Η τρέλα αυτών που σκοτώνουν, η βλακεία αυτών που παραπλανούν

 

του Marcello Veneziani

Δύο αγόρια απαιτούν αγάπη από δύο κορίτσια που δεν θέλουν να τους τη δώσουν και έτσι τα σκοτώνουν. Ο ένας είναι ένας πρώην φίλος που δεν αποδέχεται το τέλος της σχέσης, ο άλλος είναι απλώς ένας μνηστήρας που απαιτεί πάρα πολλά. Μετά διαβάζεις την εξήγηση στις εφημερίδες και βγαίνει το συνηθισμένο ρεπορτάζ: φταίει η πατριαρχία. Για άλλη μια φορά οι μάγοι αναζητούν τη λύση έξω από το πραγματικό γήπεδο, δεν αντιμετωπίζουν τη ζωή στον αγωνιστικό χώρο της, ρίχνουν την μπάλα στις εξέδρες και στο μακρινό παρελθόν. Αν ήμασταν ιδεολόγοι και αφηρημένοι όπως αυτοί, θα έπρεπε να  αναφερθούμε  στήν συμμετρική εξήγηση: η γυναικοκτονία οφείλεται στόν φεμινισμό. Από τότε που οι γυναίκες κήρυξαν τον πόλεμο στους άνδρες, μισούν την ανδρική φιγούρα, καί το αρσενικό αντιδρά και εκδικείται. Γενική, ιδεολογική, αφηρημένη θέση που θα είχε την ίδια αληθοφάνεια με την αντίθετη, μάλιστα με ένα επιπλέον πλεονέκτημα: η πατριαρχία αναφέρεται στο παρελθόν, σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια, τουλάχιστον ανάμεσά μας στη Δύση, ενώ ο φεμινισμός αναφέρεται στο παρόν, σε έναν παρόντα και μαχητικό κόσμο, τουλάχιστον ανάμεσά μας στη Δύση.

Η πραγματικότητα όμως είναι κάτι άλλο. Η πραγματικότητα λέει την τραγωδία ενός κόσμου που όσο πιο παγκόσμιος γίνεται εξωτερικά, τόσο πιο μικρός, μοναχικός, ιδιωτικός, εσωστρεφής και μη επικοινωνιακός γίνεται στην προσωπική διάσταση.

Για πολλά, για πάρα πολλά παιδιά, ακόμα και για ενήλικες, ο κόσμος περιορίζεται σε ένα μόνο άτομο, και αν αυτό το άτομο εξαφανιστεί, ο κόσμος καταρρέει, χάνεις το μυαλό σου, νιώθεις εντελώς φτωχός και μόνος και έτσι αποφασίζεις να μετατρέψεις την απόλυτη ανάγκη για αυτήν σε απόλυτη ακύρωσή της, με την έννοια ότι αυτός ο φόνος είναι επίσης αυτοκτονία. Εξάλλου, σχεδόν κανείς δεν επιζεί από τη δολοφονία του συντρόφου του αλώβητος και αμόλυντος, επίσης γιατί σε έναν μικρό κόσμο σαν τον δικό μας, αν σκοτωθεί ένα κορίτσι, ο πρώτος ύποπτος είναι ο φίλος της, ο πρώην, ο εραστής της. Δεν αργεί να τό καταλάβει. Είτε πρόκειται για έναν άγνωστο που αποπειράθηκε βιασμό, είτε είναι το πιο κοντινό της άτομο που έμεινε πίσω. Υπάρχουν πολύ λίγες παραλλαγές.

Αν ο κόσμος γύρω σου εξαφανιστεί, αν χάσεις την πραγματικότητα, τη ζωή, τις φιλίες, τους δεσμούς, την οικογένεια, μένει μόνο να κρατήσεις ζωντανή την ύπαρξη σου στον κόσμο, την εξωτερική σου σχέση με τη ζωή. Κι αν δεν προβάλλεις τη ζωή σου πέρα ​​από τον εαυτό σου, σε μια πίστη, σε έναν Θεό, σε μια ιδέα, σε μια κοινότητα, σε μια δουλειά, σε μια αποστολή, μένει μόνο να δώσεις σκοπό και προβολή στη ζωή σου. Τέτοια αγόρια δεν είναι παιδιά της πατριαρχικής κοινωνίας, αλλά ζουν στα ερείπια της πατριαρχικής κοινωνίας, μέσα σε μια εγωιστική, εγωκεντρική, εγωπαθητική κοινωνία. Δεν αναγνωρίζουν πιά την πρώτη εντολή της πατριαρχικής κοινωνίας, την υπεροχή τής αυτοκυριαρχίας στις σχέσεις και τις καταστάσεις, τη μη εξάρτηση του «ανώτερου» από τον «κατώτερο», του αρσενικού ηγέτη από την υποταγμένη γυναίκα. Οι λεγόμενοι γυναικοκτόνοι δεν είναι δυνατοί αλλά εύθραυστοι, δεν είναι ηγέτες αλλά αδύναμα κουτάβια, δεν είναι αρχηγοί πατέρες αλλά υποταγμένοι από τον εθισμό στό ναρκωτικό για τήν γυναίκα-κόσμο τους. Αν το στερηθούν αντιδρούν σαν απελπισμένοι. Είναι εύθραυστοι σαν καθρέφτες, και αν εγκαταλειφθούν, ο καθρέφτης θρυμματίζεται, η εικόνα του εαυτού τους καταρρέει, εξαφανίζεται με τον κόσμο και τα θραύσματα γίνονται μαχαίρια, σπαθιά, φονικά όπλα.

Η Επιστροφή της Άγνοιας

 του Roberto PECCHIOLI

Όσοι διαβάζουν, μελετούν, ενημερώνονται και στοχάζονται ξέρουν ότι δεν ξέρουν. Ζούν την άγνοιά τους –με την έννοια να μην έχεις επίγνωση– με δυσφορία, προσπαθώντας, όσο καλύτερα μπορούν, να διορθώσουν την κατάσταση. Φοβόμαστε ότι αυτή η στάση γίνεται όλο και λιγότερο διαδεδομένη. Διαδίδεται μια άγνοια τής άγνοιας που συνορεύει με τον λειτουργικό αναλφαβητισμό, ένα πρόβλημα από το οποίο δεν εξαιρούνται όσοι επιδεικνύουν πτυχία και διπλώματα.

Έτυχε να μιλάμε στο μπαρ με έναν γνωστό που είναι κάτοχος πτυχίου τεχνολογίας και επιστήμης. Ήθελε οπωσδήποτε να πληρώσει τον λογαριασμό για έναν καπουτσίνο και ένα κρουασάν –λιγότερο από τρία ευρώ– με πιστωτική κάρτα, αγανακτισμένος με την άρνηση του ιδιοκτήτη, αναγκασμένος να πληρώσει προμήθεια στον διαχειριστή του συστήματος. Απευθυνόμενος στον συγγραφέα, εξέφρασε τη λύπη του για την υστεροφημία όσων δεν εκτιμούν τα πλεονεκτήματα της ηλεκτρονικής πληρωμής.

Προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε ότι κάποιοι από τους λόγους του εμπόρου ήταν βάσιμοι, επικαλούμενος τον αδικαιολόγητο πλουτισμό του χρηματοπιστωτικού συστήματος που απαιτεί, όπως ο Ghino di Tacco, ένας μεσαιωνικός ληστής, και όπως οι μαφίες, ένα ποσοστό - χρήματα προστασίας; - σε κάθε συναλλαγή.

Εξυψώσαμε την ελευθερία της ελεύθερης διάθεσης του δικού μας φυσικού χρήματος (φρικτή έκφραση) και υπογραμμίσαμε τη δύναμη παρακολούθησης, κατεύθυνσης και κοινωνικού ελέγχου του ηλεκτρονικού χρήματος, που θα γίνει νομιμοποιημένη δουλεία με την εισαγωγή του ψηφιακού ευρώ της κεντρικής τράπεζας.

Καμία αντίδραση. Ο νεαρός άνδρας δεν έδειξε σημάδια συμφωνίας ή διαφωνίας, ούτε έδειξε καμία αντίθεση στα επιχειρήματά μας. Απλώς -και δυστυχώς- δεν κατάλαβε, σε σημείο να χάσει τελείως την προσοχή. Η ουσία του θέματος δεν τον ενδιέφερε. το θέμα πρέπει να φαινόταν ασυνήθιστο, περίπλοκο ή ίσως μάταιο, ποιος ξέρει.

Έχουμε βιώσει τη δύναμη του συστήματος εξουσίας. Μία από τις πολλές μεταβάσεις που μας οδηγεί είναι προς την άγνοια, την απληροφόρηση και την αδιαφορία για την κατανόηση γεγονότων, αιτιών και αποτελεσμάτων. Έλλειψη γνώσης που τροφοδοτείται από την απεριόριστη (και νωχελική) εμπιστοσύνη στις επίσημες έννοιες, στην κυρίαρχη αφήγηση, στις συχνές ερωτήσεις, τις τυποποιημένες απαντήσεις σε προσυσκευασμένες ερωτήσεις που βρίσκονται σε ιστότοπους.

Το συμπέρασμα είναι αποθαρρυντικό: η μέση ανθρωπότητα –μορφωμένη ή μη, ελάχιστη σημασία έχει– δεν ενδιαφέρεται για την ελευθερία, παρά μόνο με τη χυδαία μορφή της απουσίας περιορισμών που περιγράφεται προφητικά από τον Τοκβίλ. Οι μάζες μισούν τη σκέψη, και ακόμη περισσότερο τον προβληματισμό.

Αν έχει πρόβλημα, απαιτεί έτοιμη, προκαθορισμένη λύση. Η εξουσία το γνωρίζει αυτό και ενεργεί αναλόγως, δημιουργώντας ψεύτικα προβλήματα στα οποία με μέλι προτείνει εξίσου ψεύτικες, στερεότυπες λύσεις. Συγκεκριμένα, αν η πληρωμή με κάρτα, η πληκτρολόγηση ενός κωδικού που ενεργοποιεί μια πρόσθεση ή αφαίρεση φαίνεται βολικό, το κάνει χωρίς να κάνει ερωτήσεις. Ακριβώς σαν να εμφανίζετε ένα πράσινο πάσο, να κρατάτε το λεγόμενο ψηφιακό πορτοφόλι στην τσέπη σας και να πιστεύετε την επίσημη έκδοση σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Ένας ευτυχισμένος σκλάβος της φαινομενικής ελευθερίας. Δέχεται με χαρά να πηγαίνει με τη ροή: είναι τόσο άνετο. Μοιάζει με χυδαιοποίηση της αρχής του ξυραφιού του Occam, που προδιαγράφει την επιλογή της απλούστερης λύσης. Δεν έχει νόημα να διαφωνούμε για τα πλεονεκτήματα: η λογική είναι κουραστική.

Θαύμα στην Αμερική του πατρός Εφραίμ Φιλοθεΐτη

 

του π. Μελετίου Βαδραχάνη

Το 1960 ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης (1927-2001), μεγάλος ελληνοαμερικανός θεολόγος και μετέπειτα καθηγητής της δογματικής στη θεολογική σχολή του Α.Π.Θ. σε επιστολή του προς τον λόγιο αγιορείτη μοναχό Θεόκλητο Διονυσιάτη έκανε έκκληση το Άγιο Όρος να στείλει μοναχούς και να ιδρυθεί ένα τουλάχιστον ή περισσότερα-αν ήταν δυνατόν-μοναστήρια στην Αμερική. Ο π. Ιωάννης έλεγε ότι χωρίς μοναχισμό και προβολή του ασκητικού πνεύματος της Ορθοδοξίας, η Ορθοδοξία στην Αμερική θα εκλείψει ή θα μεταβληθεί σε κάτι άλλο. Θα καταντήσει σαν τον παπισμό και σαν τον προτεσταντισμό, που έχουν καταργήσει κάθε νηστεία και ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την άσκηση και τη νήψη (πρβλ μοναχού Νικοδήμου Μπιλάλη, Όσιος Αθανάσιος Αθωνίτης, τόμος 1ος Άγιον Όρος Αθήναι 1975 σελ. 274-275). Αυτό που ζητούσε ο π. Ιωάννης το 1960, και δυστυχώς το Άγιον Όρος δεν μπόρεσε να το ικανοποιήσει, το πραγματοποίησε ο Θεός δεκατέσσερα χρόνια μετά, ήσυχα και χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς να το αντιληφθεί κανείς.

Το 1979 φθάνει στον Καναδά, για λόγους υγείας, ο ιερομόναχος π. Εφραίμ, ηγούμενος της Ι. Μ. Φιλοθέου του Άγίου Όρους, πνευματικό τέκνο του ησυχαστού Ιωσήφ, ο οποίος ανακαίνισε και επάνδρωσε με μοναχούς του, εκτός από την μονή του Φιλοθέου και τις μονές Καρακάλλου, Ξηροποτάμου και Κωσταμονίτου. Ήταν γνήσιος εκπρόσωπος της παλαιάς αγιορείτικης παραδόσεως και ο εκ των κυρίων παραγόντων της αναστηλώσεως και ανασυγκροτήσεως του αγιορειτικού μοναχισμού.

Ο π. Εφραίμ, μόλις έφθασε στον Καναδά και άρχισε τις εξετάσεις στους γιατρούς συγχρόνως άρχισε να εξομολογεί να νουθετεί να διδάσκει τους αποδήμους Έλληνες που βρισκόταν εκεί. Η ποιμαντική του δράση, κατόπιν προσκλήσεων, από τον Καναδά εξαπλώθηκε στις Η.Π.Α.
Έκτοτε οι επισκέψεις συνεχίσθηκαν και η ποιμαντική προσφορά του όλο και αυξανόταν. Τότε σιγά-σιγά άρχισε να καλλιεργείται η σκέψη να ιδρυθεί μοναστήρι στην Αμερική, ώστε ο ελληνισμός να έχει μία μόνιμη βάση ανεφοδιασμού. Πράγματι άρχισαν ενέργειες και ιδρύθηκαν στην αρχή δύο μοναστήρια, το ένα στο Μόντρεαλ του Καναδά και το άλλο στο Πίτσμπουρκ των Η.Π.Α. Το θεϊκό αυτό πείραμα είχε μεγάλη επιτυχία και συνεχίσθηκε με την ίδρυση και άλλων μοναστηριών, με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχουν 19 μοναστήρια και να δημιουργούνται άλλα δύο αυτή τη στιγμή.

Και οι προτάσεις και οι δωρεές γαιών-και μάλιστα από ετεροδόξους και αλλοθρήσκους-συνεχίζονται και υπάρχει προοπτική ιδρύσεως και άλλων. Τελευταία ο π. Εφραίμ δέχθηκε πρόσκληση να ιδρύση μονή και σε άλλη ήπειρο. Ας ευχηθούμε και η πρόσκληση αυτή να πραγματοποιηθεί. Οι εκτάσεις που εκτείνονται τα μοναστήρια αυτά, είναι τεράστιες 400-1500 στρέμματα. Πρόσφατα Εβραία δώρισε 2.000 στρέμματα στο Νέο Μεξικό, για να ιδρυθεί καινούργιο μοναστήρι. Τα μοναστήρια είναι και ανδρικά και γυναικεία. Οι μοναχοί από την Ελλάδα είναι ελάχιστοι, η πλειονότητα των μοναχών αποτελείται από γηγενείς ορθοδόξους της Αμερικής διαφόρων εθνοτήτων και από προσηλύτους. Έχουν γίνει ορθόδοξοι, Μορμόνοι, Μουσουλμάνοι, Ινδοί, Εβραίοι, Παπικοί, Προτεστάντες. Η γλώσσα των ακολουθιών είναι η ελληνική χωρίς τα ελάχιστα αγγλικά και όλοι οι μοναχοί μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα και την βυζαντινή μουσική.

Αρκετοί από αυτούς έχουν έλθει για κάποιο διάστημα και στο Άγιο Όρος, για να γνωρίσουν την μοναστική ζωή και παράδοση στην κοιτίδα της. Τα μοναστήρια όλα αυτά έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια περίπου. Οι ομογενείς έχουν αγκαλιάσει τις μονές με μία αγάπη άνευ προηγουμένου.

Πολλοί εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή και γιορτή και παρακολουθούν το δύσκολο τυπικό των ακολουθιών ευχαρίστως. Το σπουδαιότερο είναι ότι τα μοναστήρια άρχισαν να επηρεάζουν και τους ιερείς μας επί το παραδοσιακότερον. Το επισκέπτονται συχνά, ανανεώνουν τις πνευματικές τους δυνάμεις, υιοθετούν εκκλησιαστικές και παραδοσιακές ποιμαντικές μεθόδους, ρασοφορούν, γίνονται ευαίσθητοι στα δογματικά θέματα, και αντιδρούν στον συγκρητισμό και στον οικουμενισμό, που πάνε να ενώσουν όλες τις θρησκείες ασχέτως των τεραστίων και φοβερών διαφορών που υπάρχουν.

Άγιος Σωφρόνιος -η Ζωή Του ζωή μου

 

 

Εάν προσευχόμαστε με όλη την καρδιά μας και με μεγάλη προσοχή, η μέρα μας σφραγίζεται με την προσευχή και κάθε γεγονός παίρνει διαφορετικό χαρακτήρα. Η ευλογία που ζητήσαμε από τον ύψιστο Θεό, θα φέρει μιαν αγάπη, ειρήνη στις ψυχές μας, η οποία θα ενεργήσει και θαυμαστά στον τρόπο κατά τονοποίον αντιλαμβανόμαστε και ερμηνεύουμε τον κόσμο. 

Ο άνθρωπος της προσευχής βλέπει με διαφορετικό φως το περιβάλλον του. 

Η φροντίδα επιταχύνεται και η πραγματική αξία της ζωής εκτιμάται. Με τον καιρό η προσευχή θα εισέλθει στη φύση μας, μέχρις ότου σιγά‐σιγά ένας νέος άνθρωπος γεννηθεί από το Θεό. 

Η αγάπη για το Θεό που αληθινά στέλνει την ευλογία του σ’ εμάς, ελευθερώνει την ψυχή από εξωτερικές πιέσεις. Αναγκαίο είναι να διατηρήσουμε αυτό το σύνδεσμο αγάπης με το Θεό. Δεν θα νιαστούμε τί θα σκεφθεί ο κόσμος ή πώς θα μας μεταχειρισθεί. Θα παύσουμε να φοβόμαστε ότι θα

χάσουμε την εύνοια του. Θα αγαπάμε τους συνανθρώπους μας χωρίς ν’ αναρωτιόμαστε αν αυτοί μας αγαπούν. 

Ο Χριστός μας έδωσε την εντολή να αγαπάμε τους άλλους, αλλά η αγάπη των άλλων για μας δεν πρέπει ν’ αποτελεί προϋπόθεση για τη σωτηρία μας. Στην πραγματικότητα μπορεί να μη γίνουμε αρεστοί στους άλλους εξαιτίας της ανεξαρτησίας του πνεύματος μας. 

Είναι σημαντικό για τις μέρες μας να μπορούμε να μην επηρεαζόμαστε από εκείνους με τους οποίους σχετιζόμαστε, γιατί διαφορετικά

κινδυνεύουμε να χάσουμε και πίστη και προσευχή. Ο κόσμος ας μας κρίνει [//75] σαν αναξίους προσοχής, εμπιστοσύνης και σεβασμού. Αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο, αν είμαστε αρεστοί στον Κύριο. Και το αντίθετο, δεν θα μας ωφελήσει σε τίποτα, αν δηλαδή όλος ο κόσμος μας εκτιμά και μας επαινεί, αλλά ο Κύριος μας εγκαταλείψει. Αυτό αποτελεί μέρος της ελευθερίας του Χριστού στους λόγους του «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιωάν. 8,32). 

Η μόνη μας φροντίδα πρέπει να είναι να ζούμε την οδό του Κυρίου, να γίνουμε μαθητές του και να πάψουμε να είμαστε υπηρέτες της αμαρτίας. «Πας ο ποιών την αμαρτίαν δούλος εστι της αμαρτίας. Ο δε δούλος ου μένει εν τη οικία εις τον αιώνα. Ο υιός μένει εις τον αιώνα. Εάν ουν ο υιός υμάς ελευθερώση όντως ελεύθεροι έσεσθε» (Ιωάν. 8,34‐36). Το αποτέλεσμα της προσευχής είναι να μας καταστήσει υιούς Θεού· ως υιοί θα κατοικήσουμε αιώνια στο σπίτι του πατέρα μας. «Πάτερ υμών ο εν τοις ουρανοίς …».

Τρελογιάννης

Σκάνδαλο USAID: Ξεμπροστιάζεται η εωσφορική ατζέντα και τα παπαγαλάκια της στην Ελλάδα

 

Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε και δεν προβλέπεται να κλείσει - Πολλοί είναι εκείνοι στην Ελλάδα που έχουν χάσει τον ύπνο τους

  

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης

Κανένας πολίτης που εξετάζει με κοινό νου τα ίχνη του συστήματος, δεν έπεσε από τα σύννεφα με τις αποκαλύψεις που συνοδεύουν το σκάνδαλο του προγράμματος USAID. Πρόκειται για πράγματα που οι πραγματικοί «αψέκαστοι» καταγγέλλουν, συζητούν και γράφουν εδώ και πολλά χρόνια.

Μόνο κάποιοι ανόητοι και κάποιοι στρατευμένοι θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι το Solidarity Now του Σόρος, το Ίδρυμα Ωνάση, το ΕΛΙΑΜΕΠ, το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το Φόρουμ των Δελφών, το Ίδρυμα Μποδοσάκη και όλοι οι υπόλοιποι φορείς που αναφέρει η αμερικανική έκθεση, δεν βρίσκονταν σε απευθείας σύνδεση με τη Ουάσιγκτον των Δημοκρατικών και το νεοταξικό Νταβός.

Ζούμε σε μέρες που ενώνονται και επίσημα οι τελείες που επισημαίναμε συνεχώς στο τοπίο των καταγγελιών μας. Όλα τα φερέφωνα τη USAID με τις δράσεις τους συμπύκνωναν όλο το νεοταξικό «ευαγγέλιο» σε ποικίλης φύσεως θέματα, που όμως αποδεικνύονται συγκοινωνούντα δοχεία όπως πάντοτε το τονίζαμε. Προπαγάνδα ήπιας ισχύος, ανοιχτά σύνορα, πολιτιστική αλλοίωση, αντικατάσταση πληθυσμών, νομιμοποίηση ανωμαλίας, woke οχετός, παρασκηνιακά πραξικοπήματα, φιλοτουρκική πολιτική, οικοφασισμός, τεχνοφασισμός, άθεη παιδεία, χειραγωγούμενη επιστήμη, υπονόμευση των γεννήσεων, διάλυση των παραδοσιακών θεσμών, οικουμενιστικός εκφυλισμός, παράδοση εξουσιών σε υπερεθνικά κέντρα.

Όλη αυτή η εωσφορική ατζέντα αποτελούσε ένα πανίσχυρο πολιτικό όπλο που κατάφερε να σμπαραλιάσει όλους τους αρμούς που συνέχουν τη χώρα μας, τόσο σε κρατικό – όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Μόνο το 2022 η USAID μοίρασε στους πράκτορές της στην Ελλάδα, 31 εκατομμύρια δολάρια. Ένα καρκίνωμα κατευθυνόμενης και χρυσοπληρωμένης προπαγάνδας που μεταδιδόταν στο νευρικό σύστημα της ελληνικής πολιτείας, σε όλους τους στρατηγικούς βραχίονες του συστήματος.

Ουσιαστικά η USAID δημιουργούσε (και) στην Ελλάδα, ένα παράρτημα, ένα παραμάγαζο, ένα «franchise» κατάστημα προπαγάνδας, από τα κεντρικά της Ουάσιγκτον. Τα όσα έχουν αποκαλυφθεί ως τώρα δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, συγκριτικά με όσα απομένουν να φανερωθούν. Πολλοί έχουν χάσει τον ύπνο τους, σε όλες τις μορφές εξουσίας που ρυθμίζουν την ελληνική πραγματικότητα. Μαζί τους, αναμοχλεύεται ανήσυχα και η κόπρος του Αυγείου με τις δεκάδες ΜΚΟ που εδώ και χρόνια δρουν παρασιτικά στη χώρα μας, ανενόχλητες από τις κυβερνήσεις.

Εντωμεταξύ το σκάνδαλο είναι σαν να μην υπάρχει για τους κυβερνητικούς και τα ΜΜΕ της λίστας Πέτσα. Ειδησεογραφικά πρακτορεία, sites και δημοσιογραφίσκοι σφυρίζουν αδιάφορα και κρατούν την ανάσα τους. Το ίδιο ισχύει και για διαδικτυακά παπαγαλάκια με κανάλια στο YouTube που αποκαλούσαν «ψεκασμένους» όλους εμάς, και μάλιστα έλεγαν ειρωνικά ότι «τα παίρνουν απ’ τον Σόρος» σαν να χλεύαζαν μια γελοία θεωρία συνομωσίας. Σήμερα, φερμουάρ στο στόμα και αυτοί.

Καταδικάστηκε ποτέ η αίρεση του Παπισμού από Σύνοδο;

 

 Μέσα στο πλήθος των άστατων κραυγών που προσπαθούν απεγνωσμένα με πομπώδη φληναφήματα να υποστηρίξουν τον Οικουμενισμό ακούγεται το ανεδαφικό επιχείρημα ότι ο Παπισμός δεν έχει καταδικασθεί από Σύνοδο (!;). Όσοι το υποστηρίζουν αυτό εννοείται πως δεν κατέχουν τίποτε από θεολογία αλλά συνάμα αγνοούν και πλήρως την ιστορική πραγματικότητα.

     Ως απάντηση δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από την καταπληκτική μελέτη του Μακαριστού Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου που είχε εκπονήσει κατά την περίοδο των αδίστακτων ανοιγμάτων προς τον Παπισμό του Πατριάρχου Αθηναγόρα. Ο Μητροπολίτης αναφέρει μια λίστα Ιερών Συνόδων που κατεδίκασαν των Παπισμό και τις πλάνες του. Επίσης και ονόματα Αγίων που θεωρούσαν ξεκάθαρα τον Παπισμό ως Αίρεση (φυσικά δεν υπήρξε ποτέ κάποιος Άγιος που να μην ήταν σύμφωνος ως προς αυτό).

...Είναι λοιπόν «κατεγνωσμέναι» παρά Συνόδων ή Πατέρων αι αιρετικαί διδασκαλίαι της Δύσεως;

Άς ίδωμεν: 

• Η μεγάλη Σύνοδος του 879 εν Κωνσταντινουπόλει, η υπό πολλών θεωρουμένη ως Ογδόη Οικουμενική, δεχθείσα το Σύμβολον άνευ της προσθήκης του Φιλιόκβε, εδογμάτισε: «Πάντες ούτω φρονούμεν, ούτω πιστεύομεν. Τους ετέρως παρά ταύτα φρονούντας ή έτερον όρον αντί τούτου προβαλέσθαι τολμώντας, τω αναθέματι καθυποβάλλομεν. Ει τις παρά τούτο το ιερον Σύμβολον τολμήσειεν έτερον αναγράψασθαι ή προσθείναι ή αφελείν και όρον ονομάσαι αποθρασυνθείη, κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητος. Εί τις τοίνυν, εις τούτο απονοίας ελάσας, τολμήσειεν έτερον εκθέσθαι Σύμβολον και όρον ονομάσαι ή προσθήκην ή αφαίρεσιν εν τω παραδεδομένω ημίν παρά της αγίας και οικουμενικής εν Νικαία το πρώτον μεγάλης Συνόδου ποιήσαι, ανάθεμα έστω! » (αυτόθι, σελ. 263-264).
  Ιδού, λοιπόν, βαρυτάτη, επισημοτάτη, πανηγυρικωτάτη και σχεδόν Οικουμενικού χαρακτήρος καταδίκη του αιρετικού και βλασφήμου Φιλιόκβε!
• Ότε ο Πάπας Ρώμης Σέργιος ο Δ΄εχρησιμοποίησε το Σύμβολον μετά της προσθήκης του Φιλιόκβε (1009), ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος.., μετ' άπόφασιν Συνόδου, διέγραψε το όνομα του μνημονευθέντος Ρώμης Σεργίου εκ των διπτύχων της Ανατολικής Εκκλησίας, έκτοτε δε μέχρι σήμερον ουδέν παπικόν όνομα ετέθη εν αυτοίς» (Βασ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία, εκδ. α΄, σελ. 344).
  Τα ονόματα των Προκαθημένων Εκκλησιών δεν διαγράφονται βεβαίως δια «τοπικά έθιμα», αλλα δι αιρέσεις!
• Τας Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασε και η εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 1054, οπότε εγένετο και το οριστικόν Σχίσμα, αποκαλέσασα ειδικώς το «Φιλιόκβε», όχι «τοπικόν έθιμον», αλλά «βλάσφημον δόγμα» (αυτόθι,σελ.344).
• Τας Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασαν και αι με τον Ησυχασμόν ασχοληθείσαι Σύνοδοι του 1341, του 1347 και του 1351.
• Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1440, Σύνοδος εν Ρωσία κατά το 1441, Σύνοδος εν Ιεροσολύμοις κατά το 1443, Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1450, Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1484, κατεδίκασαν και απεκήρυξαν την ψευδοσύνοδον της Φλωρεντίας, η οποία είχε δεχθή την «ένωσιν»επί ψευδούς και ασυστάτου βάσεως, ήτοι μη θεωρήσασα ως αιρέσεις τας καινοτομίας της Δύσεως.
• Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1722 καταδικάζει «της Λατινικής κακοδοξίας και κακοφροσύνης τα δόγματα» και αποφαίνεται ότι οι Λατίνοι δι αύτών «εξαπατώσι τους απλουστέρους, ευγάνοντές τους από τα ευσεβή Δόγματα της του Χριστού Εκκλησίας και σύροντές τους αθλίως εις τον βυθόν της απωλείας».(αυτόθι,το. Β΄,σελ. 823-824).
• Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1727 αποκηρύσει τας ετεροδιδασκαλίας των Λατίνων, παλαιάς τε και νέας και χαρακτηρίζει ταύτας» λήρον μακρόν και Κολακείας ψυχοβλαβούς εφευρέματα και ηπατημένης διανοίας γεννήματα» (αυτόθι, σελ.867).
• Σύνοδος εν Κωσταντινουπόλει κατά το 1838 καταδικάζει δριμύτατα τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως «βλασφημίας κατά της Ευαγγελικής αληθείας», ως «εωσφορικήν πλάνην», ως «απομάκρυνσιν από του Θεού και της αμώμου και αδόλου Πίστεως του Ιησού Χριστού» κ.λ.π.(αυτόθι,σελ.896,902).
• Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1848 καταδικάζει τον Παπισμόν ως αίρεσιν! «Τούτων των πλατυνθεισών, κρίμασιν οίς οίδε Κύριος, επί μέγα μέρος της Οικουμένης αιρέσεων, ήν ποτε ο Αρειανισμός, έστι δε την σήμερον και ο Παπισμός», όν χαρακτηρίζει ως ανατρέποντα πάσας τας Οικουμενικάς Συνόδους δια των πλανών του!(Αυτόθι, σελ.906).
• Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1895 καταδικάζει τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως «φρονήματα υπερφιάλου αλαζονείας», ως «καινοτομίας αθέσμους και αντιευαγγελικάς»,ως «ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς αναγομένας εις τα θεοπαράδοτα της Πίστεως Δόγματα, ως «αντιευαγγελικάς και παναθέσμους», ως «σπουδαίας και ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς», της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των Εκκλησιαστικών Πατέρων και της παρερμηνείας της τε Αγίας Γραφής και των Ορων των Αγίων Συνόδων», και επάγεται: «Διό και δικαίως απεκηρύχθη και αποκηρύσσεται, εφ όσον αν εμμένη εν τη πλάνη αυτού»(αυτόθι, σελ.933,935,936,938,942).

