Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ «ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ» ΤΩΝ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΩΝ «ΘΕΟΤΗΤΩΝ» ΛΑΜΠΡΟΥ Κ ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

         Η ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί για όλους τους πιστούς Του το πιο χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, διότι είναι η μεγαλύτερη νίκη όλων των εποχών κατά του εχθίστου εχθρού του ανθρώπου, του τυραννικού Άδη και του πικρού θανάτου. Ο δικός Του θάνατος έγινε ο θάνατος του θανάτου μας! Αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση μας κάνει να σκιρτούμε από άρρητη αγαλλίαση και να πανηγυρίζουμε λαμπρά την «βασιλίδα και κυρία» εορτή, κατά τον ιερό και θεσπέσιο υμνογράφο του Πάσχα.

        Όμως δυστυχώς δε χαίρονται όλοι οι άνθρωποι αυτή την αγία ημέρα, αλλά κάποιοι οδύρονται,  λυπούνται και θρηνούν! Χτυπιούνται και καταριούνται τη φωτοφόρο και μεγαλειώδη Ανάσταση του Χριστού! Τη θεωρούν μέγα άχθος και πόνο αγιάτρευτο στο στήθος τους! Μέσα στον φρικτό οδυρμό τους  πασχίζουν να μειώσουν την αξία της μπροστά στα μάτια των λαμπρά εορταζόντων πιστών του Αναστάντος Χριστού. Είναι ολοφάνερο πως η αμαρτία δημιούργησε στα μυαλά τους σοβαρή νοητική στέρηση, ώστε να μη μπορούν να στοχαστούν ούτε στο ελάχιστο το ασύλληπτο μέγεθος της θείας δωρεάς, η οποία απορρέει από τον όλβιο κενό τάφο του Κυρίου και τη λαμπροφόρο έγερσή Του. Το νυσταλέο βλέμμα τους είναι στραμμένο προς τον σκοτεινό και αραχνιασμένο Άδη και όχι προς τον ολόφωτο ουρανό, που είναι πλημμυρισμένος από το ανέσπερο αναστάσιμο φως. Αποστρέφονται την ελευθερία του ουρανού και ορέγονται τα δεσμά του υποχθόνιου δεσμωτηρίου του «διαβόλου και των αγγέλων αυτού» (Ματθ.25,41). Τέλειος παραλογισμός!

       Στον καιρό της απίστευτης πνευματικής σύγχυσης έχουμε μπουχτίσει από  απίθανους «διανοούμενους», «προοδευτικούς» και «κουλτουριάδηδες» συγγραφείς, οι οποίοι για να τραβούν την προσοχή των άλλων ανήγαγαν ως φλάμπουρο του «προοδευτισμού» τους την πολεμική κατά του Χριστού και της Εκκλησίας. Δε γίνεται, κατά την αντίληψή τους, να «είναι κάποιος διανοούμενος και να μην πολεμά την Εκκλησία»! Θεωρούν τους εαυτούς τους αυτόκλητους «σωτήρες» του κόσμου από τη «χριστιανική σκλαβιά», (ας ήταν όλες οι σκλαβιές τέτοιες». Γι’ αυτό και πολεμούν με όλα τα «μέσα» που διαθέτουν, ακόμα και με την «λάσπη», ρίξε ρίξε, κάτι θα μείνει, όλο και κάποιος αστοιχείωτος θα «τσιμπήσει» στα φτηνιάρικα γραφόμενά τους! Όσοι ασχολούμαστε με την αντιρρητική γραμματεία, γνωρίζουμε πολύ καλά από αντιχριστιανική «λασπογραφία»!

          Ένα λοιπόν από τα πιο ανόητα επινοήματά τους, τα οποία αγγίζουν τα όρια της «λασπογραφίας» κατά της Αναστάσεως του Κυρίου είναι η συσχέτισή της με τις «αναστάσεις» των διαφόρων παγανιστικών «θεοτήτων» και το χειρότερο: ο χαρακτηρισμός της ως παγανιστικό «δάνειο»! Κάθε χρόνο τις ημέρες του Πάσχα βλέπουμε δημοσιευμένα κάποια ανούσια άρθρα, τα οποία επιχειρούν, ανεπιτυχώς φυσικά, να παρουσιάσουν την ανάσταση του Χριστού ως ένα ακόμη μύθο «αναστημένου» «θεού», σαν και αυτών των παγανιστικών θρησκειών της προχριστιανικής αρχαιότητας. Με μια απίστευτη ρηχότητα στα επιχειρήματά τους και με μια γελοία κακοποίηση της ιστορικής αλήθειας, προσπαθούν να «αποδείξουν», ότι ο Ιησούς Χριστός είναι μια κακέκτυπη μυθική επινόηση, αναβίωση του αιγυπτιακού θεού Όσιρι, του συριακού Άδωνι, του φρυγικού Άττι και του «ελληνικού» Διόνυσου, οι οποίοι πιστευόταν ότι «αναστήθηκαν» από τον Άδη!

         Θέλουν να λησμονούν αυτοί οι «ερευνητές», οι οποίοι αρέσκονται να αυτοπροσδιορίζονται και ως «ορθολογιστές», πως ενώ εκείνοι οι «θεοί» ανήκουν στη σφαίρα της πιο νοσηρής φαντασίας και του μύθου, ο Ιησούς Χριστός είναι πρόσωπο ιστορικό, πέραν πάσης αμφιβολίας, έστω και αν θέλουν με απίστευτα φτηνά επιχειρήματα και γελοιοποιώντας κάθε αρχή επιστήμης της ιστορίας, να «καταρρίψουν» την ιστορικότητα του Χριστού. Θέλουν ακόμη να λησμονούν πως ο οποιοσδήποτε συσχετισμός του Χριστιανισμού και η σύγκρισή του με όλα τα ιστορικά θρησκεύματα είναι ατυχής, διότι το χριστιανικό μήνυμα ουδεμία σχέση έχει με αυτό που ονομάζεται θρησκεία στον εκτός του Χριστιανισμού χώρο. Για μας η πίστη μας δεν είναι θρησκεία, όπως των άλλων, αλλά βιωτή, τρόπος ζωής και πολιτείας! Ο Χριστός και η αγία Του Εκκλησία δεν είναι κλεισμένοι στα παγερά στεγανά κάποιου ναού, όπως τα άψυχα ξόανα, οι ανύπαρκτοι «θεοί» του παγανισμού, αλλά είναι καθημερινός βίος, τρόπος υπάρξεως, άσβεστος φάρος και ασφαλής οδοδείκτης της ουρανοδρόμου πορείας μας!   

         Δεν είναι, επίσης, μόνο η υπεράνω πάσης αμφιβολίας ανυπαρξία των παγανιστικών «θεών», αλλά και το αβυσσαλέο χάσμα στο υπόβαθρο των «νεκραναστάσεων» των παγανιστικών «θεών» και του Θεανθρώπου Χριστού. Οι παιδαριώδεις μυθολογικές διηγήσεις για τις παγανιστικές «νεκραναστάσεις» έχουν όλες ως βάση κάποια φτηνή ιδιοτέλεια και το χειρότερο, όπως θα δούμε στη συνέχεια, είναι αποτέλεσμα ικανοποιήσεων ταπεινών ορμέμφυτων και ενστίκτων των ακόλαστων «θεών». Επίσης (πολύ σημαντικό) η «ανάστασή» τους είναι αποτέλεσμα επέμβασης άλλων «ανώτερων» «θεών», διότι από μόνοι τους είναι εντελώς ανίκανοι να αναστηθούν.  Αντίθετα το Πάθος και η Ανάσταση του Χριστού ενέχει την απόλυτη ανιδιοτέλεια. Ο Ιησούς Χριστός, όντας τέλειος Θεός, δέχεται εκούσια να υποστεί τον επώδυνο και ταπεινωτικό σταυρικό θάνατο, για τη σωτηρία του κόσμου και ανασταίνεται από τους νεκρούς αφ’ εαυτού, ως Θεός αληθινός και παντοδύναμος, νικώντας κατά κράτος και καταργώντας το θάνατο!

        Για του λόγου το αληθές θα παραθέσουμε εν συντομία τους μύθους των «νεκραναστημένων» παγανιστικών «θεών», για να αποδείξουμε τη γελοία σύγκριση που επιχειρείται με την μεγαλειώδη και λαμπροφόρο ανάσταση του Χριστού μας. Για τους κακόπιστους, τους συμβουλεύουμε να κρατούν στο άλλο χέρι τους κάποια μυθολογία, να κάνουν αντιπαραβολή για την ορθότητα των σπαρταριστών μύθων που αναφέρουμε, των «παθών» και των «αναστάσεων» των παγανιστικών «θεών». Για να διαπιστώσουν ότι δεν υπερβάλουμε όταν περιγράφουμε τις πραγματικές πίστεις και δοξασίες των αρχαίων λαών γι’ αυτούς τους «θεούς», σε αντίθεση με την εξιδανικευμένη εικόνα τους από τον σύγχρονο παγανισμό!

        Μια από τις προσφορότερες και συνάμα γελοιωδέστερες συγκρίσεις της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Χριστού είναι με αυτή του συριακού «θεού» Άδωνι. Σύμφωνα με το μύθο, η οποία ήταν πίστη της αρχαίας θρησκείας, η «θεά» του τυφλού ερωτικού ενστίκτου Αστάρτη - Αφροδίτη ενέπνευσε σφοδρό ερωτικό πάθος στην όμορφη Μυρσίνη για τον πατέρα της Θείαντα, επειδή εκείνος δεν τιμούσε τη «θεά» δια της «ιεράς πορνείας». Είναι γνωστό πως η λατρεία της «θεάς» γινόταν αναγκαστικά και επιτακτικά δια της πορνείας και όποιος άνδρας αρνούνταν να επισκεφτεί τους ναούς – πορνείας της τους τιμωρούσε σκληρά και παραδειγματικά, καθώς και τις γυναίκες που αρνούνταν να την «υπηρετήσουν» προσφέροντας πορνικό έρωτα στους ναούς της!  Παραφρόνησε λοιπόν η «θεά» τον Θείαντα, και μέσα στην παραφροσύνη του πραγματοποίησε χωρίς να το θέλει, με την κόρη του εμετική αιμομιξία, καρπός της οποίας υπήρξε ο όμορφος Άδωνις. Αυτόν τον νέο αγάπησε παράφορα και έκαμε ερωμένο της η Αφροδίτη. Όμως ο έτερος εραστής της, ο άγριος «θεός» του πολέμου Άρης, εξαιτίας της ζήλιας του, (η Αφροδίτη απατούσε συστηματικά το σύζυγό της Ήφαιστο με τον αδελφό του Άρη), έστειλε έναν άγριο κάπρο, ο οποίος κατασπάραξε τον όμορφο νέο. Πεθαίνοντας πήγε στον Άδη. Αλλά εκεί τον έκαμε ερωμένο της (σχέση μοιχείας και αυτή), η Περσεφόνη, σύζυγος του Πλούτωνα, και αιώνια τιμωρός των ανθρώπινων ψυχών. Η Αφροδίτη θρηνούσε το χαμό του εραστή της, όμως η Περσεφόνη δεν της τον έδινε, διότι τον ήθελε για τον εαυτό της! Τότε ο Δίας κανόνισε τέσσερις μήνες τον χρόνο να ανεβαίνει στον επάνω κόσμο και να τον χαίρεται ερωτικά η Αφροδίτη (βλ. Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.1,στ.461). Αυτή λοιπόν την ερωτική μοιρασιά των αχόρταγων ερωτικά «θεαινών» θεωρούν ως «ανάσταση» οι θωλοκουλτουριάδηδες και τη συσχετίζουν με την μεγαλειώδη Ανάσταση του Χριστού! Βλέπει κάποιος την παραμικρή ομοιότητα του γελοίου αυτού μύθου με την Ανάσταση του Χριστού;

        Ας δούμε και το μύθο της «νεκρανάστασης» του αιγυπτιακού «θεού» Όσιρι. Ο Όσιρις, ήταν αδελφός και εραστής της Ίσιδος, θεάς του έρωτα και προστάτης της μαγείας, όντας μάγισσα η ίδια. Παντού τα ίδια, οι «θεοί» ήταν αιμομίκτες και ερωτομανείς! Ο αδελφός τους Σηθ ή Τυφών ζήλευε την ευτυχία του αιμομικτικού ζεύγους, διότι ήθελε αυτός την αδελφή του για ερωμένη, και γι’ αυτό κατακρεούργησε τον Όσιρι και έριξε τα κομμάτια του στο Νείλο, (γνώριμες σχέσεις θηριωδίας μεταξύ όλων των παγανιστικών «θεών»). Η Ίσις απαρηγόρητη για το χαμό του εραστή αδελφού της μάζεψε τα κομμάτια του και με μαγικές τελετουργίες τον επανέφερε στη ζωή, ως Όρο. Όμως δε βρήκε τα γεννητικά του όργανα, αυτά που της χρειαζόταν περισσότερο, τα οποία αναζητούσε μάταια με θρήνους σε όλη τη γη. Χωρίς αυτά δε θα μπορούσε να ξανακάνει εραστή της τον αδελφό της (βλ. Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.9,στ.982)! Πάνω σε αυτή την αναζήτηση συστήθηκαν τα διαβόητα και αισχρά «μυστήρια» της «θεάς», τα οποία είχαν εισβάλλει και στη χώρα μας και τελούνταν με πάθος από τους «φωτισμένους» προγόνους μας (βλ. Πλουτάρχου: Περί Ίσιδος και Οσίριδος)! Η συγκόλληση, λοιπόν, του Όσιρι, από την ερωτομανή αδελφή του, με τα μαγικά της κόλπα, ονομάζουν οι «προοδευτικοί» «ανάσταση» και τη συσχετίζουν με την Ανάσταση του Χριστού! Αν είναι δυνατόν!

        Παρόμοιος είναι ο μύθος του φρυγικού «θεού» Άττι. Το ομορφόπαιδο Άττις σχετίζονταν με τη λατρεία της Κυβέλης – Άγδιστης- Ρέας, ή όπως ήταν γνωστή ως «Μεγάλη Θεά», της οποίας ήταν γιος και εραστής! Οι «θεοί» δεν της έδιναν εραστή, λόγω της αχαλίνωτης και επικίνδυνης ερωτομανίας της. Εκείνη όμως από το αίμα της «γέννησε» μέσω της Νάνας  τον Άττι, τον οποίο έκαμε εραστή της (καθαρή αιμομιξία). Απολαμβάνοντας τον αισχρό αιμομικτικό ερωτά τους στα βουνά της Φρυγίας, η ερωτομανής μάνα και ερωμένη «θεά» ζητούσε από το γιό και εραστή της αιώνια ερωτική αφοσίωση. Όταν όμως αυτός αθέτησε την αφοσίωσή του σ’ αυτή, προτιμώντας να νυμφευτεί την κόρη του Μίδα Σαγγαρία, η «θεά» προκάλεσε στον ανυπάκουο εραστή της φοβερή μανία, εξ’ αιτίας της οποίας ο τραγικός νέος αυτοευνουχίστηκε και πέθανε. Η ερωτομανής «θεά» θρηνούσε απαρηγόρητη για το κακό που τη βρήκε. Ο Δίας (και αυτός ήταν γιος και εραστής της, ως Ρέα) τη λυπήθηκε και της υποσχέθηκε ότι θα διατηρήσει το σώμα του Άττι ανέπαφο, έχοντας τη δυνατότητα να κινεί το μικρό του δάκτυλο (βλ. Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.7,στ,1072)! Πάνω σε αυτόν τον άθλιο και αισχρότατο μύθο αναπτύχθηκαν τα φοβερά και αιματηρά «μυστήρια», κατά τα οποία οι νέοι ιερείς της «θεάς», οι περιβόητοι «γάλλοι», αυτοευνοχίζονταν εν μέσω παθολογικής έκστασης και άγριων κραυγών, κατά την εορτή της «θεάς». Ένεκα της φρίκης που προκαλούσε το αποκρουστικό θέαμα των ευνουχισμών και των συχνών θανάτων των ευνουχισμένων ιερέων από ακατάσχετη αιμορραγία, απαγορεύτηκαν στα Ρωμαϊκά χρόνια! Αυτή ήταν λοιπόν και η «ανάσταση» του Άττι, η οποία κατά τους «ορθολογιστές» σχετίζεται με την Ανάσταση του Χριστού!

       Γνωστός είναι και ο μύθος του «δικού μας» Ζαγρέα – Διόνυσου, στην ουσία του φρυγικού «θεού» της οργιαστικής βλάστησης Σαβάζιου, του οποίου η λατρεία εισήχθη στην Ελλάδα τον 8^ο π. Χ. αιώνα με ανείπωτες σφαγές και βιαιότητες. Αυτός, κατά τους ορφικούς, ήταν καρπός  αιμομικτικού έρωτα και βιασμού  του Διός με την κόρη του Περσεφόνη! Και εδώ αιμομιξία και μάλιστα πατέρα και κόρης! Η ζηλόφθονα Ήρα, αδελφή και σύζυγος του Δία, παρακίνησε τους τερατώδεις «θεούς» τιτάνες να τον κατασπαράξουν, ενώ εκείνος έπαιζε ανέμελος, και να φάνε τις σάρκες του. Εδώ έχουμε και κανιβαλισμό, συνηθισμένο φαινόμενο στον «κόσμο» των παγανιστικών «θεών»! Ο φόνος επετεύχθη, καθώς και ο κανιβαλισμός! Η Αθηνά κατάφερε να διασώσει την καρδιά του Διονύσου από τους κανίβαλους «θεούς», την έφερε στο Δία, ο οποίος την κατάπιε. Κατόπιν με το βιασμό της ανήλικης κόρης του Κάδμου Σεμέλης από τον ερωτομανή Δία, γεννήθηκε ο νέος Διόνυσος. Αλλά το έγκλημα του βιασμού της άτυχης ανήλικης κόρης δε σταμάτησε στο «θείο» βιασμό της, μόλις τελείωσε ο ερωτομανής, βιαστής, παιδεραστής, κλπ, «θεός», την κατακεραύνωσε, τη σκότωσε,  διασώζοντας βεβαίως το έμβρυο – κανακάρη του (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τομ. ΙΑ΄, σελ.889)! Αυτή τη γελοία και συνάμα ανήθικη (ακατάλληλη για ανηλίκους) διήγηση – θρησκευτική πίστη των προγόνων μας, εννοούν ως … ανάσταση και τη βάζουν ως μέτρο σύγκρισης με τη μεγαλειώδη Ανάσταση του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού! Παρενθετικά αναφέρουμε πως από τα αποκαΐδια των τιτάνων έφτιαξαν οι μισάνθρωποι «θεοί» τους ανθρώπους, τρανή απόδειξη ότι η ανθρώπινη φύση είναι τιτανική δηλαδή κακή και εντελώς διάφορη της «καλής» (!!!!!!!) φύσεως των «θεών»!

