κάνει εντύπωση, περισσότερο από τα πιθανά παραγωγικά τους αίτια, το ότι οι παρεμβάσεις αυτές, προερχόμενες από αντιδιαμετρικά αντίθετες πηγές, κατά βάθος συναρτώνται και οι δύο με την παρούσα μεταβατική φάση στο γεωπολιτικό και οικονομικό δεδομένο της περιοχής.

Το μπλοκ των αγγλοαμερικανικών συμφερόντων που έχει προωθήσει την τριμερή Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας και διαμορφώνει σχεδόν μονοπωλιακά την ενεργειακή δυναμική της περιοχής, προωθεί και μέσα στην Ελλάδα τις εξελίξεις προς μία νέα, δήθεν «μεγάλη αλλαγή».
Η οποία μεγάλη αλλαγή, παρεμπιπτόντως, φαίνεται ότι μάλλον να διαρκέσει πολύ, τουλάχιστον μερικούς μήνες, και όχι, όπως λένε, ότι θα επέλθει ήδη από τις 8 Ιουλίου.

Μέχρι σήμερα, όλοι οι Έλληνες πολιτικοί εξέφραζαν την άποψη ότι δεν κατέχουμε τέτοιους υποθαλάσσιους ορυκτούς ενεργειακούς πόρους όπως πετρέλαιο και φυσικό αέριο, ή, εάν τους κατέχουμε, είναι μη αξιοποιήσιμοι (από την χώρα μας).
Επίσης, όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί περιορίζονταν μεταπολιτευτικά στην διακήρυξη, με σχεδόν αποκλειστικό αποδέκτη την ελληνική κοινή γνώμη, των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Βέβαια σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο και χωρίς την παραμικρή υλοποίηση των ελληνικών απόψεων ή θέσεων. Έτσι, για να μην μπλέξουμε σε περιπέτειες με την γείτονα.
Δεν επεκτείναμε τα έξι μίλια της αιγιαλίτιδας σε δώδεκα, δεν προσφύγαμε στη Χάγη και σε διεθνή διαιτησία για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, δεν ορίσαμε την ΑΟΖ μας.



Αυτό μέρα με την ημέρα αλλάζει ή χρειάζεται να αλλάξει καθώς κλιμακώνεται ο ρητορικός και εξοπλιστικός ανταγωνισμός με την Άγκυρα.
Έχω την αίσθηση ότι ο ανταγωνισμός αυτός υποδαυλίζεται από παντού, εννοώ από όλα τα ποικίλα συμφέροντα που δραστηριοποιούνται στην περιοχή, εθνικά, διεθνή και ιδιωτικά, με στόχο την αποδυνάμωση των κυριαρχιών των κρατών και των αντίστοιχων δικαιωμάτων τους.

Την ίδια στιγμή, λαός και πολιτικοί στην Ελλάδα ή στρουθοκαμηλίζουν ή επικεντρώνονται στις δημοσκοπήσεις και στη διαφορά εκλογικού αποτελέσματος μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου κόμματος !

Ο Καραμανλής λοιπόν, ο οποίος κινητοποιήθηκε δήθεν για να πείσει τους Μακεδόνες από την Θεσσαλονίκη, την μοιραία για τους Καραμανλήδες πόλη, ότι όλοι μαζί, ακόμη και οι απογοητευμένοι της δεξιάς παράταξης, πρέπει να βοηθήσουν την ΝΔ και τον Μητσοτάκη να παραλάβει την εξουσία από τον Σύριζα, όπως και ο Σημίτης που, αρθρογραφώντας στην Καθημερινή και συνομιλώντας με τους Αμερικάνους, πουλάει την αποκτηθείσα από την εποχή των Ιμίων πείρα του, συμπίπτουν σε ένα πράγμα: επιθυμούν και οι δύο να είναι παρόντες την «επόμενη ημέρα», δηλαδή όταν θα έχει διαμορφωθεί νέα συνθήκη στην περιοχή.
Την οποία συνθήκη, στο επίπεδο της εσωτερικής πολιτικής, την έχουν συνδέσει με τον Μητσοτάκη στην θέση του πρωθυπουργού.

Κανονική τελετή παράδοσης – παραλαβής δεν προβλέπεται να υπάρξει, την στιγμή που ο Τσίπρας αφενός λέει ότι θα ψηφίσουμε για την ζωή μας και ο Μητσοτάκης αφετέρου επαγγέλλεται, άγνωστο σε ποιά βάση, την «μεγάλη αλλαγή» που θα φέρει.

Το πιθανότερο είναι ότι στην αναμπουμπούλα της διαδοχής στην εξουσία η οποία θα διαρκέσει αρκετούς μήνες και ίσως αρκετές αναμετρήσεις, ελλείψει σοβαρής προοπτικής καθαρής επικράτησης της γερασμένης και βεβαρημένης από το παρελθόν ΝΔ, θα υπάρξει αρκετό χρονικό διάστημα ώστε να δημιουργηθούν τα νέα δεδομένα στην περιοχή.

Χωρίς πραγματικό καπετάνιο στο σκάφος Ελλάς, χωρίς υπόλογο για το παρελθόν και χωρίς χάραξη από το κόμμα που προαλείφεται να κυβερνήσει μιας συνεκτικής πολιτικής για το νέο εθνικό θέμα που θα είναι τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στα σύνορά της με την Τουρκία και στην διαγραφόμενη -και επιζητούμενη από τις μεγάλες πετρελαϊκές- συνεκμετάλλευση του πλούτου στις περιοχές γύρω από τα σύνορα αυτά.

Τα νέα δεδομένα και το νέο εθνικό θέμα, θα είναι αυτό που θα μας κάνει να ξεχάσουμε την -αλυσιτελή- έξοδο από τα μνημόνια, ενώ παράλληλα ο Μητσοτάκης θα κάνει ό,τι μπορεί για να το αντιμετωπίσει, καθώς θα φαίνεται ότι προέκυψε στα καλά του καθουμένου. Δεν αποτελούσε διακύβευμα των εκλογών, τουλάχιστον όχι τόσο, όσο το βέτο στα Σκόπια για την ευρωατλαντική τους ένταξη. Γιαυτό και η πρόσφατη επίσκεψή του στο Καστελόριζο δεν είχε απολύτως κανένα εθνικό συμβολισμό ούτε καμία αναφορά στα κυριαρχικά μας δικαιώματα και μάλιστα στην – κατά την ερμηνεία μας – υφαλοκρηπίδα του, την οποία σαφώς και από μακρού αμφισβητούν όλες οι τουρκικές κυβερνήσεις.

Δηλαδή, όπως ακριβώς έγινε επί 9 μήνες το 2009, με τον Καραμανλή να παραδίδει την εξουσία σε έναν Γιωργάκη Παπανδρέου, χωρίς σοβαρή απογραφή και με πέντε χρόνια πίσω του ψευδών στατιστικών προς τους εταίρους και την Κομισιόν, με προσχηματική αφορμή την αδυναμία εκλογής ΠτΔ, και άρα με πρόωρες εκλογές.
Ο οποίος Γιωργάκης θριάμβευσε βέβαια στις κάλπες, καθώς όλοι ήθελαν να πεισθούν ότι, όπως πάντα, καλά αρμενίζει το καράβι και λεφτά υπάρχουν, και ότι το μόνο θέμα άξιο να συζητηθεί ήταν η προοπτική της πράσινης ανάπτυξης. Θριάμβευσε και πήρε και αυτοδυναμία με τον ίδιο εκλογικό νόμο που ισχύει και σήμερα και με το ίδιο πιθανολογούμενο προβάδισμα της ΝΔ στις εκλογές της προσεχούς Κυριακής κατά 9-10 ποσοστιαίες μονάδες.

Πριν όμως περάσουν εκατό ημέρες στην νέα-παλαιά εξουσία του υπό τον Γιωργάκη Πασόκ, όλοι μας καταλάβαμε ότι η νέα πολιτική συνθήκη και το νέο οικονομικό δεδομένο της απειλής χρεωκοπίας εντός της Ευρωζώνης, είχαν αντικαταστήσει τις, πρόσφατες μεν, αλλά ήδη παρωχημένες προβληματικές του Πασόκ του Γιωργάκη και ότι, τώρα, πρέπει όλοι να μάθουμε κάτι για τα σπρεντ και για τις απαραίτητες δανειακές συμβάσεις διάσωσης της χώρας από την χρεωκοπία.

Με λίγα λόγια ότι όταν, τρεις μήνες πριν το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης, τον Οκτώβριο του 2009, ψηφίζαμε για πρωθυπουργό, ιδέα δεν είχαμε πως, στην ουσία, ψηφίζαμε για τον πρώτο σε μια σειρά συνδίκων πτώχευσης διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων και ότι οι αγορές και οι δανειστές ήδη γελάγανε με τα εκλογικά καμώματά μας και τις προεκλογικές αντιπαραθέσεις των κομμάτων μας, τα οποία λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο.
Αβέρωφ