Της Κύπρου.

Η Κυρά μας, η Παρθένη, μέσα στ΄όρος ήταν ξένη.
Σπήλαιον εκατοίκησε, παιδίον εγέννησε.
Στην πάχνη το έβαλε, ο βους το νάγλυψε.
Τριων ημερών εσύντυχε, τεσσάρων επαρπάτησε.
Εστάθη και είπε της:
- Μητέρα μου, Θεομητέρα μου, πώς κοιμάσαι, πώς περνάς,
πώς του ήλιου ηδεάσαι, πώς μοναχή περνάς;
- 'Οχι, γιε μου, Μονογένη, μήτε κοιμάμαι, μήτε ξυπνώ,
μήτε του ήλιου ηδεώμαι, μήτε μοναχή περνώ.
Έχω Πέτρον, έχω Παύλον, έχω δώδεκα αποστόλους
και Σταυρό στην κεφαλή μου κι Άγιο Πνεύμα στη ψυχή μου.
Αποκείθεν μου, αποδώθεν μου, τα φτερά του Αρχιστρατήγου
και κοιμούμε αμέριμνα.
Εψές όνειρο σε είδα πως σε τρέχαν οι Εβραίοιοι,
οι παράνομοι, οι σκύλλοι.
Πάνω σε πήραν, κάτω σε φέραν, στον Ιορδάνη ποταμό σε πιάσαν
στον Πιλάτον σ΄εδικάσαν.
Πέντε κάρφους σε καρφώσαν, δυο στα πόδια, δυο στα χέρια
κι ένα στο κεφάλαιο σου, καρδούλα μου
και έτρεξε τ΄άρχαντο σου αίμα.
Στραβοί ήταν εκεί κι εμβλέψασι, κουτσοί κι επερπατήσαν
και γέροι εκατό χρονών εσώσαν κι εβουρήσαν
πως αναστήθη ο Χριστός στον κόσμον το κηρύξαν.
Καληώρα του όπου το λαλεί τρεις φορές την ημέρα.
Πέφτει λαμπρό, δεν καίγεται μήτε νερό τον πέρνει.
Την ώρα του θανάτου του η Δέσποινα κοντά του,
η Δέσποινα με το κερί, Χριστός με το καντήλι
κι ο Μιχαήλ Αρχάγγελος με το επιτραχήλι.
Κακότυχοι αμαρτωλοί οπού΄ναι κολασμένοι,
που δεν παν' εις την εκκλησιά την ώρα που σημαίνει.
Βρίσκουν μεγάλην αφορμήν πως είν' αζουρωμένοι.
Μεγαλοδύναμος Θεός τ΄αδύνατα αγαπά τα
και καθαρή καρδιά θέλει και πάλι συγχωρά τα.
Τρελλογιάννης