Ρὲ πὼς περνάει ὁ καιρός! Προχθὲς
εὐχόμασταν «καλὴ Πρωτοχρονιὰ» καὶ σήμερα εὐχόμαστε «καλὸ
Πάσχα»! Ὁ χρόνος, πράγματι, «τρέχει» ἀλλὰ πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς πήραμε τὴν
ἀπόφαση νὰ τὸν ἐκμεταλλευτοῦμε
κάνοντας κάτι διαφορετικὸ τὸ ὁποῖο, ἴσως (ἴσως λέμε), μᾶς καλυτερεύσει
ὡς ἀνθρώπους;
Θέλω νὰ πῶ πὼς τόσα καὶ τόσα δοκιμάσαμε κατὰ τὴν διάρκεια τῆς μέτριας
ζωῆς μας,
γιατί νὰ μὴν δοκιμάσουμε στὸ κάτω κάτω καὶ κάτι τὸ οἰκεῖο μὲ ἀφορμὴ τὸ
φετινὸ
Πάσχα, μεσούσης τῆς οἰκονομοκοινωνικῆς κρίσης; Παράδειγμα, πολλοὶ ἀπὸ
ἐμᾶς
δοκιμάσαμε ἐξαντλητικὲς δίαιτες καὶ «διατροφὲς» ἀλλὰ σπάνια νηστεύσαμε.
Πολλοὶ ἀπὸ
ἐμᾶς ἀσχοληθήκαμε μὲ γιόγκα, ζὰ ζέν, φὲγκ σούι καὶ διαλογισμοὺς ἀλλὰ
σπάνια ἀποπειραθήκαμε
νὰ προσευχηθοῦμε. Πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τρέξαμε σὲ ψυχολόγους, σὲ ψυχιάτρους,
σὲ γιατροὺς
ἀλλὰ σπάνια ἐμπιστευτήκαμε ἕναν πνευματικὸ ἱερέα (καὶ τζάμπα, εεε).
Πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς
μιλᾶμε ἀκατάσχετα ἀργολογώντας-μπουρδολογώντας, «ξεβρακωνόμαστε» στὸ
φεϊσμπουκ,
στὸ σκάϊπ καὶ στοὺς κολλητούς μας ἀλλὰ ποτὲ δὲν σκεφτήκαμε νὰ κάνουμε
κάτι οὐσιαστικὸ
καὶ νὰ συνομιλήσουμε –ἐξομολογηθοῦμε ἐνώπιον ἐξομολόγου. Πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς
διαβάσαμε ἀπὸ Καζαντζάκη καὶ Γιαλὸμ μέχρι Λένα Μαντά, Λιακόπουλο καὶ
Ἄρλεκιν ἀλλὰ
δὲν διανοηθήκαμε νὰ ἀνοίξουμε, μπᾶς καὶ ξεστραβωθοῦμε, τὴν Καινὴ Διαθήκη
ἢ
κάποιο ἄλλο πατερικὸ κείμενο. Πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς σηκωνόμαστε τὸ πρωὶ γιὰ νὰ
πᾶμε
γιὰ γυμναστική, γιὰ καφέ, γιὰ δουλειά, γιὰ σκί, γιὰ ψώνια, γιὰ βόλτα,
τὸν...
σκύλο
γιὰ κατούρημα ἀλλὰ ποτὲ δὲν μᾶς πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλὸ νὰ διαθέσουμε ἐλάχιστο
χρόνο καὶ νὰ πᾶμε σὲ κάποιαν ἐκκλησία, μία Κυριακὴ στὶς τόσες, νὰ ποῦμε ἕνα «εὐχαριστῶ»
πρὸς τὸν Τριαδικὸ Θεὸ ἢ νὰ προσευχηθοῦμε γιὰ κάποιον δικό μας. Πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς
δικαιολογοῦμε τὰ ἀδικαιολόγητα, διυλίζοντας τὸν κώνωπα καὶ καταπίνοντας τὴν
κάμηλον, ἀλλὰ ἡ «ἠθική» μας καὶ ἡ «λογική» μας δὲν δικαιολογεῖ «τὰ τῆς ἐκκλησίας»
καὶ βάζει φρένο στὸ νὰ πλησιάσουμε τὴν Πίστη μας, ἔστω καὶ ἀπὸ περιέργεια, καθὼς
μᾶς φταῖνε οἱ «κατηχητικοῦρες μὲ τὶς κοτσίδες», οἱ «χοντροὶ παπάδες», οἱ «ἱερεῖς
ποὺ εἶναι ἀδερφές», τὰ «λαμόγια ποὺ βάζουν χέρι στὸ παγκάρι», οἱ «ἐπιτήδειοι ποὺ
κάνουν τοὺς μεγάλους σταυρούς», οἱ «συντηρητισμοὶ ποὺ εἶναι γιὰ ὀπισθοδρομικούς»,
ὁ «Ἄνθιμος Θεσσαλονίκης μὲ τὸ κήρυγμά του» καὶ ἄλλες προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις οἱ ὁποῖες,
στὴν οὐσία, αὐτο-δικαιολογοῦν τὶς ἀναστολές μας, αὐτο-ἀθωώνουν τὶς ἐνοχές μας, αὐτο-ἐπικροτοῦν
τὶς πρακτικές μας καὶ γενικῶς αὐτο-ἱκανοποιοῦν τὸν θηριώδη ἐγωισμό μας. Πάσχα ἔρχεται
μωρέ, κι ὄχι Γιουροβίζιον. Ἂς δοκιμάσουμε, ἔστω ἀπὸ περιέργεια, νὰ κάνουμε κάτι
διαφορετικὸ μετέχοντας στὸ ὅλο Θεῖο δράμα ἀλλὰ καὶ στὴν Ἀνάσταση ποὺ ἔρχεται,
μπᾶς καὶ «ἀναστηθοῦμε» συλλογικά…
Ἐφημ. ΄΄ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ΄΄, 1/4/15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου