Ο πλησίον μας – Η «ελεημοσύνη» στην ψυχή μας.

πηγή : 'Οπου Γής

Από τις Πνευματικές Διδαχές του Αγίου Ανθίμου της Χίου.

Αφιερωμένο στην μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Ελεήμονος, τον οποίο η Εκκλησία μας τιμά στις 12 Νοεμβρίου, ο οποίος πήρε το προσωνύμιο αυτό ως δηλωτικό της δραστηριότητάς του για τους φτωχούς και τους αδύνατους, στις αρχές του 7^ου αιώνα στην Αλεξάνδρεια.

***

Όταν ελεήσεις τον πτωχό, όταν βοηθήσεις τον πλησίον σου, το δίδεις στον Θεό. Αλλά για πείτε μου, ποιος είναι σε μας ο πιο πλησίον που έχει την ανάγκη μας και ζητεί να τον ελεήσουμε; Η ψυχή μας. Η ψυχή μας είναι ο πλησίον μας· την ψυχή μας να βοηθήσουμε και να την ελεήσουμε. Να ελεήσουμε αυτή την πτωχή ψυχή με αρετές. Αν θέλεις να ελεήσεις την ψυχή σου, να κάνεις αρετές: θα πρέπει να είσαι υπάκουος, ταπεινός, υπομονετικός, φιλαλήθης, φιλάδελφος, σιωπηλός, πράος, εγκρατής, μακρόθυμος, θα πρέπει να κόβεις το δικό σου θέλημα, θα δέχεσαι και ύβρεις, τις απειλές, τις εξουθενώσεις…

Με αυτά θα ελεείς την ψυχή σου και θα δανείζεις τον Θεό.

Για φανταστείτε! Την δική μας ψυχή θα ελεήσουμε και θα το χρεωθεί ο Θεός. Και τι θα χρεωθεί να μας δώσει; Την απέραντη βασιλεία του! Τα αιώνιά του αγαθά! Και εμείς οι ανόητοι δεν θέλουμε· αντί να την ελεήσουμε που πτωχεύει, την κάνουμε περισσότερο δυστυχισμένη. Ο Χριστός μας την χάρισε να την φυλάξουμε με τα καλά μας έργα και πάλι θα μας την ζητήσει να την παραλάβει στην βασιλεία Του. Μας έδωσε το σώμα και την ψυχή και τα ένωσε αυτά τα δύο, για να είναι συνδεδεμένα ως δύο σύντροφοι και να βοηθάει το ένα το άλλο.

Όταν βοηθήσουμε και αναπαύσουμε το ένα, αδικούμε το άλλο. Το σώμα θα περιθάλψει και θα φυλάξει την ψυχή και το αντίθετο· το σώμα θα την τιμωρήσει, θα την λυπήσει και θα την αδικήσει. Όσο περιποιείσαι και αναπαύεις το σώμα, τόσο αδικείς και ζημιώνεις τον πλησίον σου, την ψυχή σου· και όσο αδικείς την ψυχή σου, ετοιμάζεις αιώνιο κόλαση εις τον εαυτό σου. Και πως αδικείς την ψυχή σου; Με την παρακοή, με την κατηγορία, με τα θελήματα, με τις κλοπές με τα ψέματα και με ό,τι κακό κάνει ο άνθρωπος.

Η νύμφη - ψυχή

Λόγος Α'

Άσμα Ασμάτων (1-11)

 

" Ας  με φιλήσει με φιλήματα από το στόμα του'

είναι τα στήθη σου καλύτερα  από το κρασί

και η ευωδιά των μυρωδικών σου πάνω απ' όλα τα αρώματα,

μύρο που χύθηκε  είναι τ' όνομά σου.

Γι' αυτό σ' αγάπησαν  οι κοπέλλες,

σε τράβηξαν  κοντά τους,

θα τρέξομε  πίσω  από το άρωμα του μύρου σου.

Ο βασιλιάς μ' έμπασε  στό άδυτό του.

Ας χαρούμε  κι ας ευφρανθούμε  μαζί του,

ας αγαπήσομε  τα στήθη σου περισσότερο από το κρασί'

σ' αγάπησε η ευθύτητα ".

 

***

   [...]   Αυτά επικαλούμαι, προκειμένου ν' ασχοληθώ με τη μυστική εξήγηση  του 'Ασματος  των Ασμάτων. Με όσα γράφονται  εδώ  η ψυχή  στολίζεται  κατά κάποιο τρόπο  σαν νύφη  για την ασώματη  και πνευματική κι αμόλυντη  συζυγία  με το Θεό. Αυτός δηλαδή που θέλει να σωθούν  όλοι οι άνθρωποι  και να γνωρίσουν σε βάθος  την αλήθεια4, μας υποδεικνύει  εδώ  τόν τελειότατο και μακάριο τρόπο  της σωτηρίας, εννοώ την αγάπη. Σε μερικούς  βέβαια  συμβαίνει κάποτε  η σωτηρία  και μέσω του φόβου, όταν απομακρυνόμαστε  από το κακό,  αποβλέποντας  στίς απειλές  της τιμωρίας  μας στήν κόλαση. Είναι ακόμα  και μερικοί που κατορθώνουν  την αρετή  με την ελπίδα  του μισθού  που περιμένει  όσους έζησαν  μ' ευσέβεια, όχι με την αγάπη του αγαθού, αλλά την επιτυγχάνουν  με την προσδοκία  της αμοιβής. Εκείνος  όμως που έχει στρέψει  την ψυχή του στό τέλειο, απωθεί  βέβαια  το φόβο5 (γιατί το συναίσθημα  αυτό είναι δουλικό, το να μήν παραμένεις  δηλαδή  στόν Κύριό σου από αγάπη, αλλά να μήν δραπετεύεις  από φόβο  της μαστίγωσης), περιφρονεί όμως  και τους ίδιους τους μισθούς, για να μη θεωρείται ότι προτιμά περισσότερο την αμοιβή  από εκείνον που τη δίνει. Κι αγαπά με όλη την καρδιά του  και την ψυχή  και τη δύναμή του όχι κάτι άλλο  από όσα  αυτός ενεργεί, αλλά Εκείνον  τον ίδιο που είναι η πηγή των αγαθών. Αυτό το συναίσθημα  νομοθετεί για τις ψυχές όσων τους ακούν  αυτός που μας καλεί  στή μέθεξή του. Και το νομοθέτημα αυτό  το επιβεβαιώνει ο Σολομών, που η σοφία του, κατά τη θεία μαρτυρία, δεν έχει μέτρο και δεν συγκρίνεται ούτε παραβάλλεται  με εκείνων που έζησαν στο παρελθόν  και με εκείνων που θα ζήσουν  στο μέλλον, και που τίποτε δεν του διαφεύγει.6  [...]
 

4) Α'Τιμ. 2,4

5) Α' Ιω. 4,18

6) Γ΄Βασ.3,12 και 5,9-14

 

Από  τα  " Ερμηνευτικά Γ΄ "

Εξήγηση στά Άσματα

(Λόγοι Α΄-ΙΕ΄)

Του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης

Γρηγορίου Νύσσης  Έργα

Πατερικές Εκδόσεις "Γρηγόριος ο Παλαμάς "

 

 

 

 

Δογματικόν Θεοτοκίον, Μέλος οσίου Ιωάννου του Δαμασκηνού (676 - 756).
Ήχος πλάγιος του πρώτου.

Ψάλλει ο βυζαντινός χορός ΤΡΟΠΟΣ http://www.troposchoir.gr

Κανοναρχεί ο κ. Αθανάσιος Σαρακίνης.

Αυτό το οπτικοακουστικό αρχείο αποτελεί δείγμα από τον εξαίρετο ψηφιακό δίσκο, τον τελευταίο από τους πέντε που έχει κυκλοφορήσει ο βυζαντινός χορός ΤΡΟΠΟΣ.
Ακολουθεί αντιγραφή από το ένθετο βιβλιαράκι:
"Το γνωστό ποίημα "Εν τη Ερυθρά θαλάσση..." δογματικό Θεοτοκίο του πλαγίου του πρώτου ήχου μας μεταφέρει στην ψαλτική παράδοση του ιγ' - αρχών του ιδ' αιώνος, του Αναστασιματαρίου του παλαιού Στιχηραρίου. Το μέλος αργό, μελισματικό από ανώνυμο συνθέτη, μελοποιό, κατά την έρευνα, της περιόδου της μουσικής παράδοσης του Βυζαντίου φέρεται ως σύνθεση του οσίου πατρός ημών Ιωάννου του Δαμασκηνού, θεμελιωτού της οκτωηχίας και εμπεριέχεται στον α' τόμο της Μουσικής Βιβλιοθήκης

της Πατριαρχικής Σχολής της Εκκλησιαστικής Μουσικής (Κωνσταντινούπολη, 1868).
Από την έντυπη αυτή έκδοση αντλούμε και την πληροφορία ότι τα εξηγημένα, αντιγραφέντα παρά της ακαμάτου δεξιάς του αειμνήστου διδασκάλου και εξηγητού Χουρμουζίου Χαρτοφύλακος, σώζονται εν τη βιβλιοθήκη του εν Φαναρίω Αγιοταφικού Μετοχίου.
Με κανονάρχη τον Αθανάσιο Σαρακίνη η ψαλλόμενη σύνθεση με υποδειγματικό τρόπο, αναδεικνύει τις μουσικές φόρμες των ήχων του μαλακού διατόνου με το ισοκράτημα να βαστάζει τις εναλλαγές των ήχων."

 

***

 

Θεομακάριστε, Μήτηρ ανύμφευτε,

την ασθενούσαν μου ψυχήν θεράπευσον,

ότι συνέχομαι πολλοίς, εν πταίσμασι Θεοτόκε'

όθεν και κραυγάζω σοι, στεναγμώ της καρδίας μου'

Δέξαι με πανάχραντε, τον πολλά αμαρτήσαντα,

ίνα εν παρρησία κραυγάζω σοι'

Χαίρε η Κεχαριτωμένη.

Θεοτοκίον του 'Ορθρου

της εορτής

του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου

Ήχος γ΄

 

Υάκινθος

Ο ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΤΟΥΡΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΤΑΣ

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

Το Σάββατο 20 Οκτωβρίου έφευγα προβληματισμένος από το πνευματικό μνημόσυνο του Νεοκλή Σαρρή, το οποίο διοργάνωσε ο Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών στην Καλλιθέα. Σκεφτόμουν ότι..

δεν έχουμε πλέον ειδικούς τουρκολόγους όπως ήταν ο Σαρρής, που να γνωρίζουν καλά τη γλώσσα, την ιστορία, την ψυχοσύνθεση και τις στρατηγικές βλέψεις των Τούρκων. Μετά από λίγες ημέρες κατάλαβα ότι ευτυχώς υπάρχουν συνεχιστές. Είχα την ευκαιρία στις 25 Οκτωβρίου να

παρακολουθήσω στην Παλιά Βουλή την παρουσίαση του βιβλίου «Ποια Τουρκία, ποιοι Τούρκοι», το οποίο συνέγραψε ο πρώην αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού Φραγκούλης Φράγκος. Ο Στρατηγός είναι κάτοχος Διδακτορικού τίτλου και όπως είπαν οι ομιλητές το βιβλίο αποτελεί μία πιο εκλαϊκευμένη μορφή της διατριβής του.

Σε μία αίθουσα που ήταν εντυπωσιακά υπερπλήρης με τον κόσμο μέχρι τα σκαλιά του Εθνολογικού Μουσείου- το έργο του σεμνού Στρατηγού παρουσίασαν η Λιάνα Κανέλλη, η Σοφία Βούλτεψη, ο Γιώργος Λιάνης, ο καθηγητής Ιωάννης Μάζης, ο καθηγητής Κωνσταντίνος Φωτιάδης και φυσικά ο ίδιος ο συγγραφεύς. Ο Στρατηγός διετέλεσε Στρατιωτικός Ακόλουθος της Ελλάδος στην Άγκυρα κατά τη δεκαετία του 1990 και τότε ταξίδεψε σε πολλά μέρη της γνωστής άγνωστης, της γειτονικής μας χώρας. Επισκέφθηκε μέρη με ελληνόφωνους Μουσουλμάνους, με Κρυπτοχριστιανούς, με Αραβόφωνους Ορθοδόξους (στα σύνορα με τη Συρία), με Χριστιανούς ναούς και προσκυνήματα και κατέληξε σε χρήσιμα συμπεράσματα. Το πρώτο και σημαντικότερο πόρισμά του είναι ότι μεγάλο μέρος του τουρκικού λαού σήμερα έχει ελληνικές ρίζες. Άλλοι εξισλαμίστηκαν για πάντα, άλλοι επιφανειακά, άλλοι νιώθουν Τούρκοι, άλλοι ενθυμούνται τις ελληνικές τους ρίζες.

Πατριδεγωφάγος: Το νέο βιβλίο του Θ.Ι.Ζιάκα (κυκλοφορεί στις 29-10-2012)

[Πηγή: Αρμός]


Το νέο βιβλίο του Θ.Ι.Ζιάκα, Πατριδεγωφάγος: Η νόσος της πόλεως αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 29-10-2012.

Ο πατριδεγωφάγος είναι για τα έθνη όπως ο καρκίνος για τα άτομα. Αν δεν διαγνωσθεί εγκαίρως και δεν αντιμετωπισθεί σωστά, γοργός επέρχεται ο θάνατος και είναι οδυνηρός.
Δυστυχώς όμως δεν έχει συνειδητοποιηθεί για τι είδους ασθένεια πρόκειται. Οι φορείς της μιλούν για "κρίση" και την προσδιορίζουν ως "οικονομική", "πολιτική", "θεσμική", "πολιτιστική" κ.λπ. Στρέφουν την προσοχή στα συμπτώματα, αφήνοντας άθικτη την αρρώστια να εξελίσσεται ακάθεκτη. Βεβαίως δεν έχει μόνο το δικό μας έθνος προσβληθεί, αλλά και τα υπόλοιπα έθνη της ανθρωποκεντρικής πρωτοπορίας, άλλο περισσότερο και άλλο λιγότερο. Απλώς εμείς προπορευόμαστε και αφήσαμε τους άλλους να μας χρησιμοποιούν σαν πειραματόζωο - να δοκιμάζουν πάνω μας άσχετα οικονομιστικά γιατροσόφια.
Όμως, σε αντίθεση με τα λοιπά έθνη, εμείς είχαμε προσβληθεί και άλλοτε από την ίδια αρρώστια. Και επιβιώσαμε. Είναι, επομένως, πολύ πιθανό να διατηρούνται κάποια "αντισώματα" στον εθνικό μας οργανισμό. Θα μπορούσαμε, ίσως, να τα εντοπίσουμε και να τα "καλλιεργήσουμε". Με τον τρόπο αυτό θα βοηθούσαμε όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και τους "εταίρους" μας, που αστόχαστα εξακολουθούν να μας κουνάνε το δάχτυλο.
Η αναζήτηση και ο εντοπισμός των εν λόγω "αντισωμάτων" υπήρξε και ο σκοπός που γράφτηκε το βιβλίο.

Πηγή:http://vardavas.blogspot.gr/

Ψωμί και Ελευθερία

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Το κεφάλαιο " Ο Μέγας Ιεροεξεταστής" στο αριστούργημα του Ντοστογιέφσκι "Αδελφοί Καραμαζώφ" θεωρείται η πιο πετυχημένη περιγραφή της σχέσης ψωμιού και ελευθερίας. Στο μυθιστόρημα ο Θεάνθρωπος Ιησούς βλέποντας τα βάσανα που περνούσαν οι άνθρωποι στην Ισπανία από την Ιερά Εξέταση τους λυπάται και παρουσιάζεται αθόρυβα κοντά τους, τους δείχνει αγάπη, τους βοηθάει, τους παρηγορεί, τους ευεργετεί. Ο λαός Τον ακολουθεί και ο Μέγας Ιεροεξεταστής θυμώνει και διατάζει τη φυλάκιση του σε μια στενόχωρη φυλακή, στο παλιό κτίριο του Ιεροδικαστηρίου. Μιλάει στον Ιησού ως ο δυνάστης Του, με μια σατανική αλαζονεία και κούφια υπεροχή. Κατηγορεί τον Σωτήρα ότι αντί να υποκύψει στον πειρασμό, να υπακούσει στον Σατανά και να μοιράζει ψωμί στους ανθρώπους επέλεξε να τον απορρίψει, λέγοντας του ότι " ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο του Θεού". Του λέγει ο Ιεροεξεταστής:" Πας στον κόσμο με αδειανά χέρια και με μιαν υπόσχεση ελευθερίας, που οι άνθρωποι, με την ηλιθιότητά τους και με την έμφυτη διαφθορά τους δεν μπορούν ούτε καν να την κατανοήσουν, που την φοβούνται γιατί τίποτε και ποτέ δεν υπήρξε για τον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία πιο αφόρητο από την ελευθερία! Ενώ βλέπεις αυτές τις πέτρες σε τούτη τη γυμνή πυρακτωμένη έρημο; Κάντες ψωμιά και η ανθρωπότητα θα τρέξει πίσω Σου σαν κοπάδι, γεμάτη ευγνωμοσύνη και υπακοή, αν και πάντα θα τρέμει από φόβο πως θα μπορούσες να αποτραβήξεις το χέρι Σου και να πάψεις να τους δίνεις τα ψωμιά Σου".

Ἡ Θεσσαλονίκη καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς εὐχαριστοῦν τὸν ἅγιο Δημήτριο

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικὸς Ἐπιστήμων

Ἡ ἐπέτειος τῶν 100 χρόνων ἀπό τήν ἀπελευθέρωση τῆς Θεσσαλονίκης καθιστᾶ ἐπιτακτική τήν ἀπόδοση τῆς ὀφειλομένης τιμῆς στή μνήμη τοῦ πολιούχου Ἁγίου Δημητρίου. Ἡ πόλη εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τον Ἅγιο. Ἐκεῖ διοίκησε ὡς Ρωμαῖος Ἀνθύπατος, ἐκεῖ μαρτύρησε τό 305 μ.Χ., ἐκεῖ βρισκόταν καί βρίσκεται μετά ἀπό περιπέτειες καί καταστροφές ὁ περικαλλής Ναός του, ἐκεῖ σήμερα προσκυνοῦμε τά λείψανά του.
Εἶναι συμβολικό τό γεγονός ὅτι τήν ἡμέρα μνήμης τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, στίς 26 Ὀκτωβρίου 1912, ὑπεγράφη ἡ συνθηκολόγηση ἀπό τόν Τοῦρκο στρατηγό Ταχσίν πασᾶ. Πάλι 26 Ὀτωβρίου ἦταν ὅταν τό 1944 ἔφυγε καί ὁ τελευταῖος Γερμανός στρατιώτης ἀπό τήν πόλη. Καί στίς 20 Ἰυυνίου 1978, τήν ἥμέρα τοῦ φονικοῦ σεισμοῦ στή Θεσσαλονίκη, μία Ἑλληνίδα Ἀρχαιολόγος ἐντόπισε σέ ἰταλική Ἐκκλησία τά λείψανα τοῦ Ἁγίου πού....
εἶχαν μεταφέρει στή Δύση οἱ Σταυροφόροι.
Κατά τή διάρκεια τῆς Βυζαντινῆς περιόδου τό κράτος τῆς Ρωμανίας, ὅπως ἦταν τό πραγματικό ὄνομα τῆς Αὐτοκρατορίας, ὑπέστη πολλές ἐπιδρομές πανταχόθεν καί ἡ Θεσσαλονίκη ἀμυνόταν ἐπί αἰῶνες. Σλάβοι, Βούλγαροι, Σαρακηνοί, Νορμανδοί καί πολλοί ἄλλοι προσπάθησαν νά τήν καταλάβουν γιατί ἦταν ἠ συμπρωτεύουσα, ἡ Συμβασιλεύουσα, ἡ πρώτη μετά τήν πρώτην, τήν Κωνσταντινούπολη. Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού οἱ ἀμυνόμενοι εἶδαν πάνω στά τείχη τῆς πόλης τόν νεαρό μάρτυρα ἔφιππο πάνω σέ κόκκινο ἄλογο νά ἐκδιώκει τούς εἰσβολεῖς. Τά Θαύματα τοῦ Ἁγίου, πολιουχικά (ὑπέρ τῆς πατρίδος) καί ἰαματικά (θεραπεῖες ἀσθενῶν) καταγράφονται σέ δύο βιβλία, τά ὁποῖα ἔχουν κυκλοφορηθεῖ μεταφρασμένα στήν ἐποχή μας. Γιά τή δράση του ὑπέρ τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας ἐπί Βυζαντίου/Ρωμανίας ἡ ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας μας τίμησε τόν Μυροβλήτη Ἅγιο με πολυάριθμους ὕμνους. Τόν ὀνόμασαν Φιλόπολιν, Σωσίπολιν, Σωσίπατριν καί «Θεσσαλονίκης Μέγαν Φρουρόν» Στήν Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου πού συνετέθη ὑπό τοῦ Ἁγίου Φιλοθέου Κοκκίνου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ψάλλουμε ὡς ἑξῆς:
Ὁ μέγας φρουρός Θεσσαλονίκης, ὡς μέγας Κυρίου ποταμός, τέρπεις λαμπρῶς τήν πόλιν σου, τοῦ μύρου τοῖς ὁρμήμασιν, ὡς Θεῖα δέ σκηνώματα, καθαγιάζεις τά σύμπαντα. (1)

Για την 28η Οκτωβρίου 1940

 antibaro 05/11/2010 

• Χρύσανθος Λαζαρίδης

Το 1895, ο Λόρδος Κέλβιν, κατά κόσμον William Thomson, ένας από τους μεγαλύτερους φυσικούς της εποχής του, διακήρυξε το εξής εκπληκτικό: «μηχανές που πετάνε, βαρύτερες από τον αέρα, είναι αδύνατο να κατασκευαστούν»! Οκτώ χρόνια αργότερα διαψεύστηκε πανηγυρικά από δύο ερασιτέχνες μηχανικούς, τους αδελφούς Wright, οι οποίοι κατασκεύασαν την πρώτη ιπτάμενη μηχανή. Ήταν βαρύτερη από τον αέρα. Και κατάφερε να πετάξει….

Το 1900, ο Λόρδος Κέλβιν έκανε μια ακόμα βαρυσήμαντη επισήμανση: «Δεν υπάρχει πια τίποτε καινούργιο να ανακαλύψουμε στη Φυσική», είπε. «Το μόνο που απομένει είναι να βελτιώσουμε τις μετρήσεις μας με ακρίβεια περισσότερων δεκαδικών ψηφίων» Πέντε χρόνια αργότερα κι αυτή η διαπίστωση διαψεύστηκε εξ ίσου πανηγυρικά. Ένας νεαρός υποψήφιος διδάκτορας, ο Αλβέρτος Αϊνστάϊν, ανέτρεψε τη Νευτώνεια Φυσική με τη Θεωρία της Σχετικότητας.

Λίγα χρόνια αργότερα, μια πλειάδα ακόμα νεώτερων φυσικών, ο ντε Μπρολί, ο Σρέντιγκερ, ο Χάϊζεμπεργκ και ο Ντυράκ θα ανέτρεπαν ότι είχε απομείνει από το Νευτώνειο κόσμο, με την Κβαντική θεωρία. Ο Λόρδος Κέλβιν είχε πέσει έξω, για μιαν ακόμα φορά. Αυτό, ασφαλώς, δεν τον εμπόδισε να συγκαταλέγεται, μέχρι σήμερα, μεταξύ των μεγαλύτερων φυσικών. Βρίσκεται μάλιστα θαμμένος στο αβαείο του Westminster, δίπλα στον Νεύτωνα… Αλλά η Νευτώνεια Φυσική, την οποία θεωρούσε «αιώνια, παγκόσμια κι αδιαμφισβήτητη αλήθεια», είχε πολλαπλά ανατραπεί. Τι ακριβώς είχε συμβεί; Πολύ λίγα χρόνια μετά τις βαρύγδουπες διαπιστώσεις του Λόρδου Κέλβιν, η επιστήμη της Φυσικής μπήκε σε μια νέα φάση ωριμότητας, όπου ξεπέρασε το αυτονόητο και προχώρησε στο αδιανόητο. Ο καμπυλωμένος χωροχρόνος του Αϊνστάϊν, τα κβάντα του Ντε Μπρολί, που ήταν κυματοσωματίδια - κύματα και σωματίδια ταυτόχρονα - η απροσδιοριστία της κβαντικής φυσικής του Σρέντιγκερ και του Χάιζεμπεργκ, όλα αυτά ήταν έννοιες αδιανόητες για το ευρύ κοινό. Αδιανόητες ακόμα και για πολλούς φυσικούς. Και σήμερα ακόμα, δεν υπάρχει πλήρης συμφωνία για το τι σημαίνουν. Εν πάση περιπτώσει, κάθε Επιστήμη κάθε κλάδος της Γνώσης, έρχεται κάποια στιγμή που ωριμάζει και προχωρά πέρα από το προφανές, πέρα από τη συμβατική λογική, πέρα από τα «αυτονόητα» της εποχής της.

Αλήθεια, όμως, τι σχέση έχουν όλα αυτά με την 28η Οκτωβρίου;

Απλούστατα: Υπάρχουν κάποια σημεία, κάποια επίπεδα, κάποιες κλίμακες, κάποιες συγκυρίες, κάποιες ακραίες καταστάσεις, όπου αυτό που φαίνεται «υπό κανονικές συνθήκες προφανές» και λογικό παύει να ισχύει. Όπως αυτό συμβαίνει στη Φυσική, στα Μαθηματικά, και στην Οικονομία, έτσι συμβαίνει και στην Πολιτική, ή στην Ιστορία των λαών.
Υπάρχουν κάποιες μεγάλες στιγμές, όπου αυτό που μοιάζει «υπό κανονικές συνθήκες προφανές», «τετράγωνα λογικό» και «αυτονόητο», ανατρέπεται. Κι ενεργοποιούνται όχι απλώς κάποια άλλα κίνητρα, πέρα από την κοινή λογική. Αλλά αρχίζουν να ισχύουν κάποιοι άλλοι κανόνες, κάποιας άλλης λογικής. Για να έλθουμε στον Πολιτική, λοιπόν, γνωρίζουμε ότι οι συσχετισμοί ισχύος επιτρέπουν κάποιες επιλογές σε ένα λαό και του απαγορεύουν κάποιες άλλες. Και το τίμημα για όποιον λαό αψηφά τους συσχετισμούς ισχύος είναι η ήττα, η υποδούλωση και ο αφανισμός. Αυτά τα γνωρίζουμε καλά. Αλλά δεν ισχύουν πάντα. Υπάρχουν στιγμές, που η λογική της ισχύος και των συσχετισμών, αποδεικνύεται στείρα, λανθασμένη και μυωπική. Είναι τότε που ιδεολογικά προτάγματα ανατρέπουν τη λογική της ισχύος.

Πιλοτικά Προγράμματα Θρησκευτικών. Κάτι ιερό και άγιο προδίδεται.

Αρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης, 

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΙΒΗΡΩΝ

    ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

        ΑΘΩΣ

ΕΝ ΑΓΙΩ ΟΡΕΙ ΤΗ 25-9/8-10-2012

Προς  την

Ιεράν Σύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος

Ιω. Γενναδίου 14

Αθήνα

Μακαριώτατε,

Σεβασμιώτατοι,

Έπεσε στα χέρια μου το Περιοδικό «Κοινωνία» της ΠΕΘ, το αφιερωμένο στο «νέο πρόγραμμα σπουδών στα θρησκευτικά Δημοτικού-Γυμνασίου» (Απρίλιος-Ιούνιος 2012).

Διερχόμενος το  περιεχόμενο του τεύχους ένοιωσα μέσα μου μία έντονη αντίδραση. Ένοιωσα ότι κάτι ιερό και άγιο προδίδεται από το κεφάλαιο της Πίστεώς μας, κάτι που τόχει ανάγκη ο άνθρωπος οποιασδήποτε θρησκευτικής παραδόσεως.

Και τολμώ να σας κουράσω για λίγο και να εξομολογηθώ το λογισμό μου.

Είναι αντιπαιδαγωγικό και απάνθρωπο να θέλουν να θρέψουν την ψυχή του μικρού παιδιού με πληροφορίες  θρησκευτικών απόψεων και διαπληκτισμών, τη στιγμή που αυτό το τρυφερό πλάσμα ζητά το γάλα του ηρωισμού της αγάπης, πού είναι η προϋπόθεση της ζωής και το διαθέτει πλούσια η Μητέρα Εκκλησία.

Αυτό για το οποίο διαμαρτύρονται οι συντάκτες του προγράμματος σπουδών είναι «ο δογματισμός» και «ο κατηχητισμός» που διακρίνουν στο μάθημα των θρησκευτικών.

Αυτό όμως στην ουσία είναι ψέμα και παραποίησι της αλήθειας. Γιατί στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν λατρεύομε κάποια δοξασία. Αλλά αυτό που ζούμε είναι θεοφάνεια: η φανέρωση της αλήθειας ότι ο Θεός είναι αγάπη.

Από αγάπη δημιουργεί τα πάντα. Και παραπεσόντας τους ανθρώπους δεν τους εγκαταλείπει αλλά κατέρχεται προς αυτούς. Ταπεινώνεται και τους σώζει.

Ο Θεάνθρωπος Κύριος, όπως γνωρίζεται στην ζωή της Εκκλησίας, είναι φανέρωσι αφάτου αγάπης για όλη τη δημιουργία και τον άνθρωπο.

Δεν βλέπει εχθρούς άλλα μόνο φίλους. Δεν αμύνεται για να σωθή. Άλλα θυσιάζεται για να σώση όλους. Θεωρεί φίλους και αυτούς που τον σταυρώνουν. Δεν καταργεί εχθρούς γιατί δεν έχει. Καταργεί την έχθρα.

«Την έχθρα κτείνας υπερέχουσαν πάντα νουν ειρήνην χαρίζεται».

Αυτή η τελική νίκη της ειρήνης που καταργεί τον θάνατο, όλους τους ζωογονεί, τους ανασταίνει. «Και νεκρός ουδείς επί μνήματος».

Ως πολικός αστέρας, που οδηγεί και ελευθερώνει τον άνθρωπο από τη φθορά του θανάτου, είναι η ομολογία του Αποστόλου της αγάπης: «Ημείς οίδαμεν ότι μεταβεβήκαμεν εκ του θανάτου εις την ζωήν, ότι αγαπώμεν τους αδελφούς» (Α΄ Ιω. 3, 14).

Τραπεζική διακυβέρνηση: Η Νέα Τάξη, το «Μεγάλο Κόλπο» και η «Τελική Λύση»

Πριν δυο χρόνια, στην απαρχή της βαθιάς κρίσης, μιλώντας με ένα υψηλόβαθμο στέλεχος Γαλλικής Τράπεζας που δραστηριοποιείται στη χώρα μας, τον ρώτησα το εξής απλό:«Τώρα που ο κόσμος δυσκολεύεται να υποστηρίξει τα δάνεια του, τι σκέφτεστε να κάνετε; Μήπως αρχίσετε να κάνετε κατασχέσεις ακινήτων που είναι υποθηκευμένα;»Η απάντηση του ήταν ξεκάθαρη:

«Αν χωρίς ρευστότητα οι Τράπεζες προχωρούσαν σε κατασχέσεις ακινήτων θα σήμανε την κατάρρευση της Τραπεζικής αγοράς. Δεν μπορεί μια Τράπεζα να πάρει ακίνητα αν δεν έχει ρευστό. Θα ήταν καταστροφικό και ούτε που το σκεφτόμαστε».

Σήμερα, με την αναχρηματοδότηση των Τραπεζών να προχωρά κανονικά μέσα από τα μνημόνια και τους πολίτες της χώρας να εξαθλιώνονται για να εξασφαλιστεί αυτή, οι Τράπεζες επανακάμπτουν και αποκτούν την πολυπόθητη ρευστότητα.

Μέχρι και πρότινος, οι Τράπεζες παρακαλούσαν τους δανειολήπτες να προσέρχονται στα οικεία καταστήματα για να κάνουν διακανονισμούς καταβάλλοντας μικροποσά, προκειμένου να εμφανίζουν κίνηση οι καρτέλες τους. Και όλοι χαρήκαμε, γιατί θεωρήσαμε ότι γλυτώσαμε τα χειρότερα.

Αμέσως μετά τις εκλογές και τον σχηματισμό της κυβέρνησης συνασπισμού Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, οι δανειολήπτες αισθάνθηκαν έναν διαφορετικό άνεμο να φυσά απ την πλευρά των Τραπεζών. Τα τηλεφωνήματα δεν ήταν πλέον από εισπρακτικές εταιρείες μόνο αλλά και από δικηγορικά γραφεία.
Οι δικηγόροι των Τραπεζών εξηγούν στους δανειολήπτες ότι αν δεν ανταποκριθούν στις δανειακές τους συμβατικές υποχρεώσεις, οι Τράπεζες θα αναγκαστούν να καταγγείλουν τις δανειακές συμβάσεις πετυχαίνοντας δικαστικά να κάνουν το συνολικό ποσό ΑΜΕΣΑ ΑΠΑΙΤΗΤΟ!
Πολλοί δανειολήπτες που δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους έλαβαν στην πορεία και έγγραφα εξώδικα, με τα οποία ενημερώνονταν από τις Τράπεζες για τον άμεσο κίνδυνο να καταπέσει η δανειακή τους σύμβαση.

Σε όλο αυτό το διάστημα, η κυβέρνηση μιλάει για την ανάγκη εκταμίευσης της «δόσης» για να σωθεί η χώρα στη ζώνη του ευρώ! Και όπως όλοι γνωρίζουμε, σχεδιάζει μέτρα που θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια τους πολίτες σε απόλυτη αδυναμία να υποστηρίξουν τις δανειακές τους συμβάσεις με τις Τράπεζες. Γιατί αν σήμερα το μεγαλύτερο ποσοστό πολιτών δεν μπορεί…, φανταστείτε τι θα συμβεί μετά την εφαρμογή των νέων μέτρων.

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος (Φιλιππίδης). Ο Αρχιεπίσκοπος του ΟΧΙ

« Δεν μπορώ να ορκίσω Κυβέρνηση προβληθείσα από τον εχθρό, εμείς γνωρίζουμε ότι τις Κυβερνήσεις τις ορίζει ο λαός ή ο Βασιλεύς. Εδώ τώρα ούτε ο λαός εψήφισε την Κυβέρνηση, ούτε ο Βασιλεύς την όρισε. Πως ζητάτε να ορκίσω Κυβέρνηση υποδειχθείσα υπό του εχθρού; Δια να είναι όργανό των; »


"Αυτός ο τόπος βγάζει δύο πράγματα ελιές και παλικαριά."

Στα 1881 γεννήθηκε στην σκλαβωμένη Κομοτηνή, η ζωή του πέρασε μέσα από συμπληγάδες μα θα μείνει βαθειά στην μνήμη της ιστορία το βήμα του, γιατί ο ιεράρχης των Ποντίων ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος στήθηκε στητός και είπε ΟΧΙ, όταν όλοι λέγανε ΝΑΙ απ’ άκρου σ’ άκρου στην Ευρώπη.
Τιμημένος όσο κανένας Μητροπολίτης Τραπεζούντας (1913-1938) στα δύσκολα χρόνια, στάθηκε στον Ελληνισμό της Μαύρης θάλασσας και στις πατρογονικές εστίες αλλά και μετά στην προσφυγιά. Πρωταγωνίστησε για την σωτηρία του Ελληνισμού στην Μακεδονία. Αποκρισάριος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Αθήνα, υπεύθυνος σε πολλές αποστολές εθνικής σημασίας στην Τιφλίδα, την Αλβανία , το Βελιγράδι, την Συρία και αλλού. Λόγιος και γλωσσομαθής, αφιέρωσε το ταλέντο του σε μελέτες για την εκκλησία της Τραπεζούντας το 1933, το 1937 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου των Αθηνών και το 1940 ονομάστηκε Ακαδημαϊκός. Από το 1938 – 1941 ήταν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών . Ο Αρχιεπίσκοπος του 40.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 40

Οι Ενάρετοι Κληρικοί και οι Κληρικοί που θέλουν κάποιοι χριστιανοί

Πηγή: ΙΕΡΕΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ




Το μεγαλύτερο μέρος της κακοδαιμονίας που μαστίζει την εκκλησιαστική μας ζωή σήμερα οφείλεται στη διαστροφή της εκκλησιαστικής μας παραδόσεως, που είχε σαν συνέπεια τη διαστροφή του ήθους του λαού μας. σαν αποτέλεσμα αυτής της διαστροφής, το τωρινό μας ήθος είναι έκφραση μιας θρησκευτικής παραδόσεως ξένης και συχνά αντίθετης προς τη δική μας εκκλησιαστική παράδοση.

Μία περιοχή της εκκλησιαστικής μας παραδόσεως, της οποίας η διαστροφή έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στησημερινή κακοδαιμονία της εκκλησιαστικής μας ζωής, είναι η περί ιερωσύνης διδασκαλία της Εκκλησίας μας.

Οι μισσιονάριοι, που έδρασαν πριν και μετά την Επανάσταση στο χώρο μας, σαν γνήσιοι προτεστάντες, πίστευαν ότι η προσφορά του κληρικού εξαρτάται αποκλειστικά από τις προσωπικές του ικανότητες. Με άλλα λόγια και σ’ αυτό το θέμα εφήρμοζαν, και συνεχίζουν βέβαια να εφαρμόζουν, τις ανθρωποκεντρικές τους πεποιθήσεις, που σε τελική ανάλυση είναι έκφραση μιας στυγνής ειδωλολατρίας, αφού καταργούν ουσιαστικά το Θεό και τον υποκαθιστούν με τον άνθρωπο.

Με βάση πάντως αυτές τις αντιλήψεις τους, οι προτεστάντες μισσιονάριοι, μετρούσαν την προσφορά των κληρικών με το μέτρο των προσωπικών τους ανθρωπίνων επιτευγμάτων, όπως η διαλεκτική σοφία, η εξωτερική ευσέβεια και πολύ συχνά η αγγλοσαξονική ευπρέπεια, που στο δικό τους σύστημα αξιών είχε πρωτεύουσα θέση.

Οι αντιλήψεις αυτές των προτεσταντών μισσιοναρίων επηρέασαν βαθειά το ήθος του λαού μας, επειδή κυρίως τις αποδέχτηκαν με φανατισμό οι διανοούμενοί μας. Αυτοί άρχισαν να ντρέπονται για τους κληρικούς μας που δεν μιλούσαν με το «σεις» και με το «σας», που έτρωγαν σκόρδο, που δεν χρησιμοποιούσαν το «μανδάμ» όταν απευθύνοντο στις….κυρίες και, προπαντός, που δεν ήξεραν να χρησιμοποιούν τη μάσκα της αγγλοσαξονικής ευπρέπειας για να κρύβουν την ανθρώπινή τους κατάντια.

Οι αντιλήψεις αυτές, που επιβάλλουν στην ανθρώπινη εμπειρία μία ολότελα ανυποψίαστη ειδωλολατρία, διαμόρφωσαν το ήθος μας έτσι, που τώρα οι πιο πολλοί από μας να έχουμε χάσει κάθε ελπίδα, επειδή τα είδωλα πια δεν πείθουν, και μερικοί «ευσεβείς» να αναζητούμε ακόμη κάποιον «καλό κληρικό» που κάνει «καλή λειτουργία», «καλό ευχέλαιο» ή που είναι «ενάρετος», για να βεβαιωθούμε ότι δεν έχουν χαθεί όλα και να αισθανθούμε ανακούφιση.

Μάλιστα, για την καλλιέργεια αυτού του κλίματος εδημιουργήθη ένα ολόκληρο κίνημα, που διέθετε, και ακόμη διαθέτει, διαπρεπείς και φλογερούς προφήτες, που, ευχαριστημένοι οι ίδιοι που περιελαμβάνοντο ή που περιλαμβάνονται στη χορεία των «καλών», προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν με…ταπεινή αυταρέσκεια τον εαυτό τους, για να τον λατρέψουν τα πλήθη και εκφράζουν την ασυγκράτητη αποστροφή τους για όλους αυτούς, τους…ανάξιους κληρικούς, που η ύπαρξή τους αμαυρώνει τη λάμψη της δικής τους υπεροχής.

Ο έλληνας ευαγγελιστής

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Είναι ευρύτατα γνωστό ότι με αφορμή την εορτή των τριών ιεραρχών, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αναδεικνύονται συνήθως οι σχέσεις μεταξύ χριστιανισμού και ελληνισμού. Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο, διότι πράγματι οι άγιοι αυτοί ήσαν κάτοχοι ελληνικής παιδείας και ταυτόχρονα κορυφαίοι διδάσκαλοι και ερμηνευτές της ευαγγελικής αλήθειας. Έτσι έδωσαν ολοκληρωμένες απαντήσεις στα ερωτήματα που έθετε η ελληνική φιλοσοφία με βάση το Ευαγγέλιο του Χριστού. Όμως θα μπορούσαμε να πούμε ότι η συνάντηση των δύο κόσμων συνδέεται και με τον ιουδαϊσμό, αφού ήδη τον 3ο π.Χ. αιώνα είχε αρχίσει στην Αλεξάνδρεια η μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης στα ελληνικά.

β) Παρά τις επιδράσεις αλλά και τις συγκρούσεις μεταξύ ελληνισμού και ιουδαϊσμού και τις προσπάθειες βίαιου εξελληνισμού των ιουδαίων από τον Αντίοχο Δ’, την εποχή των χρόνων της Καινής Διαθήκης

υπήρχαν στην ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης, της Αντιόχειας και αλλού πολλοί έλληνες «προσήλυτοι», που δεν εντάσσονταν πλήρως στην εβραϊκή θρησκεία. Καταλυτική για την περαιτέρω πορεία των σχέσεων ελληνισμού και χριστιανισμού ήταν η παρουσία του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος, αν και καταγόταν «εκ γένους Ισραήλ… Εβραίος εξ Εβραίων, κατά νόμον Φαρισαίος» (Φιλ. 3,5), διακήρυξε ότι «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ ΄Ελλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος… πάντες γαρ ημείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3,28).

Συνέδριο για την ελευθερία και την εθνική ταυτότητα

 
 Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

«Ιστοριογραφία και πηγές για την ερμηνεία της Επανάστασης του 1821» ήταν το θέμα του Α΄ Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου, το οποίο οργάνωσε στις 12 και 13 Οκτωβρίου η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος. Η Ειδική Συνοδική Επιτροπή Πολιτιστικής Ταυτότητος και ο πρόεδρός της, μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος έχουν αναλάβει τη διοργάνωση 10 συνεδρίων μέχρι το 2021, οπότε και συμπληρώνονται 200 χρόνια από την Εθνεγερσία.

Κάθε χρόνο το συνέδριο θα έχει διαφορετική θεματολογία και οι εισηγήσεις θα εκδίδονται σε τόμο. Με αυτόν τον τρόπο η Εκκλησία μας θέλει να δείξει τον σεβασμό της προς τους ήρωες και τους μάρτυρες που προετοίμασαν τον ξεσηκωμό και να προβάλει την ιδιαίτερη σημασία που αποδίδει στον εορτασμό των διακοσίων ετών. Επιπλέον η Εκκλησία της Ελλάδος δίνει το βήμα για να ακουστούν ψύχραιμες φωνές και τεκμηριωμένες απόψεις, ώστε να αντικρουστεί η ιστορική παραπληροφόρηση που επιχειρείται από ορισμένα σχολικά βιβλία και τηλεοπτικές εκπομπές.

Πάντως στο συγκεκριμένο συνέδριο μίλησαν επιστήμονες που δεν συμφωνούσαν κατ’ ανάγκην 100% μεταξύ τους. Η Εκκλησία δεν φοβάται την ποικιλία των απόψεων και ενθαρρύνει τον καλοπροαίρετο διάλογο βάσει των πηγών. Αντιθέτως σε συνέδρια εκσυγχρονιστών και εθνο-αποδομητών ιστορικών ουδέποτε καλούνται να μιλήσουν όσοι τονίζουν τον ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας και τη συμβολή της ελληνορθόδοξης παράδοσης στη διαχρονική συνέχεια του έθνους. Αυτοί που προβάλλονται σαν οι «προοδευτικοί» του τόπου μας αποδεικνύονται μερικές φορές οι μεγαλύτεροι εχθροί του δημοκρατικού διαλόγου.

Απ' όσα ελέχθησαν κατά το διήμερο στο Διορθόδοξο Κέντρο της Μονής Πεντέλης θεωρώ πιο σημαντικό το πόρισμα πολλών εισηγητών ότι κακώς θεωρείται η Ελληνική Επανάσταση ως πνευματικό τέκνο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επαναστάσεως. Η καθηγήτρια Μαρία Μαντουβάλου κατέδειξε με πολλά κείμενα του 18ου αιώνα ότι η Γαλλική Επανάσταση είχε πάμπολλες σκοτεινές πτυχές, όπως τρομοκρατία, βασανιστήρια, φόνους αθώων, άρνηση του Χριστιανισμού κ.ά., ώστε δεν θα μπορούσε να εμπνεύσει τους Ορθόδοξους Ελληνες που αγωνίστηκαν με τα ιδανικά της πίστεως και της πατρίδος. Η ίδια διάβασε τμήμα μιας ομιλίας του μεγάλου εκκλησιαστικού ρήτορος του 1821, του πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Οικονόμου εξ Οικονόμων, ο οποίος κατακεραυνώνει τα ιδανικά της Γαλλικής Επαναστάσεως. Θύμισε επίσης ότι οι πρόγονοί μας είχαν εξεγερθεί άπειρες φορές μετά το 1453 και δεν περίμεναν τη Γαλλική Επανάσταση για να μάθουν να επαναστατούν.

Οι συνέπειες του περσοναλισμού στην εκκλησιαστική ζωή

Το τελευταίο κομμάτι από την νέα του μελέτη με τίτλο : Η «ελευθερία της βούλησης - θέλησης του προσώπου» κατά την φιλοσοφία και την πατερική θεολογία που μπορείτε ολόκληρη να διαβάσετε εδώ

Eπισκόπου Ναυπάκτου π.Ιεροθέου


Πρέπει να επισημανθή κάτι πολύ σημαντικό και αξιοπρό­σεκτο, που έχει σχέση με την λεγομένη μεταπατερική θεολογία της ελευθερίας του προσώπου.
Η μεταφορά της συγκεκριμένης περσοναλιστικής τριαδολογικής απόψεως στην σημερινή χριστιανική ανθρωπολογία με την θρυλούμενη «ελευθερία του προσώπου», η οποία μάλιστα προβάλλεται και ως ουσιώδες χαρακτηριστικό της ορθόδοξης Ανατολής σε σχέση με την ουσιοκρατία της χριστιανικής Δύσης έχει συγκεκριμένες προεκτάσεις, όπως την συχνή κριτική που ασκείται στην ορθόδοξη ασκητική ως αντιστρατευόμενη την «ελευθερία του προσώπου».
Όπως πάντοτε, έτσι και στην περίπτωση αυτή, η εσφαλμένη δογματική άποψη οδηγεί σε ποικίλες ερμηνευτικές παρεκτροπές που έχουν συνέπεια στην εκκλησιαστική ζωή και τον τρόπο με τον οποίο ζή ο Χριστιανός ως μέλος της Εκκλησίας.
Θα τονισθούν μερικές συγκεκριμένες παραχαράξεις της εκκλησιαστικής ζωής από αυτούς που ομιλούν για την λεγόμενη ελευθερία της βούλησης ή της θέλησης και της ελευθερίας του προσώπου.
Πρώτον, η εκκλησιαστική τάξη των πραγμάτων, ερμηνεύεται και εκλαμβάνεται μέσα από την θεωρία της ελευθερίας του προσώπου και της αγάπης, όπως ερμηνεύθηκαν από τον Αλέξη Χομιακώφ και τον Αφανάσιεφ. Σύμφωνα με τις θεωρίες αυτές στην εκκλησιαστική ζωή έχει μεγάλη σημασία η βίωση της ελευθερίας και της αγάπης, ανεξάρτητα από τις κανονικές προϋποθέσεις που έχουν θεσπίσει οι Πατέρες των Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων.
Έτσι, η εκκλησιαστική ζωή κρίνεται στην πράξη με όρους «αστικής δημοκρατίας», προκειμένου να στοχοποιηθούν ιεραρχικές δομές της Εκκλη­σίας και να κριθούν ως καταπιεστικές και απάδουσες της πρώτης «δημοκρατικώς φερομένης» αρχαίας Εκκλησίας.

Εξωτερική ορθόδοξη ιεραποστολή

Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Η γνωστή, μεγάλη και δύσκολη οικονομική κρίση στην Ελλάδα είχε σοβαρή, δυσμενή επίπτωση και στην ορθόδοξη εξωτερική ιεραποστολή.Στην Ινδία ακόμη και σήμερα δίνεται πρωινό και μεσημεριανό συσσίτιο σε φτωχά παιδιά και άστεγους ανάπηρους. Λειτουργούν δωρεάν πέντε ιατρεία και πέντε σχολεία σε απομακρυσμένα χωριά. Στο ορφανοτροφείο θηλέων πολλά κορίτσια σώθηκαν από τη βία και την πορνεία. Στο ορφανοτροφείο αρρένων βρήκαν θαλπωρή πολλά αγόρια και γλίτωσαν από τους κινδύνους της νύχτας και των δρόμων. Με τη συνδρομή των καλών φίλων της ιεραποστολής μαθαίνουν γράμματα πολλά παιδιά, όπως αναφέρει η μοναχή Νεκταρία.

Στα νησιά Φίτζι, της μητρόπολης Νέας Ζηλανδίας, στον Ειρηνικό ωκεανό, η ορθοδοξία πνέει ευώδη άνεμο. Κτίσθηκε το πρώτο μοναστήρι, που αποτελεί κέντρο της εκεί πνευματικής ζωής και θερμοκήπιο αρετής. Κτίζονται οι πρώτες εκκλησίες. Όπως λέει ο εκεί μητροπολίτης Αμφιλόχιος, το μοναστήρι «θα είναι ένα κανδήλι πάντα αναμμένο στη μέση του ωκεανού. Ένα αιώνιο σύμβολο θείας λατρείας και προσευχής στα νησιά του Ειρηνικού, που άρχισαν να μαθαίνουν στον ρυθμό της ορθοδοξίας».

Ο π. Ερμόλαος από το Μαλάουι, της μητρόπολης Ζάμπιας, σε επιστολή του αναφέρει πως σιτίζονται τριακόσια παιδάκια των νηπιαγωγείων του ιεραποστολικού κλιμακίου. Οι εκεί ιεραπόστολοι επισκέπτονται τους φυλακισμένους, ανεγείρουν ναούς, σπουδάζουν υποψήφιους κληρικούς για τη συνέχιση του έργου. «Εργαζόμαστε για τον ευαγγελισμό των αφρικανών αδελφών μας, τόσο από αγάπη για τον Θεό όσο και από αγάπη για τον πολύπαθο συνάνθρωπό μας». Ευχαριστούν θερμά οι μαύροι αδελφοί μας, γιατί με προσφορές από την Ελλάδα ανοίχθηκαν 14 απαραίτητα πηγάδια.

Η κρίσιμη ικανότητα της μάθησης

[...] Η ετοιμότητα ενός παιδιού για το σχολείο εξαρτάται από την πιό ουσιώδη απ' όλες τις γνώσεις, από το πώς μαθαίνουμε.
Η αναφορά καταγράφει τα επτά συστατικά - κλειδιά αυτής της κρίσιμης ικανότητας - τα οποία φυσικά άπτονται όλα της συναισθηματικής νοημοσύνης.

1. Εμπιστοσύνη. Μιά αίσθηση ελέγχου και κυριαρχίας του ατόμου πάνω στο σώμα του, στην συμπεριφορά του, στις κοινωνικές του συναλλαγές. Η αίσθηση του παιδιού ότι έχει πολλές πιθανότητες να πετύχει σε ό,τι αναλαμβάνει, καθώς και ότι οι μεγάλοι θα είναι κοντά του για να το βοηθήσουν.
2. Περιέργεια. Η αίσθηση του παιδιού ότι η ανακάλυψη και η εξερεύνηση είναι θετικές και προσφέρουν ικανοποίηση.
3. Πρόθεση. Η επιθυμία και η ικανότητα του παιδιού να επηρεάζει και να δρά πρός αυτήν την κατεύθυνση με σταθερότητα. Αυτό συνδέεται με μια αίσθηση επιδεξιότητας και αποτελεσματικότητας.
4. Aυτοέλεγχος. Η ικανότητα του παιδιού να συντονίζει και να ελέγχει τις κινήσεις του με τρόπους κατάλληλους πρός την ηλικία. Μια αίσθηση εσωτερικού ελέγχου.
5. Αρμονικότητα. Η ικανότητα του παιδιού να σχετίζεται με τους άλλους στη βάση της αλληλοκατανόησης και συννενόησης.
6. Ικανότητα επικοινωνίας. Η επιθυμία και η ικανότητα του παιδιού να ανταλλάσσει, με τρόπο λεκτικό κυρίως, ιδέες συναισθήματα και έννοιες με τους άλλους. Αυτό συνδέεται με μια έννοια εμπιστοσύνης πρός τους άλλους και άντλησης ικανοποίησης από τη συναναστροφή με τους άλλους, συμπεριλαμβανομένων και των ενηλίκων.
7. Συνεργασιμότητα. Η ικανότητα του παιδιού να ισορροπεί τις ανάγκες του με τις ανάγκες των άλλων σε μια ομαδική δραστηριότητα.

Το κατά πόσο ένα παιδί έρχεται στο νηπιαγωγείο την πρώτη μέρα διαθέτοντας αυτές τις ικανότητες εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο οι γονείς του - και οι κοινωνικοί λειτουργοί στον παιδικό σταθμό - του παρείχαν την απαιτούμενη φροντίδα που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε " πλεονέκτημα του συναισθήματος", κάτι ανάλογο με το πλεονέκτημα της εκκίνησης για έναν αθλητή. [...]

από το βιβλίο " H συναισθηματική νοημοσύνη "
του Daniel Goleman




Υάκινθος

H αλήθεια για τον Ρομπέν των Δασών και τον Κόμη Δράκουλα- Η πλήρης απομυθοποίηση

Επειδή κάποιοι φρόντισαν να πνίξουν την αλήθεια κάτω από τόνους παραιστορικού, λογοτεχνικού και κινηματογραφικού μακιγιάζ, παρουσιάζουμε δύο άρθρα για τους ΡΩΜΗΟΥΣ Ρομπέν των Δασών και Κόμη Δράκουλα. 

1.Ρομπέν των Δασών. Ένας… ορθόδοξος μάρτυρας!

Ο Ελληνοαμερικανός Ορθόδοξος, πατέρας Ιωάννης Ρωμανίδης (†2001) που ήταν απόφοιτος του Πανεπιστημίου Γέηλ και αργότερα καθηγητής στα Πανεπιστήμια Χάρβαρντ, Αθηνών και Θεσσαλονίκης, αποκαλύπτει, ότι ο Ρόμπεν του Λόκσλεϋ ή «Ρομπέν των Δασών», ήταν ένας Ορθόδοξος επαναστάτης o oποίος μαζί με τον αδελφικό του φίλο «Μικρό Ιωάννη» πολέμησαν κατά των Φραγκονορμανδών εισβολέων στην Mάχη του Χέιστινγκς το 1066 μ.Χ.


ολόκληρο εδω

2. Βλαντ Ντρακούλ: Το ατσάλινο χέρι της Ορθοδοξίας

Ένας μαχητής της Ορθοδοξίας που έμελλε να συκοφαντηθεί όχι μόνον από τους Τούρκους αλλά κυρίως από τους Γερμανούς οι οποίοι τον ταύτισαν με το απόλυτο κακό.
Όλοι γνωρίζουμε τον "Κόμη Δράκουλα" από τις γνωστές ταινίες τρόμου. Ο υπηρέτης του διαβόλου, ο δαίμονας που σπέρνει τον τρόμο στους ανθρώπους. Η ιστορική αλήθεια είναι τελείως διαφορετική, αφού η λάμψη του Ορθόδοξου ηγεμόνα της Βλαχίας σκορπούσε τρόμο μόνον στους υπηρέτες του σκότους. Τους Οθωμανούς εισβολείς και τους πάμπλουτους γερμανούς επικυρίαρχους που λυμαίνονταν τον λαό της Βλαχίας. Όπως άλλωστε οι Έλληνες μαχητές της Μικρασιατικής εκστρατείας που ονομάστηκαν από τους Τούρκους "Σεϊτάν Ασκέρ" - στρατός του Σατανά.

Και όμως, οι σφαγείς και εκμεταλλευτές των Εθνών κατάφεραν να περάσουν την δική τους εκδοχή, ως εκδίκηση στον προστάτη των Ορθοδόξων απέναντι στους οικονομικούς και φυσικούς γενοκτόνους οι οποίοι φαίνεται πως συνεργάζονται αγαστά ακόμα και στη νεώτερη ιστορία. Η διαχρονική συμμαχία Γερμανών και Τούρκων σημαδεύτηκε από την γενοκτονία των ορθόδοξων πληθυσμών και στον 20 αιώνα.

 ολόκληρο εδώ

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz28puRIf1x

Εξομολόγηση…ομολογία χρεών! του Aγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

πηγή : Ορθοδοξία και Παράδεισος


Η εξομολόγηση, εξηγεί ο Άγιος Συμεών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ομολογία χρεών, δηλαδή αναγνώριση των σφαλμάτων και της αφροσύνης, δηλαδή αποδοκιμασία της φτώχειας.Διότι κάθε πιστός βαρύνεται με χρέη προς τον Κύριο και Θεό του και αυτά πού πήρε από Αυτόν πρόκειται να του ζητηθούν μπροστά στο φοβερό και τρομερό δικαστήριο Του. Ποια χρέη; Είναι αναρίθμητα αλλά φτάνει να γνωρίζουμε το ότι με το θείο Bάπτισμα γίναμε υιοί και κληρονόμοι Του, το ότι ενδυθήκαμε τον ίδιο τον Θεό, το ότι γίναμε μέλη του σώματος Του και ελάβαμε το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα μας. Όποιος φυλάει τις εντολές του Κυρίου, φυλάγεται από αυτές και δεν χάνει τον πλούτο που του εμπιστεύθηκε ο Θεός.

Που λοιπόν θα μπορέσουν αυτοί που τα πήραν και τα έχασαν να τα ξαναβρούν; Πραγματικά πουθενά, ουράνια γαρ εισί.
Από εκείνο που κάποιος νικιέται, σ’ αυτό και υποδουλώνεται.
Αυτός που υποδουλώθηκε στον διάβολο και εξόργισε τον Κύριο και Θεό, δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με άλλο τρόπο, παρά μόνο με τη μεσιτεία κάποιου αγίου άνδρα και φίλου και δούλου του Χριστού και με την αποφυγή του κακού.

Γι’ αυτό πρώτα ας αποφύγουμε την αμαρτία.

Το αξίωμα και η εξουσία του δεσμείν και λύειν, δόθηκε από τον Κύριο, στους 11 Aποστόλους και οι άγιοι Aπόστολοι διαδοχικά μεταβίβασαν την εξουσία αυτή στους επισκόπους και μάλιστα μόνο σ’ εκείνους οι οποίοι κατείχαν τους θρόνους τους .

- Το εμπόδιον δια την αρετήν

Ο άγιος Λάζαρος, βασιλεύς της Σερβίας. Τοιχογραφία από το ναό της Αναλήψεως του Σωτήρος του καθίσματος του Αγίου Βασιλείου της Ι.Μονής Χιλανδαρίου.




Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι θα ήσαν καλύτεροι, εάν ευρίσκοντο εις διαφορετικόν περιβάλλον.


Ο πλούσιος πιστεύει ότι το εμπόδιον δια την αρετήν είναι ο πλούτος, ο πτωχός ότι είναι η πτωχεία, ο γνώστης ότι είναι η γνώσις, ο άξεστος ότι είναι η αγένεια, ο άρρωστος ότι είναι η αρρώστεια, ο υγιής ότι είναι η υγεία, ο γέρος ότι είναι το γήρας, ο νέος ότι είναι η νεότης.


Ψευδαίσθησις μόνον και αναγνώρισις της ηθικής ήττης είναι αυτό. Ομοιάζει με την απολαγίαν ενός κακού στρατιώτου· "εις αυτήν την θέσιν η ήττα μου είναι αναπόφευκτος, αλλά εάν ευρισκόμην εις άλλον τόπον, εκεί θα ήμην γενναίος". Ο αληθής στρατιώτης είναι πάντοτε γενναίος, είτε δια να επιβιώση είτε δια να αποθάνη εις την θέσιν του.


Εάν ο βασιλεύς Λάζαρος (Σημ. : ο βασιλεύς Λάζαρος, ηγέτης των Σέρβων, αποθανών το 1389 εις την μάχην των Σέρβων κατά των Τούρκων εις το Κόσοβο) εγκατέλειπε το Κόσοβο, θα εθεωρείτο ηττημένος, όμως, επειδή έμεινε έως τέλους εις τον τόπον του και απεβίωσεν εις την μάχην, θεωρείται νικητής.


Ο Αδάμ την πίστιν του την έχασε εις τον Παράδεισον, ενώ ο Ιώβ την πίστιν του την εστερέωσεν επί της κοπρίας.


Ο προφήτης Ηλίας ποτέ δεν είπε: "η πείνα με εμποδίζει να υπακούω εις τον Θεόν!" Ούτε ο βασιλεύς Δαβίδ δεν είπε: "το στέμμα με εμποδίζει να υπακούω εις τον Θεόν".


Στοχασμός 129 από το βιβλίο του:


Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Στοχασμοί περί του καλού και του κακού, Πλήρης και ακριβής μετάφρασις από τα σερβικά από την Μίλιτσα Βέσκοβ, εκδόσεις Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι 2008.

Πηγή: http://anagnostikon.blogspot.gr/

Η Μάχη του Σαραντάπορου

 olympiada 

…Η πρώτη μεγάλη νίκη των Ελλήνων

ΠΡΟΛΟΓΟΣ – ΤΟ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Η έκρηξη του Α’ Βαλκανικού πολέμου στις 5 Οκτωβρίου του 1912 υπήρξε αποτέλεσμα της καταπίεσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στους πολυπληθείς χριστιανικούς πληθυσμούς της Μακεδονίας, αλλά οφειλόταν και στο πλήρες διοικητικό και οικονομικό αδιέξοδο της.
Η Βουλγαρία (βασιλιάς Φερδινάρδος), η Σερβία (βασιλιάς Πέτρος) και το Μαυροβούνιο (βασιλιάς Νικόλαος)

είχαν συμπήξει στις 13 Μαρτίου 1912 μια ισχυρή Συμμαχία υπό την καθοδήγηση της Ρωσικής διπλωματίας που προωθούσε την ιδεολογία του Πανσλαβισμου. Η Συμμαχία αυτή στρεφόταν άμεσα κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και είχε ως στόχο την διανομή των Μακεδονικών εδαφών της. Στην Ελλάδα μετά από μια ρευστή περίοδο πολιτικής αστάθειας που προκλήθηκε από το στρατιωτικό κίνημα του 1909, είχε σχηματιστεί μια ισχυρή Κυβέρνηση υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος σε συνεργασία με τον Βασιλιά Γεώργιο χειριζόταν και τα θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Ο Βενιζέλος έδειξε να αιφνιδιάζεται από την Βαλκανική σλαβική συμμαχία, αλλά αντιλήφθηκε πλήρως την σημασία της. Με γρήγορες ενέργειες και αποφασιστικές διαπραγματεύσεις, η ελληνική διπλωματία κατάφερε έναν θρίαμβο καθώς την ύστατη στιγμή (Ιούνιος 1912) κατάφερε να ενταχθεί στην συμμαχία αυτή (1) χωρίς σοφά να ορίσει εκ των προτέρων τα μελλοντικά εδαφικά της κέρδη σε περίπτωση νίκης.

ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΕΤΑΜΑ...

Ήταν δυο πόρνες (μια φορά)...







Οι ψυχές στο χέρι του Θεού. Τοιχογραφία στη μονή Ρεσάβ της Σερβίας, 15ος αιώνας (από εδώ)



Ι


Ἡ ὀμορφιὰ της ἦταν ἀπὸ τὶς σπάνιες. Πλεονέκτημα, ποὺ ἀποβαίνει ὀλέθριο, ὅταν δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ τὸ διατηροῦμε ἁγνὸ μὲ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, τὴν φωτεινὴ διάκριση, τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ τὴν ταπεινοφροσύνη.

Δυστυχῶς γιὰ τὴν Ταϊσία, αὐτὴ ποὺ ἐπιβουλεύτηκε τὴν τιμή της ἦταν ἡ ἴδια της ἡ μάνα. Γυναῖκα χυδαία, ποὺ ἤθελε πολὺ πλοῦτο, καὶ δὲν δίστασε νὰ ἐκμεταλλευτεῖ τὴν κόρη της γιὰ νὰ τὸν ἀποκτήσει.

Ἔτσι ἡ Ταϊσία, παρασύρθηκε στὸ δρόμο τῆς ἀτιμίας μόλις 17 ἐτῶν. Ἔγινε καὶ ἡ ἴδια πλούσια ἀλλὰ καὶ πόρνη. Οἱ τίμιοι ἄνθρωποι τὴν ἀπεχθάνονταν. Καμιὰ οἰκογενειακὴ πόρτα δὲν ἦταν ἀνοικτὴ γι’ αὐτήν.

Οἱ ἴδιοι οἱ ἐκμεταλλευτὲς τῆς σάρκας της, ποτὲ δὲν θὰ τὴν ἔφερναν νὰ γνωριστεῖ μὲ τὶς μητέρες τους καὶ τὶς ἀδελφές τους. Διότι εἶχε καταντήσει ἕνα ἀντικείμενο σαρκικῆς ἱκανοποίησης καὶ τίποτα περισσότερο. Τότε ἡ Ταϊσία ἔπεσε σὲ θλίψη μεγάλη, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ ἔχασε ἕνα πρόβατο, ὅμως δὲν ἔπαψε νὰ τὸ ἀναζητεῖ.

Ὅταν λοιπὸν ὁ Παφνούτιος ἀπὸ τὴν Σιδῶνα ἔμαθε τὴν ψυχική της κατάσταση, προσευχήθηκε καὶ ἀποφάσισε νὰ ἐργαστεῖ γιὰ τὴν ψυχή της. Καὶ δὲν ἀστόχησε. Τὴν ἐπισκέφθηκε καὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ πέτυχε τὸ θαῦμα! Καυτὰ δάκρυα μετανοίας κύλησαν στὰ μάγουλα τῆς Ταϊσίας.

Πέταξε ὅλα της τὰ πλούτη στὴν θάλασσα, διότι τὸ τίμημα τῆς ἀτιμίας δὲν ἄξιζε νὰ χρησιμοποιηθεῖ στὸ ἱερὸ ἔργο τῆς ἐλεημοσύνης. Ἀπὸ τότε ἔζησε φτωχά, ἀλλὰ πλούσια σὲ πίστη, σὲ μετάνοια, σὲ σωφροσύνη, σὲ προσευχή, σὲ ὑπακοή, σὲ ταπείνωση καὶ καλοσύνη.
Ἔγινε δεκτὴ σὲ εὐσεβὴ ὅμιλο [=συντροφιά] γυναικῶν καὶ πέθανε φροντίζοντας ἀρρώστους καὶ ἀνήμπορους ἀνθρώπους.
Είναι η αγία Ταϊσία.

Κυριακή Γ΄Λουκά

Ευαγγέλιο κατά Λουκά Ζ’ 11-16

11 Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἑξῆς ἐπορεύετο εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς.

12 Ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ.

13 Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· μὴκλαῖε·

14 καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶεἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι.

15 Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇμητρὶ αὐτοῦ.
16 Ἔλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.

ΟΙ ΔΕ ΒΑΣΤΑΖΟΝΤΕΣ ΕΣΤΗΣΑΝ

Όποιος διαβάζει για το θαύμα της ανάστασης του μοναχογιού της χήρας γυναίκας στη Ναίν της Γαλιλαίας από το Χριστό είναι αδύνατον να μη συγκινηθεί. Ο ίδιος ο Χριστός, βλέποντας τη νεκροπομπή και τη μητέρα να κλαίει για τη σκληρότητα του θανάτου, την απώλεια του γιου της, την μοναξιά που την είχε πλημμυρίσει, την ευσπλαχνίσθηκε, μας λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς (Λουκ. 7,13). Ο ίδιος ο Θεός πονά βλέποντας την δύναμη του θανάτου επάνω στον άνθρωπο, το πλάσμα που δημιούργησε κατ’ εικόνα και ομοίωσί Του. Ο Χριστός, με πατρικό τρόπο, προτρέπει την μητέρα να μην κλαίει, δείχνοντας ότι είχε λάβει την απόφαση να ασκήσει την εξουσία εναντίον του θανάτου την οποία η θεία Του φύση είχε. Πριν όμως αναστήσει το νεαρό, θα προχωρήσει, θα ακουμπήσει τη σορό και εκείνη τη στιγμή, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ευαγγελιστής, «οι δε βαστάζοντες έστησαν» (Λουκ. 7, 14). Σταμάτησαν να προχωρούν αυτοί που κρατούσαν το νεκροκρέβατο, μόλις είδαν το Χριστό να ακουμπά το νεκρό σώμα του μοναχογιού της χήρας.

Σταμάτησαν την πορεία προς την ταφή. Με την παρουσία του Χριστού, ακόμη και ο πιο σκληρός και ο πιο αδιάφορος άνθρωπος, μπορεί για μία στιγμή να σταματήσει να πορεύεται προς το θάνατο και το τέλος. Και είναι ο θάνατος όχι μόνο βιολογικός. Είναι η κάθε μορφή κακού και αμαρτίας που μας χωρίζει από την αγάπη του Θεού και μας κάνει να απομακρυνόμαστε από το συνάνθρωπο. Η παρουσία του Χριστού ρίχνει λίγο φως στα έγκατα της ύπαρξής μας. Μας κάνει να στεκόμαστε με σεβασμό και προβληματισμό απέναντι στον Νικητή του Θανάτου. Μας κάνει να βλέπουμε από την μία πλευρά τον Ίδιο που είναι η Ζωή και η Ανάστασις και από την άλλη τους εαυτούς μας, οι οποίοι πορευόμαστε, όσο κι αν προσπαθούμε, ολοταχώς με τα φορτία του θανάτου φορτωμένα στις πλάτες της ύπαρξής μας. Βιοτικές μέριμνες, άγχη και αγωνίες, αδυναμία να αγαπήσουμε και να συγχωρήσουμε, αδυναμία να προσευχηθούμε, αδυναμία να αποδεχτούμε ότι ο θάνατος δεν είναι το τέρμα της ζωής μας.

Η Κυρά της Ρω

Υπήρξαν αυτόχειρες άγιοι;

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Τον τελευταίο καιρό, λόγω της πολύμορφης κοινωνικής κρίσης και μπροστά στις αποτυχίες, τη διάψευση των προσδοκιών, τα ανυπέρβλητα οικονομικά προβλήματα και την απόγνωση, παρατηρούνται πολλές αυτοκτονίες. Το φαινόμενο αυτό, που συχνά αποσιωπείται, ερμηνεύεται με διάφορους τρόπους. Ήδη, στην κοινωνιολογική σκέψη, ο E. Durkheim κάνει λόγο για την «ανομική αυτοκτονία».

β) Η «ανομική αυτοκτονία» παρατηρείται σε κοινωνίες, που σπάει η κοινωνική συνοχή εξαιτίας της ευμάρειας ή αντίθετα της οξείας οικονομικής κρίσης. Από την άλλη πλευρά, «σε περιπτώσεις μεγάλων κινδύνων ή απειλών η συνοχή των μελών της κοινωνίας αυξάνεται και το ποσοστό των αυτοκτονιών αυτών περιορίζεται. Στις περιπτώσεις αυτές η ανομία της κοινωνίας υποχωρεί ή εξαφανίζεται και η συνοχή της κοινωνίας αποκαθίσταται» (Γ. Μαντζαρίδης).

γ) Η σύγχρονη κοινωνία εμφανίζεται αμφίσημα «ανομική». Διακρίνεται για τον έντονο ατομισμό, την αδιαφορία για τα το κοινό καλό, τον άκρατο καταναλωτισμό, την πλεονεξία, την περιβαλλοντική υποβάθμιση, την υποτίμηση της αξίας του ανθρώπινου προσώπου και τον οξύ ανταγωνισμό. Ο σύγχρονος άνθρωπος μετατρέπεται σε ένα «ισχυρό» αυτόνομο άτομο, που τυπικά έχει πολλά δικαιώματα και βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της κοινωνίας. Ουσιαστικά, όμως, μένει απροστάτευτος, άνεργος και αποκομμένος από κάθε συλλογική δραστηριότητα. Η εξέλιξη αυτή συμβάλλει στην εμφάνιση της «ανομικής αυτοκτονίας».

δ) Παράλληλα, η έλλειψη νοήματος ζωής, η αφόρητη μοναξιά που συχνά προέρχεται από τη διακοπή κοινωνίας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο και η εγωκεντρική συσπείρωση του σύγχρονου ανθρώπου δημιουργούν συνθήκες κατάλληλες για την εγωιστική αυτοκτονία. Αυτή σαφώς διακρίνεται από την αυτοκτονία που οφείλεται σε διάφορες ψυχολογικές ασθένειες. Στην εκκλησιαστική παράδοση, η αυτοκτονία θεωρήθηκε βαρύτατο αμάρτημα και οι αυτόχειρες επιτιμούνται με στέρηση της νεκρώσιμης ακολουθίας. Όπως είναι φυσικό, εξαιρούνται οι ψυχικά ασθενείς, αν και τα κριτήρια για το χαρακτηρισμό τους είναι δυσδιάκριτα.

Η Ρωμηοσύνη τού Παπαδιαμάντη

τού Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Όταν αναφέρομαι στήν Ρωμηοσύνη, δέν τήν εννοώ από εθνοφυλετικής καί εθνικιστικής πλευράς, αλλά ως τόν ιδιαίτερο τρόπο ζωής σέ σχέση μέ τόν Θεό, τόν άνθρωπο, τήν Εκκλησία, τήν λατρεία καί γενικότερα τήν κοινωνία. Πρόκειται γιά μιά ενιαία εκκλησιαστική καί πολιτιστική παράδοση, η οποία διαφοροποιείται από άλλες παραδόσεις, ανατολικού καί δυτικού τρόπου ζωής.

Μέσα από αυτήν τήν προοπτική μπορούμε νά δούμε τό έργο τού μεγάλου λογοτέχνη Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη καί μπορούμε νά τό προσδιορίσουμε ως έκφραση τής εκκλησιαστικής καί φιλοκαλικής παράδοσης, πού είναι γνώρισμα τής ρωμηοσύνης. Έτσι, ο Παπαδιαμάντης, όπως φαίνεται στά έργα του –είναι γνωστό τό διήγημά του Πάσχα ρωμέϊκο– αλλά καί τόν τρόπο τής ζωής του ήταν ένας Ρωμηός, μέ όλα τά γνωρίσματα τής λέξεως αυτής. Αυτό θά τό δούμε σέ μερικά σημεία τά οποία θά ακολουθήσουν.

1. Τό περιβάλλον στό οποίο έζησε

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γεννήθηκε σέ μιά περίοδο πολύ κρίσιμη γιά τόν ελληνισμό, ήτοι τό 1851, καί βέβαια μεγάλωσε σέ μιά εποχή κατά τήν οποία γινόταν επίσημες διεργασίες γιά τόν πολιτιστικό εκσυγχρονισμό τής Ελλάδος, πού ταυτιζόταν μέ τόν εξευρωπαϊσμό, καί αυτός ο πολιτιστικός εκσυγχρονισμός ταυτόχρονα ήταν καί προδοσία έναντι όλου τού πολιτιστικού πλούτου τού Γένους.

Παπαδιαμάντης: Ἄμυνα περί πάτρης καί χρωκοπία

Ἄμυνα πέρι πάτρης, θά ἦτο ἡ εὐσυνείδητος λειτουργία τῶν θεσμῶν, ἡ ἐθνική ἀγωγή, ἡ χρηστή διοίκησις, ἠ καταπολέμησις τοῦ ξένου ὑλισμοῦ καί πιθηκισμοῦ, τοῦ διαφθείροντας τό φρόνημα καί έκφυλίσαντος σήμερον τό ἔθνος, καί ἡ πρόληψις τῆς χρεωκοπίας.

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης 

http://cummulus4.blogspot.com/ 

ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ

  ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

Ακου να δεις μικρέ μου φίλε. Θα σου μιλήσω ειλικρινα και χωρίς κολακείες και φούμαρα, πού σου πουλάνε διάφοροι. Είναι αθεοφοβία να βάζουμε τους δικούς μας όρους για να εκκλησιαστούμε. Να ζητάμε μεταφρασμένη λειτουργία, απλουστεύσεις και καθόλου περιορισμούς στην σταση, ακόμα και στην εμφανιση μέσα στον ναο, όσο επιφανειακό και αν φαινεται αυτό, είναι ασέβεια. 

Η Εκκλησια του Χριστού είναι ανοιχτή για όλους. Είναι όμως και  όπως είναι, όπως μας παραδόθηκε. Δεν βάζουμε εμείς οι ιερείς τους όρους, αλλά ούτε και εσείς οι λαϊκοί.

Η αλήθεια είναι πώς μερικά πράγματα σου φαίνονται απαρχαιωμένα, ασφυκτικά και ίσως υποκριτικά. Σε αυτό μπορεί να φταίει το ότι μεγαλοποιήσαμε τον τυπο και καλλιεργήσαμε μια στείρα επιφάνεια σε όλες τις εκφάνσεις της ζωης μας. Πρέπει όμως να παραδεχτείς πώς αυτό συμβαίνει και κυρίως συμβαίνει και εκτός εκκλησίας. Οι υποκριτές ειναι παντου και πιο πολλοί είναι εκτός.Ουσιαστικά σε αυτό φταίει η παιδεία πού σου έδωσαν και μου έδωσαν όταν είμασταν μικροί. Μπέρδεψαν τα ουράνια με τα επίγεια επίτηδες, για να μπορούν να τα ελέγχουν και να μας ελέγχουν. 

Δεν γνωρίζω απλά όπως λές ιερείς πού κάνουν υποχωρήσεις για να έρθει η νεολαία στην Εκκλησία, αλλά τους συναναστρέφομαι μάλιστα. Θέλω να πιστεύω πώς έχουν καλές προθέσεις, αλλά μα την πίστη μας, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι νέοι είναι ξεχωριστή κατηγορία πιστών μέσα στην Εκκλησία,ώστε να υπάρχει αυτή η κολακεία. ίσα ίσα που με τους νέους θα έπρεπε να είμαστε πιο ειλικρινείς, αν κοιτάζουμε την εκλεκτότητα τους.Το όλο σκεπτικό μου φαίνεται στο στυλ: ελάτε όπως είστε σε 5 χρόνια θα σας έχουμε αλλάξει στα μέτρα μας. Οπότε δεν στοιχίζει κάτι το όλο ενδιάμεσο.Μερικοί νομίζουν πώς τους δίνει υπεροχή να έχουν πνευματικοπαίδια κανοντας υποχωρήσεις στην πίστη και το ήθος και υπακούοντας στις απαιτήσεις των νέων. Αναρωτιέμαι ποιά είναι η ευθύνη αυτών πού είναι υποτίθεται οι ώριμοι.

Νεε. Σου απευθύνομαι με ειλικρίνεια και ας έχει χάσει αυτή η λέξη το νόημα της. Δεν είναι μαγαζιά οι εκκλησίες μας και δεν ψάχνουμε πελάτες. ΑΜΑ ΕΙΣΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΤΑ ΑΠΟΔΕΧΕΣΑΙ ΟΛΑ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ. Αυτη ειναι η υγιης σχέση με τον Θεό. Τα άλλα όλα είναι είδωλα. Trust me.Σε αγαπάμε και ας μην σου φαινόμαστε ευχάριστοι.Σε θέλουμε όπως είσαι με τις αμαρτίες σου και τις αδυναμίες σου και τα ερωτηματικά σου. Γιατί από τέτοια έχουμε και εμείς και μάλιστα ένα βουνό.Το ιδανικό είναι να σε έχουμε μαζί μας για να γνωρίσεις την εν Χριστώ και εκκλησιαστική ζωή.Αυτός είναι ο σκοπός της Εκκλησίας. Ο Θεός όμως βάζει τους δικούς του όρους για όλους μας σε αυτό το ταξίδι. Αυτοί οι όροι ακόμα και μας μάς ξαφνιάζουν και μας προβληματίζουν.Όχι επειδή είναι εκβιαστής ή καταπιεστής αλλά επειδή ο δικός Του νούς απέχει από τον δικό σου και τον δικό μου. Είσαι έτοιμος να παρεις το ρισκο;Είσαι έτοιμος να δεις πού το παει;

Αφέσου λοιπόν. Είσαι πάντα ελεύθερος να διαλέξεις.Είναι καιρός να κάνεις την πιο δυνατη επανάσταση. Σε όλα τα αυτονόητα σου και κυρίως στον νεανικό εγωισμό σου. Έχεις την διάθεση;

 AYTO AΦΟΡΑ ΚΑΙ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ, ποιμένες ή λαϊκούς υπεύθυνους νεότητας. Αφήστε τους νέους να μας απορρίψουν και να μας αμφισβητήσουν. Να μας πούν αρχαίους, υποκριτές, θεούσους, αυστηρούς , ακόμα και ανόητους. Ο Θεός τους περιμένει στην γωνία. Κάποτα θα επιστρέψουν. Είναι δικοί του δούλοι , όπως και εμείς δούλοι του Θεού. Οπωσδήποτε δεν ειμαστε δούλοι των νέων , ούτε και αυτοί δικοί μας. Εμείς την δουλειά μας και ο Αρχηγός την δικιά του.



 υποσημείωση: Yπάρχουν πολλοί πού σκανδαλίζονται με την εμφάνιση κάποιων , ειδικά νέων μεσα στους ναούς και μάλιστα δεν διστάζουν να τους κρίνουν κατάμουτρα. Νομίζω πως αυτό αποτελεί εξ ίσου μία πλάνη, γιατί εσύ και αυτός είστε δούλοι του Θεού και δεν έχεις το δικαίωμα να κρίνεις και να σκέφτεσαι διάφορα. Σε αυτό απάντησε όμορφα ο γέροντας Πορφύριος. Αν θέλετε ψάξτε το στο διαδίκτυο. Κανείς δεν μπορεί να διακρίνει εύκολα το ποιόν του άλλου. Δεν πρέπει να κρίνουμε. Πρέπει όμως να γίνει και κατανοητό χωρίς στρογγυλοποιήσεις, ωραιοποιήσεις και ευαισθητολογίες πώς δεν πρεπει και να δίνουμε αφορμή. Στην Εκκλησία πρέπει να προσερχόμαστε όπως θελει ο Θεός και όχι οπως θελουμε εμείς. Αυτό το προαναλύσαμε παραπάνω. Δεν υπάρχουν ενδιάμεσα. Ας γίνει επιτέλους κατανοητό να τελειώνουμε με όλα αυτά, μήπως πάμε και παραπέρα. Καποτε...

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz28AruXrBq