Ὁ πόλεμος τοῦ «σκότους»

Γράφει ὁ Νίκος Χειλαδάκης,

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μέσα ἀπὸ τὰ ἐρείπια τῆς καταστροφῆς καὶ τὴν ἑδραίωση τῆς «ἰσορροπίας τοῦ  τρόμου» τοῦ ψυχροῦ πολέμου, ἄρχισε δειλὰ δειλὰ στὴν ἀρχὴ καὶ πιὸ ἐνεργὰ στὴ συνέχεια νὰ ἀναδύεται ἡ «ἀναγκαιότητα» τῆς Νέας Τάξης. Τὸ πρωταρχικὸ καὶ κύριό της μέλημα, τὸ ὁποῖο σκόπιμα δὲν προβλήθηκε ἀπὸ τὴν ἀρχή, ἦταν ἡ τελικὴ ἅλωση καὶ κατάργηση τοῦ αὐτεξούσιού τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Αὐτὸ προϋποθέτει ἐκτός τῶν ἄλλων, κυρίως τὴν σταδιακὴ μείωση σὲ πρώτη φάση καὶ στὴ συνέχεια τὴν πλήρη ἀπάλειψη τοῦ ἔμφυτου θρησκευτικοῦ αἰσθήματος. Αὐτὸ τὸ θρησκευτικὸ αἴσθημα ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐμπόδια γιὰ νὰ προωθήσει σταδικὰ τὰ ἐπιμέρους βασικὰ σχέδια της, ὅπως τὸ παγκόσμιο φακέλωμα καὶ ἡ ἄμβλυνση μέχρι ἐκμηδενισμοῦ ὅλων τῶν συνειδησιακῶν ἀντανακλαστικῶν στὴν ἐπέλαση τῆς παγκόσμιας «πολτοποίησης». 

Μερικοὶ πίστευαν τότε πὼς ὁ κομμουνισμὸς ἦταν ὁ μεγάλος ἀντίπαλός τῆς Νέας Τάξης τῆς καπιταλιστικῆς Δύσης. Αὐτὴ ἡ πεποίθηση ἦταν μιὰ σκοπίμως καλλιεργηθεῖσα ψευδαίσθηση ποὺ συμπαρέσυρε μεγάλες λαϊκὲς μάζες στὴν πολιτικοποίηση τοῦ «κενοῦ» καὶ τῆς ἀπάτης, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν μποροῦν νὰ ἀντιληφτοῦν τὸ τί πραγματικά τους ἑτοίμαζαν ἀπὸ τότε. Τὸ πολιτικὸ παιχνίδι τῆς ἀριστερᾶς καὶ τῆς δεξιᾶς το ἔπαιξαν πολὺ καλὰ οἱ διακινοῦντες τὰ «νήματα» γιὰ ἑκατομμύρια εὐκολόπιστους φανατισμένους-μαριονέτες, ποὺ εἶχαν γίνει ὄργανα γιὰ τὰ δικά τους συμφέροντα. Λαϊκὲς ἐπαναστάσεις κατὰ παραγγελία ποὺ σὲ λίγα χρόνια ξεφούσκωναν σκορπίζοντας ἀπογοήτευση ἀφοῦ εἶχαν ἐπιτελέσει τὸ φθοροποιό τους ἔργο σὲ μεγάλες λαϊκὲς μάζες. 

