Παρελάσεις: μνήμη ἀγώνων γιά πίστη καί πατρίδα

Πηγή:http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/

Γράφει ὁ  Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος-Κιλκίς 
«Εἰ τίς δοκεῖ τί εἶναι, μηδέν ὧν, ἑαυτόν φρεναπατᾶ». Ὅποιος φαντάζεται πώς εἶναι κάτι, ἐνῶ δέν εἶναι τίποτε, ἐξαπατᾶ τόν ἑαυτό του». (Γαλ. 6,3). 

Πίστευε στό ἔργο της. Θά ἄλλαζε τήν παιδεία. Ἡ μόνη ἀξιόλογη ἀλλαγή τῆς θητείας τῆς ἦταν ἡ τελευταία: Ἡ ἀλλαγή ὑπουργείου. Ἀπό τά 25 τῆς στήν πολιτική, μέ τήν ἀξία καί τό φιλότιμό της, παφλάζον μηδενικό, καρυκευμένη ἀσημαντότητα, ἐπάγγελμα ΠΑΣΟΚ, ἔχει ὅλα τά ἐλαττώματα γιά νά φτάσει καί στό ὕπατο ἀξίωμα τῆς χώρας.  Τώρα ἀνέλαβε τήν «ἀνάπτυξη».  Ὁσονούπω νά περιμένουμε τήν σύλληψη καί τήν ἐπί χάρτου ἐφαρμογή του, ἑνός μεγαλόπνοου σχεδίου γιά τήν χώρα, πού, βεβαίως, θά ὀνομαστεῖ «Νέα Ἀνάπτυξη». Θά ἀκουστοῦν τύμπανα, θά ἠχήσουν κουδούνια καί κουδουνίστρες, θά ἀντικρίσουμε τήν ψιμυθιωμένη, παγερή ἀνικανότητα, δίπλα στόν Πρετεντέρη, νά ἀναλύει τίς ὀνειροφαντασίες της καί... «καληνύχτα σας. Εὐχαριστοῦμε πού ἐπιλέξατε ἐμᾶς γιά τήν ἐνημέρωση-ἐξημέρωσή σας».

Τέλος πάντων, σέβομαι τούς νεκρούς καί ὅταν ἀκόμη εἶναι ζωντανοί, ὅπως θά ἔλεγε καί ὁ ποιητής. Κι ἄν ἀφιερώνω λίγες ἀράδες καί σπαταλῶ τόν χρόνο μου στήν, περί ἤς ὁ λόγος, κυρία «διά βίου... ἀνάπτυξης» πιά, εἶναι γιατί θρηνῶ καί ὀδύρομαι γιά τήν ἀπώλεια. Εἶχα ἀρχίσει «νά νιώθω» τά....

 μέτρα τῆς κατά τῆς Παιδείας. Ἦταν μία κάποια λύσις ἡ τέως.. 

Τέλος πάντων, ἄς ἀσχοληθοῦμε μέ ἕνα θέμα, πού σίγουρα ἀπασχολεῖ τά κυβερνητικά κλιμάκια καί ἐνοχλεῖ, ἐνοχλεῖ πολύ. Οἱ παρελάσεις καί δή ἡ ἐπικείμενη τῆς ἐθνικῆς ἐπετείου. 

Πρόσφατα, στήν Ρόδο, ἐπ’ εὐκαιρία τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν Δωδεκανήσων, ὁ λαός «πῆρε μέ τίς πέτρες» τό κυβερνολόι. Τρομοκρατημένη ἡ ἐπίσημη φαυλοκρατία ἐκδιώχθηκε κλωτσηδόν ἀπό τά ἕδρανά της. Τά ἀθηναϊκά ΜΜΕ (Ἐπιρροῆς-Ἐπιβολῆς-Ἐκχαυνώσεως-Ἐκμαυλισμοῦ-Ἐξαχρειώσεως) «πῆραν γραμμή» καί στηλίτευσαν τούς «ἀνεγκέφαλους» πού ἀμαύρωσαν-κατά τή γνώμη τούς-τόν ἑορτασμό. 

