ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ: ΠΩΣ ΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ

Θεόδοτος

Άρθρο του di Michael  Durnan (ο  τίτλος  και  τα  σχόλια στο τέλος, είναι του μεταφραστή, Ιωάννη Αυξεντίου.)

Τα Χριστούγεννα είναι η πιο σκοτεινή περίοδος του χρόνου, στη Βόρεια Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική. Σε εκείνα τα παγωμένα εδάφη, το δένδρο των Χριστουγέννων είναι ένα ισχυρό Χριστιανικό σύμβολο, ένα φως λάμπει μέσα στο χειμωνιάτικο σκοτάδι. Τα φύλλα του, πάντα πράσινα, ξαναζωντανεύουν τα χειμωνιάτικα τοπία μας, σκοτεινά και στείρα, σε μία στιγμή του χρόνου στην οποία τα δένδρα χωρίς φύλλα στέκονται γυμνά, έρημα και σκελετωμένα.



Πώς συνέβη τα κωνοφόρα, πεύκα και έλατα, να γίνουν αναγνωρίσιμα σύμβολα της Εορτής της Γεννήσεως του Χριστού;




Ένας Γερμανός πρίγκιπας του 19ου αιώνα.


“Σήμερα έχω δύο γιούς που ένοιωσαν μια ευχάριστη έκπληξη, εμπρός από το Χριστουγεννιάτικο δένδρο της Γερμανίας και τα λαμπερά κεριά του.”


Τα χριστουγεννιάτικα δένδρα έγιναν δημοφιλή στην Μεγάλη Βρετανία αφού ο Γερμανός σύζυγος της βασίλισσας Βικτώριας, ο πρίγκιπας Αλβέρτο, τα είχε εισαγάγει το 1841. Και αυτό που είχε εισαγάγει η Βασιλική οικογένεια έμελε να γίνει μία κοινωνική μόδα. Σύντομα, το Χριστουγεννιάτικο δένδρο κατέστη ένα απαραίτητο στοιχείο των Βρετανικών Χριστουγέννων. Ωστόσο, είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι ο πρίγκιπας Αλβέρτο, στην πραγματικότητα, έκλεινε τον κύκλο της βασιλικής ιστορίας του Χριστουγεννιάτικου δένδρου. Διότι, ήταν ένας Άγγλος αυτός που δώρισε μια φορά στον γερμανικό λαό το δένδρο των Χριστουγέννων.



Ένας μοναχός στον παγωμένο βορρά.





Απεικόνιση ανθρωποθυσίας στο Θεό Όντιν
Ήταν ένας Βενεδικτίνος μοναχός του 8ου αιώνα, ο Άγιος Βονιφάτιος από το Κρέντιτον (τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 5 Ιουνίου), του αγγλοσαξονικού βασιλείου του Ουέσσεξ, που έφερε πρώτος το Ευαγγέλιο στα γερμανικά φύλα της βορείου Ευρώπης.


Σε αντίθεση με τους αγγλοσάξονες γερμανούς της Αγγλίας, οι γερμανικές φυλές της βόρειας ηπειρωτικής Ευρώπης ήταν ακόμη παγανιστικές. Λάτρευαν τον Οντίν και τον Θωρ-θεοί του βορρά αρχαίοι και άγριοι. Μία από τις πιο άγριες όψεις της θρησκευτικής βόρειας γερμανικής παράδοσης, ήταν η ανθρωποθυσία για τον εξευμενισμό των θεών-ιδιαίτερα του Οντίν, του βασιλιά των θεών, και του Θωρ, του θεού της βροντής.


Στην Αγγλία, ο Βονιφάτιος γνώριζε ότι ο εκχριστιανισμός είχε καταστείλει τις πιο βίαιες όψεις της αγγλοσαξονικής πολεμικής παράδοσης. Γνώριζε επίσης ότι το είχε καταφέρει, επικαλούμενος τα καλύτερα στοιχεία της. Ο Βονιφάτιος πίστευε ότι θα μπορούσε να πει το ίδιο για τα ξαδέλφια του τους γερμανούς, και ήταν αποφασισμένος να θέσει τέλος σε αυτή την βάρβαρη πρακτική, όταν ξεκίνησε την αποστολή του με τις γερμανικές φυλές.




Μια αρχαία βελανιδιά γεμάτη αίμα.


Σύμφωνα με το θρύλο, ο Βονιφάτιος είχε ενημερωθεί από τις φυλές σχετικά με το πότε είχε σχεδιαστεί η επόμενη θυσία, για να την αποτρέψει προσωπικά. Συγκέντρωσε μία ομάδα μοναχών του γύρω από την βελανιδιά που θεωρείτο ιερή στην Σκανδιναβική μυθολογία. Αυτή ήταν ο τόπος της αιματοχυσίας, όπου οι φυλές των Αλεμάνων πραγματοποιούσαν τις ανθρωποθυσίες τους.


Το θύμα της θυσίας, ένα κοριτσάκι, ήταν ήδη έτοιμο, δεμένο στην βελανιδιά, αλλά πριν δοθεί το μοιραίο κτύπημα, ο Βονιφάτιος άρπαξε το τσεκούρι από τα χέρια του δήμιου. Ο Βενεδικτίνος μοναχός σπάει τις αλυσίδες που έδεναν το κοριτσάκι, των οποίων οι κρίκοι άνοιξαν κάτω από τα κτυπήματα της κοφτερής λεπίδας. Απελευθέρωσε το κοριτσάκι και μετά, γύρισε το τσεκούρι του προς την ιερή βελανιδιά.


Όταν ο μοναχός άρχισε να κτυπά τον κορμό, οι παρευρισκόμενοι έμειναν έκπληκτοι, πολύ εμβρόντητοι για να κινηθούν ενώ εκείνος συνεχίζει να επιφέρει κτυπήματα. Η βελανιδιά έπεσε στο έδαφος χωρίς να προκαλέσει ζημιά, σε μία σιωπή που δεν προοιώνιζε τίποτα το θετικό.


Προς έκπληξη των άοπλων μοναχών, οι άγριοι Αλεμάνοι έπεσαν στα γόνατα γεμάτοι τρόμο. Προβλέποντας την οργή των θεών τους για αυτή την ιεροσυλία, τα μέλη της φυλής ήταν βέβαια ότι ο Βονιφάτιος θα χτυπηθεί από μία ακτίνα του σφυριού του Θωρ, που ονομάζεται "Μγιόλνιρ".




Ένα νέο δένδρο.


Ατάραχος, ο Βονιφάτιος έσπασε την σιωπή. Μεγαλόφωνα, διέταξε τα μέλη της φυλής που ήταν γονατισμένα, να κοιτάξουν προσεκτικά την βάση της κομμένης βελανιδιάς. Εκεί, ανάμεσα στις ρίζες του δένδρου, έβγαινε από το έδαφος ένα νεαρό έλατο, ψηλό έως το γόνατο.


Ο Βονιφάτιος εξήγησε ότι ο Οντίν, ο Θωρ και οι άλλοι θεοί είχαν πέσει μαζί με την βελανιδιά, αλλά ο Θεός του Βονιφάτιου ήλθε για να φέρει σε αυτούς εκείνο το μικρό δένδρο που δεν χάνει ποτέ τα φύλλα του και είναι γεμάτο ζωή, ακόμη και μέσα στον βαρύ χειμώνα. Τους είπε, ότι τα φύλλα των ελάτων δείχνουν πάντα τον ουρανό, και ότι τα αειθαλή φύλλα αυτού του δένδρου, θα πρέπει να τους θυμίζουν ότι η αγάπη του τρισυπόστατου Θεού για αυτούς ήταν αιώνια.


Τα πρώτα Χριστούγεννα μετά από αυτό το συμβάν, ο Βονιφάτιος τοποθέτησε ένα έλατο στο εσωτερικό της εκκλησίας , ως σύμβολο της αιώνιας αγάπης του Χριστού.


Χάρη στις προσπάθειες του Βονιφάτιου, οι γερμανικές φυλές ασπάστηκαν τον χριστιανισμό. Ο Βονιφάτιος, που είχε γίνει επίσκοπος του Μάιντς, ίδρυσε αργότερα ένα μοναστήρι Βενεδικτίνων στην Φούλντα. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της μακράς ζωής του στην Γερμανία, της οποίας αγάπησε τον λαό, καθιερώνοντας τον χριστιανισμό. Ήταν ήδη γέρος όταν μαρτύρησε προσπαθώντας να φέρει τον Χριστό στα νησιά Φρίσλαντ, στις Κάτω Χώρες, στις 5 Ιουνίου του έτους 754.


Για να απαλειφθεί από τον αρχαίο κόσμο ο παγανιστικός μεταφυσικός νόμος της θυσίας του αίματος, χρειάστηκε η θυσία του αίματος του Θεανθρώπου.


Σχόλια:


Η εποχή του Βονιφάτιου πέρασε, και μαζί με αυτήν χάθηκε από τις βόρειες χώρες, το πρώτο Χριστιανικό μήνυμα: ο παγερός προτεσταντισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος στα παγωμένα εδάφη του βορρά. Εκεί, γέννησε τον καπιταλισμό και την ιδέα μιας ''ανώτερης κάστας εκλεκτών'' (WASP), που ''δικαιούται'' να κυριαρχεί πάνω στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή η κάστα ''εκλεκτών'' με το πέρασμα του χρόνου, έχασε τον θρόνο της εξαιτίας μίας άλλης ''εξ ανατολών κάστας εκλεκτών'', που τώρα καθοδηγεί τον κόσμο.
Ας ελπίσουμε, ότι όπως το νεαρό έλατο ξεφύτρωσε μέσα από την κομμένη βελανιδιά, έτσι και ο αυθεντικός Χριστιανισμός να ξαναφυτρώσει στις χώρες του βορρά.

Κάσπαρ Ν. Φριντριχ, Ο Σταυρός στο δάσος