Η θέση ενός ορθοδόξου για τα τεκταινόμενα

Ιωάννης Νεονάκης

Στις κρίσιμες εποχές που ζούμε διακυβεύεται η ύπαρξή του γένους μας ως συλλογικότητα. Οφείλομε λοιπόν όλοι να λάβομε καθαρή θέση απέναντι στα γεγονότα και να τοποθετηθούμε συγκεκριμένα και χωρίς αστερίσκους και αναμονές. Και όχι μόνο να διατυπώσομε τις θέσεις μας, αλλά να αγωνιστούμε γι αυτές, γιατί αλλιώς δεν υπάρχει απολύτως κανένα μέλλον ούτε για μάς ούτε για τα παιδιά  μας.

Η θέση μου είναι καθαρή: θεωρώ και τα τρία μνημόνια που προηγήθηκαν ως πράξεις εσχάτης προδοσίας και ως πράξεις απροσχημάτιστης εθνοκτονίας. Αποτελούν δε την κατάληξη ενός καλά εξυφασμένου σχεδίου πλήρους καθυπόταξης, εξαθλίωσης και ελέγχου όχι μόνο του δικού μας άλλα όλων των λαών παγκοσμίως. Σχεδίου που δολίως και αφανώς εκτελείται δεκαετίες τώρα από εξωνημένες πολιτικές, οικονομικές και ακαδημαϊκές ελίτ. Βασικός άξονας του σχεδίου αυτού είναι η με κάθε τρόπο και πρόσχημα αποσάρθρωση και διάλυση οποιασδήποτε συγκροτημένης συλλογικότητας οδηγώντας τον καθένα από μάς σε πλήρη απομόνωση και απώλεια κάθε δυνατότητας αντίστασης. Άνθρωποι χωρίς δουλειά, χωρίς προοπτικές, χωρίς υποστήριξη, απαίδευτοι, μονάχοι, φοβισμένοι, πολυδιασπασμένοι, απελπισμένοι και ψυχικά νεκρωμένοι, άνθρωποι που εκλιπαρούν για ένα κομμάτι ψωμί είναι άνθρωποι χωρίς αγωνιστικό φρόνημα, πλήρως ελεγχόμενοι και ευκόλως χειραγωγούμενοι. Μια συγκροτημένη συλλογικότητα μπορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά σε μιαν εξουσία, ένας μεμονωμένος άνθρωπος και μάλιστα ψυχικά διαλυμένος και καταρρακωμένος δεν αποτελεί κανένα εμπόδιο. Όλες λοιπόν οι συλλογικότητες, και ιδιαίτερα αυτές που αποτελούν οιονεί εμπόδια, βάλλονται εξωτερικά και αποδυναμώνονται, ενώ παράλληλα διαφθείρονται εσωτερικά και αποσαρθρώνονται. 

Όπως πλέον μάς αποκαλύπτουν τα γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών και δη των τελευταίων χρόνων, η στόχευση του όλου εγχειρήματος είναι η διαμόρφωση μιας ενιαίας, ει δυνατόν παγκόσμιας, πολιτειακής δομής ελεγχόμενης από συγκεκριμένες ελίτ, σε βάρος κάθε συλλογικότητας αλλά και σε βάρος της ελεύθερης ύπαρξης και ζωής των προσώπων. Η αστάθεια που θα προκύψει  από το απίστευτο κοινωνικό-οικονομικό χάσμα ανάμεσα στην ολιγάριθμη εξουσιάζουσα ελίτ και τη συντριπτική πλειοψηφία των εξαθλιωμένων ανθρώπων θα ελέγχεται με αστυνομοκρατία, στρατοκρατία και καταστολή, χειραγώγηση με κάθε επιστημονικό τρόπο των λαών μέσω της πληροφορίας και του μηνύματος, διαφθορά, έλεγχο και εξαφάνιση κάθε προβαλλόμενης αντίστασης, ακόμη και μέχρι του βαθμού της φυσικής εξοντώσεως των αντιστεκόμενων ανθρώπων και δη των σημαντικών.

Ο κυριότερος όμως τρόπος ελέγχου των λαών θα είναι η οικονομική εξαθλίωση και ο οικονομικός έλεγχος ενός εκάστου εξ ημών. Άτομα χωρίς περιουσία και χωρίς μέσα παραγωγής, άτομα που εκλιπαρούν για τα στοιχειώδη όχι μόνον είναι πλήρως ελεγχόμενα αλλά καθίστανται και ενεργούμενα του συστήματος. Και για να γίνει αυτό, ο κυριότερος μοχλός είναι το τραπεζικό σύστημα και όλοι οι περί των τραπεζών οικονομικοί μηχανισμοί και ιδρύματα. Η σημασία του τραπεζικού συστήματος για την επίτευξη των στόχων της νέας παγκόσμιας δομής είναι κεφαλαιώδους σημασίας και γι΄ αυτό παρατηρούμε τη χωρίς περιορισμούς στήριξη, αφομοίωση και έλεγχο του τραπεζικού συστήματος. Αξίζει να παρατηρήσει κανείς ότι προϊόντος του χρόνου το σύστημα αυτό ελέγχεται από όλο και ολιγότερα κέντρα. Οι τράπεζες οδηγούνται σε κλυδωνισμούς και απαξίωση πάντα όμως διασώζονται, ακόμα και εις βάρος των λαών από υπέρτερα κέντρα, τα οποία έτσι αποκτούν την ιδιοκτησία  και τον πλήρη έλεγχο. Ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος σημαίνει αυτομάτως και πλήρη έλεγχο των μέσων παραγωγής, της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής δομής ενός τόπου.   

Η βασική τακτική πραγμάτωσης των στόχων των επικυρίαρχων ελίτ, όχι μόνο στο τραπεζικό αλλά και σε κάθε υποσύστημα και στην ίδια ακόμη αυτή την εκάστοτε κρατική οντότητα, είναι η μακροχρόνια εσωτερική αποσάθρωση, το ισχυρό σοκ μιας κρίσης και η έλευση ενός υπέρτερου κέντρου-σωτήρα, το οποίο θα λυτρώσει από την ανασφάλεια και τον (τεχνηέντως υποβαλλόμενο) τρόμο. Σε κάθε τέτοιο βήμα, επιτυγχάνεται η δημιουργία ευρύτερων θεσμικών σχηματισμών και οντοτήτων, ο έλεγχος των οποίων βρίσκεται κάθε φορά σε ολιγότερες,  και εν πολλοίς αφανείς ελίτ και κέντρα εξουσίας. Οι λαοί μένουν αμέτοχοι και κάθε φορά καθίστανται θεσμικά λιγότερο ελεύθεροι και ικανοί να διαμορφώσουν τη μοίρα τους. Τα παραδείγματα αυτού του δόλιου συγκεντρωτισμού είναι πολλά, από τα πιο απλά όπως οι συγχωνεύσεις δήμων, οργανισμών, επιχειρήσεων, τραπεζών, έως τα πιο σύνθετα όπως το κοινό νόμισμα, η επιδιωκόμενη ενοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών, ή ακόμα και η πλήρης πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, η οποία όλο και περισσότερο στις μέρες μας προβάλλεται ως η λύση κάθε προβλήματος.

Την Ελλάδα την θέλουν πολύ και την ενέταξαν προγραμματισμένα στο σύστημά τους. Αποτελεί γι΄ αυτούς κρίσιμο κρίκο και δεν θα την αφήσουν να ξεφύγει. Την ενσωμάτωσαν στην Ευρωπαϊκή  Ένωση και την ενέταξαν στο ευρώ. Η αποσάθρωση και η εξόντωση ενός ιστορικού λαού, κατέστη άκοπο παίγνιο. Διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και μάς βάζουν να αγωνιούμε για το αν θα παραμείνομε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ, ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να αγωνιούμε και να φοβόμαστε, όσο παραμένομε σ΄ αυτό το δόλιο, σκοτεινό, και ανελεύθερο σύστημά τους. Κάθε μέρα μαζί τους είναι ένα ακόμα βήμα προς τον ιστορικό αφανισμό μας. Θα έπρεπε νυχθημερόν να αγωνιζόμαστε για την αποχώρησή μας. Όμως δεν θα μάς αφήσουν να φύγομε.  Μάς θέλουν δέσμιους και υποταγμένους μέχρι της πλήρους ανυπαρξίας μας ως ετερότητας. Ήδη και ο πλέον αδαής μπορεί να διαπιστώσει εύκολα ότι έχει καταστεί στόχος πολλαπλής εξόντωσης. Και μόνο να κοιτάξει ο καθένας μας την τροπή που έχει πάρει η δική του ζωή το τελευταίο διάστημα αρκεί για να συνειδητοποιήσει, ότι είναι πλέον ζήτημα ολίγων μηνών ή χρόνων ώστε να βρεθεί ικέτης, εκλιπαρώντας χωρίς ελπίδα και αξιοπρέπεια.

Η ύπαρξή μας τους ενοχλεί. Πιστεύω ότι ακόμα και όταν δούλοι πλέον θα ζούμε με μισθούς και καθεστώς υποσαχάριας χώρας και πάλι η ύπαρξή μας σ’ αυτόν τον τόπο θα τους ενοχλεί. Γιατί γνωρίζουν ότι στο βάθος της καρδιάς μας θα υπάρχει πάντα η ανάμνηση της ιστορίας και του γένους μας, αλλά και το φώς της αναστάσεως του Χριστού με το οποίο τόσους αιώνες τώρα έχομε ζυμωθεί. Και ας το έχομε ξεχάσει προσωρινά και ας έχομε χάσει  την ταυτότητά μας, και ας ζούμε για δεκαετίες τώρα σε μιαν αφασία και αποπροσανατολισμό, επιτρέποντας έτσι στο σκοτάδι να μάς καταπιεί. Αυτά τα στοιχεία υπάρχουν μέσα μας και κάποια στιγμή θα επανέλθουν στην επιφάνεια. Τώρα είμαστε στεναχωρημένοι, λυπημένοι και απελπισμένοι, αλλά ακόμα δεν αναζητούμε τη Σιών που χάσαμε εδώ και δεκαετίες. Τρεφόμαστε ακόμα ως άλλοι άσωτοι υιοί «από τα κεράτια» της απωλείας μας. Όταν όμως πλέον τα χάσομε και αυτά και βρεθούμε εντελώς γυμνοί προ του αφανισμού μας, τότε είναι που θα καθίσομε «επί των ποταμών Βαβυλώνος και θα κλαύσομε εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών». Και ίσως μόνον τότε εγερθούμε και επιστρέψομε ως γένος στον μόνον που μάς αγάπησε πραγματικά, στον ίδιο μας τον Πατέρα.

Ως ορθόδοξος λοιπόν Έλληνας και ως Ρωμηός καταθέτω ευθαρσώς την γνώμη μου και λέω: άμεση απόρριψη και των τριών μνημονίων και άμεση έξοδος από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή τους  Ένωση.  Εμείς δεν έχομε σχέση με αυτούς τους λύκους. Ποτέ δεν υπήρξαμε σκοταδιστές και ιμπεριαλιστές όπως αυτοί, ποτέ δεν γίναμε αποικιοκράτες και άρπαγες των ζωτικών πόρων άλλων λαών όπως αυτοί, ποτέ δεν ήμασταν ρατσιστές και δουλέμποροι όπως αυτοί,  ποτέ δεν αιματοκυλήσαμε την οικουμένη και δεν διαπράξαμε γενοκτονίες όπως έκαναν αυτοί. Τι σχέση έχομε μείς με αυτούς, που το αίμα των λαών στάζει στα χέρια τους και οι οποίοι συνεχίζουν ακόμα και σήμερα αμετανόητοι την ίδια απάνθρωπη πορεία τους; Τι θέλαμε εμείς από την αρχή να ενταχθούμε στις λέσχες τους και να συνταυτιστούμε με αυτούς; Και μάλιστα να έχομε ιδανικό και πρότυπο ζωής μας, τη ζωή αυτών των βαρβάρων;

Μάς τρομοκρατούν με τη φτώχεια και το ολιγάριθμο του γένους μας. Μα αυτά είναι η δύναμή μας. Έχομε ζυμωθεί με αυτά τόσους αιώνες και έχομε επιζήσει. Δεν μάς τρομάζουν αυτά τα μεγέθη. Δεν αγωνιούμε για το  «μικρό ποίμνιον». Δεν καιγόμαστε για τον εφήμερο πλούτο. Εμείς έχομε ολόκληρη θεολογία της πτωχείας και δεν θα επιζήσομε; Κάθε μέρα δε διαβάζομε το «Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» ή δε ψάλομε το «πλούσιοι επτώχευσαν»; Τα ξεχάσαμε όλα αυτά; Μήπως το πρωτεύον για μάς δεν ήταν πάντοτε η ελευθερία και το αιώνιο; Πότε η δύναμή του γένους μας ήταν οι αριθμοί και τα μέσα; Μήπως ξεχάσαμε το ψαλμικό που λέει: «ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα.»; Σε άλλους αναφέρεται ο ψαλμός ή αφορά εμάς και το δικό μας γένος;

Έξοδος λοιπόν όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Και καλώ όλους τους απλούς ορθοδόξους, αλλά και τους επίσημους φορείς της Εκκλησίας μας σ΄ αυτόν τον προσανατολισμό. Οι ορθόδοξοι, οι οποίοι μέσα από το Ευαγγέλιο και την παράδοσή της Ορθοδοξίας γνωρίζουν την πορεία της ανθρωπότητας κατά τους ύστερους χρόνους οφείλουν να πρωτοστατήσουν σ’ αυτόν τον αγώνα. Μπορεί τα έσχατα να έρθουν σε εκατό ή χίλια χρόνια. Κανείς δεν ξέρει. Όμως είναι φανερό ότι τα  γεγονότα και οι δομές των εσχάτων προετοιμάζονται ήδη στις μέρες μας και οφείλουν, όσοι είναι βαπτισμένοι και αισθάνονται ορθόδοξοι, να εμποδίσουν και να καθυστερήσουν αυτήν την εξέλιξη, όσο μπορούν. Δεν γίνεται πλέον να κρυβόμαστε και να προσποιούμαστε ότι δε βλέπομε και δεν καταλαβαίνομε προς τα πού πάνε τα πράγματα.

Τέλος θεωρώ ότι θα πρέπει να ανατραπεί εκ βάθρων το υπάρχον πολιτικό πλαίσιο με το δυτικόφερτο σύστημα των πολιτικών κομμάτων. Σύστημα που μάς επιβλήθηκε μετά την ανεξαρτησία μας και μάς οδηγεί προγραμματισμένα στον αφανισμό μας ως ετερότητα. Μέσω των κομμάτων και των ηγεσιών τους διαστρεβλώθηκε συνειδητά η ταυτότητά μας, γίναμε θεραπαινίδες ξένων συμφερόντων και πρόβατα επί σφαγή. Θα πρέπει τάχιστα να οδηγηθούμε σε ένα δημόσιο διάλογο που θα προτείνει ένα νέο πλαίσιο και μορφή διακυβέρνησης, το οποίο θα ανατρέψει και εξαλείψει απερίφραστα και οριστικά το παρόν σύστημα της κομματοκρατίας. Οφείλομε να διαμορφώσομε ένα σύστημα πραγματικής αντιπροσώπευσης και ουσιαστικής εισόδου της κοινωνίας στη διαχείριση των πολιτικών θεμάτων.

Κατά την άποψή μου θα πρέπει να κινηθούμε προς την κατεύθυνση συστημάτων που αναδεικνύουν το πρόσωπο και να στηριχθούμε στη μακραίωνη παράδοση του κοινοτισμού, όπως αυτός βέβαια μπορεί να οριστεί στις σημερινές συνθήκες, και όπως μπορεί να αναδειχτεί και υποστηριχθεί από τις σύγχρονες τεχνολογίες. Αυτά όμως είναι θέματα του δημοσίου διαλόγου, ο οποίος πιστεύω ότι θα πρέπει να ξεκινήσει άμεσα.

ΣΗΜ.: Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Νέα Κρήτη" στις 12-12-2012.

Πηγή:

Ἀντίβαρο Αρχική Περί Αντίβαρου Αρθρογραφία� Βιβλιοθήκη� Αφιερώματα� Επικοινωνία Πολυτονικό English Deutsch Αντίβαρο 2001-08 Αντίβαρο 2008-09 Αντίβαρο 2010-12 Ο Μεγάλος Βεζίρης Μεσίχ Πασάς 4 January 2013 Ιστορία: 1453-Τουρκοκρατία, Ιωάννης Νεονάκης Ιωάννου Κων. Νεονάκη MD, MSc, PhD. Μετά την Ιερουσαλήμ, η Κωνσταντινούπολη αποτελεί την πιο αγαπημένη μου πόλη. Παρά τις κακοποιήσεις που έχει υποστεί από τους τωρινούς οικιστές της, το απαράμιλλο φυσικό της κάλλος, αλλά κυρίως το ιστορικό, πολιτισμικό και σωτηριολογικό ειδικό της βάρος την καθιστούν αιώνιο πόλο φωτός για όλους εμάς τους Ορθοδόξους. Την Πόλη την επισκέπτομαι με κάθε ευκαιρία. Και κάθε φορά επιστρέφω με περισσότερη γνώση και κατανόηση των πραγμάτων. Πέρυσι το καλοκαίρι υπήρχε η δυνατότητα για απευθείας πτήση από το Ηράκλειο. Σε μία ώρα και δέκα λεπτά πατούσα τα ιερά της χώματα. Αυτή τη φορά μείναμε στην παλιά πόλη στην περιοχή του Λαλελί. Το ξενοδοχείο ήταν στην οδό Μεσίχ Πασά. Συνήθως οι επισκέπτες της Πόλης μένουν στην περιοχή του Σταυροδρομίου (Ταξίμ), όπου υπάρχουν πιο σύγχρονες υποδομές και ένα πιο χαλαρό και «πολύ-πολιτισμικό» περιβάλλον. Στην παλιά πόλη τα ξενοδοχεία υστερούν αρκετά, και περεταίρω οι συνοικίες της κατακλύζονται από φανατικό μουσουλμανικό στοιχείο. Ήταν όμως μεγάλη ευκαιρία για μάς να γνωρίσομε καλύτερα και την παλιά πόλη. Ακριβώς δίπλα μας ήταν ένα μικρό αλλά πανέμορφο τζαμί, το Μπόντρουμ Τζαμί ή Μεσίχ Πασά Τζαμί προς τιμήν του ανακαινιστή του οικήματος Μεγάλου Βεζίρη (πρωθυπουργού τρόπον τινά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) Μεσίχ Πασά. Το τζαμί έμοιαζε πολύ με ρωμαίικη εκκλησία και αυτό με οδήγησε στο να αναζητήσω την ιστορία του. Βρέθηκα προ μεγάλης εκπλήξεως όταν διαπίστωσα ότι, χωρίς να το ξέραμε, μέναμε δίπλα ακριβώς στην περίφημη Μονή του Μυρελαίου. Η μονή ήταν γυναικεία και ονομάστηκε έτσι λόγω των πολλών μύρων που έρρεαν. Χτίστηκε από τον αυτοκράτορα Ρωμανό Λεκαπηνό, ο οποίος βασίλευσε από το 920 έως το 944. Εκεί εξάλλου θάφτηκε τόσο ο ίδιος, όσο και η οικογένειά του μετά την εκδημία τους. Η έκπληξή μου όμως ήταν ακόμα μεγαλύτερη όταν διερευνώντας διαπίστωσα ότι ο άγνωστος και μακρινός για μένα Μεγάλος Βεζίρης Μεσίχ Πασάς ήταν λαμπρός γόνος της οικογένειας των Παλαιολόγων, γιός του Μανουήλ Παλαιολόγου, Δεσπότη της Θεσσαλονίκης. Έγινε μουσουλμάνος, ανελίχθη σε αρχιναύαρχο του οθωμανικού στόλου και Μεγάλο Βεζίρη και ήταν αυτός που πολιόρκησε τη Ρόδο τα έτη 1479 και 1480, στρεφόμενος ουσιαστικά εναντίον του χριστιανικού του παρελθόντος και εναντίον του γένους του. Το μυαλό μου δυσκολευόταν να χωρέσει ένα τέτοιο γεγονός. Είναι δυνατόν; Ο εχθρός Μεσίχ Πασάς να είναι ένας Παλαιολόγος; Να αλλαξοπιστήσει ένας όμαιμος του ηρωικού Κωνσταντίνου Παλαιολόγου; Δυστυχώς, το κεφάλαιο του εξισλαμισμού μεγάλου μέρους του λαού μας είναι ένα δύσκολο και πικρό κεφάλαιο της ιστορίας μας και συνήθως αποφεύγομε να το προσεγγίσομε. Είναι ένα ζήτημα για το οποίο έχομε σχεδόν πλήρη άγνοια και συνήθως το προσεγγίζομε με παιδαριώδεις απλοποιήσεις και στερεότυπα, αποκυήματα της φαντασίας μας πόρρω απέχοντα των πραγματικών γεγονότων. Οι περισσότεροι από μάς ταυτίζουν την έννοια του εξισλαμισμού μόνο με το φαινόμενο του παιδομαζώματος των γενιτσάρων και ίσως κάποιων σποραδικών βίαιων ή εθελοντικών εξισλαμισμών ελλήνων και αρπαγές γυναικών του γηγενούς πληθυσμού. Κατά τα άλλα έχομε στο μυαλό μας την εντελώς απλοποιημένη και αφηρημένη εικόνα μιας φυλής νομάδων Μογγόλων που μετά από στρατιωτικές νίκες στα ανατολικά σύνορα της Ρωμανίας (Βυζαντινής Αυτοκρατορίας) ξεχύνονται καλπάζοντας στην ενδοχώρα της Μικράς Ασίας. Ως φανατικοί, νεοφώτιστοι, ζηλωτές Ισλαμιστές και ως βάρβαροι καταστρέφουν και ερημώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους, γεννοβολούν αδιάκοπα και προχωρούν καλπάζοντας προς τη Δύση, φτάνοντας στα τείχη της και κυριεύοντας τη Βασιλεύουσα, εδραιώνοντας έτσι μιαν αχανή αυτοκρατορία που θα διαρκέσει για πολλούς αιώνες. Αυτοί οι λίγοι, αμόρφωτοι και βάρβαροι Μογγόλοι νομάδες-ιππείς! Το σχήμα βέβαια αυτό είναι εξαιρετικά απλοϊκό και προδήλως ανεπαρκές, καίτοι οι περισσότεροι από μάς κάτι τέτοιο, ή παραλλαγές αυτού, έχομε στο μυαλό μας. Όμως λογικά είναι αδύνατον μια δράκα μερικών δεκάδων χιλιάδων (οι ιστορικοί τους υπολογίζουν σε λιγότερους από 40.000) απαίδευτων, πλιατσικολόγων νομάδων να καταλύσουν μια χιλιόχρονη παγκόσμια υπερδύναμη. Και μάλιστα σχηματίζοντας μια νέα αυτοκρατορία με πολυεπίπεδη διοικητική οργάνωση, υψηλότατη γραφειοκρατία, αποτελεσματικότατες στρατιωτικές δομές και περίφημη διπλωματία ενδελεχούς και μακροχρόνιου στρατηγικού σχεδιασμού. Και περαιτέρω υπάρχουν στοιχειώδη ερωτήματα που ζητούν απάντηση. Κατά την είσοδο των νομάδων στην Ανατολία υπήρχαν πολλά εκατομμύρια (κατ’ εκτίμηση περισσότερα των δέκα) γηγενούς πληθυσμού κατά το πλείστον ελληνοφώνων. Αυτοί οι πληθυσμοί της Μικράς Ασίας ιστορικά τι απέγιναν; Σκοτώθηκαν, χάθηκαν, εξαφανίστηκαν από το χάρτη; Ήταν μόνο το ενάμισι εκατομμύριο των Ελλήνων που αντηλλάγησαν μετά το 1922 ή συνέβη κάτι άλλο; Και τέλος κάτι που όλοι το βλέπομε, αλλά όλοι αρνούμαστε υποσυνείδητα να το εξηγήσομε. Παρακολουθούμε στην τηλεόραση τις σειρές τους και επισκεπτόμαστε την Τουρκία ως τουρίστες. Όμως Μογγόλους δε βλέπομε πουθενά. ‘Ίσως σπάνια κάποιον. Αλλά ακόμα και αυτός πιθανότητα θα είναι μετανάστης από τις Κεντρο-Ασιατικές φίλες στην Τουρκία χώρες. Μα τότε, αν δεν είναι οι Τούρκοι Μογγόλοι και Κεντρο-Ασιάτες όπως πιστεύομε, τι είναι; Για την προέλευση των Τούρκων έχουν γραφεί πολλά. Η θέση όμως η οποία δίνει στη λογική μου τις περισσότερες απαντήσεις είναι αυτή που υποστηρίζει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των σημερινών Τούρκων (με την εξαίρεση των Κούρδων που αποτελούν αρχαίο ιστορικό λαό) είναι γηγενείς Μικρασιατικοί και Βαλκανικοί πληθυσμοί που αρχικώς εξισλαμίστηκαν και πολύ αργότερα εκτουρκίστηκαν διατηρώντας όμως εν πολλοίς πλείστες όσες ικανότητες και στοιχεία της προηγούμενης κουλτούρας και πολιτισμού τους. Η θέση αυτή έχει τεκμηριωθεί επαρκώς. Εδώ απλώς να αναφέρω ως παράδειγμα το βιβλίο του γνωστού τουρκολόγου Νικολάου Χειλαδάκη με τίτλο «Ποιοί Τούρκοι;» (2007), απ’ όπου και αντλήσαμε πολλές χρήσιμες πληροφορίες. Ο εξισλαμισμός και μετέπειτα ο εκτουρκισμός είναι ένα πολύ σύνθετο φαινόμενο που διαρκεί εδώ και δέκα αιώνες. Συνεχίζεται δε έντονα ακόμα και στις ημέρες μας (βλ. Δυτική Θράκη, Βουλγαρία κλ) αποκτώντας μάλιστα και ευρύτερες διαστάσεις που ξεπερνούν την περιοχή μας (βλ. πχ. τάγμα Νουρτζού και Φετουλλάχ Γκιουλέν). Οι Μικρασιατικοί πληθυσμοί βρισκόμενοι ανάμεσα στη Βασιλεύουσα και το μουσουλμανικό Χαλιφάτο είχαν έρθει σε επαφή με το Ισλάμ ήδη από τον έβδομο και όγδοο αιώνα πολύ πριν δηλαδή από την εμφάνιση των Τούρκων στα ανατολικά και υπήρχαν αλλαγές πίστης και προς τις δύο κατευθύνσεις. Ο πληθυσμός των ανατολικών επαρχιών υφιστάμενος τη εντεινόμενη παρουσία και πίεση του Ισλάμ, ζώντας υπό καθεστώς συνεχούς ανασφάλειας και αστάθειας είχε εν πολλοίς αγανακτήσει και ψυχρανθεί προς το απόμακρο και συνήθως απαθές κέντρο, το οποίο κλεισμένο στο δικό του κόσμο τύρβαζε περί πολλών ανουσίων. Παρά τη γνωστή και ισχυρή λαϊκή ευσέβεια των Μικρασιατών η πνευματική κατάρτιση και συγκρότηση των κατά βάση αγροτικών αυτών πληθυσμών υπολείπετο αρκετά. Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με τις πολλές αρχαίες θρησκευτικές δοξασίες και ιδιαιτερότητες (πυροβασία, ηλιολατρεία, λατρεία της Μεγάλης Μητέρας κλ), οδήγησαν το γηγενή πληθυσμό σε πλήθος κακοδοξιών. Έτσι μεγάλες και συμπαγείς πληθυσμιακές μάζες των ανατολικών επαρχιών ακολουθούσαν ποικίλες αιρέσεις και θρησκευτικές διαφοροποιήσεις (Αρειανοί, Μοντανιστές, Νεστοριανοί, οι Μικρασιάτες εικονομάχοι Ίσαυροι, οι Παυλικιανοί κλ), συνδυαζόμενες δε πολλές φορές με μυστηριακές θρησκείες και μυστικές οργανώσεις (Μανιχαίοι, Ευχήτες, Διονυσιακοί, Τεχνουργοί, Οφίτες κλ). Αυτές οι διαφοροποιήσεις έφεραν πολλές φορές σε αντιπαράθεση ακόμα και βίαιη (καταστολή εξεγέρσεων, εκτοπίσεις πληθυσμών κλ) τις ανατολικές επαρχίες με το κέντρο. Ο αυταρχισμός δε του κέντρου και οι σκληρές αντιπαραθέσεις οδήγησαν χιλιάδες λαού στην αγκαλιά του Ισλάμ. Λογικά η αντίληψη του τότε κόσμου για το Ισλάμ θα πρέπει να ήταν εντελώς διαφορετική από την αντίληψη του χειραγωγούμενου μέσου δυτικού ανθρώπου σήμερα. Προφανώς ο κόσμος τότε θα αντιλαμβάνονταν το Ισλάμ ως ακόμα άλλη μια από τις απειράριθμες θρησκευτικές διαφοροποιήσεις της Ανατολής. Θα πρέπει δε να τονιστεί ότι πολλά από τα πιστεύματα και πρακτικές των χριστιανικών αυτών αιρέσεων ήταν ίδια ή παρόμοια με αυτά του Ισλάμ, όπως για παράδειγμα η αντίθεση στη λατρεία των εικόνων που εθεωρείτο ειδωλολατρία, η διαρχική αντίληψη περί Καλού και Κακού, η θεώρηση του Χριστού ως αγγέλλου και όχι ως Υιού του Θεού, η μη αποδοχή πολλών μυστηρίων όπως του βαπτίσματος ή της Θείας Κοινωνίας κλ. Έτσι η μετάβαση ουσιαστικά από τη μίαν αίρεση σε μιαν άλλη, όπως το Ισλάμ με παρόμοιους ή παρεμφερείς άξονες ήταν μια σχετικά εύκολη και ομαλή διαδικασία. Τα πράγματα όμως όσον αφορά τη θρησκευτική μεταστροφή των πληθυσμών επιταχύνθηκαν δραματικά κατά τον δέκατο τρίτο και δέκατο τέταρτο αιώνα φτάνοντας στο απόγειό της μετά το σχηματισμό του Οθωμανικού κρατιδίου. Η κατάρρευση της Ρωμανίας από τους Φράγκους, η εμφάνιση των Φράγκων στα δυτικά για τους οποίους οι Μικρασιάτες τόσο οι χριστιανοί όσο και οι μουσουλμάνοι έτρεφαν ισχυρότατη αντιπάθεια και μίσος, η ύπαρξη χιλιάδων σκλάβων και αιχμαλώτων πολέμου, οι οποίοι σταδιακά χρησιμοποιήθηκαν στην κρατική μηχανή και εν τέλει εξισλαμίστηκαν, η υποχώρηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και η ερήμωση των μοναστηριών και κυρίως η εμφάνιση πολλών σουφικών ισλαμικών ταγμάτων και προσωπικοτήτων που κυριάρχησαν πνευματικά στην περιοχή ήταν οι καθοριστικοί παράγοντες που οδήγησαν στην ταχύτατη θρησκευτική μεταστροφή των γηγενών πληθυσμών. Η επίδραση των ισλαμικών ταγμάτων ήταν εξαιρετικά σημαντική και καταλυτική. Τα τάγματα αυτά στηριζόμενα στην αρχαιότατη μικρασιατική πρακτική των αδελφοτήτων αναπτύχθηκαν ταχύτατα και παρείχαν την πνευματική ηγεμονία του Ισλάμ στην περιοχή. Η δράση τους συνεχίστηκε μέχρι και τον 20ο αιώνα, οπότε και παύτηκαν βιαίως από το Μουσταφά Κεμάλ για να αναβιώσουν εν μέρει και πάλι από το 1980 και μετά. Δίδασκαν ένα εντελώς ιδιότυπο Ισλάμ, που από πολλούς θεωρήθηκε και θεωρείται ακόμα αιρετικό. Περιλάμβανε πάρα πολλές χριστιανικές αρχές, διδασκαλίες και παραδόσεις. Έτσι αυτά τα τάγματα απετέλεσαν ένα ενδιάμεσο σκαλοπάτι, μια γέφυρα ανάμεσα στο χριστιανισμό και το Ισλάμ. Είχαν επίσης πολλά κοινωνικά αιτήματα και προτάγματα, ζητώντας ουσιαστικά μεταρρυθμίσεις που θα απάλυναν το βάρος του απλού λαού ανεξαρτήτως θρησκείας. Έτσι πολλοί τους ακολούθησαν ως σωτήρες και λυτρωτές από την πολυποίκιλη καταπίεσής τους. Τα τάγματα και οι προσωπικότητες πολλές: ο ασκητικότατος σεΐχης Σαρή Σαλτίκ, ο περίφημος Τζελαλεντίν Ρουμί ο επονομαζόμενος και Μεβλανά (δάσκαλος) ιδρυτής του τάγματος των δερβίσηδων Μεβλεβί, ο σεΐχης Μπεντρεντίν Μαχμούτ, ο Μπαμπά Ισάκ ιδρυτής του τάγματος των μπαμπαΐδων, ο Χατζή Μπεκτάς ιδρυτής του πανίσχυρου τάγματος των Μπεκτασήδων λαϊκή έκφραση του οποίου είναι ακόμα και σήμερα τα δεκάδες εκατομμύρια των Αλεβήδων, το κίνημα των Κιζιλμπάσηδων, το τάγμα των Ρουφαή (ή Χουρουφήδων), ο Μολά Καμπίζ, ο Μουσταφά Μπορκλουντζέ, το τάγμα των Αχήδων (ή Κορματήδων) και τόσα άλλα. Η επικράτηση και επέκταση του Οθωμανικού κράτους οδήγησε πολλούς πλούσιους και μέλη των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων στην αλλαξοπιστία και στη σημαντική ενίσχυση του Οθωμανικού μηχανισμού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Εβρενός Πασάς και ο Ζαγανός Πασάς. Ο μεν πρώτος ήταν αυτός που οδήγησε τα οθωμανικά στρατεύματα στην Ευρώπη και στην κατάκτηση της Βαλκανικής, ενώ η συμβολή του δευτέρου στην άλωση της Πόλης ήταν καθοριστική. Το συνεχώς ισχυροποιούμενο Οθωμανικό κράτος είχε πλέον την ευχέρεια να εφαρμόσει μια σειρά από διαφορετικές τακτικές για να οδηγήσει τους υπηκόους εθελοντικά ή βίαια στο Ισλάμ: παιδομαζώματα, βίαιες αρπαγές γυναικών και μεικτοί γάμοι (και μάλιστα με τη μορφή της πολυγαμίας) που οδηγούσαν νομοτελειακά στην πλήρη αφομοίωση της χριστιανής συζύγου και των παιδιών της, συστηματικές ψευδορκίες για δήθεν αρνησιθρησκία από χριστιανούς οι οποίοι πλέον αναγκάζονταν να γίνουν μουσουλμάνοι για να μην τιμωρηθούν με θάνατο, αυθαιρεσίες των τοπικών αρχών, κοινωνικές, διοικητικές, δικαστικές, φορολογικές και οικονομικές διακρίσεις σε βάρος των ετεροδόξων που οδηγούσαν πολλούς σε εθελοντικούς εξισλαμισμούς για να βελτιώσουν την κατάστασή τους, ενώ υπήρχαν και βίαιοι μαζικοί εξισλαμισμοί σε περιοχές όπου στρατηγικά εκρίνετο ως απαραίτητο από την κεντρική διοίκηση. Ο εξισλαμιζόμενος ελάμβανε αυτόματα μουσουλμανικό όνομα και εχάνετο πλέον από το γένος του. Κλείνοντας, αξίζει να θυμηθούμε σ’ αυτό το σημείο ότι σχεδόν το σύνολο των λεγόμενων Τουρκοκρητικών ήταν γηγενείς και όμαιμοί μας. Το ζήτημα του εξισλαμισμού και στη συνέχεια εκτουρκισμού μεγάλου μέρους του λαού μας είναι ένα πολύ δύσκολο και δυστυχώς ακόμα ανοιχτό κεφάλαιο της ιστορίας μας. Θα πρέπει να το μελετήσομε ενδελεχώς και να συνάγομε χρήσιμα συμπεράσματα για τη μη επανάληψη των λαθών του παρελθόντος και την σωστότερη κατανόηση και αντιμετώπιση των σημερινών πραγμάτων. Για την εξαγωγή λοιπόν αυτών των συμπερασμάτων οφείλομε να επανέλθομε. Πρώτη δημοσίευση: 27-7-2012

Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/6988, Ἀντίβαρο