Εθνικές εκλογές 2019

Γράφοντας πάνω από δέκα χρόνια για την οικονομική κρίση διεθνώς και στην Ελλάδα, αντιμετώπισα μία έντονη κριτική εκ μέρους πολλών – σύμφωνα με την οποία δεν έχει κανένα νόημα να προβαίνει κανείς συνεχώς σε θεωρητικές αναλύσεις, αφού αυτό που μετράει δεν είναι τα λόγια, αλλά οι πράξεις. Πράξη εν προκειμένω δεν θα ήταν άλλη από την προσπάθεια αλλαγής των κακώς κειμένων, όπου ουσιαστικά υπάρχουν τρεις μόνο επιλογές: (α) η συμμετοχή στην οργάνωση μίας επανάστασης, (β) η ίδρυση ενός νέου κόμματος και (γ) η συμμετοχή σε ένα υφιστάμενο που θα θέσει ως στόχο του την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας – με την πραγματική αλλαγή του οικονομικού και λοιπού «μοντέλου» της χώρας. Στα πλαίσια αυτά, πιστεύοντας πως η οργάνωση μίας επανάστασης θα ήταν κάτι αιματηρό και ανεύθυνο, με ελάχιστες δυνατότητες πραγματικής επιτυχίας, ενώ η ίδρυση ενός νέου κόμματος δύσκολη και περιττή, επέλεξα τον τρίτο δρόμο. 

Άποψη

Δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να βρει το ιδανικό σε οτιδήποτε ψάχνει, ενώ είναι ουτοπικό να το πιστεύει – εκτός πραγματικότητας, ψευδαισθησιακό. Ως εκ τούτου, αυτό που οφείλει να κάνει είναι μία επιλογή που βρίσκεται όσο το δυνατόν πιο κοντά στις απόψεις του που ασφαλώς είναι υποκειμενικές και στη συνέχεια η συμμετοχή στην προσπάθεια βελτίωσης της – ειδικά όταν πρόκειται για ένα πολιτικό κόμμα που με βάση δυστυχώς το Σύνταγμα αποτελεί «βασίλειο» του επικεφαλής του, οπότε είναι εκ των πραγμάτων ένας θεσμός που δεν διέπεται καθόλου από τη δημοκρατική λογική.
Περαιτέρω, γράφοντας πάνω από δέκα χρόνια για την οικονομική κρίση διεθνώς και στην Ελλάδα, αντιμετώπισα μία έντονη κριτική εκ μέρους πολλών – σύμφωνα με την οποία δεν έχει κανένα νόημα να προβαίνει κανείς συνεχώς σε θεωρητικές αναλύσεις, αφού αυτό που μετράει δεν είναι τα λόγια, αλλά οι πράξεις. Πράξη εν προκειμένω δεν θα ήταν άλλη από την προσπάθεια αλλαγής των κακώς κειμένων, όπου ουσιαστικά υπάρχουν τρεις μόνο επιλογές: (α) η συμμετοχή στην οργάνωση μίας επανάστασης (β) η ίδρυση ενός νέου κόμματος και (γ) η συμμετοχή σε ένα υφιστάμενο κόμμα που θα θέσει ως στόχο του την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας – με την πραγματική αλλαγή του οικονομικού και λοιπού «μοντέλου» της χώρας.
Στα πλαίσια αυτά, πιστεύοντας πως η οργάνωση μίας επανάστασης θα ήταν κάτι αιματηρό και ανεύθυνο, με ελάχιστες δυνατότητες πραγματικής επιτυχίας, ενώ η ίδρυση ενός νέου κόμματος περιττή αφού υπάρχουν τόσα πολλά (εκτός του ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να το χρηματοδοτήσω μη ανήκοντας σε κάποιο «σύστημα Soros»), αποφάσισα να επιλέξω κάποιο από τα υφιστάμενα – δια της «εις άτοπον απαγωγής» και με βασικό κριτήριο τη δυνατότητα τους να εισέλθουν στη Βουλή για να αγωνιστούν δημοκρατικά, αφού διαφορετικά δεν θα είχε κανένα νόημα, οπότε θα ήταν ανόητο.
Ως εκ τούτου, τα υποψήφια προς επιλογή κόμματα ήταν πολύ περιορισμένα – κάτι που τεκμηριώνεται από τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών, αλλά και από τις δημοσκοπήσεις σήμερα. Παραθέτω εδώ την πιο σοβαρή εταιρεία του κλάδου, με την έννοια πως παραμένει αντικειμενική και δεν έχει στόχο τη χειραγώγηση των Ελλήνων όπως σχεδόν όλες οι άλλες (γράφημα).

Όπως φαίνεται λοιπόν από τη χθεσινή δημοσκόπηση, είχα να επιλέξω μεταξύ των 8-9 πρώτων κομμάτων, εάν συμπεριλάβουμε και την «Πλεύση Ελευθερίας»– όπου ουσιαστικά μόνο τα έξι έχουν σοβαρές πιθανότητες εισόδου τους στη Βουλή. Δια της εις άτοπον απαγωγής τώρα τα εξής:
(α) Δεν θα μπορούσα ποτέ να επιλέξω τη ΝΔ παραμένοντας συνεπής με αυτά που έχω γράψει – αφού γνωρίζω πολύ καλά πως συνετέλεσε στην υπερχρέωση της χώρας, μεταξύ άλλων αυξάνοντας τον αριθμό των ΔΥ κατά 200.000 και εκτοξεύοντας τις δημόσιες δαπάνες στα ύψη, κατά σχεδόν 20 δις € ετησίως (ανάλυση). Εκτός αυτού είναι υπεύθυνη για το έγκλημα του PSI από την επόμενη ηγεσία της, σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ (ανάλυση) – όπως επίσης για το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων.
Επί πλέον, έχει σήμερα στο βασικό της στελεχιακό δυναμικό πολλά ακροδεξιά, φασιστικά στοιχεία, όπως επιβεβαιώνει και το «Politico» σε μία πρόσφατη ανάλυση του (πηγή), οι απόψεις της είναι ακραία νεοφιλελεύθερες, τάσσεται υπέρ της καταστροφικής πολιτικής των μνημονίων και του ξεπουλήματος της χώρας, υπεκφεύγει κουτοπόνηρα στο θέμα της ακύρωσης της συμφωνίας με τα Σκόπια παρά το ότι πάνω από 40 επιστήμονες έχουν διαβεβαιώσει με κείμενο τους στην Καθημερινή πως η συμφωνία είναι νομικά άκυρη (πηγή), είναι φιλικά προσκείμενη στη γερμανική ελίτ που θέλει την Ελλάδα διαμελισμένη, με αλλοιωμένο πληθυσμό για να ελέγχεται ευκολότερα και υπό την κατοχή της, χρωστάει πάνω από 290 εκ. € σπαταλώντας παρ’ όλα αυτά τεράστια ποσά στην προεκλογική της εκστρατεία κοκ. – οπότε μόνο ένας «πολιτικάντης» που ενδιαφέρεται για το προσωπικό του συμφέρον και αδιαφορεί για την εικόνα του στον καθρέφτη, καθώς επίσης για αυτά που πιστεύει, θα έκανε τη συγκεκριμένη επιλογή.
(β) Δεν συζητείται προφανώς ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ που εμφανίζεται μεν με αριστερό, κοινωνικό προσωπείο, αλλά εφαρμόζει μία δεξιά, ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική, σκύβοντας το κεφάλι δουλικά στην καγκελάριο και στα μνημόνια της – έχοντας αντιστρέψει αντισυνταγματικά το δημοψήφισμα του 2015, κλείνοντας και αφελληνίζοντας τις τράπεζες, καθώς επίσης υπογράφοντας το τρίτο μνημόνιο, με το οποίο ουσιαστικά κατοχυρώθηκαν τα δύο προηγούμενα.
