Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΔΗΜΑΪΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ.

Γράφει  ο  Ιωάννης Αυξεντίου

Όταν κάποιος ανοίγει ένα πανεπιστημιακό εγχειρίδιο ιστορίας ή κοινωνιολογίας, μένει έκπληκτος για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα: κατά πρώτο, ποτέ δεν ανιχνεύουν μέσα στην ιστορία μία συνειδητή θέληση που επιδιώκει να διαφθείρει πνευματικά τον άνθρωπο. Κάτι όμως που το είχε επισημάνει ο πρώτος Ακαδημαϊκός, ο Πλάτωνας. Τα ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα ερμηνεύονται ως απλές συγκρούσεις οικονομικών συμφροντων ή εξουσίας, καθώς και συγκρούσεις μεταξύ διαφορετικών ιδεών και φιλοσοφικών αντιλήψεων. Κατά δεύτερο, τα διάφορα ρεύματα, στον τομέα της φιλοσοφίας, της πολιτικής, της οικονομίας, της τέχνης, της ψυχολογίας, ερμηνεύονται πάντα ως προϊόντα των κοινωνικών διεργασιών και του νοητικού αυθόρμητου στοχασμού. Η συνωμοσία που αποσκοπεί συνειδητά να μεταβάλλει την φυσική ροή των πραγμάτων, αποκλείεται εντελώς από το πεδίο ερμηνείας αυτών των πανεπιστημιακών μελετών.
Και όμως, αυτός ο τρόπος ερμηνείας διαψεύδεται από την ίδια την πραγματικότητα : για παράδειγμα, δεν είναι πολύς καιρός που αποκαλύφθηκε ότι η CIA (Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών) προώθησε κοινωνικά το ρεύμα της μοντέρνας τέχνης Χωρίς αυτή την κρυφή βοήθεια, αυτό το ρεύμα τέχνης στην Αμερική θα παρέμενε ως ενασχόληση μιας ασήμαντης ιδιόμορφης μειονότητας καλλιτεχνών. Να λοιπόν πως η δημιουργία ενός κοινωνικού φαινόμενου, οφείλεται στην συνειδητή επέμβαση σκοτεινών κύκλων, δηλαδή συνωμοτών.





Η ίδια λαθεμένη μέθοδος ανάλυσης εφαρμόζεται και στην πολιτική επιστήμη, για παράδειγμα, στις μελέτες που αφορούν το δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης: όλοι οι αναλυτές ασχολούνται αποκλειστικά με το να βρουν καλυτέρους τρόπους δημοκρατικής έκφρασης, την πιο ικανοποιητική διευθέτηση των αντικρουόμενων συμφερόντων, την αποδοτικότερη λειτουργία των θεσμών κλπ. Κανέναν δεν τον απασχολεί το θέμα πως είναι δυνατή η αγαθή λειτουργία του δημοκρατικού συστήματος και των δημοκρατικών κοινωνιών, όταν μέσα σε αυτές υπάρχουν ισχυρές ομάδες πού συνειδητά επιδιώκουν την πνευματική διαφθορά των ανθρώπων. Ομάδες που ακολουθούν στρατηγικές, μεθόδους, τεχνικές.
Αυτή η κατάσταση του Ακαδημαϊσμού οφείλεται σε δύο αίτια:
Α) Στην πεποίθηση ότι τα κοινωνικά γεγονότα ακολουθούν μόνον μία μηχανιστική λειτουργία, δηλαδή ιδέες ή συμφέροντα που συγκρούονται και αλληλεπιδρούν, φυσικές ανθρώπινες τάσεις που εκδηλώνονται με τον ένα ή άλλο τρόπο κλπ.
Β) Όμως το πιο σημαντικό αίτιο είναι η απουσία της ίδιας της έννοιας της πνευματικής διαφθοράς από τα μυαλά των επιστημόνων: τι σημαίνει πνευματική διαφθορά; Τι είναι κακό; όλα είναι υποκειμενικά. «Τί ἐστιν ἀλήθεια;» όπως θα έλεγε ο σύγχρονος Πιλάτος των πανεπιστήμιων.
Έτσι, το θέαμα μιας γενειοφόρου ύπαρξης που δεν είναι ούτε άνδρας ούτε γυναίκα, δεν εμπίπτει στην κατηγορία του κακού, της πνευματικής διαφθοράς, είναι απλώς μία «άλλη εκδοχή ύπαρξης.»
Αυτός είναι ο λόγος που μισήθηκε τόσο πολύ ο Μεσαίωνας: εκείνη την εποχή είχαν την σαφή αντίληψη για το πνεύμα του κακού που δρα μέσα στην ιστορία, ο επιστήμονας του μεσαίωνα έπρεπε πρώτα από όλα να μπορεί να διακρίνει τις ενέργειες αυτού του πνεύματος, και να τις καταδικάζει .
Τι είναι ο Shabbetai Zevi για τον ακαδημαϊκό; Απλά ένας ψευδομεσσίας, δηλαδή ένας άνθρωπος με ψυχολογικές ψευδαισθήσεις. Και ο Jacob Frank (για τον οποίο έχουμε αναφερθει σε παλαιό άρθρο του Θεόδοτου); ένας ιδιόμορφος μεσσιανιστής με επαναστατικές ιδέες. Μέχρι εκεί φθάνει ο ακαδημαϊσμός. Πέραν αυτών των περιγραφικών κατηγοριών δεν μπορεί να δει ή δεν θέλει να δει.


William Blake, «To φάντασμα ενός ψύλλου»

Όλοι γνωρίζουν τον άγγλο ποιητή και ζωγράφο William Blake (οπαδός ενός μυστηριακού γνωστικισμού), του οποίου το έργο είχε μεγάλη επίδραση στην κουλτούρα εκείνης της εποχής. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο ζωγραφικό έργο του που έχει ως τίτλο: «Το φάντασμα ενός ψύλλου». Πρόκειται για την απεικόνιση μίας τερατώδους οντότητας που κρατά ένα δοχείο με ανθρώπινο αίμα. Αυτό το ζωγραφικό έργο, σε μία πανεπιστημιακή αίθουσα ή σε ένα βιβλίο ορθολογικής ερμηνείας καλλιτεχνικών έργων, θα αναλυόταν ως: «μία συμβολική δημιουργία που αντλεί υλικό από τα βάθη του ασυνειδήτου κλπ, κλπ» .Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σχέση με την αλήθεια: Ο William Blake ήταν πνευματιστής και έβλεπε αυτά τα εωσφορικά σκοτεινά όντα στην πραγματικότητα, όπως ο ίδιος είχε ομολογήσει.
Η έννοια του πνεύματος του κακού, πρώτα εξαφανίστηκε από τις ακαδημίες και μετά από την κοινωνία. Χωρίς τον υποκειμενισμό και το υλιστικό πνεύμα , θα ήταν αδύνατη η εδραίωση του πνεύματος του κακού.
Θεόδοτος