Είχα ένα εγώ που το χρησιμοποιούσα πολύ,
είχα μια νιότη που έφτιαχνε χρώματα από το τίποτα,
είχα μι’ αγάπη που τραγούδαγε στα πληγωμένα ζώα,
μια πίστη που περιέκλεινε και τις πέτρες ακόμη
μέσα στ’ άγια των αγίων της. Τώρα, όχι πως έχασα
τα πράγματα μου καθώς εβάδιζα, αλλά
θα διπλώθηκαν μέσα μου κάπου, βαθιά
περιμένοντας ίσως τη σάλπιγγα
της ανάστασης.
Κ’ η Ελλάδα,
τώρα, σαν ένα μακρινό φεγγάρι από κιμωλία,
φέγγει, αμυδρά, στης μνήμης μου το διάστημα.
Nικηφόρος Βρεττάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου