Ανακοίνωση του Άρδην
Η Χρυσή Αυγή βαδίζει πλέον προς τον φυσικό της χώρο, τον Κορυδαλλό. Και η αγόρευση του Κ. Πλεύρη, προς υπεράσπιση του Γιάννη Λαγού, ήταν εξόχως χαρακτηριστική του αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει η ναζιστική οργάνωση. Ακόμα και ο Έλληνας θεωρητικός του εθνικοσοσιαλισμού, τελικά, αποποιήθηκε κάθε πολιτικό ή ιδεολογικό κίνητρο, ζητώντας από το δικαστήριο αυστηρά ποινική προσέγγιση! Γι’ αυτόν, η Χρυσή Αυγή δεν είναι «πολιτικοί κρατούμενοι», όπως πήγε να ισχυριστεί ο Ηλίας Κασιδιάρης, συγκρίνοντας τον εαυτό του με τον… Κολοκοτρώνη! Ο ναζιστικός χαρακτήρας της οργάνωσης είναι τόσο εξόφθαλμος, και κυρίαρχος στις ίδιες τις επιλογές της –για παράδειγμα, η σειρά των δολοφονικών επιθέσεων εντασσόταν σε ένα σχέδιο «πραξικοπήματος των πεζοδρομίων», με τα τάγματα εφόδου να «ακονίζουν τις ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια»–, που ούτε η ίδια η οργάνωση ούτε εμβληματικές φυσιογνωμίες της ελληνικής ακροδεξιάς μπορούν να την υπερασπιστούν.
Αυτή η διάσταση καθιστούσε το φαινόμενο «Χρυσή Αυγή» εξαιρετικά χειραγωγήσιμο. Πριν καν αναδειχτεί στην κεντρική πολιτική σκηνή, η ύπαρξή της χρησιμοποιήθηκε συστηματικά στο πλαίσιο «υβριδικών» και βρώμικων πολιτικών και μεθοδεύσεων του κατεστημένου.
Δεν είναι τυχαίο ότι τώρα επανέρχονται στο φως της δημοσιότητας τα τεκμήρια εμπλοκής της στους πολιτικούς χειρισμούς και υπολογισμούς τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ. Όντως, ο Τάκης Μπαλτάκος –σύμβουλος του πρωθυπουργού, για να μην ξεχνιόμαστε– αποπειράθηκε να τους προσεγγίσει για να διερευνήσει την πιθανότητα «εξημέρωσης» του αντικοινοβουλευτικού θηρίου, σε μια προοπτική να στηθεί ένα α λα Ορμπάν μπλοκ σκληρής δεξιάς, απέναντι στην πόλωση που επιχειρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο ακραία μερκελικός, Μπάμπης Παπαδημητρίου, συνηγορούσε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, θα υιοθετήσει, ήδη από την εποχή που ήταν στην αντιπολίτευση, μια παρελκυστική τακτική σε σχέση με τη δίκη της Χρυσής Αυγής, για να βρει από αυτήν ανέλπιστη στήριξη: από την μεθόδευση για τη μη εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, που άνοιξε στο κόμμα τον δρόμο προς την εξουσία, μέχρι την κοινοβουλευτική έγκριση του δημοψηφισματικού τυχοδιωκτισμού του Τσίπρα, το νομοσχέδιο για τα κανάλια και άλλες περιπτώσεις ων ουκ έστιν αριθμός. Στο κάτω κάτω της γραφής, το ναζιστικό κόμμα πλαγιοκοπούσε την αντίπαλη ΝΔ και πολιορκούσε τις συντηρητικότερες μερίδες της βάσης της.
Σήμερα, λοιπόν, επιχειρείται να χρησιμοποιηθεί η Χρυσή Αυγή και μέσω της καταδίκης της ταυτίζοντας τη ναζιστική οργάνωση με ένα παλλαϊκό κίνημα που ζητούσε, και εξακολουθεί να ζητάει, κοινωνική δικαιοσύνη και πατριωτισμό. «Στη φυλακή η πάνω πλατεία», έγραφε το εξώφυλλο της εφημερίδας Πρώτο Θέμα, στις 11 Οκτωβρίου, ισχυριζόμενη λίγο πολύ πως οι πάνδημες λαϊκές κινητοποιήσεις στην πλατεία Συντάγματος υπήρξαν η μήτρα όπου επωάστηκε το «αβγό του φιδιού».
