Η παραβολή του άφρονα πλουσίου

 

Κυριακή Θʼ Λουκά:  (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Λουκ. ιβ’ 16-21)

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήρθε στη γη για να θεραπεύσει τους ανθρώπους από τα φθοροποιά πάθη και τις ροπές τους. Τα πάθη κι οι ροπές είναι σοβαρές ψυχικές παθήσεις. Κλέβει ποτέ ένας γιός από τον πατέρα του; Όχι. Ο δούλος όμως κλέβει από τ’ αφεντικό του. Τη στιγμή που ο Αδάμ εγκατέλειψε την ιδιότητα του υιού κι απόκτησε την ιδιότητα του δούλου, το χέρι του απλώθηκε για να πιάσει τον απαγορευμένο καρπό. Γιατί ο άνθρωπος κλέβει αυτό που ανήκει σ’ έναν άλλο; Είναι επειδή το χρειάζεται; Ο Αδάμ τα είχε όλα, δεν του έλειπε τίποτα. Παρ’ όλ’ αυτά όμως προχώρησε στην κλοπή. Γιατί ο άνθρωπος κλέβει άλλον άνθρωπο κι ο δούλος άλλο δούλο; Επειδή έμαθαν πρώτα να κλέβουν από τ’ αφεντικό τους. Οι άνθρωποι συνήθως κλέβουν πρώτα από το Θεό κι έπειτα ο ένας από τον άλλο. Ο προπάτορας του ανθρώπινου γένους άπλωσε το χέρι του να κλέψει πρώτα αυτό που ανήκε στο Θεό κι έπειτα, σαν αποτέλεσμα, οι απόγονοί του άρχισαν να κλέβουν ο ένας τον άλλο. Οι άνθρωποι κλέβουν από Θεό και ανθρώπους, από τη φύση κι από τον εαυτό τους. Ο άνθρωπος δεν κλέβει μόνο με τις σωματικές αισθήσεις του, αλλά και με την καρδιά, την ψυχή και το νου του. Δεν υπάρχει πράξη κλοπής που ο διάβολος να μην είναι συνεργός του ανθρώπου. Είναι ο υποβολέας και υποκινητής κάθε κλοπής. Είναι ο εισηγητής και καθοδηγητής κάθε σκέψης για κλοπή. Κανένας κλέφτης στον κόσμο δεν ήταν ποτέ μόνος του.
Συνήθως υπάρχουν τουλάχιστο δύο που συμμετέχουν σε μια κλοπή κι ένας τρίτος που παρακολουθεί. Ο άνθρωπος κι ο διάβολος πάνε για να κλέψουν κι ο Θεός που τους βλέπει. Όπως η Εύα δεν έκλεψε μόνη της, αλλά παρέα με το διάβολο, έτσι κανένας άνθρωπος δεν έχει τελέσει μια πράξη κλοπής μόνος του, αλλά πάντα με την παρέα του διαβόλου. Ο διάβολος όμως δεν είναι μόνο καθοδηγητής και συνοδός στην κλοπή, αλλά κι εκείνος που τη διαδίδει. Δεν τον ενδιαφέρουν τα κλεμμένα, αλλά η απώλεια της ψυχής του ανθρώπου, η διχόνοια και το μίσος ανάμεσα στους ανθρώπους κι η απώλεια ολόκληρης της ανθρωπότητας. Δεν πηγαίνει να κλέψει για χάρη της κλοπής, αλλ’ «ως λέων ορυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α’ Πέτρ. ε’ 8). Το ότι είναι ο διάβολος που παρακινεί την ψυχή σε κάθε πονηρό έργο και σπέρνει κάθε πονηριά στην ψυχή, το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος (βλ. Ματθ. ιγ’ 39). Με κάθε κλοπή που κάνει ο άνθρωπος, ο διάβολος κλέβει ένα μέρος από την ψυχή του. Η ψυχή του κλέφτη συρρικνώνεται όλο και περισσότερο, μαραίνεται και πεθαίνει, όπως ο πνεύμονας που έχει προσβληθεί από φυματίωση.

Για ν’ απαλλαγεί κανείς από το πάθος της κλοπής, πρέπει να λογαριάσει πως όλα όσα έχει είναι του Θεού κι όχι δικά του. Όταν χρησιμοποιεί τα υπάρχοντά του, πρέπει νά ‘χει κατά νου πως αυτά είναι του Θεού, όχι δικά του. Όταν τρώει στο τραπέζι, πρέπει να ευχαριστεί το Θεό, γιατί το ψωμί δεν είναι δικό του, αλλά του Θεού. Για να θεραπευτεί ο άνθρωπος από την αρρώστια της κλοπής, πρέπει να λογαριάσει πως και τα υπάρχοντα των άλλων είναι του Θεού. Επομένως όταν κλέβει από τους ανθρώπους, είναι σα να κλέβει από το Θεό. Είναι δυνατό να κλέψει κανείς από Εκείνον που βλέπει τα πάντα; Για να καταδιώξει ο άνθρωπος τον πονηρό συνεργό του στην κλοπή, τον σπορέα κάθε κακού, πρέπει ν’ αγρυπνεί για την ψυχή του, ώστε ο διάβολος να μη σπείρει μέσα του επιθυμίες κλοπής. Κι όταν τις βρίσκει σπαρμένες μέσα του, πρέπει να παλέψει για να τις κάψει με τη φωτιά της προσευχής. Δεν είναι παράφρονας ο άνθρωπος που τρέχει πίσω από το κακό, όταν έχει γνωρίσει το καλλίτερο; Δεν είναι ανόητος και γελοίος ο κλέφτης που επισκέπτεται το σπίτι κάποιου άλλου τη νύχτα για να κλέψει βαμβακερά εμπορεύματα, όταν βλέπει το φίλο του να τον επισκέπτεται για να του χαρίσει ένα φορτίο γεμάτο βαμβακερά και μεταξωτά;

Ο Κύριος Ιησούς που αγαπά το ανθρώπινο γένος, έφερε μαζί Του και άνοιξε για τον άνθρωπο αμέτρητα κι ασύγκριτα ουράνια δώρα και κάλεσε όλους τους ανθρώπους να τα πάρουν, φανερά κι ελεύθερα, με έναν όρο: ν’ αποσπάσουν πρώτα την ψυχή τους από τα φθαρτά επίγεια αγαθά. Μερικοί άνθρωποι τον υπάκουσαν, πήραν τα δώρα τους και πλούτισαν. Άλλοι όμως δεν τον υπάκουσαν και έμειναν με τα φθαρτά και κλεμμένα πλούτη τους. Σαν προειδοποίηση σ’ αυτούς τους τελευταίους, ο Κύριος είπε την παραβολή του σημερινού ευαγγελίου.

***

«Είπε δε παραβολήν προς αυτούς λέγων· ανθρώπου τινός πλουσίου ευφόρησεν η χώρα. και διελογίζετο εν εαυτώ λέγων· τί ποιήσω, ότι ουκ έχω που συνάξω τους καρπούς μου;» (Λουκ. ιβ’ 16, 17). Ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν απλά πλούσιος. Η σοδειά του ήταν τόσο πλούσια από το θερισμό, ώστε δεν είχε που να βάλει τους καρπούς. Ο πλούσιος αυτός άνθρωπος έβλεπε τα χωράφια με τα σιτηρά του, τα περιβόλια και τ’ αμπέλια του που έγερναν από το βάρος των καρπών, τους κήπους του που ήταν γεμάτοι από κάθε λογής λαχανικά και τις κυψέλες του που ήταν γεμάτες μέλι, αλλά δε γύρισε προς τον ουρανό ν’ αναφωνήσει: «Δόξα σοι, Ύψιστε και πολυέλεε Κύριε! Πόσα πλούτη έχει η δύναμη κι η σοφία Σου, πόσα βγάζεις από τη μαύρη γη! Με τις ακτίνες του ήλιου Σου δίνεις γλυκύτητα σ’ όλα τα φρούτα στη γη! Σε κάθε φρούτο έχεις δώσει ένα πανέμορφο σχήμα κι ένα καταπληκτικό άρωμα! Τους λιγοστούς μου κόπους τους αντάμειψες εκατονταπλάσια! Ελέησες το δούλο Σου κι έδωσες με τα χέρια Σου τόσο πλούσια δώρα στην αγκαλιά του! Παντοδύναμε Κύριε, δίδαξέ με να δώσω χαρά στ’ αδέρφια και στους συνανθρώπους μου με τα δώρα Σου αυτά. Έτσι εκείνοι θα ευχαριστήσουν και θα δοξολογήσουν μαζί μου το άγιο όνομά Σου και την ανέκφραστη αγαθότητά Σου».

Μήπως είπε τέτοια λόγια ο πλούσιος; Όχι! Αντί να θυμηθεί το Δοτήρα κάθε αγαθού, αρχικά σκέφτηκε που να μαζέψει και να φυλάξει τ’ αγαθά του, όπως ο κλέφτης που βρίσκει μια τσάντα με χρήματα στο δρόμο και δεν τον απασχολεί σε ποιόν ανήκουν αυτά, ποιος τά ‘χασε, αλλά πρώτη σκέψη του είναι που να τα κρύψει. Ο πλούσιος αυτός άνθρωπος στην πραγματικότητα είναι ένας κλέφτης. Δεν μπορεί να ισχυριστεί πως όλ’ αυτά τα αγαθά βγήκαν από δικούς του κόπους. Ο κλέφτης ασχολείται με την κλοπή και χρησιμοποιεί κάθε επιδεξιότητα κι εξυπνάδα. Συχνά χρησιμοποιεί περισσότερη εξυπνάδα και πονηριά από τον σποριά ή τον ζευγολάτη. Ο πλούσιος δεν είχε κάνει απολύτως τίποτα. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για τον ήλιο, τη βροχή, τους ανέμους και τη γη. Αυτά είναι τα τέσσερα κύρια στοιχεία – χώμα, αέρας, ήλιος και νερό – που με το θέλημα του Θεού κάνουν τα δέντρα και τα φυτά να καρποφορούν. Η αφθονία των φρούτων επομένως δεν είναι δικό του κατόρθωμα ούτε αποτέλεσμα της εργώδους προσπάθειάς του. Αλλ’ ούτε με το δικαίωμα κατοχής του ανήκουν, αφού δεν είναι δικά του ούτε ο ήλιος ούτε η βροχή ούτε ο άνεμος ούτε η γη.

Η αφθονία των καρπών είναι δώρο του Θεού. Στα μάτια των ανθρώπων φαίνεται αγνώμων εκείνος που δέχεται δώρο από έναν άλλο και δε λέει «ευχαριστώ» ούτε και δίνει κάποια προσοχή στο δωρητή, αλλά βιάζεται να κρύψει το δώρο σε ασφαλές μέρος. Ένας συμπαθής ζητιάνος, όταν του δίνουν ένα κομμάτι ξερό ψωμί, ευχαριστεί εκείνον που του το πρόσφερε. Ο πλούσιος όμως δεν έκανε ούτε μια σκέψη, δε βρήκε ούτε ένα λόγο να ευχαριστήσει το Θεό για τόσο πλούσια σοδειά. Ούτε ένα μικρό χαμόγελο χαράς δε ζωγραφίστηκε στα χείλη του για την τόσο θαυμαστή και μεγάλη χάρη που έλαβε από το Θεό. Αντί για προσευχή ευχαριστίας και δοξολογίας στο Θεό και καρδιακή χαρά, άρχισε αμέσως ν’ ανησυχεί, να σκέφτεται πως θα μαζέψει τόσα αγαθά και να τα διαχειριστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη μείνει πίσω ούτε ένα σπυρί για τα πουλιά, ούτε ένα μοναδικό μήλο να πέσει στα χέρια των φτωχών γειτόνων του.

«Και είπε· τούτο ποιήσω· καθελώ μου τας αποθήκας και μείζονας οικοδομήσω, και συνάξω εκεί πάντα τα γενήματά μου και τα αγαθά μου» (Λουκ. ιβ’ 18). Προσέξτε σε τι μεγάλους κόπους προβαίνει ένας ασυλλόγιστος άνθρωπος! Αντί να προσπαθήσει να σκοτώσει τον παλαιό άνθρωπο μέσα του και ν’ αναστήσει το νέο, εξαντλεί όλες του τις προσπάθειες στο να γκρεμίσει τις παλιές αποθήκες, τους στάβλους και τα υποστατικά του, για να χτίσει καινούργια. Αν η πλούσια συγκομιδή του συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια, θα πρέπει να μεγαλώσει πάλι τις σιταποθήκες του ή να χτίσει καινούργιες. Έτσι οι σιταποθήκες του από χρόνο σε χρόνο αυξάνονται ή μεγεθύνονται, ενώ η ψυχή του ολοένα στενεύει και παλιώνει κι οι παλιοί καρποί του σαπίζουν, όπως κι η ψυχή του. Γύρω του σωρεύεται το μίσος κι εναντίον του εκτοξεύονται κατάρες. Οι φτωχοί θα βλέπουν με φθόνο τα πλούτη του κι οι πεινασμένοι θα καταριούνται τη σκληρότητα, τη φιλαυτία και την ιδιοτέλειά του. Έτσι τα πλούτη του φέρνουν την καταστροφή τόσο στον ίδιο όσο και στους ανθρώπους που ζουν κοντά του. Η ψυχή του θα χαθεί από τη σκληροκαρδία και τη φιλαυτία του. Οι ψυχές των άλλων θα βλαφτούν από το φθόνο και τις κατάρες. Βλέπετε πως χρησιμοποιεί τα δώρα του Θεού ένας άνθρωπος χωρίς επίγνωση, τόσο για τη δική του όσο και για των άλλων την απώλεια. Ο Θεός του έδωσε τα πλούτη για να βοηθήσουν στη σωτηρία τόσο τη δική του όσο και των άλλων, εκείνος όμως τα χρησιμοποίησε για κατάρα, για το κακό το δικό του, μα και των άλλων.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συμβουλεύει όλους εκείνους που είναι πρόθυμοι να δεχτούν συμβουλή: «Έφαγες μέχρι κορεσμού; Θυμήσου τους πεινασμένους. Ικανοποίησες τη δίψα σου; Θυμήσου τους διψασμένους. Ζεσταίνεσαι καλά; Θυμήσου αυτούς που κρυώνουν. Ζεις σ’ ένα πλούσια επιπλωμένο σπίτι; Βάλε μέσα και τους άστεγους. Ένιωσες ευτυχισμένος σε μια γιορτή; Προσπάθησε να χαροποιήσεις τους λυπημένους και τους θλιμμένους. Σε τιμούν ως άνθρωπο πλούσιο; Προσπάθησε να επισκεφτείς και ν’ ανακουφίσεις τους ενδεείς. Είσαι ευχαριστημένος από τον προ­ϊστάμενό σου; Κάνε και τους υφισταμένους σου χαρούμενους. Αν είσαι σπλαχνικός κι ευγενικός μαζί τους, θα βρεις έλεος κι ευσπλαχνία όταν η ψυχή σου αναχωρήσει από το σώμα σου».

Δύο μεγάλοι ασκητές στην έρημο της Αιγύπτου προσευχήθηκαν στο Θεό να τους αποκαλύψει αν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να υπηρετεί το Θεό καλύτερα απ’ αυτούς. Και τους αποκαλύφτηκε το εξής: Δέχτηκαν την εντολή να πάνε σ’ ένα συγκεκριμένο μέρος και σ’ ένα συγκεκριμένο άνθρωπο, για να βρουν απάντηση στο ερώτημά τους. Πήγαν στον τόπο που τους αποκαλύφτηκε και βρήκαν έναν απλοϊκό άνθρωπο που τον έλεγαν Ευχάριστο. Ήταν κτηνοτρόφος. Οι ασκητές δε βρήκαν τίποτα αξιόλογο στον άνθρωπο αυτό, αλλά τον ρώτησαν πώς προσπαθούσε να τηρήσει το θέλημα του Θεού. Ο Ευχάριστος δίστασε αρκετά κι υστέρα τους είπε πως μοίραζε όσα κέρδιζε από τα ζωντανά του σε τρία μερίδια: Το ένα μερίδιο το έδινε στους φτωχούς και τους άπορους, άλλο ένα για να περιποιείται τους ξένους και το τρίτο το κρατούσε για τον εαυτό του και τη σεμνή σύζυγό του. Οι ασκητές τ’ άκουσαν αυτά, ευχαρίστησαν τον ευεργέτη τους και γύρισαν στα κελλιά τους.

Βλέπουμε από το παράδειγμα αυτό πως ο Θεός λογαριάζει μεγαλύτερη αρετή την ελεημοσύνη και τη φιλανθρωπία από τον αυστηρό ασκητισμό. Ο άπληστος πλούσιος της παραβολής μας δε σκεφτόταν καθόλου το Θεό, την ψυχή του ή τη φιλανθρωπία. Μοναδική του σκέψη ήταν να επεκτείνει τις σιταποθήκες του, για να στοιβάσει μέσα όλα τα γεννήματα από τους αγρούς του. Και τί θα γίνει όταν θά ‘χει κάνει όλ’ αυτά; Ας ακούσουμε τον ίδιο:

«Και ερώ τη ψυχή μου· ψυχή, έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου» (Λουκ. ιβ’ 19). Μπορεί η ψυχή να φάει ή να πιει; Το σώμα καταναλώνει τη σοδειά του, όχι η ψυχή. Ο πλούσιος άνθρωπος όταν μιλάει για την ψυχή του εννοεί το σώμα του. Η ψυχή αναπτύχθηκε μέσα στο σώμα του, έγινε ένα μαζί του, ο πλούσιος ξέχασε ως και τ’ όνομά της. Δεν μπορεί να βρεθεί καλλίτερη έκφραση για τον καταστροφικό θρίαμβο του σώματος κατά της ψυχής. Φανταστείτε ένα αρνί παγιδευμένο στη φωλιά ενός σκύλου, ξεχασμένο μέσα εκεί. Ο σκύλος γυρίζει και φέρνει στη φωλιά τροφή για τον ίδιο. Όταν γεμίσει τη φωλιά του με σάπια κρέατα και κόκκαλα, φωνάζει το πεινασμένο αρνί: «Τώρα, αγαπητό μου αρνί, φάγε, πίε, ευφραίνου. Έχουμε φαγητό για πολλές μέρες». Κι υστέρα πέφτει στο φαγητό και τρώει, ενώ το αρνί θα μείνει νηστικό και θα πεθάνει από την πείνα. Με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρεται στην ψυχή του ο πλούσιος, όπως κι ο σκύλος στο πεινασμένο αρνί.

Η ψυχή δεν τρέφεται με φθαρτή τροφή, αυτός όμως τέτοια τροφή της προσφέρει. Η ψυχή νοσταλγεί την ουράνια πατρίδα της. Εκεί βρίσκονται οι σιταποθήκες κι η πηγή της ζωής της. Αυτός όμως την καρφώνει στη γη. Ορκίζεται πως θα την κρατήσει έτσι καρφωμένη για πολλά χρόνια. Η ψυχή ευφραίνεται κοντά στο Θεό. Εκείνος όμως δεν προφέρει ποτέ τ’ όνομα του Θεού με τα χείλη του. Η ψυχή τρέφεται με αγάπη κι ευσπλαχνία. Σ’ αυτόν όμως δεν έτυχε ποτέ να χρησιμοποιήσει τα πλούτη του για να δείξει αγάπη κι έλεος στους φτωχούς, στους άπορους και τους ανάπηρους που βρίσκονταν στη γειτονιά του. Η ψυχή επιθυμεί αγνή αγάπη, ουράνια. Εκείνος όμως ρίχνει λάδι στο καμίνι των παθών του, λιβανίζει την ψυχή του με το δύσοσμο άρωμα που αυτά παράγουν. Η ψυχή αναζητά το στολισμό της, δηλαδή αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια (πρβλ. Γαλ. ε’ 22, 23). Εκείνος όμως τη φορτώνει με μέθη, λαιμαργία, μοιχεία και ματαιότητα. Πώς θα μπορούσε να μην πεθάνει ένα χορτοφάγο αρνί, όταν έχει για συντροφιά ένα σαρκοβόρο σκυλί; Πώς μπορεί να ζήσει η ψυχή όταν καταπιέζεται από ένα βαρύ πτώμα;

Ολόκληρη η ανοησία του πλουσίου βέβαια δεν εξαντλείται στο γεγονός ότι προσφέρει κρέας στο αρνί ή μάλλον σαρκική τροφή στην ψυχή. Είναι και το ότι μεταβάλει τον εαυτό του σε κυρίαρχο του χρόνου και της ζωής. Βλέπουμε πως προετοιμάζει για τον εαυτό του τροφές και ποτά για έτη πολλά. Ας ακούσουμε εδώ όμως και τη φωνή του Θεού:

Ο ΤΡΑΝΣΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ: ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ – REPORT – ROBERTO PECCHIOLI

 

 

Ο ΤΡΑΝΣΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ: ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ – REPORT – ROBERTO PECCHIOLI

https://www.youtube.com/watch?v=VIVISiu-gos

Κάναμε με κάποιον τρόπο την εισαγωγή με τον καθηγητή Vegnelli, κάναμε το μετα-ανθρώπινο με τον καθηγητή Trabucco, τώρα κάνουμε το τελευταίο επίπεδο στα σχέδιά τους, τον trans-ανθρωπισμό, με τον δρ. Pecchioli — που όλοι τον γνωρίζετε, και όσοι παρακολουθούν το Reality τον ξέρουν πολύ καλά σε αυτό το πεδίο στο οποίο είναι ιδιαίτερα ειδικός. Παρακαλώ, δρ. Pecchioli.

Καταρχάς να πούμε ότι ο τίτλος που με κάποιον τρόπο δώσαμε σε αυτή την παρέμβασή μου είναι: επίθεση στον άνθρωπο, πόλεμος στον άνθρωπο. Και είναι λίγο-πολύ αυτό που με διαφορετικούς τρόπους ειπώθηκε ήδη από όσους μίλησαν πριν από εμένα. Βρίσκεται αναμφίβολα σε εξέλιξη, και με τρόπο τρομακτικό, μια επίθεση στον άνθρωπο· μια επίθεση στην πραγματικότητα, μια επίθεση στην αλήθεια· και είναι κάτι που παίρνει ακόμη και τη μορφή ενός πνευματικού πολέμου, επειδή η δική μας αντεπίθεση είναι και δεν μπορεί να είναι παρά πρωτίστως πνευματικής φύσης.

Αλλά καταρχάς, ο πόλεμος στον άνθρωπο είναι πόλεμος στα βιολογικά, ανθρωπολογικά και οντολογικά θεμέλια. Είναι επίθεση στα βιολογικά θεμέλια ακριβώς επειδή ζητείται από τον άνθρωπο να παραιτηθεί ακόμη και από την ίδια του την προσωπική, εσώτερη, σεξουαλική ταυτότητα· διότι η ιδέα είναι η ιδέα ενός ανθρώπου αποκομμένου από τη φύση του, από τα φυσικά-βιολογικά του θεμέλια.

Είναι επίθεση προφανώς ανθρωπολογικής φύσης, διότι η πρόθεση είναι να αλλάξει βαθιά ο εγκέφαλός μας, ο τρόπος της ύπαρξής μας, ο τρόπος σκέψης μας. Και είναι επίθεση οντολογικής φύσης, επειδή στοχεύει στην τελευταία γραμμή άμυνας, που είναι η ουσία μας — αυτό σημαίνει οντολογία.

Και έχει επιπλέον ως φόντο ένα φαινόμενο που τους τελευταίους δύο αιώνες είχε πάρει αντίθετη κατεύθυνση: τη διαθεσιμότητα της ζωής, την επίθεση στη ζωή. Πέρα από τη θέση μας ως καθολικών, η αξιοπρέπεια της ζωής, η δύναμη της ζωής, η μη διαθεσιμότητα της ζωής είχε —ευτυχώς— γίνει κοινή παραδοχή, όχι μόνο από εμάς, αλλά και από παραδόσεις διαφορετικές από τη χριστιανική. Σήμερα όμως είμαστε μάρτυρες μιας τρομακτικής επίθεσης στα θεμέλια της ζωής· επίθεση που ξεκινά πριν από τη γέννηση, και το γνωρίζουμε, συνεχίζεται μάλιστα αμέσως μετά τη γέννηση, επειδή υπάρχουν πραγματικοί παλιάνθρωποι όπως ο Singer που μιλά για post-natal abortion, δηλαδή για βρεφοκτονία — για τη νομιμοποίηση της βρεφοκτονίας. Συνεχίζεται καθ’ όλη τη ζωή και γίνεται απόλυτα τρομακτική τώρα στο τελικό στάδιο της ζωής, μέσω αυτού που ονομάζουν ευφημιστικά «ευθανασία», αλλά είναι κρατικός φόνος· ένας φόνος τον οποίο όμως εμείς πρέπει να αποδεχτούμε χαρούμενοι: πρέπει να είμαστε ευτυχείς να πεθάνουμε· ο θάνατος είναι προς το συμφέρον μας. Αυτό είπε το βρετανικό δικαστήριο στην υπόθεση της μικρής, φτωχής Indy.

Επομένως, μια επίθεση στα θεμέλια, σε κάθε είδους θεμέλιο. (Συγγνώμη, κάθομαι.) Μια επίθεση που συνδέεται επίσης με το θέμα της στείρας σεξουαλικότητας ή της ομοφυλοφιλικής σεξουαλικότητας. Γιατί; Γιατί ο άνθρωπος πρέπει να αναχθεί στο ένα· δεν πρέπει πλέον να υπάρχει — πρέπει να τιναχθεί στον αέρα το παράδειγμα όλων των ανθρώπινων πολιτισμών: «άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς». Αυτό είναι η Γένεση αλλά και το θεμέλιο, η διαπίστωση κάθε άλλης ανθρώπινης πολιτείας. Και το απίστευτο είναι ότι εμείς, αυτή η υποκουλτούρα, αυτή η αντι-κουλτούρα, είμαστε οι πρώτοι που «καταλάβαμε» ότι δεν είναι αλήθεια. Βλέπετε λοιπόν την επίθεση στην αλήθεια, την επίθεση στη φύση.