Μέσα σὲ μιὰ ἰδεολογικὴ καὶ θρησκοληπτικὴ πλημμυρίδα τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, ἡ Ὀρθοδοξία ἦταν ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ δυσκολοτέρα ἐμπόδια πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς πλήρης συνειδησιακῆς ἐπικράτησης τῆς Νέας Τάξης. Ἡ παπικὴ ἐκκλησία ἦταν πάντα το προγεφύρωμά της μὲ τὴν προώθηση τῆς Οὐνίας καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλαδὴ τῆς «ἑνότητας» τῆς Νέας Ἐποχῆς ἐνῶ οἱ ἀμέτρητες, κυρίως ἀμερικανικὲς προτεσταντικὲς σέχτες, οἱ καλλίτεροι προωθητὲς τῆς ἀποδυνάμωσης καὶ διαστρέβλωσης τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος. Γιὰ τὸ σιϊτικὸ Ἰσλὰμ ὑπῆρχε ἀπὸ παλιὰ ἕνα σχέδιο νὰ ἐξουδετερωθεῖ μελλοντικά, ἀκόμα καὶ μὲ βίαιο τρόπο, ἀπὸ μιὰ ἀκραία σουνιτικὴ ἰσλαμικὴ ἐξτρεμιστικὴ «θύελλα» ποὺ θὰ εἶχε δημιουργηθεῖ στὰ «ἐργαστήρια» τῆς Νέας Τάξης. Ἡ «θύελλα» αὐτὴ θὰ ἐξαπολύονταν στὴν τελικὴ φάση τῆς ἐπιχείρησης ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς λεγόμενης «Ἀραβικῆς Ἄνοιξης», ἡ ὁποία ἀνατρέποντας τὰ κοσμικὰ ἀλλὰ ἐθνικιστικὰ ἀραβικὰ καθεστῶτα ποὺ ἔβλεπαν μὲ μεγάλη καχυποψία τοὺς Ἀμερικανούς, θὰ χτυποῦσε μὲ ἀνελέητο τρόπο τὰ σιϊτικὸ Ἰσλὰμ ποὺ θεωροῦσε τὴν Ἀμερικὴ σὰν δαιμονικὴ χώρα. Οἱ σουνιτικὲς ἐξτρεμιστικὲς ἰσλαμικὲς ὁμάδες θὰ προχωροῦσαν στὸ αἱματηρὸ ξεκαθάρισμα κάθε πιθανῆς ἀντινεοταξικῆς ἀντίστασης στὸν ἰσλαμικὸ κόσμο. Στὸ Ἰσλὰμ εἶχε προκληθεῖ ἡ δημιουργία μιὰ χαώδους  κατάστασης ποὺ δὲν θὰ ἐπέτρεπε πλέον καμία σοβαρὴ ἀντίσταση. Τὰ φρικτὰ ἐγκλήματα τῶν Τζιχαντιστῶν ἀλλὰ καὶ τῶν ἀμερικανικῶν ἐπεμβάσεων σὲ Ἀφγανιστᾶν, Ἰράκ, Λιβύη, Σομαλία, τὸ μόνο ποὺ κατάφερναν  ἦταν νὰ προκληθεῖ χάος ἔτσι ὥστε ἑκατομμύρια νὰ μετακινηθοῦν πρὸς τὴν Δύση γιὰ νὰ προωθηθεῖ ἡ σχεδιαζόμενη ἀπὸ χρόνια  ἀλλοίωση τῶν γηγενῶν πληθυσμῶν καὶ ἡ πολτοποίηση τῶν λαῶν μὲ πρῶτο καὶ καλλίτερο στόχο τὴν Ἑλλάδα ποὺ βρίσκεται ἀκριβῶς στὴν πρώτη γραμμὴ εἰσροῆς τῶν μουσουλμάνων λαθρομεταναστῶν. 

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ δὲν εἶχε ὑπολογιστεῖ ἦταν ὅτι αὐτοὶ οἱ ἐξτρεμιστὲς κάποτε θὰ ξέφευγαν ἀπὸ τὸ «πρόγραμμα» καὶ θὰ δροῦσαν ἀνεξέλεγκτα. Παράλληλα οἱ ἐξελίξεις στὴν κρίση τῆς Οὐκρανίας, ποὺ ἐπίσης ἦταν προγραμματισμένες, ἔδειξαν πὼς τὰ πράγματα δὲν ἦταν καὶ τόσο εὔκολα ὅπως τὰ εἶχαν ὑπολογίσει οἱ σχεδιαστὲς τῆς Νέας Τάξης, παρὰ τὰ ὅσα εἶχαν κατορθώσει τὰ προηγούμενα χρόνια. Καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις, Μέση Ἀνατολὴ καὶ Οὐκρανία, φάνηκε πὼς τὸ θρησκευτικὸ ζήτημα λίγο ἢ πολὺ πρωτοστατοῦσε. Παρὰ τὶς προθέσεις τους νὰ προτάξουν τὰ κίβδηλα συνθήματα τῆς Νέας Τάξης, ὅπως δημοκρατικὲς διαδικασίες, ἀνθρώπινα δικαιώματα, δικαιώματα μειονοτήτων καὶ διαφορετικῶν ὁμάδων καὶ κυρίως ἀνεξιθρησκία καὶ ἀγνωστικισμό, τὸ θρησκευτικὸ πρόβλημα ἦταν αὐτὸ ποὺ ὁδηγοῦσε σὲ καθυστέρηση ὑλοποίησης τῶν σχεδίων τῶν ταγῶν τῆς διεθνοῦς μασονίας.  Κάτι ἤξερε ἐκεῖνος ὁ Χάντιγκτων. 

Στὴν ἀνατολίτικη ὀρθόδοξη Εὐρώπη ὁ κομμουνισμός, ἄλλο ἕνα δημιούργημα τῆς Νέας Τάξης, εἶχε πετύχει κατ’ ἀρχὴ νὰ ὑποσκάψει τὰ θεμέλια τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν μεγαλύτερη ὀρθόδοξη χώρα. Λόγω ὅμως τῆς ἀντιπαλότητας ποὺ εἶχε δημιουργήσει ἡ ΕΣΣΔ ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ πενήντα μὲ τὴν καπιταλιστικὴ Δύση, κυρίως μετὰ τὴν ἀντισιωνιστικὴ στροφὴ τοῦ Στάλιν, ἔπρεπε κάποτε τὸ κομmουνιστικὸ μπλὸκ νὰ ἀνατραπεῖ καὶ νὰ διαλυθεῖ. Τὸ μεγαλύτερο ὅπλο γιὰ τὴν διάλυση τοῦ ἀνατολικοῦ μπλὸκ ἦταν ἡ φιλελεύθερη, βλέπε τοκογλυφικὴ χρηματιστηριακὴ οἰκονομία, ποὺ σὰν τὸ ἱστὸ τῆς ἀράχνης  εἶχε ἀρχίσει νὰ ἁπλώνεται παντοῦ στηριζόμενη στὴν πρόοδο τῆς τεχνολογίας. Ἡ μασονικὴ ἐλὶτ εἶχε βρεῖ ἄλλο ἕνα ἰσχυρὸ μέσο παγκόσμιας ἐπιβολῆς της. Ἡ παγκόσμια οἰκονομία  δὲν ἦταν πλέον ἡ οἰκονομία τῆς παραγωγῆς, ἀλλὰ τοῦ πλαστικοῦ χρήματος. Σερβίροντας λοιπὸν ὡραία συνθήματα, ὅπως «φιλελεύθερη οἰκονομία», «ἐλευθερία λόγου», «δημοκρατικὲς ἐκλογές», κ.λ.π. κατέρρευσαν τὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ παρακολουθήσει τὶς τεράστιες  τεχνολογικὲς ἐξελίξεις στὴν οἰκονομία καὶ στὴν καταναλωτικὴ πλημμυρίδα τῶν δυτικῶν σοῦπερ μάρκετ. Ἀπὸ τὴν κατάρρευση αὐτὴ ὅμως ἀναδύθηκε ξανὰ σὰν ἀπὸ θαῦμα, ἡ Ὀρθοδοξία τῆς παλιᾶς Ρωσίας σὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο. Οἱ Ἀμερικανοὶ ποὺ εἶχαν προβλέψει τὴν πιθανότητα αὐτῆς τὴν δυσάρεστης μελλοντικῆς ἐξέλιξης, τῆς ἐμφάνισης δηλαδὴ ἑνὸς νέου ἀνεξέλεγκτου παράγοντα στὴν πορεία ἐπιβολῆς τῆς Νέας Τάξης, πολὺ νωρὶς  εἶχαν προσεταιριστεῖ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινούπολης. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀθηναγόρα ὑπῆρχε σχέδιο νὰ χρησιμοποιήσουν στὸ μέλλον τὸ πατριαρχεῖο Κωνσταντινούπολης  πρὸς ὄφελος τῆς ἐπιβολῆς τῆς Νέας Τάξης μέσω ὀρθόδοξων συμβόλων, μὲ οἰκουμενισμό, ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν, πανθρησκεία καὶ λοιπά. Σήμερα ζοῦμε τὴν κορύφωση αὐτῆς τῆς «ἐπιχείρησης» μὲ ἕνα Πατριάρχη ποὺ ὑπηρετεῖ  αὐτὰ τὰ σχέδια  