Έτσι, ένα μεγάλο λαϊκό ρεύμα, που στην ουσία εξέφραζε μια διάθεση καταδίκης ενός διεφθαρμένου και φθαρμένου πολιτικού συστήματος και όλων των παθογενειών του, συκοφαντείται ως το γενεσιουργό αίτιο του «απόλυτου κακού». Κι ας μην πάτησε ποτέ το πόδι της στις πλατείες η Χρυσή Αυγή, μια και εκείνη την εποχή επέλεγε να ασχοληθεί με τον Άγιο Παντελεήμονα της Αχαρνών, και τη δυνατότητα που της έδινε το αδιέξοδο των «ανοιχτών συνόρων» να ριζώσει για πρώτη φορά μέσα σε μια κοινωνική πραγματικότητα. Κι ας συμμετείχαν στις πλατείες πολίτες από όλα τα κόμματα, ακόμα και τη Νέα Δημοκρατία, μια και, μέχρι τα τέλη του 2011, η αντιμνημονιακή στάση του Αντώνη Σαμαρά επέτρεπε στη βάση της να συμμετέχει στις πλατείες.
Ακριβώς το ίδιο κάνει η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, και οι εφημερίδες του από την Αυγή μέχρι την Εφημερίδα των Συντακτών και το Ντοκουμέντο, χαρακτηρίζοντας χρυσαυγήτικα τα συλλαλητήρια καταγγελίας της Συμφωνίας των Πρεσπών όπως και την αντίθεση των Ελλήνων πολιτών στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση, με εμφανή στόχευση την ιδεολογική και πολιτική ποινικοποίηση κάθε πατριωτικής στάσης.
Γίνεται δηλαδή μια προσπάθεια, και από τις δυο πλευρές, να διασυρθούν αιτήματα και αξίες που στην πραγματικότητα βρίσκονται στα συνταγματικά θεμέλια της ελληνικής δημοκρατίας: Ο πατριωτισμός, η κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη, θεωρούνται λίγο ως πολύ ως εκφάνσεις ενός επικίνδυνου «πρωτοναζισμού». Και να μην υπήρχε, δηλαδή, η Χρυσή Αυγή, θα έπρεπε να την εφεύρουν ώστε να εμποδίσουν κάθε πιθανό αναπροσανατολισμό του ελληνικού πολιτικού συστήματος πέραν του εθνομηδενιστικής και παγκοσμιοποιητικής, σοσιαλφιλελεύθερης κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς.
Η χειραγώγηση του ναζιστικού φαινομένου έγινε εργαλείο στα χέρια μιας οργουελιανής προπαγάνδας που σκοπό είχε να απαξιώσει κάθε παρέκκλιση από το παγκοσμιοκρατικό δόγμα.
Γι’ αυτό και το εξώφυλλο του Πρώτου Θέματος αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας ολόκληρης σχολής αντιμετώπισης των μαζικών κινητοποιήσεων της δεκαετίας του 2010. Η είσοδος του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό παιχνίδι. μετά από δεκαετίες αποστράτευσης, απειλούσε το σύστημα της εξάρτησης και των νταβατζήδων εγκαινιάζοντας μια διαδικασία ουσιαστικής πολιτικής ανανέωσης στην Ελλάδα. Αυτή, σε μια πρώτη φάση, αποσοβήθηκε επιτυχώς από το ίδιο το κατεστημένο, που έσπευσε όχι μόνο να καταστείλει τις δημιουργικές δυνάμεις που ξεπήδησαν μέσα από τις κινητοποιήσεις της κοινωνίας, αλλά και να ελέγξει το ποιοι θα καρπωθούν πολιτικά τη δυναμική του.
Η τακτική είχε ως εξής: Ενισχύουμε τις χειρότερες δυνατές φιγούρες –ακόμα και βαλτές–μέσα στις λαϊκές κινητοποιήσεις ώστε να τις οδηγήσουν στη συνέχεια στον πιο θλιβερό εκφυλισμό τους: Σε κάθε εθνική κρίση, η Χρυσή Αυγή ταυτιζόταν με τους Αγανακτισμένους και την «πάνω πλατεία». Και όμως, την ίδια στιγμή, μεγάλα συγκροτήματα, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, προβεβλημένοι «αντισυστημικοί» δημοσιογράφοι και προφανώς πρεσβείες όλων των αποχρώσεων, επέλεξαν να πριμοδοτούν τις πιο δημαγωγικές και τυχοδιωκτικές δυνάμεις: Τα υποτιθέμενα ανατρεπτικά «σχέδια» περί δραχμής, που στην πραγματικότητα τα ήθελε ο… Σόιμπλε﮲ ο Βαρουφάκης που θα έλυνε τα προβλήματα της παγκόσμιας οικονομίας σε είκοσι μέρες﮲ και προπαντός ο Τσίπρας, ο «άσωτος υιός» της γερμανικής Ευρώπης, ο δήθεν αρνητής του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού που μεταβλήθηκε σε πουλέν της Μέρκελ, και ψυχρός εκτελεστής γεωπολιτικών συμβολαίων, όπως έκανε με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Και βέβαια ως έκφραση του «πατριωτισμού», ο Καμμένος και, ακόμα χειρότερα, η Χρυσή Αυγή.
Η τακτική αυτή άφησε όντως πίσω της «καμένη γη». Η εξέλιξη της οικονομικής, κοινωνικής και, εν τέλει, εθνικής κρίσης υπήρξε καταστροφική, ενώ τα πάντα μεταμορφώθηκαν στο αντίθετό τους: η κοινωνική αντίθεση στα εξοντωτικά προγράμματα λιτότητας και εκποίησης του εθνικού πλούτου οδήγησε σε μια κυβέρνηση που ολοκλήρωσε, αντί να εμποδίσει, τα σχέδια αυτά. Και το αίτημα για την πατριωτική συσπείρωση της κοινωνίας απέναντι στις υπαρξιακές απειλές που αντιμετωπίζει η χώρα εξετράπη συστηματικά προς τις πιο αποτρόπαιες φιγούρες, από τον Μιχαλολιάκο μέχρι τον Σώρρα. Έτσι θα πετύχουν τη ματαίωση κάθε προοπτικής ανανέωσης και την αναπαραγωγή των κατεστημένων εντός της πολιτικής ζωής του τόπου. Και την ίδια στιγμή θα ενισχύονται τα ερείσματα και οι προσβάσεις των ολιγαρχών, των πρεσβειών και των ξένων δυνάμεων.
Η μεταβολή του «αντισυστημικού» ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό συστημικό κόμμα, η εξαφάνιση των ΑΝΕΛ και των δραχμικών γκρουπούσκουλων, η συρρίκνωση των ψευδοαντιεξουσιαστών και προπαντός η καταδίκη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής θα μπορούσαν να κλείσουν αυτό τον κύκλο του αποπροσανατολισμού του λαϊκού σώματος. Να αποτελέσουν ένα ορόσημο για τη δημοκρατική, πατριωτική αναδόμηση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Θέτοντας τέλος και στην κυρίαρχη εμφυλιοπολεμική λογική που αποδυναμώνει τη χώρα, σε συνθήκες που απαιτείται η μεγαλύτερη δημοκρατική πατριωτική συσπείρωση.
Γι’ αυτό περάσαμε στη δεύτερη φάση: οι πολιτικές δυνάμεις, οι ολιγάρχες και οι πρεσβείες, που άλλοτε προώθησαν με τον πιο χυδαίο τρόπο την ενίσχυση των εμφυλιοπολεμικών δυνάμεων και καλλιεργούσαν την πιο ακραία σύγχυση στους κινητοποιημένους πολίτες, θέλουν τώρα να κλείσουν κάθε πιθανότητα θετικής μετεξέλιξης των εμπειριών της μνημονιακής δεκαετίας. Έτσι, οι «Αγανακτισμένοι» δεν ήταν οι Έλληνες που είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στη γερμανική αποικιοκρατία και τον τουρκικό νεο-οθωμανισμό αλλά ήταν είτε χρυσαυγίτες που δολοφόνησαν τον Φύσσα είτε κουκουλοφόροι που έκαψαν τους εργαζόμενους της Μαρφίν.
Εν τούτοις, πάρα τις προσπάθειές τους, οι Έλληνες αποκόμισαν πολλά από τη σκληρή εμπειρία της δεκαετίας που πέρασε.
Απορρίπτοντας τους κουκουλοφόρους και τους προσκυνημένους κάθε μορφής, είναι ακόμα εδώ. Και το έδειξαν στις κινητοποιήσεις για το Μακεδονικό. Το έδειξαν στη Λέσβο και τη Χίο υποχρεώνοντας την κυβέρνηση να αντισταθεί στα τουρκικά σχέδια στον Έβρο και στο Αιγαίο, το δείχνουν με τη στάση τους απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα. Και όσο και αν πασχίζουν να παρουσιάσουν τον ξεπουπουλιασμένο ΣΥΡΙΖΑ ως την απαραίτητη και αναγκαία μορφή του πολιτικού δίπολου, οι Έλληνες δεν δείχνουν να τους ακολουθούν παρά την έλλειψη εναλλακτικών πολιτικών σχημάτων.
Και ας είναι βέβαιοι ότι στο τέλος, παρά τις άοκνες προσπάθειές τους, δεν θα κατορθώσουν να εμποδίσουν την ανάδυση νέων πολιτικών δυνάμεων που να εκφράζουν αυθεντικά το λαϊκό σώμα και τις θελήσεις του. Πολιτικές δυνάμεις που θα ανταποκρίνονται στα διακυβεύματα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα: με τον τουρκικό επεκτατισμό να επιτίθεται στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, τα εσωτερικά αδιέξοδα, τον οικονομικό παρασιτισμό, την κρίση των μεσοστρωμάτων, την εκπαιδευτική και πολιτιστική καθίζηση της χώρας να γυρεύουν επιτακτικές απαντήσεις.
Γι’ αυτό και η Χρυσή Αυγή τους ήταν απαραίτητη. Αλλά θα τους λείψει από τη Βουλή χαιρετώντας τους από τον Κορυδαλλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου