Κι ἄν ἡ ὀρθογραφία ἦταν ἡ ταυτότητά μας;

 

Baron Christine (Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Σορβόννης

Ἡ γλώσσα καί μάλιστα ἡ γραπτή, τό πῶς τή φροντίζουμε (ἤ τήν κακομεταχειριζόμαστε), ἦταν δίχως ἄλλο ὁ μέγας ἀπὼν τοῦ διαλόγου γιά τήν ἐθνική ταυτότητα. Ἀλλά πῶς νά μιλήσει κανείς σήμερα ὑπέρ τῆς ὀρθογραφίας; Καί μόνο ἡ ἀναφορά σέ αὐτό τό θέμα ἔχει ἕναν ἀέρα ὀπισθοδρομικότητας, πού ἀποθαρρύνει τόν ἀναγνώστη. «Ὀρθόν», «γραφεῖν»: νά γράφεις «ὀρθά», σύμφωνα μέ τούς κανόνες. Ἡ ἐτυμολογία τῆς λέξης ἀποκαλύπτει ἐξ ἀρχῆς τήν κανονιστική της οὐσία.

Ἕνα ἀνέκδοτο μπορεῖ νά εἰκονογραφήσει τά στερεότυπα ἀπό τά ὁποῖα ὑποφέρει ἡ ὀρθογραφία: ἤμουν νεαρή ἐκπαιδευτικός ὅταν, ἐν ἔτει 1990, μοῦ ἀνέθεσαν νά διοργανώσω ἕναν ὀρθογραφικό διαγωνισμό. Βρέθηκα ἀμέσως ἀντιμέτωπη μέ ἕνα συνάδερφο, πού χαρακτήριζε τήν ἰδέα τῆς ὀρθογραφίας «ὀπισθοδρομική», «παλιομοδίτικη», καί, τό κερασάκι στήν τούρτα, ὑπογράμμισε ὁλοκληρώνοντας πώς «ἀλλά ἐσεῖς οἱ γκόμενες μόνο γιά τέτοια εἶστε». Νά λοιπόν πού ἡ δῆθεν ἐλεύθερη καί παραβατική ἀρρενωπότητα βρέθηκε ἀντιμέτωπη μέ τήν ἐπιδέξια, συμβατική καί ὑποταγμένη -ἀκόμα καί στήν πιό ἠλίθια ἐξουσία- θηλυκότητα. Ἐξάλλου, εἶναι γνωστό πώς ἡ ὀρθογραφία εἶναι «ἡ ἐπιστήμη τῶν ἠλιθίων» ἤ κατ' ἄλλους ἕνα «σχολικό» πράγμα, φτιαγμένο γιά νά ξεχωρίζει τούς «καλούς» μαθητές (διάβαζε: τούς κοινωνικά προνομιούχους), τούς ἐπιμελεῖς, πού ὑπονοεῖται πώς τούς λείπει ἡ φαντασία.

Μία ἄλλη ἀφήγηση ἀπό τήν ὁποία, μποροῦμε νά ἀντλήσουμε ἕνα ἀνάλογο δίδαγμα, τή βρῆκα σέ ἕνα ἐγχειρίδιο καλῆς συμπεριφορᾶς τῆς δεκαετίας τοῦ '60: ἕνας νεαρός ἐξομολογεῖται τόν ἔρωτά του σέ μιὰ κοπέλα, γράφοντάς της «σᾶς ἀγαπὸ πόλι», πράγμα πού γεμίζει ἱλαρότητα τήν παραλήπτρια τοῦ μηνύματος. Τό δίδαγμα εἶναι πώς πρέπει νά εἴμαστε ὀρθογράφοι «ἄν δέ θέλομε νά γελοῦν μαζί μας». Ὁπότε καταλήγουμε σέ ἀδιέξοδο: ἡ γνώση τῆς ὀρθογραφίας εἶναι ὀπισθοδρομική, ἡ ἄγνοιά της ὁδηγεῖ στή γελοιότητα.

Μαζική αντίσταση στη Βρετανία! Δύο εκατ. υπογραφές κατά της ψηφιακής ταυτότητας σε λιγότερο από 48 ώρες

 

 

Οι Βρετανοί φαίνεται να αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την ελευθερία τους, σε αντίθεση με εμάς που αποδεχόμαστε πλέον τα πάντα!

Η Βρετανία βυθίζεται σε πολιτική αναταραχή, καθώς η καμπάνια κατά της ψηφιακής ταυτότητας «BritCard» συγκέντρωσε πάνω από 2 εκατομμύρια υπογραφές σε λιγότερο από 48 ώρες, αποκαλύπτοντας μια κοινωνία που αρνείται να παραδοθεί σε ένα σύστημα μαζικής επιτήρησης .

Ο Πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ, στο Global Progress Action Summit στο Λονδίνο, παρουσίασε το BritCard ως «ένα εργαλείο πρόσβασης σε υπηρεσίες χωρίς γραφειοκρατία», που θα αποθηκεύεται σε κινητά και θα ξεκινά με επαλήθευση εργασίας . Ωστόσο, πίσω από τις υποσχέσεις κρύβεται ένας εφιάλτης, ένας ψηφιακός έλεγχος που δεν αφορά μόνο τη Βρετανία, αλλά όλα τα κράτη, με κυβερνήσεις να προωθούν τον απόλυτο ψηφιακό έλεγχο, όπου η ψηφιακή ταυτότητα γίνεται το κλειδί για την επιβίωση ή την εξαφάνιση μας από την κοινωνία, όπως αναφέρει το thenational.scot/news.

 Η κυβέρνηση τονίζει ότι το σύστημα θα αποθηκεύεται σε κινητά τηλέφωνα και δεν θα απαιτεί φυσική κάρτα, ενώ θα χρησιμοποιείται αρχικά για επαλήθευση δικαιώματος εργασίας. Aυτό θα εξελιχθεί σε «υποχρεωτικό πάσο» για καθημερινές δραστηριότητες, όπως πρόσβαση σε υγεία, επιδόματα ή ακόμη και online υπηρεσίες.

Το BritCard, που θα ενεργοποιείται αυτόματα σε συσκευές, θα περιορίζει την πρόσβαση ανηλίκων σε social media και περιεχόμενο ενηλίκων, αλλά η πραγματική απειλή είναι η επέκταση: δουλειά, υγεία, επιδόματα, ακόμα και αγορές τροφίμων θα απαιτούν επαλήθευση. Όποιος αρνηθεί την ψηφιακή ταυτότητα θα αποκλειστεί από τα πάντα , από δουλειά, φαγητό, ιατρική φροντίδα – μετατρέποντας την ελευθερία σε προνόμιο.

Αυτό το σχέδιο, εμπνευσμένο από την Κίνα και το social credit system, δεν είναι βρετανικό, είναι παγκόσμιο, με την ΕΕ και τις ΗΠΑ να το προωθούν ως «ασφάλεια», κρύβοντας τον απόλυτο έλεγχο!

Η οργάνωση Big Brother Watch ξεκίνησε την καμπάνια, συγκεντρώνοντας 1 εκατομμύριο υπογραφές σε 24 ώρες και 2 εκατομμύρια σε 48, χαρακτηρίζοντας το BritCard «βήμα προς μαζική επιτήρηση».

Σύμφωνα με τον Μπιλ Γκέιτς, οι πολίτες των δυτικών χωρών πρέπει να υποβληθούν σε σύστημα ψηφιακής ταυτότητας αλλιώς θα διακινδυνεύσουν με τον αποκλεισμό από την κοινωνία. «Εάν ένα άτομο δεν μπορεί να αποδείξει ποιος είναι, μπορεί να επωφεληθεί από όλες τις ευκαιρίες που προσφέρει η κοινωνία;» έγραψε ο Γκέιτς στο ιστολόγιό του Gates Notes.

Πολίτες δηλώνουν «δεν θα συμμορφωθούμε», ενώ στο X η οργή εκφράζεται με χιλιάδες αναρτήσεις, συγκρίνοντας το με ολοκληρωτικά καθεστώτα . Μια μεγάλη διαδήλωση προγραμματίζεται για τις 6 Οκτωβρίου έξω από το Ντάουνινγκ Στριτ, με φόβο για «την αντίστροφη μέτρηση του πιο αυταρχικού πρωθυπουργού» . Ο Μπιλ Γκέιτς, στο Gates Notes, υποστηρίζει παρόμοια συστήματα, προειδοποιώντας ότι χωρίς ψηφιακή ταυτότητα, οι πολίτες «θα αποκλειστούν από την κοινωνία» . Στην Ελλάδα, η αντίσταση μοιάζει αδύναμη, αλλά η Ευρώπη δείχνει ότι η ελευθερία δεν παραδίδεται εύκολα!

Αυτό το σχέδιο δεν είναι βρετανικό – είναι παγκόσμιο, με όλες τις κυβερνήσεις να προωθούν τον ψηφιακό έλεγχο ως «ασφάλεια», κρύβοντας την απώλεια ελευθερίας . Στην Κίνα, το social credit system τιμωρεί «ανυπάκουους» με αποκλεισμό από υπηρεσίες (BBC), ενώ η ΕΕ πιέζει για ψηφιακό ευρώ . Η ψηφιακή ταυτότητα μπορεί να γίνει όπλο ελέγχου, αφήνοντας τους πολίτες χωρίς πρόσβαση σε τίποτα – δουλειά, φαγητό, υγεία . Η μαζική αντίσταση στη Βρετανία είναι προειδοποίηση ότι η ελευθερία δεν παραδίδεται, και η Ευρώπη πρέπει να ξυπνήσει πριν είναι αργά

 Οι Βρετανοί φαίνεται να αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την ελευθερία τους – σε αντίθεση με εμάς που αποδεχόμαστε πλέον τα πάντα!

 Τρελογιάννης

Κυριακή Αʼ Λουκά: Η μεγάλη ψαριά (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 

(Λουκ. ε’ 1-11)
Δοτήρας κάθε αγαθού είναι ο Κύριος. Κι όλα τα δώρα του Θεού είναι τέλεια. Έχουν τέτοια τελειότητα, που κάνουν τους ανθρώπους να θαυμάζουν. Το θαύμα δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά ένα δώρο του Θεού, αξιοθαύμαστο. Οι άνθρωποι θαυμάζουν τα δώρα του Θεού, λόγω της τελειότητάς τους.

Αν οι άνθρωποι ζούσαν με την αγνότητα και την αναμαρτησία του παραδείσου, δε θα περίμεναν από το Θεό ν’ αναστήσει νεκρούς, να πολλαπλασιάσει τους άρτους ή να γεμίσει τα δίχτυα με ψάρια, για να πουν ύστερα: «Κοιτάξτε το θαύμα!» Θα το έλεγαν αυτό για κάθε πλάσμα του Θεού, κάθε στιγμή και με κάθε ανάσα της ζωής τους. Καθώς όμως οι άνθρωποι συνήθισαν στην αμαρτία, κάθε θαύμα από τ’ αναρίθμητα που κάνει ο Θεός στον κόσμο, έχει γίνει για τους ανθρώπους συνηθισμένο θέμα. Για να μη μείνουν τα θέματα αυτά όμως τελείως απαρατήρητα, για να μην υποβιβαστούν εντελώς, ο Θεός με την ευσπλαχνία Του προς τον άρρωστο άνθρωπο του δίνει ένα ακόμα θαύμα από τ’ αμέτρητα που του έχει δωρίσει, για να τον ξυπνήσει από τη σκοτεινή και ψυχοφθόρα συνή­θεια να μη βλέπει κάτι υπερφυσικό στα θαύματα.

Με κάθε θαύμα Του ο Θεός θέλει να θυμίσει στους ανθρώπους πρώτο, πως παρακολουθεί τον κόσμο, τον κυβερνά με την παντοδύναμη θέλησή Του και τη σοφία Του· δεύτερο, πως οι άνθρωποι δεν μπορούν χωρίς Εκείνον να κάνουν τίποτα. Καμιά προσπάθεια δεν μπορεί να ευοδοθεί χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Καμιά συγκομιδή που έγινε χωρίς την ευλογία του Θεού δε φέρνει αποτέλεσμα. Κάθε ανθρώπινη σοφία που στρέφεται ενάντια στο Νόμο του Θεού, είναι αδύνατη να κάνει καλό από μόνη της ή να προσφέρει έστω κι ένα κόκκο σινάπεως. Ακόμα κι αν φαίνεται πως κάνει καλό για κάποιο διάστημα, δεν είναι η ανθρώπινη σοφία που το πραγματοποιεί, αλλά το έλεος του Θεού που, έστω για μια φορά, δεν εγκαταλείπει ακόμα και τον σκληρότερο από τους εχθρούς Του. Ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους, δεν εκδικείται. Υπομένει τους ανθρώπους, περιμένει τη μετάνοιά τους. Θέλει «πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμ. β’ 4).

Υποταγμένος από συνήθεια σ’ αυτόν τον κόσμο, ο άνθρωπος πιστεύει μερικές φορές πως μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα χωρίς τη βοήθεια του Θεού, ακόμα κι αντίθετα στον ίδιο και στο Νόμο Του. Νομίζει ο υποταγμένος άνθρωπος πως μπορεί να γίνει καλός ή πλούσιος ή σοφός ή διάσημος μόνο με τις δικές του προσπάθειες. Αυτή η υποταγή του όμως πολύ σύντομα είτε τον οδηγεί στην απόγνωση, δίνοντάς του έτσι τη σοφία για να επιστρέψει με επίγνωση στο Θεό, είτε τον απομακρύνει, κυριευμένο από την αφόρητη αγωνία του κόσμου, ωσότου χάσει εντελώς την ανθρώπινη αξία του ή νά παραδοθεί κυριολεκτικά σα σκιά στα χέρια των αόρατων πονηρών δυνάμεων.

Εκείνος, αντίθετα, που πιστεύει πως ο κόσμος αυτός είναι ένα από τα θαύματα του Θεού, όπως κι ο ίδιος, ερευνά πάντα τους τρόπους της θείας πρόνοιας, παρατηρώντας με δέος την άπειρη σειρά των θαυμάτων. Τέτοιος άνθρωπος μπορεί να μιλήσει όπως ο απόστολος Παύλος: «Εγώ εφύτευσα, Απολλώ επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξανεν· ώστε ούτε ο φυτεύων εστί τι ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο αυξάνων Θεός» (Α’ Κορ. γ’ 6-7). Κάποια ανάλογη σκέψη εκφράζεται με μια παροιμία που υπάρχει σε πολλούς λαούς: «Ο άνθρωπος προτείνει, μα ο Θεός ρυθμίζει».

Ο άνθρωπος προτείνει σχέδια, ο Θεός τ’ αποδέχεται ή τ’ απορρίπτει. Ο άνθρωπος κάνει σκέψεις, λέει λόγια και πράττει έργα· ο Θεός είτε τα υιοθετεί είτε όχι. Τί υιοθετεί ο Θεός; Αυτά που είναι δικά Του, που προέρχονται από Εκείνον. Ό,τι δεν είναι δικό Του, δεν προέρχεται από Εκείνον, το απορρίπτει. «Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες» (Ψαλμ. ρκστ’ 1). Όταν οι «οικοδομούντες» οικοδομούν στο όνομα του Θεού, θα φτιάξουν παλάτι, ακόμα κι αν τα χέρια τους είναι αδύνατα και τα υλικά τους φτωχά. Αν όμως οι οικοδομούντες χτίζουν στο δικό τους όνομα, αδιαφορώντας για το Θεό, το έργο των χεριών τους θα πέσει, όπως έγινε με τον πύργο της Βαβέλ.

Ο Πύργος της Βαβέλ δεν είναι το μοναδικό κτίσμα στην ιστορία που κατέπεσε. Υπήρχαν και πάρα πολλοί άλλοι πύργοι, που οικοδομήθηκαν από εγκόσμιους κυβερνήτες, στην επιθυμία τους να μαζέψουν όλα τα έθνη κάτω από μια οροφή – τη δική τους – και κάτω από ένα χέρι – το δικό τους. Πολλοί πύργοι πλούτου, δόξας και μεγαλείου που οικοδόμησαν ιδιώτες, με την επιθυμία να κυβερνήσουν τα πλάσματα του Θεού, το λαό του Θεού, να γίνουν δηλαδή μικροί θεοί, σκορπίστηκαν κι έγιναν καπνός. Οι πύργοι που έχτισαν όμως οι απόστολοι κι οι άγιοι, καθώς κι άλλοι θεάρεστοι άνθρωποι, δεν σκορπίστηκαν. Πολλές βασιλείες που δημιούργησε η ματαιότητα των ανθρώπων, έπεσαν και διαλύθηκαν σαν σκιά. Η αποστολική Εκκλησία όμως ζει ως σήμερα και θα στέκεται όρθια πάνω στους τάφους πολλών από τις σημερινές βασιλείες. Τα παλάτια του Ρωμαίου Καίσαρα, που πολέμησε την Εκκλησία, έγιναν στάχτη. Τα χριστιανικά σπήλαια κι οι κατακόμβες όμως παραμένουν μέχρι σήμερα. Εκατοντάδες βασιλιάδες κι αυτοκράτορες κυριάρχησαν στη Συρία, στην Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Τα μόνα που έχουν απομείνει από τα μαρμάρινα παλάτια τους είναι μερικές μαρμαρένιες πλάκες σε μουσεία. Τα μοναστήρια και τα ησυχαστήρια όμως που έχτισαν την ίδια εποχή άνθρωποι της προσευχής και ερημίτες μέσα σε χαράδρες και σε αμμουδερές ερήμους, στέκονται όρθια μέχρι σήμερα κι αναδίδουν την ευωδία των προσευχών και του θυμιάματος που ανεβαίνει στο Θεό εδώ και δεκαέξι ή δεκαεπτά αιώνες. Δεν υπάρχει δύναμη ικανή να κατεδαφίσει το έργο του Θεού. Τα ειδωλολατρικά παλάτια κι οι πόλεις καταστρέφονται, τα παραπήγματα του Θεού όμως παραμένουν όρθια. Αυτό που κρατά το δάχτυλο του Θεού στέκεται πιο σταθερά από εκείνο που κρατά ο Άτλας στους ώμους του.

«Όπως μη καυχήσηται πάσα σαρξ ενώπιον του Θεού» (Α’ Κορ. α’ 29). Η σάρκα είναι όπως το χορτάρι, που περιμένει να ολοκληρωθούν οι μέρες του κι έπειτα να ξεραθεί, να γίνει στάχτη. Είθε ο παντοδύναμος Κύριος να μας φυλάξει όλους από τη σκέψη πως είναι δυνατό να κάνουμε κάτι καλό χωρίς τη βοήθεια και την ευλογία Του. Είθε η σημερινή περικοπή του ευαγγελίου να λειτουργήσει σαν μια προειδοποίηση πως τέτοιες μάταιες σκέψεις δεν πρέπει ποτέ να γεννηθούν μέσα μας. Το σημερινό ευαγγέλιο μας διδάσκει πως οι προσπάθειες των ανθρώπων είναι μάταιες, αν ο Θεός δεν βοηθήσει. Οι απόστολοι του Χριστού ψάρευαν, μα δεν έπιαναν τίποτα. Όταν ο Χριστός όμως τους είπε να ξαναρίξουν τα δίχτυα στη θάλασσα, έπιαναν τόσα ψάρια, ώστε τα δίχτυα δεν άντεχαν το βάρος τους και σκίζονταν. Ας παρακολουθήσουμε τη διήγηση:

«Εγένετο δε εν τω τον όχλον επικείσθαι αυτώ του ακούειν τον λόγον του Θεού και αυτός ην εστώς παρά την λίμνην Γεννησαρέτ. και είδε δύο πλοία εστώτα παρά την λίμνην οι δε αλιείς αποβάντες απ’ αυτών απέπλυναν τα δίκτυα, εμβάς δε εις εν των πλοίων, ο ην του Σίμωνος, ηρώτησεν αυτόν από της γης επαναγαγείν ολίγον· και καθίσας εδίδασκεν εκ του πλοίου τους όχλους» (Λουκ. ε’ 1-3). Αυτό ήταν ένα από τα περιστατικά που γίνονταν όταν συνάζονταν μεγάλα πλήθη για ν’ ακούσουν το λόγο του Θεού από τα χείλη του Χριστού. Για να τον βλέπουν και να τον ακούν όλοι, δε θα μπορούσε να διαλέξει καλλίτερο τόπο από μια βάρκα. Στην παραλία υπήρχαν δύο πλοιάρια κι οι ψαράδες ασχολούνταν με το πλύσιμο των διχτυών. Τα πλοιάρια αυτά ήταν κλασσικά μικρά ψαροκάικα, σαν κι αυτά που χρησιμοποιούνται και σήμερα στη λίμνη Γεννησαρέτ. Το πλοιάριο όπου μπήκε ο Κύριος ανήκε στο Σίμωνα, τον μετέπειτα απόστολο Πέτρο. Ο Κύριος ζήτησε από το Σίμωνα ν’ απομακρύνει λίγο το πλοιάριο από την αμμουδιά κι έπειτα κάθισε εκεί κι άρχισε να διδάσκει τα πλήθη.

«Ως δε επαύσατο λαλών, είπε προς τον Σί­μωνα· επανάγαγε εις το βάθος και χαλάσατε τα δίκτυα υμών εις άγραν» (Λουκ. ε’ 4). Την ώρα που έμπαινε στο πλοιάριο ο Κύριος στόχευε σε πολλούς στόχους. Πρώτο, του ήταν πιο εύκολο να διδάσκει τους ανθρώπους από το πλοιάριο, να τους βοηθήσει και να θρέψει τις ψυχές τους με τη γλυκιά διδαχή Του. Δεύτερο, ήξερε πως οι ψαράδες ήταν στενοχωρημένοι κι απογοητευμένοι επειδή όλη τη νύχτα είχαν κοπιάσει και δεν έπιασαν ούτε ένα ψάρι. Έτσι ήθελε να τους παρηγορήσει με μια καλή ψαριά, να ικανοποιήσει τις σωματικές κι άλλες ανάγκες τους, γιατί ο Θεός φροντίζει και για το σώμα μας, όπως και για την ψυχή μας, είναι «ο διδούς τροφήν πάση σαρκί» (Ψαλμ. ρλε’ 25). Τρίτο, ο Κύριος ήθελε να ικανοποιήσει τις ψυχές των εκλεκτών Του, ενισχύοντας την πίστη τους σ’ Εκείνον, στην παντοδυναμία Του και στην απεριόριστη ευσπλαχνία Του. Τελευταίο, μα σπουδαιότερο, ο Κύριος ήθελε να κάνει ξεκάθαρο στους μαθητές Του, και μέσω αυτών σ’ όλους εμάς, πως μαζί μ’ Εκείνον και μέσω Εκείνου, όλα είναι δυνατά· πως όλοι οι κόποι των ανθρώπων χωρίς τη βοήθειά Του είναι τόσο μάταιοι, όσο άδεια ήταν και τα δίχτυα των ψαράδων που κόπιασαν όλη νύχτα και δεν έπιασαν ούτε ένα ψάρι. Ο Κύριος πέτυχε το πρώτο στόχο Του και τώρα προχωρούσε στο δεύτερο. Είπε λοιπόν στο Σίμωνα να πάει στα βαθιά και να ξαναρίξει τα δίχτυα.

«Και αποκριθείς ο Σίμων είπεν αυτώ· επιστάτα, δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν· επί δε τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον. και τούτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλήθος ιχθύων πολύ· διερρήγνυτο δε το δίκτυον αυτών. και κατένευσαν τοις μετόχοις τοις εν τω ετέρω πλοίω του ελθόντας συλλαβέσθαι αυτοίς· και ήλθον και έπλησαν αμφότερα τα πλοία, ώστε βυθίζεσθαι αυτά» (Λουκ. ε 5-7). Ο Σίμων δεν ήξερε ακόμα ποιός ήταν ο Χριστός. Τον ονόμασε «επιστάτη», δηλαδή «κύριο», του έδειξε σεβασμό δηλαδή, όπως έκαναν και πολλοί άλλοι. Βρισκόταν μακριά όμως από του να πιστέψει το Χριστό ως Υιό του Θεού και Κύριο. Στην αρχή παραπονέθηκε πως είχαν κοπιάσει όλη νύχτα και δεν έπιασαν ούτε ένα ψάρι, επειδή σεβόταν το Χριστό όμως ως καλό και σοφό δάσκαλο, ήθελε να τον υπακούσει

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Ποιος σκότωσε τον Τσάρλι Κερκ;

 

Στις 10 Σεπτεμβρίου 2025, ένας από τους πιο δημοφιλείς και επιδραστικούς εκπροσώπους του κινήματος MAGA (Make America Great Again), ο αγαπημένος του Ντόναλντ Τραμπ, blogger και εμπνευστής της συντηρητικής αμερικανικής νεολαίας, ο 32χρονος Τσάρλι Κερκ, σκοτώθηκε από στοχευμένη βολή ελεύθερου σκοπευτή από απόσταση περίπου 200 μέτρων.

Δεν ήταν ούτε στρατιώτης, ούτε μισθοφόρος, ούτε ριζοσπάστης, ούτε εξτρεμιστής. Αντίθετα, οι θέσεις του ήταν πάντα πολύ ισορροπημένες και λογικές. Συμμετείχε πρόθυμα σε αντιπαραθέσεις με ιδεολογικούς αντιπάλους, φιλελεύθερους, άκουγε τα επιχειρήματά τους και προσπαθούσε να τους καταλάβει. Αλλά... Αλλά ήταν ένας πεπεισμένος παραδοσιακός, χριστιανός, συντηρητικός, πατριώτης. Και οι φιλελεύθεροι, εχθροί της παράδοσης, δεν μπορούν να το συγχωρήσουν αυτό. Ειδικά αν ένας νέος ενεργός χαρισματικός ηγέτης γίνει πραγματικά ισχυρός και δημοφιλής.

Στη σύντομη ζωή του, ο Τσαρλς Κερκ έκανε πολλά για το αμερικανικό πατριωτικό κίνημα. Ίδρυσε την πλατφόρμα TPUSA (Turning Point USA), η οποία έγινε το πιο μαζικό φόρουμ για τους υποστηρικτές του MAGA. Αυτή η πλατφόρμα ξεκίνησε σε πολλά πανεπιστήμια και πανεπιστημιουπόλεις στις ΗΠΑ, όπου οι συντηρητικοί νέοι άρχισαν να ανατρέπουν την αδίστακτη δικτατορία των φιλελεύθερων πανεπιστημιακών ελίτ, οι οποίοι επέβαλαν με μανία στους φοιτητές τη φιλοσοφία του φύλου, την κριτική θεωρία της φυλής (ουσιαστικά τον αντι-λευκό ρατσισμό), τους LGBT κανόνες, τον ριζοσπαστικό φεμινισμό, την υποστήριξη της παράνομης μετανάστευσης, τον μετα-ανθρωπισμό, τη βαθιά οικολογία και άλλες μορφές διεστραμμένης αυτογνωσίας. Σε αυτή την τοξική ατμόσφαιρα, πολύ πριν από τον Τραμπ, ο Τσαρλί Κερκ άνοιξε ένα μέτωπο συντηρητικής αντίστασης. Και η πρωτοβουλία του υποστηρίχθηκε από την αμερικανική νεολαία, η οποία σταδιακά άρχισε να σηκώνει το κεφάλι της.

 Η πλατφόρμα TPUSA ουσιαστικά γέννησε το κίνημα MAGA. Μια ποικιλία δυνάμεων - ακραίες και μετριοπαθείς, παραδοσιακοί και υποστηρικτές του Σκοτεινού Διαφωτισμού, υποστηρικτές ενός πολυπολικού κόσμου και της αμερικανικής αυτοκρατορίας, φιλοϊσραηλινοί και αντιϊσραηλινοί - συναντήθηκαν και ουσιαστικά άλλαξαν την πορεία στην αμερικανική κοινωνία.

Τον καθοριστικό ρόλο εδώ, φυσικά, έπαιξε ο Έλον Μασκ, ο οποίος αγόρασε το υπερφιλελεύθερο δίκτυο Twitter και το μετέτρεψε σε μια πραγματικά ελεύθερη πλατφόρμα για την ανταλλαγή απόψεων. Ο Μασκ έσπασε την ολοκληρωτική φιλελεύθερη λογοκρισία σε ένα κοινωνικό δίκτυο. Ο Τσάρλι Κερκ, με τη σειρά του, κατέστρεψε την ψευδή εικόνα ότι όλη η αμερικανική νεολαία υποστηρίζει τους παγκοσμιοποιητές, τους φιλελεύθερους και το Δημοκρατικό Κόμμα. Έτσι γεννήθηκε το κίνημα MAGA. Και έτσι το MAGA κέρδισε και έφερε τον υποψήφιό του στην εξουσία.

Ο Τραμπ έχει ήδη κάνει πολλά λάθη και αστοχίες κατά τη διάρκεια της προεδρίας του. Υποστήριξε τη γενοκτονία στη Γάζα, επιτέθηκε στο Ιράν, αρνήθηκε να δημοσιοποιήσει τη λίστα του παιδόφιλου Έπσταϊν, διαπληκτίστηκε με τον Έλον Μασκ, υπέκυψε στις χονδροειδείς κολακείες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνέχισε να υποστηρίζει το τρομοκρατικό καθεστώς στο Κίεβο, διαπληκτίστηκε με την Ινδία, άρχισε να επιτίθεται στις χώρες BRICS και στον πολυπολικό κόσμο και άρχισε να προετοιμάζει μια εισβολή στη Βενεζουέλα.

 Όταν το κίνημα MAGA το είδε αυτό, έπεσε σε απελπισία. «Ο Τραμπ έχει απαχθεί» και μάλιστα «ο Τραμπ μας πρόδωσε» - είπαν οι Άλεξ Τζόουνς και Στιβ Μπάνον, Κάντας Όουενς και Νικ Φουέντες, Τζάκσον Χινκλ και Μίλο Γιαννόπουλος, Λόρα Λούμερ και Κούταρντ, Τάκερ Κάρλσον και Μάρτζορι Τέιλορ Γκριν, Τζο Πόσομπιετς και Ματ Γκαέτς, Μάικ Μπεντς και Όουεν Σρόγιερ. Αλλά όλοι φαντάζονταν κάτι διαφορετικό από κάτω. Το MAGA άρχισε να καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Ο Τσάρλι Κερκ ήταν ένας από εκείνους που προσπάθησαν να το κρατήσουν ενωμένο μέχρι την τελευταία στιγμή και να μην χάσουν τον Τραμπ. Ήταν απόλυτα πιστός στον πρόεδρο των ΗΠΑ, δικαιολογώντας κάθε του πράξη - όχι όμως από κομφορμισμό, αλλά από μεγάλο αίσθημα ευθύνης, συνειδητοποιώντας πόσο σημαντικός ήταν για την αμερικανική συντηρητική επανάσταση. Αν και ο Τσάρλι Κερκ ήταν πολύ νέος, ήταν πιο ώριμος και σοφότερος από τους άλλους. Ταυτόχρονα, δεν πρόδωσε ποτέ την MAGA – πάντα μιλούσε έντονα κατά του καθεστώτος του Κιέβου και υπέρ της προσέγγισης με τη Ρωσία, επέκρινε την επιθετική πολιτική του Νετανιάχου και την υποστήριξή της από τις ΗΠΑ και υποστήριζε τη δημοσίευση των λιστών του Έπσταϊν, ακόμη και όταν ο ίδιος ο Τραμπ υποχώρησε. Ωστόσο, δεν βιάστηκε να διακόψει τις σχέσεις με τον Τραμπ και προσπάθησε να εκπληρώσει το καθήκον του – να φέρει ένα σημείο καμπής για τις ΗΠΑ.

Η τελευταία του εμφάνιση στο Πανεπιστήμιο Valley στο Όρεμ της Γιούτα ήταν μέρος της περιοδείας του "Breaking Point". Ο Τσάρλι Κερκ μιλούσε ειρηνικά σε ένα τεράστιο πλήθος υποστηρικτών (και ίσως και επικριτών — η πρόσβαση ήταν ανοιχτή σε όλους) στο περίπτερο του "America Returns". Εκείνη τη στιγμή, ένας ελεύθερος σκοπευτής πυροβόλησε, χτυπώντας τον στον λαιμό. Βίντεο κατέγραψε τη στιγμή που άρχισε να αναβλύζει αίμα από το σημείο της πρόσκρουσης της σφαίρας στην αρτηρία του. Δεν υπήρχε καμία πιθανότητα μετά από αυτό, και παρόλο που οι γιατροί εξακολουθούσαν να αγωνίζονται να τον σώσουν, το αποτέλεσμα ήταν ξεκάθαρο. Ο Τσάρλι Κερκ είχε δολοφονηθεί σκόπιμα από έναν επαγγελματία. Για τις ιδέες του.

Δολοφονία Τσάρλι Κέρκ: Ἡ μοιραία σφαῖρα ποὺ χώρισε τὸν πλανήτη σὲ ἀνθρωπότητα καὶ ἀπανθρωπότητα

 

Τὸ ἀπύθμενο μῖσος ποὺ ἐκφράστηκε γιὰ τὸν δολοφονημένο Τσάρλι Κέρκ, ἔδειξε ὅτι ζοῦμε πλέον ἕναν παγκόσμιο πνευματικὸ πόλεμο δύο ἀντίθετων κόσμων 

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης 

Μονάχα ἕνα ὀν ὑπάρχει ποὺ ἀγάλλεται μὲ κάθε δολοφονία ἀπὸ τότε ποὺ πλάστηκε τὸ ἀνθρώπινο γένος. Δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ἀρχέκακο καὶ μισάνθρωπο διάβολο. Αὐτὸ τὸ ἀρχέγονο μῖσος γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ, ἔχει μετατραπεῖ στὴν ἐποχή μας σὲ ἕνα λυσσαλέo μηδενιστικὸ κίνημα ποὺ ὅσο ὁδηγούμαστε σὲ πνευματικὴ σύγκρουση δύο κόσμων, τόσο ἀποκαλύπτει τὸ θηριῶδες πρόσωπό του. 
Οἱ λωτοφάγοι τῶν ἡδονῶν πολιτεύονται πλέον μόνο μὲ τὰ ζωώδη ἔνστικτά τους. Ψηφίζουν μὲ τὴ σάρκα. Διαδηλώνουν γιὰ τὴν ἀσυδοσία τοῦ κρέατός τους. Γιορτάζουν τὸ μῖσος. Πανηγυρίζουν τὸ ἀθῶο αἷμα. Γιὰ νὰ ὀργιάσουν... εἶναι διατεθειμένοι ἀκόμα καὶ νὰ σκοτώσουν. Χορεύουν νοητὰ πάνω ἀπὸ τάφους ἐνάρετων ἀνθρώπων. Εὐφραίνονται μὲ κάθε νίκη τοῦ κακοῦ ἀπέναντι στὸ καλό. Εἶναι πνευματικὰ τέκνα τοῦ ἀρχαίου ἀφεντικοῦ τους. 
Στὶς διαταραγμένες μέρες μας τὸ κακὸ ἀπεκδύεται ὅλους τοὺς ἰδεολογικοὺς μανδύες του καὶ παρουσιάζεται μὲ ὅλη τὴ μεγαλοπρεπῆ φρίκη τῆς ἀληθινῆς μορφῆς του. Φύγαμε ἀπὸ τὰ πολιτικὰ μανιφέστα, τὶς παραδοσιακὲς ἰδεολογίες, τὶς ταξικὲς ζυμώσεις. Ἡ δαιμονοπληξία εἶναι αὐτὴ ποὺ παγιώνεται ὡς κοινωνικοπολιτικὸ ρεῦμα. Πρωτόγονη, ὠμὴ καὶ ὀργιώδης ὅπως στὰ ἀρχαῖα σκοτάδια τῆς εἰδωλολατρίας ἢ ὅπως στὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια, ὅταν οἱ χριστιανοὶ τάϊζαν μὲ τὶς μαρτυρικὲς σάρκες τους τὰ θηρία καὶ τὰ ὄργανα βασανιστηρίων. 

Ἡ κτηνώδης δολοφονία τοῦ Τσάρλι Κὲρκ σὲ πανεπιστήμιο τῆς Γιούτα, δὲν ἔρχεται νὰ βαθύνει τὴν τομὴ ἀνάμεσα σὲ δεξιοὺς καὶ ἀριστερούς, σὲ Ρεπουμπλικανοὺς καὶ Δημοκρατικούς, σὲ συντηρητικοὺς καὶ «προοδευτικούς». Ὡς ἕνα ἀκόμα ἐσχατολογικὸ ὁρόσημο τοῦ καιροῦ μας, ἐντείνει τὸν διαχωρισμὸ σὲ κάτι πολὺ εὐρύτερο καὶ κοσμογονικό. Εἶναι ἕνα ἀπύθμενο ὄρυγμα μεταξὺ τῆς ἀνθρωπιᾶς καὶ τῆς ἀπανθρωποποίησης. Εἶναι μιὰ πνευματικὴ ρομφαία ποὺ τέμνει το φῶς ἀπὸ τὸ σκοτάδι. 

Γιατί τί ἄλλο παρὰ ἄνθρωποι τοῦ σκότους εἶναι ὅσοι τέρπονται μὲ ἀρρωστημένη ἡδονὴ ἀπὸ τὴ δολοφονία ἑνὸς 31χρονου οἰκογενειάρχη; Πόσα ἀνομολόγητα δὲν εἶδαν τὰ μάτια μας καὶ δὲν ἄκουσαν τὰ αὐτιά μας ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ σφαῖρα καρφώθηκε στὸν λαιμὸ τοῦ νεαροῦ ἀκτιβιστῆ ποὺ ἔκανε θραύση μὲ τὴ δράση του στὴ νεολαία τῶν ΗΠΑ; 

Προτοῦ κἂν κηδευτεῖ ὁ Κέρκ, ἄλλοι πανηγυρίζουν ἀνοιχτά, ἄλλοι δηλώνουν ὅτι καλὰ ἔπαθε, ἄλλοι λένε ὅτι θὰ τὸν δολοφονοῦσαν καὶ οἱ ἴδιοι, ἄλλοι περνᾶνε τὸ πτῶμα του ἀπὸ woke ἱερὰ ἐξέταση, ἄλλοι τυπώνουν κοροϊδευτικὰ μπλουζάκια μὲ τὸ στιγμιότυπο τῆς δολοφονίας του καὶ ὅλοι μαζὶ ξερνᾶνε τόνους σκατοψυχιὰς ἀπὸ τὸ περίσσευμα τῆς μηδενιστικῆς χαβούζας ὅπου κολυμποῦν. 

Μὴν ἀναρωτηθεῖτε πῶς κατάντησε ἔτσι ὁ κόσμος μας. Τὰ πράγματα δὲν πῆραν αὐτὴν τὴν τροπὴ ἀπὸ τὴ μιὰ στιγμὴ στὴν ἄλλη. Τὸ ταξικὸ μῖσος εἶναι μιὰ ἀνεστραμμένη ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ καλλιεργεῖται ἐδῶ καὶ αἰῶνες σὰν καρκίνωμα τῆς ἀνθρωπότητας ποὺ ξεκίνησε μὲ τὸν Διαφωτισμὸ καὶ σήμερα ἔφτασε νὰ δίνει τὶς τελικές του μεταστάσεις. Τὸ ταξικὸ μῖσος ἦταν ἡ κινητήριος δύναμη τοῦ Μαρξισμοῦ, τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ καὶ κάθε ἀντίχριστου καθεστῶτος ποὺ ἀσέλγησε στὸ «ἀγάπα τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν» τοῦ Χριστοῦ. 

Μόνο ποὺ στὴν ἐποχή μας τὸ ζητούμενο τοῦ ταξικοῦ μίσους παύει νὰ εἶναι ἡ ἀναδιανομὴ πλούτου καὶ ἐξουσίας. Τὸ μῖσος λαμβάνει ὀντολογικὲς διαστάσεις. Τὸ ὑπέρτατο ἀγαθὸ εἶναι ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ νομιμοποίησή της. Ἡ πάλη τῶν τάξεων γίνεται σύγκρουση μεταξὺ τοῦ ἐθελούσιου κολασμοῦ καὶ τῆς σωτηρίας. Καὶ ἡ πιὸ σκληρὴ καταδίκη ἀξίζει σὲ ἐκεῖνον ποὺ ὑπενθυμίζει στοὺς λωτοφάγους τῆς ἡδονῆς τοὺς ἀφυπνιστικοὺς νόμους τοῦ Εὐαγγελίου. 

Ἕνας ἀφυπνιστῇς ἦταν καὶ ὁ Τσάρλι Κέρκ. Μέσῳ τῆς διαλεκτικῆς ἀποδείκνυε μὲ ἐπιχειρήματα τὶς παρανοϊκὲς θέσεις τοῦ δικαιωματισμοῦ. Συγκέντρωνε πάρα πολλὲς ἀπὸ τὶς προϋποθέσεις ποὺ τσουρουφλίζουν τὸν νεοταξικὸ μηδενισμό. Ἄνθρωποι ποὺ μέχρι χθὲς δὲν τὸν ἤξεραν, τὸν χαρακτηρίζουν ἀκροδεξιό, φασίστα, ὁμοφοβικὸ καὶ μισογύνη, γιατί πολὺ ἁπλᾶ εἶδαν ὅτι ἀποδομοῦσε τὴ δικαιωματιστικὴ Βαβέλ τους, γιατί κεντρίζει σὰν ἀγκάθι τὰ προσωπικὰ πάθη τους, γιατί ἀσκοῦσε κριτικὴ στὶς διαστροφές, τὶς ἕξεις καὶ τὰ ἐγκλήματα τους. 

Παρόλα αὐτὰ τὸ ἔκανε μὲ ζωντανὸ διάλογο πρόσωπο πρὸς πρόσωπο γιὰ νὰ ἀφυπνίζει τὴ νεολαία μὲ τὴ λογική, κάτι ποὺ μόνο φασίστα δὲν θυμίζει. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν wokeισμὸ ποὺ ἐπιβάλλεται μὲ νόμους, ποινές, ἀπαγορεύσεις, ἀποκλεισμούς, βλασφημίες, χρυσοπληρωμένες καμπάνιες, παρελάσεις, στρατολογήσεις μαθητῶν καὶ φοιτητῶν καὶ τόσα ἄλλα. 

Ἐλάχιστη σημασία ἔχει ἂν ὁ φερόμενος δολοφόνος τοῦ Τσάρλι Κέρκ, Τάϊλερ Ρόμπινσον, θὰ ἦταν λευκὸς ἢ ἔγχρωμος, straight ἢ μή, συντηρητικὸς ἢ «προοδευτικὸς» κ.ο.κ. Ὅπως καὶ ὅλες οἱ πολιτικὲς δολοφονίες, ἡ δολοφονία τοῦ Κὲρκ δείχνει νὰ ἔχει πολὺ μεγαλύτερο βάθος ἀπὸ ἕναν ἀχυράνθρωπο ποὺ πάτησε τὴ σκανδάλη. Τὰ κίνητρα τοῦ δολοφόνου εἶναι ἐντελῶς ξεχωριστὸ ζήτημα ἀπὸ τὸν πόλεμο τῶν δύο διαφορετικῶν κόσμων ποὺ περνάει στὴν πιὸ ἐκρηκτικὴ φάση του. Καὶ ἴσως ἐκεῖ νὰ κρύβεται καὶ ὁ πραγματικὸς λόγος τῆς δολοφονίας, δηλαδὴ στὸ νὰ ὁδηγηθεῖ ἡ πόλωση σὲ μιὰ νέα κλιμάκωση ποὺ θὰ δημιουργήσει ντόμινο παγκόσμιων ἐξελίξεων. 

Ἡ δολοφονία τοῦ Κὲρκ εἶναι δολοφονία τῆς ἐλεύθερης γνώμης, τῆς διανόησης, τῆς λογικῆς, τῆς κριτικῆς καὶ τοῦ ὑγιοῦς διαλόγου. Εἶναι μιὰ «11η Σεπτεμβρίου» γιὰ τὸ ἐλεύθερο πνεῦμα. Καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν τρομοκρατικὴ ἐπίθεση στοὺς Δίδυμους Πύργους, αὐτὴ ἡ ἐγκληματικὴ ἐνέργεια δὲν ἀφορᾶ ἕνα ἔθνος, ἀλλὰ ὅλα τὰ ἔθνη. Ἡ καρδιὰ τοῦ διχασμοῦ μπορεῖ νὰ χτυπάει στὶς ΗΠΑ ἀλλὰ ἐπεκτείνεται σὲ ὅλη τὴν ὑφήλιο ἀφοῦ εἶναι ἕνα ζήτημα ποὺ ἀγγίζει τὸν πυρῆνα τῆς προαίρεσής μας πρὸς τὸ καλὸ ἢ πρὸς τὸ κακό. Ὁ σκοτεινὸς ἀγῶνας γιὰ κατοχύρωση τῆς διαστροφῆς τοῦ ἀνθρώπου δὲν γνωρίζει πλέον σύνορα. Τὸ κακὸ εἶναι οἰκουμενικό. 

Τὸ μῖσος στὸν Θεὸ καὶ τὸν ἔνθεο ἄνθρωπο εἶναι ἡ κυρίαρχη ἰδεολογία τῆς Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Ἡ ἀποκτήνωση τῶν ἀνθρώπων φέρνει μηδενικὴ ἐνσυναίσθηση μπροστὰ καὶ στὸν πιὸ βίαιο θάνατο. Στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου ἀναφέρεται γιὰ τὰ ἔσχατα χρόνια ὅτι ὅταν θὰ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς νὰ φονευτοῦν οἱ δύο μεγάλοι προφῆτες Του (ὁ Ἠλίας καὶ ὁ Ἐνὼχ κατὰ τοὺς Πατέρες) οἱ ἄνθρωποι θὰ ἔχουν τέτοια σατανικὴ μανία καὶ τέτοια ἀγαλλίαση ποὺ θὰ ἀνταλλάζουν δῶρα ἀπὸ τὴ χαρά τους. Τόσο πολὺ θὰ ὑποφέρουν καὶ θὰ «καίγονται» ἀπὸ τὸν ἐλεγκτικὸ λόγο τῶν προφητῶν. 

Ἀνακαλῶντας ὅλο αὐτὸ τὸ ἀπύθμενο μῖσος ποὺ ἐκτοξεύεται στὶς μέρες μας γιὰ ἕναν δολοφονημένο καὶ ἄταφο ἄνθρωπο, βρίσκετε ὅτι ἀπέχουμε πολὺ ἀπὸ τὴ ζοφερὴ εἰκόνα ποὺ περιγράφει ὁ Ἰωάννης; 

sportime

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ,

  Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές Του: «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ’ 24). Τί σημαίνει «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου»; Καί γιατί αὐτός «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», δηλαδή ὁ ἰδιαίτερος σταυρός τοῦ καθενός μας, ὀνομάζεται συνάμα καί «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ»;

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι οἱ θλίψεις καί τά βάσανα τῆς γήινης ζωῆς, πού γιά τόν καθένα μας εἶναι δικά του. «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καί ἄλλα εὐλαβῆ κατορθώματα, μέ τά ὁποῖα ταπεινώνεται ἡ σάρκα καί ὑποτάσσεται στό πνεῦμα. Τά κατορθώματα αὐτά πρέπει νά εἶναι ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τοῦ καθενός καί στόν κάθε ἄνθρωπο εἶναι δικά του.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι τά ἁμαρτωλά ἀσθενήματα, ἤ πάθη, πού – στόν κάθε ἄνθρωπο – εἶναι δικά του! Μέ ἄλλα ἀπ᾽ αὐτά τά πάθη γεννιόμαστε καί μ᾽ ἄλλα μολυνόμαστε στήν πορεία τοῦ γήινου βίου μας.

«Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ» εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Μάταιος καί ἄκαρπος εἶναι «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» – ὅσο βαρύς καί ἄν εἶναι – ἐάν δέν μεταμορφωθεῖ σέ «Σταυρό τοῦ Χριστοῦ» μέ τό ν᾽ ἀκολουθοῦμε τόν Χριστό.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ γίνεται «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ εἶναι στερρά πεπεισμένος, ὅτι πάνω ἀπ᾽ αὐτόν (τόν μαθητή) ἀγρυπνάει ἀκοίμητος ὁ Χριστός. Πιστεύει ὅτι ὁ Χριστός ἐπιτρέπει νά τοῦ ἔρθουν θλίψεις σάν μιά ἀναγκαία καί ἀναπόφευκτη προϋπόθεση τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Καμιά θλίψη δέν θά τόν πλησίαζε, ἄν δέν τό εἶχε ἐπιτρέψει ὁ Χριστός, καί ὅτι μέ τίς θλίψεις πού τοῦ συμβαίνουν, ὁ Χριστιανός γίνεται οἰκεῖος τοῦ Χριστοῦ καί καθίσταται κοινωνός τῆς μοίρας Του στή γῆ καί – γιά τόν λόγο αὐτό – καί στόν οὐρανό.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» γίνεται γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ ἀληθινός μαθητής Του σέβεται καί θεωρεῖ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ σάν τόν μόνο σκοπό τῆς ζωῆς του. Αὐτές οἱ πανίερες ἐντολές γίνονται γι᾽ αὐτόν σταυρός, πάνω στόν ὁποῖο συνεχῶς σταυρώνει τόν παλαιό του ἄνθρωπο «σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» του (Γαλ. ε’ 24).

Ἀπ᾽ αὐτά εἶναι φανερό γιατί, γιά νά λάβουμε τόν σταυρό μας, εἶναι ἀνάγκη ν᾽ ἀπαρνηθοῦμε προηγουμένως τόν ἑαυτό μας μέχρι καί ν᾽ ἀπολέσουμε ἀκόμα καί τή ζωή μας. Τόσο βαθιά καί τόσο πολύ ἔχει συνηθίσει στήν ἁμαρτία καί οἰκειώθηκε σ᾽ αὐτήν ἡ πεσμένη στήν ἁμαρτία φύση μας, πού ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν παύει νά ἀποκαλεῖ αὐτή τή φύση ψυχή τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου.

Γιά νά δεχτοῦμε τόν σταυρό στούς ὤμους μας, πρέπει πρῶτα νά πάψουμε νά ἱκανοποιοῦμε τό σῶμα στίς ἰδιότροπές του ἐπιθυμίες παρέχοντάς του μονάχα ὅ,τι εἶναι ἀναγκαῖο γιά τήν ὕπαρξή του. Πρέπει νά ἀναγνωρίσουμε ὅτι ἡ ἀλήθειά μας εἶναι ἕνα σκληρότατο ψέμα μπροστά στόν Θεό καί ἡ λογική μας εἶναι μιά τέλεια ἀνοησία. Τέλος: ἀφοῦ παραδοθοῦμε στόν Θεό μ᾽ ὅλη τή δύναμη τῆς πίστης μας καί ριχτοῦμε στή μελέτη τοῦ Εὐαγγελίου, πρέπει νά ἀπαρνηθοῦμε τό δικό μας θέλημα.

Το Γενέθλιον της Υπεραγίας Θεοτόκου

 

 

​

Στίχοι
Πάσας ἀληθῶς, Ἄννα, νικᾷς μητέρας,
Μήτηρ ἕως ἂν σὴ γένηται θυγάτηρ.
Ἐξάγαγε πρὸς φῶς Θεομήτορα ὀγδόῃ Ἄννα.

Χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας!
Χαίρε, «ροδοδάκτυλος ηώ» του Χριστιανισμού,
Χαίρε, το γλυκοχάραμα της Εκκλησίας…

Αν κάποιος ήθελε να σε ζωγραφίσει, Παρθένε,
Θα χρειαζόταν το φως των άστρων και όχι των Χρωμάτων,

ώστε σαν Πύλη Φωτός, να σε ζωγράφιζε με φώς∙
όμως τα ουράνια σώματα δεν υπακούουν στα λόγια των θνητών∙

με όσα μας εκχώρησαν οι νόμοι της ζωγραφικής κι η φύση,
μ’ αυτά ο άνθρωπος θα σε ιστορίσει και θα σε ζωγραφίσει.
(Κωνσταντίνος ο Ρόδιος, τέλη 9ου αι.)

Στις ιστορίες των δώδεκα φυλών του Ισραήλ γίνεται λόγος για τον Ιωακείμ, που ήταν πολύ πλούσιος και συνήθιζε να προσφέρει διπλά τα δώρα του στο Ναό, λέγοντας: «Ας είναι ένα μέρος της περιουσίας μου για το λαό και ένα άλλο αφιερωμένο στον Κύριο μου για να συγχωρεί τις αμαρτίες μου και για τον εξιλασμό μου».

Πλησίαζε η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και οι υιοί Ισραήλ πρόσφεραν τα δώρα τους. Στάθηκε τότε μπροστά του ο Ρουβείμ και του είπε: «Δεν σου επιτρέπεται να προσφέρεις πρώτος τα δώρα σου, αφού δεν έκανες απογόνους στον Ισραήλ».

 

Ο Ιωακείμ τότε λυπήθηκε πολύ και πήγε στα βιβλία των δώδεκα φυλών του Ισραήλ μονολογώντας: «Θα κοιτάξω προσεκτικά στα βιβλία των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, για να διαπιστώσω αν είμαι ο μόνος που δεν έκανα απογόνους στον Ισραήλ». Ερεύνησε και βρήκε ότι όλοι οι δίκαιοι ανάστησαν απογόνους στον Ισραήλ. Θυμήθηκε και τον πατριάρχη Αβραάμ που την έσχατη ώρα του χάρισε ο Θεός υιό, τον Ισαάκ.

Λυπήθηκε πολύ ο Ιωακείμ και δεν εμφανίστηκε στη γυναίκα του, αλλά κατευθύνθηκε στην έρημο, όπου έστησε τη σκηνή του. Νήστεψε επίσης σαράντα μερόνυχτα μονολογώντας: «Δεν θα κατεβώ ούτε για φαγητό ούτε για ποτό, έως ότου με επισκεφτεί ο Κύριος, ο Θεός μου, και θα είναι τροφή και ποτό η προσευχή μου».

 

Η γυναίκα του η Άννα θρηνούσε δύο θρήνους και οδυρόταν δύο οδυρμούς, έλεγε: «Θα οδύρομαι για τη χηρεία μου, θα οδύρομαι για την ατεκνία μου».

Πλησίαζε η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και της είπε η δούλη της η Ιουδίθ: «Έως πότε θα ταπεινώνεις τον εαυτό σου; Να, έφτασε η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και δεν επιτρέπεται να πενθείς. Πάρε, λοιπόν, αυτή τη μαντίλα που μου έδωσε η κυρία του εργαστηρίου· δεν αρμόζει άλλωστε σε εμένα να τη φορώ, γιατί εγώ είμαι δούλα, ενώ αυτή έχει βασιλικά χαρακτηριστικά».

Και η Άννα τής αποκρίθηκε: «Φύγε από κοντά μου, εγώ δεν τα προκάλεσα αυτά, αλλά ο Κύριος με ταπείνωσε. Μήπως όμως κάποιος πανούργος σου χάρισε το μαντήλι και ήρθες να μοιραστείς μαζί μου την αμαρτία σου;». Και η Ιουδίθ απάντησε: «Γιατί να σε καταραστώ, αφού ο Κύριος έκλεισε τη μήτρα σου για να μην δώσεις καρπό στον Ισραήλ»;

Στεναχωρήθηκε πολύ η Άννα. Πέταξε από πάνω της τα πένθιμα ρούχα, έλουσε το κεφάλι της και ντύθηκε τα νυφικά της φορέματα. Κατά την ένατη ώρα κατέβηκε στον κήπο να περπατήσει. Είδε μια δάφνη, κάθησε κάτω από αυτήν και ικέτεψε με τέτοια θερμά λόγια τον Κύριο: «Θεέ των πατέρων μας, ευλόγησέ με και εισάκουσε τη δέησή μου, όπως ευλόγησες τη μήτρα της Σάρρας και της έδωκες υιό, τον Ισαάκ».

Καθώς έστρεψε τα μάτια της προς τον ουρανό, είδε μια φωλιά σπουργιτιών μέσα στη δάφνη και θρήνησε μέσα της λέγοντας: «Αλίμονο σε μένα, ποιος με γέννησε; ποια μήτρα με έφερε στον κόσμο; Γεννήθηκα καταραμένη ανάμεσα στους υιούς Ισραήλ και με χλεύασαν στο Ναό του Κυρίου.

Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε στα πετεινά του ουρανού, αφού ακόμη και τα πετεινά του ουρανού είναι γόνιμα ενώπιον Σου, Κύριε. Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε στα θηρία της γης, γιατί ακόμη και τα θηρία είναι γόνιμα ενώπιον Σου, Κύριε.

Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε σε αυτά τα τρεχούμενα νερά, αφού ακόμη και τα νερά είναι γόνιμα ενώπιον Σου, Κύριε. Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε σε τούτη εδώ τη γη, γιατί ακόμη και τούτη η γη προσφέρει τους καρπούς της στον κατάλληλο καιρό και Σε ευλογεί, Κύριε».

Και να, ένας άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε μπροστά της και της είπε: «Άννα, Άννα, ο Κύριος εισάκουσε τη δέησή σου. Θα συλλάβεις και θα γεννήσεις, και θα μιλούν για το σπέρμα σου σε όλη την οικουμένη». Και η Άννα αποκρίθηκε: «Ζει Κύριος, ο Θεός μου, εάν γεννήσω, είτε αγόρι είτε κορίτσι, θα το προσφέρω ως δώρο στον Κύριο, τον Θεό μου, να τον υπηρετεί όλες τις ημέρες της ζωής του».

Ήλθαν τότε δύο αγγελιοφόροι και της είπαν: «Να, ο Ιωακείμ, ο άνδρας σου, έρχεται με τα πρόβατά του». Άγγελος Κυρίου είχε κατεβεί σε αυτόν και του είπε: «Ιωακείμ, Ιωακείμ, ο Κύριος, ο Θεός εισάκουσε τη δέησή σου· κατέβα λοιπόν από αυτόν τον τόπο, γιατί η γυναίκα σου θα συλλάβει».

Κατέβηκε τότε ο Ιωακείμ, κάλεσε τους βοσκούς του και τους παράγγειλε: «Φέρτε εδώ δέκα προβατίνες χωρίς κηλίδα ή ψεγάδι για να τις προσφέρω θυσία στον Κύριο, το Θεό μου· φέρτε μου επίσης δώδεκα μοσχάρια τρυφερά για να τα προσφέρω στους ιερείς και τη γερουσία· και φέρτε μου τέλος εκατό κατσίκια για όλο το λαό».

Και να, ο Ιωακείμ έφθασε με τα κοπάδια του και η Άννα στάθηκε στην πύλη. Σαν είδε τον Ιωακείμ να έρχεται, έτρεξε και κρεμάστηκε στο λαιμό του λέγοντας: «Τώρα ξέρω καλά ότι ο Κύριος, ο Θεός μου, έδωκε πλούσια την ευλογία Του, γιατί να που η χήρα δεν θα είναι πια χήρα και να που η άτεκνος θα συλλάβει». Ο Ιωακείμ ξεκουράστηκε την πρώτη ημέρα στο σπίτι του.

Ἡ νηστεία πρό τῆς Θείας Κοινωνίας.

 

Δεύτερη Συνάντηση Επιμορφωτικού Σεμιναρίου Κλήρου: Ἡ νηστεία πρὸ τῆς Θείας Κοινωνίας.

Ἀρχιμανδρίτης Φώτιος Ἰωακεὶμ

(Προευχαριστιακὴ καὶ εὐχαριστιακὴ νηστεία)

 Τὸ θέμα, ποὺ θὰ μᾶς ἀπασχολήσει στὴ σημερινή μας συνάντηση, εἶναι ἀρκετὰ ἐνδιαφέρον ἀλλὰ καὶ ἐκτεταμένο, γι’ αὐτὸ καὶ θὰ προσπαθήσουμε στὰ περιορισμένα ἐκ τῶν πραγμάτων χρονικά μας πλαίσια νὰ κάνουμε μία διαχρονικὴ ἀναδρομὴ σ᾽ αὐτό, σκιαγραφῶντας τὶς σημαντικώτερες πτυχές του. Θὰ πρέπει ἐξαρχῆς νὰ ποῦμε, πὼς τὸ θέμα τῆς προευχαριστιακῆς νηστείας συζητήθηκε ἔντονα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν 18ο αἰῶνα καὶ ἑξῆς, καὶ ἐξακολουθεῖ μέχρι σήμερα νὰ ἀπασχολεῖ, τόσο κληρικοὺς καὶ πfνευματικοὺς πατέρες, ὅσο καὶ μοναχούς, καθὼς καὶ ἀρκετοὺς λαϊκοὺς πιστούς.

 Παρόλο δέ, ποὺ εἰσέτι ἐκκρεμεῖ μία ἀποκρυσταλλωμένη ἐπίσημη Πανορθόδοξη Συνοδικὴ ἐπὶ τοῦ θέματος ἐκκλησιαστικὴ ἀπόφαση, οἱ σχετικὲς συζητήσεις καὶ ἀπόψεις, ποὺ κατὰ τὰ τελευταῖα κυρίως χρόνια διατυπώθηκαν, συνετέλεσαν σὲ μία ὀρθὴ προσέγγιση τοῦ ζητήματος, τόσο ἀπὸ θεολογικῆς πλευρᾶς, ὅσο καὶ σὲ πρακτικὸ ἐπίπεδο. Κι ἀσφαλῶς ἐδῶ δὲν θὰ καταλήξουμε σὲ μία δική μας ἀπόφανση, ἀλλὰ θὰ παρουσιάσουμε στὸ τέλος τὶς διάφορες τάσεις καὶ τοποθετήσεις τῶν ἡμερῶν μας.

Τὸ βασικὸ ἐρώτημα, ποὺ θὰ πρέπει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ τεθεῖ, σχετικὰ πρὸς τὸ θέμα μας, εἶναι: Ἡ προευχαριστιακὴ νηστεία ἐντάσσεται ὄντως στὶς προϋποθέσεις προσελεύσεως στὴ θεία Κοινωνία, ὅπως αὐτές, σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως, τίθενται στὴν Καινὴ Διαθήκη, στοὺς ἱεροὺς Κανόνες Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, στὰ ἔργα τῶν Θεοφόρων Πατέρων μας καὶ στὴν ἀρχαιότατη ἐκκλησιαστικὴ πράξη, δηλαδή, τελικά, στὴν αὐθεντικὴ Ὀρθόδοξη Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας;

  Κι ὅταν μιλᾶμε γιὰ προϋποθέσεις, ἐννοοῦμε βεβαίως αὐτές, πέραν τῶν ἀπολύτως ἀπαραιτήτων καὶ ἐξ ὧν οὐκ ἄνευ, γιὰ τὴ δυνατότητα μετοχῆς στὴν Εὐχαριστία, ὅπως ἡ διὰ τοῦ Βαπτίσματος καὶ Χρίσματος ἰδιότητα τοῦ πιστοῦ καὶ ὁλοκληρωμένου μέλους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ βέβαιη καὶ ἀκράδαντη πίστη ὅτι διὰ τῆς θείας Κοινωνίας μετέχει ὁ πιστὸς αὐτοῦ τοῦ Σώματος καὶ αὐτοῦ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἐν ἐπιγνώσει ἐνσυνείδητη Μετάληψη ἀπὸ ζῶντες καὶ ὄχι κοιμηθέντες ἢ μὴ ἔχοντες συνείδηση ἐπιθανατίους καὶ ἡ τέλεση τοῦ Μυστηρίου ὀρθοδόξως ἀπὸ τὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀποκλειομένων τελείως τῶν αἱρετικῶν, σχισματικῶν καὶ ἀκοινωνήτων.

Ἀλλά, ἂς δοῦμε τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Ἡ παράδοση «τῶν καθ᾽ ἡμᾶς φρικτῶν Μυστηρίων» ἀπὸ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν γίνεται «δείπνου γενομένου» (Ἰω. 13,2), κατὰ τὸ ἔσχατο ἐκεῖνο δεῖπνο τῆς ἐπὶ γῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μας μὲ τοὺς μαθητές Του στὸ ἀνώγαιο τῆς Σιών. Ἐνῶ δηλ. ἔτρωγαν («ἐσθιόντων δὲ αὐτῶν»[Ματθ.26,26]), ὁ Κύριος, ἐκφωνῶντας τοὺς μέχρι σήμερα ἐπαναλαμβανόμενους ἱδρυτικοὺς τοῦ Μυστηρίου λόγους, «λάβετε, φάγετε, τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου…», «πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου…» (Ματθ.26,26-27), παρέδωσε στοὺς ἀποστόλους καὶ δι᾽ αὐτῶν στὴν Ἐκκλησία τὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. 

Τί ζήτησε τότε ἀπὸ τοὺς Μαθητές Του; Τὴν καθαρότητα. Τὴν ἠθικὴ καθαρότητα τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς. Γιὰ τοῦτο, πρὶν τὴν παράδοση καὶ κοινωνία τῶν θείων Μυστηρίων, ἀνεγνώρισε πὼς ἦσαν καθαροί: «καὶ ὑμεῖς καθαροί ἐστε, ἀλλ᾽ οὐχὶ πάντες» (Ἰω.13,11), ἐννοῶντας μὲ τὴν τελευταία φράση τὸν Ἰούδα, ποὺ ἦταν σπιλωμένος μὲ τὸ πάθος τῆς φιλαργυρίας σὲ τέτοιο βαθμό, ποὺ τυφλώθηκε καὶ πρόδωσε τὸν Διδάσκαλο. 

 Τότε, γιατί, θὰ ἐρωτήσει κάποιος, ὁ Κύριος πρόσφερε τὰ ἄχραντα Μυστήρια καὶ στὸν Ἰούδα. Ἀσφαλῶς, «τίς ἔγνω νοῦν Κυρίου, ἢ τίς σύμβουλος Αὐτοῦ ἐγένετο;» 

Ἀλλά, θὰ μπορούσαμε ἐν προκειμένῳ νὰ ἀπαντήσουμε, ὅτι, καταρχήν, γιὰ νὰ μὴν βρεῖ ἀφορμὴ ὁ Ἰούδας ὅτι, «ἐμένα δὲν μὲ κοινώνησε», καὶ νὰ ἔχει ἄλλοθι γιὰ τὴν προδοσία. Κυρίως ὅμως, διότι, «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί», καὶ σέβεται τὴν ἐλευθερία τοῦ κάθε ἀνθρωπίνου προσώπου. Καί, παρόλο ποὺ γνώριζε καὶ προγνώριζε τὸ ἀδιόρθωτο τῆς γνώμης τοῦ προδότη μαθητῆ (δὲν τὸ γνώριζε ἐξάλλου ἤδη, ὅταν τὸν καλοῦσε καὶ τὸν ἐνέτασσε στὴ χορεία τῶν δώδεκα;), τοῦ δίνει μία τελευταία εὐκαιρία, νὰ κάνει αὐτοκριτική, νὰ ἔλθει σὲ συναίσθηση, νὰ εἰπεῖ, “δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ κοινωνήσω τῶν φρικτῶν τούτων Μυστήριων”, νὰ πληγωθεῖ ἀπὸ τὴν ἄκρα τούτη συγκατάβαση καὶ ἀγάπη τοῦ Κυρίου, νὰ μετανοήσει. Πρᾶγμα, ποὺ δὲν ἔπραξε! Καί, τέλος, νὰ παραμείνει ἐλεεινὸ ὑπόδειγμα τιμωρίας τῶν ἀναξίως κοινωνούντων. Γιατί, γνωρίζουμε τὶς συνέπειες: « καί, μετὰ τὸ ψωμίον, τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς» (Ἰω.13,27), δαιμονίστηκε δηλονότι πλήρως. Καὶ κατόπιν, ἁπλῶς “μετεμελήθη”, δὲν μετανόησε δηλαδὴ πραγματικά, καὶ «ἀπελθών, ἀπήγξατο» (Ματθ.27,5). Αὐτοκτόνησε!

 Ἡ τέλεση τῆς θείας Εὐχαριστίας συνημμένως σὲ δεῖπνο συνεχίστηκε στὴν ἀποστολικὴ καὶ μεταποστολικὴ Ἐκκλησία τῶν πρωτοχριστιανικῶν χρόνων, καθὼς ἡ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, «τοῦτο

Ανάγκη είναι πάντοτε να προσευχώμαστε, ώστε ο Κύριος να μας νουθετεί, τί και πώς πρέπει να πράττουμε, και ο Κύριος δεν θα παραχωρήση να πλανηθούμε.

 

Άγιος Σιλουανός

.

Ο Αδάμ δεν ήτο σοφός, ώστε να ερωτήση τον Κύριον περί του καρπού, τον οποίον έδωσε σε αυτόν η Εύα, και ως εκ τούτου, απώλεσε τον Παράδεισο.
Ο Δαβίδ δεν ρώτησε τον Κύριον, «θα ήταν άρα γε καλό να λάβω για μένα την γυναίκα του Ουρίου;», και υπέπεσε στα αμαρτήματα του φόνου και της μοιχείας.
Έτσι και πάντες οι άγιοι, οι οποίοι αμάρτησαν, αμάρτησαν επειδή δεν επεκαλούντο τον Θεό εις βοήθειαν, για να τους φωτίση.

Ο Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ είπε: «Κάθε που μίλαγα από τον νού μου, συνέβαιναν σφάλματα».

Ἡ μεταβλητότητα τῆς ἐσωτερικῆς μας καταστάσεως, Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος

Παραπονιέστε γιὰ τὴ μεταβλητότητα τῆς ἐσωτερικῆς σας καταστάσεως -ἄλλοτε εἶναι καλὴ καὶ ἄλλοτε κακή. Δὲν γίνεται ἀλλιῶς.


«Ἔχω δοκιμάσει καὶ δοκιμάζω δυσάρεστες ψυχικὲς καταστάσεις μὲ διάφορες μορφές». Δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ τὶς ὑπομένουμε μὲ ταπείνωση καὶ γενναιοψυχία, χωρὶς νὰ χαλαρώνουμε τὸν πνευματικό μας ἀγώνα, χωρὶς νὰ παραμελοῦμε τὴν ἐκπλήρωση τῶν θείων ἐντολῶν -αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ κάνετε..


Ἔρχεται μία καλὴ πνευματικὴ κατάσταση. Φεύγει. Ἔρχεται μία κακή. Φεύγει κι αὐτή. Ἡ ἐναλλαγὴ τους εἶναι συνεχὴς καὶ ἀναπότρεπτη. Τὸ μόνο ποὺ μπορεῖτε καὶ πρέπει νὰ κάνετε, εἶναι νὰ ἐπιθυμεῖτε καὶ νὰ ἐπιδιώκετε πάντα τὸ καλό.


Ἂν δὲν ἀντιμετωπίζαμε ποτὲ καμιὰ δυσκολία, τότε θὰ εἴχαμε πέσει σὲ πνευματικὴ νάρκη.


Ψυχικὲς μεταπτώσεις.


Οἱ ψυχικὲς μεταπτώσεις συμβαίνουν σὲ ὅλους. Δὲν ἔχετε, λοιπόν, παρὰ νὰ τὶς ὑπομένετε ἤρεμα, ἀφήνοντας τὸν ἑαυτό σας στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Μὴ νοιάζεστε γιὰ τίποτ’ ἄλλο, παρὰ μόνο γιὰ τοῦτο: Νὰ εἶστε πάντα μαζὶ μὲ τὸν Κύριο. Ὅ,τι κι ἄν σᾶς συμβαίνει, σ’ Αὐτὸν νὰ καταφεύγετε, σ’ Αὐτὸν ν’ ἀποκαλύπτετε τὴν ψυχὴ σας, σ’ Αὐτὸν ν’ ἀκουμπᾶτε τὰ βάρη σας, σ’ Αὐτὸν νὰ λέτε τὸν πόνο σας… Καὶ νὰ προσεύχεστε, παρακαλώντας Τὸν νὰ σᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ πειρασμοὺς καὶ θλίψεις, ἂν εἶναι θέλημά Του..


Ἡ ψυχικὴ εὐφορία καὶ εὐδιαθεσία, ἡ ἀναψυχὴ καὶ ἡ παρηγοριὰ δὲν εἶναι πάντα γνωρίσματα καλῆς πνευματικῆς καταστάσεως, ἡ ὁποία ἔχει τρία ἄλλα βασικὰ χαρακτηριστικά: ἅ) ζῆλο γιὰ τὴν εὐαρέστηση τοῦ Θεοῦ, β) φρόνημα ταπεινὸ καὶ καρδιὰ συντριμμένη, γ) παράδοση στὸ θεῖο θέλημα. Ὑπάρχουν αὐτὰ μέσα σας; Ἂν ναί, εἶστε σὲ καλὸ δρόμο.


Οἱ πνευματικὲς παρηγοριὲς στὴν κατὰ Θεὸν ζωή.


Λυπηθήκατε, ἐπειδὴ χάσατε πολὺ γρήγορα τὴν παρήγορη ἐκείνη ἐσωτερικὴ κατάσταση, στὴν ὁποία βρισκόσασταν μετὰ τὴ θεία Μετάληψη. Ἀλλὰ πρέπει νὰ ξέρετε, πὼς μία πνευματικὴ παρηγοριά, μία «παράκληση», μ’ ὅποια μορφὴ κι ἄν μᾶς ἐπισκέπτεται -ὡς ἀπέραντη ψυχικὴ εἰρήνη, ὡς ἀπερίγραπτη χαρά, ὡς ἱερὸς ἐνθουσιασμός, ὡς γλυκεία κατάνυξη ἢ ὡς ὁτιδήποτε ἄλλο-, δὲν εἶναι τὸ κύριο ζητούμενο στὴν κατὰ Θεὸν ζωή. Ἡ πρωταρχικὴ ἐπιδίωξη καὶ τὸ βασικὸ μέλημά μας εἶναι ὄχι οἱ παρηγοριές, ἀλλὰ ἡ ἀποφασιστικὴ καὶ δυναμικὴ διατήρηση τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικά, σὲ κατάσταση καλὴ, εὐάρεστη στὸν Κύριο. Ἡ ὅποια παρηγοριὰ δίνεται ἀπὸ τὸ Θεὸ σὰν «δόλωμα», πρόκληση καὶ προτροπή.


«Νὰ τί θ’ ἀπολαύσεις! Ἀγωνίσου, λοιπόν!». Ἑπομένως, ὅταν τὴ στερούμαστε, δὲν πρέπει ν’ ἀπελπιζόμαστε, ἀλλὰ μὲ μεγαλύτερο ζῆλο, μὲ σταθερότητα καὶ ἐπιμονὴ ν’ ἀγωνιζόμαστε «τὸν καλὸν ἀγώνα τῆς πίστεως» (Ἀ’ Τίμ. 6:12).


Οἱ πνευματικὲς ἡδονὲς δὲν εἶναι πάντα ὠφέλιμες.


Σᾶς ἀρέσει νὰ βυθίζεστε μέσα στὶς πνευματικὲς ἡδονές, νὰ νιώθετε πάντα ἱκανοποίηση καὶ εὐφροσύνη ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν κοινωνία σας μὲ τὸν Κύριο. Αὐτό, ὅμως, εἶναι καὶ ἀδύνατο καὶ ἀνώφελο. Ἀδύνατο, γιατί κάθε μορφὴ πνευματικῆς ἀναψυχῆς δὲν εἶναι καρπὸς δίκης μας προσπάθειας, ἀλλὰ δῶρο τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, δῶρο ποὺ προσφέρεται σ’ ὁποῖον, ὅποτε καὶ γιὰ ὅσο Ἐκεῖνος θέλει. Ἀδύνατο εἶναι, ἐπίσης, γιατί, ὅσο ζοῦν καὶ ἐνεργοῦν μέσα μας τὰ πάθη, καμιὰ πνευματικὴ ἡδονὴ δὲν μπορεῖ νὰ παραμείνει σταθερὴ στὴν ψυχή.


Ἄλλωστε, ἡ ἄκαιρη καὶ ἄλογη ἐπιδίωξη τέτοιων ἡδονῶν εἶναι, ὅπως εἶπα, καὶ ἀνώφελη, γιατί ὁδηγεῖ σὲ ψυχικὴ παραλυσία καὶ μαλθακότητα. Ἐμεῖς ὀφείλουμε μόνο ν’ ἀγωνιζόμαστε μὲ τρόπο εὐάρεστο στὸν Κύριο, μὲ ζῆλο καὶ ἀνδρεία, μὲ νήψη καὶ αὐτοέλεγχο, μὲ ταπείνωση καὶ συντριβή. Γιὰ τὸ Θεὸ πρέπει νὰ κυριαρχοῦν στὴ καρδιά μας δυὸ αἰσθήματα: ἀγάπη καὶ φόβος… Οἱ ἄγγελοι στέκονται μπροστὰ Τοῦ μὲ φόβο καὶ τρόμο… Ζῆστε, ἐπαναλαμβάνω, μὲ νήψη, μὲ πνευματικὴ ἐπαγρύπνηση, μὲ φρόνημα ταπεινό…


https://agiazoni.gr
Πατερικός

Ορθόδοξη τοποθέτηση στην ιμιτασιόν συζήτηση / κοσμική εκδήλωση του Μητρ. Θεσσαλονίκης Φιλοθέου για την «ησυχαστική έριδα» του 14ου αιώνα.

 

Η μέθοδος και κυρίως το φρόνημα του ησυχασμού είναι γνωστά σ’ αυτόν που ζει μέσα στην ορθόδοξη πραγματικότητα και μόνο ο ησυχαστής μπορεί να τα κατανοήσει. [π. Γεώργιος Μεταλληνός]

σ.σ. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς απέναντι στον λόγιο μοναχό Βαρλαάμ απέδειξε ότι οι Ησυχαστές είναι οι συνεχιστές της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Έχοντας αποκτήσει εμπειρία στην αυθεντική ασκητική παράδοση, κατατρόπωσε τον αντίπαλο Βαρλαάμ αποκαλύπτοντας το αντιορθόδοξο φρόνημά του. Ο Βαρλαάμ, όλος έπαρση, περιγελούσε τους Ησυχαστές αποκαλώντας τους «ομφαλοψύχους», θυμίζοντάς μας τους σημερινούς χλευαστές της Ορθοδόξου Παραδόσεως, οι οποίοι πολύ χειρότερα και από τον Βαρλάμ, έχουνε ανοίξει ολομέτωπο πόλεμο ενάντια στην Ανατολική του Χριστού Εκκλησία. Φιλοσοδομίται, υπονομευταί του Αειπάρθενου της Παναγίας, ενστερνισταί δαιμονικών οικουμενιστικών θεωριών περί αοράτου Εκκλησίας και κατακερματισμένης Αληθείας, μπαχαλάκηδες των Ιερών Ναών, ερωτοθολολόγοι νε(ρ)ορθόδοξοι, μαζεύτηκαν στο προαύλιο του Ι. Ναού της Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη για να μας μιλήσουν για την Ησυχαστική Έριδα και το Κίνημα των Ζηλωτών του 14ου αιώνα! [1]

Εμείς εδώ προτιμούμε το νερό της καθαρής πηγής και όχι τα απόνερα της Δύσης. Για εγχείριση ανοιχτής καρδιάς δεν πάμε σε χασάπηδες. Δεν πάμε σε «λατινέλληνες». Για να μάθουμε για την «ησυχαστική έριδα» δροσίζοντας την ψυχή μας, θα αγνοήσουμε παντελώς (κοινώς θα πετάξουμε κατευθείαν στα σκουπίδια) την χαζο-τραγουδοπανήγυρη της Θεσσαλονίκης που διοργάνωσε η ιμιτασιόν Α.Μ.Κ.Ε. «Βυζαντινή Θεσσαλονίκη» του Μητροπολίτη Φιλοθέου σε συνεργασία με τον άθεο Δήμο Θεσσαλονίκης, και θα βουτήξουμε στα ασφαλή καθαρά νερά της μελέτης του π. Γεωργίου Μεταλληνού.

---

Πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός: Ένας «μοιραίος» άνθρωπος ο μοναχός Βαρλαάμ και ο υπερασπιστής του «Ησυχασμού» Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

Ο 14ος αιώνας ειναι αποδεδειγμένα μία από τις κρισιμότερες φάσεις της «Βυζαντινής» Ιστορίας. Η περίοδος αυτή σφραγίζεται από μία περίεργη αντινομία. Η κοινωνικο-πολιτική κρίση (δείγμα αποδιοργάνωσης και αποσύνθεσης) διαπλέκεται με πνευματικές συγκρούσεις (δείγμα ακμής και ρωμαλεότητας).

Προχωρεί η εδαφική συρρίκνωση της Αυτοκρατορίας (τα εδάφη μοιράζονται Σέρβοι, Βούλγαροι και Οθωμανοί), αλλά παράλληλα σημειώνεται αναγέννηση των γραμμάτων και θεολογική-πνευματική άνθηση.

Ο εμφύλιος σπαραγμός κορυφώνεται στο κίνημα των Ζηλωτών της Θεσσαλονίκης, ενώ ταυτόχρονα το «Βυζάντιο»/Ρωμανία συγκλονίζεται από τη λεγομένη «ήσυχαστική έριδα», που επιβεβαιώνει εν τούτοις την πνευματική του συνοχή και συνέχεια.

Πολιτικοκοινωνικά πράγματα και θεολογία συμπορεύονται και συμπλέκονται σε μια παρατεταμένη κρίση, ως οι δύο όψεις της ίδιας πραγματικότητας, της «βυζαντινής» κοινωνίας.

Προσπάθειά μας στο κείμενο αυτό είναι η επισήμανση της ουσίας της θεολογικής και κοινωνικής συγκρούσεως και η απόπειρα ερμηνείας της συναντήσεως των δύο αυτών μεγεθών και της διαπλοκής τους.

Α’

Στους τελευταίους αιώνες της αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης τρεις μεγάλες θεολογικές έριδες συνταράσσουν τη βυζαντινή κοινωνία: το αρσενιανόν σχίσμα (13ος αι.), η σύγκρουση ησυχαστών-αντιησυχαστών (14ος αι.) και το ενωτικό πρόβλημα (15ος αι.), που όχι μόνον αποδεικνύουν τον δυναμισμό της Ορθοδοξίας, αλλά και τη δυναμική της στη ζωή της αυτοκρατορίας. Η «ησυχαστική έριδα» έλαβε όμως τις μεγαλύτερες διαστάσεις.

α. Η συνήθης αναζήτηση των αιτίων της θεολογικής έριδος του 14ου αι. περισσότερο χαράζει προοπτικές θεωρήσεώς της παρά προσφέρει ερμηνευτική αιτιολόγησή της. Έτσι, γίνεται λόγος για καθαρά πολιτική σύγκρουση, για διένεξη κοσμικού κλήρου και μοναχισμού, για σύγκρουση αριστοτελικών και πλατωνικών στο θεολογικό πεδίο, για αντιπαράθεση δύο διαφορετικών παραδόσεων στους κόλπους της Ορθοδοξίας κ.λπ. Εμφανίζεται δηλαδή η έριδα ως καθαρά ενδοβυζαντινή υπόθεση, ακόμη και στα αίτιά της.

Οι έρευνες όμως των τελευταίων δεκαετιών πείθουν, ότι πρόκειται σαφώς για σύγκρουση ανατολικής και δυτικής, ορθοδόξου δηλαδή και φραγκολατινικής παραδόσεως, που έλαβε χώραν επί «βυζαντινού» εδάφους. Την έριδα όχι μόνο την προκάλεσε, αλλά υπήρξε υπεύθυνος και για την οξύτητά της, ένας «μοιραίος» άνθρωπος, ο μοναχός Βαρλαάμ ο Καλαβρός, η παρουσία του οποίου στην ελληνική Ανατολή επιβεβαίωσε τη ρήση: contraria juxta se posita magis illucescunt (τα αντίθετα, τοποθετούμενα το ένα πλησίον του άλλου, φωτίζονται περισσότερο).

Ο Βαρλαάμ (1290-1348), λόγιος μοναχός από τη «Μεγάλη Ελλάδα», σπουδασμένος στη Ρώμη (μαθηματικά, φιλοσοφία καί θεολογία) ήταν ενθουσιώδης υποστηρικτής της αναβιώσεως της πλατωνικής και αριστοτελικής φιλοσοφίας (ουμανιστής). Ανταποκρινόταν, έτσι, στο ιδανικό της παλαιολόγειας εποχής και γι’αυτό, όταν επισκέφθηκε (1330) -μιμούμενος τον Ιωάννη Ιταλό- τα πάτρια εδάφη (Άρτα – Θεσσαλονίκη – Κωνσταντινούπολη), έγινε δεκτός με τιμές.

Διορίσθηκε καθηγητής στην Πόλη (επί Ανδρονίκου Γ’ Παλαιολόγου) και του ανατέθηκαν θεολογικές αποστολές, διότι δεν εξετιμάτο μόνον ως λόγιος, αλλ’ εθεωρείτο και ορθόδοξος. Γρήγορα όμως θα αποδειχθεί ότι η Ορθοδοξία του περιοριζόταν στα λόγια, ενώ απουσίαζαν σ’αυτόν οι γνήσιες θεολογικές προϋποθέσεις. Αφορμή για την αποκάλυψη του αντιορθόδοξου φρονήματός του έδωσε η στάση του απέναντι στην ησυχαστική πρακτική, έστω και μετά την ατελή πληροφόρησή του γι’ αυτήν.

Η μέθοδος και κυρίως το φρόνημα του ησυχασμού είναι γνωστά σ’ αυτόν, που ζει μέσα στην ορθόδοξη πραγματικότητα και μόνο ο ησυχαστής μπορεί να τα κατανοήσει. Ο Βαρλαάμ, όπως απέδειξαν τα πράγματα, δεν είχε τις κατάλληλες γι’αυτό προϋποθέσεις. Στην Ανατολή μετέφερε ένα διαφορετικό χριστιανισμό, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα να συνειδητοποιηθεί η αλλοτρίωση και αποστασιοποίηση της δυτικής χριστιανικής κοινωνίας μετά την καθολική εκφράγκευσή της (11ος αι. -σχίσμα).

Η ιδιοσυγκρασία του Βαρλαάμ και κυρίως η έπαρση για την παιδεία του τον οδήγησαν στην απόφαση να γελοιοποιήσει τους Ησυχαστές και την ασκητική μέθοδό τους, χαρακτηρίζοντάς τους όχι μόνο «ομφαλοψύχους», αλλά και αιρετικούς (μασσαλιανούς). Το 1337 ήλθε στη Κωνσταντινούπολη, για να προκαλέσει συνοδική καταδίκη των Ησυχαστών, θεωρώντας την παράδοσή τους ξένη προς την Ορθοδοξία, που αυτός δήθεν εκπροσωπούσε. Αυτό ήταν και το έναυσμα για την ανοικτή πια σύγκρουση.

β. Την υπεράσπιση των Ησυχαστών και της ασκητικής μεθόδου τους ανέλαβε ο αγιορείτης μοναχός Γρηγόριος Παλαμάς. Γιος συγκλητικού, γεννήθηκε περί το 1296 και έκαμε σπουδαίες φιλοσοφικές σπουδές κοντά στο μεγάλο ουμανιστή Θεόδωρο Μετοχίτη. Δεν τον κέρδισε όμως η λογιοσύνη. Ενωρίς στράφηκε στην άσκηση και μυήθηκε στην αυθεντική ασκητική παράδοση κοντά σε μεγάλους Γέροντες (Θεόληπτο Φιλαδελφείας-πατριάρχη Αθανάσιο και Νείλο τον εξ Ιταλών).

Όταν άρχισε ο διάλογος με τον Βαρλαάμ, είχε ήδη μακρά ασκητική εμπειρία, αποκτημένη στο Παπίκιον Όρος και από το 1331 -μονιμότερα- στον Άθωνα.

Ο Γρηγόριος πληροφορήθηκε στη Θεσσαλονίκη τις θέσεις του Βαρλαάμ στο ζήτημα της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος (Filioque), έδειξε δε την πατερικότητά του με την άμεση επισήμανση της αντιπατερικότητας των θεολογικών προϋποθέσεων και κριτηρίων του εκ Καλαβρίας Μοναχού: υποκατάσταση της πατερικής μεθόδου με φιλοσοφικούς-διαλεκτικούς συλλογισμούς, χρήση δηλαδή της διαλεκτικής (φιλοσοφικής) μεθόδου στη θεολόγηση.

Στα αντιησυχαστικά κείμενα του Βαρλαάμ απάντησε ο Γρηγόριος με τρεις «τριάδες» «Υπέρ των ιερώς Ησυχαζόντων», αποδεικνύοντας όχι μόνο την αντιπατερικότητα -και συνεπώς την αντιεκκλησιαστικότητα- του αντιπάλου, αλλά και τη συνέχιση της πατερικής παραδόσεως εκ μέρους των Ησυχαστών. Η συζήτηση, που γρήγορα εξελίχθηκε σε ευρύτερη διένεξη, μεταφέρθηκε από τη Θεσσαλονίκη στην καρδιά της αυτοκρατορίας, την Πόλη.

Από τη χρήση διαλεκτικών συλλογισμών στη θεολόγηση (εκφιλοσόφηση της πίστεως) ο διάλογος προχώρησε στην ησυχαστική ασκητική μέθοδο και τα αποτελέσματά της (θεοπτική εμπειρία, εξ ου και ο όρος «θεολογία της θεοπτίας» -Στυλ. Παπαδόπουλος), την σωτηριολογική διάσταση του προβλήματος και κυρίως τη διάκριση ουσίας και ενεργείας στον Θεό, ως και τη δυνατότητα και τον τρόπο θεώσεως, κοινωνίας δηλαδή κτιστού και Ακτίστου.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ελληνισμός Μαχόμενος»,  (εκδόσεις Τήνος) του μακαριστού πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνού, καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το κεφάλαιο «Ησυχαστές και Ζηλωτές, Πνευματική ακμή και κοινωνική κρίση στον Βυζαντινό 14ο αιώνα»

Επιμέλεια: Στ.Κ.

https://agiatheodora.gr [ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ]

Πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός: Ορθοδοξία έξω από την ησυχαστική παράδοση είναι αδιανόητη και ανύπαρκτη

γ. Ο Ησυχασμός, ως ζωή εν αγίω Πνεύματι, συνιστά την πεμπτουσία της εκκλησιαστικής παραδόσεως, ταυτιζόμενος ακριβώς με αυτό που περικλείει και εκφράζει ο όρος Ορθοδοξία. Ορθοδοξία έξω από την ησυχαστική παράδοση είναι αδιανόητη και ανύπαρκτη. Η ησυχαστική δε πρακτική είναι η «λυδία λίθος» για την αναγνώριση της αυθεντικής χριστιανικότητας. 

Ο Ησυχασμός, ανταποκρινόμενος στον σκοπό της παρουσίας της Εκκλησίας ως σώματος Χριστού στον κόσμο, μπορεί να χαρακτηρισθεί «ασκητική θεραπευτική αγωγή» (π. Ι. Ρωμανίδης) και έγκειται στην προσπάθεια αποκαταστάσεως της «νοεράς λειτουργίας» στην καρδιά του πιστού. Προϋπόθεση της ησυχαστικής πράξεως είναι η αγιογραφική διάκριση νου («πνεύματος» του ανθρώπου) και λόγου (διανοίας). 

[Στη φυσική του λειτουργία ο νους είναι έμπλεως χάριτος]

O νους εκκλησιαστικά είναι ο «οφθαλμός» της ψυχής και όργανο θεογνωσίας. Στην κανονική λειτουργία του ο νους εδρεύει στην καρδιά. Όταν αδρανοποιηθεί η λειτουργία του (πτώση), συγχέεται με τη διάνοια και τους λογισμούς της. 

Στη φυσική του λειτουργία ο νους είναι έμπλεως χάριτος (ναός Θεού) και προσεύχεται αδιάλειπτα. Έχει δηλαδή την «αέναη μνήμη» του Θεού (νοερά ευχή) και ετοιμάζει τον άνθρωπο για την ένωσή του με το Θεό (θέωση). 

Η νοερά ευχή, συνεπώς, είναι η φυσική λειτουργία του νου μέσα στη καρδία, η οποία πέραν από τη βιολογική, έχει και πνευματική λειτουργία. 

Η προσευχητική λειτουργία του νου μέσα στην καρδία είναι ένα μνημονικό σύστημα, παράλληλα με το κυτταρικό και εγκεφαλικό, αλλά ασύλληπτο -και γι’αυτό άγνωστο- στην επιστήμη. 

(Στα σημειούμενα στη βιβλιογραφία έργα του π. Ι. Ρωμανίδη και του π. Ι. Βλάχου [νυν μητροπολίτη Ναυπάκτου] βρίσκει κανείς εκτενείς για το θέμα αυτό αναλύσεις).

Σκοπός του Ησυχασμού είναι η κάθαρση της καρδίας και του νου, αντίστοιχα, από τα πάθη (μεταβολή των διαβλητών παθών σε αδιάβλητα) και από τους λογισμούς (όλους, καλούς και κακούς). Η διαδικασία αυτή ονομάζεται πατερικά θεραπεία, διότι μέσω αυτής θεραπεύεται ο νους και ανακτά τη φυσική λειτουργία του. 

[Ορθοδοξία και Ινδουισμός]

Τότε το άγιον Πνεύμα προσεύχεται («εντυγχάνει», Ρωμ. 8, 24) σ’ αυτόν «αδιαλείπτως» (Α’ Θεσ. 5, 17), ενώ η διάνοια συνεχίζει τη δική της φυσική λειτουργία. Στη συνάφεια αυτή πρέπει να λεχθεί, ότι και ο Ινδουισμός γνωρίζει την ύπαρξη του νου και με τις μεθόδους του τον κενώνει από τους λογισμούς. 

Λόγω όμως της αγνοίας του Χριστού ως και του ειδωλολατρικού προσανατολισμού του, αδυνατεί να τον πληρώσει με (άκτιστη) χάρη. Έτσι, η σκανδαλιστική για πολλούς «σύμπτωση» Ορθοδοξίας και Ινδουισμού περιορίζεται στα φαινόμενα. 

[Ο Χριστιανισμός, ως Ορθοδοξία, αποτελεί υπέρβαση της θρησκείας]

Με την έλευση («επίσκεψιν») του Αγίου Πνεύματος, που ακολουθεί τη θεραπεία, ο νους γίνεται «ναός» του (Α’ Κορ.6, 19) και ο άνθρωπος μέλος του σώματος του Χριστού (Α’ Κορ.12, 27· Ρωμ. 8, 9). 

Το πνευματικό αυτό στάδιο ονομάζεται στη φιλοκαλική γλώσσα «φωτισμός» και είναι η προϋπόθεση της θεώσεως, του δοξασμού μέσα στην άκτιστη φυσική Χάρη (ενέργεια) της Αγίας Τριάδος. 

Έτσι, αποδεικνύεται ο Χριστιανισμός, ως Ορθοδοξία, υπέρβαση της θρησκείας (ριτουαλισμού, θρησκευτικής καθηκοντολογίας). Η θρησκειοποίηση του Χριστιανισμού είναι η ριζική αλλοτρίωσή του.

[Μεθοδολογική συγγένεια Ησυχασμού με τις θετικές επιστήμες]

Ο καθηγητής π. Ι. Ρωμανίδης έχει εύστοχα επισημάνει τη μεθοδολογική συγγένεια του Ησυχασμού με τις θετικές επιστήμες, στο χώρο των οποίων κατατάσσει και τη Θεολογία. Η Φιλοκαλία (αναφορά στη νηπτική παράδοση) καταδεικνύει αυτή τη συγγένεια, παραπέμπουσα στις φανερώσεις της θεώσεως (άφθαρτα λείψανα και θαυματουργά). 

Η Ορθόδοξη Ενορία (κοσμική και μοναστική) έχει αποστολή θεραπευτική. Αυτή την παράδοση όμως τον 14ο αι., όπως και σήμερα, διέσωζε πολύ περισσότερο από την κοσμική, η μοναστική ενορία και αυτής της παραδόσεως υπεραμύνονταν οι Αγιορείτες Πατέρες με αρχηγό τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά. 

«Ο κεντρικός άξων της Ορθοδοξίας δεν είναι μόνον η Αγία Γραφή, τα συγγράμματα των Πατέρων και αι Τοπικαί και Οικουμενικαί Σύνοδοι, αλλά κυρίως η παράδοσις της εμπειρίας της θεωρίας (θεώσεως) από την μίαν γενεάν εις την άλλην» (π. Ι. Ρωμανίδης). 

[Αληθής θεολόγος στην Ορθοδοξία είναι ο Θεόπτης…]

Ορθόδοξα, αυθεντία δεν είναι τα κείμενα, αλλ’ οι έχοντες την εμπειρία της θεώσεως. Αντίθετα, η πρόταξη των κειμένων οδηγεί στην ιδεολογικοποίηση της παραδόσεως. 

Αληθής θεολόγος στην Ορθοδοξία είναι ο Θεόπτης, ο δε περί Θεού λόγος (Θεολογία) είναι καρπός της εμπειρίας της θεώσεως. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις είναι αδύνατο να κατανοήσει κανείς τη θεολογική έριδα του 14ου αιώνα.

Από τα τέλη του 13ου αι. παρατηρείται τόνωση της ησυχαστικής παραδόσεως, ως συνέχεια της μέσω του αγίου Συμεών, του «Νέου Θεολόγου» (+1022 ή 1037), σημειωθείσης πνευματικής αναγεννήσεως, με κέντρο το Άγιον Όρος. 

Ο Μοναχισμός της Ορθοδοξίας δεν έχασε ποτέ τον ησυχαστικό προσανατολισμό του, σ’ αντίθεση με τη Δύση, στην οποία η γενικότερη αλλοτρίωση συνδέεται άμεσα με την αλλοτρίωση του μοναχισμού της. 

[Ο Βαρλαάμ ήταν ολότελα ξένος προς την ησυχαστική παράδοση]

Αυτή την αλλοτρίωση ενσάρκωνε και ο μοναχός Βαρλαάμ, μολονότι προερχόταν από περιοχή, στην οποία είχε ανθήσει ο αυθεντικός μοναχισμός και είχε αναδείξει μεγάλες οσιακές μορφές, ως τη νορμανδική κατάκτηση της Κ. Ιταλίας (1071). 

Ο Βαρλαάμ απέδειξε με την αντιησυχαστική στάση του, ότι ήταν ολότελα ξένος προς την ησυχαστική παράδοση, την ασκητική-εμπειρική δηλαδή θεμελίωση της εκκλησιαστικής θεολογήσεως και γι’αυτό ο Γρηγόριος Παλαμάς τον αποκαλούσε «λατινέλληνα», διότι ήταν σαφώς «φραγκολατίνος» στην ψυχοσύνθεσή του.

Οι μεσότιτλοι στο κείμενο μπήκαν με ευθύνη του επιμελητή της ανάρτησης.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ελληνισμός Μαχόμενος»,  (εκδόσεις Τήνος) του μακαριστού πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνού, καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το κεφάλαιο «Ησυχαστές και Ζηλωτές, Πνευματική ακμή και κοινωνική κρίση στον Βυζαντινό 14ο αιώνα»

Επιμέλεια: Στ.Κ.

https://agiatheodora.gr [ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ]

---

[1] Θεσσαλονίκης: Η εκκλησία της πόλης κατάφερε να εμφυσήσει πνεύμα ησυχασμού

ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ

https://aktines.blogspot.com/2025/06/14.html