Κι εκεί που ζύγιζε ρεβύθια, ο Νικόλαος... αγίασε

Άγιος νεομάρτυρας Νικόλαος ο Καρπενησιώτης (23 Σεπτεμβρίου)

 
Τι και πώς


Κάποιες φορές έχω κάτι απορίες από αφελείς έως ανόητες αλλά μ' αυτές φτιάχνω οχυρά και εκεί χτίζω τα παλάτια μου και κρύβω (από τις μεγαλίστικες λογικές) τους πολύτιμους ήρωες.
Πού να τον πάω τον Νικόλαο -αν όχι στους θρόνους των παλατιών- που στα 15 του χρόνια έπαιξε το κεφάλι του και το έχασε, για να ανοίξουν τα μάτια του πάνω απ' τους ανθούς του Παραδείσου;
Αυτός ο γυιός του μπακάλη, αξιώθηκε το στεφάνι με την απλότητα που ζούσε και "εύκολα" πετάχτηκε από κει που συμμάζευε τα σακκιά με τα ρεβύθια και τα φασόλια, στον ουρανό των αρχόντων της πίστης. Απλά πράγματα...όσο απλή είναι η πίστη που δεν κλωθογυρίζει σε σκέψεις, λογισμούς, λογικές, αποδείξεις αλλά αρκείται στο αυτονόητο (πλην όμως -για μας- δυσκολοπρόσιτο): " Πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα"...
Ένα χωριατόπαιδο ήταν (Καρανίκας -κατά την παράδοση- το επώνυμό του), γεννημένο στα 1657 στο Καρπενήσι και αναθρεμμένο με τις αρχές του Χριστού. Σαν μεγάλωσε λίγο και υποψία χνουδιού φάνηκε πάνω από τα χείλη του, τον πήρε ο πατέρας του στην Κωνσταντινούπολη για να τον βοηθάει στο παντοπωλείο.

Τον φαντάζομαι (ή μήπως δεν είναι σωστό;) -νά τες πάλι οι απορίες που σας έλεγα- ζωσμένο την ποδιά αξημέρωτα να σκουπίζει το κατάστημα και ύστερα να στέκεται στην πόρτα να καλημερίζει τους πελάτες, ή μήπως να χώνεται στις αποθήκες και να μετράει τις ελλείψεις "ζάχαρη να πάρουμε σήμερα, τελειώνει κι' η κανέλα και η λακέρδα πώς μοσχομυρίζει, να βγάλω και λάδι που αδειάσανε τα πιθάρια, κρατς- κρουτς δυο στραγάλια κι'από πάνω λίγες σταφίδες..." ;
Και τον "βλέπω", στο προχώρημα της μέρας, να πηγαίνει στον Τούρκο κουρέα που του μαθαίνει τα τουρκικά, με την πλάκα και το κοντύλι... Για να συνεννοείται με τους εφέντηδες και να γίνει κι' αυτός έμπορος καλός, σαν τον πατέρα.
Εκεί στο κουρείο έγινε το κακό: Αυτός που του μάθαινε την Τούρκικη γλώσσα, του έδωσε να διαβάσει το σαλαβάτι (την ομολογία πίστης των Μουσουλμάνων) μπροστά σε μάρτυρες, χωρίς το παλικαράκι να γνωρίζει τίποτα.
Και όταν, αμέσως μετά, του είπαν "τώρα πια είσαι Τούρκος" τινάχτηκαν μέσα του τα σωθικά, θάλεγε σαν τα όσπρια σε παραγεμισμένο τσουβάλι στου κύρη του το μαγαζί, τινάχτηκε και ο ίδιος ίσαμε πάνω και φώναξε: "Εγώ είμαι Χριστιανός!"
Μετά δεν γύρισε στο παντοπωλείο... Το μάθημα εκείνης της μέρας δεν τελείωσε ποτέ.
Τον έσυραν στην φυλακή και του έταξαν τιμές και δόξες, για να προσκυνήσει τον Μουχαμέτη.
Κι' εκείνος απαντούσε συνέχεια: "Εγώ χριστιανός είμαι και τον Χριστό μου πιστεύω για αληθινό Θεό. Οι τιμές και τα οφίκια που μου τάζεις, δεν μου χρειάζονται. Εγώ τον Χριστό μου δεν αρνούμαι, τον Χριστό πιστεύω, για το όνομα Του θα πεθάνω, Τούρκος δεν γίνομαι".
Το μικρό παιδί του μπακάλη είχε μεγαλώσει τόσο ξαφνικά και τόσο υπέροχα...
Άγγελοι περιδιάβαιναν καρτερώντας και σαν κόπηκαν τα δροσερά λουλούδια της Εδέμ και του ετοιμάστηκε το στεφάνι το αίμα κόκκινο, άλικο, αγνό μύρωσε τη γη... Λίγο πιο πέρα το κεφάλι του, χωρισμένο από το κορμί.
Ήταν Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου του 1672, όταν τον αποκεφάλισαν και ήταν στα δεκαπέντε του χρόνια.
Οι Χριστιανοί τον έθαψαν στη Χάλκη -στο μοναστήρι της Παναγιάς- και για τριάντα μερόνυχτα έβλεπαν να κατεβαίνει φως από τον ουρανό, στα Άγια Λείψανα του.
Έτσι ο μικρός παντοπώλης, έγινε Άγιος!
Η Κάρα του φυλάσσεται στη Μονή Ξηροποτάμου Αγίου Όρους.
Μέρος των Λειψάνων του Αγίου βρίσκεται στις Μονές Γρηγορίου Αγίου Όρους και Τατάρνας Ευρυτανίας και η σιαγόνα του στη Μονή Προυσού Ευρυτανίας.
Απότμημα του Ιερού Λειψάνου, βρίσκεται στον ομώνυμο Ναό Καρπενησίου, του οποίου είναι πλέον πολιούχος.






ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