Ὁ Ὀκτώβριος εἶναι ὁ μήνας πού μᾶς θυμίζει τὸ ἔπος τοῦ '40, τὸν ἀγώνα τοῦ ἔθνους μας, τὴν δόξα καὶ τὸν πόνο του, μὰ πιὸ πολὺ τὸ μεγάλο του ὄχι. Ἐκείνη τὴ δύσκολη περίοδο πολλοὶ λαοὶ βρέθηκαν στὴ διατύπωση - μὲ λιγότερο ἢ περισσότερο εὔσχημο τρόπο - τῆς ἀπειλῆς: "Ἂν δὲν ὑποκύψετε θὰ σᾶς συντρίψουμε μὲ τὴ στρατιωτική μας ἰσχύ".
Χῶρες πλούσιες καὶ δυνατὲς ἔσκυψαν καὶ ἄνοιξαν ὑποταχτικὰ τὴν πόρτα στὸν κατακτητή. Κάποιοι γείτονες μας ἔσπευσαν νὰ δώσουν «γῆν καὶ ὕδωρ» προσδοκώντας ἴσως καὶ ὁρισμένα ὀφέλη εἰς βάρος μας. Ὅμως ὁ δικός μας λαὸς σὰν ἦρθε ἢ ὥρα νὰ διαλέξει ἀνάμεσα στὸ εὔκολο ναὶ καὶ τὸ μεγάλο ὄχι βροντοφώνησε ἐκεῖνο τὸ ξημέρωμα τῆς 28ης - μὲ τὸ στόμα του τότε κυβερνήτη τοῦ Ἰωάννη Μεταξὰ - τὴν ἀπόφασή του νὰ μείνει λεύτερος καὶ περήφανος ἔστω κι ἂν οἱ ὑπέρτερες δυνάμεις τοῦ ἐχθροῦ κατόρθωναν νὰ τὸν νικήσουν στὸ πεδίο τῆς μάχης.
Δὲν ἦταν βέβαια ἡ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία μας πού ἀρθρώσαμε ἕνα τέτοιο ὄχι. : Τὸ «μολών λάβε» τοῦ Λεωνίδα, τὸ «πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν» τοῦ Παλαιολόγου ἦταν παρόμοιες ἤρωϊκες ἀρνήσεις ποῦ ἄσχετα μὲ τὴν πρόσκαιρη ἐπικράτηση τῶν βαρβάρων πέρασαν στὴν ἱστορία καὶ ἔχτισαν τὸ μεγαλεῖο του ἑλληνικοῦ ἔθνους.
Κάποτε φτάνει ἴσως καὶ στὴ ζωὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἢ ὥρα τοῦ μεγάλου ὄχι. Ὅσοι καταφέρνουν νὰ..
..τὸ ξεστομίσουν κόντρα στὶς συνέπειες ποῦ ἄμεσα θὰ τὸ ἀκολουθήσουν, ἔχουν νὰ περάσουν μέσα ἀπὸ ἕνα δύσκολο δρόμο πού ὅμως ὁδηγεῖ τελικὰ στὴ δικαίωση. Σκεφθεῖτε τὸ ὄχι τοῦ Ἰωσήφ. Μόνος κι ἔρημος, φτωχὸς καὶ ἄγνωστος στὸν ξένο τόπο εἶχε πολλὰ νὰ κερδίσει σὰν ἐραστὴς τῆς γυναίκας τοῦ Πετεφρῆ. Φεύγοντας - ἔστω καὶ γυμνὸς - μακριὰ ἀπὸ τὶς βρώμικες προτάσεις της, φώναξε τὸ δικό του, βουβὸ ὄχι. Γι' αὐτὸ τὸ ὄχι τοῦ βρέθηκε στὴ φυλακή, βασανίστηκε, συκοφαντήθηκε μὰ τελικά: - «.. ἀντεδοξάζετο παρὰ τοῦ βλέποντος τὰς τῶν ἀνθρώπων καρδίας...». Κι ἀπὸ βοηθὸς τοῦ μάγειρα βρέθηκε σύμβουλος τοῦ βασιλιᾶ, δεύτερος σ' ὅλο τὸ κράτος μετὰ τὸν Φαραώ. Κι ἀκόμα ἔμεινε στὴ μνήμη τῆς ἀνθρωπότητας ὡς ὑπόδειγμα ἀρετῆς, ὡς «πάγκαλος».
Πόσοι καὶ πόσοι μάρτυρες τῆς πίστεώς μας δὲν εἶπαν τὸ δικό τους ὄχι, ἕνα ὄχι πού ταυτιζόταν μὲ βασανιστήρια καὶ θάνατο. Ἀπὸ τὸν νήπιο Κήρυκο μέχρι τὸν ἑκατόχρονο Χαράλαμπο, ἀπ' τὸν τραχὺ πολεμιστὴ Μερκούριο ὡς τὴν ἁβρὴ παρθένα Βαρβάρα πόσες χιλιάδες φωνὲς δὲν κραύγασαν τὸ ὄχι τοὺς ἀπένταντι στὶς ἀπειλὲς καὶ τὶς κολακεῖες. Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ πόσοι ἐρημίτες κι ἡσυχαστές, στυλίτες καὶ καλυβίτες δὲν ἀπάντησαν ὄχι στὸ κάλεσμα τοῦ κόσμου, στὰ πλούτη, στὶς ἡδονές, στὰ φαγητὰ καὶ τὴν καλοπέραση καὶ ἀγωνίστηκαν μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς τους τὸν «καλὸν ἀγώνα».
Νὰ θυμηθοῦμε ἐδῶ καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ Ἡρακλῆ πού ἀρνήθηκε τὸν εὔκολο δρόμο τῆς Κακίας γιὰ νὰ βαδίσει στὸ στενὸ καὶ δύσβατο μονοπάτι τῆς Ἀρετῆς πού στὴν κατάληξη τοῦ τὸν περίμενε ἢ δόξα. Μύθος θὰ πεῖτε. Μύθος ναί, μὰ πού ἐκφράζει τὸ πιστεύω τοῦ λαοῦ μας ἀπὸ τὰ πρῶτα κιόλας βήματά του στὴν ἱστορία.
Κι ἂν ἢ ἐκλογὴ τοῦ Ἡρακλῆ εἶναι μύθος, εἶναι ὅμως πραγματικότητα ὁλοζώντανη ἢ ἱστορία τοῦ Σωκράτη ποῦ μέσα στὴ φυλακή, λίγο πρὶν τοῦ φέρουνε τὸ κώνειο, εἶχε τὸ σθένος νὰ προφέρει τὸ δικό του ὄχι ἀπέναντι στὴν ἀπόδραση ποῦ τοῦ πρότεινε ὃ πιστός του Κρίτων. Ἕνας Σωκράτης πού θὰ τὸ 'χε σκάσει στὸ σκοτάδι γιὰ νὰ γλιτώσει τὸ τομάρι του θὰ ἦταν ἕνας ἀκόμα σοφιστής, ἐπιτήδειος στὰ λόγια καὶ ἰσχνὸς στὴν πράξη. Ὁ Σωκράτης πού ἀρνήθηκε νὰ δραπετεύσει ἦταν ὁ μεγαλύτερος φιλόσοφος τῶν αἰώνων.
Εἴμαστε ἀληθινὰ τυχεροὶ ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες πού ἔχουμε τόσα λαμπρὰ παραδείγματα μέσα ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν ἱστορία μας, παραδείγματα πού μᾶς δείχνουν πόσο ἀξίζει - ὅταν εἰπωθεῖ τὴν κατάλληλη ὥρα - τὸ μεγάλο ὄχι. Κι ὅπως ἡ ζωὴ κυλάει ἀσταμάτητα δημιουργώντας συνεχῶς νέες καταστάσεις καὶ νέα προβλήματα ἴσως κάποια στιγμὴ κληθοῦμε καὶ πάλι ὡς λαὸς ἢ ὡς ἄτομα νὰ διαλέξουμε ἀνάμεσα στὴν εὔκολη κατάφαση καὶ τὴν ἐπώδυνη ἄρνηση.
Καὶ τί δίλημμα ἀντιμετωπίζουμε σήμερα ὡς λαός, θὰ ἀναρωτηθεῖτε. Ἀσφαλῶς δὲν ὑπάρχει πρὸς τὸ παρὸν γιὰ τὴ χώρα μας καμιὰ ἐμφανὴς πολεμικὴ ἀπειλὴ ἀνάλογη μὲ αὐτὴ ποῦ χτύπησε τὴν πόρτα μᾶς ἐκείνη τὴ φθινοπωρινὴ νύχτα τοῦ '40. Κι ὅμως κίνδυνος ἄλλος πιὸ ὕπουλός μας περιζώνει κι εἶναι ἐχθρὸς ὄχι φανερὸς ποῦ νὰ στέκεται ἔξω ἀπὸ τὰ σύνορά μας ἀλλὰ πού ποτίζει τὸ ἴδιο τὸ εἶναι μας. "Ἂν κοιτάξει κανεὶς γύρω του, μέσα στὸ δικό μας χῶρο λίγα πράγματα θ' ἀντικρίσει πού νὰ τὸν κάνουν περήφανο. Μία εἰκόνα διάχυτης παρακμῆς ὑπάρχει παντοῦ: διαφθορὰ στὴν πολιτικὴ καὶ οἰκονομικὴ ζωή, ἀπίστευτη ἔκπτωση στὶς ἠθικὲς ἀξίες, παντελὴς ἀπουσία τῆς ἀξιοκρατίας στὸ δημόσιο βίο, προβολὴ προτύπων ἀσήμαντων ἢ καὶ ἀρνητικῶν ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως καὶ υἱοθέτηση ὅλων τῶν ἀρνητικῶν στοιχείων ποῦ παρουσιάζουν οἱ δυτικοὶ ἑταῖροι μας χωρὶς δυστυχῶς νὰ τοὺς μιμούμαστε ἀντίστοιχα καὶ στὰ πολλὰ θετικά τους. Ἡ ἀπογοήτευση τῶν νέων, ἡ διάλυση τῆς οἰκογένειας, τὰ ναρκωτικά, ἡ ἐπίσημη ἢ συγκεκαλυμμένη πορνεία, τὸ ξέφρενο κυνήγι τοῦ χρήματος μὲ κάθε μέσο δὲν εἶναι παρὰ μερικὰ ἀπὸ τὰ συμπτώματα μίας ἀρρώστιας βαριᾶς πού καιρὸ τώρα κατέχει ὡς ἔθνος καὶ πού ἂν δὲν ἀντιμετωπισθεῖ ἔγκαιρα ἐνδέχεται νὰ ἔχει τὴν ἴδια κατάληξη ποῦ ἔχουν ὅλες οἱ σοβαρὲς ἀσθένειες: τὸ θάνατο.
Μήπως ἔχει φθάσει καὶ γιὰ μᾶς ποῦ κατοικοῦμε στὴ σημερινὴ Ἑλλάδα ἡ ὥρα νὰ ξεστομίσουμε τὸ δικό μας μεγάλο ὄχι; Τὸ ὄχι σὲ κάθε τί πού ἂν καὶ ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι εἶναι στραβὸ τὸ παρακολουθοῦμε ἀδρανεῖς,ἀδιάφοροι ἢ καὶ βολεμένοι. Μήπως ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ποῦμε ὄχι σ' ἐκείνους πού βλέπουμε ὅτι μᾶς κοροϊδεύουν, ὅτι μᾶς ἐκμεταλλεύονται, ὅτι μᾶς ὁδηγοῦν στὸ γκρεμὸ κι ὅμως τοὺς ἀκολουθοῦμε σιωπηλοὶ ἢ καὶ χαρούμενοι, μὲ τὴν ἴδια ἀνεμελιὰ ποῦ ἀκολουθεῖ τὸ κοπάδι τῶν προβάτων τὸν μπροστάρη του; Μήπως ἦρθε ἢ ὥρα νὰ κοιτάξουμε βαθιὰ μέσα μας καὶ ν' ἀναρωτηθοῦμε ποῦ βαδίζουμε ὡς ἄτομα καὶ ὡς ἔθνος καὶ νὰ ψάξουμε νὰ βροῦμε τί φταίει γιὰ μία κατάσταση ποῦ δὲ μπορεῖ νὰ συνεχιστεῖ ἔτσι γιὰ πολὺ ἀκόμα; Τὸ αἷμα καὶ οἱ θυσίες τόσων γενιῶν ποῦ πέρασαν θὰ ἦταν κρίμα νὰ πάει τελικὰ χαμένο ἀπὸ τὴ δική μας ἀβελτηρία.
Κάποτε φτάνει στὴ ζωὴ ἑνὸς ἀνθρώπου ἢ ἑνὸς λαοῦ ἢ ὥρα τοῦ μεγάλου ΟΧΙ.
Ἂς τεντώσουμε τ' αὐτιά μας γιὰ νὰ νιώσουμε τὸ κάλεσμα ἐκείνης τῆς ὥρας. Θὰ ἦταν κρίμα νὰ τὴν ἀφήσουμε νὰ πάει χαμένη.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/10/blog-post_28.html#more
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου