Εἴμαστε ἄξιοι τῆς μοίρας μᾶς: Χωρίς Θεό μποροῦμε - Χωρίς καρναβάλια καί εἰδωλολατρικά ξεφαντώματα δέν μποροῦμε!

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Ἦρθαν τά καρναβάλια. Βουλιάζει ἀπό κόσμο ἡ Πάτρα. Τό ἕνα ΚΤΕΛ φεύγει πίσω ἀπό τό ἄλλο. Φεύγουν ἀπό τήν Ἀθήνα περίπου 200 δρομολόγια μέ καρναβαλιστές. Ἔκτακτα δρομολόγια μπῆκαν καί στά ὑπεραστικά τρένα. Γέμισαν τά ξενοδοχεῖα καί τά Airbnb. Τά ΜΜΕ μιλοῦν γιά ρεκόρ προσέλευσης στήν καρναβαλική πρωτεύουσα.
Μέσα στήν καρδιά τοῦ Τριωδίου, τῆς πνευματικότερης περιόδου τοῦ ἔτους πού προετοιμάζει τόν ἄνθρωπο γιά τό εὐλογημένο στάδιο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, χιλιάδες κόσμου... γυρίζουν ἐπιδεικτικά τά νῶτα τους πρός τόν Θεό καί σπεύδουν νά γιορτάσουν ξέφρενα ἕνα ἀρχαῖο εἰδωλολατρικό ἔθιμο. Αὐτοί πού μιλοῦν γιά δῆθεν «σκοταδισμό» τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι οἱ ἴδιοι πού σπρώχνουν τόν κόσμο νά μπεῖ στή Σαρακοστή μέ τήν σφραγῖδα τῆς Διονυσιακῆς λατρείας καί τῶν βακχικῶν ὀργίων. Νά δώσει διαπιστευτήρια σέ ἕνα παγανιστικό ἔθιμο ἀσύδοτης ἐλευθεριότητας, ἀκριβῶς τήν τελευταία μέρα πρίν τήν ἔναρξη τῆς νηστείας.


Τελικά τί διδάγματα ἀποκομίσαμε ἀπό τήν περιπέτεια τῆς πανδημίας; Ὅτι δέν τό 'χουμε σέ τίποτα νά κατασπαράξουμε τό διπλανό μας, μή καί μᾶς πειράξει τά «προνόμια»; Ὅτι οἱ κυβερνήσεις δέν το 'χοῦν σέ τίποτα νά μετατραποῦν σέ «κομαντατούρ» μόλις πλασάρουν τό κατάλληλο ἀφήγημα; Ὅτι ἡ «κανονικότητα» εἶναι ἕνας σκοπός πού σοῦ παίζουν γιά νά χορέψεις ὅπως καί ὅποτε θέλουν; Ὅτι ἕνας ἐπιστήμονας μπορεῖ νά γίνει μαριονέτα συμφερόντων τό ἴδιο εὔκολα μέ ἕναν πολιτικό; Ὅτι συνταγματικά καί παναθρώπινα δικαιώματα ἔγιναν σερπαντίνες καί χαρτοπόλεμος στά χέρια τῶν «ἀφεντικῶν»;


Σέ τίποτα ἀπό αὐτά δέν ἔδωσε ἰδιαίτερη σημασία ὁ πολύς κόσμος. Αὐτό πού διαπίστωσαν μετά ἀπό 2μιση ἔτη ὑγειονομικῆς δικτατορίας εἶναι τό πόσο τούς ἔλειψε τό... καρναβάλι. Ὄχι μόνο μας ἐγκατέλειψε ἡ πνευματική θωριά τῶν πραγμάτων, ἄλλα σώθηκε καί ἡ πολιτική σκέψη, ἡ νοημοσύνη τοῦ ἐνεργοῦ πολίτη, τό νά μπορεῖς νά βγάλεις 2-3 βασικά συμπεράσματα ἀπό ἕνα φαινόμενο καί νά τά κάνεις ἐργαλεῖα σκέψης γιά τό παρακάτω. Βούλιαξαν ὅλα κάτω ἀπό μιά θάλασσα ἀποχαύνωσης.


