Οι αναιδείς άνθρωποι βρίσκονται στο πρώτο στάδιο της βλασφημίας...

Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης



- Γέροντα, στην Αγία Γραφή λέει ότι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος δεν συγχωρείται. Ποια είναι η βλασφημία αυτή;

- Βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος γενικά είναι η περιφρόνηση στα θεία, όταν ο άνθρωπος έχει, εννοείται, τα λογικά του. Τότε είναι και ένοχος π.χ. έναν που μου είπε «άντε κι εσύ και οι θεοί σου...», του έδωσα μία σπρωξιά και τον τίναξα πέρα, γιατί αυτό ήταν βλασφημία. Ή περνάνε δύο έξω από μία Εκκλησία. Ο ένας κάνει τον σταυρό του και λέει και στον άλλο «κάνε, ευλογημένε, κι εσύ τον σταυρό σου...» και αυτός αντιδρά: «Άντε κι εσύ που θα κάνω τον σταυρό μου!». Αυτή η περιφρόνηση είναι βλασφημία.

Αδύνατον επομένως σε έναν ευλαβή άνθρωπο να υπάρχει βλασφημία. Άλλα και η αναίδεια είναι βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Ο αναιδής διαστρέφει η καταπατάει λ.χ. μία ευαγγελική αλήθεια, για να δικαιολογήσει την πτώση του. Δεν σέβεται την αλήθεια, την πραγματικότητα, άλλα την τσαλακώνει εν γνώσει του τσαλαπατάει ένα ιερό πράγμα. Και αυτό σιγά-σιγά γίνεται πλέον κατάσταση. Στην συνέχεια απομακρύνεται η Χάρις του Θεού και ο άνθρωπος δέχεται επιδράσεις δαιμονικές. Και αν δεν μετανοήσει, τι εξέλιξη θα έχει... Θεός φυλάξοι!

Όταν όμως ένας θυμώσει και βλασφημήσει ακόμη και το Άγιο Πνεύμα, αυτή η βλασφημία δεν είναι ασυγχώρητη, γιατί ο άνθρωπος δεν πιστεύει την βρισιά που είπε, άλλα την είπε, επειδή εκείνη την στιγμή, πάνω στον θυμό του, έχασε τον έλεγχο του εαυτού του, και αμέσως μετανιώνει. Ο αναιδής όμως δικαιολογεί το ψέμα, για να δικαιολογήσει την πτώση του. Όποιος δικαιολογεί την πτώση του, δικαιολογεί τον διάβολο.

- Γέροντα, πώς δικαιολογεί την πτώση του;

ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓ. ΦΩΤΟΣ

Προσωπική μαρτυρία για το Άγιο Φως του κ. Λυκούργου Μαρκούδη,

υπεύθυνου προγράμματος του ραδιοφωνικού σταθμού Πειραϊκή Εκκλησία.

Άνθρωποι που θέλουν να αυτοαποκαλούνται "ορθολογιστές", ΧΩΡΙΣ να έχουν πάει ποτέ να παρατηρήσουν από κοντά το ίδιο το φαινόμενο 

του Αγίου Φωτός, φτιάχνουν χημικά και λαμπάδες, και σκαλίζουν αρχαίες (αστήρικτες) δηλώσεις 

άλλων, πεπεισμένοι για την υποτιθέμενη απάτη. Και θέλουν να "ξεχνούν" ότι κάποιοι άνθρωποι 

ΠΗΓΑΝ εκεί, και έδωσαν τη μαρτυρία τους!


Σοφία: Θέλω να μιλήσουμε γι’ αυτό το πολύ σημαντικό θέμα, που είναι το Άγιο Φως.
Άκουσες κάτι στην τηλεόραση; Μπορώ να σου πω ότι δεν άκουσα τίποτα εγώ.


Λυκούργος: Ούτε εγώ. Με πήραν τηλέφωνο χθες και μου είπαν τι γινότανε. Εν πάση περιπτώσει δεν το είδα. Αλλά είναι δεδομένο ότι τέτοιες εβδομάδες, μια εβδομάδα πριν το Πάσχα, όπως και πέρυσι και πρόπερσι, θα ασχοληθούν με το Άγιο Φως.
Εάν δεν θέλει κάποιος να το πιστέψει είναι δικαίωμά του. Μπράβο του, μη το πιστέψει! Δεν θα πάμε με το πιστόλι, να του το βάλουμε στο κεφάλι και να του πούμε ότι είναι αλήθεια. Όπως σε καμία περίπτωση

 δεν θα πάρουμε τους κυρίους επιστήμονες, συγγραφείς, ειδήμονες, κ.τ.λ. που ξαφνικά αρχίζουν να 

μας λένε ότι το Άγιο Φως ανάβει με το φωσφόρο, για να τους πούμε «Ελάτε εσείς, να πάμε στον

 Πανάγιο Τάφο να δώσετε τα δικά σας κεριά». Όχι, αγαπητέ! Δεν θα σας πάρουμε να πάτε στον 

Πανάγιο Τάφο, δεν σας θέλουμε στον Πανάγιο Τάφο. Είναι θέμα πίστης κι αν κάποιος δεν το πιστεύει

 είναι δικαίωμά του.


Σοφία: Πες μας τι έγινε για να μπούμε στο κλίμα.



Λυκούργος: Ξαφνικά έχουν αρχίσει πάλι να βγαίνουν και να λένε τις όποιες βλακείες και αηδίες για

 το Άγιο Φως, ότι το Άγιο Φως δεν είναι θαύμα, ότι είναι μια πλάνη που κάνουν κάτω, στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και ότι κοροϊδεύουν τον κόσμο, γιατί βουτάνε τα κεριά του Πατριάρχη μέσα στα θειάφια, στους φωσφόρους – και δεν ξέρω εγώ πού – και κάποια στιγμή τα ανάβουν και ο κόσμος ενθουσιάζεται που βλέπει το Φως να βγαίνει.
Πήγε κανείς να δει πώς βγαίνει το Άγιο Φως;

ΕΙΜΑΣΤΕ Ο,ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ;

  ΟΥΔΕΙΣ ΕΤΟΛΜΑ ΚΟΛΛΑΣΘΑΙ ΑΥΤΟΙΣ ΑΛΛ’ ΕΜΕΓΑΛΥΝΕΝ ΑΥΤΟΥΣ Ο ΛΑΟΣ

          Οι χριστιανοί σήμερα αισθανόμαστε συχνά απομονωμένοι από την κοινωνία και τον κόσμο. Πιστεύουμε ότι το να είναι κάποιος χριστιανός αποτελεί ιδιότητα που γίνεται αφορμή απόρριψης, περιφρόνησης ή αδιαφορίας. Ο Χριστιανισμός σήμερα θεωρείται ένα ιδεολογικό σύστημα, μία θρησκεία, χρήσιμη για την κοινωνία και για κάποιους, όχι όμως συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης ταυτότητας. Οι πολλοί δεν πιστεύουν στην Ανάσταση του Χριστού, η οποία αποτελεί το κλειδί της πίστης, ή, ακόμη κι αν πιστεύουν, αυτό έχει θεωρητική ισχύ. Δεν μεταμορφώνει την ζωή, απλώς της δίνει παρελθόν σε ό,τι αφορά στο ιδεολογικό της μέρος, και ίσως μέλλον, καθώς οι άνθρωποι θέλουμε να πιστεύουμε ότι μετά τον θάνατό μας υπάρχει ένα είδος ζωής και γιατί όχι επανόδου μας κάποια στιγμή, όταν θα σταματήσει το κακό και ο θάνατος, σ’ αυτή την πραγματικότητα.
Όταν οι μαθητές του Χριστού άρχισαν να κηρύττουν το Ευαγγέλιο και την Ανάσταση στους Ιουδαίους, οι πρώτοι χριστιανοί συγκεντρώνονταν στο ναό των Ιεροσολύμων για να ακούσουν το κήρυγμα, αλλά και για να χαρούνε με τα θαύματα τα οποία γίνονταν από τους αποστόλους στο όνομα του Χριστού. Το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων επισημαίνει σ’ αυτό το σημείο το εξής χαρακτηριστικό: «των δε λοιπών ουδείς ετόλμα κολλάσθαι αυτοίς, αλλ’ εμεγάλυνεν αυτούς ο λαούς» (Πράξ. 5, 13). Από τους άλλους που ήταν στο

Οι γονείς πρέπει να παρακινούν τα παιδιά τους στους αγώνες για την αρετή

Οι γονείς που αγαπούν τον Θεό πρέπει να χαίρονται και να τον ευχαριστούν για τις δοκιμασίες, τις οποίες υποφέρουν τα παιδιά τους για χάρη του Κυρίου· πρέπει επίσης να παρακινούν τα παιδιά τους στους αγώνες και στους κινδύνους για την αρετή.

Από τη διήγηση της σφαγής των αγίων πατέρων στο Σινά και τη Ραϊθώ.

Όπως αναφέρθηκε σε άλλο σημείο1, ένας νεαρός μοναχός έγινε περιβόητος για τη γενναιοψυχία του, επειδή αγωνίστηκε γενναία εναντίον των βαρβάρων και σφάχτηκε μέσα στο ίδιο το κελλί όπου ασκήτευε, χτυπημένος με αναρίθμητες σπαθιές. Δεν υπάκουσε στους βαρβάρους ούτε καν να βγει έξω από το κελλι ή να βγάλει το ρούχο του, αν και του υπόσχονταν ότι δεν θα τον σκοτώσουν, αν έκανε κάτι από αυτά, αλλά με πολλή ανδρεία αντιστάθηκε στους βαρβάρους και δέχτηκε γενναία τον θάνατο.

Όταν τα έμαθε αυτά η μητέρα του μοναχού, έδειξε στην πράξη τη συγγένειά της με αυτόν και φάνηκε αληθινά γνήσια μητέρα του. Έβαλε αμέσως γιορτινό φόρεμα και παίρνοντας γενικά πρόσχαρη όψη ύψωσε τα χέρια στον ουρανό και έλεγε στον Σωτήρα Χριστό:

«Σ’ εσένα, Κύριε, παρέδωσα το παιδί μου, και μου το έσωσες και τώρα και αιώνια. Σ’ εσένα εμπιστεύτηκα το παλληκάρι μου και σε έβαλα φύλακά του, και μου το φύλαξες σώο στ’ αλήθεια και

Αν οι νεκροί συνεχίζουν να ζουν, τότε ποιο είναι το νόημα της Ανάστασης;

Για να εννοήσουμε την σπουδαιότητα και την αναγκαιότητα της Αναστάσεως θα πρέπει να κατανοήσουμε (όσο είναι δυνατόν) το γεγονός του θανάτου.
Ο θάνατος είναι εχθρός του ανθρώπου. Ο θάνατος είναι το πιο βέβαιο γεγονός που θα βιώσει ένας άνθρωπος καθώς έρχεται από την μη ύπαρξη εις την ύπαρξη. Και όμως ο άνθρωπος ζει και κινείται σε αυτήν την ζωή ως αθάνατος και αυτό συμβαίνει επειδή η ζωή του βυθίζεται μέσα στην πλάνη των εγκοσμίων αλλά συγχρόνως συμπεριφέρεται δι’ αυτού του τρόπου διότι δημιουργήθηκε για την αιωνιότητα, δημιουργήθηκε για να ζήσει χωρίς τέλος.
Λέμε ότι οι νεκροί μας δεν είναι νεκροί αλλά ζωντανοί, γι’ αυτό τον λόγο και αποφεύγουμε την λέξη νεκρός και την αντικαθιστούμε με την λέξη κεκοιμημένος. Πως λοιπόν ένας ζωντανός μπορεί να αναστηθεί, αφού δεν είναι νεκρός; Αφού η ανάσταση προϋποθέτει τον θάνατο (να είναι κάποιος νεκρός).
Όταν ομιλούμε για τους κεκοιμημένους και λέμε ότι είναι ζωντανοί ακόμα και μετα τον θάνατό τους εννοούμε ότι υπάρχει η ψυχή τους. Η ψυχή είναι αυτή που διατηρεί την ύπαρξη-συνείδηση κάποιου ανθρώπου. Όμως η ψυχή από μόνη της δεν είναι αρκετή για να είναι κάποιος ζωντανός άνθρωπος!
Ο θάνατος όπως αναφέραμε είναι εχθρός του ανθρώπου, διότι δια του θανάτου ο άνθρωπος παύεται. Ο άνθρωπος είναι σωματοψυχή, δηλαδή αποτελείται από σώμα αλλά και από ψυχή. Όταν λοιπόν δια του θανάτου χωρίζεται βιαίως το σώμα από την ψυχή τότε παύει να υφίσταται και ο άνθρωπος. Και ακριβώς αυτό το φοβερό γεγονός καθιστά τον Θάνατο εχθρό του Ανθρώπου. Δικαιολογημένα λοιπόν ο υμνωδός ερωτά σε ένα τροπάριο της εξοδίου ακολουθίας: « πῶς ψυχὴ ἐκ τοῦ σώματος, βιαίως χωρίζεται, εκ της αρμονίας, και της συμφυΐας, οφυσικώτατος δεσμός, θείω βουλήματι αποτέμνεται…»
Τι υπάρχει λοιπόν μετά τον θάνατο; Υπάρχει η ψυχή του τάδε ανθρώπου. Το σώμα του λοιπόν λόγο της απουσίας της ψυχής αλλοιώνεται, φθείρεται και τελικά γίνεται χώμα.
Η Ανάσταση λοιπόν είναι απαραίτητη, διότι οι ψυχές των κεκοιμημένων την περιμένουν ώστε να λάβουν και πάλι τα σώματά τους, όχι όμως εκείνα που είχαν πιο πριν στην επίγεια ζωή τους, ούτε εκείνο το σώμα των πρωτόπλαστων πριν την πτώση, αλλά ακόμα πιο ανώτερο. Στην Ανάσταση (στην Δευτέρα Παρουσία) οι κεκοιμημένοι θα λάβουν ένα αφθαρτοποιημένο σώμα, ένα σώμα το οποίο δεν θα υπόκεινται πλέον στην φθορά, ούτε θα βιώνει τον χωροχρόνο όπως το βιώνουμε τώρα. Οι ψυχές των κεκοιμημένων επιζητούν την Ανάσταση για να λάβουν τα σώματά τους για να γίνουν άνθρωποι, γι’ αυτό και η Ορθόδοξη θεολογία υποστηρίζει ότι στην Βασιλεία του Θεού δεν έχουν μπει ακόμα ούτε και οι άγιοί μας (αλλά την προγεύονται), διότι για να μπουν και να λάβουν εξ’ ολοκλήρου την άκτιστη ενέργεια της Αγίας Τριάδος στην οποία ο καθένας είναι δεκτικός θα πρέπει να έχουν και το σώμα τους, ώστε σαν άνθρωποι (σώμα και ψυχή) να λαμβάνουν αυτήν την κοινωνία αγάπης που θα τους χαρίζεται από τον Θεό.
Και όλα αυτά βεβαίως μπορούν να πραγματοποιηθούν διότι ο Χριστός πήρε την ανθρώπινη φύση και την θέωσε αλλά και διότι αφού εμείς οι άνθρωποι τον σταυρώσαμε και τον θανατώσαμε Αυτός μας πρόσφερε την Ανάσταση.
Να λοιπόν γιατί η Ανάσταση είναι τόσο σημαντική για όλους τους ανθρώπους: διότι δια της Αναστάσεως (κατά την Δευτέρα Παρουσία) θα αποκατασταθεί και πάλι η ανθρώπινη φύσις μας η οποία με τον θάνατο αλλοιώνεται.
Η Ανάσταση αποτελεί την αρχή μιας ατέλεστης τελειότητας που θα πραγματοποιήται με την Χάρη του Θεού. Χωρίς αυτήν οι άνθρωποι θα πάψουν να υπάρχουν μιας και ο θάνατος έρχεται αδυσώπητος λόγο της φθοράς και της αμαρτίας.
Η Ανάσταση θα έρθει για όλους τους ανθρώπους. Για άλλους ώστε να εισέλθουν εις κρίσιν αιώνια και για άλλους ώστε να εισέλθουν εις Ζωήν αιώνιαν.
Τον θάνατο θα τον γευτούμε, όμως σίγουρα θα γευτούμε και την δική μας ανάσταση. Με την Χάρη του Θεού και με τον προσωπικό μας πνευματικό αγώνα ας ελπίσουμε να αναστηθούμε εν Χριστώ ώστε να ζήσουμε μέσα στην ατέρμονη αγάπη Του.

Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος

Πηγή: http://imverias.blogspot.gr/

http://lllazaros.blogspot.gr/

†Μνήμη τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, τοῦ Τροπαιοφόρου.