Οἱ παρελάσεις ὅμως τῶν τοπικῶν ἤ ἐθνικῶν ἐπετείων τά τελευταία χρόνια ἔγιναν πεδίο διχογνωμιῶν καί ἰδεολογικῆς τριβῆς. Ὡς συνήθως ἡ κρατικοδίκαιη, ἀριστεροφανῆς ἱστοριογραφία -τό νεοταξικό κηφηναριό- καί ἡ λοιπή προοδομανής συνοδοιπορία, ἀμφισβητεῖ: 

Πρῶτον: τήν ἱστορικότητα τῶν παρελάσεων. 

Δεύτερον: Τήν χρησιμότητα τῶν παρελάσεων, τίς ὁποῖες θεωροῦν μεταξικό κατάλοιπο καί, ἑπομένως, εἶναι ἐθνικιστική ἐκδήλωση. 

Τρίτον: Τό ζήτημα τῆς σημαίας. Πρέπει ἤ ὄχι νά τήν φέρουν καί ἀλλοδαποί μαθητές; 

Τέταρτον: καί μέ βάση τά τελευταία γεγονότα τῆς «μεταμνημονίου» ἐποχῆς, μήπως πρέπει νά καταργηθοῦν, γιά νά μήν ἀναγκάζονται οἱ λεπτεπίλεπτοι ἐπίσημοι νά ἐπιδίδονται ἀλαφιασμένοι σέ ἀγῶνες ταχύτητος, γιά νά ἀποφύγουν τίς ἀρές τοῦ κόσμου καί τά γιαουρτώματα; 

Ὡς πρός τήν ἱστορικότητα τῶν παρελάσεων. Μία ἐλάχιστη νύξη στήν «προϊστορία» τοῦ θεσμοῦ. Στήν ἀρχαία Ἑλλάδα οἱ παρελάσεις γίνονταν σέ διάφορες γιορτές πρός τιμήν θεοτήτων. Στά Παναθήναια, γιά παράδειγμα, ἐν ἐπισήμω πομπή, παρελαύνουσα «ἡ πόλις», συνόδευε τό πέπλο καί τό ἔθετε ἐπί τοῦ ξοάνου τῆς θεᾶς Ἀθηνᾶς-«τοῦ ἀρχαίου ἔδους»-στόν Παρθενώνα. Στήν πομπή ἔπαιρναν μέρος καί στρατιωτικοί: ὁπλίτες, ἁρματοδρόμοι καί ἱππεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔκαναν ἐπιδεικτική παρέλαση, ὅπως αὐτό διαπιστώνεται καί ἀπό τήν ἀριστουργηματική ζωφόρο τοῦ Φειδία. Στό Βυζάντιο εἴχαμε τούς θριάμβους. Θρίαμβος ὀνομαζόταν ἡ μεγαλοπρεπής ὑποδοχή τῶν νικητῶν αὐτοκρατόρων ἤ στρατηγῶν, κατόπιν περηφανούς νίκης. Κατά τόν «θρίαμβο», παρήλαυνε ὁ τροπαιοῦχος στρατός, ἀκολουθούμενος ἀπό τούς δορυάλωτους, αἰχμαλώτους ἐχθρούς καί τά λάφυρα. 

Τήν περίοδο τῆς Ἐθνεγερσίας. Ὁ Παπαφλέσσας μέ τούς ἀντρειωμένους του σπεύδει πρός ἀπελευθέρωση τῆς Τριπολιτσᾶς. Καθ’ ὁδόν περνᾶ μέσα ἀπό χωριά, γιά νά δώσει θάρρος στό αἱματοβαμμένο Γένος. 