ΑΚΤΙΝΕΣ: Καταδικάστηκε ποτέ η αίρεση του Παπισμού από Σύνοδο;

Αμέθυστος

Ἡ πείρα δὲν ἀγοράζεται. Άγιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής

Λέγεις διὰ τὸν Γέροντα ὅτι θέλει νὰ ἔλθη νὰ προσκυνήση εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος. Καλὸν καὶ ἅγιον ἔργον θὰ κάμη. Πλὴν ἐμένα μόνον ἂς μὴν λάβη ὑπ’ ὄψιν του ὅτι γνωρίζει ἢ ὅτι ὑπάρχω εἰς αὐτὴν τὴν ζωήν. Καθότι ζῶ εἰς ἀπόλυτον ἡσυχίαν· μὲ τάξιν ἑτέραν τῆς συνηθισμένης, ὅπου δύσκολον νὰ μὲ συναντήση. Καθότι ἡ θύρα εἶναι κλειστὴ καὶ ὡρισμένες μόνον ὧρες ἀνοίγει.

Ὅ,τι μὲν θέλει, συνεργείᾳ τῶν ἀδελφῶν, δύναμαι νὰ τὸν βοηθήσω. Τὸ δὲ πέραν τῆς τάξεως ὅπου ἔχω, νὰ ἀνοίξω τὴν θύραν, νὰ ὁμιλήσω, νὰ χάσω τὴν προσευχήν μου καὶ ἡσυχίαν, αὐτὸ οὐδαμῶς. Ἐκτὸς ἐξ ἀνάγκης τὴν ὥραν ποὺ ὁρίζω ἐγώ. Διότι αἱ ὧρες μου εἶναι μὲ μέτρον. Καὶ πρέπει νὰ παραδράμω ὀλίγον, νὰ χάσω, διὰ νὰ ὁμιλήσω τὴν νύκτα μίαν ὥραν ἢ δύο.

Καὶ ταῦτα γράφω διὰ νὰ ἐξηγηθῶ, προτοῦ παρεξηγηθῶ. Ἐγὼ εἰς ὅλες μου τὲς ἐνέργειες ἔτσι συνηθίζω νὰ λέγω καὶ νὰ πράττω ὅλα καθαρὰ «σὰν καθρέπτης» λόγῳ καὶ ἔργῳ, εἴτε κατὰ διάνοιαν, νὰ μὴ δίδω ὑπόνοιαν σὲ κανένα.

Διότι ἦλθον πολλοὶ ἀπὸ διάφορα μέρη, χωρὶς νὰ ζητήσουν νὰ μάθουν τὴν τάξιν ποὺ ἔχομεν. Καί, ἐπειδὴ δὲν τοὺς ἐδέχθην, ἐσκανδαλίσθησαν. Ἀλλὰ καὶ ἐδῶ ὅλοι οἱ γείτονες ἐναντίον μου ἔχουν, διότι δὲν τοὺς ἀνοίγω. Πλὴν ἐγὼ δὲν κλείνω διὰ νὰ σκανδαλιστοῦν οἱ Πατέρες. Ἀλλά, γυμνασθεὶς τόσα ἔτη καὶ ἰδὼν ὅτι δὲν ὠφελοῦμαι ἀπὸ αὐτὲς τὲς «ἀγάπες» –μόνον τὴν ψυχήν μου χαλῶ χωρὶς νὰ ὠφελοῦμαι- δι\’ αὐτὸ ἔκλεισα ὅλους διαπαντὸς καὶ ἡσύχασα. Τώρα δὲν ἀνοίγω κανένα. Μήτε ἔχω δωμάτιον περισσὸν διὰ ἕναν ἀπ’ ἔξω. Καί, ἂν ἔλθη κανεὶς μακρυνός, πρέπει νὰ ἔλθη τὴν ὥραν ποὺ ἐργάζονται οἱ Πατέρες, πρωΐ. Καί, ἂν εἶναι ἀνάγκη, στέκει εἰς τὸ δωμάτιον τοῦ Παπᾶ μου. Διότι εἰς ὅλα τὰ Σάββατα, Κυριακάς, καὶ ἑορτὰς ἔχομεν Λειτουργίαν. Ἔρχεται ἐδικός μας Παπὰς καὶ μᾶς λειτουργεῖ καὶ μεταλαμβάνομεν.

Ἰδοὺ λοιπὸν εἶπον, ἵνα μὴ γένηται σκάνδαλον. Διὰ Θεὸν τρέχω· οὐ μέλλει μοι διὰ τοὺς ἀνθρώπους. Κἄν ὑβρίσουν, κἄν ὀνειδίσουν, κἄν συκοφαντήσουν, κἄν τὸ ὄνομά μου ἀτιμάσουν, κἄν ὅλη ἡ κτίσις ἀσχοληθῆ νὰ λέγη ἐναντίον μου.

Εἶδον γὰρ καὶ πολυειδῶς ἐδοκίμασα ὅτι, ἂν ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δὲν φωτίση τὸν ἄνθρωπον, τὰ λόγια ὅσα καὶ ἂν ὁμιλήσης δὲν ‘βγάνεις ὠφέλειαν. Πρὸς στιγμὴν τὰ ἀκούει καὶ τὴν ἄλλην στρέφει πάλιν αἰχμάλωτος εἰς τὰ ἴδια. Ἐὰν ὅμως εὐθὺς μὲ τὸν λόγον ἐνεργήση ἡ χάρις, τότε γίνεται κατ’ ἐκείνην τὴν ὥρα ἀλλοίωσις μὲ τὴν ἀγαθὴν τοῦ ἀνθρώπου προαίρεσιν. Καὶ ἀλλάσσει θαυμαστῶς ἡ ζωὴ του ἐκ τῆς ὥρας ἐκείνης. Ὅμως αὐτὸ συμβαίνει εἰς ὅσους δὲν ἐσκλήρυναν ἀπὸ μέσα τους ἀκοὴν καὶ συνείδησιν. Εἰς δὲ τοὺς ἀκούοντας καὶ ἐν παρακοῆ παραμένοντας εἰς τὰ κακά των θελήματα· εἰς αὐτοὺς κἄν ἡμερονύκτια ὁμιλῆς, κἄν τὴν σοφίαν τῶν Πατέρων εἰς τὰς ἀκοάς των κενώσης, κἄν θαύματα πρὸ ὀφθαλμῶν των ποιήσης, κἄν τὸ ρεῦμα τοῦ Νείλου ἐπάνω των γυρίσης, αὐτοὶ δὲν λαμβάνουν μήτε ρανίδα ὠφέλειαν. Μόνον θέλουν νὰ ἔρχωνται, νὰ ὁμιλοῦν, νὰ περάσει ἡ ὥρα των, χάριν τῆς ἀκηδίας. ‘ αὐτὸ λοιπὸν κλείω καὶ ἐγὼ τὴν θύραν καὶ ὠφελοῦμαι τουλάχιστον ἐγὼ διὰ τῆς εὐχῆς καὶ τῆς ἡσυχίας. Καθότι τὴν εὐχὴν ὑπὲρ πάντων ὁ Θεὸς πάντοτε τὴν ἀκούει, ἐνῶ τὴν ἀργολογίαν πάντοτε ἀποστρέφεται, ἂς φαίνεται καὶ πνευματικὴ ὅτι εἶναι. Ἐπειδὴ κατὰ τοὺς Πατέρας, ἀργολογία εἶναι κυρίως νὰ περνᾶς τὸν καιρόν σου μὲ λόγια, χωρὶς νὰ κάμης τοὺς λόγους σου πράξεις.

Λοιπὸν μὴν ἀκοῦτε τί λέγουν, ὅταν ἄνθρωποι ἄγευστοι ὁμιλοῦν τὰ τοιαῦτα.

Ὅποιος δὲν ἐδοκίμασε, ἀνάγκη εἶναι νὰ δοκιμάση· καὶ μὲ τὴν πείραν θὰ μάθη καὶ θὰ βρῆ ὅ,τι τοῦ λείπει. Ἡ πείρα δὲν ἀγοράζεται. Εἶναι ἑκάστου ἀπόκτημα, κατὰ τὸν κόπον του καὶ τὸ αἷμα του ποὺ θὰ δώση μόνος του νὰ τὴν ἀποκτήση.

Πιστεύσατε, Ἀδελφές μου, ὅτι κόπος πολὺς εἶναι εἰς τὴν Μοναχικὴν πολιτείαν. Δὲν ἔπαυσα καὶ δὲν παύω ἡμέρα καὶ νύκτα φωνάζων, ζητῶν τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου· καὶ εἰς ἀπόγνωσιν προσεγγίζω, ὡς μηδὲν ἐργαζόμενος, ὡς μηδέποτε «ποιήσας ἀρχήν». Ἀλλά, τὸ καθ’ ἡμέραν ποιῶν τὴν ἀρχήν, εὑρίσκομαι ψεύστης καὶ ἁμαρτάνων. Ὅμως ἐσεῖς μιμεῖσθε τὰς φρονίμους παρθένους καὶ ἀγρυπνοῦσαι φωνάζετε γοερῶς, τὸ θεῖον ἐπικαλούμεναι ἔλεος. Ὅτι ἦλθε δι\’ ἡμᾶς τὸ τέλος. Ἴσως ἐτελείωσεν ἡ εἰρήνη. Λοιπὸν μὲ τοὺς ἀποθαμένους εἴμεθα καὶ ἡμεῖς. Ὅθεν βιασθῆτε.

https://agiazoni.gr/slug-281/

Πατερικός: Ἡ πείρα δὲν ἀγοράζεται. Άγιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής

ΔΥΟ ΒΛΕΜΜΑΤΑ , ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ

 

ΔΕΞΙΑ ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀναστάσιος μὲ ματιὰ εὐγενῆ, αβρή, ποιητική, διανοούμενα στοχαστική , μέσα σὲ ἐνα πρόσωπο λευκοφαές, φωτεινό, και λεπτοφυές , ἀριστοκρατικα ζωγραφισμένο , ἐν σιγῃ πολυμίλητο, ἀπαλο, σμιλεμένο,μειλίχιο ,πρᾶο ,εὐπρεπῆ, μὲ ἀγια σεμνότητα ,συναισθηματικὸ καὶ τρυφερὸ σὰν μητερας χαδι, ὡς ἐαρινὸ πρωινο τοῦ Ἀη Γιώργη.

Ὄψη ἁπαλή, βαμβακιένια ,ιλαρή καὶ φωτερὴ ὅπως τῆς ἀνθισμένης λεμονιᾶς ,μ' ελαφρό ἄρωμα ἀπο γιασεμί.

 

Ἀπέναντί του ἕνας ψηλὸς παλαιὸς Καλόγηρος, ο πρωτεπιστάτης του Άθωνα ,τοῦ κάμει δῶρο ἕνα Εἰκόνισμα τῆς Θεοτόκου.

Ἔχει βλέμμα ἀκολάκευτα τραχύ , με γεύση χαρμολύπης σὰν τοῦ ἀγριόμελου καὶ βαρύ, μ' ανάλαφρο ἀπ' την ἄσκηση.

Ἀδάμαστο καὶ διαπεραστικὸ μέχρις ποὺ τρυπᾶ λιθάρι ,ἐπιτάττον σιωπὴ καὶ ἰερόπρεπα ἀτίθασο, λιτό σὰν τοῦ ἀγριοστάφυλλου ,ὡς τοὺς λιτοὺς κανόνες ἀπ'το Τριώδι.

 

Μαθιὰ δωρική ,ἀγριωπή, έντονη ,ἀσκητικὴ ποὺ σὲ ξεγυμνώνει, ρεαλιστική, διαφανη χωίις τσαλιμάκια καὶ ἁγιονορείτικα προσγειωμένη, μέσα σὲ πρόσωπο αἰχμηρό, σκιαυγές μὰ λαγαρό , σὰν τὸ χαραμα πρὶν φωτίσει. Τραχύ  σὰν τῶν παλαιών παππούδων μας.

Ἄγρωστο κοίταγμα ,τέτοιο ,ὀπως σὲ θωρροὺν οἱ ἥμεροι μὰ ἀνήμεροι ἀπ' τα θέλγητρα τοῦ κόσμου ἀσκητάδες ποὺ ζωγραφοῦνται στὶς τοιχογραφίες ἀρχαίων ἐκκλησιων, καπλανισμένοι ἀπὸ λιβάνι μὲ εὐωδια βαριά ἀπο ἀρωμα ἄνθος ἐρήμου.

Ποικίλα λουλούδια στὸν κηπο τοῦ Παραδείσου.

"Ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Πατρός μου μοναὶ πολλαὶ εἰσίν". (Ἴωανν.ιδ'-2) 

 

        π.Διονύσιος Ταμπάκης

Τρελογιάννης

Όποιος γνωρίζει ιστορία, ξέρει και τι θα κάνει ο Trump – Το μέγα ιστορικό λάθος της Δύσης, ο ρόλος του Ισλάμ και ο «άγνωστος» Hegseth

 

Ανεξάρτητα από το πώς μπορεί να βλέπει κανείς τον Donald Trump, η πολιτιστική αλλαγή γύρω από την επιστροφή του στην εξουσία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί

Όλες αυτές τις ημέρες υπήρξε ένας παροξυσμός στις ΗΠΑ, με αφορμή τις επιβεβαιώσεις του υπουργικού συμβουλίου του Donald Trump.Η δομή του υπουργικού συμβουλίου του άλλωστε θα μας δώσει μια εικόνα για το πώς θα εξελιχθούν τα επόμενα τέσσερα χρόνια της προεδρίας του.

Αυτό που προκάλεσε μεγάλη έκπληξη είναι η ακρόαση του Pete Hegseth.Το επίπεδο εχθρότητας που επιδεικνύουν οι Δημοκρατικοί εισήλθε στη σφαίρα της συκοφαντίας.

Ο Hegseth μόλις επιβεβαιώθηκε ως Υπουργός Άμυνας από τον Αντιπρόεδρο JD Vance, οι Δημοκρατικοί, (και κάποιοι NeoCons) φαίνεται να μισούν αυτόν τον άνθρωπο με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Η αντίθεση του Hegseth στην ένταξη των τρανς στις ένοπλες δυνάμεις είναι σίγουρα ένας λόγος, αλλά ο Trump απομακρύνει τέτοιους ψυχικά ασταθείς ανθρώπους από τον στρατό, ανεξάρτητα από αυτό.

Advertisement

Η αντίθεσή του στις γυναίκες σε ρόλους μάχης μπορεί να εξοργίσει ορισμένες φεμινίστριες, αλλά η πλειοψηφία των Αμερικανών συμφωνεί μαζί του και κάθε συγκεκριμένη μελέτη που έγινε σε μονάδες μάχης μεικτών φύλων έχει δείξει τρομερά αποτελέσματα.

Το επίμαχο τατουάζ

Στη συνέχεια, μια συζήτηση μεταξύ προοδευτικών σχολιαστών Michael Knowles και Dave Rubin φώτισε την κατάσταση.
Η συζήτηση περιέργως επικεντρώθηκε σε κατηγορίες εναντίον του υποτιθέμενου άθλιου τατουάζ του Hegseth και πώς σχετίζεται με τις χριστιανικές σταυροφορίες.
Η οργή για τον Hegseth δίνει μια εικόνα σε αυτό που πραγματικά φοβάται το κατεστημένο, και ο φόβος τους πυροδοτείται από τον Χριστιανισμό.
Αλλά όχι μόνο αυτό – είναι η λατρεία του Hegseth σε μια εποχή που οι Χριστιανοί έλεγχαν μεγάλο μέρος του γνωστού κόσμου.
Άνθρωποι όπως ο Hegseth συνήθως εμποδίζονται να εισέλθουν στην κυβέρνηση επειδή είναι σημαιοφόροι μιας φιλοσοφίας που τρομοκρατεί τους υπέρμαχους της παγκοσμιοποίησης.

Λίγη ιστορία…

Είναι ο Hegseth υπέρμαχος της χριστιανικής αυτοκρατορίας; Ίσως είναι, ίσως όχι.
Ωστόσο, αρκεί κανείς να αναρωτηθεί αν αυτό θα ήταν τόσο κακό…
Η παραπάνω συζήτηση βασίζεται στην κλασική ρεβιζιονιστική προπαγάνδα που επινοήθηκε σε μεγάλο βαθμό από «αντι-αποικιακούς» ακαδημαϊκούς τη δεκαετία του 1990, ως μέρος των αυξανόμενων κινημάτων Πολιτικής Ορθότητας και Αποδόμησης στα πανεπιστήμια.
Αυτή η προπαγάνδα έχει ριζώσει τόσο πολύ στην εκπαιδευτική συνείδηση που οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν γνωρίζουν τις σταυροφορίες, ξέρουν μόνο ότι «σταυροφορίες = κακές».
Η πρώτη χριστιανική σταυροφορία είναι ίσως ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στη δυτική ιστορία και ένα από τα πιο παραμελημένα από τα ακαδημαϊκά ιδρύματα.
Η επικρατέστερη αφήγηση σήμερα είναι ότι οι σταυροφορίες ήταν μια ανόητη δολοφονική μανία από Ευρωπαίους που προσπαθούσαν να κλέψουν τους Αγίους Τόπους από αθώους Άραβες.
Όπως επισημαίνει όμως ο Michael Knowles, οι Άγιοι Τόποι, το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής του Λεβάντε, η βόρεια Αφρική συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου και όλες οι χώρες γύρω από τη Μεσόγειο κυβερνήθηκαν από χριστιανούς από το 300 μ.Χ.
Αυτή ήταν η παλιά Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που ασπάστηκε τον Χριστιανισμό επίσημα το 323 μ.Χ.
Ναι, αυτό είναι σωστό, το μεγαλύτερο μέρος της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής ήταν Χριστιανοί για αιώνες.

Το σχίσμα

Αυτό το χριστιανικό βασίλειο, το οποίο περιελάμβανε αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως Ισραήλ, χωρίστηκε στα δύο κατά τη διάρκεια ενός γεγονότος που ονομάζεται «Το Μεγάλο Σχίσμα» το 1054 μ.Χ. μεταξύ των Καθολικών στη Δύση και της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ανατολή.
Το σχίσμα δημιούργησε εδαφικές αδυναμίες τις οποίες εκμεταλλεύτηκαν γρήγορα οι μουσουλμάνοι κατακτητές όταν κατέλαβαν τους Αγίους Τόπους το 640 μ.Χ.
Το Ισλάμ, που ιδρύθηκε από τον πολέμαρχο Μωάμεθ το 610 μ.Χ., είχε ενώσει τον φυλετικό αραβικό κόσμο κάτω από ένα ενιαίο θρησκευτικό λάβαρο, αλλά και μια φιλοσοφία κατάκτησης.
Οι Μουσουλμάνοι, κατευθυνόμενοι από τουλάχιστον 109 στίχους του Κορανίου που ζητούν την υποταγή των αλλόθρησκων που αρνούνται να ασπαστούν το Ισλάμ, ξεκίνησαν να καταλάβουν όλο τον Χριστιανικό κόσμο.
Κατά τη διάρκεια μερικών δεκαετιών οι ισλαμικοί στρατοί εξαπλώθηκαν σε όλο το Λεβάντε και την Αφρική, και άρχισαν ακόμη και να καταλαμβάνουν εδάφη στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων τμημάτων της Ισπανίας.
Οι χριστιανοί διώχθηκαν υπό μουσουλμανική κυριαρχία και συχνά υποδουλώθηκαν.
Οι χριστιανικές πόλεις λεηλατήθηκαν και εκλάπησαν εδάφη.
Όταν ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός ζήτησε βοήθεια από τον Πάπα Ουρβανό Β', ο Πάπας κάλεσε τους χριστιανούς να ενωθούν και να τερματίσουν το Σχίσμα.
Η Ανατολή ζήτησε βοήθεια και η Δύση θα απαντούσε το 1095 μ.Χ. εάν η σταυροφορία ήταν ανεπιτυχής, η πτώση του Χριστιανισμού ήταν εξασφαλισμένη.

Ένα μουσουλμανικό «χωριό»

Χωρίς τον πόλεμο για την ανακατάληψη των χριστιανικών εδαφών, η Ευρώπη όπως την ξέρουμε δεν θα υπήρχε και μεγάλο μέρος του κόσμου μας θα έμοιαζε πιθανώς με ένα μεγάλο χωριό των Ταλιμπάν.
Αυτή η τρομακτική προοπτική κρύβεται από ακραία γεγονότα, γεγονότα που κατέληξαν σε τραγωδία ή έγκλημα.
Όπως σε κάθε πόλεμο, οι κακοί μπορούν να εμφανιστούν και στις δύο πλευρές.
Άλλωστε, δεν θα υπήρχαν σταυροφορίες χωρίς τις μουσουλμανικές εισβολές.
Σήμερα αντιμετωπίζουμε μια άλλη ιδεολογική και πολιτισμική εισβολή, αλλά αυτή τη φορά οι συνθήκες είναι πιο σύνθετες.
Η προοδευτική απόπειρα να αφυπνιστεί το ιστορικό αρχείο των Σταυροφοριών έχει σχεδιαστεί για να αποτρέψει έναν νέο ενωμένο δυτικό κόσμο.
Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η θρησκεία δεν είναι πλέον ο ενοποιητικός παράγοντας που ήταν κάποτε.
Αλλά τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν και ένα κίνημα να σχηματίζεται μπροστά μας που είναι όλο και πιο πνευματικό, όχι κοσμικό.

Η αλλαγή που φέρει ο Trump

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗ... ΣΥΝΗΘΕΙΑ!

 

«Μη συνηθίζεις να ηττάσαι στον πνευματικό πόλεμο, γιατί η συνήθεια γίνεται δεύτερη φύση στον άνθρωπο» (όσιος Εφραίμ ο Σύρος).

Μία βαθειά ψυχολογική αλλά και πνευματική παρατήρηση κάνει με τη φράση του ο μέγας όσιος Πατήρ Εφραίμ ο Σύρος. Μία παρατήρηση που την αλήθεια της τη διαπιστώνουμε όλοι στην καθημερινότητά μας: ποιος αμφιβάλλει για τη δύναμη της συνήθειας; Ό,τι κάναμε μία φορά και το επαναλάβαμε έπειτα, είναι δύσκολο να το σταματήσουμε. Τόσο που η επανάληψή του που μας έγινε συνήθεια καταστάθηκε τελικώς δεύτερη φύση μας – η προσπάθεια να σταματήσουμε μία συνήθειά μας βιώνεται συχνά ως... ξεριζωμός! Κι εδώ αναδεικνύεται η σημασία της συνήθειας στον πνευματικό πόλεμο, τον αγώνα δηλαδή του πιστού ανθρώπου να πορεύεται κατά το θέλημα του Θεού και όχι κατά το δικό του αμαρτωλό θέλημα: αν ο πιστός είναι χαλαρωμένος πνευματικά και ηττάται διαρκώς ή πολύ συχνά στη χριστιανική του πορεία – δεν μιλάμε για μία ήττα περιστασιακή που υφίσταται σε όλους και έχει γρήγορη μετάνοια -, τότε δυστυχώς η συνήθεια της ήττας του τον κάνει να βρίσκεται σχεδόν μόνιμα σε αντίθεση προς τον Θεό, που θα πει ότι τα πάθη και οι αδυναμίες του τον έχουν υποδουλώσει, όπως το δηλώνει και ο λόγος του αποστόλου: «σε ό,τι κανείς έχει ηττηθεί, σ’ αυτό και έχει υποδουλωθεί». Συμβαίνει κάτι παρόμοιο με το ξερίζωμα ενός φυτού: όσο είναι μικρό εύκολα ξεριζώνεται, όσο βγάζει ρίζες βαθειές και μεγαλώνει, τα πράγματα δυσκολεύουν μέχρι πλήρους αδυναμίας. Οπότε καταλαβαίνει κανείς την αξία του λόγου του οσίου Εφραίμ: μη συνηθίζεις την πτώση στην αμαρτία σου, γιατί όταν θελήσεις να την ξεπεράσεις θα δυσκολευτείς απεριόριστα – είναι σαν να πολεμάς πια τον βαθύτερο εαυτό σου!

Από την άλλη όμως υπάρχει το θετικό στοιχείο: όταν κανείς επιμένει στο θέλημα του Θεού, έστω και διά της βίας, τότε η συνήθεια της επιμονής και της υπομονής του αυτής τον κάνει να νικά τον εαυτό του, οπότε η πνευματική του ζωή γίνεται διαρκώς και ευκολότερη. Μπορεί ο πονηρός διάβολος, κατά θεία παραχώρηση, να πολεμά περισσότερο έναν τέτοιο χριστιανό, όμως και η χάρη του Θεού τον ενισχύει αντιστοίχως, συνεπικουρούμενη από την αυτοκυριαρχία πια του χριστιανού – η συνήθεια της θετικής προς τον Θεό πορείας του καθιστά τη χριστιανοσύνη του πορεία από δόξης εις δόξαν, μία άνοδο δηλαδή χωρίς σταματημό.

Κι ένα στοιχείο που συντελεί στην αδιάκοπη καλή συνήθεια του «γενηθήτω το θέλημά Σου» και όχι στην επιπόλαιη χαλαρή αντιμετώπιση της πνευματικής ζωής είναι η υπενθύμιση ότι στην πνευματική αυτή ζωή διαλείμματα και στάσεις δεν υπάρχουν – ή προχωρεί κανείς μαζί με τον Χριστό ή Τον εγκαταλείπει και αρχινά την κατακρύλα ως δέσμιος του πονηρού. Ο λόγος του Ίδιου ακούγεται με τον πιο ηχηρό τρόπο και επιβεβαιώνεται καθημερινά από κάθε πιστό: «όποιος δεν είναι μαζί Μου είναι εναντίον Μου και όποιος δεν μαζεύει μαζί Μου σκορπίζει».

 Και το παρήγορο βεβαίως στοιχείο: ακόμη και στη μεγαλύτερη κακή συνήθεια υπάρχει ελπίδα, όταν ο άνθρωπος μετανοήσει με την καρδιά του. Τότε αν ζητήσει τη βοήθεια του Θεού με πόνο και πόθο, τότε η δύναμη Εκείνου θα επιτελέσει το ακατόρθωτο: ο άνθρωπος θα απεμπλακεί από το κακό στρεφόμενος προς το Αγαθό. Διότι «τα αδύνατα στους ανθρώπους είναι δυνατά στον Θεό».

παπα Γιώργης Δορμπαράκης

Τρελογιάννης

Elisabetta Frezza: Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση: η φάρσα και η ντροπή

 

Αυτό δεν είναι ένα άρθρο, αυτό είναι ένα ξέσπασμα. Γιατί δεν αντέχουμε άλλο.

Τις τελευταίες ημέρες, μαίνεται η διαμάχη (γιγαντομαχία) σχετικά με τη χρήση του ταμείου μισού εκατομμυρίου ευρώ που ο νόμος για τον προϋπολογισμό - αποδεχόμενος μια τροπολογία που πρότεινε ο γραμματέας της Più Europa Luca Magi και προφανώς υπερψήφισε περισσότερα από ένα άτομα στην πλειοψηφία - θα είχε διαθέσει για την προώθηση σεξουαλικής και συναισθηματικής αγωγής και σεξουαλικής υγείας στα σχολεία.

Εδώ και πέντε περίπου χρόνια, με αυξανόμενη οργή, το θέμα του σεξ έχει γίνει εμμονή όλων των ορθών σκεπτόμενων ανθρώπων: ριζοσπάστες και κληρικούς, εξτρεμιστές και μετριοπαθείς.

Εν ολίγοις, δεν είσαι καλός άνθρωπος αν δεν μπεις στη μπάντα των σύγχρονων παιδαγωγών για τους οποίους το σεξ είναι πάνω απ' όλα και, πάνω απ' όλα, αντιπροσωπεύει την κύρια προοπτική που πρέπει να ενσταλαχθεί το συντομότερο δυνατό σε αθώους εκκολαπτόμενους μαθητές και στη συνέχεια, με δεξιοτεχνία να ταιριάζουν με την κακία με την οποία ήδη εντυπωσιάζουν στο διαδίκτυο, σε παιδιά που είναι ως επί το πλείστον ανίκανα να καταλάβουν και να θέλουν επειδή αγνοούν οτιδήποτε άλλο.

Είναι τραγικά ξεκαρδιστικό να παρακολουθείς τη σύγκρουση που λαμβάνει χώρα μεταξύ ομάδων τιτάνων που δεν συνειδητοποιούν καν ότι φέρνουν νερό στον ίδιο ακριβώς μύλο, αλλά αντίθετα ουρλιάζουν και προσβάλλουν ο ένας τον άλλον. Σαν τους παροιμιώδεις τυφλούς που πετούν πέτρες.

Αυτοί στην κυβέρνηση βροντοφωνάζουν: «δεν υπάρχει χώρος στα σχολεία, ούτε σήμερα ούτε ποτέ, για όσους θέλουν να προπαγανδίσουν την ιδεολογία του φύλου», και φροντίζουν ακόμη και να καθησυχάζουν μητέρες και μπαμπάδες ότι η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι στα χέρια τους και όχι σε αυτούς». πολιτικοποιημένων εκπαιδευτικών και εξωτερικών ειδικών». Το ερώτημα τίθεται αυθόρμητα:  αλλά αυτοί πού ζούν;

Πράγματι, κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει στο θορυβώδες αξιότιμο μέλος που είναι επιφορτισμένο με την παρενόχληση του Κοινοβουλίου πώς τα σχολεία, όλα, δέχονται εισβολές από μανιακούς που βρίσκουν εκεί ανυπεράσπιστα λιβάδια για να αποικίσουν, επειδή κανείς δεν έχει πια το θάρρος να μπει εμπόδιο εκτός και αν ψιθυρίζει αργά στο αυτί του μάνατζερ πώς Ίσως θα ήταν πιο σωστό να αποφύγει την προώθηση του σαδομαζοχισμού και να σταματήσει στο προηγούμενο κεφάλαιο του εγχειριδίου.

Κάποιος θα πρέπει επίσης να πει στον γενναίο κύριο ότι η μετάδοση της καριέρας του ψευδώνυμου τρέχει παντού ανενόχλητη , αφού αν δεν την αγκαλιάσεις έχεις δαχτυλίδι στη μύτη ή έχεις αφεθεί στον Μεσαίωνα, και αντ' αυτού σήμερα κάθε νέος πρέπει ελεύθερα να αποφασίσει να άλλαξε το όνομά του αν κατά τύχη νιώθει διαφορετικός από τον εαυτό του, γιατί το σεξ είναι άποψη.

Κάποιος θα πρέπει επίσης να ενημερώσει το Αξιότιμο κοινοβούλιο ότι οι γονείς και οι δάσκαλοι που έχουν ακόμη τη δύναμη να αντιμετωπίσουν την κατάρρευση, είναι εντελώς αφοπλισμένοι μπροστά στήν πλημμύρα που πλέον κατακλύζει κάθε σχολείο με απελπιστικά μικρά μαθήματα από απελπισμένους πιστοποιημένους ειδικούς, που έχουν στρατολογηθεί για να καταλάβουν ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα του προγράμματος σπουδών.

Κάποιος, αν μπορεί, να ενημερώσει τά αξιότιμα μέλη. Ακόμα κι αν θα του αρκούσε να ψάξει ο ίδιος στο παράθυρο κάποιου τυχαίου σχολείου για να δει σε ποιον ανατίθενται αυτά τα ευλογημένα μαθήματα, γενικά μέ κλειστά τά μάτια γιατί ο ανάδοχος ονομάζεται «ειδικός» και πρέπει να εμπιστεύονται τούς ειδικούς. Θα συνειδητοποιούσε ότι το τσίρκο διοικείται από τις πιο απίθανες ενώσεις, όπως αυτές που αποτελούνται από «επαγγελματίες υγείας » που αυτοπροσδιορίζονται ως «queer, trans, νευροαποκλίνοντες, μη μονογαμικοί, kinky» και που δεν ξέρει τι kinky σημαίνει και καλείται θερμά να πάει να το δει .

Αγγλία, εθνοτικός βιασμός και υποταγή

 

 από τον Roberto Pecchioli

Βία στην Αγγλία

Ο συγγραφέας έχει το θλιβερό προνόμιο να είναι μεταξύ των πρώτων που μίλησε για τη ντροπή των μαζικών βιασμών στη Μεγάλη Βρετανία φτωχών λευκών κοριτσιών και αγοριών από συμμορίες ξένων, κυρίως Πακιστανών. Μια παρεκκλίνουσα σιωπή περιέβαλε αυτά τα γεγονότα, η οποία συνεχίστηκε για χρόνια. Μετά ήρθε η σφαγή τριών μικρών κοριτσιών στο Σάουθπορτ από έναν Αφρικανό με πιθανούς ισλαμιστικούς δεσμούς. Τα επεισόδια που ακολούθησαν τις λαϊκές διαδηλώσεις προκάλεσαν ένα κύμα συλλήψεων, συμπεριλαμβανομένου ενός εντεκάχρονου, σύμφωνα με τη χειρότερη βρετανική παράδοση. Ο Πρωθυπουργός Στάρμερ το έριξε στους διαδηλωτές, όχι σε εκείνους που διέπραξαν αποτρόπαιες πράξεις. Ωστόσο, μια από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες υποταγής, φόβου, βίας και πολιτικής χρήσης εξουσίας ήρθε ξανά στο φως.

Για πολλά χρόνια συμμορίες Πακιστανών και Ασιατών -σχεδόν όλοι Βρετανοί πολίτες- βίασαν, μερικές φορές σκότωσαν, έναν συγκλονιστικό αριθμό λευκών κοριτσιών και αγοριών χωρίς να γίνει τίποτα για να τους σταματήσει.
Οι τοπικές διοικήσεις - στα χέρια του Εργατικού Κόμματος - φοβούνταν τις «ρατσιστικές» αντιδράσεις και τη δυσαρέσκεια της μεταναστευτικής εκλογικής πελατείας τους, ενώ η δικαιοσύνη ήταν σιωπηλή και οι εθνικές κυβερνήσεις -συντηρητικές- αγνόησαν τα πάντα, παρά τις θαρραλέες καταγγελίες, που χαρακτηρίστηκαν ως ναζί ή ακροδεξιές.
Ένα εντυπωσιακό βραχυκύκλωμα, ένα φρικτό σκάνδαλο που ξαναξεκίνησε τις τελευταίες εβδομάδες από τις επιθέσεις του Έλον Μασκ στη βρετανική κυβέρνηση.

Ταυτόχρονα μαθαίνουμε για σεξουαλική παρενόχληση και βία - απόπειρα ή διαπραχθείσα - κατά γυναικών και κοριτσιών κατά τη διάρκεια των εορτασμών για το τέλος του έτους στο Μιλάνο. Μπορούμε σίγουρα να τους ορίσουμε ως εθνοτικούς βιασμούς, επεισόδια στα οποία συνδυάζονται βία, υποταγή, μίσος για τον λαό μας, περιφρόνηση του νόμου και των γυναικών.
Ένας πολιτισμός τελειώνει με τον πιο επαίσχυντο τρόπο χωρίς καν το θάρρος να υπερασπιστεί τις δικές του κόρες, φλυαρώντας για γυναικοκτονία και ετεροπατριαρχία όταν τα εγκλήματα διαπράττονται από Ευρωπαίους, σιωπώντας, δικαιολογώντας και τρέμοντας από φόβο αν τα εγκλήματα είναι έργο ξένων.

Η συμπεριφορά ορισμένων τομέων του φεμινισμού και του προοδευτισμού είναι αποκρουστική, αλλά η δειλία περιλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της ετοιμοθάνατης κοινωνίας μας.

Πρέπει να εξετάσουμε τις συνειδήσεις μας σχετικά με τα γεγονότα στην Αγγλία. Θα λέγαμε τα ίδια πράγματα, θα νιώθαμε την ίδια αγανάκτηση, θυμό, οργή, αν το –τρομερό– γεγονός είχε θύματα και βασανιστές αντίθετης εθνικής καταγωγής; Ναι, γιατί το κακό δεν έχει φυλή, αλλά δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι ο βιασμός του τρόπου ζωής και ύπαρξής μας είναι αποτέλεσμα διευκολυνόμενης μετανάστευσης, επιθυμητής άνωθεν.

Οι δυτικές ολιγαρχίες πιστεύουν ότι οι άνθρωποι και οι λαοί είναι εναλλάξιμοι, ότι η εθνική καταγωγή, οι αστικές, ηθικές και πνευματικές παραδόσεις δεν έχουν καμία σημασία. Είμαστε – εμείς και οι νεοαφιχθέντες – πιόνια σε ένα εγκληματικό παιχνίδι. Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν, και γίνεται γκροτέσκο να ακούς για μετανάστευση ή απομάκρυνση μαζών που είναι πολύ μεγάλες για να κυβερνηθούν, πόσο μάλλον να απελαθούν. Και μετά, ποιον θα διώχναμε, αφού έχουμε μπερδέψει υπηκοότητα και εθνικότητα και έναν εντυπωσιακό αριθμό αλλοδαπών που δεν είναι μόνο ξένοι σύμφωνα με το νόμο;

Ένας Μιλανέζος φίλος, μιλώντας για τα γεγονότα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς στην πόλη, θυμήθηκε τα δεδομένα μιας ραγδαίας εξαφάνισης, επικαλούμενος τα μητρώα της ενορίας του, όπου το 2024 γιορτάζονταν τρεις κηδείες για κάθε βάπτιση. Ηθικά αφοπλισμένοι, γερασμένοι, φοβισμένοι, στείροι από επιλογή, ζούμε στον Τιτανικό ανάμεσα στη λήθη και τις μάταιες συζητήσεις. Στο Μιλάνο φαίνεται ότι το πρόβλημα είναι το κάπνισμα σε εξωτερικούς χώρους και όχι η γενική υποβάθμιση αυτού που ήταν το ηθικό κεφάλαιο της Ιταλίας.

Στην Αγγλία, όπως και στη Γαλλία, βρίσκονται πιο μπροστά στη διαδικασία της αποσύνθεσης. Το αύριο θα είναι χειρότερο, δεν έχει νόημα να κρύβεις την αλήθεια. Η αδιαφορία, η αδυναμία αντίδρασης, η αγανάκτηση προκαλεί ανησυχία, όλα δείχνουν ότι η ασθένεια έχει μπει σε μη αναστρέψιμη φάση. Οι θεσμοί είναι εχθροί: όταν αντιδρούν ιδιώτες, αστυνομικοί ή καραμπινιέροι, καταλήγουν υπό έρευνα αντί για τούς πολυεθνικούς εγκληματίες.

Η αγγλική περίπτωση είναι φρικτή, ο τρομερός δείκτης ενός επικείμενου αύριο.
Το λάθος μας: όποιος γίνει πρόβατο, τον τρώει ο λύκος. Στο βρετανικό μάγμα υπάρχουν τα πάντα: βία, παιδεραστία, σεξουαλική διαστροφή, σιωπή μιας συνένοχης εξουσίας, μείωση των θυμάτων σε αντικείμενα, η τρέλα της πολυπολιτισμικότητας (στην πραγματικότητα το πολιτισμικό κενό), ο φόβος, το ενδιαφέρον όχι λιγότερο ενόχων πολιτικών συμμοριών, από τούς“maranze” (πορτοκαλοκίτρινους) μετανάστες.
Ήδη το 2003, η βουλευτής των Εργατικών, Ann Cryer, κατήγγειλε ότι εκατοντάδες σεξουαλικές κακοποιήσεις γίνονταν στην πόλη του Rotherham, σχεδόν πάντα σε βάρος ανηλίκων, από «νεαρούς άνδρες της Νότιας Ασίας». Η μάχη της ξεκίνησε όταν επτά μητέρες ήρθαν κοντά της για να της αναφέρουν ότι οι κόρες τους είχαν βιαστεί από μέλη της πακιστανικής κοινότητας. Κανείς δεν πήρε στα σοβαρά τις ιστορίες τους. Το Εργατικό Κόμμα κατηγόρησε τήν Κράιερ για ρατσισμό, το μόνο ασυγχώρητο έγκλημα της Δύσης.

Ο δημοσιογράφος των Times , Andrew Norfolk ανακάλυψε την αλήθεια, παραδεχόμενος χρόνια αργότερα ότι δεν είχε μιλήσει από φόβο μήπως ευνοήσει την ακροδεξιά. Τότε κατάλαβε και άρχισε να παλεύει. Ως αποτέλεσμα της δουλειάς του, διαπιστώθηκε ότι τουλάχιστον χίλιοι τετρακόσιοι ανήλικοι, σχεδόν όλοι λευκοί από μέτριο κοινωνικό υπόβαθρο, είχαν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση για περισσότερα από δέκα χρόνια. Μια επίσημη αναφορά περιγράφει μια ανατριχιαστική κατάσταση: «πολλοί ανήλικοι βιάστηκαν από πολλούς άνδρες, μεταφέρθηκαν σε άλλες πόλεις στη βόρεια Αγγλία, απήχθησαν, ξυλοκοπήθηκαν και εκφοβίστηκαν. Μερικά, συμπεριλαμβανομένων εντεκάχρονων κοριτσιών, ήταν θύματα ομαδικών βιασμών και διακίνησης ναρκωτικών. Πολλοί περιχύθηκαν με βενζίνη και απειλήθηκαν ότι θα τους κάψουν ζωντανούς, τους απείλησαν με πυροβόλα όπλα, τους αναγκάστηκαν να παρακολουθήσουν βάναυσους βιασμούς και τους απείλησαν ότι θα ήταν επόμενοι αν έλεγαν κάτι».

Μετά την κακοποίηση, μερικά κορίτσια εθίστηκαν στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. άλλοι πάσχουν από διαταραχή μετατραυματικού στρες και ψυχολογικά και ψυχικά προβλήματα. Σε πολλές περιπτώσεις, εμφανίστηκαν ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και αναγκαστικές εκτρώσεις. Στο ίδιο έγγραφο αναφέρεται ότι οι υπεύθυνοι για την προστασία των παιδιών δεν θα μπορούσαν να μην το γνωρίζουν.

Πολλοί αξιωματούχοι, δημοσιογράφοι και πολιτικοί έδειξαν «νευρικότητα όταν επρόκειτο να προσδιορίσουν την εθνική καταγωγή των δραστών από φόβο μήπως θεωρηθούν ρατσιστές. Άλλοι θυμούνται πολύ σαφείς οδηγίες από τους ανωτέρους τους να τηρούν τη σιωπή».
Το 2020, ένας ανώτερος αξιωματούχος της αστυνομίας παραδέχτηκε ότι είχε αγνοήσει τη σεξουαλική κακοποίηση κοριτσιών για δεκαετίες επειδή «φοβόταν τις αυξανόμενες φυλετικές εντάσεις». Rule Britannia , Domina Britannia, κυβερνήστε, τα κύματα! Οι Βρετανοί δεν θα γίνουν ποτέ σκλάβοι, είναι το ρεφρέν ενός πατριωτικού τραγουδιού.

Το σκάνδαλο επανεμφανίστηκε όταν η Jessica Phillips , επικεφαλής των Εργατικών για την προστασία και τη βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών, αρνήθηκε να υποστηρίξει την έναρξη δημόσιας έρευνας. Ο σημερινός πρωθυπουργός Keir Strarmerήταν επικεφαλής της Εισαγγελικής Υπηρεσίας του Στέμματος για χρόνια. Όμως η απροθυμία να παρέμβει ήταν γενική. Εκείνοι που έπρεπε να προστατεύσουν τους πιο ευάλωτους έχουν κάνει τα στραβά μάτια στη φρικτή βία κατά κοριτσιών, κυρίως λευκών, από συμμορίες μεταναστών. Με τον καιρό εμφανίστηκαν καταχρήσεις σε δεκάδες τοποθεσίες. Αλλά οι ιστορίες εξαπλώθηκαν αργά, οι λεπτομέρειες είναι φρικιαστικές και δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί πλήρως. Μία φτωχή 14χρονη από το Μπέντφορντ που φροντίζει τις κοινωνικές υπηρεσίες έχει αναφέρει επανειλημμένα βιασμό, κακοποίηση και εξαναγκασμό. Όταν έπρεπε να παντρευτεί τον κακοποιό της για να καταπνίξει το σκάνδαλο, η κοινωνική λειτουργός της παρευρέθηκε στην τελετή. Κυβερνήστε τη Βρετανία. Μια 16χρονη πέθανε μαζί με τη μητέρα και την αδερφή της επειδή ο δράστης της έβαλε φωτιά στο σπίτι τους. Είχε γεννήσει τον καρπό της βίας σε ηλικία μόλις δεκατεσσάρων ετών και ήταν έγκυος όταν σκοτώθηκε. Ο θάνατός της χρησιμοποιήθηκε για να τρομοκρατήσει άλλους ανήλικους. Ωστόσο, οι αρχές κοίταξαν αντίστροφα.

Όταν μια ανεξάρτητη έρευνα δημοσιεύθηκε τελικά το 2022, διαπιστώθηκε ότι οι αστυνομικοί περιέγραψαν τμήματα των πόλεων ως «απαγορευμένη ζώνη», ενώ μάρτυρες έκαναν ισχυρισμούς για διαφθορά και ευνοιοκρατία προς μέλη της πακιστανικής κοινότητας.
Στους διαδρόμους της εξουσίας, ανησυχώντας να μην φανούν ρατσιστές, αγνόησαν τις κατηγορίες. Οι αξιωματούχοι ήταν τρομοκρατημένοι ότι η κακοποίηση κοριτσιών θα πυροδοτούσε μια φυλετική εξέγερση. Η άρνηση της κλίμακας του προβλήματος είναι βαθιά ριζωμένη στο βρετανικό πολιτικό σύστημα: στο Ρόδεραμ ένας ανώτερος αξιωματικός της αστυνομίας είπε σε έναν ταραγμένο πατέρα ότι η πόλη θα εκραγεί εάν δημοσιοποιηθεί η συστηματική κακοποίηση μικρών λευκών κοριτσιών από άνδρες πακιστανικής καταγωγής.
Ένας πατέρας, που ανησυχούσε για την εξαφανισμένη κόρη του, άκουσε νά τού λένε χαλαρά ότι «είναι τής μόδας ένας μεγαλύτερος Ασιάτης φίλος». Αρκετά εντεκάχρονα κορίτσια έχουν πέσει θύμα ομαδικού βιασμού. Μια κυβερνητική έκθεση για τον καλλωπισμό των παιδιών δεν δημοσιεύτηκε το 2020 με το σκεπτικό ότι η αποκάλυψη δεν ήταν προς το «δημόσιο συμφέρον». Κυβερνήστε ξανά τη Βρετανία , κοιτίδα της δημοκρατίας.

Οι φόβοι για φυλετικές εντάσεις και πολιτική ορθότητα έχουν κάνει το κράτος απρόθυμο να υπερασπιστεί τα θύματα και να προστατεύσει τους επιτιθέμενους.
Σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις, οι γονείς εντόπισαν τις κόρες τους και προσπάθησαν να τις απομακρύνουν από τα σπίτια όπου τις κακοποιούσαν: συνελήφθησαν.
Τα ανήλικα θύματα φυλακίστηκαν για «μεθυσμένη και άτακτη» συμπεριφορά, αντί για τους ενήλικους άνδρες με τους οποίους ήταν μαζί.
Ενώ βρισκόταν στο αστυνομικό τμήμα, μια κακοποιημένη κοπέλα έλαβε ένα μήνυμα από τον βασανιστή της που την ενημέρωνε ότι είχε απαγάγει τη μικρή της αδερφή. Η κοπέλα απέσυρε την καταγγελία.
Δεν ασκήθηκε δίωξη σε αστυνομικούς, δημόσιους λειτουργούς ή πολιτικούς.
Τα θύματα - επαναλαμβάνουμε, παιδιά και έφηβοι - εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους στο όνομα των εθνικών σχέσεων. Η ήσυχη ζωή των ηττημένων. Ένα παράλογο, ασυγχώρητο τίμημα, που δεν οδήγησε σε τίποτα: η ψεύτικη ειρήνη που βασίζεται στο ψέμα δεν διαρκεί.

Το σκάνδαλο μεγαλώνει, αλλά το κακό έγινε. Καλώς ήρθατε στο Λονδίνο, το βασίλειο της Βαβυλώνας.
Και στο Μιλάνο, μια αναδυόμενη αποικία.

Αγγλία, εθνοτικός βιασμός και υποταγή - Άρθρο του Roberto Pecchioli

ΤΕΛΙΚΆ ΚΑΊ Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΕΚΔΙΚΕΊΤΑΙ. Η ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΒΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΓΕΥΕΤΑΙ ΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΕΥΝΟΕΙ ΓΙΑ ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ.

ΑΣ ΕΡΘΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ. ΚΑΛΕΣΑΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΙΣΙΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ. ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΗΓΕ. ΜΟΛΙΣ ΤΟΝ ΕΙΔΕ Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙ. ΒΓΑΛΕ ΜΕ ΑΠΟ ΔΩ ΜΕΣΑ ΕΤΟΥΤΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΥΠΟΦΕΡΩ . ΣΤΕΙΛΕ ΜΕ ΣΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ.

Ο ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΤΟΝ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟ. ΛΟΓΑΡΙΑΣΤΕ ΓΡΗΓΟΡΑ.