Η ΑΤΖΕΝΤΑ ΛΟΑΤ και ο ρόλος του σχολείου στην προσπάθεια επίτευξης των στόχων της

Είναι αυτό το πρότυπο της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας του δυτικού κόσμου; Ή μήπως είναι το πρόσωπο της απόλυτης παρακμής και της πλήρους αποδόμησης του ανθρώπου και της κοινωνίας;

Ποιος καθορίζει το ανθρώπινο φύλο; Ποιος καθορίζει πόσους και τι φύλου γονείς θα έχει ένα παιδί; Η ανθρώπινη «αγάπη-ισότητα-ελευθερία» όπως τελευταία ορίζεται στον πολιτικό νόμο της Δύσης; Ποια είναι η σκοπιμότητα στην διαφημιζόμενη δυνατότητα του ανθρώπου να καθορίζει το φύλο του και στο «δικαίωμα» ενός παιδιού να έχει δυο ή τρεις γονείς σε διάφορους συνδυασμούς φύλων; Γιατί προενοχοποιείται όποιος διαφωνεί με την ατζέντα ΛΟΑΤ, και ταυτίζεται με πρόσωπο που καταναλώνει κρέας διαφυλικού ή ομοφυλόφιλου; Γιατί για άλλη μια φορά ο (επιτιθέμενος) δυτικός πολιτισμός παριστάνει τον αμυνόμενο; Ποιον καταδιώκει; Γιατί, προσποιούμενος ότι κατοχυρώνει τα δικαιώματά του, επιχειρεί να επιβάλλει την άποψή του; Γιατί η δημοκρατία αφορίζει μονολεκτικά την αντίθετη άποψη, θέλοντας να αποφύγει κάθε συζήτηση; Γιατί τόση μανία να μεταβληθεί το σχολείο σε κέντρο διακίνησης της αντζέντας ΛΟΑΤ;

Η προπαγάνδα της «προόδου» για τον δυτικό πολιτισμό δεν είναι πρόσφατη. Στον 18ο και 19οαιώνα είχε σημαντικές επιτυχίες με το προωθούμενο πακέτο «δημοκρατία-κράτος δικαίου-ανθρώπινα δικαιώματα». Τότε έπεισε πολλούς ότι μπορούν να καθορίζουν οι ίδιοι -μέσω της ψήφου τους- τις πολιτικές εξελίξεις, ότι καθένας μπορεί να κυβερνήσει μια χώρα. Σήμερα η αυτοαποκαλούμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων δείχνει ότι βιάζεται. Δεν τηρεί τα προσχήματα, δεν κρύβει τις επιδιώξεις της, άρα οι πραγματικοί της σκοποί γίνονται ευκολότερα ορατοί. Το ίδιο και όσοι την κινούν και την χρηματοδοτούν. Είναι αυτοί που επί «δημοκρατίας» ασκούν παρασκηνιακά την πραγματική εξουσία μέσω των δανείων και της νομισματικής πολιτικής. Η σημασία που δίνει η Νέα Τάξη Πραγμάτων στο ανθρώπινο φύλο είναι καθοριστική. Εξελίσσεται εδώ και μια δεκαπενταετία με εξαιρετικά έντονη προπαγάνδα μέσα από το Σχολείο, τα ΜΜΕ, τους celebrities, τον αθλητισμό, τη νομοθεσία, ακόμα και τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Εξελίσσεται και με την άσκηση τρομοκρατίας προς την αντίθετη γνώμη. Ας δούμε δυο πολύ πρόσφατα παραδείγματα που δομούν το θέμα και δυο βίντεο που επιχειρούν να το αποδομήσουν.

Λίγες μέρες πριν, στο περιοδικό ΒΗMagazino η δημοσιογράφος Λένα Παπαδημητρίου έχοντας ως πλαίσιο ανάλυσης το «Trump effect» (!) καταγγέλλει μια «φοβική αντιμετώπιση στη διαφορετικότητα, έναν ρατσισμό κι έναν κρυπτοχρυσαυγιτισμό» για να καταλήξει ότι οι γονείς διαφορετικού φύλου αποτελούν ένα «στερεότυπο και ταμπού» που πρέπει να ξεπεραστεί. Το θέμα ΛΟΑΤ (LGBT) ξεπροβάλλει στην τελευταία φράση του κειμένου, έξω από την -έτσι κι αλλιώς- σαθρή, υπονοούμενη επιχειρηματολογία της προόδου-αγάπης-ισότητας. (Δείτε το άρθρο εδώ)

Η διευθύντρια του παιδικού προγράμματος του BBC Alice Webb δήλωσε υπερήφανη για το πρόγραμμα αλλαγής φύλου που απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας έξι ετών και πάνω. Καταγράφει την φανταστική ιστορία μιας διαφυλικής 11χρονης μαθήτριας που παίρνει χάπια ορμονικής παρέμβασης. Η Alice Webb είπε ότι μέρος του «ρόλου της δημόσιας υπηρεσίας» του BBC ήταν να προκαλέσει συζήτηση και ότι το σόου «Just a Girl» μετέφερε το περιεχόμενό του με έναν «ηλικιακά κατάλληλο τρόπο». (Δείτε το θέμα εδώ)

   

Το θέμα δεν εξαντλείται εδώ. Καθένας μπορεί να ψάξει περισσότερο και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Ασφαλώς αυτά ποικίλουν, ανάλογα με την προδιάθεση, τις γνώσεις και το πολιτισμικό υπόβαθρο του καθενός. Αυτό όμως που είναι αξιοσημείωτο, είναι ότι όλοι [εξακολουθούν να] ορίζουν θετικά τον άνθρωπο κάτω από τις ίδιες έννοιες, την ώρα που διογκώνεται η αντιμετάθεση παραδοσιακών-νεωτερικών εννοιών και επιβεβαιώνεται η απόκλιση λόγων και έργων στην ιστορία του δυτικού πολιτικού οικοδομήματος.

Στέργιος Ζυγούρας

https://karavaki.wordpress.com/2016/11/12/lgbt-agenda-role-of-school/

Πατερικός