Η οἰκουμενικότητα τοῦ ῾Αγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, πού ἐκφράζεται μέσα ἀπό τή λειτουργική τέχνη, τήν τιμή πρός τόν ῞Αγιο λαῶν καί φυλῶν ἀκόμα καί μή ὀρθοδόξων, τή λαϊκή θρησκευτικότητα, μαρτυρεῖται περίτρανα ἀπό τήν γύ ᾿Ωδή τοῦ Κανόνος του· «Γῆ πᾶσα καί βρότειος φυλή, οὐρανός τε συγχαίρει, στρατός ᾿Αγγέλων τε, ὁ πρωτοστράτηγος γάρ, Χριστοῦ νῦν Γεώργιος ἐκ γῆς, βαίνει πρός οὐράνια». Παρά τήν εὐρέως διαδεδομένη τιμή καί εὐλάβεια πρός τόν ῞Αγιο Γεώργιο, δέν ὑπάρχουν πολλές αὐθεντικές ἱστορικές πηγές γιά τό πρόσωπο καί τό μαρτύριό του. Πρώτη καί σπουδαιότερη πηγή ἀπό τήν ὁποία ἀντλοῦμε πληροφορίες γιά τό βίο, τό μαρτύριο καί τά θαύματα τοῦ ῾Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου εἶναι τό ἱστορικό πού συνέταξε ὁ ὑπηρέτης τοῦ ῾Αγίου Πασικράτης, ὁ ὁποῖος παρακολούθησε τά γεγονότα τοῦ μαρτυρίου τοῦ ῾Αγίου.
῾Ο ῞Αγιος Γεώργιος ἐγεννήθηκε μεταξύ τῶν ἐτῶν 280-285 μ.Χ., πιθανότατα στήν περιοχή τῆς ᾿Αρμενίας, κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ. ᾿Εκεῖ, σέ ἕνα μοναστήρι τῆς περιοχῆς, ὁ ῞Αγιος ἐδέχθηκε τό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καί ἔγινε μέλος τῆς ᾿Εκκλησίας. ῾Ο πατέρας τοῦ ῾Αγίου ὀνομαζόταν Γερόντιος, ἦταν Συγκλητικός στρατηλάτης στό ἀξίωμα καί καταγόταν ἀπό πλούσια καί ἐπίσημη γενιά τῆς Καππαδοκίας. Σέ παλαιό χειρόγραφο ἀναφέρεται ὅτι ἐγεννήθηκε στή Σεβαστούπολη τῆς Μικρῆς ᾿Αρμενίας καί ὅτι ἀρχικά ἦταν εἰδωλολάτρης, ἐνῶ ἀργότερα ἔγινε Χριστιανός. ῾Η σύζυγός του ὀνομαζόταν Πολυχρονία, ἦταν Χριστιανή καί καταγόταν ἀπό τή γνωστή Λύδδα (Διόσπολη) τῆς Παλαιστίνης. ῞Οπως ἀναφέρουν οἱ πηγές, οἰκογένεια τοῦ ῾Αγίου, ὅταν ἐκεῖνος ἦταν σέ μικρή λικία, μετοίκησε στή Λύδδα, λόγῳ τοῦ θανάτου τοῦ πατρός του.

Θράκη

«Η επίθεση και οι συκοφαντίες που δέχθηκα με αφορμή την υπόδειξή μου ως υποψηφίας ευρωβουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, δεν με ξαφνιάζουν. Από τη στιγμή που οι γυναίκες Ρομά του Δροσερού αποφασίσαμε να αγωνιστούμε για τη μόρφωση και τη βελτίωση της ζωής των παιδιών μας, πριν από οκτώ περίπου χρόνια, δεχτήκαμε τις πιο εξωφρενικές επιθέσεις από πολλές πλευρές του τύπου, τουρκικού και ελληνικού ,αλλά και των τοπικών αρχών της πόλης και του νομού.

Παρόλα αυτά δεν μετανιώνουμε που χάρη στο εκπαιδευτικό έργο που προσφέραμε υπερτριπλασιάστηκε ο αριθμός των Ρομά μαθητών και
μειώθηκε δραστικά η σχολική διαρροή μεταξύ των μαθητών μας. Βοηθήσαμε έτσι στην δημιουργία και δεύτερου δημοτικού σχολείου καθώς και γυμνασίου.

Δεν μετανιώνουμε που, για πρώτη φορά στην ιστορία του οικισμού μας, τα παιδιά μας φοιτούν στο γυμνάσιο και στο Λύκειο. Ευχαριστούμε όσους ,από την κοινωνία της Ξάνθης αλλά και από όλη την Ελλάδα ,όλα αυτά τα χρόνια, μας στήριξαν στο όνειρό μας. Καθηγητές πανεπιστημίου, γιατρούς, μηχανικούς, δικηγόρους, φοιτητές, ενεργούς πολίτες της κοινωνίας της Θράκης, ιδρύματα με σπουδαία προσφορά στον τόπο που μας αγκάλιασαν με αυταπάρνηση και αγάπη. Ευχαριστούμε και τους θρακιώτες δασκάλους, ψυχολόγους ,κοινωνικούς λειτουργούς, καθηγητές και άλλους που στάθηκαν κοντά στα παιδιά μας, παράλληλα με τους εκπαιδευτικούς των σχολείων μας που δουλεύουν με πραγματική αυταπάρνηση.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

Χριστός Ανέστη!

 

ΧΑΙΡΕΤΕ! – ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός, πού διαμορφώθηκε στήν Ἑλληνική γλῶσσα καί μεταδόθηκε σ’ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους καί στόν ὑπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, εἶναι τό «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»! Δέν εἶναι λόγος εὐχῆς, ἀλλά χαιρετισμός καί διακήρυξη τῆς πίστεως στό γεγονός τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ, μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται γιά τόν πιστό στόν Χριστό ἄνθρωπο. Πόσοι ὅμως γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός τοῦ Χριστοῦ, ἀμέσως μετά τήν Ἀνάστασή Του, εἶναι ὁ (καί πάλι) Ἑλληνικός λόγος «Χαίρετε»! Μέ αὐτό τόν χαιρετισμό ἀπευθύνεται ὁ ἀναστάς Χριστός στίς Μυροφόρες, μόλις βγῆκαν ἀπό τό «κενό μνημεῖο» (Ματθ. 28, 8-9). Ἡ συνήθης αὐτή ἑλληνική προσφώνηση, ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ὁμηρικῶν ἐπῶν, ἀποκτᾶ μιάν ἰδιαίτερη πνευματική καί χριστιανική σημασία. Ἡ λέξη ἀνανοηματοδοτεῖται, ἐντασσόμενη σέ ἕνα καθαρά ἁγιοπνευματικό πλαίσιο, καί γίνεται τό πρῶτο «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» τῆς χριστιανικῆς ἱστορίας.

Οἱ Μυροφόρες βγαίνουν ἀπό τό μνημεῖο, στό ὁποῖο πῆγαν, γιά νά τελέσουν τά συνήθη νεκρικά ἔθιμα στόν νεκρό Χριστό, μέ ἀνάμικτα συναισθήματα «φόβου καί χαρᾶς» (Ματθ, 28, 8), κάτι τό φυσιολογικό στή συνταρακτική πνευματική ἐμπειρία, πού ἔζησαν, ἀκούοντας ἀπό τόν Ἄγγελο, ὅτι ὁ Κύριός τους «ἠγέρθη ἀπό τῶν νεκρῶν» (στ.7). Ὁ λόγος, λοιπόν, τοῦ Χριστοῦ πρός αὐτές «Χαίρετε», ἀποκτᾶ εἰδική σημασία, πού μπορεῖ νά προσδιορισθεῖ μέ τά ἀκόλουθα λόγια: «Μή φοβεῖσθε (Ματθ. 28, 5), ἀλλά χαίρετε! Νά αἰσθάνεσθε χαρά, διότι ἡ Ἀνάσταση, ὡς ἔκφραση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, νικᾶ τόν φόβο (Α’ Ἰω. 1,18), ἀλλά καί τόν θάνατο, κάθε εἶδος θανάτου, διότι εἶναι πηγή ζωῆς, ζωῆς αἰωνίου. Ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε ζωή καί ἐλπίδα».


Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι, ἔτσι, πηγή χαρᾶς καί δέν μπορεῖ νά ἐκφρασθεῖ ἀποδοτικότερα παρά μέ τόν (Ἑλληνικό) χαιρετισμό «Χαίρετε»! Ἡ λέξη δέχεται χριστιανικά μιάν ὑπέροχη ὑπέρβαση. Δέν μένει στήν ἐνδοϊστορική πραγματικότητα, σχετιζόμενη μέ πρόσκαιρα ἀγαθά («χαίρε, ὑγίαινε», καί σήμερα «γειά-χαρά»), ἀλλά συνδεόμενη μέ ὑπερφυσικές ἐμπειρίες, ὅπως ἡ μετοχή στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ἡ βεβαιότητα γιά τήν νίκη πάνω στό θάνατο καί τήν ἐξουσία του στόν φθαρτό τοῦτο κόσμο.
Ὁ πιστός στόν Χριστό Ἕλληνας ἔχει σαφῆ γνώση, ὅτι μέ τήν προσφώνηση «Χαίρετε», πού ἐπαναλαμβάνει πολλές φορές τήν ἡμέρα, προσφωνεῖ τούς ἄλλους μέ τόν Ἀναστάσιμο λόγο τοῦ Χριστοῦ καλώντας τους στή μετοχή στό γεγονός τῆς Ἀνάστασης. Λέγοντας «Χαίρετε», γνώριζε ὅτι λέγεις «Χριστός ἀνέστη» μέ ἕνα ἄλλο τρόπο.


Πρωτ. Γεωργιος Μεταλληνος
Καλή και ευλογημένη Ανάσταση !


Πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀπρίλιος 2012 Ἀριθμ. Τεῦχους 118




ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

Ο ΑΔΗΣ ΚΑΤΩ ΣΤΕΝΩΝ ΒΟΑ, ΚΑΤΕΛΥΘΗ ΜΟΥ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

"Τω αγίω και μεγάλω Σαββάτω, την θεόσωμον ταφήν και την εις άδου κάθοδον του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν, δι' ων της φθοράς το ημέτερον γένος ανακληθέν προς αιωνίαν ζωήν μεταβέβηκε".

«Τὸν Λῃστὴν αὐθημερόν, τοῦ Παραδείσου ἠξίωσας Κύριε, κᾀμὲ τῷ ξύλῳ τοῦ Σταυροῦ, φώτισον καὶ σῶσόν με»

Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Παρασκευῇ, τὰ ἅγια καὶ σωτήρια καὶ φρικτὰ Πάθη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελοῦμεν, τοὺς ἐμπτυσμούς, τὰ ῥαπίσματα, τὰ κολαφίσματα, τὰς ὕβρεις, τοὺς γέλωτας, τὴν πορφυρᾶν χλαίναν, τὸν κάλαμον, τὸν σπόγγον, τὸ ὄξος, τοὺς ἥλους, τὴν λόγχην, καὶ πρὸ πάντων, τὸν σταυρόν, καὶ τὸν θάνατον, ἃ δι' ἡμᾶς ἑκὼν κατεδέξατο, ἔτι δὲ καὶ τὴν τοῦ εὐγνώμονος Λῃστοῦ, τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῷ, σωτήριον ἐν τῷ Σταυρῷ ὁμολογίαν.



Τῇ ὑπερφυεῖ καὶ περὶ ἡμᾶς παναπείρῳ σου εὐσπλαγχνίᾳ, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Μεγάλη Παρασκευὴ

Στίχοι: Μοναχὸς Μωυσῆς Ἁγιορείτης, Τραγούδι: Μανώλης Μητσιᾶς.
Ἀπὸ τὸ CD «Δωδεκάορτο» τοῦ Χρίστου Τσιαμούλη
«Πάντα τὴ Μεγάλη Παρασκευή, νὰ ‘σαι μόνος σὰν τὸ Χριστὸ προσμένοντας τὸ τελευταῖο καρφί, τὸ ξύδι, τὴ λόγχη. Τὶς ζαριὲς ν’ ἀκοῦς ἀτάραχα στὸ μοίρασμα τῶν ὑπαρχόντων σου, τὶς βλαστήμιες, τὶς προκλήσεις, τὴν ἀδιαφορία. Πρὶν τὴν Παρασκευὴ δὲν ἔρχεται ἡ Κυριακή, τότε λησμονᾶς τὰ μαρτύρια τῶν δρόμων τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς τῆς ζωῆς μας. Μὴν ξαφνιαστεῖς, μὴ φοβηθεῖς στ’ ἀπρόσμενο σουρούπωμα. Οἱ μπόρες τοῦ οὐρανοῦ δὲ στερεύουν. Ἡ ξαστεριὰ θὰ ’ρθει τὸ Σαββατόβραδο. Τότε λησμονᾶς τὰ μαρτύρια τῶν δρόμων τῆς μεγάλης Παρασκευῆς τῆς ζωῆς μας»

Ρωμαίικο οδοιπορικό

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς, νικητής του θανάτου

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου


Για μιαν ακόμη χρονιά βιώνουμε το Μυστήριο της απέραντης αγάπης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού προς τον άνθρωπο. Για τη σωτηρία του πλάσματός Του ο «αχώρητος παντί εχωρήθη εν γαστρί» και στη συνέχεια εδέχθη τον φθόνο, την απιστία, τη συκοφαντία, τα ραπίσματα, τους κολαφισμούς, τις ειρωνίες, την άδικη καταδίκη και τον σταυρικό θάνατο. Οι εχθροί του πίστεψαν πως με την ταφόπλακα τέλειωσαν με τον ενοχλητικό. Όμως ο Χριστός, Υιός και Λόγος του Θεού, που τόσο ταπεινώθηκε για τη σωτηρία μας, νίκησε τον θάνατο, τον κατήργησε και βασιλεύει στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Οι γραμματείς, οι φαρισαίοι, ο όχλος και οι Πιλάτοι δεν έπαυσαν ποτέ να υπάρχουν. Είναι όσοι ζουν μέσα στον εγωκεντρισμό τους, όσοι είναι αιχμάλωτοι της ηδονής και όσοι είναι εγκλωβισμένοι στη θνησιμαία λογική τους και δεν αφήνουν στον εαυτό τους χρόνο να βιώσει το μήνυμα του Χριστού. Όλοι αυτοί είτε είναι απέναντι στον Θεάνθρωπο και δεν πιστεύουν στη θεότητά του, είτε είναι αγνωστικιστές και «νίπτουν τας χείρας των» ενώπιον του υπαρξιακού προβλήματος.
Κάνει εντύπωση ότι τα τελευταία χρόνια συστηματικά τη Μεγάλη Εβδομάδα παρουσιάζονται διάφορα θέματα, υβριστικά και συκοφαντικά για τον Θεάνθρωπο Ιησού. Όλα επιδιώκουν να τον παρουσιάσουν ως ένα κοινό άνθρωπο. Να θυμηθούμε τις μυθιστορίες του Νταν Μπράουν, τα παραμύθια περί της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής, τα απόκρυφα ευαγγέλια του Θωμά και άλλων αποστόλων, τις πλάκες που βρίσκονται εδώ κι εκεί. Και η φετινή χρονιά δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Βρέθηκε λέει χειρόγραφο του

Μεγαλοβδόμαδο με το Χριστό

         Μεγάλη Πέμπτη              

(Μουσική Χρίστος Τσιαμούλης,   Στίχοι Νίκος Γκάτσος, ερμηνεία Αλκίνοος Ιωαννίδης  από τον δίσκο Δωδεκάορτο)

Αυτός που κρέμασε τον ήλιο στο μεσοδόκι τ’ ουρανού
κρεμάται σήμερα σε ξύλο, ίλεως, Κύριε, γενού.
Και στ’ ασπαλάθια της ερήμου μια μάνα φώναξε "παιδί μου!"
Με τ’ Απριλιού τ’ αρχαία μάγια, με των δαιμόνων το φιλί
μπήκε στο σπίτι κουκουβάγια μπήκε κοράκι στην αυλή
κι όλα τ’ αγρίμια στο λαγκάδι πήραν το δρόμο για τον Άδη
Θα ξανασπείρει καλοκαίρια στην άγρια παγωνιά του νου
Αυτός που κάρφωσε τ’ αστέρια στην άγια σκέπη τ’ ουρανού
κι εγώ κι εσύ κι εμείς κι οι άλλοι θα γεννηθούμε τότε πάλι.

ΒΗΜΑΤΑ

ΠΑΝΩ Σ’ ΕΝΑ ΞΕΝΟ ΣΤΙΧΟ: ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ Γ. ΣΕΦΕΡΗ

Το αίμα τώρα τινάζεται καθώς φουσκώνει η κάψα στις φλέβες τ’ ουρανού τ’ αφορμισμένου. Γυρεύει να περάσει από το θάνατο για να  ‘βρει τη χαρά Το φως είναι σφυγμός ολοένα πιο αργός και πιο αργός θαρρείς πως πάει να σταματήσει. ("Θερινό ηλιοστάσι")

Βράζει το αίμα μας. Θέλουμε ζωή, αλλά δεν ξέρουμε πώς να την βρούμε. Μας φταίνε οι άλλοι, ενώ μας λείπει η εντός μας ματιά. Το να κοιτάξεις όμως μέσα σου είναι θάνατος. Γιατί βλέπεις το αληθινό σου πρόσωπο και τρομάζεις. Γι’  αυτό πρέπει να φταίνε οι άλλοι.

Εκείνος εισοδεύει. Γυρεύει να περάσει από το θάνατο όχι για να βρει Εκείνος τη χαρά, αλλά εμείς. Το μεγαλείο του Θεού και την ίδια στιγμή  το μυστήριό Του. Αφήνει το Φως Του να σβήσει, σαν σφυγμός που αδυνατίζει. Μόνο που δεν είναι το μηδέν η κατάληξη. Είναι το τέντωμα της ψυχής και των αισθήσεών μας, για να ακούσουμε και τον πιο αδύναμο ήχο , για να δούμε στην τελευταία συχνότητα που τα μάτια της ψυχής μας μπορούν να συντονιστούν. Μόνο στην ησυχία το αίμα τινάζεται. Γιατί ξέρει ό,τι εκεί βρίσκει ουρανό. Στη σιγαλιά του Αποσπερίτη.

 Μας δόθηκε ο ουρανός. Μ’  ένα τραγούδι στο στόμα κι ένα κλαδί βαγιού στο χέρι. Κι Εκείνον να χτυπά την πόρτα της καρδιάς μας, περιμένοντας να σταματήσει να μας φταίνε οι άλλοι και να Του εμπιστευθούμε τον εαυτό μας. Την αλήθειά μας. Ό,τι είμαστε. Για να αναδυθεί μέσα από το άσχημο με το οποίο φτιασιδώσαμε το πρόσωπό μας, αυτό για το οποίο κληθήκαμε. Να είμαστε παιδιά Του.

Κυριακή των Βαΐων  13 Απριλίου 2014

Εκκλησία: το ευλογημένο καταφύγιο

olympiada


«Χριστός Ανέστη αληθώς
και δίδαξε τσ’ ανθρώπους
πως ζουν εφήμερες χαρές
σε δανεισμένους τόπους»
κρητική μαντινάδα

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιος
Δάσκαλος, Κιλκίς

Το 1992 επανεκδόθηκε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο από τις εκδόσεις «Τροχαλία», με τίτλο «Η Ελλάδα σήμερα». (Μάλλον έκλεισε και ο εν λόγω εκδοτικός οίκος. Και πώς αλλιώς; Κρίση και… λίγοι διαβάζουν σήμερα και κυρίως οι παλαιότεροι στην ηλικία, που δεν μπορούν να «χωνέψουν» την
διαδικτυακή καταιγίδα. Οι βιβλιόφιλοι είναι είδος υπό εξαφάνισιν…). Το βιβλίο είναι ταξιδιωτικό, περιηγητικό και πρωτοεκδόθηκε το 1892 στην Γαλλία. Συγγραφέας του, ο Γάλλος Ντεσάμπ (G. Deschamps), o οποίος, από το 1885 ως το 1892, ζει στην Ελλάδα και εργάζεται στην γαλλική αρχαιολογική σχολή Αθηνών. Τις ανασκαφές τις πραγματοποιούσαν τότε, κυρίως, ξένες αρχαιολογικές αποστολές, δείγμα κι αυτό της υποτέλειας και της εξάρτησης, του λυμφατικού κρατιδίου. Δυστυχώς δεν έφθαναν οι αρπαγές, οι λεηλασίες και οι καταστροφές των ευκλεών μνημείων και καλλιτεχνημάτων του αρχαίου πολιτισμού, που συνέβησαν κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, συνεχίστηκε η «Πολιτιστική Γενοκτονία» και κατά τον ευφημιστικώς λεγόμενο

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΩΝ.

 

olympiada 

Το γεγονός συνέβη την νύχτα μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου 1826, κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821, και συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα γεγονότα της παγκόσμιας στρατιωτικής ιστορίας

Τρία χρόνια μετά την αποτυχημένη απόπειρα κατάληψης του Μεσολογγίου από τους Κιουταχή και Ομέρ Βρυώνη, ο Σουλτάνος επανήλθε με νέο σχέδιο.

Ανέθεσε και πάλι στον νικητή της Μάχης του Πέτα, Κιουταχή, να καταλάβει την πόλη, συνδυάζοντας αυτή τη φορά την επιχείρηση με την εκστρατεία του…

Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο.

Με μια πανίσχυρη στρατιά 20.000 ανδρών, ο Κιουταχής ξεκίνησε από τα Τρίκαλα στα τέλη Φεβρουαρίου του 1825 και στις 15 Απριλίου 1825 έφθασε προ του Μεσολογγίου.

Χωρίς σημαντική βοήθεια από τους υπόλοιπους Έλληνες, λόγω του εμφυλίου πολέμου και έχοντας να αντιμετωπίσουν υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις, οι 12.000 ψυχές του Μεσολογγίου αντιστάθηκαν καρτερικά επί ένα χρόνο. Την οργάνωση της άμυνας ανέλαβε τριμελής επιτροπή υπό τους Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο, Δημήτριο Θέμελη και Γεώργιο Καναβό.

Σαν σήμερα, 10 Απριλίου 1821, απαγχόνισαν οι Τούρκοι τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄

Ο Γρηγόριος Ε΄ (1746 - 10 Απριλίου 1821) διετέλεσε τρεις φορές Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, (1797-1798, 1806-1808 και 1818-1821). Αναγνωρίστηκε εθνομάρτυρας, ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία τον ανακήρυξεάγιο τιμώντας την μνήμη του στις 10 Απριλίου, ημέρα του απαγχονισμού του.



1 Πρώτα χρόνια
2 Πατριαρχίες
2.1 Πρώτη Πατριαρχία - εξορία
2.2 Δεύτερη Πατριαρχία - εξορία
2.3 Τρίτη Πατριαρχία
2.4 Επανάσταση των Ελλήνων
3 Απαγχονισμός
4 Η ταφή στην Οδησσό
5 Αντιδράσεις
6 Αναγνώριση - Τιμές - Αγιοποίηση
7 Έργο
8 Υποσημειώσεις
9 Πηγές
10 Επιπλέον βιβλιογραφία
11 Εξωτερικές συνδέσεις

Τὸ σχοινὶ τοῦ Πατριάρχη



Πῶς μᾶς θωρεῖς ἀκίνητος;
ποῦ τρέχει ὁ λογισμός σου, τὰ φτερωτά σου τὰ ὄνειρα;
Γιατί στὸ μέτωπό σου
νὰ μὴ φυτρώνουν, γέροντα, τόσες χρυσὲς ἀχτίδες,
ὅσες μᾶς δίδ᾿ ἡ ὄψη σου παρηγοριὲς κ᾿ ἐλπίδες;
Γιατί στὰ οὐράνια χείλη σου
νὰ μὴ γλυκοχαράζει, πατέρα, ἕνα χαμόγελο;
Γιατί νὰ μὴ σπαράζει μέσα στὰ στήθη σου ἡ καρδιά,
καὶ πῶς στὸ βλέφαρό σου
οὔτ᾿ ἕνα δάκρυ ἐπρόβαλε, οὔτ᾿ ἔλαμψε τὸ φῶς σου;

.Ὁλόγυρά σου τὰ βουνὰ
κ᾿ οἱ λόγγοι στολισμένοι τὸ λυτρωτή τους χαιρετοῦν.
Ἡ θάλασσ᾿ ἀγριωμένη
ἀπὸ μακρὰ σ᾿ ἐγνώρισε καὶ μ᾿ ἀφρισμένο στόμα φιλεῖ,
πατέρα μου γλυκέ,
τὸ ἐλεύθερο τὸ χῶμα, ποὺ σὲ κρατεῖ στὰ σπλάγχνα του.

.Θυμᾶται τὴν ἡμέρα, πατέρα μου, σ᾿ ἐδέχτηκε.
Θυμᾶται στὸ λαιμό σου τὸ ματωμένο τὸ σχοινί,
καὶ στ᾿ ἅγιο πρόσωπό σου τ᾿ ἄτιμα τὰ ραπίσματα,
τὸ βόγγο, τὴ λαχτάρα, τοῦ κόσμου τὴν ποδοβολή.
Θυμᾶται τὴν ἀντάρα, τὴν πέτρα ποὺ σοῦ ἐκρέμασαν,
τὴ γύμνια τοῦ νεκροῦ σου,
τὸ φοβερὸ τὸ ἀνέβασμα τοῦ καταποντισμοῦ σου.

.Τὸ μάρμαρο μένει βουβὸ καὶ θὲ νὰ μείνει ἀκόμα,
ποιὸς ξέρει ὡς πότ᾿ ἀμίλητο τὸ νεκρικό σου στόμα.
Κοιμᾶται κι ὀνειρεύεται καὶ τότε θὰ ξυπνήσει,
ὅταν στὰ δάση, στὰ βουνά, στὰ πέλαγα,
βροντήσει τὸ φοβερό μας κήρυγμα.
«Χτυπᾶτε, πολεμάρχοι!
Μὴ λησμονεῖτε τὸ σχοινί, παιδιά, τοῦ πατριάρχη!»

Αριστοτέλη Βαλαωρίτης

hamomilaki Anthemis 

Αιτήματα προσευχής γονέων προς τον Θεό για τα παιδιά τους.

Από http://o-nekros.blogspot.gr/

«Κύριε, κάνε μας καλύτερους γονείς.
Δίδαξε μας να καταλαβαίνουμε τα παιδιά μας.
Να ακούμε υπομονετικά ό,τι έχουν να μας πουν και να απαντάμε ευγενικά, όταν μας ρωτούν.
Προφύλαξέ μας από τον κίνδυνο να φερόμαστε απότομα.
Βοήθησέ μας να μην πληγώνουμε τα αισθήματά τους, να μην τραυματίζουμε τη φιλοτιμία τους, να μην τα τιμωρούμε σε ώρες εξάψεως και θυμού.
Φώτισε μας να τα νουθετούμε με ηρεμία και πραότητα και σε κάθε στιγμή να τα εμπνέουμε με το παράδειγμά μας.
Κάνε μας να παραβλέπουμε τα μικρά και ασήμαντα σφάλματα των παιδιών μας και βοήθησέ μας να κοιτάζουμε τα προτερήματά τους και τα καλά έργα που κάνουν.
Δώσε μας την κατάλληλη λέξη για έναν δίκαιο έπαινο.
Βοήθησέ μας να τα συμπαραστεκόμαστε, να τα φερόμαστε όπως ταιριάζει στην ηλικία τους και να μην έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από αυτά.
Να τα βοηθάμε στην πραγμάτωση όλων των καλών τους επιθυμιών.
Κάνε μας καλούς και δίκαιους, συνετούς και κοινωνικούς.
Κάνε μας να είμαστε αγαπητοί και να τα προσφέρουμε ένα αληθινό χριστιανικό παράδειγμα.
Κάνε τέλος με τη ζωή μας και όλες τις εκδηλώσεις μας, να τα δείχνουμε τον δρόμο που οδηγεί σε ΣΕΝΑ».

 Ιωάννου Γεωργούλα, «Γράμματα σ’ έναν πατέρα», Θεσσαλονίκη, 1993,

http://mazimetapaidiamou.blogspot.gr/

Σύντομος σχολιασμός του Παλαιοημερολογητικού ζητήματος

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 7η Απριλίου 2014
ΜΙΑ ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΛΗΓΗ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Σύντομος σχολιασμός του Παλαιοημερολογητικού ζητήματος.

Μια από τις χρόνιες ανοικτές πληγές, που ταλαιπωρεί την Ορθόδοξο Εκκλησία παγκοσμίως, ιδίως όμως την Εκκλησία της Ελλάδος, είναι το εδώ και ένα σχεδόν αιώνα υφιστάμενο Παλαιοημερολογιτικό Σχίσμα. Βέβαια ο αριθμός των Παλαιοημερολογιτών (Γ.Ο.Χ.) δεν είναι μεγάλος (στην Ελλάδα φθάνει περίπου τους 70.000), ωστόσο όμως η παρουσία και η δράση των δεν παύει να προκαλεί σκανδαλισμό, διαιρέσεις, διαμάχες, αμφιβολίες και ερωτηματικά στον πιστό λαό του Θεού. Με θλίψη παρακολουθούμε το ξεκίνημα και την μέχρι τώρα πορεία των Γ.Ο.Χ., οι οποίοι όχι μόνον δεν φαίνεται να επιθυμούν την προσέγγισή τους με την Εκκλησία της Ελλάδος, από την οποία απεσπάσθησαν το 1924 λόγω της αλλαγής του ημερολογίου, αλλά αντιθέτως έχασαν και την μεταξύ τους ενότητα και οδηγήθηκαν σ’ έναν αξιοθρήνητο εσωτερικό πολυκατακερματισμό. Βλέποντας κανείς την εσωτερική διαμάχη των δώδεκα περίπου αλληλοκαθαιρουμένων και αλληλοϋβριζομένων ζηλωτικών παρατάξεων και την διαρκώς αυξανομένη μεταξύ τους απομάκρυνση, αντιλαμβάνεται ταυτόχρονα, ότι το κίνημα αυτό δεν είχε την ευλογία του Θεού και δεν έφερε τους προσδοκώμενους καρπούς, για τους λόγους που θα αναπτύξουμε με συντομία παρά κάτω.

Ένα εκτεταμένο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ της εφημερίδος Espresso της 15ης Μαρτίου 2014, με τίτλο «Ακάκιε έχουμε 10+2 αρχιεπισκόπους» έφερε και πάλι το ζήτημα αυτό στο προσκήνιο της επικαιρότητος. Στο ρεπορτάζ γίνεται λόγος για δύο σοβαρά συμβάντα στο χώρο των

Στήριξον τα διαβήματά μου εν ταις οδοίς Σου, δια να μη σαλευθώσιν οι πόδες μου

Μια γυναίκα είδε ένα όνειρο.
Βρισκόταν, λέει, ανάμεσα σ΄ ένα πλήθος χαρούμενων νέων πάνω σ’ έναν καταπράσινο λόφο.
Μπροστά της ξεκινούσε ένα στενό, ανώμαλο μονοπάτι, που πιο πέρα γινόταν χαράδρα.
Όλο ανηφόριζε κι ήταν στρωμένο με μεγάλες, μυτερές πέτρες και άγρια αγκάθια.
Μια φωνή την πρόσταξε:
-Αυτός είναι ο δρόμος της ζωής σου... περπάτησέ τον!
Αυτή φοβήθηκε, μαζεύτηκε και αρνήθηκε.
Ανθρώπινο πόδι δεν μπορεί να πατήσει σ’ αυτό το δρόμο χωρίς να ματώσει.
Δεν έχω τη δύναμη να σκαρφαλώσω.
Θα ματώσω, θα λιποθυμήσω, θα πεθάνω».
Η φωνή συνέχισε:
-Αυτό το μονοπάτι φτιάχτηκε για σένα... προχώρησε.
Η γυναίκα ξεκίνησε.
Δυο βήματα πιο κάτω άρχιζαν τα’ αγκάθια και οι πέτρες.
Μα ξαφνικά, μόλις σήκωσε το πόδι της, ένα παιδί, σαν άγγελος, βρέθηκε μπροστά της και καθάρισε τόσο τόπο, ώστε να χωράει ακριβώς μια πατημασιά.
Η γυναίκα πάτησε το πόδι της και το παιδί καθάρισε άλλη μια πατημασιά.
Έτσι συνέχισε το δρόμο της.
Σαν γύρισε το κεφάλι της για να δει πόσο είχε προχωρήσει, εκεί, στην αρχή του μονοπατιού, στεκόταν ο Κύριος κι έδειχνε στο παιδάκι με το δάχτυλο πού ακριβώς να κάνει τόπο για το πόδι της.
Αυτό το όνειρο κυριάρχησε στη σκέψη της σ’ όλη της τη ζωή και ανακούφισε κάθε πικρή της στιγμή...
Η ζωή του Χριστού φαίνεται δύσκολη, ο διάβολος την παρουσιάζει ακατόρθωτη.
Μα είναι ο Χριστός, που με την αναγέννηση που μας χαρίζει, την κάνει μπορετή και όμορφη.
Ο δρόμος Του είναι στενός, μα δεν είμαστε μόνοι.
Εκείνος στηρίζει το κάθε μας βήμα.

Κύριέ μου, μάθε με να μην κοιτάζω τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες, μα να κοιτάζω στα μάτια Εσένα με πίστη κι έτσι να παίρνω δύναμη και να προχωρώ με θάρρος και χαρά για την Ουράνια Πατρίδα.

 lllazaros 

Άγνωστοι Έλληνες ήρωες: Λοχίας Χριστόφορος και η θρυλική μάχη του 1922

olympiada


Συνεχίζοντας την έρευνά μας πάνω στους αγνώστους, στο ευρύ κοινό, Έλληνες ήρωες, οι οποίοι ξεπροβάλλουν από κάθε σελίδα της μακραίωνης ιστορίας μας θυμίζοντάς μας πως ακόμα κι αν οι πιθανότητες σε κάθε περίσταση της ζωής μας δείχνουν να είναι εναντίον μας, πάντα θα υπάρχει κάποια μικρή δίοδος που θα φέρει την ανατροπή… Ή ακόμα κι αν δεν την φέρει, αξίζει σίγουρα η προσπάθεια…
«Νοιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα…» Νίκος Καζαντζάκης

Στο παρόν άρθρο θα επικεντρωθούμε σε μία ακόμη μεγάλη προσωπικότητα, έναν «ατσαλένιο» μαχητή που έδρασε κατά την περίοδο της Μικρασιατικής Καταστροφής το 1922. Το όνομά του Χριστόφορος Σταυρόπουλος. Η ειδικότητά του Αεροπόρος Λοχίας, Β’ Μοίρα Στρατιωτικής Αεροπορίας. Κόντρα στα προγνωστικά και στον -εκτός των άλλων- ψυχολογικό πόλεμο που τους έκαναν οι Τούρκοι έκανε το καθήκον του…



Ο ελληνικός στρατός κατακρεουργήθηκε στο μικρασιατικό μέτωπο από τις ορδές του Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος στην

Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΟΥ ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΥ

Του Βαρόνου Μυνχάουζεν



Καθώς διάβαζα μία ημέρα ένα περιοδικό, το οποίο περιείχε άρθρα για τις θεατρικές παραστάσεις, μεταξύ άλλων, έπεσε το μάτι μου στο άρθρο για την νέα έκδοση του εμπόρου της Βενετίας του William Shakespeare. Το άρθρο ανάφερε πως ο συγγραφέας του έργου, που τον έχουν κατηγορήσει για αντισημιτισμό οι σύγχρονοι, είχε γράψει ένα έργο στο οποίο ασκούσε κριτική εναντίον της κατεστημένης κατάστασης περί των ανθρωπιστικών και μειονοτικών ελευθεριών στην Αγγλία του 16ου αιώνα. Συγκεκριμένα έλεγε πως ο τρόπος με τον οποίο ο καλλιτέχνης παρουσίαζε τους ήρωές τους και τον 'κακό' Shylock, ήταν τέτοιος ώστε ο θεατής πιο πολύ λυπόταν τον έμπορο, ο οποίος για χάρη της τεράστιας μνήμης του λαού του πρέπει να αντιδράσει στην καταπίεση που υποφέρει από τους Χριστιανούς Βενετούς. Στις τελευταίες σκηνές του έργου ο Shylock βρίσκεται να ταπεινώνεται και να λοιδορείται από τους Βενετούς 'ήρωες' οι οποίοι του παίρνουν κιόλας όλη την περιουσία σε αποζημιώσεις. Το κερασάκι στην τούρτα πάντως στο τέλος του έργου είναι πως ο τοκογλύφος αναγκάζεται να βαπτισθεί. Έτσι είχε φανεί πλήρως η υποκρισία και η βιαιότητα των 'ηρώων', μετατρέποντάς τους στα μάτια των σύγχρονων ουμανιστών από ήρωες σε μονοδιάστατους νταήδες.




Αυτή ήταν η σύγχρονη ερμηνεία ενός έργου ηλικίας τριακοσίων περίπου ετών από τους σύγχρονους κριτικούς και σκηνοθέτες. Σε αυτό βοήθησε πολύ το γεγονός ότι ο Άγγλος Συγγραφέας του

ΧΡΥΣΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΚΤΡΙΑΝΗ!..

Το μοναδικό σωζόμενο χρυσό νόμισμα με το πορτραίτο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια της ζωής του στρατηλάτη, πιστεύει ότι ανακάλυψε μέσα από περιπετειώδεις διαδρομές ο δρ. Όσμουντ Μποπεράτσι, καθηγητής των Πανεπιστημίων Σορβόννης και Μπέρκλεϊ και διευθυντής του Τμήματος Αρχαιολογίας «Ελληνισμός και Πολιτισμοί της Ανατολής» του Γαλλικού Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (CNRS-ENS).

Και δεν είναι το μόνο, που έχει να καταθέσει. Η παρουσία του σε ταραχώδεις περιοχές του Αφγανιστάν και του Πακιστάν τον συνδέει με την ανακάλυψη νομισμάτων, που φέρουν ονόματα άγνωστων έως πρότινος Ελληνο-ινδών βασιλιάδων, με τον εντοπισμό αρχαίων ελληνικών πόλεων, καθώς και με την εξερεύνηση ενός θησαυρού νομισμάτων 4 τόνων, από τους μεγαλύτερους που έχουν βρεθεί ποτέ...


Ο δρ. Μποπεράτσι ήρθε πρόσφατα στην Ελλάδα για να εγκαινιάσει την έκθεση «Τα ελληνικά βασίλεια της Βακτρίας και της Ινδίας» στο Νομισματικό Μουσείο, που θα διαρκέσει ως τις 16 Ιουνίου 2014.

Σαν σύγχρονος «Ιντιάνα Τζόουνς» ψάχνει στα παζάρια της Κεντρικής και Νότιας Ασίας, αλλά και σε ιδιωτικές συλλογές, ενώ εμπορικοί οίκοι τον καλούν συχνά για να εκτιμήσει την αυθεντικότητα αρχαίων νομισμάτων. Αυτά που ανακαλύπτει συχνά ξεπερνούν τη φαντασία, όπως το χρυσό νόμισμα (μετάλλιο) με τον Μέγα Αλέξανδρο.

Σύμφωνα με τον δρ. Μποπεράτσι, το μετάλλιο ανήκει σε συλλέκτη, ο οποίος σκοπεύει κάποια στιγμή να το δωρίσει σε μουσείο.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΛΥΤΡΩΣΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

Καθώς πλησιάζουμε στις ημέρες του Αγίου Πάσχα η Εκκλησία μας υπενθυμίζει αλήθειες για το πρόσωπο του Χριστού, οι οποίες υπερβαίνουν τον τρόπο με τον οποίο Τον έχουμε διαμορφώσει μέσα στον νου μας. Οι άνθρωποι επιμένουν στην ανθρώπινη, την συναισθηματική πλευρά θέασης του προσώπου του Χριστού. Ζητούμε έναν Θεό Παντοδύναμο, ο Οποίος να διορθώσει τις ατέλειες της ζωής μας και την ίδια στιγμή να μας απαλλάσσει από δοκιμασίες, προβλήματα, αρρώστιες και να αναστέλλει ακόμη και τον θάνατο. Για την πίστη μας όμως ο Χριστός, χωρίς να απορρίπτει την εγκόσμια πραγματικότητα, είναι ο Θεάνθρωπος ο Οποίος ήρθε στον κόσμο «για να μας εξασφαλίσει την αιώνια σωτηρία», «αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος» (Εβρ.9, 12). Αυτό σημαίνει ότι ήρθε για να πληρώσει στο πρόσωπό Του όλους τους τύπους της Παλαιάς Διαθήκης και να ξεκινήσει έναν νέο τρόπο θέασης του κόσμου και της ζωής, μέσα από το πρίσμα της σχέσης μαζί Του. Την ίδια στιγμή όλοι οι θρησκευτικοί τύποι ή καταργούνται ή αλλάζουν περιεχόμενο. Αυτό θα συμβεί και με την θυσία του εξιλασμού των Εβραίων, στην οποία ο Αρχιερέας του κάθε έτους έμπαινε μία φορά τον χρόνο στα Άγια των Αγίων του ναού των Ιεροσολύμων, για να προσφέρει με το αίμα των τράγων και των μόσχων θυσία υπέρ των δικών του αμαρτημάτων και παντός του λαού. Ο Χριστός θα εισέλθει μία φορά στα Άγια των Αγίων, όχι του χειροποίητου ναού, αλλά ολόκληρου του κόσμου και θα προσφέρει στο Γολγοθά όχι το αίμα των ζώων, αλλά το δικό Του αίμα, όχι ως θυσία για τις δικές του αμαρτίες, γιατί ήταν αναμάρτητος, αλλά για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, όχι μόνο της τότε εποχής, αλλά μέχρι του τέλους του κόσμου. Δεν καθαρίζει εξωτερικά τους ανθρώπους από ό,τι τους χωρίζει από τον Θεό, αλλά καθαρίζει την συνείδησή τους από τα έργα που οδηγούν στον θάνατο. Και έτσι, μπορεί όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν να λατρεύει τον αληθινό Θεό.

Η μεταπατερική θεολογία έχει αρχίσει από το 1850!

Ὅπως ἀπέδειξε τό Συνέδριό μας στήν αἴθουσα “ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ” 

Η ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ 1850! 

“Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ, ΤΕΧΝΗ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ”

Αὐτός ἦταν ὁ τίτλος καί τό περιεχόμενο τῆς δημόσιας συζητήσεως πού ὀργάνωσαν ἡ Ἐνορία τοῦἹεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων καί ἡΠανελλήνια Ἕνωσις Θεολόγων (Π.Ε.θ.) στήν αἴθουσα διαλέξεων τοῦ Φιλολογικοῦ Συλλόγου “ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ” τήν Πέμπτη 20 Μαρτίου, 6-9 μ.μ.

Κατάμεστη ἡ εὐρύχωρη αἴθουσα τοῦ “ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ” ἀπό κόσμο, ἄνδρες καί γυναῖκες, νέους καί ὥριμους στήν ἡλικία, κληρικούς καί μοναχούς. Ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν παρευρέθη ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Νίκου, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ» ὁ Ἀρχιμ. Ἀπόστολος Τσολάκης, ὁ π. Νικόδημος Μπιλάλης ἐκ μέρους τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Πολυτέκνων, ὁ Πρόεδρος τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων κ. Ἠλίας Μπάκος, πολλοί κληρικοί, καί πλῆθος κόσμου.
Ἡ ἐκδήλωση ἦταν πράγματι πρωτοπορειακή, διότι ἀπεκάλυψε γιὰ πρώτη φορὰ μὲ τόσο πανηγυρικὸ τρόπο ὅτι ἡ Μεταπατερικὴ θεολογία δὲν ἄρχισε στὶς μέρες μας ἀπὸ τὴν Μητρόπολη Δημητριάδος ἀλλὰ ἔχει ἀρχίσει στὴν Πατρίδα μας ἀπὸ τὸ 1850!
Μετά τήν προσφώνηση, ὁ πρωτοπρεσβύτερος π.Βασίλειος Βολουδάκης, πνευματικός προϊστάμενος τοῦ Ἱ.Ν. Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων, θεολόγος καί φιλόλογος, προχώρησε σέ καίριες ἐπισημάνσεις ὁρίζουσες τό εἶναι καί τό δέον τῆς θεολογίας, τῆς Ἐπιστήμης, τῶν σχέσεών τους καί τῆς στάσεώς μας, θεολόγων, ἐπιστημόνων, τῆς κοινωνίας μας, ὅπως και τῆς Πολιτείας ἀπέναντι στούς τομεῖς αὐτούς. Ἐνῶ οἱ μαχόμενοι θεολόγοι, Κληρικοί καί Λαϊκοί, πολεμοῦν τόν Παπισμό, ἔχουν παραμελήσει τό μέτωπο τοῦ Προτεσταντισμοῦ πού ἔχει διαβρώσει τήν κοινωνία μας, ἀκόμη καί

Πώς βλέπει την Β' Βατικάνειο Σύνοδο και τη "νέα εποχή" του Παπισμού ένας πρώην Παπικός

Ὁ Ἱερομόναχος π. Ἀμβρόσιος Γιάνγκ (Hieromonk Fr. Ambrose Young, 1943- ), γεννηθείς καί ἀνατραφείς στόν Παπισμό, εἶναι ἕνας ἀπό τούς παλαιούς καί στενούς συνεργάτες τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος π. Σεραφείμ Ρόουζ (1934-1982), τοῦ πολύ ἀγαπητοῦ πανορθοδόξως τόσο γιά τόν πολυκύμαντο, ἀλλά καί τελικῶς ὁσιακό, βίο καί τήν τελείωσή του, ὅσο καί γιά τά συγγράμματά του, ὅπου ὁ Γέροντας π. Σεραφείμ διεισδυτικῶς, ὡς πνευματικός Πατήρ, ἀλλά καί ἄριστα κατηρτισμένος Χριστιανός φιλόσοφος, μεταξύ ἄλλων ἀναλύει ἀπό τήν ὀρθόδοξη χριστιανική ὀπτική, τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς Παραδόσεως τῶν Ἁγίων Πατέρων, τά σύγχρονα ἐπικίνδυνα ἑλκυστικά φαινόμενα τῆς «νέας πνευματικότητος», τῆς Νέας Ἐποχῆς καί τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων.
Ὁ π. Ἀμβρόσιος Γιάνγκ, Πρωθιερεύς Ἀλέξιος πρό τῆς μοναχοποιήσεώς του ( Ἰούλιος 2002), συνδέθηκε μέ τόν Γέροντα Σεραφείμ Ρόουζ πολύ ἐνωρίς (1966) [α], καί ἡ ἀλληλογραφία του μέ ἐκεῖνον, δημοσιευμένη καί σέ ἰδιαίτερο βιβλίο, ἔχει χρησιμεύσει ὡς πηγή στή σύνταξη τοῦ γνωστοῦ Βίου τοῦ Γέροντος π. Σεραφείμ ἀπό τόν Ἱερομόναχο π. Δαμασκηνό Κρίστενσεν τῆς Πλατίνα [β].Ὁ ἴδιος ὁ π. Ἀμβρόσιος ἔχει συγγράψει πολλά βιβλία καί ἄρθα, ἐξέδιδε δέ καί τό διμηνιαῖο περιοδικό Nikodemos, πού ἀργότερα ἐξελίχθηκε, κατά τή συμβουλή τοῦ Γέροντος Σεραφείμ, στήν ἐφημερίδα Orthodox America.

Σέ ἀνύποπτη στιγμή ὁ Γέρων Σεραφείμ εἶχε προφητεύσει τή μετέπειτα εἴσοδο τοῦ - ἐγγάμου τότε - ἀναγνώστη Ἀλεξίου Γιάγκ στόν Μοναχισμό, καθώς πράγματι συνέβη εἰκοσιπέντε χρόνια ἀργότερα, μετά τή χηρεία τοῦ π. Ἀλεξίου [γ].

Στό παρόν μεταφέρουμε ἀπό τά ἀγγλικά ἕνα ὁλόκληρο κεφάλαιο ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Ἀλεξίου – Ἱερομονάχου Ἀμβροσίου «Ἡ βιασύνη γιά ἐναγκαλισμό» (“The Rush to Embrace”), τοῦ ἔτους 1996 [δ]. Σέ αὐτό ὁ π. Ἀμβρόσιος, γνωρίζοντας τόν Παπισμό ἐκ τῶν ἔνδον, πρό τῆς εἰσόδου του στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (1970), ἀναλύει τίς συνέπειες τῆς Β’ Βατικανείου Συνόδου, τόν παρεπόμενο ἠθικό σχετικισμό καί τήν ἀπο-ιεροποίηση τῆς παπικῆς λατρείας (“de-sacralizing the Mass”), παρουσιάζει στούς ρωμαιοκαθολικούς ἀναγνῶστες τήν, ἄγνωστη σέ αὐτούς, πραγματική ἱστορία πρό τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 καί τίς περιστάσεις του, ἀναλύει τόν σύγχρονο (1996) παπικό οἰκουμενισμό, διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό, καί προειδοποιεῖ τούς Ὀρθοδόξους Οἰκουμενιστές γιά τίς ἐνδεχόμενες συνέπειες ἀπό μία ψευδο-ένωση. Ὁ π. Ἀμβρόσιος, ἀναγνωρίζοντας τά παλαιά θεωρούμενα καλά στοιχεῖα τοῦ «συντηρητικοῦ» Παπισμοῦ, ἀπευθύνει καί τήν ἑξῆς διευκρίνιση στούς σύγχρονους ρωμαιοκαθολικούς:

«Γι΄ αὐτό, στούς Ρωμαιοκαθολικούς ἀναγνῶστες μας λέμε: Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Ἐκκλησία ὅπου νομίζατε ὅτι ἀνήκετε ὅταν ἤσασταν πιστοί στόν πρό τῆς Β΄Βατικανείου Καθολικισμό. Ἀλλά ἀκόμη καί τότε, δέν ἦταν αὐτό πού φαινόταν. Ἡ Ἐκκλησία σας καταρρέει τώρα, ἐπειδή ἄρχισε τό μονοπάτι τῆς ἀποστασίας της πρίν ἀπό ἐννέα ὁλόκληρους αἰῶνες καί παραπάνω. Γιά τό λόγο αὐτό, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δέν ἐκπλησσόμαστε ὅταν βλέπουμε τί συμβαίνει στήν Ἐκκλησία σας. Σάν ἕνας κλάδος πού ἔχει ἀποκοπεῖ ἀπό ἕνα ζωντανό δένδρο, ἡ Ρώμη γιά πολλούς αἰῶνες μετά τό σχίσμα εἶχε τήν ἐξωτερική ἐμφάνιση τῆς ζωῆς, μολονότι ὁ ζωοποιός χυμός εἶχε παύσει νά ρέει ἐντός της. Σήμερα, ὅμως, ἀκόμη καί ἡ ἐξωτερική ἐμφάνιση μαρτυρεῖ ὅτι ὁ κλάδος αὐτός εἶναι νεκρός» [ε].