To πρόβλημα της δωρεάς των ανθρωπίνων οργάνων σε διαρκή αναφορά με την μοναδικότητα του προσώπου στη χριστιανική θεολογία

 

Αναμφίβολα ένα από τα σημαντικότερα φιλοσοφικά προβλήματα είναι αυτό που ακούει στο όνομα  «προσωπική ταυτότητα».Είναι ουσιαστικά ένα πραγματικά πανάρχαιο-ίσως και άλυτο πρόβλημα-το οποίο έχει και πάρα πολλές συνισταμένες. Υπό την μορφή ερωτημάτων θα μπορούσαμε να θέσουμε μερικές από αυτές. Γιατί θεωρούμε ότι κάποιος άνθρωπος είναι ανά πάσα στιγμή η ίδια προσωπικότητα; Ποιες προϋποθέσεις πρέπει να πληρούνται ώστε ο άνθρωπος να υποστηρίζει ότι είναι ο ίδιος με χθές, ο ίδιος με αύριο; Η πνευματική και η σωματική υπόσταση του ανθρώπου είναι παράμετρες σημαντικές –και με ποιο τρόπο-για την διασφάλιση της προσωπικής ταυτότητος; Ο Leibniz, σπουδαίος Αυστριακός φιλόσοφος, θα μας δώσει ένα αρκετά έξυπνο κριτήριο που αφορά την προσωπική ταυτότητα λέγοντας ότι «τα πρόσωπα και τα πράγματα ταυτίζονται όταν μπορούν να υποκατασταθούν με άλλα χωρίς να κάνουν μία αληθινή πρόταση ψευδή»(πρβλ.Dictionary of philosophy,A.R.Lacey,London and New York,σελ.124).Σαν να λέμε δηλαδή εγώ κάθε μέρα αντικαθίσταμαι από τον εαυτό μου χωρίς να διαψεύδω τους οικείους μου ότι πράγματι είμαι ο Κώστας,ο Βασίλης, ο Νίκος. Εδώ θέτουμε το πρώτο ερώτημα σε σχέση με το θέμα μας: Ισχύει το ίδιο και με την μεταμόσχευση οργάνων, δηλαδή ο άνθρωπος που θα δεχθεί μέλη άλλου ανθρώπου είναι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν πριν από την σχετική επέμβαση; Δεχόμενοι την άποψη του Ιπποκράτους, την οποία αμέσως αναφέρουμε θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε πως όχι. Μας αναφέρει λοιπόν ο Έλλην ιατρός και φιλόσοφος:(Ιπποκράτης, Περί φύσιος ανθρώπου, εισαγωγή, μτφ, σχόλια: Δ Τσεκουράκης,εκδ.Ι.Ζαχαρόπουλος,σελ.49) «Αυτά που έχω πει γι αυτά τα θέματα είναι αρκετά. Για να έλθουμε τώρα στους γιατρούς, άλλοι από αυτούς ισχυρίζονται ότι ο άνθρωπος είναι αίμα, άλλοι ότι είναι χολή, ενώ άλλοι ότι είναι φλέγμα. Κι όλοι αυτοί καταλήγουν στον ίδιο επίλογο, γιατί ισχυρίζονται ότι είναι ένα, ό,τι ο καθένας τους θέλει να προτείνει. Αυτό πάλι λένε ότι μεταβάλλεται στη μορφή και στις ιδιότητες κάτω από την επίδραση του θερμού και του ψυχρού και γίνεται γλυκό και πικρό και λευκό και μαύρο και κάθε είδους.».Αν όλα αυτά συνδυασθούν με την προσωκρατική φιλοσοφία του Εμπεδοκλέους ότι από τα τέσσερα θεμελιώδη ριζώματα (γη, ύδωρ, αήρ, πυρ)προήλθε κάθε έννοια ζωής καταλαβαίνουμε ότι τα θεμελιώδη πνευματικά στοιχεία(καλό-κακό, αληθές –ψευδές, ζωή-θάνατος, πίστη-απιστία)προχωρούν μέσα από ψυχικές ισορροπίες (ευτυχία-ηδύ, λύπη-πικρό, ηδονή-θερμό, πόνος –ψυχρό),και καταλήγουν στα βασικά ριζώματα(γη-στερεότης,ύδωρ-άπειρο,πυρ-εξέλιξη,αήρ-ελευθερία).