Αὐτὰ εἶναι Χριστούγεννα

Τοῦ ἀρχιμανδρίτου πατρός Ἰακώβου Κανάκη

Στὶς μεγάλες πόλεις σημειώνεται ἡ ἀπόλυτη ἀντίθεση. Ζεστὴ ἀτμόσφαιρα στὰ μαγαζιὰ καὶ στὰ ἑστιατόρια καὶ ἔξω ἀπὸ τὶς πόρτες καὶ τὰ παράθυρά τους ἄστεγοι, νηστικοὶ καὶ παγωμένοι ἄνθρωποι. Χαμόγελα στοὺς ἀνέμελους  θαμῶνες τους καὶ ἔξω ἄνθρωποι ἀπογοητευμένοι σχεδὸν «ἡμιθανεῖς». Ἄνθρωποι ποὺ ἀναζητοῦν «τὸ πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων» καὶ ἄλλοι ποὺ εἶναι μόνοι τους «χριστοί», ἀλλὰ ἀόρατοι γιὰ τοὺς πρώτους. Μία κοινωνία μὲ τόσες ἀντιθέσεις, σὲ τέλεια σύγχυση, ποὺ αἱμορραγεῖ καὶ πλέον φαίνεται. Δὲν μπορεῖ νὰ κρυφτεῖ μὲ τίποτα. Ἔντονα πλέον τὰ σημάδια ποὺ γίνονται τραύματα μέρα μὲ τὴν ἡμέρα, μιᾶς κατὰ βάση πολύπλευρης πνευματικῆς κρίσης. Ὑπάρχει ὅμως μέσα σ’ αὐτὴν τὴν τεταμένη ἀτμόσφαιρα μία εὐκαιρία ἀκόμη ἐφέτος νὰ ἔρθουμε πιὸ κοντὰ στὰ Χριστούγεννα, νὰ τὰ βιώσουμε πραγματικά. Μία κίνηση, ἕνα βλέμμα, ἕνα νεῦμα σὲ ὅσους πάσχουν, ἀποτελεῖ τὴν μέγιστη ἐλεημοσύνη. Ἡ συμπαράσταση στὸν διπλανὸ ἄνθρωπο, σὲ κάθε ἄνθρωπο, ὁδηγεῖ στὰ Χριστούγεννα. 

Ἕνα ἐλάχιστο ἐνδιαφέρον πρὸς τὸν πλησίον καὶ ἀμέσως ἡ ψυχὴ ἐνεργοποιεῖται, ζωντανεύει, χαίρεται καὶ μπαίνει στὸ πραγματικὸ πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων. Τῶν Χριστουγέννων ὄχι μόνο τῶν παιδιῶν, ὅπως κάποιοι λένε, ἀλλὰ ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ κυρίως αὐτῶν ποὺ ἀναζητοῦν μία φάτνη. Ὄντως, ἑκούσια ἢ ἀκούσια, μία φάτνη ζητᾶ ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ ξαναγεννηθεῖ σὲ μία νέα κατάσταση, σὲ μία νέα κοινωνία, ὄχι ὅπως τὴν κατέστησαν οἱ πολλοὶ καὶ οἱ δυνατοὶ στὸ παρελθόν. Ὅλοι μία φάτνη ἀναζητοῦν ἀλλὰ συχνὰ μακριὰ ἀπὸ τὴν φάτνη ἐκείνη τῆς Βηθλεέμ. Ὅμως νὰ ποὺ ἡ προέκταση αὐτῆς τῆς ἱστορικῆς φάτνης δὲν περιορίζεται χρονικὰ καὶ τοπικά. 

Ἡ προέκταση ὑφίσταται καὶ σήμερα. Ἡ φάτνη τοῦ Χριστοῦ πάντοτε ἀναζητοῦσε καὶ ἀναζητᾶ αὐτοὺς ποὺ θὰ τὴν προτιμήσουν, ἄσχετα μὲ τὸ πότε καὶ τὸ πού ἔζησαν καὶ ζοῦν. Μία φάτνη ποὺ ἀφορᾶ σὲ κάθε ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ γεννήθηκε, ὅποια γλώσσα καὶ ἂν μιλάει, ποὺ ἀφορᾶ στὸ παρελθόν, στὸ παρὸν καὶ στὸ μέλλον. Αὐτὴν ἀναζητοῦν οἱ ἄνθρωποι γιατί γι΄ αὐτὴν εἶναι προορισμένοι. Θὰ λύγιζαν καὶ οἱ πιὸ σκληροὶ ἂν διάβαζαν, ἂν γνώριζαν, ἂν αἰσθάνονταν τὴν ἔνταση τῆς ἀγάπης μὲ τὴν ὁποία μᾶς ἀναζητᾶ ὁ Θεὸς ποὺ σπαργανώνεται «σήμερον».

Στήριξη ζητοῦν ἰδιαιτέρως οἱ ἄνθρωποι σήμερα περισσότερο ἀπὸ ποτέ. Τὰ σπιτικά τους καὶ οἱ καρδιὲς τους ζητοῦν ζεστασιὰ γιατί ἔχουν μεγαλύτερη παγωνιὰ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ ἔχουν οἱ ἄστεγοι τὸν χειμώνα.  Ἄνθρωπο ζητοῦν καὶ ἄνθρωπο δὲν ἔχουν. Ἀλήθεια ποιὸν νὰ λυπηθεῖς τέτοιες μέρες ἀλλὰ καὶ κάθε μέρα; Ἐκείνους ποὺ ζοῦν στὸ δρόμο ἢ ἐκείνους ποὺ ἔμειναν «ἄστεγοι» ἀγάπης καὶ ἐπικοινωνίας μέσα στὸ «ζεστό τους» σπίτι. Φαινόμενο στὶς μέρες μας ἡ ἀποξένωση, ἡ μοναξιὰ καὶ ἡ ἀπογοήτευση. Φαινόμενο καὶ ἡ τόση ἀδιαφορία.

Ἔρχονται Χριστούγεννα, ποὺ γιὰ τὸν καθένα τελικὰ σημαίνουν κάτι ἐντελῶς διαφορετικό. Χριστούγεννα εἶναι τὸ νὰ βγεῖς ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου. Χριστούγεννα σημαίνει δόσιμο καὶ ἂν ἔτσι τὰ ζήσεις, ζεῖς τὴν ἐσωτερικὴ πληρότητα καὶ αὐτὸ γίνεται κάθε φορᾶ ποὺ θὰ κινεῖσαι στὰ ὅρια τῆς προσφορᾶς γιὰ τὸν ἄλλον. Χριστούγεννα ἔρχονται, ἂς κάνουμε ὄχι τὸ δεδομένο ἀλλὰ μία ὑπέρβαση, τὸ κάτι παραπάνω καὶ τὸ διαφορετικό. Καὶ αὐτὸ βιώνοντάς το προσωπικὰ καὶ μυστικά. 

Ἂς βοηθήσουμε μὲ τρόπο μυστικό, κάποιον ποὺ μάθαμε ὅτι εἶναι μόνος τούτη τὴν χρονιά, ποὺ εἶναι στὸ νοσοκομεῖο, ποὺ πενθεῖ ἀπὸ τὸν θάνατο κάποιου ἀνθρώπου. Αὐτὸς ἂς γίνει γιὰ μᾶς Χριστούγεννα καὶ ὁ «καλός μας χρόνος». Δύο κορυφαῖες συναντήσεις ἂς γίνουν αὐτὰ τὰ Χριστούγεννα· μιὰ μὲ τὸν Ἐνανθρωπήσαντα Χριστὸ στὸ κοινὸ ἅγιο Ποτήριο καὶ ἄλλη μιὰ μὲ τὸν κάθε «χριστὸ» δίπλα μας. Αὐτὰ εἶναι ἀληθινά, πραγματικὰ Χριστούγεννα, ποὺ δὲν ἔχουν πολλὰ φῶτα ἀλλὰ τὸ «φῶς τὸ ἀληθινόν»!

Ε.ΡΩ.

Ρωμαίικο οδοιπορικό