καὶ τὸν ὁποῖο ἀκολουθοῦν πιστὰ καὶ οἱ ὑπόλοιποι πατριάρχες τῆς ἀνατολῆς, δηλαδὴ Ἱεροσολύμων, Ἀλεξανδρείας καὶ Ἀντιοχείας. Ἡ μεγάλη στήριξη τῆς Οὐάσιγκτον στὸν πατριάρχη Κωνσταντινούπολης ἦταν γιὰ νὰ ἡγεμονεύσει  σὲ ὅλο τὸν ὀρθόδοξο κόσμο καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν νεοταξικὴ «ἕνωση» τῶν ἐκκλησιῶν. Ἡ κορυφὴ τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ γίνονταν τὸ ὄργανο τῆς ἐπικράτησης, μὲ τὴν ἐπίκληση τῆς δῆθεν χριστιανικῆς ἑνότητας καὶ ἀνοχῆς, τῶν νεοταξικῶν προτύπων, δηλαδὴ «ἀνακάτωμα» ὅλων τῶν γνωστῶν θρησκευτικῶν δογμάτων γιὰ νὰ βγεῖ τὸ «ζουμὶ» τῆς νέας «θρησκευτικῆς» ἀγνωστικιστικῆς δικτατορίας, ἀναγνώριση ἀκόμη καὶ νομικῶς κάθε εἴδους φυσικῆς διαστροφῆς καὶ τέλος πλήρη πνευματικὴ ἀποχαύνωση τοῦ κόσμου. Στὴν ἐκστρατεία αὐτὴ θὰ συνέβαλλε καὶ ὁ τεχνολογικὸς ψυχολογικὸς πόλεμος ποὺ εἶχε ἐξαπολυθεῖ ἀπὸ παντοῦ σε ἕνα ἕρμαιο ποίμνιο, γιὰ νὰ φτάσουμε στὴν τελικὴ ἐπίθεση, στὸν κορυφαῖο στόχο τοὺς ὅπως τὸν εἴδαμε παραπάνω, δηλαδὴ στὴν καταστροφὴ τοῦ αὐτεξουσίου καὶ στὸν πλήρη ἔλεγχο τῶν ἀνθρωπίνων συνειδήσεων. Κατασκευὴ ἀνθρώπων ἀνδρείκελων- ρομπὸτ ποὺ θὰ ἐκτελοῦν χωρὶς καμία ἀντίσταση τὶς ἐντολὲς τῶν σατανικῶν πατρώνων τῆς Νέας Τάξης. 

Παράλληλα ἡ πλήρης ὑποταγὴ στὸ ἅρμα τῆς Νέας Τάξης μέσω μιᾶς ἀνίερης προδοσίας ἑνὸς διεφθαρμένου πολιτικοῦ κατεστημένου τῆς ὀρθόδοξης Ἑλλάδας, ποὺ ἦταν ἡ μόνη ὀρθόδοξη χώρα ποὺ δὲν εἶχε πληγεῖ ἀπὸ τὸν κομουνισμό, στόχευε στὴν σταδιακὴ ἀπαξίωση τοῦ ὀρθόδοξου φρονήματος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.  Ἡ ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἔμελε νὰ χρησιμέψει σὰν τὸ «φωτεινὸ» παράδειγμα ἀπὸ τοὺς δυνάστες τοῦ κόσμου καὶ γιὰ ἄλλες χῶρες. Σήμερα ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶναι κυρίαρχη χώρα ἀλλὰ ὄργανο τῶν σκοτεινῶν συμφερόντων τῆς διεθνοῦς μασονίας καὶ ἔχει μιὰ πολιτικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία ποὺ ὑπακούει πιστὰ στὶς ἐντολὲς τῶν νεοταξικῶν της ἀφεντάδων, καταστρέφοντας ὅτι ἱερὸ καὶ ὅσιο κράτησε σὲ ζωὴ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὴ Ὀρθοδοξία ἐπὶ τόσους αἰῶνες. Παρέμεναν ὅμως κάποιες ἑστίες ἑλληνορθόδοξης ἀντίστασης σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν νεοταξικὴ λαίλαπα σὰν μαγιὰ στηρίζοντας τὴν ἐλπίδα τῆς Ὀρθοδοξίας. Παράλληλα μετὰ τὴν βάναυση διάλυση καὶ τῆς Γιουγκοσλαβίας παρέμενε τὸ «ἀγκάθι» τῆς ὀρθόδοξης Ρωσίας. Κάποιες κινήσεις προσέγγισης τῆς ρωσικῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν πάπα καὶ τὴν δυτικὴ νεοταξικὴ φιλοσοφία καὶ ἐδῶ μὲ τὰ δέλεαρ τῆς «ἑνότητας» τῆς ἀνάγκης μιᾶς ἑνιαίας παγκόσμιας ἐκκλησίας, εἶχαν κάποιες ἐπιτυχίες ἀλλὰ σὲ γενικὲς γραμμὲς δὲν κατάφεραν πολλὰ πράγματα.  Ἡ καταπληκτικὴ ἀναβίωση τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ἀπέραντη Ρωσία συνεχίστηκε μὲ γοργὸ ρυθμὸ προκαλώντας ἰδιαίτερη ἀνησυχία στὴν Δύση. Στὴν ἐξέλιξη αὐτὴ προστέθηκε καὶ τὸ γεγονὸς τῆς ἀνάδυσης  στὴν ἐξουσία ἑνὸς νέου ἡγέτη. Αὐτὸς ἦταν  ὁ Βλαδίμηρος Πούτιν. Ἂν καὶ πολλοὶ τὸν χαρακτήρισαν σὰν ἕνα ὕπουλο ἡγέτη, πρώην ἀρχηγὸ τῆς μυστικῆς ὑπηρεσίας τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, κατάφερε γιὰ πρώτη φορὰ νὰ ὀρθώσει κάποιες σοβαρὲς ἀντιστάσεις στὴν ἐπέλαση τῆς Nέας Τάξης. Ὁ Ρῶσος ἡγέτης γρήγορα κατανόησε ὅτι ἡ Νέα Τάξη ἐπιδίωκε τὴν πλήρη ἅλωση τῆς Ρωσίας στὸν οἰκονομικὸ ἀλλὰ καὶ στὸν πολιτιστικό, συνειδησιακὸ τομέα, μὲ τὴν ἐπιβολὴ τῶν πολιτιστικῶν της ἀξιῶν. Τὸ σχέδιο προέβλεπε νὰ ξεπουληθεῖ ἡ χώρα σὲ τιμὲς «ἐκπτώσεων» ποὺ θὰ ἀπέφερε δισεκατομμύρια στοὺς σχεδιαστὲς τῆς Νέας Τάξης, κάτι ποὺ ὁ Πούτιν δὲν μποροῦσε νὰ τὸ ἀποδεχτεῖ χωρὶς ἀντίδραση. Ὁ Πούτιν γρήγορα συνειδητοποίησε πὼς εἶχε κάποια μεγάλα «ὅπλα» ποὺ τὰ χρησιμοποίησε μὲ τὸν καλύτερο τρόπο δημιουργώντας ἐν μέρει συνθῆκες ὑπέρβασης τῆς δυτικῆς οἰκονομικῆς μονοκρατορίας καὶ τῆς ἀμερικανικῆς πλανηταρχίας. Τὸ ἕνα ἦταν τὸ ἀτομικὸ ὁπλοστάσιο τῆς Ρωσίας, τὸ ἄλλο οἱ ἐνεργειακές της πηγὲς καὶ τὸ τρίτο ὁ παράγοντας τῆς Κίνας, ποὺ ἂν καὶ εἶναι μιὰ χώρα ἐπιρρεπὴς στὰ οἰκονομικὰ καταναλωτικὰ δέλεαρ τῆς Δύσης, διακατέχεται καὶ αὐτὴ ἀπὸ μιὰ παραδοσιακὴ καχυποψία γιὰ τὴν Ἀμερική. Τὸ θέμα τῆς Κίνας ἦταν ἄλλη μιὰ ἀποτυχία τῆς Νέας Τάξης καθὼς τὸ παλιὸ σχέδιο τοῦ Κίσινγκερ νὰ στρέψει τοὺς Κινέζους κατὰ τῆς Μόσχας, αὐτὴ τὴν φορὰ λειτουργοῦσε ἀντίστροφα φέρνοντας τοὺς Κινέζους ὅλο καὶ πιὸ κοντὰ στὴν Ρωσία καὶ ἐξαιτίας τῆς ἀλόγιστης καὶ ἀμέριστης στήριξης τῶν ΗΠΑ στὴν ἀνταγωνίστρια τῆς Κίνας, Ἰαπωνία. Πραγματικὰ ἡ ἀνάδυση καὶ ἡ παρουσία τοῦ Ρώσου πρόεδρου ποὺ γρήγορα ἔκανε συνεταῖρο τοῦ τοὺς Κινέζους, ἀπέβαινε ἕνα σοβαρὸ «ἀγκάθι» ὄχι τόσο γιατί ὁ ἴδιος ἔχει ἀναλάβει νὰ εἶναι ὁ προστάτης τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ γιατί τὰ πραγματικά του συμφέροντα εἶχαν ἔρθει σὲ ἀπευθείας σύγκρουση μὲ τοὺς δυτικοὺς νεοταξικοὺς ἡγέτες. Τὸ ἐνεργειακὸ πρόβλημα ἦταν τὸ ἐπίμαχο σημεῖο σὲ αὐτὴ τὴν φάση τοῦ πολέμου μὲ προέκταση τὶς θρησκευτικὲς διαστάσεις ποὺ ἀναφέραμε παραπάνω. Ἡ προσοχὴ συγκεντρωνόταν στὴν ἐνεργειακὴ ἀπομόνωση τῆς Ρωσίας κάτι ποὺ ὅμως ἐθελοτυφλοῦσε στὴν τεράστια ἐνεργειακή της ἐπάρκεια καθὼς καὶ στὴν μεγάλη ἐνεργειακὴ ἐξάρτηση πολλῶν δυτικῶν χωρῶν. Βέβαια ὑπάρχει πάντα ἡ πιθανότητα κάποιας προσέγγισης ποὺ θὰ προβλέπει ἕνα κάποιο μοίρασμα ἐπικρατειῶν καὶ κερδῶν καὶ παράλληλα τὴν σταδιακὴ ὑποβάθμιση τοῦ θρησκευτικοῦ προβλήματος μὲ μιὰ προβλεπόμενη πίεση πρὸς τὸ πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας, ποὺ ἀκόμα ἀντιστέκονταν, σὲ «ἱστορικὸ συμβιβασμὸ» μὲ τὸ Βατικανὸ καὶ κυρίως μὲ τὴν Κωνσταντινούπολη.  Ἡ ἐμμονὴ ὅμως κάποιων ἡγετῶν τῆς Νέας Τάξης ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ καὶ ἀπὸ τὴν Εὐρώπη στὸ παλιό τους σχέδιο τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἅλωσης τῆς Ρωσίας, δὲν βοηθᾶ καθόλου πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση.

Τὸ σύγχρονο πρόβλημα εἶναι πὼς πολλοὶ ταγοὶ τῆς Νέας Τάξης, ὅπως οἱ Ρότσιλντ, ἄρχισαν νὰ ἐκνευρίζονται γιατί πολλὰ σχέδια τους δὲν πραγματοποιηθῆκαν ὅπως εἶχαν προγραμματίσει καὶ αὐτὸ ἐνέχει σοβαροὺς κινδύνους γιὰ τὴν παγκόσμια εἰρήνη. Ἡ ἀμερικανικὴ οἰκονομία ὑπέστη σοβαρὰ πλήγματα ἀπὸ τὴν πολιτικὴ τῶν Μποὺς καὶ ἔφτασε σὲ πραγματικὸ οἰκονομικὸ ἀδιέξοδο ποὺ ἐπισείει τὴν παγκόσμια ἀνασφάλεια καὶ τοὺς  κίνδυνο μιᾶς μεγαλύτερης σύρραξης.  