«...Καθώς ἔβλεπαν οἱ Ἕλληνες τάς σημαίας καί τούς στρατιώτας, ἐσήμαινον τῶν ἐκκλησιῶν τά σήμαντρα καί οἱ μέν ἱερεῖς ἔβγαινον ἐνδεδυμένοι τά ἱερά ἄμφια καί μέ τό Εὐαγγέλιον ἀνά χείρας, οἱ δέ Χριστιανοί ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδία ἐπαρακαλοῦσαν τόν Θεόν νά τούς ἐνδυναμώνει. Ὁ Ἀρχιμανδρίτης (σ.σ. ὁ Παπαφλέσσας) μάλιστα ἐφοροῦσε μίαν περικεφαλαίαν καί διά τοῦτο τόν ἐκκύταζαν μέ πολλήν περιέργειαν οἱ ἄνθρωποι καί τόν ἐδέχοντο μέ μεγάλην ὑποδοχήν. Εἶχε δέ σημαιοφόρον ἕνα καλόγηρο θεόρατο, πάπα-Τούρταν ὀνομαζόμενον, ὁ ὁποῖος ἐκράτει ἕνα μεγάλο σταυρόν ὑψηλά εἰς τά χέρια καί ἐπήγαινε μπροστά εἰς τό στράτευμα. Ὁ κόσμος ἐγένετο τοῖχος καί ἔκαμαν τόν σταυρό τους, καθώς ἐπέρνα ὁ καλόγηρος μέ τό σταυρό». 

(Ἤλ. Οἰκονόμου», Κείμενα Πίστεως καί Ἐλευθερίας», Ἀθήνα 1985, σέλ. 206. Τό περιστατικό διασώζει, ὁ Φωτάκος στά «ἀπομνημονεύματά» του). 

Ἐδῶ ἔχουμε μία κανονική περιγραφή παρέλασης, μέ σημαιοφόρο καί τόν λαό «νά κάμει τοῖχος», ὅπως ἀκριβῶς γίνεται καί σήμερα στίς παρελάσεις.  Γιά τήν παιδαγωγική χρησιμότητα θά γράψω αὐτό πού βλέπω στούς μαθητές μου.  Ἄν μιλήσεις στά παιδιά γιά τούς πατρικούς ἀγῶνες καί τίς θυσίες, γιά τά κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων τά ἱερά, μετέχουν στήν παρέλαση μέ καμάρι. Ἐξ ἄλλου οἱ παρελάσεις εἶναι φανέρωση τοῦ «ἐμεῖς», τῆς αἴσθησης τοῦ «συνανήκειν», εἶναι τό ὡραιότερο μάθημα φιλοπατρίας -καί τά ἔθνη λέγονται ἔθνη «ὅταν εἶναι στολισμένα μέ πατριωτικά αἰστήματα». Οἱ παρελάσεις εἶναι προσανάμματα μνήμης τῶν ἀγώνων γιά πατρίδα ἑλληνική καί ὄχι πολυπολιτισμικό… παστίτσιο. Ἀκόμη καί ἡ ἐνδυματολογική ὁμοιομορφία ὑποδηλώνει τήν ἐν Ἐπιδαύρω διακήρυξη τῶν προγόνων μας ὅτι «ὅλοι οἱ Ἕλληνες εἰσίν ἴσοι ἐνώπιον τῶν νόμων, ἄνευ τινός ἐξαιρέσεως». 

Τήν σημαία τοῦ Παπαφλέσσα, μέ τόν σταυρό, τήν κρατοῦσε ἕνας καλόγερος, ὁ Παπατούρτας, πολεμιστής, φόβητρο τῶν Τουρκαλβανῶν. Κατά τά ἄλλα ἡ Ἐκκλησία δέν θυσιάστηκε στόν Ἀγώνα, ἀλλά συνεργάστηκε μέ τόν κατακτητή. 

«Ἀφάνισαν ὅλως διόλου τά μοναστήρια καί οἱ καϊμένοι οἱ καλόγεροι, ὅπου ἀφανίστηκαν εἰς τόν ἀγώνα, πεθαίνουν τῆς πείνας μέσα στούς δρόμους, ὅπου αὐτά τά μοναστήρια ἦταν τά πρῶτα προπύργια τῆς ἀπανάστασής μας... Καί θυσίασαν οἱ καϊμένοι οἱ καλογεροι• καί σκοτώθηκαν οἱ περισσότεροι εἰς τόν ἀγώνα», γράφει ὁ Μακρυγιάννης. 

Τήν σημαία, τό ἐθνικό σύμβολο πρέπει νά τό κρατοῦν μαθητές μέ ἰθαγένεια. 

Ἐρώτηση: ἄν αὔριο-μεθαύριο μαθητής, μουσουλμάνος τό θρήσκευμα, ἀριστεύσει, τί θά συμβεῖ; Ἴσως ἀπαιτήσει νά παρελάσει χωρίς τήν σημαία καί θά προσφύγει-μέ τήν συνδρομή τῶν Γραικύλων τοῦ πολυπολιτισμοῦ-σέ κάποιο διεθνές καφενεῖο-δικαστήριο καί μᾶλλον θά δικαιωθεῖ. 

Τά περί ρατσισμῶν τά ἀκούω... βερεσέ. Μές στήν τάξη κρινόμαστε. Καί πρέπει νά εἶσαι κτῆνος καί ἀσυνείδητος γιά νά φερθεῖς μέ ρατσιστική ἀσπλαχνία σ’ ἕνα παιδί. Στά πρόσωπα τῶν παιδιῶν δέν βλέπουμε φυλές καί καταγωγές οὔτε κάνουμε ἀναλύσεις αἵματος. Βλέπουμε τήν ἀθωότητα καί τήν χαρά τοῦ παραδείσου καί ὁ νοῶν νοείτω. Νά μήν λησμονοῦμε ὅτι τό ἑξαμελές ἄγημα τῶν μαθητῶν πού προπορεύεται καί ξεχωρίζει ἀπό τό ὑπόλοιπο σχολεῖο, «συνοδεύει» καί τιμᾶ τήν σημαία, τό σύμβολο τοῦ ἔθνους καί ὄχι τόν σημαιοφόρο. Ἡ λέξη σημαία παράγεται ἀπό τήν ἀρχαία «σῆμα» πού σημαίνει τάφος. «Ἀνδρός μέν τόδε σῆμα πάλαι κατατεθνηῶτος», «ἄνδρα πού σκοτώθηκε παλιά εἶναι αὐτός ὁ τάφος», λέει ὁ Ἕκτορας στήν ραψωδία Ἡ, 89. Καί σ’ αὐτούς τούς τάφους ἀναπαύονται τά λευκασμένα κόκκαλα ὅσων ἔδωσαν τήν ζωή τους γιά τήν Ἐλευθερία μας, πού πῆραν τ’ ἅρματα ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος, ὅπως βροντολαλεῖ ὁ Κολοκοτρώνης. 

Οἱ παρελάσεις δέν πρέπει νά καταργηθοῦν, ἐπειδή πομπεύονται οἱ ὀλετῆρες τῆς πατρίδας σ’ αὐτές. Νά γίνονται χωρίς τήν παρουσία τους. Ἄς τίς βλέπουν ἀπό τίς τηλεοράσεις τους. 

Ὁ λαός τούς πετροβολᾶ καί τούς προπηλακίζει, γιατί βλέπει τήν ἀτιμωρησία πού ἀπολαμβάνουν. Εἶναι ἡ πρώτη, πρός τό παρόν ἀνώδυνη, τιμωρία τους γιά τήν καταστροφή τῆς πατρίδας. Τούς περιμένουν χειρότερα. 

Ἄν τολμήσουν καί τίς καταργήσουν, λαός, στρατός καί ἐκκλησία νά θυμηθοῦν ποιούς τιμᾶμε καί τί γιορτάζουμε τήν 25η Μαρτίου...

Ἀπό τό  resaltomag