Παρελάση ὑπερηφάνειας ἢ αὐτοαφανισμός;

Γράφει ὁ Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ὁπωσδήποτε δὲν ἦταν κι αὐτὸ τυχαῖο, ἀφοῦ τίποτε στὴ ζωή μας δὲν ἔρχεται “εἰκή καὶ ὡς ἔτυχεν”. Καὶ τὸ σημειώνω αὐτὸ διότι καθὼς μία των περασμένων ἡμερῶν σκεπτόμουν τὶς σύγχρονες κοινωνικὲς πληγὲς ποὺ μαστίζουν τὸν κόσμο ὁλόκληρο, καὶ καθὼς ἔπεσε ὁ κονιορτὸς τῶν “περιέργων” παρελάσεων στὴν πρωτεύουσα καὶ στὴν συμπρωτεύουσα, ἔλαβα μιὰ ἐπιστολή. Μιὰ συγκλονιστικὴ ἐπιστολή, ὅπως καὶ οἱ ἴδιοι θὰ διαπιστώσετε στὴν συνέχεια, ἀπὸ μία πολὺ πονεμένη ψυχή. 

Καθὼς διάβαζα τὰ ὅσα ὄντως ρεαλιστικὰ καὶ μὲ θλίψη μου ἔγραφε (φαντάζομαι πὼς οἱ ὀφθαλμοὶ θὰ εἶχαν μεταβληθεῖ σὲ πηγές...), μὲ βασάνιζε ἡ σκέψη ἐὰν θὰ μποροῦσα, κάποιες τουλάχιστον θέσεις καὶ σκέψεις ποὺ ἔχει ἀποτυπώσει, ἀνωνύμως νὰ τὶς κοινοποιήσω. Ἀπὸ τὴν ἀμηχανία ὅμως μὲ ἔβγαλε τὸ ὑστερόγραφο ποὺ ἀκολουθοῦσε καὶ μοῦ παρέχει τὴν ἄδεια: “...Ἐὰν θέλετέ (μου γράφει) μπορεῖτε νὰ ἐπιλέξετε ὅποια σημεῖα νομίζετε ἀπὸ τὰ γραφόμενά μου, ὥστε νὰ μάθουν καὶ ἄλλοι κάποια πράγματα. Γνωρίζω ὅτι θὰ τὸ θέλατε.  Μπορεῖτε νὰ τὸ πραγματοποιήσετε”. 

Μετὰ λοιπὸν ἀπὸ αὐτὸ τὸ “πράσινο φως” πού μου ἄναψε ὁ ἀποστολέας τοῦ κειμένου, θεωρῶ ὅτι πρέπει νὰ παρουσιαστοὺν κάποιες τουλάχιστον πτυχὲς ποὺ ἀποκαλύπτουν τὸ δράμα ὁρισμένων ψυχῶν. Ἢ μᾶλλον αὐτῶν τῶν ὑπάρξεων ποὺ γυρεύουν νὰ βροῦν μιὰ “σανίδα σωτηρίας” ἔστω καὶ στὶς  τόσο διαφημιζόμενες νεόκοπες αὐτὲς παρελάσεις. 

Γράφει λοιπὸν μεταξύ των ἄλλων: 

 “...Κατορθώσαμε, καὶ σᾶς τὸ τονίζω αὐτό, τὸ ὅτι κατορθώσαμε, νὰ βγοῦμε στοὺς δρόμους καὶ νὰ δείξουμε τὸ ποιοὶ εἴμαστε. Τώρα πλέον δὲν κρυβόμαστε οὔτε διατρέχουμε κάποιον κίνδυνο ἀπὸ τὴν ¨ὑγιῆ κοινωνία¨. Τώρα, ὄχι μόνο δὲν θὰ μᾶς ρίξουν στὸ ¨πῦρ τὸ ἐξώτερον¨ οἱ καθὼς πρέπει, ἀλλὰ ἀφοῦ παγιώθηκε ἡ παρέλασή μας μὲ τὴ συνδρομὴ τῶν Δήμων καὶ τῆς ἴδιας τῆς Πολιτείας, τὸ θέαμα αὐτὸ θὰ ἐπαναλαμβάνεται ¨ἐπηυξημένως καὶ βελτιωμένως¨, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ στὸ κέντρο τοῦ Τὲλ Ἀβίβ. Σὲ μιὰ παρέλαση – ἐκδήλωση ποὺ συμμετέχουν gay ἂπ΄ ὅλο τὸν κόσμο...”.

 “...Βέβαια ἐσεῖς ἐκπλήσσεστε ἂπ΄ ὅλα αὐτά. Ὅμως πιστεύω ὅτι ἀρχίζετε νὰ καταλαβαίνετε ὅτι αὐτὰ ἀποτελοῦν μόνο τὴν ἀρχή... Καὶ φυσικὰ ὅσοι ἔχουν οἰκογένεια καὶ μικρὰ παιδιὰ ἀνησυχοῦν (καὶ μὲ τὸ δίκιο τοὺς βεβαίως οἱ ἄνθρωποι), ἀφοῦ τὰ ὅσα συμβαίνουν καὶ ἐπιπλέον σχεδιάζονται στὸ θέμα αὐτό, ξεπερνοῦν καὶ τὴν πιὸ τολμηρὴ φαντασία...”.

 “...Καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ σᾶς ὁμολογήσω πὼς ὅταν διοργανώσαμε τὴν φιέστα μας, περιμέναμε ἂν ὄχι ἕναν ¨σεισμό¨, τουλάχιστον μιὰ δυναμικὴ διαμαρτυρία ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος ποὺ καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι οἱ διοργανωτὲς νιώσαμε θετικὴ ἔκπληξη ὅταν διαπιστώσαμε ὅτι οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας δὲν κινήθηκαν, παρὰ ἐλάχιστοι ἀπὸ δική τους πρωτοβουλία καὶ ἐντελῶς ἀνοργάνωτα... Φυσικὰ σὲ ἄλλη εὐκαιρία ἔχω νὰ σᾶς γράψω πολλὰ γιὰ τὸ θέμα αὐτό, ποὺ οὔτε καν διανοεῖστε. Δηλαδὴ περὶ τῆς σιγῆς τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ δὲν εἶναι ὅπως κάποιοι νομίζουν μιὰ τακτικὴ ποιμαντικῆς, ἀλλὰ μιὰ σιωπὴ ὅπου σέρνει πίσω της σιδηρόδρομο ἐνοχῆς...”.

 “...Ὅμως αὐτὸ ποὺ διέφυγε απ΄ ὅλους σας (ἐλάχιστοι ἴσως τὸ ἀντιλήφθηκαν), εἶναι ὅτι τὰ ὅσα ἔλαβαν χώρα δὲν ἔγιναν γὶ΄ αὐτὸ ποὺ νομίζετε καὶ ποὺ πέρασε πρὸς τὰ ἔξω. Ὅλα αὐτὰ δηλαδὴ δὲν ἔγιναν πρὸς διαφήμιση τῶν θέσεών μας καὶ τοῦ ἐκκεντρικοῦ τρόπου ζωῆς μας (αὐτὸ ἄλλωστε ὅλοι το γνωρίζουν ¨ἀπὸ ἡμερῶν ἀρχαίων”), ἀλλὰ γιὰ κάτι ποὺ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι οὔτε ποὺ τολμοῦμε νὰ τὸ συζητήσουμε. Καὶ ὅμως, ὅσο περισσότερο παίζουμε τὸ κρυφτούλι, τόσο καὶ περισσότερο αὐτὸ ἐκδηλώνεται στὴν ψυχή μας. (Μάλιστα, ἔχουμε καὶ ἐμεῖς ψυχὴ καὶ τὸ σκεπτόμαστε τοῦτο ἂν ὄχι περισσότερο ἀπὸ ἐσάς, τουλάχιστον περισσότερο ἂπ΄ ὅσο νομίζετε)...”.

 “...Φαντάζομαι τώρα ὅτι μετὰ ἀπὸ ὅσα σᾶς ἀνέφερα ἤδη καταλάβατε τί ἐννοῶ. Ὅτι μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς πολύχρωμες παρελάσεις δὲν θέλουμε τόσο νὰ καταλάβετε ἐσεῖς (ἀλλὰ ποῦ νὰ καταλάβετε ἐσεῖς), ὅσο το νὰ πιστέψουμε ἐμεῖς ἐπιτέλους ὅτι ὁ τρόπος ζωῆς μας εἶναι ¨φυσιολογικός¨...”.

 “...Ἀλλὰ ξέρεις τί εἶναι φίλε μου νὰ σὲ ἔχει ¨ἀποδεχτεὶ¨ τελικὰ καὶ ἡ οἰκογένειά σου (ἡ ὁποία σημειωτέον ἔρχεται πάντοτε τελευταία νὰ μάθει καὶ νὰ ἀποδεχτεῖ τὸ κουσούρι σου), νὰ φαίνεται ὅτι σὲ δικαιολογοῦν οἱ γονεῖς σου καὶ τὰ ἀδέλφια σου (τὰ ὁποῖα, τὸ βλέπεις στὰ μάτια τους ὅτι τρέμουν σὰν ἀγκαλιάζεις τὰ μικρά σου ἀνιψάκια. ¨Θεέ μοῦ, μοῦ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀντέξω τὸ βλέμμα τῆς μητέρας μου καὶ τοῦ μικροῦ μου ἀνιψιοῦ, ποὺ κάθε φορᾶ λὲς κι ὅτι αἰσθάνεται πὼς κάτι ἔχει συμβεί¨). Ξέρεις λοιπὸν τί εἶναι νὰ σὲ ἔχει ἀποδεχτεῖ ὁ κοινωνικός σου περίγυρος καὶ ὁ χῶρος ἐργασίας στὸν ὁποῖο καθημερινῶς ἐπὶ ὧρες βρίσκεσαι, νὰ σὲ ἔχει ἀποδεχτεῖ ὁλόκληρος ὁ κόσμος, ἀκόμα καὶ κάποιοι νὰ σὲ τιμοῦν γιὰ τὴν ἰδιαίτερή σου ¨σεξουαλικὴ ἔκφραση¨ καὶ ἐσὺ ὁ ἴδιος νὰ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποδεχθεῖς τὸν ἑαυτό σου; Καὶ τὸ ἀκόμα χειρότερο εἶναι το νὰ γνωρίζεις ὅτι ποτὲ δὲν θὰ γίνει αὐτό. Πεῖτε μου σᾶς παρακαλῶ, μπορεῖ νὰ ὑπάρξει στὸν κόσμο μεγαλύτερο δράμα ἀπὸ τοῦτο; Καὶ ὅσο οἱ ἄλλοι προσπαθοῦν νὰ σοῦ δείξουν ¨ἀγάπη¨ καὶ ¨ἀποδοχὴ¨ τόσο ἐσὺ ὁ ἴδιος νὰ τρελαίνεσαι. Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μεγαλύτερο μαρτύριο ἀπὸ αὐτό... Δὲν ξέρω ἂν ὑπάρχει κόλαση στὴν ἄλλη ζωή, ἐμεῖς πάντως τὴν ζοῦμε τὴν κόλαση σὲ τούτη τὴ ζωή. Μιλᾶμε γιὰ μαρτύριο ποὺ ἡ λέξη φρίκη, μετὰ τὶς ¨ὄμορφες στιγμές¨ δὲν ἀποδίδει ἀπολύτως τίποτε...”.

 “...Μετὰ τὴν ¨παρέλαση¨, μιὰ παρέα ἀπὸ τὰ παιδιὰ διαφόρων ¨ἀπελευθερωμένων ἀποκλίσεων¨ ποὺ λάβαμε μέρος, καθίσαμε σὲ μιὰ καφετέρια στὴν παραλία, κοντὰ στὸν Λευκὸ Πύργο. Ἐ λοιπόν, ἕνας ἀπὸ τὴν παρέα ποὺ ἔχει γνωρίσει τὰ πάντα, καθὼς ἀπολάμβανε τὸν frappe του, οἰονεῖ μονολογώντας, εἶπε κάτι ποὺ ἐξέφρασε ὅλους μας. Ἀναρωτιέστε πάτερ μου τί εἶπε ὁ φίλος μας; Διαβάστε λοιπὸν καὶ φαντάζομαι πὼς δὲν θὰ ὑπάρξει ψυχὴ ποὺ ἐὰν τὸ μάθει θὰ παραμείνει ἀσυγκίνητη. Εἶπε λοιπόν: ¨Αὐτὴ ἡ παρέλαση θὰ ἔπρεπε νὰ γίνει ἔστω κι ἂν δὲν ὑπῆρχε κανένας ἄνθρωπος νὰ μᾶς δεῖ ἢ ἔστω κι ἂν ὅλοι ἦταν ὅπως ἐμείς¨! Δὲν ξέρω ἐὰν καταλάβατε κάτι ἀπὸ τὴν τόσο δραματικὴ αὐτὴ φράση τοῦ φίλου μας, ποὺ ἀποκαλύπτει τὴν ἀγωνία μας γιὰ νὰ παραδεχτοῦμε τὸν ἑαυτό μας. Ἐγὼ ὅμως συγκλονίστηκα καὶ εἶδα ἀρκετὰ ζευγάρια ματιῶν τῆς παρέας νὰ νοτίζουν, ποὺ γιὰ νὰ μὴν γίνουμε ἀντιληπτοί, ἀμέσως λὲς καὶ ἔπεσε σύνθημα, ὅλοι φορέσαμε τὰ γυαλιὰ ἡλίου γιὰ καμουφλάζ...”.

 “...Λοιπὸν νομίζετε πῶς δὲν ξέρουμε τί μᾶς γίνεται; Ἢ ὅτι ἀγνοοῦμε τοὺς νόμους τῆς φύσεως ἢ ὅτι γεννηθήκαμε ἔτσι; Ὄχι δά, κάποτε κι ἐμεῖς χαιρόμασταν τὴ ζωὴ μας ὅπως καὶ ὅλοι οἱ φυσιολογικοὶ ἄνθρωποι ποὺ ἀκριβῶς γὶ΄ αὐτὸ δὲν θεωροῦν ὅτι τὸ αὐτονόητο, τὸ φυσιολογικὸ δηλαδὴ πὼς θὰ πρέπει νὰ τὸ προβάλουν ὡς φυσιολογικό. (Τὸ φυσιολογικὸ δὲν ἔχει ἀνάγκη διαφημίσεως μὲ ἐκδηλώσεις καὶ παρελάσεις ποὺ χρηματοδοτοῦνται μάλιστα ἀπὸ τὰ Δημοτικὰ καὶ  Δημόσια ταμεῖα)...”.

 “...Ἐκεῖνο πάντως ποὺ μᾶς κάνει νὰ ἀηδιάζουμε περισσότερο ἀπὸ ὁποιοδήποτε πράγμα στὴ ζωή μας, εἶναι ὅτι κάποιοι παράγοντες μᾶς πλησιάζουν καὶ ἀρχίζουν νὰ μᾶς κολακεύουν καὶ ὄχι μόνο. Καὶ γιατί αὐτό; Προφανῶς γιὰ πολιτικὰ ὀφέλη ἐὰν βρίσκονται στὸν χῶρο τῆς πολιτικῆς ἢ γιὰ ἄλλους λόγους πολὺ προφανεῖς... ἔστω κι ἂν ἐμεῖς κάνουμε ὅτι δὲν καταλαβαίνουμε, πάντως ὅμως τοὺς ἐκμεταλλευόμαστε ¨ἕως κεραίας¨... Δὲν εἴμαστε καθόλου χαζοὶ καὶ ἀνόητοι. Ἀμέσως κατανοοῦμε  μὲ τί εἴδους διαθέσεις μᾶς πλησιάζουν καὶ πῶς θέλουν νὰ μᾶς χρησιμοποιήσουν κάποιοι ¨ἀξιοπρεπεῖς κύριοι καὶ κυρίες¨ γιὰ τὸ ¨καλό της κοινωνίας¨, τονίζοντας τὰ δικαιώματά μας καὶ τὸν super φυσιολογικὸ τρόπο ζωῆς μας...”.

 “...Ἄλλωστε δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ κάνουν καὶ διαφορετικὰ ἀφοῦ κι ἐμεῖς δὲν βαδίζουμε ¨ξυπόλυτοι ἐπάνω στ΄ ἀγκάθια¨, δεδομένου ὅτι ὅπως ἤδη σᾶς τόνισα γνωρίζουμε πρόσωπα καὶ πράγματα σ΄ ὅλους τους χώρους καὶ ἀκόμα διότι ¨κόρακας κοράκου μάτι δὲν βγάζει¨, καὶ νομίζω πὼς συμφωνεῖτε μαζί μου...”.

 “...Φοβοῦμαι λοιπὸν ἀγαπητέ μου πάτερ πὼς ὅσες ἀποδοχὲς κι ἂν μᾶς προσφέρουν καὶ ὅσες ¨παρελάσεις ὑπερηφάνειας¨ μᾶς χρηματοδοτήσουν, τελικῶς δὲν θὰ μᾶς βοηθήσουν οὔτε στὸ ἐλάχιστο νὰ ἀποδεχθοῦμε αὐτὸ ποὺ ἐσεῖς ἁπλῶς τὸ ὀνομάζετε ¨πάθος¨, ἐμεῖς ὅμως μεταξὺ μας τὸ ἀποκαλοῦμε κόλαση. Καὶ ἃς γράψω καὶ τοῦτο, ὅσο περισσότερο βυθίζεται κανεὶς στὴν προσωπική του κόλαση, τόσο καὶ περισσότερο ¨νομίζει¨ ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ λυτρωθεῖ...”.

 “...Δὲν γνωρίζω τελικῶς τί θὰ γίνει μὲ μένα, πραγματικὰ δὲν γνωρίζω, ἀλλὰ θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ σᾶς ἐξομολογηθῶ ὅτι κατὰ τὰ ξημερώματα, ὅταν ἐπέστρεψα στὸ σπίτι, ξέρετε τί ἔκανα; Πῆγα στὸν μεγάλο μου καθρέφτη καὶ γιὰ πρώτη φορὰ τόλμησα νὰ φτύσω τὸν ἑαυτό μου... Λέτε αὐτὸ νὰ σημαίνει τίποτε; Δὲν ξέρω, ἀλλὰ ἡ κίνηση αὐτὴ μὲ ἔκανε νὰ δῶ μέσα ἀπὸ τὴ θολούρα τῆς ¨πολυχρώμου παρελάσεως¨, τὸν ἑαυτό μου. Ἀστραπιαία τότε θυμήθηκα, ὅταν στὸ λύκειο ἀκόμα ἀγωνιζόμουν γιὰ κάποια ἰδανικὰ (ὅσο κι ἂν αὐτὸ σας φαίνεται παράξενο) καὶ ἔθετα κάποιους στόχους στὴν πορεία τῆς ζωῆς μου. Ἦταν τότε ποὺ ὁ μακαρίτης πατέρας μου, (φιλόλογος γάρ), μοῦ ἀνέλυε τοὺς στίχους τοῦ ¨τραγικοῦ ταλαντούχου¨, ὅπως τὸν χαρακτήριζε, Λαπαθιώτη... 

“Κι ἐμεῖς, ἕνα πρωί, εἴχαμε κινήσει,

  μὲ μάτια ποὺ τὰ φλόγιζε ἡ χαρὰ

  κι ὅλοι γεροὶ καὶ ἀγέρωχοι σὰν Κροῖσοι,

  -μὰ τὰ μεσάνυχτα εἴχαμε γυρίσει,

  μὲ καταματωμένα τὰ φτερά...”.

 “...Τὸ μόνο βέβαιο πάντως εἶναι ὅτι εἴτε μᾶς ἀποδεχτεῖ εἴτε ὄχι ἡ κοινωνία, ἐμεῖς τελικῶς δὲν θὰ κατορθώσουμε ποτὲ νὰ ἀποδεχθοῦμε τὸν ἑαυτὸ μᾶς ὅπως τὸν ¨μεταλλάξαμε¨ καὶ τὸν καταντήσαμε, καὶ αὐτὸ δυστυχῶς ἢ ἴσως εὐτυχῶς εἶναι καὶ τὸ μεγάλο μας δράμα ἢ ἡ κάποια ἐλπίδα...”.

 “...Ἴσως καὶ τοῦτος ὁ λόγος μου, ἴσως φανεῖ παράξενος, ἀλλὰ ἡ ἀποδοχή μας ἀπὸ τὴν κοινωνία δὲν ἀποκαλύπτει μόνο το τραγικὸ κατάντημα τῆς ἴδιας τῆς κοινωνίας (παρὰ τὶς φιλολογίες, τὰ χρώματα καὶ τὰ ἀρώματα), ἀλλὰ ἔχει καὶ τὴν ἄλλη ὄψη. Τὴν ¨ἀποδοχὴ¨ σᾶς τὴν ἐκλαμβάνουμε ὡς τελεία περιφρόνηση. Καὶ αὐτὸ ξέρετε μᾶς κοστίζει καὶ μάλιστα πολύ. Ἀντιθέτως, ἡ κακιὰ ἄρνηση μὲ ἀκραίους χαρακτηρισμοὺς γιὰ τὰ πρόσωπά μας καὶ οἱ ὕβρεις ποὺ κάποιοι ¨ἀμύντορες¨ μᾶς ἐκτοξεύουν, ὡς ἀποτέλεσμα ἔχουν το νὰ ¨ὑποστασιοποιείται¨ στὴ συνείδησή μας ἔστω καὶ ψευδεπίγραφα ὁ τρόπος ζωῆς μας, διότι ἐπιτέλους κάποιοι ἀσχολοῦνται μαζί μας. Καὶ ἃς προσθέσω καὶ τοῦτο ποὺ θὰ πρέπει νὰ γνωρίζετε. Τὸ μόνο ποὺ ¨φοβάται¨ ἀλλὰ καὶ ποὺ λαχταρᾶ ὅποιος ἐπιμένει σ΄ αὐτὴ τὴ δική μας ἐπιλογή, εἶναι ἡ πραγματικὴ ἀγάπη, τὸ ἐνδιαφέρον καὶ ἡ εἰλικρινὴς συγχώρεση...”.

 “...Βλέπετε συμβαίνει τοῦτο τὸ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετο στὴ ζωή μας. Ἀπὸ τὴ μιὰ διψᾶμε τὴ πραγματικὴ ἀγάπη καὶ τὴν συγχώρηση καὶ ἀμέσως μετά, ἀπὸ τὴν ἄλλη ζητᾶμε τὴν ἀντίδραση γιὰ νὰ ριζώσουμε ἐπιπλέον στὴν ¨ὑπερηφάνεια μας¨ μὴ τυχὸν καὶ ξεφύγουμε ἀπὸ τὸ ¨σισύφειον δράμα μας¨”.

 “...Μέσα στὴ μοναξιά μου διερωτῶμαι. Μήπως τελικὰ ἡ πολύχρωμη παρέλαση ἀποδειχθεῖ ¨Πύρρειος νίκη¨ γιὰ τὸν χῶρο μας, κάτι δηλαδὴ ποῦ ἤδη τὸ βιώνουμε;”....

Αὐτὰ φίλοι μου ἐπέλεξα  νὰ σᾶς μεταφέρω ἀπὸ τὴν ὄντως δραματικὴ καὶ ἀρκούντως ἀποκαλυπτικὴ ἐπιστολὴ ποὺ ἔλαβα. Φυσικὰ καταγράφει καὶ ἀρκετὰ ἄλλα ποὺ συγκλονίζουν καὶ ἀφαιροῦν ὄχι καὶ τόσο κομψά το ρὸζ καὶ σὲ ὅλες του τὶς ἀποχρώσεις “φυσιολογικὸ προσωπεῖο”. Καὶ τέλος ἀποτυπώνει τὰ “εἰς ἐαυτόν” παράπονα, φέροντας τὴν ὑπογραφή:

“Μια ταλαίπωρη ψυχὴ ποὺ οἶδε καὶ συνεχίζει νὰ γνωρίζει “ἄστεα πολλὰ” μὲ ἕδρα τὴν “Πεντάπολη”.

Δὲν ἀντέχω ὅμως φίλοι μου στὸν ¨πειρασμὸ¨ καὶ θὰ σᾶς μεταφέρω τὴν κατακλείδα τῶν γραφομένων:

 “...Δὲν γνωρίζω, ὄντως δὲν γνωρίζω τί μου συμβαίνει, τί νὰ ὑποθέσω καὶ τί νὰ πῶ. Κάποιες στιγμὲς νομίζω πὼς βλέπω μπροστά μου, μέσα σὲ ζοφερὸ φόντο μιὰ σειρὰ ἀπὸ σβησμένα ἄσπρα καὶ παγωμένα κεριὰ πού μου δημιουργοῦν μιὰ ἀτμόσφαιρα θανάτου... Ἄρα ἡ ἀπαίσια αὐτὴ σειρὰ τῶν κεριῶν καὶ ἡ φοβερὴ δυσωδία ποὺ σκορπίζουν, εἶναι τὰ καλύτερά μου χρόνια ποὺ περνοῦν καὶ χάνονται δίχως νὰ τὸ συνειδητοποιῶ; Ὥστε λοιπὸν εἶμαι τόσο μπερδεμένος στὸν λαβύρινθο τῆς ἐπιλογῆς μου; Καὶ τὸ ἀκόμα ὀδυνηρότερο, θὰ βρεθεῖ ἔστω καὶ ἕνας νὰ καταλάβει;...” 

Υ.Γ.: Γιὰ δὲ τὴν ἀντιγραφή, χεὶρ π.Ἰωήλ.

 

Ρωμαίικο οδοιπορικό