Πόσο μάλλον όταν έχω ο ίδιος γράψει πως δολοφόνησε την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων (άρθρο) παρά το ότι είχε τη λύση της παραίτησης στη διάθεση του, είναι υπαίτιος της ίδρυσης του ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟΥ με το οποίο ξεπουλιέται η Ελλάδα, δρομολόγησε την εκποίηση των αεροδρομίων στους Γερμανούς με πιστώσεις από τις ελληνικές τράπεζες και με μία απίστευτα σκανδαλώδη σύμβαση, υπέγραψε την ενδοτική συμφωνία με τα Σκόπια κοκ. – ενέργειες που απλά και μόνο απαριθμώντας τες κανείς χάνει εντελώς την προσωπική ηρεμία και την ψυχραιμία του.
(γ) Τρίτη κατά σειρά επιλογή θα ήταν το ΠΑΣΟΚ με την όποια ονομασία του – ΚΙΝΑΛ σήμερα για να αποφύγει τα 250 εκ. € που οφείλει στις τράπεζες. Επίσης για να παραπλανήσει τους Έλληνες, σχετικά με τον ενδοτικό ρόλο που διαδραμάτισε διασύροντας τους διεθνώς ως αμετανόητους φοροφυγάδες και απατεώνες – με στόχο την ύπουλη παράδοση της Ελλάδας στα νύχια του ΔΝΤ.
Εν προκειμένω, ακόμη και αν ξεχάσει κανείς όλα τα παραπάνω και τη συμμετοχή του στο έγκλημα του PSI, πιστεύοντας πως μετάνιωσε για τα λάθη του, η υποψηφιότητα του κ. Γ. Παπανδρέου, ενός από τους βασικότερους δολοφόνους της Ελλάδας (ανάλυση), τεκμηριώνει πως παραμένει αμετανόητο – οπότε κανένας λογικά σκεπτόμενος Έλληνας δεν θα έκανε ποτέ αυτήν την επιλογή της ντροπής, κινδυνεύοντας όπως και με τα προηγούμενα κόμματα να χαρακτηρισθεί ανόητος. Ανόητος με την έννοια πως εκείνος που περιμένει ότι, με το ίδιο πείραμα για τέταρτη φορά (μνημόνια), καθώς επίσης με τα ίδια σαθρά, διεφθαρμένα και ενδοτικά υλικά (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) θα έχει διαφορετικά αποτελέσματα, επιβεβαιώνει τον ορισμό της ανοησίας κατά τον Αϊνστάιν – κάτι που φυσικά δεν θα συγχωρούσα ποτέ στον εαυτό μου.
(δ) Επόμενη επιλογή θα ήταν το ΚΚΕ που πρεσβεύει τη δικτατορία του προλεταριάτου της πρώην Σοβιετικής Ένωσης – η οποία κατέληξε στη δεύτερη μεγαλύτερη σφαγή αθώων μετά το Μάο και πριν το Χίτλερ, καθώς επίσης στη δικτατορία της κομματικής ελίτ, ενώ τελικά κατέρρευσε. Εκτός αυτού, παρά τα σχεδόν 100 χρόνια αιματηρών αγώνων των στελεχών του στην Ελλάδα, παραμένει στο 5% – ενώ με τη συμμετοχή του στη Βουλή δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στους Έλληνες, αλλά μόνο στον εαυτό του, με την έννοια της είσπραξης των κρατικών επιχορηγήσεων για τη συντήρηση του κομματικού του μηχανισμού.
(ε) Για τη Χρυσή Αυγή δεν γεννάται προφανώς κανένα θέμα – αν μη τι άλλο με κριτήριο τις ναζιστικές της αντιλήψεις και την αρτηριοσκληρωτική ηγεσία της, η οποία έχει μετατρέψει το κόμμα σε μία εγκληματική οργάνωση, με την πολιτική σημασία της φράσης. Ούτε φυσικά για το ΜΕΡΑ 25, γνωρίζοντας τα οικονομικά εγκλήματα του κ, Βαρουφάκη στο πρώτο εξάμηνο του 2015 – επίσης την ολοφάνερη συμμετοχή του στο «σύστημα Soros», κρίνοντας μεταξύ άλλων από τα τεράστια ποσά που σπαταλάει προεκλογικά (ανάλυση). Τέλος είναι γνωστή η στάση του για τη Μακεδονία, για το Αιγαίο, για την ασφάλεια της χώρας, για το μεταναστευτικό κοκ. – οπότε θα ήταν μία ακόμη χειρότερη επιλογή από τις προηγούμενες.
(στ) Η Πλεύση Ελευθερίας θα ήταν ίσως μία επιλογή – με κριτήριο την αντίθεση της όσον αφορά τα μνημόνια, την επιμονή της στη διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων, τη σωστή κριτική που ασκεί στον πρωθυπουργό κλπ. Εν τούτοις, η αλαζονική κατά την άποψη μου συμπεριφορά της κυρίας Κωνσταντοπούλου όταν ήταν πρόεδρος της Βουλής με έχει ξενίσει, επειδή έχω μάθει να κρίνω τους ανθρώπους από τις πράξεις τους και όχι από τα λόγια – ενώ δεν γνωρίζω τις απόψεις του κόμματος της για πολλά θέματα, μεταξύ των οποίων για την παγκοσμιοποίηση και για τον αριστερό διεθνισμό που σήμερα εξυπηρετεί τις παγκόσμιες ελίτ.Πρέπει να υπάρχει μία διαφορετική, ελληνική φωνή στη Βουλή
Συμπερασματικά λοιπόν, δια της εις άτοπον απαγωγής κατέληξα στο κόμμα που απέμεινε – ο επικεφαλής του οποίου έχει συμφωνήσει στο παρελθόν σχεδόν με όλες τις απόψεις μου, μου εμπιστεύθηκε εν λευκώ τη συγγραφή του προγράμματος του (είναι ήδη άνω των 300 σελίδων με τις απαραίτητες βελτιώσεις του, αφού η οικονομία δεν είναι στατική, ενώ καλώς ή κακώς από την οικονομία εξαρτώνται όλα τα υπόλοιπα – όπως η άμυνα, η ασφάλεια, η Υγεία, η Παιδεία κοκ.), τη στελέχωση των τεσσάρων δεκαμελών επιστημονικών επιτροπών του και την αντιπροεδρία – ενώ με τοποθέτησε τιμητικά στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας στις εθνικές εκλογές.
Εν προκειμένω δεν μπορώ να ισχυρισθώ με σιγουριά πως είναι η καλύτερη επιλογή για εμένα και την Ελλάδα, αλλά είναι σίγουρα η μοναδική από αυτές που υπάρχουν – ενώ εκφράζει το δημοκρατικό πατριωτικό χώρο (ανάλυση), στον οποίο πιστεύει τουλάχιστον το 70% των Ελλήνων με κριτήριο το ΟΧΙ τους για τη Μακεδονία ή το 62% με κριτήριο το ΟΧΙ τους στο δημοψήφισμα του 2015.
Εκτός αυτού η συγκεκριμένη παράταξη είναι ξεκάθαρα εναντίον της συνεργασίας με τα κόμματα που κατέστρεψαν την Ελλάδα, της πολιτικής των μνημονίων, του ξεπουλήματος της χώρας, της γερμανικής κατοχής, του βρώμικου συστήματος του κομματικού πελατειακού κράτους, της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, της σύμβασης του Μαρόκου, της κατάσχεσης της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων προτείνοντας σοβαρές λύσεις κλπ. – καθώς επίσης υπέρ της ακύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών, του αμυντικού δόγματος Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, της υιοθέτησης της άμεσης Δημοκρατίας κοκ.
Στο πρόγραμμα δε του κόμματος που έχει εκπονηθεί από δέκα οικονομολόγους και άλλους επιστήμονες υπό την επίβλεψη μου, υπάρχουν σαφείς, ρεαλιστικές λύσεις για την Ελλάδα και έντιμα στελέχη, κανένα πολιτικός, ικανά να τις εφαρμόσουν – τις οποίες δεν παραθέτω εδώ ως πηγή για να μη θεωρηθεί διαφήμιση από τους δίκαια καχύποπτους Έλληνες, με κριτήριο τις κενές προεκλογικές υποσχέσεις όλων των κομμάτων και με τα μαρτύρια που βιώνουν για δέκα συνεχή χρόνια.
Επίλογος
Σημαίνουν αλήθεια όλα αυτά πως η παράταξη που επέλεξα είναι ιδανική; Προφανώς όχι, αφού καμία επιλογή «δια της εις άτοπον απαγωγής» δεν μπορεί να θεωρηθεί ιδανική – ενώ φυσικά δεν υπάρχει τίποτα ιδανικό στον πλανήτη. Πόσο μάλλον όταν πολλοί ισχυρίζονται και εγώ το δέχομαι μη έχοντας πολιτική εμπειρία ότι, ένα κόμμα είναι το 99% ο αρχηγός του, ενώ μόλις το 1% όλοι οι υπόλοιποι, στους οποίους προφανώς ανήκω – ειδικά όταν έχει ιδρυθεί και χρηματοδοτείται εξ όσων γνωρίζω μόνο από αυτόν.
Ως εκ τούτου, επειδή είναι αδύνατον να γνωρίζει κανείς τις πραγματικές προθέσεις των άλλων όσο και αν προσπαθεί, θα ήταν ανόητο να επιτρέψει στον εαυτό του τέτοια απόλυτα συμπεράσματα. Θα ήταν όμως επίσης ανόητο να προβαίνει σε «δίκες προθέσεων» – όπως δυστυχώς κάνουν όλοι εκείνοι που, λειτουργώντας ζηλόφθονα ή για άλλους λόγους, εξαπολύουν ατεκμηρίωτες κατηγορίες εναντίον των άλλων.
Ολοκληρώνοντας, δεν είναι απίθανο να κάνω λάθος, όσον αφορά την επιλογή μου. Εν τούτοις είναι εντελώς ήσυχος με τη συνείδηση μου, αφού σήμερα είναι μονόδρομος – με την έννοια πως εγώ τουλάχιστον, με τα κριτήρια που προανέφερα, δεν βλέπω να υπάρχει κάποια άλλη. Λάθη βέβαια δεν κάνουν μόνο οι πεθαμένοι ή αυτοί που είναι «ζωντανοί νεκροί», μη αναλαμβάνοντας καμία ευθύνη για τίποτα – κάτι που θεωρώ κατά πολύ χειρότερο, από την τυχόν λανθασμένη επιλογή.
Τέλος, δεν έχει κάνει λάθη, σοβαρά ίσως, ο επικεφαλής του κόμματος; Ασφαλώς, αλλά κανένα δεν κόστισε στην Ελλάδα ούτε κατά διάνοια όσο τα θηριώδη ποσά των προηγούμενων κυβερνήσεων της, με αφετηρία το 1981 – ενώ βέβαια το μέλλον δεν μπορεί να το προβλέψει κανείς. Οφείλω να σημειώσω επί πλέον πως πολλά κράτη έχουν υπογράψει μνημόνια στο παρελθόν, μία μόνο χώρα υπέγραψε δεύτερο, αλλά καμία άλλη εκτός από την Ελλάδα τρίτο – θυμίζοντας πως η Ρουμανία χρεοκόπησε επίσης το 2008, αλλά τα κατάφερε υπογράφοντας μόνο ένα μνημόνιο, επειδή είχε μόνη της προετοιμάσει ένα αποτελεσματικό μεσοπρόθεσμο, ένα δικό της σχέδιο δηλαδή πριν ακόμη την έλευση του ΔΝΤ, το οποίο εντυπωσίασε το Ταμείο.
Υστερόγραφο: Αν δεν πατήσει κανείς επάνω στους συνδέσμους στο άρθρο και δεν τους διαβάσει, δεν έχει ολοκληρωμένη πληροφόρηση – η οποία είναι απαραίτητη προ των εκλογών, εάν θέλει κανείς να ψηφίζει υπεύθυνα.
από Βασίλης Βιλιάρδος
analyst
Αμέθυστος