Τοῦ Κωνσταντίνου Ἀθ. Οἰκονόμου δασκάλου
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ: Ὁ Νεομάρτυρας Ἅγιος Γεώργιος γεννήθηκε στὴ Ραψάνη τὸ 1798 ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Χατζη-Λάσκαρης καὶ ἡ μητέρα του Σμαράγδα Σακελλαρίδου. Στὴν παλαιὰ ἀργυρὴ λειψανοθήκη τοῦ Ἁγίου (19ου αι.) διαβάζουμε κατὰ λέξη: «Ο ΕΝΔΟΞΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΘΛΗΣΑΣ ΕΝ ΤΥΡΝΑΒΩ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 1818 ΕΠΙ ΒΑΛΗ ΠΑΣΙΑ ΥΙΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΙΑ ΗΤΟΝ ΥΙΟΣ ΧΑΤΖΗ ΛΑΣΚΑΡΕΩΣ ΥΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΟΥ ΨΑΛΤΟΥ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ ΣΜΑΡΑΓΔΑΣ ΘΥΓΑΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΟΥ».
Ὁ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ: Μορφώθηκε στὴ φημισμένη ὑψηλοῦ ἐπιπέδου Σχολὴ τῆς γενέτειράς του (στὴν ὁποία δίδασκε ὁ ἱερέας Χριστόδουλος Καραζήσης, γαμπρὸς τοῦ... Ἁγίου, σύζυγος πιθανῶς τῆς ἀδελφῆς του Γεωργίου, Μαρίας) καὶ τὸ 1816 ἀνέλαβε τὸ λειτούργημα τοῦ δασκάλου στὴν ἴδια Σχολή. Ἐκεῖνα τὰ δύσκολα χρόνια ἡ Σχολὴ αὐτὴ ἦταν πνευματικὸς φάρος γιὰ ὁλόκληρη τὴν περιοχὴ τῆς Θεσσαλίας. Εἶχε ἱδρυθεῖ πιθανότατα ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Λυκοστομίου καὶ Πλαταμώνα, Διονύσιο. Μεταξὺ τῶν φιλοξενουμένων μαθητῶν ἦταν κι ἕνα Τουρκόπουλο ἀπὸ τὸ χωριὸ Ντερλὴ (Γόννοι) ποὺ τὸ εἶχαν στείλει οἱ γονεῖς του ὡς οἰκότροφο στὴ Ραψάνη. Ὁ μικρὸς Μωαμεθανός, προσαρμοζόμενος γρήγορα στὸ κλίμα τοῦ Σχολείου καὶ ἐνθαρρυνόμενος ἀπὸ τὸν εὐσεβῆ δάσκαλο, γοητεύτηκε ἀπὸ τὴν ἑλληνορθόδοξη Παιδεία, ἐνῶ συγχρόνως ὁ ἔνθεος ζῆλος τοῦ δασκάλου κατέκτησε τὴν ἄδολη ψυχή του. Ἔφτασε στὸ σημεῖο, μάλιστα, νὰ ὑποτιμᾶ καὶ νὰ περιφρονεῖ τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τοῦ Ἰσλαμισμοῦ, ἐνῶ ἀντίθετα τιμοῦσε τὴν πίστη τῶν Ἑλλήνων. Κι ὅλα αὐτὰ γιατί ὁ Γεώργιος εἶχε καταφέρει νὰ ἐμφυσήσει στὴν ψυχὴ του τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Οἱ γονεῖς τοῦ μικροῦ Μουσουλμάνου, βλέποντας ὅτι ὁ γιὸς τους ἑτοιμαζόταν νὰ ἀλλαξοπιστήσει, δὲν ἄντεξαν τὴ «ντροπὴ» καὶ ἔβαλαν κάποιους ὁμοεθνεῖς τους νὰ πᾶνε στὴ Ραψάνη καὶ νὰ συλλάβουν τὸν ὑποκινητὴ τῆς μεταστροφῆς τοῦ μικροῦ. Τὸν συνέλαβαν μέσα στὴ Σχολὴ καὶ τὸν ὁδήγησαν δέσμιο νὰ δικαστεῖ στὴν ἕδρα τοῦ Βελὴ πασὰ ποὺ εἶχε ἀναλάβει τὰ ἡνία στὴν τυραννία τῆς Ἀν. Θεσσαλίας ἀπὸ τὸν πατέρα τοῦ Ἀλῆ πασᾶ, ἀπὸ τὸ 1811. Ἡ κατηγορία ποὺ βάραινε τὸν Γεώργιο ἦταν μία καὶ μοναδική: «ἐκχριστιανισμὸς μουσουλμανόπαιδος1».
ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Φυσικὰ ἡ δικαστική… διαδικασία ἦταν συνοπτικὴ καὶ ἡ ἐτυμηγορία τῶν δικαστῶν προαποφασισμένη: «θάνατος μὲ μαρτύριο». Ὁ Γεώργιος ρίχτηκε ἀρχικὰ γυμνὸς σὲ καυτὸ λουτρό, ἐν συνεχεία τρυπήθηκε μὲ σιδερένια νύχια, ἀκολούθησε τὸ πετάλωμα τῶν ποδιῶν του, γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ ἡ πρώτη φάση τοῦ μαρτυρίου του μὲ διαπόμπευση στοὺς δρόμους τοῦ Τυρνάβου. Ἔπειτα τὸν κάρφωσαν σὲ στύλο καὶ ἀφοῦ τὸν ἔδεσαν μὲ σκοινιὰ βουτηγμένα σὲ πίσσα καὶ πετρέλαιο, τὸν ἔβαλαν φωτιά.
Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυρας πρὸς ἀπογοήτευση τῶν Ἀγαρηνῶν, ὄχι ἁπλῶς δὲν πέθανε, ἀλλὰ δὲν ὑπέστη, χάρι στὴ Θεία Χάρη καὶ βοήθεια, τὸ παραμικρὸ ἔγκαυμα! Στὶς ἱστορήσεις τῶν εἰκόνων παρουσιάζονται καὶ ἄλλες σκηνὲς βασανισμῶν, ὅπως στραγγαλισμοί, ἐξαρθρώσεις, κτυπήματα μὲ τὸ σπαθί, τοποθέτηση πυρακτωμένου σιδερένιου στεφανιοῦ πάνω στὸ γυμνὸ σῶμα τοῦ Νεομάρτυρος. Ἐξοργισμένοι οἱ Ὀθωμανοί, ἐν τέλει, ὁδήγησαν τὸν Γεώργιο στὴ γέφυρα τοῦ Τυρνάβου, ὅπου καὶ τὸν ἀποκεφάλισαν. Ἡ ἡμέρα τοῦ θανάτου του ἦταν ἡ 5η Μαρτίου 1818, ἡμέρα Τρίτη, μετὰ τὴν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Πάνω στὸ ἄνθος τῆς νιότης του, ὁ εἰκοσάχρονος ἀθλητὴς τῆς πίστης τοῦ Χριστοῦ, πορεύτηκε πρὸς τὴν ἐπουράνια καὶ αἰώνια Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν στεφανωμένος, θριαμβευτής, Μάρτυρας. Τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου ἐνταφιάστηκε στὸ σημεῖο τοῦ μαρτυρίου του, κάτω ἀπὸ τὴ γέφυρα τοῦ Τυρνάβου.
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης ἔγραψε: «Τὰ τίμια λείψανα θέλει δοξάσει (ὁ Θεὸς) ἐδῶ κάτω εἰς τὴν γῆν ἢ μὲ τὴν ἐπιφάνεια τοῦ Φωτός του ἢ καὶ μὲ ἄλλα σημεῖα καὶ θαύματα, καθὼς ἤθελε κρίνει ἡ θεία δικαιοσύνη Του, ἢ τὸ ὀλιγώτερον ὀλιγώτερον θέλει τὰ τιμήση μὲ τὴν παρὰ τῶν Χριστιανῶν προσκύνησιν καὶ εὐλάβεια».
Πραγματικά, τὴν πρώτη νύχτα τοῦ ἐνταφιασμοῦ τοῦ Ἁγίου, οἱ σκοποὶ τῶν ὀθωμανικῶν στρατώνων, ποὺ βρίσκονταν στὴν περιοχή, ἀντίκρισαν μία τεράστια στήλη φωτὸς νὰ σημαδεύει τὸν τάφο τοῦ Γεωργίου. Ὅταν ἀναφέρθηκε τὸ παράδοξο αὐτὸ θαῦμα στὸ Βελή, ἐκεῖνος διέταξε νὰ καλέσουν ἀπὸ τὴ Ραψάνη, τὸ συντομότερο, τοὺς συγγενεῖς τοῦ Ἁγίου γιὰ νὰ ξεθάψουν καὶ νὰ παραλάβουν τὸ λείψανο, πλὴν τῆς κάρας τοῦ Ἁγίου πού, πιθανῶς, ἐξαφάνισαν οἱ Ὀθωμανοί. Πραγματικὰ μὲ εὐλάβεια καὶ κατάνυξη τὰ ἱερά του λείψανα μεταφέρθηκαν στὴ Ραψάνη. Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ αὐτὰ μετακομίσθηκαν ἀπὸ τὸ κοιμητήριο τῆς Ραψάνης, τὸ ὁποῖο ἦταν στὸ χῶρο γύρω ἀπὸ τὸ ναὸ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, στὴν ἀρχοντικὴ οἰκία Καραζήση ποὺ βρισκόταν κοντά. Τὰ τελευταία ἔτη ἀναγέρθηκε Ἱερὸς Ναὸς πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου προστάτη τῆς Ραψάνης ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν πιστῶν, μάλιστα δὲ τῶν ὀρθοδόξων ἐκπαιδευτικῶν. Ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴ μνήμη του τὴν 5η τοῦ Μαρτίου.
«Νέον μάρτυρα, Ραψάνης γόνον καὶ Τυρνάβου δὲ δόξαν καὶ κλέος, τὸν Γεώργιον ἐν ὕμνοις καταστέψωμεν»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου