Ἡ θέση ἑνὸς ὀρθοδόξου γιὰ τὰ τεκταινόμενα

Γράφει ὁ Ἰωάννης Νεονάκης

Στὶς κρίσιμες ἐποχὲς ποὺ ζοῦμε διακυβεύεται ἡ ὕπαρξή τοῦ γένους μας ὡς συλλογικότητα. Ὀφείλομε λοιπὸν ὅλοι νὰ λάβομε καθαρὴ θέση ἀπέναντι στὰ γεγονότα καὶ νὰ τοποθετηθοῦμε συγκεκριμένα καὶ χωρὶς ἀστερίσκους καὶ ἀναμονές. Καὶ ὄχι μόνο νὰ διατυπώσομε τὶς θέσεις μας, ἀλλὰ νὰ ἀγωνιστοῦμε γὶ αὐτές, γιατί ἀλλιῶς δὲν ὑπάρχει ἀπολύτως κανένα μέλλον οὔτε γιὰ μᾶς οὔτε γιὰ τὰ παιδιά  μας.

Η θέση μου εἶναι καθαρή: θεωρῶ καὶ τὰ τρία μνημόνια ποὺ προηγήθηκαν ὡς πράξεις ἐσχάτης προδοσίας καὶ ὡς πράξεις ἀπροσχημάτιστης ἐθνοκτονίας. Ἀποτελοῦν δὲ τὴν κατάληξη ἑνὸς καλὰ ἐξυφασμένου σχεδίου πλήρους καθυπόταξης, ἐξαθλίωσης καὶ ἐλέγχου ὄχι μόνο τοῦ δικοῦ μας ἄλλα ὅλων των λαῶν παγκοσμίως. Σχεδίου ποὺ δολίως καὶ ἀφανῶς ἐκτελεῖται δεκαετίες τώρα ἀπὸ ἐξωνημένες πολιτικές, οἰκονομικὲς καὶ ἀκαδημαϊκὲς ἐλίτ. Βασικὸς ἄξονας τοῦ σχεδίου αὐτοῦ εἶναι ἡ μὲ κάθε τρόπο καὶ πρόσχημα ἀποσάρθρωση καὶ διάλυση ὁποιασδήποτε συγκροτημένης συλλογικότητας ὀδηγώντας τὸν....

καθένα ἀπὸ μᾶς σὲ πλήρη ἀπομόνωση καὶ ἀπώλεια κάθε δυνατότητας ἀντίστασης. Ἄνθρωποι χωρὶς δουλειά, χωρὶς προοπτικές, χωρὶς ὑποστήριξη, ἀπαίδευτοι, μονάχοι, φοβισμένοι, πολυδιασπασμένοι, ἀπελπισμένοι καὶ ψυχικὰ νεκρωμένοι, ἄνθρωποι ποὺ ἐκλιπαροῦν γιὰ ἕνα κομμάτι ψωμὶ εἶναι ἄνθρωποι χωρὶς ἀγωνιστικὸ φρόνημα, πλήρως ἐλεγχόμενοι καὶ εὐκόλως χειραγωγούμενοι. Μιὰ συγκροτημένη συλλογικότητα μπορεῖ νὰ ἀντισταθεῖ ἀποτελεσματικὰ σὲ μίαν ἐξουσία, ἕνας μεμονωμένος ἄνθρωπος καὶ μάλιστα ψυχικὰ διαλυμένος καὶ καταρρακωμένος δὲν ἀποτελεῖ κανένα ἐμπόδιο. Ὅλες λοιπὸν οἱ συλλογικότητες, καὶ ἰδιαίτερα αὐτὲς ποὺ ἀποτελοῦν οἰονεῖ ἐμπόδια, βάλλονται ἐξωτερικὰ καὶ ἀποδυναμώνονται, ἐνῶ παράλληλα διαφθείρονται ἐσωτερικὰ καὶ ἀποσαρθρώνονται.

Ὅπως πλέον μᾶς ἀποκαλύπτουν τὰ γεγονότα τῶν τελευταίων δεκαετιῶν καὶ δὴ τῶν τελευταίων χρόνων, ἡ στόχευση τοῦ ὅλου ἐγχειρήματος εἶναι ἡ διαμόρφωση μιᾶς ἑνιαίας, εἰ δυνατὸν παγκόσμιας, πολιτειακῆς δομῆς ἐλεγχόμενης ἀπὸ συγκεκριμένες ἐλίτ, σὲ βάρος κάθε συλλογικότητας ἀλλὰ καὶ σὲ βάρος τῆς ἐλεύθερης ὕπαρξης καὶ ζωῆς τῶν προσώπων. Ἡ ἀστάθεια ποὺ θὰ προκύψει  ἀπὸ τὸ ἀπίστευτο κοινωνικὸ-οἰκονομικὸ χάσμα ἀνάμεσα στὴν ὀλιγάριθμη ἐξουσιάζουσα ἐλὶτ καὶ τὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ἐξαθλιωμένων ἀνθρώπων θὰ ἐλέγχεται μὲ ἀστυνομοκρατία, στρατοκρατία καὶ καταστολή, χειραγώγηση μὲ κάθε ἐπιστημονικὸ τρόπο τῶν λαῶν μέσω τῆς πληροφορίας καὶ τοῦ μηνύματος, διαφθορά, ἔλεγχο καὶ ἐξαφάνιση κάθε προβαλλόμενης ἀντίστασης, ἀκόμη καὶ μέχρι τοῦ βαθμοῦ τῆς φυσικῆς ἐξοντώσεως τῶν ἀντιστεκόμενων ἀνθρώπων καὶ δὴ τῶν σημαντικῶν.

Ὁ κυριότερος ὅμως τρόπος ἐλέγχου τῶν λαῶν θὰ εἶναι ἡ οἰκονομικὴ ἐξαθλίωση καὶ ὁ οἰκονομικὸς ἔλεγχος ἑνὸς ἑκάστου ἐξ ἠμῶν. Ἄτομα χωρὶς περιουσία καὶ χωρὶς μέσα παραγωγῆς, ἄτομα ποὺ ἐκλιπαροῦν γιὰ τὰ στοιχειώδη ὄχι μόνον εἶναι πλήρως ἐλεγχόμενα ἀλλὰ καθίστανται καὶ ἐνεργούμενα τοῦ συστήματος. Καὶ γιὰ νὰ γίνει αὐτό, ὁ κυριότερος μοχλὸς εἶναι τὸ τραπεζικὸ σύστημα καὶ ὅλοι οἱ περὶ τῶν τραπεζῶν οἰκονομικοὶ μηχανισμοὶ καὶ ἱδρύματα. Ἡ σημασία τοῦ τραπεζικοῦ συστήματος γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῶν στόχων τῆς νέας παγκόσμιας δομῆς εἶναι κεφαλαιώδους σημασίας καὶ γὶ΄ αὐτὸ παρατηροῦμε τὴ χωρὶς περιορισμοὺς στήριξη, ἀφομοίωση καὶ ἔλεγχο τοῦ τραπεζικοῦ συστήματος. Ἀξίζει νὰ παρατηρήσει κανεὶς ὅτι προϊόντος τοῦ χρόνου τὸ σύστημα αὐτὸ ἐλέγχεται ἀπὸ ὅλο καὶ ὀλιγοτέρα κέντρα. Οἱ τράπεζες ὁδηγοῦνται σὲ κλυδωνισμοὺς καὶ ἀπαξίωση πάντα ὅμως διασώζονται, ἀκόμα καὶ εἰς βάρος τῶν λαῶν ἀπὸ ὑπέρτερα κέντρα, τὰ ὁποῖα ἔτσι ἀποκτοῦν τὴν ἰδιοκτησία  καὶ τὸν πλήρη ἔλεγχο. Ὁ ἔλεγχος τοῦ τραπεζικοῦ συστήματος σημαίνει αὐτομάτως καὶ πλήρη ἔλεγχο τῶν μέσων παραγωγῆς, τῆς οἰκονομικῆς, πολιτικῆς καὶ κοινωνικῆς δομῆς ἑνὸς τόπου.

Ἡ βασικὴ τακτικὴ πραγμάτωσης τῶν στόχων τῶν ἐπικυρίαρχων ἐλίτ, ὄχι μόνο στὸ τραπεζικὸ ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε ὑποσύστημα καὶ στὴν ἴδια ἀκόμη αὐτὴ τὴν ἑκάστοτε κρατικὴ ὀντότητα, εἶναι ἡ μακροχρόνια ἐσωτερικὴ ἀποσάθρωση, τὸ ἰσχυρὸ σὸκ μιᾶς κρίσης καὶ ἡ ἔλευση ἑνὸς ὑπέρτερου κέντρου-σωτήρα, τὸ ὁποῖο θὰ λυτρώσει ἀπὸ τὴν ἀνασφάλεια καὶ τὸν (τεχνηέντως ὑποβαλλόμενο) τρόμο. Σὲ κάθε τέτοιο βῆμα, ἐπιτυγχάνεται ἡ δημιουργία εὐρύτερων θεσμικῶν σχηματισμῶν καὶ ὀντοτήτων, ὁ ἔλεγχος τῶν ὁποίων βρίσκεται κάθε φορᾶ σὲ ὀλιγοτέρες,  καὶ ἐν πολλοῖς ἀφανεῖς ἐλὶτ καὶ κέντρα ἐξουσίας. Οἱ λαοὶ μένουν ἀμέτοχοι καὶ κάθε φορᾶ καθίστανται θεσμικὰ λιγότερο ἐλεύθεροι καὶ ἱκανοὶ νὰ διαμορφώσουν τὴ μοίρα τους. Τὰ παραδείγματα αὐτοῦ τοῦ δόλιου συγκεντρωτισμοῦ εἶναι πολλά, ἀπὸ τὰ πιὸ ἁπλὰ ὅπως οἱ συγχωνεύσεις δήμων, ὀργανισμῶν, ἐπιχειρήσεων, τραπεζῶν, ἕως τὰ πιὸ σύνθετα ὅπως τὸ κοινὸ νόμισμα, ἡ ἐπιδιωκόμενη ἐνοποίηση τῶν εὐρωπαϊκῶν τραπεζῶν, ἢ ἀκόμα καὶ ἡ πλήρης πολιτικὴ ἐνοποίηση τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία ὅλο καὶ περισσότερο στὶς μέρες μᾶς προβάλλεται ὡς ἡ λύση κάθε προβλήματος.

Τὴν Ἑλλάδα τὴν θέλουν πολὺ καὶ τὴν ἐνέταξαν προγραμματισμένα στὸ σύστημά τους. Ἀποτελεῖ γὶ΄ αὐτοὺς κρίσιμο κρίκο καὶ δὲν θὰ τὴν ἀφήσουν νὰ ξεφύγει. Τὴν ἐνσωμάτωσαν στὴν Εὐρωπαϊκὴ  Ἕνωση καὶ τὴν ἐνέταξαν στὸ εὐρώ. Ἡ ἀποσάθρωση καὶ ἡ ἐξόντωση ἑνὸς ἱστορικοῦ λαοῦ, κατέστη ἄκοπο παίγνιο. Διαστρεβλώνουν τὴν πραγματικότητα καὶ μᾶς βάζουν νὰ ἀγωνιοῦμε γιὰ τὸ ἂν θὰ παραμείνομε στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ στὸ εὐρώ, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα θὰ ἔπρεπε νὰ ἀγωνιοῦμε καὶ νὰ φοβόμαστε, ὅσο παραμένομε σ΄ αὐτὸ τὸ δόλιο, σκοτεινό, καὶ ἀνελεύθερο σύστημά τους. Κάθε μέρα μαζί τους εἶναι ἕνα ἀκόμα βῆμα πρὸς τὸν ἱστορικὸ ἀφανισμό μας. Θὰ ἔπρεπε νυχθημερὸν νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἀποχώρησή μας. Ὅμως δὲν θὰ μᾶς ἀφήσουν νὰ φύγομε.  Μᾶς θέλουν δέσμιους καὶ ὑποταγμένους μέχρι τῆς πλήρους ἀνυπαρξίας μας ὡς ἑτερότητας. Ἤδη καὶ ὁ πλέον ἀδαὴς μπορεῖ νὰ διαπιστώσει εὔκολα ὅτι ἔχει καταστεῖ στόχος πολλαπλῆς ἐξόντωσης. Καὶ μόνο νὰ κοιτάξει ὁ καθένας μας τὴν τροπὴ ποὺ ἔχει πάρει ἡ δική του ζωὴ τὸ τελευταῖο διάστημα ἀρκεῖ γιὰ νὰ συνειδητοποιήσει, ὅτι εἶναι πλέον ζήτημα ὀλίγων μηνῶν ἢ χρόνων ὥστε νὰ βρεθεῖ ἱκέτης, ἐκλιπαρώντας χωρὶς ἐλπίδα καὶ ἀξιοπρέπεια.