Όμως,όπως ωραία μας αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη, ο άνθρωπος είναι η κορωνίδα της φύσεως, σαν να λέμε δηλαδή  η διαλεκτική σύνθεση Θεού και φύσεως. Άρα όλες οι παραπάνω καταστάσεις καταλήγουν σε αυτόν διαμορφώνοντας την πνευματική του και σωματική του υπόσταση. Πνευματική διότι μέσα από τα παραπάνω ο άνθρωπος καταλαβαίνει τη λογική διάρθρωση του σύμπαντος φθάνοντας στην αρχή αυτού, το Θεό. Σωματική διότι όλες οι παραπάνω λειτουργίες εισχωρούν στον άνθρωπο, ρυθμίζουν και την σωματική λειτουργία του, πέρα από την πνευματική, κατανεμημένες στα διάφορα όργανά του. Ο εγκέφαλος λοιπόν συλλαμβάνει σκέψεις, η καρδιά τα συναισθήματα, το υπογάστριο τις βιολογικές λειτουργίες,σύμφωνα με τον Πλάτωνα ακόμη και το ήπαρ φιλοξενεί συναισθηματικές δυνάμεις. Άρα διαμορφώνεται μία ωραία εξίσωση η οποία λειτουργικά φαίνεται να προωθεί ένα υγιές μοντέλο ανθρώπου αυτοελεγχόμενου και ολοκληρωμένου ως κίνηση μέσα στο όλον Θεός-Φύση-άνθρωπος. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο ως υπόσταση νοητή και χοϊκή ο άνθρωπος με το νού του ενθυμείται το Θεό, με την ψυχή του συναισθηματικά τον προσεγγίζει, με το σώμα του αποδεικνύει την δύναμη της βούλησής του. Στην όλη διαδικασία συμμετέχουν και τα αντίστοιχα σωματικά όργανα, τα οποία όμως θα πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε ως συγκεκριμένα σύνολά δυνάμεων, που κάποτε ήταν πνεύμα και θα ξαναγίνουν πνεύμα.O εγκέφαλος ως νούς, η καρδιά ως ψυχή, τα όργανα της γενετησίου ορμής ως βούληση. Αν πραγματικά συμμαζέψουμε όλα τα παραπάνω οδηγούμαστε στο πράγματι σημαντικό συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος ανακαλύπτοντας την οντολογική, γνωσιολογική, αξιολογική του υπόσταση οδηγείται σε ό,τι ονομάζουμε οντολογική αποκατάσταση, σε ένα νοητό Παράδεισο δηλαδή. Σε αυτή την πορεία το σώμα όπως είδαμε έχει την δική του εξέχουσα δυναμική.

   Άρα το πρόβλημα της δωρεάς των οργάνων τίθεται στη βάση του ερωτήματος «πιστέυω ότι μετά την έλευση του Ιησού είμαι κάτι το μοναδικό, πρόσωπο, ως σώμα και πνεύμα, και ότι μπορώ μέσα από το σύμβολο του πνεύματος(το σώμα)να φθάσω σε υψηλές  πνευματικές μεθέξεις προσπέλασης του θείου; Πιστεύω ότι όλα έχουν σημασία στην ξεχωριστή μου προσωπικότητα, δηλαδή το σώμα είναι το δικό μου σώμα, το πνέυμα είναι το δικό μου πνεύμα(αυτά τα δύο επικοινωνούν)υπό την έννοια της προσωπικής ευθύνης και βούλησης που με διαμορφώνουν ως πρόσωπο διά του οποίου ελέγχοντας την υπόστασή μου επιστρέφω σε ό,τι καθόρισε ο Ιησούς ως Βασιλεία των Ουρανών; Θεωρώ ότι αυτό το πνεύμα και το σώμα είναι τα τάλαντα τα προσωπικά της παραβολής, τα δικά μου όπλα τα οποία εγώ ως στρατιώτης τα χρεώθηκα από το Θεό και μόνο σε αυτόν απολογούμενος θα πρέπει να τα επιστρέψω; Αν ναι τότε αυτή η ζωή είναι το σύμβολο της αιωνιότητος, το σώμα τρόπος του πνεύματος, το κάθε όργανο αντιπροσωπεύει κάθε ξεχωριστή σύλληψη και νίκη, το πρόσωπο τελικά ποθεί την επιστροφή στην Βασιλεία των Ουρανών. Αν όχι, τότε θεωρούμε ότι θέτοντας όργανα άλλου σε σώμα άλλου, απλά μεταβιβάζουμε ύλη σε ύλη, χάνοντας δυστυχώς τον βαθύτερο συμβολικό χαρακτήρα των ανθρωπίνων οργάνων. Τα όργανα είναι μεταφορά θείας δυνάμεως, υλική τροποποίηση αυτής, τα οποία όταν συντίθενται-στην γέννησή μας –αποθηκεύουν την προσωπική θεία εντολή, όταν αποσυντίθενται μεταφέρουν την ενέργεια του δρώντος Υποκειμένου, στον Κριτή Θεό. Έχει σημασία τα δικά μου μάτια να σαπίσουν μέσα στη γη, διότι θα μεταφέρουν τη δική μου  δύναμη στον κριτή Θεό. Τα δικά μου μάτια σε άλλο σώμα αποδεικνύουν ότι δεν καταλάβαμε το σώμα μέσα στο όλο αλλά μόνο στατικά. Φαντασθείτε τα μάτια ζωοποιού αγίου να δωρίζονταν σε αμαρτωλό! Και όμως το σώμα είναι αποτέλεσμα του πνεύματος και απόδειξη της υγιούς ή μη ξεχωριστής πορείας αυτού, είναι απόδειξη ότι όλη η οντολογική ενέργεια του έιναι μας διά του υλικού είναι μας ορθά ερμηνεύθηκε διότι με όπλο την μορφή μας και το περιεχόμενό μας επιστρέψαμε στην χαμένη πατρίδα μας. Το μάτι μου προσαρμόσθηκε στην όραση του δικού μου πνεύματος και όταν αποσυντεθεί ως δύναμη θα το ακολουθήσει. Διότι όλα καταλήγουν να γίνουν αγνές δυνάμεις στα χέρια του Δημιουργού. Το ίδιο μάτι σε άλλο σώμα απλά βλέπει δεν θεάται.

   Ας δώσουμε όμως, από την Κ. Διαθήκη, τα περίφημα χωρία της Θ. Ευχαριστίας, τα οποία επανατοποθετούν ορθά την αξία του ανθρωπίνου σώματος όχι ως κάτι εγωϊστικά ανεξαρτήτου αλλά ως δορυφόρου και βοηθού του πνεύματος στην πνευματική αφύπνιση και λύτρωση του ανθρώπου. Αναφέρει ο Ιησούς(Μάρκος, κεφ ιδ,22-25) «Και εσθιόντων αυτών λαβών ο Ιησούς άρτον ευλογήσας έκλασε και έδωκεν αυτοίς και είπε:λάβετε φάγετε,τούτο εστί το σώμα μου. Και λαβών το ποτήριον ευχαριστήσας έδωκεν αυτοίς και έπιον εξ’ αυτού πάντες, και είπεν αυτοίς :τούτο εστί το αίμα μου το της καινής διαθήκης το περί πολλών εκχυνόμενον.»Το πνεύμα του Θεανθρώπου θέτει την τέλεια σειρά σε όλα. Το πνεύμα του Θεού δημιούργησε τα πάντα. Μετά την πτώση ανάλογα με την προσωπικότητά του ο καθένας συμμετέχει στις άκτιστες ιδέες του Θεού και προχωρεί προς την μεγάλη επιστροφή. Άρα συζητάμε για το ξεχωριστό πνεύμα του κάθε ανθρώπου το οποίο στην τέλεια Βασιλεία των Ουρανών θα αποκατασταθεί ως καθολικό πνεύμα του σεσωσμένου ανθρώπου. Το σώμα των πρωτοπλάστων ήταν τέλειο διότι ήταν σε τέλειο περιβάλλον, όπου οι δυνάμεις του Παραδείσου δεν το έφθειραν, ήταν πνευματικό, διότι ακολουθούσε πιστά τις εντολές του πνευματικού δημιουργού Θεού, ήταν άφθαρτο διότι δεν ζούσε ως ύλη φθειρομένη, αλλά διά της απλής μορφής της ύλης πεπληρωμένον ως περιεχόμενο από την πνοή του δημιουργού. Άρα σήμερα θα πρέπει ο καθένας το σώμα του να το επαναφέρει με την κατά Χριστόν ζωήν σε εκείνη την τέλεια προπτωτική κατάσταση. Εάν αυτό το καταφέρει το πνεύμα του διά του σώματος είναι έτοιμο να πετάξει στην Βασιλεία του Θεού. Ως ο σπόρος μέσα στη γη, τοιουτοτρόπως αυτό το σώμα μέσα στη γη μέσα από την αποσύνθεση όλων των μελών απελευθερώνει όλες εκείνες τις δυνάμεις που ήταν κλεισμένες στα διάφορα όργανα. Στην Βασιλεία πλέον του Θεού όλες αυτές οι δυνάμεις επανασυνθέτουν το τέλειο Αδαμιαίο προπτωτικό σώμα. Καταλαβαίνουμε ότι η δωρεά κάποιου οργάνου σημαίνει λήθη αυτής της πορείας, λατρεία αθανασίας και θεραπείας του πεπτωκότος σώματος, χωρισμένου τελείως από την πραγματική οντολογική του πορεία. Διότι όταν ο Θεάνθρωπος θέτει την αντωνυμία τούτο και για το σώμα του και για το αίμα του δηλώνει δύο πράγματα. Ότι είναι του δικού Του θείου σώματος, και ότι επειδή υπηρετούν το δικό Του θείο πνεύμα έχουν φιλοξενήσει –το σώμα του και το αίμα του-άλλες δυνάμεις λύτρωσης και σωτηρίας. Τα παραπάνω χωρία αποκαλύπτουν ότι τα ανθρώπινα όργανα είναι φορείς δυνάμεως του κατόχου τους, ο οποίος ό,τι είναι πνευματικά είναι και σωματικά. Άρα το μάτι ή το νεφρό του Α είναι τελείως διαφορετικά από τα αντίστοιχα του Β, διότι το πνέυμα αυτών των δύο είναι διαφορετικό. Του Α μπορεί τα όργανα να υπηρετούν Θεό του Β όχι. Εξάλλου στην παρούσα πτωτική κατάσταση δύο άνθρωποι είναι ίδιοι μόνον απέναντι στο Θεό. Άρα στις διαφορετικές τους πορείες λύτρωσης οι άνθρωποι, εσωτερικοποιούν τις δυνάμεις του Θεού ως σωματικές και πνευματικές οντότητες πολύ διαφορετικά ο ένας από τον άλλο. Άρα η δωρεά στην παρούσα κατάσταση είναι έννοια αλληλοβοήθειας ψυχικής, πνευματικής, διότι μόνον το πνεύμα έχει σημασία. Είναι μάταιο να χαρίζεις κάτι που θα χαθεί-το σώμα. Δώρησε την πνευματική βοήθεια που πραγματικά αιωνίως θα λυτρώσει τον συνάνθρωπό μας. Πράγματι ο Ιησούς στο αναφερθέν μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας αποκατέστησε πλήρως την έννοια της δωρεάς. Η δωρεά θα πρέπει να είναι έννοια πνευματική. Θα πρέπει να δωρίζεται αυτό που θα προσκομίσει την αιωνιότητα, την λύτρωση και όχι αυτό που παρατείνει μία γήϊνη κατάσταση που ούτως ή άλλως ο Θάνατος την χαρακτηρίζει. Κυριότατα όμως –επαναλαμβανόμαστε εδώ-η Θεία Ευχαριστία, τα φοβερά λόγια του Ιησού, διευκρινίζουν ότι τα σωματικά όργανα φιλοξενούν δυνάμεις ξεχωριστών προσωπικοτήτων και θα πρέπει να συνοδεύουν τον κάτοχό τους μέχρι την κρίση των αιώνων.

    Όμως πολύτιμη βοήθεια στην έρευνά μας, αποτελεί η περίφημη ρήση του Ιησού στους Φαρισαίους εξ’αιτίας της θεραπείας του παραλυτικού της Καπερναούμ(Ματθαίος,Θ,4-5) «…και ιδών ο Ιησούς τας ενθυμήσεις αυτών είπεν: ίνα τι υμείς ενθυμείσθε πονηρά εν ταις καρδίαις υμών; τι γαρ εστίν ευκοπώτερον, ειπείν, αφέωνταί σου αι αμαρτίαι ή ειπείν έγειρε και περιπάτει;». Πράγματι πριν κάν προσπαθήσουμε να εισχωρήσουμε στην απόλυτο σοφία αυτού του χωρίου θα μπορούσαμε να το παραφράζαμε με σύγχρονους όρους λέγοντας «τι είναι πιο εύκολο: να υπομείνει κανείς το σωματικό πόνο και την σωματική βλάβη ή να προχωρήσει σε μία πρόσκαιρη λύση ιατρική του πόνου, τόσο γήϊνη τη στιγμή που η παίδευσις του πόνου είναι σχολείο του Παραδείσου, την στιγμή κατά την οποία ο μεγαλύτερος ιατρός του κόσμου δεν εγλύτωσε εαυτόν από τον θάνατον;»Πάντως σύμφωνα με τα μεγαλοφυή λόγια του Σωτήρος το σώμα είναι εικόνα και συμβάν του έσω ανθρώπου, και φιλοξενεί δυνάμεις εξόχως αξιολογικά σημαντικές. Άρα μόνον μία βαθεία αυτογνωσία ενδιαφέρει τον ανώτερο άνθρωπο, ο οποίος χωρίς να προσκολλάται στην εξωτερική φθαρτή εικόνα του ενδιαφέρεται να γνωρίσει την κίνηση ανωτέρων οντολογικών δυνάμεων στο εσωτερικό του. Αυτή η απελευθέρωσις του ανθρώπου τον καθιστά αγωγό της θείας οντικής δυνάμεως, επαναφέροντάς τον στο νοητό σώμα του Παραδείσου. Ένα σώμα άφθαρτο, ένα σώμα πράγματι αιώνιο.

   Αυτά όμως ισχύουν όταν εξετάζουμε τα πράγματα από την άποψη του όλου. Τότε μέσα από την πραγματική ακτινογραφία της ανθρωπίνης υπάρξεως παρατηρούμε ότι το σαρκικό σώμα είναι ύλη πτώσης και ο άνθρωπος σε μία σωτηριώδη πορεία αποκατάστασης λαμβάνει και πάλι το αθάνατο πνευματικό σώμα του-ειδικότερα μέσα από την αρχέγονη ένωση με τον Δημιουργό του. Στην διπλή κίνηση του χριστιανικού απείρου –κάθοδος, άνοδος –το φθαρτό σώμα είναι μηδαμινό. Μόνον ο εγωϊστικός αιών μας μιάς εγωϊστικής ιατρικής επιστήμης, η οποία ως άλλη Εύα καταβροχθίζει περίεργα μήλα δίδει υπερβολική αξία την οποία ο όφις της Π. Διαθήκης προείπε μέσα από την φράση  «Ο Θεός σας απαγορεύει κάτι μήπως γίνετε και εσείς Θεοί».

   Κάνοντας μία πρώτη σύνοψη των παραπάνω βλέπουμε ότι το θέμα της δωρεάς οργάνων πέρα από την σκληρή φράση «δεν είναι χριστιανικό»θα πρέπει να αντιμετωπίζεται  ως πρόβλημα διαφορετικής οπτικής γωνίας ανάμεσα στους υποστηρικτές και μη. Στον χριστιανικό κόσμο το σώμα ως ναός του Θεού είναι κάτι το μοναδικό και αυξάνει μαζί με το πνέυμα –ή όχι-σε αρετή και χάρι. Άρα ο,τι είναι το πνεύμα είναι και το σώμα. Όλα αυτά σε τέλεια ανάπτυξη μας οδηγούν στην τέλεια σωματικοπνευματική ενότητα του Παραδείσου, στον τρίτο παράγοντα του προπτωτικού τελείου και αιωνίου σώματος. Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν πίστη στην εσχατολογία αυτού του κόσμου.

   Από την άλλη πλευρά ο χώρος της αχαρίστου επιστήμης –με την Θουκυδίδεια έννοια η λέξις χάρις(ευεργετική διάθεση ανταπόδωσης)-λησμονώντας τον εφησυχαστή του οντολογικού της φόβου(Ιησού)προσπαθεί χωρίς ψυχή αλλά με οξυγόνο να προετοιμάσει τον δικό της Αδάμ. Χωρίς τη διάθεση αφελούς ευπιστίας κάτω από το ανθρώπινο πρόσωπο της δωρεάς κρύβεται η πιο απάνθρωπη προσπάθεια της ιατρικής επιστήμης-του μεγάλου όπλου της συγχρόνου εξουσίας –να δημιουργήσει άνθρωπο μισθοφόρο των πιο εγκληματικών νοών. Όμως εδώ το σώμα είναι πεπτωκός αλλού είναι ανειμένο ,και ό,τι και αν υποστηριχθεί αυτό δεν αλλάζει. Διότι όπως είπε και ο Απόστολος των εθνών, δεν έχουμε εδώ την πολιτεία μας αλλά την αυριανή πολιτεία μας επιζητούμε.

   Ας έλθουμε όμως πιο κοντά στον Απόστολο Παύλο δείχνοντας ότι το σημαντικότατον επιχείρημα κατά της δωρεάς οργάνων είναι το επιχείρημα του πόνου. Aναφέρει η Κ. Διαθήκη(Β΄Κορινθ.ιβ,1-10) «και οίδα τον τοιούτον άνθρωπον είτε εν σώματι είτε εκτός του σώματος ουκ οίδα,ο Θεός οίδεν, ότι ηρπάγη εις τον Παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι… και τη υπερβολή των αποκαλύψεων ίνα μη υπεραίρωμαι εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα με κολαφίζη, ίνα μη υπεραίρωμαι… η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται». Το αξιολογικό κριτήριο δείχνει πράγματι δυνατότερο από κάθε άλλο οντολογικό και γνωσιολογικό αντίστοιχο. Είναι εξάλλου το κριτήριο της πράξεως μέσα από το οποίο ο χριστιανός επιχειρεί το τελικό βήμα προς την σωτηρία του. Εάν ο Αδάμ και η Εύα προπτωτικώς είχαν το τέλειο πνευματικό σώμα, σύμβολο της δύναμης του Θεού να μεταβάλει και να μετουσιώνει τα πάντα σε αέρα, πυρ. αίμα και σάρκα, μεταπτωτικώς το σώμα αυτό έχασε τον προορισμό του, που βέβαια δεν ήταν άλλος από την δοξολογία του Δημιουργού. Το σώμα στον Παράδεισο ως τέλειος αγωγός εξελίσσει όλες τις οντολογικές δυνάμεις του Θεού μέσα από την αιώνια ζωή της πνευματικής υφής του. Είναι  «εν-σθενές» και όχι α-σθενές, διότι η πνοή του θεού μέσα του προχωρεί  με σθένος, μέσα από την ενότητα εσωτερικότητας και εξωτερικότητας, η οποία επειδή δεν διαρρήγνυται μεταφέρει και εκπληρώνει τις αυτούσιες εντολές του Θεού, βιώνοντας συνεχώς την τελειότητα του όντος, την συνέχεια αυτού, την πραγματική του μεταφορά σε όλα τα επίπεδα δημιουργίας και παραδείσου του Θεού. Στον μεταπτωτικό όμως άνθρωπο διαρρήγνυται η εσωτερικότητα και η εξωτερικότητα και αυτό ονομάζεται απομάκρυνση από την πηγή, άγνοια, θάνατος. Σε αυτή την περίπτωση η προσκόλληση στην ύλη, στο σώμα, είναι καταστρεπτική διότι εμποδίζει τον άνθρωπο από το ταξίδι του όλου,από την βιωματική επιστροφή στην τελειότητα του Παραδείσου. Διότι εάν στον Παράδεισο το σώμα      ήταν απόδειξη πνεύματος εδώ είναι απόδειξη γνώσης του κύκλου  ‘ενθυμούμαι το Θεό-και διά της υπερβάσεως του υλικού σώματος επιστρέφω και πάλι στο πνευματικό σώμα’. Κάθε άλλη ιατρική ή μη προσκόλλησις σε μία τελειοποίηση μόνον εμπειρική του φθαρτού σώματος, αποκομμένη από την εικόνα του όλου δρόμου της εξωτερικότητας της σάρκας ,είναι στείρα ειδωλολατρεία του παρόντος αιώνος.

   Σε αυτό ακριβώς το σημείο επεισέρχεται και ο σκόλοψ του Αποστόλου Παύλου. Θα πρέπει να κάνουμε έναν αυτοσχέδιο διαχωρισμό του σημαντικοτάτου αυτού χωρίου διαχωρίζοντας τον πνευματικό φορέα του σκόλοπος από την υλική –την όποια υλική-εξωτερίκευσή του. Δεν είναι βέβαια ο σκόλοψ ως τέτοιος που διδάσκει και παιδεύει τον Απόστολο των εθνών αλλά η πνευματική δύναμη που εμπεριέχεται σε αυτόν. Είναι ίσως, ο Θεός του Παραδείσου, που περιορίζει ως ανάμνηση διά του σκόλοπος τον εαυτόν του, προκειμένου να μην αφήσει τον άνθρωπο στο χάος της μη ανάμνησης, της μη ελπίδος. Άρα ο χειραγωγούμενος στο σώμα άνθρωπος, διά του χαλιναγωγημένου σαρκίου, οδηγεί την αιτία της εξωτερικότητός του, το πνεύμα στα χέρια του Θεού του. Μέσα βέβαια από την ανάλογη ανάπτυξη των υπολοίπων ανωτέρων πλευρών της προσωπικότητός του. Η επαναφορά στην πρώτη κατάσταση είναι η αυτόματη αναίρεση του σκόλοπος –του οποιουδήποτε σκόλοπος –η πνευματική απελευθέρωση του ανθρώπου. Τι θα είχε συμβεί άραγε εάν ο Απόστολος των Εθνών είχε ιαθεί μέσα από την επίγεια ιατρική;

   Αντιμετωπίζουμε λοιπόν το όλο πρόβλημα από το πρίσμα του σημερινού ανθρώπου. Η λήθη του πραγματικού πνευματικού πολιτισμού και η ανάδειξη του φρικτού τεχνολογικού αντιστοίχου είχε πέρα από τις άλλες μία ακόμη καταστρεπτική συνέπεια για τον άνθρωπο του 21ου αι. Ο άνθρωπος πλέον δεν διαβιοί οντολογικά άρα αξιολογικά βάσει οργανωμένων νομοτελειακών καταστάσεων του Αγαθού, αλλά ζει παραδομένος στη ραθυμία του χάους της απολύτου αισθητικής και υλικά τεχνικής εποχής του.Οι επιστήμες ενώ στον Πλάτωνα ήταν στην υπηρεσία της υγιούς φιλοσοφίας, σήμερα αποκομμένες  από αυτή, έχουν λησμονήσει ότι προάγουν διά της ύλης το πνεύμα στην επιστροφή του στην πραγματική του πατρίδα και εξυπηρετούν απλά δικούς τους σκοπούς οι οποίοι οντολογικά είναι αδιάφοροι διότι ικανοποιούν σκοπούς χωρίς οντολογικό αντίκρυσμα-πανομοιότυπους με το μήλο της Εύας, το οποίο η σημερινή επιστήμη έχει υπέρχορτάσει. Άρα η σημερινή ιατρική δεν έχει σκοπό να  συνδέσει το σώμα στον οντολογικό κύκλο πνεύμα-ύλη-πνεύμα, ώστε ο άνθρωπος μέσα από την αυτογνωσία της σωματικής του καταγωγής να αφεθεί σε όλες εκείνες τις πνευματικές δυνάμεις οι οποίες θα μεταλλάξουν κάθε τι το υλικό σε πνευματικό, άρα και το σώμα του-απόκτηση του προπτωτικού ουρανίου σώματος-αλλά σκοπεύει αποκλειστικά στην υλική μη τελεολογική γνώση της σάρκας προκειμένου να προχωρήσει στο τελευταίο στάδιο βρώσης του μήλου στην κατασκευή ενός εργαστηριακού ανθρώπου. Ο οποίος όταν παραχθεί θα κάνει τους επιστήμονες –θύματα των πολιτικών-παντοδύναμους,ελεγκτές της επιγείας ζωής. Όμως τότε θα έλθει και το τέλος. Διότι και οι πόροι της γης κάποτε θα τελειώσουν, και οι καταστρεπτικές εργαστηριακές δυνάμεις θα εκδηλωθούν-πυρηνικές κ.τ.λ.-αλλά κυρίως όταν όλοι οι άνθρωποι θα είναι μηχανές, εργαστηριακά κατασκευάσματα, η έλλειψη πνευματικής σύνδεσης με κάτι το υπέργήϊνο θα φέρει το τέλος στα απομονωμένα στη γη ανθρωποειδή. Άρα η δωρεά οργάνων  η οποία διαφημίζεται ως πράξη ανθρωπισμού είναι ένα μεγάλο βήμα στην εγωϊστική τάση της συγχρόνου ιατρικής να φτιάξει ένα υλικό σώμα απομονωμένο οντολογικά.

   Ο πόνος, ο μεγάλος αυτός δάσκαλος, όπως ανελύσαμε και στην περίπτωση του Αποστόλου Παύλου, είναι η μυστική πνευματική σύνδεση του ανθρώπου με το Θεό. Ο κάθε πόνος περιέχει μέσα του και το λυτήριο αυτού-τη λύση του. Εις τον πόνο συνυπάρχουν τρία μεγέθη. Ο καθηγητής Θεός –οντολογικό στοιχείο-ο μαθητής άνθρωπος –γνωσιολογικό στοιχείο-και η νέα κατάσταση του ανθρώπου-αξιολογικό στοιχείο. Άρα η αδυναμία του ανθρώπου να δεχθεί τον πόνο και η καταφυγή του στις εύκολες και τόσο εμμενείς ιατρικές λύσεις, στερούν τον άνθρωπο από τις νέες υπαρξιακές καταστάσεις του, ενσώματες η μη. Ο άνθρωπος θα καταφεύγει ολοένα και περισσότερο σε πρόσκαιρες ιατρικές λύσεις όσο αποφεύγει να αντικρύσει την οντολογική διαλεκτική: θέση: κατάσταση πριν τον πόνο, αντίθεση: πόνος, σύνθεση: νέος άνθρωπος(ενσώματος ή μη.).Αυτό ακριβώς το νέο μας φοβίζει, δεν εμπιστευόμαστε τον πόνο, και καταφεύγουμε στην εμμενή μας διάθεση να σώσουμε το σαρκίο. Διότι οντολογικά δεν υπάρχουν αρρώστιες, ασθένειες, αλλά διαλεκτικές μεταβάσεις σε νέες καταστάσεις του όντος. Γι’  αυτόν ακριβώς τον λόγον ο Πλωτίνος στην περίφημη εννεάδα του «περί της ευλόγου εξαγωγής των ψυχών» διδάσκει υπομονή στον πόνο, και προσμονή καλυτέρων καταστάσεων, όπως και οι Πατέρες της Εκκλησίας εμμένουν στα κηρύγματά τους στην λυτρωτική φύση του πόνου. Η Εκκλησία κατά τρόπο σοφό δέχεται την άνωθεν πνευματική λύση του πόνου που ασφαλίζει την μετάβαση του ανθρώπου σε καλύτερες καταστάσεις. Η παρακάτω ευχή είναι σαφής(Μικρό ευχολόγιο, εκδ. Αποστολικής Διακονίας,εκδ.10η ,1988,σελ.193) «Λύσον τον δούλον Σου της αφορήτου ταύτης οδύνης, και της συνεχούσης αυτόν πικράς ασθενείας και ανάπαυσον αυτόν ένθα των δικαίων τα πνεύματα».

   Αναλογικά ο σωματικός πόνος, ο οποίος οδηγεί τον άνθρωπο σε ιατρικές λύσεις τύπου δωρεάς οργάνων, μεταμοσχεύσεων κ.λ.π., ισοδυναμεί με τον πνευματικό πόνο των σοφών λίγο πριν να γεννήσουν μία μεγάλη σκέψη, θεωρεία. Κανείς σε αυτή την περίπτωση δεν συζητά για αντικατάσταση μυαλού προς αποφυγή του πνευματικού πόνου, που είναι προστάδιο κάτι νέου. Επίσης μην λησμονούμε ότι διά του πόνου του σώματος οι Άγιοι κληρονόμησαν την πνευματική Βασιλεία του Θεού. Διά του προσκαίρου το αιώνιο. Το τροπάριο της 30ης Οκτωβρίου από το Μηναίο, επί τη μνήμη της Ζηνοβίας και του Ζηνοβίου είναι σαφέστατο «Ξεομένου του σώματος, της ψυχής σου το ένδοθεν κάλλος διεδείκνυτο αξιάγαστε Ιερομάρτυς λαμπρότερον».

   Ίσως εγώ ο ίδιος αύριο προβώ σε ό,τι εδώ προσπάθησα να αποδείξω ως μάταιον. Το όλον θέμα εν τελική αναλύσει είναι βουλητικό εκ του πρίσματος της πίστεως. Ο άνθρωπος που πιστεύει στην επιστροφή σε μία ανώτερη κατάσταση, στην διαλεκτική πορεία των οντολογικών καταστάσεων, θεωρεί τα πάντα μέσα από την αιώνια υγεία της πραγματικής γνώσης ενός ανωτέρου αγαθού κόσμου. Εκεί είναι η αληθινή υγεία, κάθε άλλη εμμονή-ιατρική ή μη-είναι αρρώστια.  Διότι η τήρηση του οντολογικού κύκλου επιστροφής στο ον είναι υγεία, ενώ η εμμενής στάση σε οποιοδήποτε μέγεθος του κύκλου-τύπου ιατρικής επιστήμης –είναι ασθένεια, έλλειψη σθένους αντίληψης της πραγματικής οντολογικής γνώσης.