Πολλοὶ προβλέπουν μιὰ ἀναπόφευκτη ἐπιδείνωση μέχρι καὶ ἀνοιχτῆ σύγκρουση Δύσης μὲ Ρωσία μὲ τελικὴ νίκη τῆς Νέας Τάξης ἐνῶ προσβλέπουν πὼς ἡ ἀνατολικὴ Ὀρθοδοξία θὰ ὑποταχτεῖ τελικὰ στὶς ἐπιταγὲς της καθὼς ἡ ἐκκλησιαστικὲς ἡγεσίες, πλὴν κάποιων ἐξαιρέσεων, ἔχουν ἤδη ὑποταχτεῖ πλήρως στὰ οἰκουμενιστικὰ πρότυπα. Μιὰ ἀνοιχτῆ σύγκρουση ὅμως δὲν εἶναι καθόλου εὔκολη ὑπόθεση καθὼς μιὰ Ρωσία μὲ τὶς σημερινές της πυρηνικὲς δυνατότητες καὶ παράλληλα μιὰ Κίνα ὅπου αὐξάνεται συνεχῶς ἡ καχυποψία πρὸς τοὺς Ἀμερικανοὺς καὶ ἡ ἐχθρότητά της μὲ τοὺς  κύριους συμμάχους τῶν ΗΠΑ στὸν Εἰρηνικό, δηλαδὴ τὶς Ἰαπωνία καὶ Ν. Κορέα, ἀποτελοῦν ἰσχυρὰ ἀποτρεπτικὰ δεδομένα . Γιὰ νὰ γίνει ἕνας πόλεμος μὲ ἐπιτυχία χρειάζεται καὶ ἕνα ἰδεολογικὸ ὑπόβαθρο. Σὲ αὐτὸ τὸ πεδίο ἀπὸ τὴν μιὰ ἔχουμε τὰ «ἰδανικὰ» καὶ τὰ «πρότυπά» τῆς Νέας Τάξης, δηλαδὴ πανθρησκεία, παγκόσμια κυβέρνηση, ἕνα ἑνιαῖο νόμισμα, ἐλεύθερο ἐμπόριο, ἠλεκτρονικὲς κάρτες ποὺ ὑποτίθεται θὰ «ἐλέγχουν» τὸ παγκόσμιο ἔγκλημα, (στὴν πραγματικότητα τοὺς πολίτες τῶν κρατῶν σὲ κάθε τοὺς δραστηριότητα κατά το,  «Ὁ Μεγάλος Ἀδελφός» του Ὄργουελ), καὶ ἀπὸ τὰ ἄλλη κάποιες ἑστίες θρησκευτικῆς ἀντίστασης ποὺ προέρχονται κυρίως ἀπὸ ἀγωνιζόμενα ὀρθόδοξα κέντρα. Τὸ πόσο τὸ θρησκευτικὸ ζήτημα ἐπηρεάζει τὴν διεθνῆ γεωπολιτικὴ ἐπικαιρότητα καὶ γενικότερα τὶς διεθνὲς ἐξελίξεις, φάνηκε ξεκάθαρα σὲ ὅλες τὶς τελευταῖες  μεγάλες κρίσεις  στὴν Συρία καὶ στὴν Οὐκρανία. Αὐτὸ τὸ γνωρίζουν καλὰ οἱ σχεδιαστὲς τῆς Νέας Τάξης καὶ ἐδῶ ἔγκειται καὶ ὁ μεγάλος κίνδυνος. Ἂν δοῦν πὼς ἀποτυγχάνουν τὰ σχέδια τους γιὰ τὸν πλήρη συνειδησιακὸ ἔλεγχο τῆς ἀνθρωπότητας, δὲν ἀποκλείεται νὰ προκρίνουν τὸ σχέδιο τῆς δραστικῆς μείωσης τοῦ πληθυσμοῦ μέσω νέων περιφερειακῶν συγκρούσεων ἀκόμα καὶ γενικότερου πολέμου, ἐνῶ ὑπάρχει πάντα καὶ τὸ σχέδιο μέσω καινούργιων ἀνθρωποκτόνων ἐπιδημιῶν ἀπὸ καινούργιους θανατηφόρους ἰοὺς κατασκευασμένους σὲ «ἐπιλεγμένα» χημικὰ ἐργαστήρια.   