Ἡ ὕπαρξή μας τοὺς ἐνοχλεῖ. Πιστεύω ὅτι ἀκόμα καὶ ὅταν δοῦλοι πλέον θὰ ζοῦμε μὲ μισθοὺς καὶ καθεστὼς ὑποσαχάριας χώρας καὶ πάλι ἡ ὕπαρξή μας σ’ αὐτὸν τὸν τόπο θὰ τοὺς ἐνοχλεῖ. Γιατί γνωρίζουν ὅτι στὸ βάθος τῆς καρδιᾶς μας θὰ ὑπάρχει πάντα ἡ ἀνάμνηση τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ γένους μας, ἀλλὰ καὶ τὸ φῶς τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸ ὁποῖο τόσους αἰῶνες τώρα ἔχομε ζυμωθεῖ. Καὶ ἃς τὸ ἔχομε ξεχάσει προσωρινὰ καὶ ἃς ἔχομε χάσει  τὴν ταυτότητά μας, καὶ ἃς ζοῦμε γιὰ δεκαετίες τώρα σὲ μίαν ἀφασία καὶ ἀποπροσανατολισμό, ἐπιτρέποντας ἔτσι στὸ σκοτάδι νὰ μᾶς καταπιεῖ. Αὐτὰ τὰ στοιχεῖα ὑπάρχουν μέσα μας καὶ κάποια στιγμὴ θὰ ἐπανέλθουν στὴν ἐπιφάνεια. Τώρα εἴμαστε στεναχωρημένοι, λυπημένοι καὶ ἀπελπισμένοι, ἀλλὰ ἀκόμα δὲν ἀναζητοῦμε τὴ Σιῶν ποὺ χάσαμε ἐδῶ καὶ δεκαετίες. Τρεφόμαστε ἀκόμα ὡς ἄλλοι ἄσωτοι υἱοὶ «ἀπὸ τὰ κεράτια» τῆς ἀπωλείας μας. Ὅταν ὅμως πλέον τὰ χάσομε καὶ αὐτὰ καὶ βρεθοῦμε ἐντελῶς γυμνοὶ πρὸ τοῦ ἀφανισμοῦ μας, τότε εἶναι ποὺ θὰ καθίσομε «ἐπὶ τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος καὶ θὰ κλαύσομε ἐν τῷ μνησθῆναι ἠμᾶς τῆς Σιών». Καὶ ἴσως μόνον τότε ἐγερθοῦμε καὶ ἐπιστρέψομε ὡς γένος στὸν μόνον ποὺ μᾶς ἀγάπησε πραγματικά, στὸν ἴδιο μας τὸν Πατέρα.

Ὡς ὀρθόδοξος λοιπὸν Ἕλληνας καὶ ὡς Ρωμηὸς καταθέτω εὐθαρσὼς τὴν γνώμη μου καὶ λέω: ἄμεση ἀπόρριψη καὶ τῶν τριῶν μνημονίων καὶ ἄμεση ἔξοδος ἀπὸ τὸ εὐρὼ καὶ τὴν Εὐρωπαϊκὴ τους Ἕνωση.  Ἐμεῖς δὲν ἔχομε σχέση μὲ αὐτοὺς τοὺς λύκους. Ποτὲ δὲν ὑπήρξαμε σκοταδιστὲς καὶ ἰμπεριαλιστὲς ὅπως αὐτοί, ποτὲ δὲν γίναμε ἀποικιοκράτες καὶ ἅρπαγες τῶν ζωτικῶν πόρων ἄλλων λαῶν ὅπως αὐτοί, ποτὲ δὲν ἤμασταν ρατσιστὲς καὶ δουλέμποροι ὅπως αὐτοί,  ποτὲ δὲν αἱματοκυλήσαμε τὴν οἰκουμένη καὶ δὲν διαπράξαμε γενοκτονίες ὅπως ἔκαναν αὐτοί. Τί σχέση ἔχομε μεῖς μὲ αὐτούς, ποὺ τὸ αἷμα τῶν λαῶν στάζει στὰ χέρια τους καὶ οἱ ὁποῖοι συνεχίζουν ἀκόμα καὶ σήμερα ἀμετανόητοι τὴν ἴδια ἀπάνθρωπη πορεία τους; Τί θέλαμε ἐμεῖς ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ ἐνταχθοῦμε στὶς λέσχες τους καὶ νὰ συνταυτιστοῦμε μὲ αὐτούς; Καὶ μάλιστα νὰ ἔχομε ἰδανικὸ καὶ πρότυπο ζωῆς μας, τὴ ζωὴ αὐτῶν τῶν βαρβάρων;

Μᾶς τρομοκρατοῦν μὲ τὴ φτώχεια καὶ τὸ ὀλιγάριθμό τοῦ γένους μας. Μὰ αὐτὰ εἶναι ἡ δύναμή μας. Ἔχομε ζυμωθεῖ μὲ αὐτὰ τόσους αἰῶνες καὶ ἔχομε ἐπιζήσει. Δὲν μᾶς τρομάζουν αὐτὰ τὰ μεγέθη. Δὲν ἀγωνιοῦμε γιὰ τὸ  «μικρὸ ποίμνιον». Δὲν καιγόμαστε γιὰ τὸν ἐφήμερο πλοῦτο. Ἐμεῖς ἔχομε ὁλόκληρη θεολογία τῆς πτωχείας καὶ δὲν θὰ ἐπιζήσομε; Κάθε μέρα δὲ διαβάζομέ το «Ἡ δύναμίς μου ἐν ἀσθενεία τελειοῦται» ἢ δὲ ψάλομε τὸ «πλούσιοι ἐπτώχευσαν»; Τὰ ξεχάσαμε ὅλα αὐτά; Μήπως τὸ πρωτεῦον γιὰ μᾶς δὲν ἦταν πάντοτε ἡ ἐλευθερία καὶ τὸ αἰώνιο; Πότε ἡ δύναμή τοῦ γένους μας ἦταν οἱ ἀριθμοὶ καὶ τὰ μέσα; Μήπως ξεχάσαμε τὸ ψαλμικὸ ποὺ λέει: «οὗτοι ἐν ἄρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἴπποις, ἠμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἠμῶν μεγαλυνθησόμεθα.»; Σὲ ἄλλους ἀναφέρεται ὁ ψαλμὸς ἢ ἀφορᾶ ἐμᾶς καὶ τὸ δικό μας γένος;

Ἔξοδος λοιπὸν ὅσο τὸ δυνατὸν γρηγορότερα. Καὶ καλῶ ὅλους τους ἁπλοὺς ὀρθοδόξους, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐπίσημους φορεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας σ΄ αὐτὸν τὸν προσανατολισμό. Οἱ ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι μέσα ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν παράδοσή τῆς Ὀρθοδοξίας γνωρίζουν τὴν πορεία τῆς ἀνθρωπότητας κατὰ τοὺς ὕστερους χρόνους ὀφείλουν νὰ πρωτοστατήσουν σ’ αὐτὸν τὸν ἀγώνα. Μπορεῖ τὰ ἔσχατα νὰ ἔρθουν σὲ ἑκατὸ ἢ χίλια χρόνια. Κανεὶς δὲν ξέρει. Ὅμως εἶναι φανερὸ ὅτι τὰ  γεγονότα καὶ οἱ δομὲς τῶν ἐσχάτων προετοιμάζονται ἤδη στὶς μέρες μας καὶ ὀφείλουν, ὅσοι εἶναι βαπτισμένοι καὶ αἰσθάνονται ὀρθόδοξοι, νὰ ἐμποδίσουν καὶ νὰ καθυστερήσουν αὐτὴν τὴν ἐξέλιξη, ὅσο μποροῦν. Δὲν γίνεται πλέον νὰ κρυβόμαστε καὶ νὰ προσποιούμαστε ὅτι δὲ βλέπομε καὶ δὲν καταλαβαίνομε πρὸς τὰ ποῦ πᾶνε τὰ πράγματα.

Τέλος θεωρῶ ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἀνατραπεῖ ἐκ βάθρων τὸ ὑπάρχον πολιτικὸ πλαίσιο μὲ τὸ δυτικόφερτο σύστημα τῶν πολιτικῶν κομμάτων. Σύστημα ποὺ μᾶς ἐπιβλήθηκε μετὰ τὴν ἀνεξαρτησία μας καὶ μᾶς ὁδηγεῖ προγραμματισμένα στὸν ἀφανισμό μας ὡς ἑτερότητα. Μέσω τῶν κομμάτων καὶ τῶν ἡγεσιῶν τοὺς διαστρεβλώθηκε συνειδητὰ ἡ ταυτότητά μας, γίναμε θεραπαινίδες ξένων συμφερόντων καὶ πρόβατα ἐπὶ σφαγή. Θὰ πρέπει τάχιστα νὰ ὁδηγηθοῦμε σὲ ἕνα δημόσιο διάλογο ποὺ θὰ προτείνει ἕνα νέο πλαίσιο καὶ μορφὴ διακυβέρνησης, τὸ ὁποῖο θὰ ἀνατρέψει καὶ ἐξαλείψει ἀπερίφραστα καὶ ὁριστικά το παρὸν σύστημα τῆς κομματοκρατίας. Ὀφείλομε νὰ διαμορφώσομε ἕνα σύστημα πραγματικῆς ἀντιπροσώπευσης καὶ οὐσιαστικῆς εἰσόδου τῆς κοινωνίας στὴ διαχείριση τῶν πολιτικῶν θεμάτων.

Κατὰ τὴν ἄποψή μου θὰ πρέπει νὰ κινηθοῦμε πρὸς τὴν κατεύθυνση συστημάτων ποὺ ἀναδεικνύουν τὸ πρόσωπο καὶ νὰ στηριχθοῦμε στὴ μακραίωνη παράδοση τοῦ κοινοτισμοῦ, ὅπως αὐτὸς βέβαια μπορεῖ νὰ ὁριστεῖ στὶς σημερινὲς συνθῆκες, καὶ ὅπως μπορεῖ νὰ ἀναδειχτεῖ καὶ ὑποστηριχθεῖ ἀπὸ τὶς σύγχρονες τεχνολογίες. Αὐτὰ ὅμως εἶναι θέματα τοῦ δημοσίου διαλόγου, ὁ ὁποῖος πιστεύω ὅτι θὰ πρέπει νὰ ξεκινήσει ἄμεσα.

* Ἰωάννης Κ. Νεονάκης MD, MSc, PhD.

πηγή: Ἀντίφωνο, δημοσιεύθηκε στὴν ἐφημερίδα "Νέα Κρήτη" στὶς 12-Δέκ.-2012.

Ρωμαίικο οδοιπορικό