Η ανάσταση του ανθρώπου, η μουμιοποίηση της Siemens, η μαρτυρία του Δ. Χριστούλα και το πουλάρι της Παλαιστίνης…

Posted on Απριλίου 8, 2012 by manitaritoubounou

Ασύνδετα φαίνονται εκ πρώτης όψεως τα τέσσερα ζητήματα του τίτλου. Δυο από την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα: η ανήθικη πολιτική απαλλαγή από την εκτός κοινωνικής πραγματικότητας βουλή (164 βουλευτές από τη δεξαμενή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) της Siemens και η πολιτική αυτοκτονία του αγανακτισμένου συνταξιούχου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα έξω απ’ αυτήν…

Οι 164 αποδέχτηκαν την μεταφυσική και άσαρκη «συγγνώμη» της εταιρείας για τις πολιτικές και οικονομικές τερατογενέσεις στην χώρα μας, ενώ αν ήσαν έστω και κατά τι σώοι θα ζητούσαν μια έμπρακτη στάση: Τη δημόσια παράδοση της λίστας Χριστοφοράκου – υιού, για να δούμε «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος» από τους υπηρέτες της ελλαδικής ελίτ (πολιτικούς, δημοσιογράφους, διανοητές, μάνατζερ…).

Αντίθετα ο πολιτικός αυτόχειρας πολιτικός νεομάρτυρας  Δημήτρης Χριστούλας έπαιξε με το θάνατο για να δώσει κατά τη φιλοσοφία του και θεο-λογία του, ελπίδα και ζωή στα νιάτα αφού έγραψε στην ιδιόχειρη διαθήκη του ενδεικτικά, εκτιμώντας ότι οι νέοι θα πάρουν τα όπλα «…Οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στο Μουσολίνι (πιάτσα Παρέτο του Μιλάνου) ».

Στη συνέχεια πήρε τη σκυτάλη   η κόρη του η Έμμυ Χριστούλα και συνεχίζει, απευθυνόμενη στον νεκρό: «Κοιμήσου πατέρα κι εγώ τραβάω στα αδέρφια μου και παίρνω τη φωνή σου. Μόνο αυτό ονειρευόσουν για τους νέους και νομίζω τα κατάφερες. Στο σημείο που έφυγες υπάρχει το σημείωμα ενός νέου. ‘Το όνομα του νεκρού σήμερα είναι Δημοκρατία. Μα είμαστε 11 εκατομμύρια οι ζωντανοί και το όνομά μας είναι Αντίσταση”».

Παρά το γεγονός ότι τόσο η τελευταία μορφή της αντίστασής του ήταν η πολιτική αυτοκτονία-μαρτυρία έξω από τη βουλή που πρόδωσε πλειοψηφικά λαό και χώρα, όσο και η τεκμαιρόμενη επιθυμία του για πολιτική κηδεία και καύση του λειψάνου του (στη Βουλγαρία) δείχνουν μια απόσταση από την ορθόδοξη χριστιανική κοινωνική πρακτική, όμως επειδή η ορθόδοξη πίστη δεν είναι ιδεολογία, αλλά κάτι που αγγίζει και τους βυθούς της προσωπικής συνείδησης διαβλέπω με τα δικά μου ακάθαρτα μάτια και ομοιότητες, αλλά και διαφορές με τα γεγονότα του εκκλησιαστικού διημέρου:

Την ανάσταση του Λαζάρου και την είσοδο του Ιησού-Μεσσία στα Ιεροσόλυμα από την περιφέρεια με στόχο να φανερώσει  πιο δυναμικά (καβαλώντας δίχρονο πουλάρι όνου) τη δική Του αφήγηση για τη Ζωή, Κοινωνία, Ιστορία και πλάση δείχνοντας μια άλλου τύπου ηγεμονική πρακτική ενάντια στην εμπορευματοποίησης της παλαιοδιαθηκικής παράδοσης στο Ναό του Σολομώντα…

Ο Δημ. Χριστούλας μην αντέχοντας άλλο την παραμονή της «κατοχικής κυβέρνησης» στην εξουσία και βλέποντας τόσο την παθητικότητα όσο και τους μακρόσυρτους πολιτικούς αγώνες έπαιξε με το δικό του θάνατο, τον οποίο θεώρησε  μεν προσωπικό του τέλος, αλλά σπόρο πιθανό για τη νεολαία… Αντίθετα ο Ιησούς,    «…δεν προσπάθησε να καταργήσει το θάνατο, ούτε να συμφιλιωθεί μαζί του…». Θέλησε να δείξει όμως ότι Αυτός είναι μόνο το ξεπέρασμα του θανάτου και η αιώνια ζωή, όπως σημαίνεται στο χθεσινό Ευαγγέλιο του Λαζάρου – Κατά Ιωάννην ια, 1-45,  παρότι έπαιξε επιδεικτικά με το θάνατο του φίλου του Λαζάρου, αφού αρνήθηκε πλαγίως να τρέξει να τον συνεφέρει από τη βαριά ασθένειά του και έφτασε στο μνημείο ενταφιασμού μετά από τέσσερις ημέρες, με τα στοιχεία της  οριστικής απώλειας της ζωής, και έκλαψε για το θάνατο ως άνθρωπος και τον ανέστησε ως θεός, δείχνοντας μια άλλη διάσταση στη σχέση θανάτου και ζωής. Τέτοιας που έδωσε στην ιστορική Εκκλησία να το φανερώνει διαχρονικά με την ταφή και όχι την καύση.

Εμείς βεβαίως οφείλουμε να μείνουμε μέχρις εδώ όσον αφορά την απογειωμένη πολιτική μαρτυρία του νεομάρτυρα Χριστούλα. Εμείς, όσοι από μας μαρτυρούμε στοιχεία πίστης στον θεάνθρωπο Χριστό, οφείλουμε:

1^ο: Να αφήσουμε για τον «Κύριο της δόξης» τη δικαία κρίση και για τη συνείδηση του μακαρίτη τη πάρα πέρα πορεία στα «έγκατα του Άδη»…

2^ο: Να παραλάβουμε ως μέλισσες τα θετικά στοιχεία της πολιτικής του διαθήκης, να τα μεταμορφώσουμε στο προσωπικό μας ύψος και να κάνουμε το κοινωνικό και πολιτικό μας χρέος ως μέλη του Λαού και της Χώρας…

3^ο: Να προβληματιστούμε για το ακραίο γεγονός της «πολιτικής αυτοχειρίας» για μια μερίδα πολιτικών νεομαρτύρων, όπως οι Σουλιώτισες και ο Σαμουήλ με την παρέα του στο Κούγκι, όπως οι άνθρωποι του ολοκαυτώματος μοναχών και λαϊκών στο Κρητικό Αρκάδι, αλλά και το πώς καταγράφτηκαν στην ιστορική μνας μνήμη.

3^ο: Να ανοίξουμε τους οφθαλμούς μας για μια μικρή ομάδα μαρτύρων χριστιανών, που όταν οδηγήθηκαν σε ακραία όρια της ηθικής τους αξιοπρέπειας έφτασαν στα όρια της «χριστιανικής αυτοχειρίας», όπως π.χ. ο άγιος μάρτυρας Φιλόσοφος, που έζησε τον 4^ο αι. μ. Χ. και «…  Τότε ο άρχοντας της Αλεξάνδρειας και οι εχθροί του, θέλοντας να καταισχύνουν και να σπιλώσουν τον σώφρονα βίο του Μάρτυρα, μηχανεύθηκαν το εξής: τον συνέλαβαν και αντί άλλης τιμωρίας τον έδεσαν πάνω σε ένα κρεβάτι. Στη συνέχεια έστειλαν προς αυτόν γυναίκα ελαφρών ηθών, η οποία με κάθε τρόπο τον δελέαζε και τον παρακινούσε προς μείξη ακόλαστη. Ο Μάρτυρας, μη δυνάμενος να κινηθεί, έκλεισε τα μάτια του και αψηφώντας τη δριμύτητα του πόνου δάγκωσε την γλώσσα του μέχρις αίματος και αποκοπής της. Το αίμα που έτρεξε κατέβρεξε τη μορφή και τα ενδύματα της πόρνης, η οποία παρέλυσε και ταράχθηκε από τον φόβο. Οι εχθροί του Μάρτυρα Φιλοσόφου εξεπλάγησαν, αλλά δεν μετανόησαν. Αφού απέτυχαν να τον παρασύρουν στην ακολασία, αποφάσισαν να τον φονεύσουν. Έτσι τον αποκεφάλισαν…».

Η πράξη (κοπή της γλώσσας) αυτή βεβαίως είναι οριακή και μπορεί να οδηγήσει μέχρι το θάνατο, όπως του «… Άλαν Πίνκερτον, ιδρυτής ενός πρακτορείου ερευνητών, πέθανε από μια μόλυνση που έπαθε στη γλώσσα του, αφού την…δάγκωσε».

Αλλά για να δούμε, έστω και συνοπτικά, το ζήτημα της εξουσίας και υποταγής, με αφορμή το Ευαγγέλιο των Βαίων – Κατά Ιωάννην ιβ, 1-18, που όπως θα παρατηρήσετε αποτελεί την ακριβή συνέχεια του Ευαγγελίου του Λαζάρου, με μια ενδιάμεση παρατήρηση για την «γραμμή Ιούδα Ισκαριώτη», περί απλής φιλανθρωπίας…

Να σημειώσουμε ότι το πουλάρι του όνου δεν έχει καμιά σχέση με τα δικά μας κοντά γαϊδουράκια, αφού ανήκει στο είδος της Παλαιστίνης και Κύπρου, που είναι πολύ ψηλά και είχαν και μια πολεμική χρήση. Όμως με τίποτα δεν μπορούσαν να συγκριθούν με τα άρματα της εποχής που έσερναν γρήγορα άλογα ή λιοντάρια ή και ελέφαντες όπως συνήθιζαν οι αυτοκράτορες… Έδειξε δηλαδή ότι δρόμος της πλήρους Επ-ανάστασης είναι μακρύς, διαχρονικός και δεν αποτελεί μόνο ζήτημα αλλαγής εξουσίας, αλλά δημιουργίας νέων όρων: «δεν βάζουν νέο κρασί σε παλιούς ασκούς»… Η κατάληψη της εξουσίας έρχεται, αργά ή γρήγορα άσχετο, σε σύγκριση με το «μυστήριο του Σταυρού», με το μυστήριο της θυσίας κλάματος, ιδρώτα και αίματος…

Αυτό δεν σημαίνει μια παθητική στάση, αλλά μια στάση σοφίας και βίαιης τόλμης όταν τα πράγματα ωριμάζουν, απέναντι σε ότι εμπορευματοποιεί τη ζωή, βιολογική, κοινωνική και πνευματική:

«… Την επόμενη μέρα ήρθαν πάλι στα Ιεροσόλυμα και μπήκε ο Ιησούς στο Ναό. Βρήκε στον περίβολο του Ναού αυτούς που πουλούσαν βόδια, πρόβατα και περιστέρια για τις θυσίες και τους αργυραμοιβούς καθισμένους πίσω από τους πάγκους. Οι «αργυραμοιβοί» έκαναν στην ουσία συνάλλαγμα. Αντάλλαζαν τα νομίσματα των επισκεπτών με το ‘άγιο’ νόμισμα του Ναού, τον λεγόμενο ‘σίκλο’. Με τον τρόπο αυτόν όχι μόνο διευκόλυναν τους προσκυνητές, αλλά και δεν επέτρεπαν να περάσουν μέσα στον Ναό νομίσματα που απεικόνιζαν κεφαλές ειδωλολατρών αυτοκρατόρων. Τότε ο Χριστός με ένα πρόχειρο μαστίγιο που έφτιαξε τούς έβγαλε όλους έξω, ανέτρεψε τους πάγκους και έριξε καταγής τα νομίσματα. Τους είπε: «Μην κάνετε το σπίτι του Πατέρα μου εμπορικό κατάστημα» (Ιω. 2,16)….»

Η πράξη αυτή αποτέλεσε βεβαίως μια από τις καθοριστικές προκλήσεις που οδήγησαν τους «ντόπιους δωσίλογους», Γραμματείς και Φαρισαίους να πείσουν τους Ρωμαίους κυρίαρχους για το μαρτυρικό ξεμπέρδεμα (Σταύρωση) του Ιησού…Μόνο που ο Ιησούς δεν ένας απλός  «πολιτικός νεομάρτυρας», αλλά ο πλήρης νεομάρτυρας της όλης Ζωής. Αφέθηκε και Αυτός στο θάνατο, όχι ως τέρμα, αλλά ως αφετηρία μιας νέας παγκόσμιας κοινότητας, ενός λείμματος μέσα στην παγκόσμια κοινωνία των πολλαπλών τάξεων, εθνών, λαών και χωρών. Γι’ αυτό για τους χριστιανούς ορθοδόξους το τέλος δεν το αποτελεί η Μεγάλη Παρασκευή, ούτε το Μεγάλο Σάββατο με την ταφή, αλλά η Κυριακή του Πάσχα, το Πέρασμα στην όντως Ζωή, στην Ανάσταση του Ιησού, των αδελφών Του, των Φίλων Του και των ‘απόμακρων» «δούλων» Του…

Καλή Ανάσταση αδέλφια και φίλοι.