Ὁ Ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης ὁ Ὁμολογητὴς ὁ ἐν Δράμα (1901-1959)

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης (τὸ βαπτιστικό του ὄνομα ἦταν Ἀθανάσιος) γεννήθηκε φτωχός, ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, στὴν Ἀργυρούπολη τοῦ μαρτυρικοῦ Πόντου τὸ 1901. Ὀρφάνεψε νωρὶς καὶ τὴν ἀνατροφὴ τοῦ ἀνέλαβε ἡ εὐλαβὴς γιαγιά του. Μετὰ καὶ τὸν θάνατο αὐτῆς, τὸν πῆρε ὁ παππούς του καὶ πῆγαν στὴ Θεοδοσιούπολη τῆς Μεγάλης Ἀρμενίας.

Ὁ θάνατος καὶ τοῦ παπποῦ τοῦ τὸν ἄφησε μόνο, καὶ τότε πῆγε νὰ δουλέψει σὲ ἕναν βοσκὸ ποὺ ἦταν κρυπτοχριστιανὸς καὶ συντηροῦσε κρυφὰ μία ἐκκλησία κάτω ἀπὸ τὸ σπίτι του. Μία μέρα ὁ Ἀθανάσιος εἶδε τρεῖς ἄντρες νὰ ψέλνουν τόσο ὡραία, ὥστε ἔτρεξε πρὸς τὸ μέρος τους. Ἐνίωσε τόση χαρὰ καὶ γαλήνη ἀπὸ τὴν παρουσία τους, ὥστε ἄφησε τὰ ζῶα καὶ προχώρησε μαζί τους. Ξαφνικὰ ὅμως χάθηκαν.

Ἄρχισε τότε νὰ κλαίει καί, γυρίζοντας στὸ σπίτι, ἀποκάλυψε στὸν νοικοκύρη τὸ περιστατικό. Ἐκεῖνος τὸν κατέβασε στὴν ἐκκλησία καὶ τοῦ ἔδειξε τὶς εἰκόνες, μήπως καὶ τοὺς ἀναγνωρίσει. Ὁ νέος τους ἀναγνώρισε στὴν εἰκόνα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ποὺ βρισκόταν στὸ τέμπλο. Κατάλαβε τότε ὁ νοικοκύρης ὅτι τὸ παιδὶ αὐτὸ δὲν κάνει γιὰ βοσκὸς καὶ τὸν συνόδευσε στὴν Τυφλίδα. Ἐκεῖ, νέος ἀκόμη, ἐκάρη μοναχός. Χειροτονήθηκε διάκονος καὶ ἱερεὺς παίρνοντας τὸ ὄνομα Συμεών, ἐνῶ κατόπιν χειροτονήθηκε ἱερομόναχος καὶ ὀνομάστηκε Γεώργιος, ὅπως τοῦ εἶχε ἀποκαλύψει ὁ Ἅγιος Γεώργιος ποὺ τὸν εἶχε δεῖ καβαλάρη στὴν παιδική του ἡλικία.

Μετὰ τὴν Ὀκτωβριανὴ Ἐπανάσταση...

τὸ μοναστήρι ὅπου βρισκόταν ὁ Γεώργιος λεηλατήθηκε καὶ καταστράφηκε. Οἱ μοναχοὶ συνελήφθησαν καὶ θανατώθηκαν. Ἀνάμεσά τους καὶ ὁ Γεώργιος, ὁ ὁποῖος συνελήφθη καὶ καταδικάστηκε σὲ θάνατο. Ἀντιμετώπισε τὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα ἀλλὰ σώθηκε ἐκ θαύματος, γιατί οἱ πρῶτες σφαῖρες στάθηκαν σὲ ἕνα ἐγκόλπιο μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας ποὺ φοροῦσε στὸ στῆθος του. Περιπλανώμενος καὶ ταλαιρωπούμενος γιὰ λίγα χρόνια σὲ φυλακίσεις καὶ μαρτύρια, ὁ Γεώργιος ἦρθε στὴν Ἑλλάδα τὸ 1929. Τὸ 1930 ἐγκαταστάθηκε στὴ Δράμα, στὸ χωριὸ Ταξιάρχες, ὅπου τὸ 1939 ἔχτισε τὸ μοναστήρι του μὲ τὸν ἱερὸ ναὸ τῆς Ἀναλήψεως. Τὸ 1941 τὸν συνέλαβαν οἱ Βούλγαροι καὶ τὸν ὁδήγησαν σὲ ἐκτέλεση. Τὸν ἄφησαν ὅμως ἐλεύθερο καὶ ἔφυγαν ἔντρομοι, καθὼς τὸν ἔβλεπαν ἐξαϋλωμένο νὰ προσεύχεται πρὶν τὸν θανατώσουν.

Μέχρι τὴν κοίμησή του, ἐπὶ μία εἰκοσαετία, ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὑπηρέτησε στὴ μονὴ τῆς Ἀναλήψεως. Οἱ κακουχίες τῆς φυλακῆς, οἱ ταλαιπωρίες τῶν μετακινήσεων καὶ οἱ πολλὲς στερήσεις τὸν εἶχαν ἀφήσει ἀρκετὰ ἀδύναμο. Ὅλη του ἡ περιουσία ἦταν λίγα βιβλία, ἄμφια καὶ εἰκονίσματα. Καλλιεργοῦσε τὸ φιλακόλουθο πνεῦμα τελώντας μὲ ἀκρίβεια καὶ ἱεροπρέπεια κάθε ἱερὴ ἀκολουθία τῆς Ἐκκλησίας μας. Κατὰ τὴν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας ἦταν πάντα μεταρσιωμένος καὶ συμβούλευε τοὺς πιστοὺς «νὰ εἶναι ἀπερίσπαστοι καὶ προσηλωμένοι στὰ τελούμενα γιὰ νὰ ἀξιώνονται νὰ βλέπουν τὰ μεγαλεία του Θεοῦ».

Τὸ κύριο χαρακτηριστικό του Ἁγίου ἦταν ἡ ἀγάπη. Γι’ αὐτὸ τὸν ὀνόμαζαν «ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης». Ἦταν ὁ ἐλεήμων καὶ ὁ φιλόξενος. Συμμετεῖχε στὰ πένθη μὲ παρήγορο καὶ ἐνισχυτικὸ λόγο, μοίραζε φαγητὸ σὲ φτωχούς, κάποτε ὕφαινε ὁ ἴδιος μὲ τὰ χέρια τοῦ ροῦχα γιὰ τοὺς ἀπόρους. Χαιρόταν νὰ δίνει καὶ ὄχι νὰ παίρνει. Ζοῦσε γιὰ τοὺς ἄλλους. Μαζὶ μὲ αὐτὰ δὲν παρέλειπε ποτὲ καὶ τὴν προσωπική του ἄσκηση καὶ τὴν κακοπάθεια, τὴ νηστεία του καὶ τὴ μακρὰ καὶ θερμὴ προσευχή του, παρ’ ὅλο ποὺ ἦταν φιλάσθενος.

Ὁ Ἅγιος διέθετε ἐξαιρετικὰ ἰσχυρὸ διορατικὸ καὶ προφητικὸ χάρισμα. Διέβλεπε τὴν ταυτότητα, τὸ παρελθὸν καὶ τὶς ἀνάγκες τῶν προσκυνητῶν τοῦ μοναστηριοῦ του, ἀντιλαμβανόταν γεγονότα ἀπὸ χιλιόμετρα μακριά, ἀσθενεῖς θεραπεύονταν μέσω τῆς προσευχῆς του, ἐνῶ ἀναφέρονται ἐπίσης καὶ συγκλονιστικὲς ὀπτασίες καὶ ἐπαφές του μὲ ἱερὰ πρόσωπα, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. Σὲ περιόδους ὅπου τὸ μοναστήρι τοῦ δεχόταν μεγάλες ὁμάδες προσκυνητῶν, ποὺ περνοῦσαν μὲ τὴ σειρὰ καὶ ἀσπάζονταν τὸν Ἅγιο παίρνοντας τὴν εὐλογία του, συνέβαινε νὰ σταματήσει ὁ Ἅγιος κάποιον καὶ νὰ τὸν ρωτήσει: «Ἐσὺ τὸν φοβᾶσαι τὸν Θεό;». «Βεβαίως καὶ Τὸν φοβᾶμαι», ἀπαντοῦσε κατὰ κανόνα ὁ ἐπισκέπτης. «Ἂν Τὸν φοβόσουν», ἔλεγε ὁ Ἅγιος, «δὲ θὰ εἶχες κάνει αὐτὸ ἢ ἐκεῖνο» καὶ τοῦ ἀποκάλυπτε σοβαρὰ ἁμαρτήματα, ἀδικίες κατὰ τῶν συγγενῶν του ἢ τῶν ἀνήμπορων γερόντων τοῦ σπιτιοῦ του, ἀκόμη καὶ κρυφὰ ἐγκλήματα.

Ὁ Ἅγιος ἐκοιμήθη τὸ 1959 καὶ ἐτάφη χωρὶς φέρετρο, κατὰ τὴν τάξη τῶν μοναχῶν. Τὴν ἡμέρα τῆς κοίμησής του δύο κυπαρίσσια ποὺ βρίσκονταν στὴν αὐλὴ τοῦ μοναστηριοῦ λύγισαν καὶ παρέμειναν λυγισμένα γιὰ σαράντα μέρες. Μετὰ τὴν κοίμησή του ἔχουν σημειωθεῖ πλῆθος θαύματα καὶ ἐμφανίσεις του. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης ἐντάχθηκε ἐπίσημα στὸ ὀρθόδοξο ἁγιολόγιο τὸ 2008 καὶ ἡ μνήμη τοῦ τιμᾶται στὶς 4 Νοεμβρίου, ἡμέρα τῆς κοίμησής του.

 Ἐπιμέλεια κειμένου

Πρωτοπρεσβύτερος Λάμπρος Κολώνας

Ἑλληνικὴ Γνώμη