         Μελετώντας αυτές τις ανόητες, παιδαριώδεις και αισχρές μυθολογικές διηγήσεις δε βρίσκουμε κανένα, μα κανένα στοιχείο που να είναι κοινό με την ανάσταση του Χριστού. Οι παγανιστικοί «θεοί» είναι χαμένοι μέσα στη δίνη των παθών και των αδυναμιών  τους και των απίστευτων κακιών τους. Αντίθετα ο Ιησούς Χριστός υπήρξε απόλυτα απαθής. Ουδεμία νύξη γίνεται σε ολόκληρη την αγία Γραφή για κάποιο πάθος ή αδυναμία Του. Είναι ο μόνος που τόλμησε να ρωτήσει: «τις εξ’ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας» (Ιωάν.8,46). Ο Σωτήρας μας δε ζούσε για τον εαυτό Του, αλλά για τη σωτηρία του κόσμου. Ο Ίδιος ομολόγησε ενώπιον του Πιλάτου: «Εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήληθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία» (Ιωάν.18,37), διότι «η χάρις και η αλήθεια δια Ιησού Χριστού εγένετο» (Ιωάν.1,17. Ο Θεός απέστειλε τον Υιόν Του στον κόσμο «ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιωάν. 3,17). Τα «πάθη» και οι «αναστάσεις» των παγανιστικών «θεών» είναι αναίσχυντες σεξιστικές περιπέτειες, οι οποίες αφορούν τους ίδιους και τα κτηνώδη και αχαλίνωτα ορμέμφυτά τους. Αντίθετα τα Άχραντα Πάθη, ο Σταυρικός Θάνατος και η ζωηφόρος Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όχι μόνο δεν έχει το παραμικρό ηθικό ψεγάδι και ιδιοτελή σκοπό, αλλά είναι αιώνια πρότυπα και μοναδικά παραδείγματα αγνότατου αλτρουισμού και αυτοθυσίας. Η υπέρτατη, αληθινή, και σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο γενομένη θυσία Του, έγινε για την σωτηρία του σύμπαντος κόσμου. Να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από κάτι, σαν τους παραπάνω, τυραννικούς «θεούς», οι οποίοι την κρατούσαν σε ερεβώδη πνευματικά σκοτάδια και σε διαρκή μαύρη δεισιδαιμονία!

        Ας μας παρουσιάσουν όσοι έχουν αντίθετη άποψη, έστω και μια περίπτωση κάποιου παγανιστικού «θεού», που να νοιάστηκε πραγματικά για το ανθρώπινο γένος και να θυσίασε τη ζωή του γι’ αυτό. Όσο και να ψάξουν δε βρουν πραγματικά φιλάνθρωπο «θεό», διότι όλοι τους, όπως προαναφέραμε, ήταν μισάνθρωποι και απάνθρωποι. Αυτοί οι «θεοί» κάρφωσαν στον Όλυμπο τον ευεργέτη τον ανθρώπων τιτάνα Προμηθέα! Ο «νταής» του Ολύμπου Δίας κεραύνωσε και καρβούνιασε τον ιατρό Ασκληπιό, διότι είχε αναστήσει κάποιο άνθρωπο. «Αθάνατοι» ήταν μόνο οι «θεοί» και η λαχτάρα για αθανασία των ανθρώπων αποτελούσε φρικτή και ασυγχώρητη «ύβρη» γι’ αυτούς! Άλλωστε είναι γνωστό πως στην αρχαιοελληνική γραμματεία παρουσιάζονται οι άνθρωποι ως τραγικές υπάρξεις καταφρονεμένες από την κτηνώδη κοινωνία των «θεών». Οι άνθρωποι χρησίμευαν στους «θεούς» να τους λατρεύουν και να ικανοποιούν μέσω αυτών τα ταπεινά τους πάθη. Όποιος τολμούσε να μην τους λατρέψει ήταν προδιαγεγραμμένο το τραγικό του τέλος (δες P.Decharme, Ελληνική Μυθολογία, τομ.2, σελ.712)! Ας διαβάσει όποιος αμφιβάλλει τη μυθολογία για να δει άπειρα παραδείγματα ανείπωτων εγκλημάτων «θεών» κατά άτυχων ανθρώπων, οι οποίοι δεν ήθελαν ή λησμόνησαν να τους λατρέψουν (βλ. Διόνυσος, Άρτεμις, Αφροδίτη, Δήμητρα, Ποσειδώνας, κλπ)! Τη μεγαλύτερη αξία για τους «θεούς» είχαν οι όμορφες θνητές, τις οποίες ήθελαν για ερωμένες τους, ή τους όμορφους νέους για ερωμένους τους (π.χ. Γανυμήδης, Άδμητος, Βράγχος, Υάκυνθος, κλπ)! Η τελική κατάληξη της ζωής των θνητών ήταν ο «ηερόεντας» (ομιχλώδης και σκοτεινός) Άδης! Σύμφωνα με τον Όμηρο «αύτη δίκη εστί βροτών, ότε τις κε θάνησιν» (αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων, όταν κάποιος πεθάνει) (Ομ.Οδυσ.Λ΄,214). Αυτή ήταν η τελική και μόνιμη καταδίκη των ανθρώπων, πλασμένη από το μίσος και τη ζήλια των «θεών», να σαπίζουν αιώνια και αναίτια στο σκοτεινό και αραχνιασμένο βασίλειο του απαίσιου Πλούτωνα. Αντίθετα για τις θνητές ερωμένες τους και τα νόθα «ημίθεα» τέκνα τους είχαν δημιουργήσει τα «Ηλύσια πεδία»! Η «θεϊκή» «δικαιοσύνη» και «φιλανθρωπία» του παγανισμού σε όλο τους το «μεγαλείο»! Η επαγγελία της αρχαίας θρησκείας για τη μετά θάνατο ζωή ήταν ο προορισμός των ανθρώπων στην αιώνια καταδίκη στου θεοσκότεινου Άδη, γιατί έτσι το ήθελαν οι μισάνθρωποι και ζηλιάρηδες «θεοί» της! Ας διαβάσει κάποιος τη διήγηση του αγρίως καταδιωκόμενου από τους «θεούς» θρυλικού Οδυσσέα και τη συνάντησή του με τις τραγικές ψυχές στα καταχθόνια βασίλεια του Πλούτωνα, και θα συμφωνήσει μαζί μας πως η αρχαία θρησκεία, και μόνο για τη δύσμοιρη μεταθανάτια κατάσταση των ανθρώπων, που πρέσβευε, όχι μόνο δεν έπρεπε να είχε οπαδούς, αλλά την πλήρη αποστροφή και την περιφρόνηση των ανθρώπων, ιδιαιτέρως των σύγχρονων μας!

        Το πραγματικό, λοιπόν, ιστορικό γεγονός της Αναστάσεως του Λυτρωτή μας Χριστού δεν έχει καμιά σχέση με οποιαδήποτε μυθολογική αισχρή παιδαριώδη και γελοία παγανιστική εκδοχή. Η λαμπροφόρος ανάσταση του Κυρίου μας είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία, διότι αυτό άλλαξε την πορεία του κόσμου και μετάλλαξε τη φύση του. Αυτή την μεγαλειώδη αλλαγή δε μπορούν να τη δουν μόνο οι εμπαθείς. Ο Χριστός απάλλαξε δια παντός το ανθρώπινο γένος από τα αιώνια τυραννικά δεσμά του Άδη, νικώντας κατά κράτος τον άρχοντα του καταχθόνιου δεσμωτηρίου των ανθρωπίνων ψυχών, διάβολο, ο οποίος για τους αρχαίους ήταν ο «θεός» του «κάτω κόσμου», βασιλιάς – δεσμοφύλακάς των ψυχών τους, μαζί με την ερωτύλο βασίλισσά του! Πόσο πιο κακός μπορεί να είναι ο διάβολος από τον Πλούτωνα και την Περσεφόνη, σύμφωνα με την εκπεφρασμένη πίστη της αρχαίας θρησκείας γι’ αυτούς; Πόσο πιο τυραννικός μπορεί να είναι για τις ανθρώπινες ψυχές ο διάβολος από δαύτους; (δες P. Decharme, Μυθολογία της Αρχαίας Ελλάδος, τομ. 2,  σελ. 430)

      Υπάρχει και ένας άλλος σημαντικός λόγος να μην είναι η Ανάσταση του Χριστού μας «δάνειο» ή «επίδραση» παγανιστική. Η νεαρά Εκκλησία έστεκε ανάμεσα σε δύο φοβερούς διώκτες Της, τον ιουδαϊσμό και τον εθνισμό – παγανισμό. Από μεν τον ιουδαϊσμό διαχώρισε τη θέση Της αμέσως μετά το σταυρικό θάνατο του Χριστού και τους πρώτους απηνείς διωγμούς Της από αυτόν. Οι επιστολές του αποστόλου Παύλου κυρίως, αλλά και τα άλλα βιβλία της Καινής Διαθήκης βεβαιώνουν την πλήρη διαφοροποίηση της Εκκλησίας από τον ιουδαϊσμό. Αλλά και η σχέση Της με τον εθνισμό – παγανισμό δεν ήταν καλλίτερες. Μέσα από την Καινή Διαθήκη προκύπτει τέλεια αποστροφή των πρώτων χριστιανών από τον ειδωλολατρικό πολυθεϊσμό, διότι είχαν τη βεβαιότητα ότι «οι θεοί των εθνών (είναι) δαιμόνια» (Ψαλμ.95,5) και ως εκ τούτου θεωρούσαν βέβηλο οποιοδήποτε δάνειο από αυτόν. Επίσης οι ποταμοί αιμάτων έντεκα και πλέον εκατομμυρίων χριστιανών μαρτύρων στα πρωτοχριστιανικά χρόνια από την ειδωλολατρία είναι ο πιο αποτρεπτικός παράγων να άντλησε η Εκκλησία από αυτή «θεολογία», λαμβάνοντας υπόψη Της επίσης και τις παιδαριώδεις και αισχρές δοξασίες της! Η Εκκλησία του Χριστού είχε, έχει και θα έχει την αυτοσυνειδησία ότι κατέχει την αλήθεια και ως εκ τούτου τα «δάνεια» του κόσμου της είναι άχρηστα!  

       Εμείς οι πιστοί του Χριστού αδιαφορούμε για όλες τις κακόηχες παραφωνίες των συκοφαντών Της. Μέσα στην άρρητη χαρά της λαμπροφόρου αναστάσεώς Του, μπορούμε να ρωτάμε με αγαλλίαση και ευφροσύνη: «Πού η δίκη σου θάνατε; Πού το κέντρον σου Άδη;» (Ωσηέ 13,14), πανηγυρίζοντας για το θάνατο του θανάτου μας. Αφήνουμε τους θλιβερούς πολέμιους και συκοφάντες της Αναστάσεως του Κυρίου μας να γρυλίζουν, ξεφυλλίζοντας τις σκονισμένες μυθολογίες, για να βρουν «κοινά στοιχεία» και «δάνεια» της Αναστάσεως του Χριστού, με τις «αναστάσεις» των γελοίων, ερωτομανών και ψυχονευρωτικών παγανιστικών «θεών».  Όταν εκείνοι θα στενάζουν μέσα στην καταθλιπτική τους κατήφεια, εμείς θα σκιρτούμε από ανείπωτη χαρά και αγαλλίαση και μαζί με τον μελίρρυτο υμνογράφο του Πάσχα, θα ψάλλουμε τον πιο χαρμόσυνο και νικητήριο παιάνα:  «Θανάτου εωρτάζομεν νέκρωσιν Άδου την καθαίρεσιν», εις πείσμα και καταισχύνη όλων των διαχρονικών εχθρών του πραγματικού θριαμβευτή και νικητή του θανάτου, του Αναστάντα Χριστού μας!   

http://antiairetikos.blogspot.com/