Και έτσι ο άνθρωπος αποσπάται από την οικογενειακή του ταυτότητα, από την κοινοτική του ταυτότητα, από την πνευματική και θρησκευτική του ταυτότητα, και πρέπει να γίνει ένα μοναχικό άτομο, προωθημένο και σχεδόν εξαναγκασμένο στην εξάρτηση. Ο άνθρωπος που γίνεται trans-άνθρωπος είναι αιχμάλωτος μιας σειράς εξαρτήσεων που εφαρμόζονται, επιβάλλονται από τα ύψη της εξουσίας: εξάρτηση από το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, το παιχνίδι, το σεξ, την πορνογραφία, το κέρδος. Και επομένως επίθεση και στο ελεύθερο θέλημα, διότι όποιος είναι εξαρτημένος από κάτι δεν είναι ελεύθερος.

Και μιλούσα επίσης για οντολογικό θεμέλιο, διότι ο τρανσουμανισμός, για τον οποίο πρόκειται να μιλήσουμε, επιτίθεται στα θεμέλια της ουσίας του homo sapiens sapiens, δηλαδή του είδους στο οποίο ανήκουμε. Για να μας οδηγήσει από τη μία πλευρά σε δύο διαφορετικά είδη, προσέξτε: στον Homo Deus, δηλαδή εκείνους «εκεί πάνω», αυτή τη μαϊμού Θεού που αποφασίζει να γίνει δημιουργός του εαυτού της· και όλους τους άλλους, εμάς, που έχουμε γίνει —και μας το λένε ανοιχτά— άχρηστοι. Υπάρχει μια πολύ πρόσφατη συνέντευξη του Yuval Harari, αυτού του προσώπου που όλοι τα έχουν βάλει μαζί του: πανεπιστημιακός, ομοφυλόφιλος — όπως «είναι φυσιολογικό» σήμερα — μισός Αμερικανός, μισός Εβραίος, γράφει βιβλία που γίνονται best seller, επειδή φυσικά προωθούνται από ένα σύστημα που δεν θα προωθήσει ποτέ τα βιβλία του καθηγητή Viglione, τα δικά μου ή πολλών άλλων.

Ήδη όσοι μίλησαν πριν αναφέρθηκαν στη γνωστική ρίζα αυτών των φαινομένων. Τι είναι λοιπόν η Γνώση;

Αυτή η αίρεση, που σαν ένα υπόγειο ποτάμι διασχίζει τον χρόνο, σύμφωνα με την οποία κάποιοι «φωτισμένοι», κάποιες αυτοδιορισμένες ανώτερες προσωπικότητες λένε: «η φύση, η δημιουργία, η εξέλιξη, το τυχαίο —όπως κι αν θέλουμε να το ονομάσουμε— έδρασαν λάθος· ευτυχώς φτάσαμε εμείς· εμείς θα επαναφέρουμε το καλό, το δικό μας καλό». Και αυτό είναι ουσιαστικά η κεντρική αρχή του τρανσουμανισμού. Τι είναι ο τρανσουμανισμός;

Καταρχάς είναι η ιδεολογία, η πραγματική ιδεολογία των κυρίαρχων. Από πρακτική άποψη, η ιδεολογία τους είναι ο φιλελευθερισμός στη παγκοσμιοποιημένη του μορφή· από μεταφυσική ή έστω φιλοσοφική άποψη, είναι ο τρανσουμανισμός: η υπέρβαση του ανθρώπου, η διάβαση πέρα από τον άνθρωπο.

Σε αυτή τη δική μας παράξενη εποχή, όπως έχει ήδη επισημανθεί από κάποιους, όλα είναι trans, ή multi, ή poli, ή bi· αυτός είναι ένας κόσμος που δεν είναι κάτι ορισμένο. Κι έτσι ο τρανσουμανισμός υποδηλώνει μια μετάβαση προς κάτι άλλο, προς αυτό που θα έρθει μετά τον άνθρωπο.

Και τι λέει το μανιφέστο των τρανσουμανιστών; Ένας από τους εμψυχωτές του αυτοαποκαλείται Max Moore — Moore σημαίνει «περισσότερο», άρα ήδη βλέπετε ότι είναι ψευδώνυμο. Λέει: «η δική μας πρόθεση είναι, μέσω της βούλησης —μιας απόλυτης, ολοκληρωτικής, προμηθεϊκής βούλησης, ενός ξε unleashed Προμηθέα— να προχωρήσουμε προς την μετα-ανθρώπινη κατάσταση, εξαναγκάζοντας μια εξέλιξη που έχει σταματήσει». Κάποιος το υπαινίχθηκε ήδη: η εξέλιξη είναι υπερβολικά αργή και εμείς θα την αλλάξουμε μέσω της αλληλεπίδρασης με τη μηχανή, με το τεχνητό. Και έτσι θα ξεπεράσουμε όλα τα φυσικά και διανοητικά όρια του ανθρώπινου όντος.

το χελιδόνι…

 

Το Ευαγγέλιο μιλάει για λύκους, που κατασπαράζουν τα πρόβατα και διαλύουν τα κοπάδια. Μιλάει και για κλέφτες και ληστές, που σφάζουν κα καταστρέφουν. Και για μισθωτούς, που αδιαφορούν και κοιμούνται. Όταν δεν συνεργάζονται με του λύκους, τους ληστές και τους κλέφτες…

Και μιλάει και για τον καλό τσοπάνη, που πονάει τα πρόβατα. Όλα αδιακρίτως και το καθένα χωριστά. Και που προσπαθεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους και να λύσει τα προβλήματά τους. Θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή του. Κι όχι από ιδιοτέλεια. Γιατί κανένας δεν θυσιάζει τη ζωή του από ιδιοτέλεια. Παρά μόνο από αγάπη. Για το Θεό και το συνάνθρωπο:

«Aδελφοί μου, λέει ο Πατροκοσμάς (η μνήμη του στις 24 Αυγούστου), ο Θεός έχει πολλά ονόματα. Αλλά το κύριο όνομά του είναι Αγάπη. Κι εμείς, για να 'μαστε παιδιά του Θεού, πρέπει να 'χομε αγάπη. Αγάπη προς το Θεό και το συνάνθρωπό μας…».

«Όπως το χελιδόνι χρειάζεται δυο φτερούγες, για να πετάξει, έτσι κι εμείς, για να φτάσουμε στη σωτηρία χρειαζόμαστε αυτές τις δυο αγάπες. Αυτή η αγάπη μ’ έκαμε και μένα ν’ αφήσω το μοναστήρι και να βγω στον κόσμο. Ας χαθώ, είπα, εγώ, για να σωθεί το Γένος. Και παρακαλώ το Χριστό, που σταυρώθηκε απ’ την αγάπη του για μένα να μ’ αξιώσει να μαρτυρήσω για τη δική του αγάπη…».

Αυτές ήταν οι συντεταγμένες της ζωής και δράσης του Πατροκοσμά. Και πάνω σ’ αυτές ακουμπώντας αγωνίστηκε να γίνει το χελιδόνι για την Ανάσταση του Γένους…

Στην αρχή του επέτρεπαν να κηρύττει παντού ελεύθερα. Γιατί πίστεψαν ότι δεν θα ’κανε τίποτε διαφορετικό απ’ τους συνηθισμένους ιεροκήρυκες, που συντηρούν τα νεκροταφεία των συνειδήσεων. Αλλά διαψεύστηκαν. Γιατί ο Πατροκοσμάς, αντί για υπνοφόρες τιποτολογίες, παιάνιζε το εγερτήριο σάλπισμα του Ευαγγελίου.

Αφότου άρχισε τη δράση του, διέκρινε αφενός την αγνότητα των ανθρώπων του λαού και αφετέρου την πονηρία των αρχόντων. Και η ψυχή του επαναστάτησε: Χτύπησε την αρχοντική τάξη, που καταπίεζε το λαό. Κεραυνοβόλησε τις καταχρήσεις των αρχών και την εκμετάλλευση των εμπόρων. Kαι, προπάντων, επεσήμανε την καταχθόνια τακτική των Εβραίων...

Ανέκρουσε πρύμναν ο ιδρυτής της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς, ενώ η Ευρώπη επιμένει σταθερά να στραγγαλίζει τα κράτη της με «πράσινους» νόμους

 

 

 

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Μετά από μια εικοσαετία ακατάπαυστης τρομοκρατίας, εξοντωτικών πολιτικών και ατελείωτης πλύσης εγκεφάλου για τη λεγόμενη κλιματική κρίση, ο «γκουρού» της Νέας Εποχής, Μπιλ Γκέιτς, απευθύνθηκε προς την ανθρωπότητα και είπε «συγγνώμη, λάθος». Τόσο απλά, τόσο αδιάντροπα.

Συγκεκριμένα ο δισεκατομμυριούχος ιδρυτής της Microsoft, σε ένα υπόμνημα 17 σελίδων που έγραψε, υποστηρίζει – ξαφνικά – ότι «η κλιματική αλλαγή δεν πρόκειται να εξαλείψει την ανθρωπότητα» και εκτιμά ότι οι πολιτικές πρέπει να δώσουν προβάδισμα στην αντιμετώπιση των ασθενειών (όπως πχ. της ελονοσίας) και της πείνας.

Ο Γκέιτς αναφέρει ότι οι προσπάθειες που έχουν γίνει για επίτευξη μηδενικών εκπομπών άνθρακα έχει ήδη αποτρέψει τα χειρότερα σενάρια υπερθέρμανσης, λόγω του ότι οι επενδύσεις στην «καθαρή ενέργεια» ήταν ταχύτερες απ’ ότι περίμενε. Αν έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην εξάλειψη της ελονοσίας και σε μια αύξηση της θερμοκρασίας κατά ένα δέκατο του βαθμού, «θα προτιμούσα να αυξηθεί η θερμοκρασία κατά 0,1 βαθμό για να απαλλαγούμε από την ελονοσία», είπε ο μέγας… φιλάνθρωπος.

«Η κλιματική αλλαγή, οι ασθένειες και η φτώχεια είναι όλα σημαντικά προβλήματα», έγραψε διπλωματικά ο Γκέιτς, προσθέτοντας όμως ότι πρέπει να αλλάξουν οι προτεραιότητες των πολιτικών και να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα «ανάλογα με τα βάσανα που προκαλούν».

Με λίγα λόγια ο Μπιλ Γκέιτς είναι σαν να μας λέει «σταματήστε να τρελαίνεστε με την κλιματική αλλαγή», ενώ είναι βασικός υπαίτιος αυτής της παράνοιας. Ένας Μπιλ Γκέιτς ο οποίος εδώ και χρόνια προωθεί καταστροφολογικές ατζέντες στα δίκτυα κυβερνήσεων που επηρεάζει, έχοντας μάλιστα συγγράψει και το βιβλίο «How to avoid a climate disaster» («Πώς θα αποφύγουμε μια κλιματική καταστροφή»), αναφέροντας εκεί ότι η κλιματική κρίση «είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχουν αναλάβει ποτέ οι άνθρωποι».

Στο ίδιο βιβλίο προέβλεπε ότι αν οι κυβερνήσεις δεν δράσουν άμεσα, «η μέση θερμοκρασία του πλανήτη θα ανέβει κατά 4 βαθμούς Κελσίου». Τελικά βλέπουμε ότι οι 4 βαθμοί έγιναν… 0,1 για την ώρα.

Σε ομιλία που είχε δώσει το 2019 στη «λυκοφωλιά» του Φόρουμ του Νταβός, ο Γκέιτς είχε πει επί λέξει: «Η κλιματική αλλαγή είναι η πιο σημαντική πρόκληση που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα σήμερα. Αν δεν δράσουμε γρήγορα, οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές για τις μελλοντικές γενιές».

Αυτή είναι η φύση της διαστροφικής ελίτ που διεκδικεί τις μοίρες του πλανήτη. Αλλάζουν πολιτικές σαν να πατάνε ένα διακόπτη. Είναι στυγνοί καιροσκόποι. Μπορούν να λένε για είκοσι χρόνια «μαύρο» και σε μια μέρα να το κάνουν «άσπρο».

Σε επίπεδο ιστορίας, μην ξεχνάμε ότι το εναρκτήριο σύνθημα της προπαγάνδας της κλιματικής κρίσης, δόθηκε από το ντοκιμαντέρ του Αλ Γκορ (πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και διακεκριμένος ακτιβιστής για το κλίμα) εν έτει 2006, με τίτλο «An inconvenient truth» («Μια άβολη αλήθεια»). Από τότε η «πράσινη πολιτική» ξεκίνησε να παίρνει μορφή κυβερνητικής ατζέντας με αποκορύφωμα τις μέρες μας, όπου έχει εξελιχθεί σε ωμότατο οικοφασισμό.

Η Ευρώπη στον… κόσμο της

Το ζήτημα είναι ότι από τον Γκέιτς και τους όμοιούς του, κανένας δεν πρόκειται να λογοδοτήσει, ούτε να ζητήσει συγγνώμη γι’ αυτή την κολοσσιαία φούσκα από «πράσινα» ψέματα. Πόσο μάλλον δεν πρόκειται να απολογηθεί μια Ευρώπη που εξακολουθεί να γαντζώνεται με μανία πάνω στο «πράσινο» αφήγημα και αποτελεί το πιο δύσκαμπτο και πειθήνιο όργανο των πολιτικών του Νταβός.

Το ουκρανικό μέτωπο δεν υπάρχει πια

 Marcello Sinibaldi - 1 Νοεμβρίου 2025

Πηγή: Μαρτσέλο Σινιμπάλντι

Το ουκρανικό μέτωπο δεν υπάρχει πια. Μόνο θραύσματα εδάφους παραμένουν, απομονωμένες φρουρές, άνδρες εγκαταλελειμμένοι στην τύχη τους. Δεν υπάρχει γραμμή, αλλά ένα μωσαϊκό από ερείπια. Κι όμως, στην Ευρώπη, το παραμύθι συνεχίζεται: «Η Ρωσία χάνει», επαναλαμβάνεται η είδηση ​​με την αφοσίωση εκείνων που έχουν αντικαταστήσει την πίστη με την προπαγάνδα. Rai, Mediaset, La7, Sky: οι νέοι ομολογητές της κυρίαρχης σκέψης. Δεν βλέπουν ότι το μέτωπο έχει διαλυθεί, αλλά προσποιούνται ότι υπάρχει για να μην χρειαστεί να παραδεχτούν την αποτυχία της αφήγησής τους.
Δεν είναι οι Ρώσοι που το λένε αυτό, αλλά τα ίδια τα ουκρανικά κανάλια. Το DeepState, το πιο εθνικιστικό και μαχητικό από όλα, τώρα δεν χαρτογραφεί τίποτα. Δείχνει θύλακες απομονωμένων ανδρών, έντεκα χιλιάδες στρατιώτες παγιδευμένους σε παγίδες που κανείς δεν τολμά να ονομάσει: μαζικοί τάφοι που περιμένουν. Αναγκασμένοι να μείνουν, να πεθάνουν, να κρατήσουν ζωντανό τον θρύλο της «ηρωικής αντίστασης» που ο Ζελένσκι χρειάζεται για να παραμείνει στο προσκήνιο.
Η αλήθεια είναι ωμή και λιτή. Χιλιάδες Ουκρανοί ξεριζώνονται από τα σπίτια τους, φορτώνονται σε φορτηγά, στέλνονται στο μέτωπο χωρίς εκπαίδευση, θυσιάζονται σαν κρέας για κανόνια. Είναι η απεγνωσμένη κινητοποίηση μιας χώρας που δεν αγωνίζεται πλέον για να αμυνθεί, αλλά για να διατηρήσει μια εξουσία που έχει λήξει, στερούμενη νομιμότητας. Το Σύνταγμα της Ουκρανίας δεν επιτρέπει κυβέρνηση χωρίς εκλογές, αλλά όποιος τολμά να το αναφέρει αυτό κατηγορείται για προδοσία.
Το να σταθείς πραγματικά στο πλευρό των Ουκρανών σημαίνει να καταγγείλεις αυτή την απάτη: να αναγκάσεις ανθρώπους να πεθάνουν για να προσποιηθείς ότι υπάρχει μέτωπο. Είναι διπλή απάτη, προς τους στρατιώτες και τους πολίτες, και προσβολή προς μια Ευρώπη που ισχυρίζεται ότι είναι «δημοκρατική» ενώ χρηματοδοτεί την καταστολή ενός ολόκληρου λαού. Καμία φωνή δεν υψώνεται στους προοδευτικούς κύκλους, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η ΕΕ είναι συνένοχη, ότι αυτή η σφαγή χρησιμεύει μόνο για να σώσει το πρόσωπο όσων δεν ξέρουν πλέον πώς να ξεφύγουν.
Δυτικά όπλα εξαφανίζονται σαν το χιόνι στον ήλιο. Εκατοντάδες χιλιάδες τουφέκια έχουν εξαφανιστεί, δισεκατομμύρια ευρώ έχουν εξαφανιστεί. Κανείς δεν ξέρει πού κατέληξαν, αλλά όλοι προσποιούνται ότι ξέρουν. Εν τω μεταξύ, τα ευρωπαϊκά κεφάλαια εξατμίζονται και οι συντάξεις δεν καταβάλλονται επειδή, επίσημα, οι νεκροί δεν υπάρχουν. Είναι η μακάβρια λογιστική ενός συστήματος που κρύβει τα πτώματα για να αποφύγει την ενημέρωση των στατιστικών.
Αυτός ο πόλεμος θα μπορούσε να είχε τελειώσει πριν από τρία χρόνια. Η ρωσική πρόταση ήταν σαφής και απόλυτα λογική: αυτονομία για το Ντονμπάς, με βάση το Νότιο Τιρόλο, εγγυήσεις αμοιβαίας ασφάλειας μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας και αναγνώριση της Κριμαίας ως αυτό που ήταν πάντα: ρωσική γη. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Αλλά η Δύση προτίμησε την ψευδαίσθηση μιας αδύνατης νίκης, πεπεισμένη ότι μπορούσε να διασπάσει τη Ρωσική Ομοσπονδία σε υπάκουα κρατίδια και να καταλάβει τους πόρους της. Σήμερα, μετά από τόση αιματοχυσία, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια ισχυρότερη, πιο σαφή, πιο αποφασισμένη Ρωσία.
Και το Κίεβο; Το Κίεβο είναι πλέον ένα κούφιο σύμβολο. Η «πρωτεύουσα της ελευθερίας» έχει γίνει γραφείο αντιπροσωπείας του ΝΑΤΟ. Οι αποφάσεις προέρχονται από την Ουάσιγκτον, οι οδηγίες από τις Βρυξέλλες, οι βόμβες από το Λονδίνο. Το μόνο που έχει απομείνει στους Ουκρανούς είναι το αίμα.
Η συνέχιση αυτού του πολέμου σημαίνει θυσία μιας ολόκληρης γενιάς: εικοσάχρονων που στάλθηκαν στο μέτωπο για να προστατεύσουν τη φήμη ενός καταρρέοντος καθεστώτος. Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση καυχιέται στις συνόδους κορυφής της και κηρύττει τη δημοκρατία, χρηματοδοτεί μια κυβέρνηση που έχασε προ πολλού το ηθικό της δικαίωμα να υπάρχει.
Το να στεκόμαστε στο πλευρό των Ουκρανών σήμερα σημαίνει να σταματήσουμε το ψέμα. Σημαίνει να τους σώσουμε από τον Ζελένσκι, όχι να σώσουμε τον Ζελένσκι με τη ζωή τους. Σημαίνει να θυμόμαστε ότι η ειρήνη δεν είναι ποτέ ταπείνωση, αλλά η μόνη δυνατή πράξη αλήθειας.
Η Ευρώπη σιωπά, αλλά η ιστορία όχι. Και θα γράψει, με σιδερένια ακρίβεια, ποιος ήθελε αυτόν τον πόλεμο και ποιος προσπάθησε να τον σταματήσει.

Il fronte ucraino non c’è più

Κι ἄν ἡ ὀρθογραφία ἦταν ἡ ταυτότητά μας;

 

Baron Christine (Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Σορβόννης

Ἡ γλώσσα καί μάλιστα ἡ γραπτή, τό πῶς τή φροντίζουμε (ἤ τήν κακομεταχειριζόμαστε), ἦταν δίχως ἄλλο ὁ μέγας ἀπὼν τοῦ διαλόγου γιά τήν ἐθνική ταυτότητα. Ἀλλά πῶς νά μιλήσει κανείς σήμερα ὑπέρ τῆς ὀρθογραφίας; Καί μόνο ἡ ἀναφορά σέ αὐτό τό θέμα ἔχει ἕναν ἀέρα ὀπισθοδρομικότητας, πού ἀποθαρρύνει τόν ἀναγνώστη. «Ὀρθόν», «γραφεῖν»: νά γράφεις «ὀρθά», σύμφωνα μέ τούς κανόνες. Ἡ ἐτυμολογία τῆς λέξης ἀποκαλύπτει ἐξ ἀρχῆς τήν κανονιστική της οὐσία.

Ἕνα ἀνέκδοτο μπορεῖ νά εἰκονογραφήσει τά στερεότυπα ἀπό τά ὁποῖα ὑποφέρει ἡ ὀρθογραφία: ἤμουν νεαρή ἐκπαιδευτικός ὅταν, ἐν ἔτει 1990, μοῦ ἀνέθεσαν νά διοργανώσω ἕναν ὀρθογραφικό διαγωνισμό. Βρέθηκα ἀμέσως ἀντιμέτωπη μέ ἕνα συνάδερφο, πού χαρακτήριζε τήν ἰδέα τῆς ὀρθογραφίας «ὀπισθοδρομική», «παλιομοδίτικη», καί, τό κερασάκι στήν τούρτα, ὑπογράμμισε ὁλοκληρώνοντας πώς «ἀλλά ἐσεῖς οἱ γκόμενες μόνο γιά τέτοια εἶστε». Νά λοιπόν πού ἡ δῆθεν ἐλεύθερη καί παραβατική ἀρρενωπότητα βρέθηκε ἀντιμέτωπη μέ τήν ἐπιδέξια, συμβατική καί ὑποταγμένη -ἀκόμα καί στήν πιό ἠλίθια ἐξουσία- θηλυκότητα. Ἐξάλλου, εἶναι γνωστό πώς ἡ ὀρθογραφία εἶναι «ἡ ἐπιστήμη τῶν ἠλιθίων» ἤ κατ' ἄλλους ἕνα «σχολικό» πράγμα, φτιαγμένο γιά νά ξεχωρίζει τούς «καλούς» μαθητές (διάβαζε: τούς κοινωνικά προνομιούχους), τούς ἐπιμελεῖς, πού ὑπονοεῖται πώς τούς λείπει ἡ φαντασία.

Μία ἄλλη ἀφήγηση ἀπό τήν ὁποία, μποροῦμε νά ἀντλήσουμε ἕνα ἀνάλογο δίδαγμα, τή βρῆκα σέ ἕνα ἐγχειρίδιο καλῆς συμπεριφορᾶς τῆς δεκαετίας τοῦ '60: ἕνας νεαρός ἐξομολογεῖται τόν ἔρωτά του σέ μιὰ κοπέλα, γράφοντάς της «σᾶς ἀγαπὸ πόλι», πράγμα πού γεμίζει ἱλαρότητα τήν παραλήπτρια τοῦ μηνύματος. Τό δίδαγμα εἶναι πώς πρέπει νά εἴμαστε ὀρθογράφοι «ἄν δέ θέλομε νά γελοῦν μαζί μας». Ὁπότε καταλήγουμε σέ ἀδιέξοδο: ἡ γνώση τῆς ὀρθογραφίας εἶναι ὀπισθοδρομική, ἡ ἄγνοιά της ὁδηγεῖ στή γελοιότητα.

Μαζική αντίσταση στη Βρετανία! Δύο εκατ. υπογραφές κατά της ψηφιακής ταυτότητας σε λιγότερο από 48 ώρες

 

 

Οι Βρετανοί φαίνεται να αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την ελευθερία τους, σε αντίθεση με εμάς που αποδεχόμαστε πλέον τα πάντα!

Η Βρετανία βυθίζεται σε πολιτική αναταραχή, καθώς η καμπάνια κατά της ψηφιακής ταυτότητας «BritCard» συγκέντρωσε πάνω από 2 εκατομμύρια υπογραφές σε λιγότερο από 48 ώρες, αποκαλύπτοντας μια κοινωνία που αρνείται να παραδοθεί σε ένα σύστημα μαζικής επιτήρησης .

Ο Πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ, στο Global Progress Action Summit στο Λονδίνο, παρουσίασε το BritCard ως «ένα εργαλείο πρόσβασης σε υπηρεσίες χωρίς γραφειοκρατία», που θα αποθηκεύεται σε κινητά και θα ξεκινά με επαλήθευση εργασίας . Ωστόσο, πίσω από τις υποσχέσεις κρύβεται ένας εφιάλτης, ένας ψηφιακός έλεγχος που δεν αφορά μόνο τη Βρετανία, αλλά όλα τα κράτη, με κυβερνήσεις να προωθούν τον απόλυτο ψηφιακό έλεγχο, όπου η ψηφιακή ταυτότητα γίνεται το κλειδί για την επιβίωση ή την εξαφάνιση μας από την κοινωνία, όπως αναφέρει το thenational.scot/news.

 Η κυβέρνηση τονίζει ότι το σύστημα θα αποθηκεύεται σε κινητά τηλέφωνα και δεν θα απαιτεί φυσική κάρτα, ενώ θα χρησιμοποιείται αρχικά για επαλήθευση δικαιώματος εργασίας. Aυτό θα εξελιχθεί σε «υποχρεωτικό πάσο» για καθημερινές δραστηριότητες, όπως πρόσβαση σε υγεία, επιδόματα ή ακόμη και online υπηρεσίες.

Το BritCard, που θα ενεργοποιείται αυτόματα σε συσκευές, θα περιορίζει την πρόσβαση ανηλίκων σε social media και περιεχόμενο ενηλίκων, αλλά η πραγματική απειλή είναι η επέκταση: δουλειά, υγεία, επιδόματα, ακόμα και αγορές τροφίμων θα απαιτούν επαλήθευση. Όποιος αρνηθεί την ψηφιακή ταυτότητα θα αποκλειστεί από τα πάντα , από δουλειά, φαγητό, ιατρική φροντίδα – μετατρέποντας την ελευθερία σε προνόμιο.

Αυτό το σχέδιο, εμπνευσμένο από την Κίνα και το social credit system, δεν είναι βρετανικό, είναι παγκόσμιο, με την ΕΕ και τις ΗΠΑ να το προωθούν ως «ασφάλεια», κρύβοντας τον απόλυτο έλεγχο!

Η οργάνωση Big Brother Watch ξεκίνησε την καμπάνια, συγκεντρώνοντας 1 εκατομμύριο υπογραφές σε 24 ώρες και 2 εκατομμύρια σε 48, χαρακτηρίζοντας το BritCard «βήμα προς μαζική επιτήρηση».

Σύμφωνα με τον Μπιλ Γκέιτς, οι πολίτες των δυτικών χωρών πρέπει να υποβληθούν σε σύστημα ψηφιακής ταυτότητας αλλιώς θα διακινδυνεύσουν με τον αποκλεισμό από την κοινωνία. «Εάν ένα άτομο δεν μπορεί να αποδείξει ποιος είναι, μπορεί να επωφεληθεί από όλες τις ευκαιρίες που προσφέρει η κοινωνία;» έγραψε ο Γκέιτς στο ιστολόγιό του Gates Notes.

Πολίτες δηλώνουν «δεν θα συμμορφωθούμε», ενώ στο X η οργή εκφράζεται με χιλιάδες αναρτήσεις, συγκρίνοντας το με ολοκληρωτικά καθεστώτα . Μια μεγάλη διαδήλωση προγραμματίζεται για τις 6 Οκτωβρίου έξω από το Ντάουνινγκ Στριτ, με φόβο για «την αντίστροφη μέτρηση του πιο αυταρχικού πρωθυπουργού» . Ο Μπιλ Γκέιτς, στο Gates Notes, υποστηρίζει παρόμοια συστήματα, προειδοποιώντας ότι χωρίς ψηφιακή ταυτότητα, οι πολίτες «θα αποκλειστούν από την κοινωνία» . Στην Ελλάδα, η αντίσταση μοιάζει αδύναμη, αλλά η Ευρώπη δείχνει ότι η ελευθερία δεν παραδίδεται εύκολα!

Αυτό το σχέδιο δεν είναι βρετανικό – είναι παγκόσμιο, με όλες τις κυβερνήσεις να προωθούν τον ψηφιακό έλεγχο ως «ασφάλεια», κρύβοντας την απώλεια ελευθερίας . Στην Κίνα, το social credit system τιμωρεί «ανυπάκουους» με αποκλεισμό από υπηρεσίες (BBC), ενώ η ΕΕ πιέζει για ψηφιακό ευρώ . Η ψηφιακή ταυτότητα μπορεί να γίνει όπλο ελέγχου, αφήνοντας τους πολίτες χωρίς πρόσβαση σε τίποτα – δουλειά, φαγητό, υγεία . Η μαζική αντίσταση στη Βρετανία είναι προειδοποίηση ότι η ελευθερία δεν παραδίδεται, και η Ευρώπη πρέπει να ξυπνήσει πριν είναι αργά

 Οι Βρετανοί φαίνεται να αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την ελευθερία τους – σε αντίθεση με εμάς που αποδεχόμαστε πλέον τα πάντα!

 Τρελογιάννης

Κυριακή Αʼ Λουκά: Η μεγάλη ψαριά (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 

(Λουκ. ε’ 1-11)
Δοτήρας κάθε αγαθού είναι ο Κύριος. Κι όλα τα δώρα του Θεού είναι τέλεια. Έχουν τέτοια τελειότητα, που κάνουν τους ανθρώπους να θαυμάζουν. Το θαύμα δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά ένα δώρο του Θεού, αξιοθαύμαστο. Οι άνθρωποι θαυμάζουν τα δώρα του Θεού, λόγω της τελειότητάς τους.

Αν οι άνθρωποι ζούσαν με την αγνότητα και την αναμαρτησία του παραδείσου, δε θα περίμεναν από το Θεό ν’ αναστήσει νεκρούς, να πολλαπλασιάσει τους άρτους ή να γεμίσει τα δίχτυα με ψάρια, για να πουν ύστερα: «Κοιτάξτε το θαύμα!» Θα το έλεγαν αυτό για κάθε πλάσμα του Θεού, κάθε στιγμή και με κάθε ανάσα της ζωής τους. Καθώς όμως οι άνθρωποι συνήθισαν στην αμαρτία, κάθε θαύμα από τ’ αναρίθμητα που κάνει ο Θεός στον κόσμο, έχει γίνει για τους ανθρώπους συνηθισμένο θέμα. Για να μη μείνουν τα θέματα αυτά όμως τελείως απαρατήρητα, για να μην υποβιβαστούν εντελώς, ο Θεός με την ευσπλαχνία Του προς τον άρρωστο άνθρωπο του δίνει ένα ακόμα θαύμα από τ’ αμέτρητα που του έχει δωρίσει, για να τον ξυπνήσει από τη σκοτεινή και ψυχοφθόρα συνή­θεια να μη βλέπει κάτι υπερφυσικό στα θαύματα.

Με κάθε θαύμα Του ο Θεός θέλει να θυμίσει στους ανθρώπους πρώτο, πως παρακολουθεί τον κόσμο, τον κυβερνά με την παντοδύναμη θέλησή Του και τη σοφία Του· δεύτερο, πως οι άνθρωποι δεν μπορούν χωρίς Εκείνον να κάνουν τίποτα. Καμιά προσπάθεια δεν μπορεί να ευοδοθεί χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Καμιά συγκομιδή που έγινε χωρίς την ευλογία του Θεού δε φέρνει αποτέλεσμα. Κάθε ανθρώπινη σοφία που στρέφεται ενάντια στο Νόμο του Θεού, είναι αδύνατη να κάνει καλό από μόνη της ή να προσφέρει έστω κι ένα κόκκο σινάπεως. Ακόμα κι αν φαίνεται πως κάνει καλό για κάποιο διάστημα, δεν είναι η ανθρώπινη σοφία που το πραγματοποιεί, αλλά το έλεος του Θεού που, έστω για μια φορά, δεν εγκαταλείπει ακόμα και τον σκληρότερο από τους εχθρούς Του. Ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους, δεν εκδικείται. Υπομένει τους ανθρώπους, περιμένει τη μετάνοιά τους. Θέλει «πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμ. β’ 4).

Υποταγμένος από συνήθεια σ’ αυτόν τον κόσμο, ο άνθρωπος πιστεύει μερικές φορές πως μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα χωρίς τη βοήθεια του Θεού, ακόμα κι αντίθετα στον ίδιο και στο Νόμο Του. Νομίζει ο υποταγμένος άνθρωπος πως μπορεί να γίνει καλός ή πλούσιος ή σοφός ή διάσημος μόνο με τις δικές του προσπάθειες. Αυτή η υποταγή του όμως πολύ σύντομα είτε τον οδηγεί στην απόγνωση, δίνοντάς του έτσι τη σοφία για να επιστρέψει με επίγνωση στο Θεό, είτε τον απομακρύνει, κυριευμένο από την αφόρητη αγωνία του κόσμου, ωσότου χάσει εντελώς την ανθρώπινη αξία του ή νά παραδοθεί κυριολεκτικά σα σκιά στα χέρια των αόρατων πονηρών δυνάμεων.

Εκείνος, αντίθετα, που πιστεύει πως ο κόσμος αυτός είναι ένα από τα θαύματα του Θεού, όπως κι ο ίδιος, ερευνά πάντα τους τρόπους της θείας πρόνοιας, παρατηρώντας με δέος την άπειρη σειρά των θαυμάτων. Τέτοιος άνθρωπος μπορεί να μιλήσει όπως ο απόστολος Παύλος: «Εγώ εφύτευσα, Απολλώ επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξανεν· ώστε ούτε ο φυτεύων εστί τι ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο αυξάνων Θεός» (Α’ Κορ. γ’ 6-7). Κάποια ανάλογη σκέψη εκφράζεται με μια παροιμία που υπάρχει σε πολλούς λαούς: «Ο άνθρωπος προτείνει, μα ο Θεός ρυθμίζει».

Ο άνθρωπος προτείνει σχέδια, ο Θεός τ’ αποδέχεται ή τ’ απορρίπτει. Ο άνθρωπος κάνει σκέψεις, λέει λόγια και πράττει έργα· ο Θεός είτε τα υιοθετεί είτε όχι. Τί υιοθετεί ο Θεός; Αυτά που είναι δικά Του, που προέρχονται από Εκείνον. Ό,τι δεν είναι δικό Του, δεν προέρχεται από Εκείνον, το απορρίπτει. «Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες» (Ψαλμ. ρκστ’ 1). Όταν οι «οικοδομούντες» οικοδομούν στο όνομα του Θεού, θα φτιάξουν παλάτι, ακόμα κι αν τα χέρια τους είναι αδύνατα και τα υλικά τους φτωχά. Αν όμως οι οικοδομούντες χτίζουν στο δικό τους όνομα, αδιαφορώντας για το Θεό, το έργο των χεριών τους θα πέσει, όπως έγινε με τον πύργο της Βαβέλ.

Ο Πύργος της Βαβέλ δεν είναι το μοναδικό κτίσμα στην ιστορία που κατέπεσε. Υπήρχαν και πάρα πολλοί άλλοι πύργοι, που οικοδομήθηκαν από εγκόσμιους κυβερνήτες, στην επιθυμία τους να μαζέψουν όλα τα έθνη κάτω από μια οροφή – τη δική τους – και κάτω από ένα χέρι – το δικό τους. Πολλοί πύργοι πλούτου, δόξας και μεγαλείου που οικοδόμησαν ιδιώτες, με την επιθυμία να κυβερνήσουν τα πλάσματα του Θεού, το λαό του Θεού, να γίνουν δηλαδή μικροί θεοί, σκορπίστηκαν κι έγιναν καπνός. Οι πύργοι που έχτισαν όμως οι απόστολοι κι οι άγιοι, καθώς κι άλλοι θεάρεστοι άνθρωποι, δεν σκορπίστηκαν. Πολλές βασιλείες που δημιούργησε η ματαιότητα των ανθρώπων, έπεσαν και διαλύθηκαν σαν σκιά. Η αποστολική Εκκλησία όμως ζει ως σήμερα και θα στέκεται όρθια πάνω στους τάφους πολλών από τις σημερινές βασιλείες. Τα παλάτια του Ρωμαίου Καίσαρα, που πολέμησε την Εκκλησία, έγιναν στάχτη. Τα χριστιανικά σπήλαια κι οι κατακόμβες όμως παραμένουν μέχρι σήμερα. Εκατοντάδες βασιλιάδες κι αυτοκράτορες κυριάρχησαν στη Συρία, στην Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Τα μόνα που έχουν απομείνει από τα μαρμάρινα παλάτια τους είναι μερικές μαρμαρένιες πλάκες σε μουσεία. Τα μοναστήρια και τα ησυχαστήρια όμως που έχτισαν την ίδια εποχή άνθρωποι της προσευχής και ερημίτες μέσα σε χαράδρες και σε αμμουδερές ερήμους, στέκονται όρθια μέχρι σήμερα κι αναδίδουν την ευωδία των προσευχών και του θυμιάματος που ανεβαίνει στο Θεό εδώ και δεκαέξι ή δεκαεπτά αιώνες. Δεν υπάρχει δύναμη ικανή να κατεδαφίσει το έργο του Θεού. Τα ειδωλολατρικά παλάτια κι οι πόλεις καταστρέφονται, τα παραπήγματα του Θεού όμως παραμένουν όρθια. Αυτό που κρατά το δάχτυλο του Θεού στέκεται πιο σταθερά από εκείνο που κρατά ο Άτλας στους ώμους του.

«Όπως μη καυχήσηται πάσα σαρξ ενώπιον του Θεού» (Α’ Κορ. α’ 29). Η σάρκα είναι όπως το χορτάρι, που περιμένει να ολοκληρωθούν οι μέρες του κι έπειτα να ξεραθεί, να γίνει στάχτη. Είθε ο παντοδύναμος Κύριος να μας φυλάξει όλους από τη σκέψη πως είναι δυνατό να κάνουμε κάτι καλό χωρίς τη βοήθεια και την ευλογία Του. Είθε η σημερινή περικοπή του ευαγγελίου να λειτουργήσει σαν μια προειδοποίηση πως τέτοιες μάταιες σκέψεις δεν πρέπει ποτέ να γεννηθούν μέσα μας. Το σημερινό ευαγγέλιο μας διδάσκει πως οι προσπάθειες των ανθρώπων είναι μάταιες, αν ο Θεός δεν βοηθήσει. Οι απόστολοι του Χριστού ψάρευαν, μα δεν έπιαναν τίποτα. Όταν ο Χριστός όμως τους είπε να ξαναρίξουν τα δίχτυα στη θάλασσα, έπιαναν τόσα ψάρια, ώστε τα δίχτυα δεν άντεχαν το βάρος τους και σκίζονταν. Ας παρακολουθήσουμε τη διήγηση:

«Εγένετο δε εν τω τον όχλον επικείσθαι αυτώ του ακούειν τον λόγον του Θεού και αυτός ην εστώς παρά την λίμνην Γεννησαρέτ. και είδε δύο πλοία εστώτα παρά την λίμνην οι δε αλιείς αποβάντες απ’ αυτών απέπλυναν τα δίκτυα, εμβάς δε εις εν των πλοίων, ο ην του Σίμωνος, ηρώτησεν αυτόν από της γης επαναγαγείν ολίγον· και καθίσας εδίδασκεν εκ του πλοίου τους όχλους» (Λουκ. ε’ 1-3). Αυτό ήταν ένα από τα περιστατικά που γίνονταν όταν συνάζονταν μεγάλα πλήθη για ν’ ακούσουν το λόγο του Θεού από τα χείλη του Χριστού. Για να τον βλέπουν και να τον ακούν όλοι, δε θα μπορούσε να διαλέξει καλλίτερο τόπο από μια βάρκα. Στην παραλία υπήρχαν δύο πλοιάρια κι οι ψαράδες ασχολούνταν με το πλύσιμο των διχτυών. Τα πλοιάρια αυτά ήταν κλασσικά μικρά ψαροκάικα, σαν κι αυτά που χρησιμοποιούνται και σήμερα στη λίμνη Γεννησαρέτ. Το πλοιάριο όπου μπήκε ο Κύριος ανήκε στο Σίμωνα, τον μετέπειτα απόστολο Πέτρο. Ο Κύριος ζήτησε από το Σίμωνα ν’ απομακρύνει λίγο το πλοιάριο από την αμμουδιά κι έπειτα κάθισε εκεί κι άρχισε να διδάσκει τα πλήθη.

«Ως δε επαύσατο λαλών, είπε προς τον Σί­μωνα· επανάγαγε εις το βάθος και χαλάσατε τα δίκτυα υμών εις άγραν» (Λουκ. ε’ 4). Την ώρα που έμπαινε στο πλοιάριο ο Κύριος στόχευε σε πολλούς στόχους. Πρώτο, του ήταν πιο εύκολο να διδάσκει τους ανθρώπους από το πλοιάριο, να τους βοηθήσει και να θρέψει τις ψυχές τους με τη γλυκιά διδαχή Του. Δεύτερο, ήξερε πως οι ψαράδες ήταν στενοχωρημένοι κι απογοητευμένοι επειδή όλη τη νύχτα είχαν κοπιάσει και δεν έπιασαν ούτε ένα ψάρι. Έτσι ήθελε να τους παρηγορήσει με μια καλή ψαριά, να ικανοποιήσει τις σωματικές κι άλλες ανάγκες τους, γιατί ο Θεός φροντίζει και για το σώμα μας, όπως και για την ψυχή μας, είναι «ο διδούς τροφήν πάση σαρκί» (Ψαλμ. ρλε’ 25). Τρίτο, ο Κύριος ήθελε να ικανοποιήσει τις ψυχές των εκλεκτών Του, ενισχύοντας την πίστη τους σ’ Εκείνον, στην παντοδυναμία Του και στην απεριόριστη ευσπλαχνία Του. Τελευταίο, μα σπουδαιότερο, ο Κύριος ήθελε να κάνει ξεκάθαρο στους μαθητές Του, και μέσω αυτών σ’ όλους εμάς, πως μαζί μ’ Εκείνον και μέσω Εκείνου, όλα είναι δυνατά· πως όλοι οι κόποι των ανθρώπων χωρίς τη βοήθειά Του είναι τόσο μάταιοι, όσο άδεια ήταν και τα δίχτυα των ψαράδων που κόπιασαν όλη νύχτα και δεν έπιασαν ούτε ένα ψάρι. Ο Κύριος πέτυχε το πρώτο στόχο Του και τώρα προχωρούσε στο δεύτερο. Είπε λοιπόν στο Σίμωνα να πάει στα βαθιά και να ξαναρίξει τα δίχτυα.

«Και αποκριθείς ο Σίμων είπεν αυτώ· επιστάτα, δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν· επί δε τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον. και τούτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλήθος ιχθύων πολύ· διερρήγνυτο δε το δίκτυον αυτών. και κατένευσαν τοις μετόχοις τοις εν τω ετέρω πλοίω του ελθόντας συλλαβέσθαι αυτοίς· και ήλθον και έπλησαν αμφότερα τα πλοία, ώστε βυθίζεσθαι αυτά» (Λουκ. ε 5-7). Ο Σίμων δεν ήξερε ακόμα ποιός ήταν ο Χριστός. Τον ονόμασε «επιστάτη», δηλαδή «κύριο», του έδειξε σεβασμό δηλαδή, όπως έκαναν και πολλοί άλλοι. Βρισκόταν μακριά όμως από του να πιστέψει το Χριστό ως Υιό του Θεού και Κύριο. Στην αρχή παραπονέθηκε πως είχαν κοπιάσει όλη νύχτα και δεν έπιασαν ούτε ένα ψάρι, επειδή σεβόταν το Χριστό όμως ως καλό και σοφό δάσκαλο, ήθελε να τον υπακούσει

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Ποιος σκότωσε τον Τσάρλι Κερκ;

 

Στις 10 Σεπτεμβρίου 2025, ένας από τους πιο δημοφιλείς και επιδραστικούς εκπροσώπους του κινήματος MAGA (Make America Great Again), ο αγαπημένος του Ντόναλντ Τραμπ, blogger και εμπνευστής της συντηρητικής αμερικανικής νεολαίας, ο 32χρονος Τσάρλι Κερκ, σκοτώθηκε από στοχευμένη βολή ελεύθερου σκοπευτή από απόσταση περίπου 200 μέτρων.

Δεν ήταν ούτε στρατιώτης, ούτε μισθοφόρος, ούτε ριζοσπάστης, ούτε εξτρεμιστής. Αντίθετα, οι θέσεις του ήταν πάντα πολύ ισορροπημένες και λογικές. Συμμετείχε πρόθυμα σε αντιπαραθέσεις με ιδεολογικούς αντιπάλους, φιλελεύθερους, άκουγε τα επιχειρήματά τους και προσπαθούσε να τους καταλάβει. Αλλά... Αλλά ήταν ένας πεπεισμένος παραδοσιακός, χριστιανός, συντηρητικός, πατριώτης. Και οι φιλελεύθεροι, εχθροί της παράδοσης, δεν μπορούν να το συγχωρήσουν αυτό. Ειδικά αν ένας νέος ενεργός χαρισματικός ηγέτης γίνει πραγματικά ισχυρός και δημοφιλής.

Στη σύντομη ζωή του, ο Τσαρλς Κερκ έκανε πολλά για το αμερικανικό πατριωτικό κίνημα. Ίδρυσε την πλατφόρμα TPUSA (Turning Point USA), η οποία έγινε το πιο μαζικό φόρουμ για τους υποστηρικτές του MAGA. Αυτή η πλατφόρμα ξεκίνησε σε πολλά πανεπιστήμια και πανεπιστημιουπόλεις στις ΗΠΑ, όπου οι συντηρητικοί νέοι άρχισαν να ανατρέπουν την αδίστακτη δικτατορία των φιλελεύθερων πανεπιστημιακών ελίτ, οι οποίοι επέβαλαν με μανία στους φοιτητές τη φιλοσοφία του φύλου, την κριτική θεωρία της φυλής (ουσιαστικά τον αντι-λευκό ρατσισμό), τους LGBT κανόνες, τον ριζοσπαστικό φεμινισμό, την υποστήριξη της παράνομης μετανάστευσης, τον μετα-ανθρωπισμό, τη βαθιά οικολογία και άλλες μορφές διεστραμμένης αυτογνωσίας. Σε αυτή την τοξική ατμόσφαιρα, πολύ πριν από τον Τραμπ, ο Τσαρλί Κερκ άνοιξε ένα μέτωπο συντηρητικής αντίστασης. Και η πρωτοβουλία του υποστηρίχθηκε από την αμερικανική νεολαία, η οποία σταδιακά άρχισε να σηκώνει το κεφάλι της.

 Η πλατφόρμα TPUSA ουσιαστικά γέννησε το κίνημα MAGA. Μια ποικιλία δυνάμεων - ακραίες και μετριοπαθείς, παραδοσιακοί και υποστηρικτές του Σκοτεινού Διαφωτισμού, υποστηρικτές ενός πολυπολικού κόσμου και της αμερικανικής αυτοκρατορίας, φιλοϊσραηλινοί και αντιϊσραηλινοί - συναντήθηκαν και ουσιαστικά άλλαξαν την πορεία στην αμερικανική κοινωνία.

Τον καθοριστικό ρόλο εδώ, φυσικά, έπαιξε ο Έλον Μασκ, ο οποίος αγόρασε το υπερφιλελεύθερο δίκτυο Twitter και το μετέτρεψε σε μια πραγματικά ελεύθερη πλατφόρμα για την ανταλλαγή απόψεων. Ο Μασκ έσπασε την ολοκληρωτική φιλελεύθερη λογοκρισία σε ένα κοινωνικό δίκτυο. Ο Τσάρλι Κερκ, με τη σειρά του, κατέστρεψε την ψευδή εικόνα ότι όλη η αμερικανική νεολαία υποστηρίζει τους παγκοσμιοποιητές, τους φιλελεύθερους και το Δημοκρατικό Κόμμα. Έτσι γεννήθηκε το κίνημα MAGA. Και έτσι το MAGA κέρδισε και έφερε τον υποψήφιό του στην εξουσία.

Ο Τραμπ έχει ήδη κάνει πολλά λάθη και αστοχίες κατά τη διάρκεια της προεδρίας του. Υποστήριξε τη γενοκτονία στη Γάζα, επιτέθηκε στο Ιράν, αρνήθηκε να δημοσιοποιήσει τη λίστα του παιδόφιλου Έπσταϊν, διαπληκτίστηκε με τον Έλον Μασκ, υπέκυψε στις χονδροειδείς κολακείες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνέχισε να υποστηρίζει το τρομοκρατικό καθεστώς στο Κίεβο, διαπληκτίστηκε με την Ινδία, άρχισε να επιτίθεται στις χώρες BRICS και στον πολυπολικό κόσμο και άρχισε να προετοιμάζει μια εισβολή στη Βενεζουέλα.

 Όταν το κίνημα MAGA το είδε αυτό, έπεσε σε απελπισία. «Ο Τραμπ έχει απαχθεί» και μάλιστα «ο Τραμπ μας πρόδωσε» - είπαν οι Άλεξ Τζόουνς και Στιβ Μπάνον, Κάντας Όουενς και Νικ Φουέντες, Τζάκσον Χινκλ και Μίλο Γιαννόπουλος, Λόρα Λούμερ και Κούταρντ, Τάκερ Κάρλσον και Μάρτζορι Τέιλορ Γκριν, Τζο Πόσομπιετς και Ματ Γκαέτς, Μάικ Μπεντς και Όουεν Σρόγιερ. Αλλά όλοι φαντάζονταν κάτι διαφορετικό από κάτω. Το MAGA άρχισε να καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Ο Τσάρλι Κερκ ήταν ένας από εκείνους που προσπάθησαν να το κρατήσουν ενωμένο μέχρι την τελευταία στιγμή και να μην χάσουν τον Τραμπ. Ήταν απόλυτα πιστός στον πρόεδρο των ΗΠΑ, δικαιολογώντας κάθε του πράξη - όχι όμως από κομφορμισμό, αλλά από μεγάλο αίσθημα ευθύνης, συνειδητοποιώντας πόσο σημαντικός ήταν για την αμερικανική συντηρητική επανάσταση. Αν και ο Τσάρλι Κερκ ήταν πολύ νέος, ήταν πιο ώριμος και σοφότερος από τους άλλους. Ταυτόχρονα, δεν πρόδωσε ποτέ την MAGA – πάντα μιλούσε έντονα κατά του καθεστώτος του Κιέβου και υπέρ της προσέγγισης με τη Ρωσία, επέκρινε την επιθετική πολιτική του Νετανιάχου και την υποστήριξή της από τις ΗΠΑ και υποστήριζε τη δημοσίευση των λιστών του Έπσταϊν, ακόμη και όταν ο ίδιος ο Τραμπ υποχώρησε. Ωστόσο, δεν βιάστηκε να διακόψει τις σχέσεις με τον Τραμπ και προσπάθησε να εκπληρώσει το καθήκον του – να φέρει ένα σημείο καμπής για τις ΗΠΑ.

Η τελευταία του εμφάνιση στο Πανεπιστήμιο Valley στο Όρεμ της Γιούτα ήταν μέρος της περιοδείας του "Breaking Point". Ο Τσάρλι Κερκ μιλούσε ειρηνικά σε ένα τεράστιο πλήθος υποστηρικτών (και ίσως και επικριτών — η πρόσβαση ήταν ανοιχτή σε όλους) στο περίπτερο του "America Returns". Εκείνη τη στιγμή, ένας ελεύθερος σκοπευτής πυροβόλησε, χτυπώντας τον στον λαιμό. Βίντεο κατέγραψε τη στιγμή που άρχισε να αναβλύζει αίμα από το σημείο της πρόσκρουσης της σφαίρας στην αρτηρία του. Δεν υπήρχε καμία πιθανότητα μετά από αυτό, και παρόλο που οι γιατροί εξακολουθούσαν να αγωνίζονται να τον σώσουν, το αποτέλεσμα ήταν ξεκάθαρο. Ο Τσάρλι Κερκ είχε δολοφονηθεί σκόπιμα από έναν επαγγελματία. Για τις ιδέες του.

Δολοφονία Τσάρλι Κέρκ: Ἡ μοιραία σφαῖρα ποὺ χώρισε τὸν πλανήτη σὲ ἀνθρωπότητα καὶ ἀπανθρωπότητα

 

Τὸ ἀπύθμενο μῖσος ποὺ ἐκφράστηκε γιὰ τὸν δολοφονημένο Τσάρλι Κέρκ, ἔδειξε ὅτι ζοῦμε πλέον ἕναν παγκόσμιο πνευματικὸ πόλεμο δύο ἀντίθετων κόσμων 

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης 

Μονάχα ἕνα ὀν ὑπάρχει ποὺ ἀγάλλεται μὲ κάθε δολοφονία ἀπὸ τότε ποὺ πλάστηκε τὸ ἀνθρώπινο γένος. Δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ἀρχέκακο καὶ μισάνθρωπο διάβολο. Αὐτὸ τὸ ἀρχέγονο μῖσος γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ, ἔχει μετατραπεῖ στὴν ἐποχή μας σὲ ἕνα λυσσαλέo μηδενιστικὸ κίνημα ποὺ ὅσο ὁδηγούμαστε σὲ πνευματικὴ σύγκρουση δύο κόσμων, τόσο ἀποκαλύπτει τὸ θηριῶδες πρόσωπό του. 
Οἱ λωτοφάγοι τῶν ἡδονῶν πολιτεύονται πλέον μόνο μὲ τὰ ζωώδη ἔνστικτά τους. Ψηφίζουν μὲ τὴ σάρκα. Διαδηλώνουν γιὰ τὴν ἀσυδοσία τοῦ κρέατός τους. Γιορτάζουν τὸ μῖσος. Πανηγυρίζουν τὸ ἀθῶο αἷμα. Γιὰ νὰ ὀργιάσουν... εἶναι διατεθειμένοι ἀκόμα καὶ νὰ σκοτώσουν. Χορεύουν νοητὰ πάνω ἀπὸ τάφους ἐνάρετων ἀνθρώπων. Εὐφραίνονται μὲ κάθε νίκη τοῦ κακοῦ ἀπέναντι στὸ καλό. Εἶναι πνευματικὰ τέκνα τοῦ ἀρχαίου ἀφεντικοῦ τους. 
Στὶς διαταραγμένες μέρες μας τὸ κακὸ ἀπεκδύεται ὅλους τοὺς ἰδεολογικοὺς μανδύες του καὶ παρουσιάζεται μὲ ὅλη τὴ μεγαλοπρεπῆ φρίκη τῆς ἀληθινῆς μορφῆς του. Φύγαμε ἀπὸ τὰ πολιτικὰ μανιφέστα, τὶς παραδοσιακὲς ἰδεολογίες, τὶς ταξικὲς ζυμώσεις. Ἡ δαιμονοπληξία εἶναι αὐτὴ ποὺ παγιώνεται ὡς κοινωνικοπολιτικὸ ρεῦμα. Πρωτόγονη, ὠμὴ καὶ ὀργιώδης ὅπως στὰ ἀρχαῖα σκοτάδια τῆς εἰδωλολατρίας ἢ ὅπως στὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια, ὅταν οἱ χριστιανοὶ τάϊζαν μὲ τὶς μαρτυρικὲς σάρκες τους τὰ θηρία καὶ τὰ ὄργανα βασανιστηρίων. 

Ἡ κτηνώδης δολοφονία τοῦ Τσάρλι Κὲρκ σὲ πανεπιστήμιο τῆς Γιούτα, δὲν ἔρχεται νὰ βαθύνει τὴν τομὴ ἀνάμεσα σὲ δεξιοὺς καὶ ἀριστερούς, σὲ Ρεπουμπλικανοὺς καὶ Δημοκρατικούς, σὲ συντηρητικοὺς καὶ «προοδευτικούς». Ὡς ἕνα ἀκόμα ἐσχατολογικὸ ὁρόσημο τοῦ καιροῦ μας, ἐντείνει τὸν διαχωρισμὸ σὲ κάτι πολὺ εὐρύτερο καὶ κοσμογονικό. Εἶναι ἕνα ἀπύθμενο ὄρυγμα μεταξὺ τῆς ἀνθρωπιᾶς καὶ τῆς ἀπανθρωποποίησης. Εἶναι μιὰ πνευματικὴ ρομφαία ποὺ τέμνει το φῶς ἀπὸ τὸ σκοτάδι. 

Γιατί τί ἄλλο παρὰ ἄνθρωποι τοῦ σκότους εἶναι ὅσοι τέρπονται μὲ ἀρρωστημένη ἡδονὴ ἀπὸ τὴ δολοφονία ἑνὸς 31χρονου οἰκογενειάρχη; Πόσα ἀνομολόγητα δὲν εἶδαν τὰ μάτια μας καὶ δὲν ἄκουσαν τὰ αὐτιά μας ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ σφαῖρα καρφώθηκε στὸν λαιμὸ τοῦ νεαροῦ ἀκτιβιστῆ ποὺ ἔκανε θραύση μὲ τὴ δράση του στὴ νεολαία τῶν ΗΠΑ; 

Προτοῦ κἂν κηδευτεῖ ὁ Κέρκ, ἄλλοι πανηγυρίζουν ἀνοιχτά, ἄλλοι δηλώνουν ὅτι καλὰ ἔπαθε, ἄλλοι λένε ὅτι θὰ τὸν δολοφονοῦσαν καὶ οἱ ἴδιοι, ἄλλοι περνᾶνε τὸ πτῶμα του ἀπὸ woke ἱερὰ ἐξέταση, ἄλλοι τυπώνουν κοροϊδευτικὰ μπλουζάκια μὲ τὸ στιγμιότυπο τῆς δολοφονίας του καὶ ὅλοι μαζὶ ξερνᾶνε τόνους σκατοψυχιὰς ἀπὸ τὸ περίσσευμα τῆς μηδενιστικῆς χαβούζας ὅπου κολυμποῦν. 

Μὴν ἀναρωτηθεῖτε πῶς κατάντησε ἔτσι ὁ κόσμος μας. Τὰ πράγματα δὲν πῆραν αὐτὴν τὴν τροπὴ ἀπὸ τὴ μιὰ στιγμὴ στὴν ἄλλη. Τὸ ταξικὸ μῖσος εἶναι μιὰ ἀνεστραμμένη ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ καλλιεργεῖται ἐδῶ καὶ αἰῶνες σὰν καρκίνωμα τῆς ἀνθρωπότητας ποὺ ξεκίνησε μὲ τὸν Διαφωτισμὸ καὶ σήμερα ἔφτασε νὰ δίνει τὶς τελικές του μεταστάσεις. Τὸ ταξικὸ μῖσος ἦταν ἡ κινητήριος δύναμη τοῦ Μαρξισμοῦ, τοῦ Ἐθνικοσοσιαλισμοῦ καὶ κάθε ἀντίχριστου καθεστῶτος ποὺ ἀσέλγησε στὸ «ἀγάπα τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν» τοῦ Χριστοῦ. 

Μόνο ποὺ στὴν ἐποχή μας τὸ ζητούμενο τοῦ ταξικοῦ μίσους παύει νὰ εἶναι ἡ ἀναδιανομὴ πλούτου καὶ ἐξουσίας. Τὸ μῖσος λαμβάνει ὀντολογικὲς διαστάσεις. Τὸ ὑπέρτατο ἀγαθὸ εἶναι ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ νομιμοποίησή της. Ἡ πάλη τῶν τάξεων γίνεται σύγκρουση μεταξὺ τοῦ ἐθελούσιου κολασμοῦ καὶ τῆς σωτηρίας. Καὶ ἡ πιὸ σκληρὴ καταδίκη ἀξίζει σὲ ἐκεῖνον ποὺ ὑπενθυμίζει στοὺς λωτοφάγους τῆς ἡδονῆς τοὺς ἀφυπνιστικοὺς νόμους τοῦ Εὐαγγελίου. 

Ἕνας ἀφυπνιστῇς ἦταν καὶ ὁ Τσάρλι Κέρκ. Μέσῳ τῆς διαλεκτικῆς ἀποδείκνυε μὲ ἐπιχειρήματα τὶς παρανοϊκὲς θέσεις τοῦ δικαιωματισμοῦ. Συγκέντρωνε πάρα πολλὲς ἀπὸ τὶς προϋποθέσεις ποὺ τσουρουφλίζουν τὸν νεοταξικὸ μηδενισμό. Ἄνθρωποι ποὺ μέχρι χθὲς δὲν τὸν ἤξεραν, τὸν χαρακτηρίζουν ἀκροδεξιό, φασίστα, ὁμοφοβικὸ καὶ μισογύνη, γιατί πολὺ ἁπλᾶ εἶδαν ὅτι ἀποδομοῦσε τὴ δικαιωματιστικὴ Βαβέλ τους, γιατί κεντρίζει σὰν ἀγκάθι τὰ προσωπικὰ πάθη τους, γιατί ἀσκοῦσε κριτικὴ στὶς διαστροφές, τὶς ἕξεις καὶ τὰ ἐγκλήματα τους. 

Παρόλα αὐτὰ τὸ ἔκανε μὲ ζωντανὸ διάλογο πρόσωπο πρὸς πρόσωπο γιὰ νὰ ἀφυπνίζει τὴ νεολαία μὲ τὴ λογική, κάτι ποὺ μόνο φασίστα δὲν θυμίζει. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν wokeισμὸ ποὺ ἐπιβάλλεται μὲ νόμους, ποινές, ἀπαγορεύσεις, ἀποκλεισμούς, βλασφημίες, χρυσοπληρωμένες καμπάνιες, παρελάσεις, στρατολογήσεις μαθητῶν καὶ φοιτητῶν καὶ τόσα ἄλλα. 

Ἐλάχιστη σημασία ἔχει ἂν ὁ φερόμενος δολοφόνος τοῦ Τσάρλι Κέρκ, Τάϊλερ Ρόμπινσον, θὰ ἦταν λευκὸς ἢ ἔγχρωμος, straight ἢ μή, συντηρητικὸς ἢ «προοδευτικὸς» κ.ο.κ. Ὅπως καὶ ὅλες οἱ πολιτικὲς δολοφονίες, ἡ δολοφονία τοῦ Κὲρκ δείχνει νὰ ἔχει πολὺ μεγαλύτερο βάθος ἀπὸ ἕναν ἀχυράνθρωπο ποὺ πάτησε τὴ σκανδάλη. Τὰ κίνητρα τοῦ δολοφόνου εἶναι ἐντελῶς ξεχωριστὸ ζήτημα ἀπὸ τὸν πόλεμο τῶν δύο διαφορετικῶν κόσμων ποὺ περνάει στὴν πιὸ ἐκρηκτικὴ φάση του. Καὶ ἴσως ἐκεῖ νὰ κρύβεται καὶ ὁ πραγματικὸς λόγος τῆς δολοφονίας, δηλαδὴ στὸ νὰ ὁδηγηθεῖ ἡ πόλωση σὲ μιὰ νέα κλιμάκωση ποὺ θὰ δημιουργήσει ντόμινο παγκόσμιων ἐξελίξεων. 

Ἡ δολοφονία τοῦ Κὲρκ εἶναι δολοφονία τῆς ἐλεύθερης γνώμης, τῆς διανόησης, τῆς λογικῆς, τῆς κριτικῆς καὶ τοῦ ὑγιοῦς διαλόγου. Εἶναι μιὰ «11η Σεπτεμβρίου» γιὰ τὸ ἐλεύθερο πνεῦμα. Καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν τρομοκρατικὴ ἐπίθεση στοὺς Δίδυμους Πύργους, αὐτὴ ἡ ἐγκληματικὴ ἐνέργεια δὲν ἀφορᾶ ἕνα ἔθνος, ἀλλὰ ὅλα τὰ ἔθνη. Ἡ καρδιὰ τοῦ διχασμοῦ μπορεῖ νὰ χτυπάει στὶς ΗΠΑ ἀλλὰ ἐπεκτείνεται σὲ ὅλη τὴν ὑφήλιο ἀφοῦ εἶναι ἕνα ζήτημα ποὺ ἀγγίζει τὸν πυρῆνα τῆς προαίρεσής μας πρὸς τὸ καλὸ ἢ πρὸς τὸ κακό. Ὁ σκοτεινὸς ἀγῶνας γιὰ κατοχύρωση τῆς διαστροφῆς τοῦ ἀνθρώπου δὲν γνωρίζει πλέον σύνορα. Τὸ κακὸ εἶναι οἰκουμενικό. 

Τὸ μῖσος στὸν Θεὸ καὶ τὸν ἔνθεο ἄνθρωπο εἶναι ἡ κυρίαρχη ἰδεολογία τῆς Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Ἡ ἀποκτήνωση τῶν ἀνθρώπων φέρνει μηδενικὴ ἐνσυναίσθηση μπροστὰ καὶ στὸν πιὸ βίαιο θάνατο. Στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου ἀναφέρεται γιὰ τὰ ἔσχατα χρόνια ὅτι ὅταν θὰ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς νὰ φονευτοῦν οἱ δύο μεγάλοι προφῆτες Του (ὁ Ἠλίας καὶ ὁ Ἐνὼχ κατὰ τοὺς Πατέρες) οἱ ἄνθρωποι θὰ ἔχουν τέτοια σατανικὴ μανία καὶ τέτοια ἀγαλλίαση ποὺ θὰ ἀνταλλάζουν δῶρα ἀπὸ τὴ χαρά τους. Τόσο πολὺ θὰ ὑποφέρουν καὶ θὰ «καίγονται» ἀπὸ τὸν ἐλεγκτικὸ λόγο τῶν προφητῶν. 

Ἀνακαλῶντας ὅλο αὐτὸ τὸ ἀπύθμενο μῖσος ποὺ ἐκτοξεύεται στὶς μέρες μας γιὰ ἕναν δολοφονημένο καὶ ἄταφο ἄνθρωπο, βρίσκετε ὅτι ἀπέχουμε πολὺ ἀπὸ τὴ ζοφερὴ εἰκόνα ποὺ περιγράφει ὁ Ἰωάννης; 

sportime

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ,

  Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές Του: «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ’ 24). Τί σημαίνει «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου»; Καί γιατί αὐτός «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», δηλαδή ὁ ἰδιαίτερος σταυρός τοῦ καθενός μας, ὀνομάζεται συνάμα καί «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ»;

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι οἱ θλίψεις καί τά βάσανα τῆς γήινης ζωῆς, πού γιά τόν καθένα μας εἶναι δικά του. «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καί ἄλλα εὐλαβῆ κατορθώματα, μέ τά ὁποῖα ταπεινώνεται ἡ σάρκα καί ὑποτάσσεται στό πνεῦμα. Τά κατορθώματα αὐτά πρέπει νά εἶναι ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τοῦ καθενός καί στόν κάθε ἄνθρωπο εἶναι δικά του.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι τά ἁμαρτωλά ἀσθενήματα, ἤ πάθη, πού – στόν κάθε ἄνθρωπο – εἶναι δικά του! Μέ ἄλλα ἀπ᾽ αὐτά τά πάθη γεννιόμαστε καί μ᾽ ἄλλα μολυνόμαστε στήν πορεία τοῦ γήινου βίου μας.

«Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ» εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Μάταιος καί ἄκαρπος εἶναι «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» – ὅσο βαρύς καί ἄν εἶναι – ἐάν δέν μεταμορφωθεῖ σέ «Σταυρό τοῦ Χριστοῦ» μέ τό ν᾽ ἀκολουθοῦμε τόν Χριστό.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ γίνεται «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ εἶναι στερρά πεπεισμένος, ὅτι πάνω ἀπ᾽ αὐτόν (τόν μαθητή) ἀγρυπνάει ἀκοίμητος ὁ Χριστός. Πιστεύει ὅτι ὁ Χριστός ἐπιτρέπει νά τοῦ ἔρθουν θλίψεις σάν μιά ἀναγκαία καί ἀναπόφευκτη προϋπόθεση τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Καμιά θλίψη δέν θά τόν πλησίαζε, ἄν δέν τό εἶχε ἐπιτρέψει ὁ Χριστός, καί ὅτι μέ τίς θλίψεις πού τοῦ συμβαίνουν, ὁ Χριστιανός γίνεται οἰκεῖος τοῦ Χριστοῦ καί καθίσταται κοινωνός τῆς μοίρας Του στή γῆ καί – γιά τόν λόγο αὐτό – καί στόν οὐρανό.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» γίνεται γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ ἀληθινός μαθητής Του σέβεται καί θεωρεῖ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ σάν τόν μόνο σκοπό τῆς ζωῆς του. Αὐτές οἱ πανίερες ἐντολές γίνονται γι᾽ αὐτόν σταυρός, πάνω στόν ὁποῖο συνεχῶς σταυρώνει τόν παλαιό του ἄνθρωπο «σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» του (Γαλ. ε’ 24).

Ἀπ᾽ αὐτά εἶναι φανερό γιατί, γιά νά λάβουμε τόν σταυρό μας, εἶναι ἀνάγκη ν᾽ ἀπαρνηθοῦμε προηγουμένως τόν ἑαυτό μας μέχρι καί ν᾽ ἀπολέσουμε ἀκόμα καί τή ζωή μας. Τόσο βαθιά καί τόσο πολύ ἔχει συνηθίσει στήν ἁμαρτία καί οἰκειώθηκε σ᾽ αὐτήν ἡ πεσμένη στήν ἁμαρτία φύση μας, πού ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν παύει νά ἀποκαλεῖ αὐτή τή φύση ψυχή τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου.

Γιά νά δεχτοῦμε τόν σταυρό στούς ὤμους μας, πρέπει πρῶτα νά πάψουμε νά ἱκανοποιοῦμε τό σῶμα στίς ἰδιότροπές του ἐπιθυμίες παρέχοντάς του μονάχα ὅ,τι εἶναι ἀναγκαῖο γιά τήν ὕπαρξή του. Πρέπει νά ἀναγνωρίσουμε ὅτι ἡ ἀλήθειά μας εἶναι ἕνα σκληρότατο ψέμα μπροστά στόν Θεό καί ἡ λογική μας εἶναι μιά τέλεια ἀνοησία. Τέλος: ἀφοῦ παραδοθοῦμε στόν Θεό μ᾽ ὅλη τή δύναμη τῆς πίστης μας καί ριχτοῦμε στή μελέτη τοῦ Εὐαγγελίου, πρέπει νά ἀπαρνηθοῦμε τό δικό μας θέλημα.

Το Γενέθλιον της Υπεραγίας Θεοτόκου

 

 

​

Στίχοι
Πάσας ἀληθῶς, Ἄννα, νικᾷς μητέρας,
Μήτηρ ἕως ἂν σὴ γένηται θυγάτηρ.
Ἐξάγαγε πρὸς φῶς Θεομήτορα ὀγδόῃ Ἄννα.

Χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας!
Χαίρε, «ροδοδάκτυλος ηώ» του Χριστιανισμού,
Χαίρε, το γλυκοχάραμα της Εκκλησίας…

Αν κάποιος ήθελε να σε ζωγραφίσει, Παρθένε,
Θα χρειαζόταν το φως των άστρων και όχι των Χρωμάτων,

ώστε σαν Πύλη Φωτός, να σε ζωγράφιζε με φώς∙
όμως τα ουράνια σώματα δεν υπακούουν στα λόγια των θνητών∙

με όσα μας εκχώρησαν οι νόμοι της ζωγραφικής κι η φύση,
μ’ αυτά ο άνθρωπος θα σε ιστορίσει και θα σε ζωγραφίσει.
(Κωνσταντίνος ο Ρόδιος, τέλη 9ου αι.)

Στις ιστορίες των δώδεκα φυλών του Ισραήλ γίνεται λόγος για τον Ιωακείμ, που ήταν πολύ πλούσιος και συνήθιζε να προσφέρει διπλά τα δώρα του στο Ναό, λέγοντας: «Ας είναι ένα μέρος της περιουσίας μου για το λαό και ένα άλλο αφιερωμένο στον Κύριο μου για να συγχωρεί τις αμαρτίες μου και για τον εξιλασμό μου».

Πλησίαζε η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και οι υιοί Ισραήλ πρόσφεραν τα δώρα τους. Στάθηκε τότε μπροστά του ο Ρουβείμ και του είπε: «Δεν σου επιτρέπεται να προσφέρεις πρώτος τα δώρα σου, αφού δεν έκανες απογόνους στον Ισραήλ».

 

Ο Ιωακείμ τότε λυπήθηκε πολύ και πήγε στα βιβλία των δώδεκα φυλών του Ισραήλ μονολογώντας: «Θα κοιτάξω προσεκτικά στα βιβλία των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, για να διαπιστώσω αν είμαι ο μόνος που δεν έκανα απογόνους στον Ισραήλ». Ερεύνησε και βρήκε ότι όλοι οι δίκαιοι ανάστησαν απογόνους στον Ισραήλ. Θυμήθηκε και τον πατριάρχη Αβραάμ που την έσχατη ώρα του χάρισε ο Θεός υιό, τον Ισαάκ.

Λυπήθηκε πολύ ο Ιωακείμ και δεν εμφανίστηκε στη γυναίκα του, αλλά κατευθύνθηκε στην έρημο, όπου έστησε τη σκηνή του. Νήστεψε επίσης σαράντα μερόνυχτα μονολογώντας: «Δεν θα κατεβώ ούτε για φαγητό ούτε για ποτό, έως ότου με επισκεφτεί ο Κύριος, ο Θεός μου, και θα είναι τροφή και ποτό η προσευχή μου».

 

Η γυναίκα του η Άννα θρηνούσε δύο θρήνους και οδυρόταν δύο οδυρμούς, έλεγε: «Θα οδύρομαι για τη χηρεία μου, θα οδύρομαι για την ατεκνία μου».

Πλησίαζε η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και της είπε η δούλη της η Ιουδίθ: «Έως πότε θα ταπεινώνεις τον εαυτό σου; Να, έφτασε η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και δεν επιτρέπεται να πενθείς. Πάρε, λοιπόν, αυτή τη μαντίλα που μου έδωσε η κυρία του εργαστηρίου· δεν αρμόζει άλλωστε σε εμένα να τη φορώ, γιατί εγώ είμαι δούλα, ενώ αυτή έχει βασιλικά χαρακτηριστικά».

Και η Άννα τής αποκρίθηκε: «Φύγε από κοντά μου, εγώ δεν τα προκάλεσα αυτά, αλλά ο Κύριος με ταπείνωσε. Μήπως όμως κάποιος πανούργος σου χάρισε το μαντήλι και ήρθες να μοιραστείς μαζί μου την αμαρτία σου;». Και η Ιουδίθ απάντησε: «Γιατί να σε καταραστώ, αφού ο Κύριος έκλεισε τη μήτρα σου για να μην δώσεις καρπό στον Ισραήλ»;

Στεναχωρήθηκε πολύ η Άννα. Πέταξε από πάνω της τα πένθιμα ρούχα, έλουσε το κεφάλι της και ντύθηκε τα νυφικά της φορέματα. Κατά την ένατη ώρα κατέβηκε στον κήπο να περπατήσει. Είδε μια δάφνη, κάθησε κάτω από αυτήν και ικέτεψε με τέτοια θερμά λόγια τον Κύριο: «Θεέ των πατέρων μας, ευλόγησέ με και εισάκουσε τη δέησή μου, όπως ευλόγησες τη μήτρα της Σάρρας και της έδωκες υιό, τον Ισαάκ».

Καθώς έστρεψε τα μάτια της προς τον ουρανό, είδε μια φωλιά σπουργιτιών μέσα στη δάφνη και θρήνησε μέσα της λέγοντας: «Αλίμονο σε μένα, ποιος με γέννησε; ποια μήτρα με έφερε στον κόσμο; Γεννήθηκα καταραμένη ανάμεσα στους υιούς Ισραήλ και με χλεύασαν στο Ναό του Κυρίου.

Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε στα πετεινά του ουρανού, αφού ακόμη και τα πετεινά του ουρανού είναι γόνιμα ενώπιον Σου, Κύριε. Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε στα θηρία της γης, γιατί ακόμη και τα θηρία είναι γόνιμα ενώπιον Σου, Κύριε.

Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε σε αυτά τα τρεχούμενα νερά, αφού ακόμη και τα νερά είναι γόνιμα ενώπιον Σου, Κύριε. Αλίμονο, σε ποιον έμοιασα εγώ; δεν έμοιασα ούτε σε τούτη εδώ τη γη, γιατί ακόμη και τούτη η γη προσφέρει τους καρπούς της στον κατάλληλο καιρό και Σε ευλογεί, Κύριε».

Και να, ένας άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε μπροστά της και της είπε: «Άννα, Άννα, ο Κύριος εισάκουσε τη δέησή σου. Θα συλλάβεις και θα γεννήσεις, και θα μιλούν για το σπέρμα σου σε όλη την οικουμένη». Και η Άννα αποκρίθηκε: «Ζει Κύριος, ο Θεός μου, εάν γεννήσω, είτε αγόρι είτε κορίτσι, θα το προσφέρω ως δώρο στον Κύριο, τον Θεό μου, να τον υπηρετεί όλες τις ημέρες της ζωής του».

Ήλθαν τότε δύο αγγελιοφόροι και της είπαν: «Να, ο Ιωακείμ, ο άνδρας σου, έρχεται με τα πρόβατά του». Άγγελος Κυρίου είχε κατεβεί σε αυτόν και του είπε: «Ιωακείμ, Ιωακείμ, ο Κύριος, ο Θεός εισάκουσε τη δέησή σου· κατέβα λοιπόν από αυτόν τον τόπο, γιατί η γυναίκα σου θα συλλάβει».

Κατέβηκε τότε ο Ιωακείμ, κάλεσε τους βοσκούς του και τους παράγγειλε: «Φέρτε εδώ δέκα προβατίνες χωρίς κηλίδα ή ψεγάδι για να τις προσφέρω θυσία στον Κύριο, το Θεό μου· φέρτε μου επίσης δώδεκα μοσχάρια τρυφερά για να τα προσφέρω στους ιερείς και τη γερουσία· και φέρτε μου τέλος εκατό κατσίκια για όλο το λαό».

Και να, ο Ιωακείμ έφθασε με τα κοπάδια του και η Άννα στάθηκε στην πύλη. Σαν είδε τον Ιωακείμ να έρχεται, έτρεξε και κρεμάστηκε στο λαιμό του λέγοντας: «Τώρα ξέρω καλά ότι ο Κύριος, ο Θεός μου, έδωκε πλούσια την ευλογία Του, γιατί να που η χήρα δεν θα είναι πια χήρα και να που η άτεκνος θα συλλάβει». Ο Ιωακείμ ξεκουράστηκε την πρώτη ημέρα στο σπίτι του.