Πατερικοὶ λόγοι σοφίας ἀπὸ τὴν Ὁσία Γερόντισσα Μακρίνα

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Λόγια Καρδίας» τῆς Γερόντισσας Μακρίνας Βασσοπούλου, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Ὁδηγήτριας Πορταριᾶς Βόλου

Προσέχετε πάρα πολὺ στὸ θέμα τῆς ἐκκλησίας. Νὰ μὴ ψιθυρίζετε στὰ ἀναλόγια, μὲ νεῦμα νὰ συνοννοῆσθε. Ἐκείνη τὴν ὥρα εἶστε νοερῶς στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ σὰν τοὺς Ἀγγέλους, καὶ ὑμνολογεῖτε τὸν Κύριο. Γι΄ αὐτό, ὅπως οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι στέκονται μετὰ φόβου, ἔτσι κι ἐσεῖς νὰ προσπαθῆτε νὰ τοὺς μιμηθῆτε. Τὸ στασίδι συμβολίζει τὸν τάφο. Μὲ πολὺ θεῖο φόβο νὰ στεκώμαστε, νὰ σκύβουμε τὸ κεφάλι καὶ νἂχουμε τὸ νοῦ μας στὸν Θεό, στὴν «εὐχή». «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Νὰ τραβᾶμε κομποσχοίνι, ὅταν μᾶς πολεμάη ἡ ὑπνηλία, γιατί ὁ διάβολος τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς κοιτάζει νὰ κερδήση κάτι. Γιατί μόλις βγαίνουμε ἔξω, φεύγει ὁ ὕπνος καὶ ἀμέσως ἀνοίγουν τὰ μάτια μας καὶ ἀρχίζουμε καὶ μιλᾶμε, ἐνῶ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς, ποὺ πρέπει νὰ μιλήσουμε μὲ τὸν Θεό, μᾶς πιάνει ὑπνηλία καὶ ραθυμία; Γιατί ὁ διάβολος ἀγωνίζεται νὰ μὴ ἑνωθῆ ἡ ψυχὴ μὲ τὸν Θεό! Χρειάζεται πολλὴ προσοχὴ καὶ πολλὴ προσευχή, νὰ μὴ μᾶς κλέβη ὁ διάβολος τὸν νοῦ. Οἱ νεώτερες ποὺ δὲν ἔχουν ἀσθένειες, καλὸ εἶναι νὰ στέκωνται στὴν ἐκκλησία. Σὲ ἕνα ψαλτηράκι νὰ καθήσουν, ὄχι ὅμως ὅλη τὴν ὥρα. Ἂν καμμιὰ εἶναι ἄρρωστη, δικαιολογεῖται. Ὄρθιες λοιπόν, γιὰ νὰ μπορέσετε νὰ νοιώσετε τὴν προσευχή. Γιατί καὶ ἡ ὀρθοστασία βοηθάει πάρα πολύ, ναρθῆ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν ψυχή. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος στέκεται, αὐτὸ εἶναι ἕνας κόπος, μία θυσία γιὰ τὸν Θεό, καὶ ὁ Θεὸς τὸν ἐπισκιάζει.

Μία Θεία Λειτουργία δὲν ἐξαγοράζεται μὲ δισεκατομμύρια. Μπορεῖ βέβαια νὰ κάνης τὸ ἕνα, τὸ ἄλλο, ἀλλὰ δὲν εἶναι τίποτε μπροστὰ στὸ Μυστήριο. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ Θεία Θυσία. Ὅταν γίνεται ἡ Θυσία καὶ λέει ὁ ἱερεὺς μυστικά: «μνήσθητι Κύριε, μνήσθητι...
Κύριε, ζώντων καὶ τεθνεώτων…», καὶ ΄μεῖς ἐκείνη τὴν ὥρα μποροῦμε νὰ μνημονεύουμε ὀνόματα ζώντων καὶ τεθνεώτων. Ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἑνώνεται ἡ γῆ μὲ τὸν οὐρανὸ καὶ γίνονται θαύματα.

Γι΄ αὐτὸ λοιπόν, πολλὴ προσοχή. Νὰ προσέχετε τὶς συζητήσεις, τὸν θυμό, τὰ λόγια, τὴν ἀργολογία, τὴν μεμψιμοιρία, γιατί ὅλα αὐτὰ ζημιώνουν τὴν ψυχή. Ὁ νοῦς σας νὰ εἶναι οὐρανός, ἡ καρδιὰ σας θρόνος Θεοῦ, τὸ στόμα σας ἐκκλησία. Νὰ τηρήσουμε τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ λέει «μὴ κρίνετε, ἴνα μὴ κριθῆτε». Ὅποιος τηρήση αὐτὸν τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, θὰ πάη ἀκατάκριτος στὸν Θεό. Οὔτε τελώνια θὰ περάση οὔτε τίποτε, δὲν θὰ τὸν κρίνη ὁ Θεός. Ἡ κατάκριση εἶναι τὸ μεγαλύτερο ἁμάρτημα ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεό. Μόλις ἔρχεται στὸ μυαλό μας, νὰ βάζουμε τὸν νοῦ μας στὸν Ἅδη καὶ νὰ λέμε, «ἔλα νὰ σὲ πάω στὸ σκώληκα τὸν ἀκοίμητο, ἔλα νὰ σὲ πάω στὸ σκότος τὸ ψηλαφητό, στὸ πῦρ τὸ αἰώνιο, γιὰ βάλε τὰ δάχτυλά σου στὴν φωτιά…». Πάρα πολλὴ προσοχή, γιατί ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ ἕνα λέοντα, ποὺ δὲν μποροῦσαν οὔτε οἱ ἅγιοι νὰ τὰ βγάλουν πέρα μαζί του. Θεοφόρους πατέρας καὶ ἀσκητᾶς καὶ τοὺς ἐκλόνισε. Θὰ προσέχουμε νὰ μὴ κρίνουμε καὶ νὰ ἔχουμε πρὸ ὀφθαλμῶν μας τὸ «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε», «γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἴνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν».

Ρωμαίικο οδοιπορικό