Ἂν καὶ ἐκ πρώτης ὄψεως ὁ «πόλεμος» φαίνεται πὼς εἶναι ἄνισος ὑπὲρ τοῦ «Σκότους», ὑπάρχει ἕνα πολὺ σοβαρὸ ἀδύνατο σημεῖο τῆς Νέας Τάξης. Ἐκεῖνο ποὺ δὲν κατανόησαν, ἢ  καλύτερα ποτὲ δὲν παραδεχτῆκαν οἱ ταγοί της, εἶναι πὼς σὰν ἄνθρωποι κάνουν ἀνθρώπινα σφάλματα καὶ πὼς ἀνθρώπινα σχεδία, ὅσο τέλεια καὶ νὰ εἶναι, εἶναι ἀνθρώπινα, δηλαδὴ ἐνέχουν πάντα τὸν κίνδυνο ἀνατροπῆς καὶ ἀποτυχίας τους. Πολλὲς φορές, ὅπως ἀνέφερε κάποτε ἕνας χαρισματικὸς ἡγούμενος, ὁ Θεὸς βάζει τὸν Διάβολο γιὰ νὰ παιδεύσει τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν φέρει στὸν σωστὸ δρόμο. Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ νόημα ὅλων αὐτῶν τῶν δοκιμασιῶν. Ὁ κόσμος δὲν ἔγινε στὴν τύχη καὶ οὔτε ὁ ἄνθρωπος εἶναι μόνο ἕνα μεῖγμα ὑγρῶν καὶ ἀδένων ποὺ ὅταν παύει νὰ χτυπᾶ ἡ καρδιὰ καὶ νεκρώνεται ὁ ἐγκέφαλος γίνεται ἄχρηστο χῶμα. Ἐκεῖνο ποὺ δὲν συνειδητοποίησαν εἶναι πὼς κάπου ὑπάρχει πάντα «κάτι» ποὺ μᾶς λείπει καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ οὐσία ὅλης τῆς σημερινῆς κρίσης τῆς ἀνθρωπότητας ποὺ τὴν προκάλεσε καὶ  συνεχίζει νὰ τὴν ὑποδαυλίζει ἡ ἄμετρη ἀπληστία τῆς Νέας Τάξης τόσο στὸ ὑλικό, ὅσο, καὶ ἐδῶ εἶναι τὸ ἐπίμαχο σημεῖο, στὸ πνευματικὸ ἐπίπεδο. Ἡ κορύφωση αὐτῆς τῆς ἀπληστίας εἶναι ἡ μέσω τῆς   τρομακτικῆς ἐξέλιξης τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, ποὺ ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ πιστεύει ὅτι εἶναι ἱκανὴ νὰ δημιουργήσει ζωὴ χωρὶς ποτὲ νὰ μπορεῖ νὰ καθορίσει τί εἶναι ἡ ζωή,  ὁ «ἄνθρωπος-θεός», χωρὶς τὸν μόνο καὶ ἀληθινὸ Θεό. Ἐδῶ ἔρχεται νὰ παίξει τὸν πραγματικὰ πολὺ σημαντικὸ θεραπευτικό της ρόλο σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς ἀρρωστημένες αὐταπάτες, ἡ Ὀρθοδοξία, ὅπως αὐτὴ κράτησε τὴν ἀλήθεια ἐπὶ τόσους αἰῶνες καὶ ἔφτασε σήμερα καὶ αὐτὴ νὰ βιώνει τὴν μεγάλη παγκόσμια κρίση ποὺ εἶναι καὶ ἡ μεγαλύτερη πρόκληση. Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἀνδρείκελο ποὺ κατασκευάζεται σὲ κάποιο γήινο ἐργαστήριο, ἀλλὰ πρόσωπο, ἀνεξάρτητο πνεῦμα, καθ’ εἰκόνα καὶ καθ’ ὁμοίωση ὁ σκοπὸς τοῦ ὁποίου εἶναι θεραπευμένος νὰ κοινωνήσει μὲ τὸν Δημιουργό Του. Αὐτὸς εἶναι νόμος θεϊκὸς καὶ ἀπαραβίαστος καὶ τὰ ἀνθρώπινα σχέδια δὲν μποροῦσαν ποτὲ καὶ ἔτσι καὶ σήμερα δὲν μποροῦν νὰ ὑπερβοῦν τὰ «ἀνώτερά» τοῦ μόνου Παντοδύναμου, γιατί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ κέντρο τῆς ἱστορίας τὸ κόσμου.

Ρωμαίικο οδοιπορικό