Περάσαμε χρόνια μέ πανδημία, μέ lockdown, μέ κοσμογονικές ἀλλαγές, μέ πολέμους, μέ κρίσεις, κι ὅμως ὁ πολύς κόσμος δέν λέει νά στραφεῖ πρός τόν Θεό. Στρέφεται στά μασκαραλίκια, τά χυδαῖα θεάματα καί τόν παλιμπαιδισμό.


Ἀφοῦ μάθαμε στίς ἰατρικές μάσκες γιά «ἐκπαιδευτικούς» λόγους, ἄς περάσουμε καί στίς καρναβαλικές μάσκες γιά νά συνεχιστεῖ ἡ κοινωνική «ἐκπαίδευση». Νά γίνουμε τελειόφοιτοι στήν ἀκολασία, στήν ἀσωτία, στήν ἠθική διαφθορά, στόν ὠχαδερφισμό. Ξεφάντωμα μέχρι τέλους καί ὁ μῆνας ἔχει ἐννιά. Ἄρτος καί θεάματα. Μᾶς τελειώνει βέβαια ὁ ἄρτος ὅπου νά 'ναι, ἄλλα - δέν πειράζει - θά γαντζωθοῦμε ἀπό τά θεάματα μέχρι νά φτάσει ἡ κατεδάφιση τῆς κοινωνίας στά θεμέλια.


Ἀγκαλιάζουμε ὅτι μᾶς βοηθᾶ νά δραπετεύουμε ἀπό τόν ἑαυτό μας.
Σέ μιά περίοδο τοῦ χρόνου πού ὁ Χριστός διαμέσου τῆς Ὀρθοδοξίας ζητᾶ νά ἀνταποδώσουμε τήν ἄμετρη ἀγάπη του μέ ταπείνωση, νηστεία, προσευχή, συντριβή καί νήψη ψυχῆς καί σώματος, τά καρναβαλικά ἔθιμα ὑποδαυλίζουν τά ἀκριβῶς ἀντίθετα. Ἐγωπάθεια, φιληδονία, λαιμαργία, ἀδιαφορία γιά τόν Θεό, κύλισμα στόν βοῦρκο τῶν παθῶν.


Δυστυχῶς ὅμως. Διψάει ὁ κόσμος νά κρυφτεῖ πίσω ἀπό μιά μάσκα, γιά νά κάνει καί ἐπίσημα αὐτό πού κάνει στήν ζωή του ἀνεπίσημα. Κρύβεται πίσω ἀπό ἕνα προσωπεῖο γιά νά νοιώσει πώς εἶναι κάποιος ἄλλος, κάποιος πού βρίσκεται μακριά ἀπό τά ἐρείπια τῆς ψυχῆς του. Μιά ψυχή πού παραμένει κατατραυματισμένη ὅσο καί νά ξεφαντώσει, ὅσο καί νά τρέξει μακριά ἀπό αὐτό πού σχηματίζει ὁ νοητός καθρέφτης, ὅταν τολμᾶ νά κοιταχτεῖ γιά λίγο καί φεύγει πάλι ζεματισμένος. Εἴτε συνειδητά, εἴτε ὑποσυνείδητα, ὅλα γίνονται γιά νά μήν μείνουμε μόνοι μᾶς μέ τόν ἑαυτό μας. Ἀγκαλιάζουμε ὅ,τι μᾶς βοηθᾶ νά δραπετεύουμε ἀπό αὐτόν. Ὅ,τι μᾶς προσφέρει ἀνακούφιση καί ἀναβάλει τήν ἐσωτερική ἐνατένιση. Νά μήν ἀντιμετωπίσουμε τά λάθη μας, τά πάθη μας καί τά χρέη μᾶς πρός Θεό καί ἀνθρώπους.


Ὁ μεγάλος λογοτέχνης τῆς Ρωμιοσύνης, ὁ ἀγαπημένος κυρ Φώτης μας, ὁ Κόντογλου, ἔλεγε πάνω σέ αὐτό: «Οἱ ἄνθρωποι δέν βρίσκουν πουθενά ἡσυχία, γιατί ἐπιχειροῦνε νά ζήσουνε χωρίς τόν ἑαυτό τους. Τρέχουν ἀπό δῶ κι ἀπό κεῖ νά βροῦνε τήν εὐτυχία, μά εὐτυχία δέν ὑπάρχει ἔξω ἀπό τόν ἑαυτό μας. Ὅποιος ἔχει χάσει τόν ἑαυτό του, ἔχει χάσει τήν εὐτυχία. Εὐτυχία δέν εἶναι τό ζάλισμα πού δίνουνε οἱ πολυμέριμνες ἡδονές κι ἀπολαύσεις, ἄλλα ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς καί ἡ σιωπηλή ἀγαλλίαση τῆς καρδιᾶς».


Καί ἀλλοῦ γράφει: «Ὅλοι καταγίνονται μέ ὅλα, ὅσα μποροῦνε σέ τοῦτον τόν ντουνιά, γιά νά ξεχάσουνε τόν ἑαυτό τους, γιά νά μήν ἀπομένουνε μοναχοί καί δοῦνε τή γύμνια τους, τή μιζέρια τους, τό χάος πού τούς ζώνει».


Σέ ἕναν κόσμο ζαλισμένο πού πασχίζει μανιωδῶς νά γίνει κάποιος ἄλλος, ὁ Χριστός ἀπαντάει πώς «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστι». Ἡ μοναδική πηγή ἀνόθευτης καί ἀνεξάντλητης χαρᾶς, πηγάζει ἀπό μιά καρδιά πού εἶναι ἑνωμένη μέ τόν Χριστό.


Ἡ γιορτή του τίποτα
Τά ΜΜΕ ὁλημερίς ἀποθεώνουν τά καρναβάλια, ὅπως κάνουν καί γιά κάθε ἔθιμο πού ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό ἀξίες καί ἰδανικά, καί τόν φέρνει πιό κοντά στά ζωικά ἔνστικτα. Ὑπηρετοῦν μέ τόν τρόπο τους τήν κουλτούρα τῆς ἀποκτήνωσης. Οἱ ἀπόκριες, μιά λέξη πού πηγάζει ἀπό τό ρῆμα «ἀποκρεύω» (κάνω ἀποχή ἀπό τό κρέας), στή κοσμική νοοτροπία κατάντησε συνώνυμο τοῦ καρναβαλικοῦ πανηγυριοῦ πού ὄχι μόνο δέν ἐμπνέει τόν κόσμο νά νηστέψει, ἄλλα τόν ὠθεῖ στήν λατρεία τῆς ἀνθρώπινης σάρκας. Ἔχασαν οἱ λέξεις τήν σημασία τους, ὅπως καί οἱ ἄνθρωποι ἔχασαν τόν προσανατολισμό τους.


Τό καρναβάλι εἶναι ἕνα ἔθιμο πού συγκεντρώνει ὅλα τά φῶτα τῆς δημοσιότητας, ἀκριβῶς γιατί δέν στοιχίζει τίποτα σέ ὅποιον συμμετέχει σέ αὐτό. Δέν ἀποτίεις φόρο τιμῆς σέ μιά ἱστορική μνήμη. Δέν συγκρίνεις τό μηδαμινό ἀνάστημα σοῦ μπροστὰ σέ κάποιον ἥρωα, κάποιον ἅγιο, κάποιον εὐεργέτη. Δέν ἐξασκεῖς κάποια ἀρετή καί δέν ἀπευθύνεσαι σέ κάποιο ἰδανικό. Δέν ἀποκομίζεις κάποιο δίδαγμα πού θά σέ κάνει καλύτερο ἄνθρωπο.


Τό καρναβάλι εἶναι μιά γιορτή του τίποτα, γιατί εἶναι ἕνας φόρος τιμῆς στό ἐγώ, δηλαδή στό τίποτα. Γιορτάζεις ὑπνωτισμένος ἀπό τά πάθη καί νοιώθεις πώς δέν χρωστᾶς σέ κανέναν, δέν ἐνδιαφέρεσαι γιά κανέναν, δέν τιμάς,τιμᾶς κανέναν.


Ὅταν θά δοῦμε νά ἀραιώνουν τά καρναβάλια καί νά πυκνώνουν τά ἐκκλησιάσματα - καί δέν εἴμαστε μακριά ἀπό αὐτόν τόν καιρό - τότε μόνο θά μποροῦμε νά αἰσιοδοξοῦμε πώς μιά φωτεινή σελίδα θά ἔρθει γι' αὐτόν τόν τόπο. Μέχρι τότε, θά ἀναζητοῦμε τό τέλος αὐτῆς τῆς κοινωνικῆς κατρακύλας.
sportime
Ρωμαίικο οδοιπορικό