Ημίονος - Ημίθεος

 

Γράφει ο π. Στυλιανός Εμμ. Καρπαθίου στην Romfea.gr
Θεολόγος Ψυχίατρος, Δρ Βιοηθικής

Ένας θορυβώδης πρωτοφανής συναγερμός εδώ και μήνες τείνει να εξουδετερώσει τη ζωντάνια της κοινωνικής μας δυναμικής, σχεδόν σε παγκόσμιο επίπεδο, με αφορμή μια συνήθη ιογενή επιδημία από τον ιό covid-19.

Οι κοινωνικές σχέσεις τσακίσθηκαν, το χαμόγελο σταμάτησε να ανθεί στα χείλη των ανθρώπων, η λαχτάρα για συμπαράσταση στον ασθενή, που μέχρι πριν λίγο διαφημιζόταν ως υψηλός αλτρουισμός, εξαερώθηκε, με αποτέλεσμα ο συνάνθρωπος, που εμφανίζει μια απλή πυρετική κίνηση, να στιγματίζεται και να αντιμετωπίζεται αυθωρεί ως μίασμα θανατικό.

Κυβερνήτες και στρατευμένοι επιστήμονες έχουν επιδοθεί στην προσπάθεια να μας απαλλάξουν από τον ανεπιθύμητο εισβολέα με οποιοδήποτε τρόπο, χωρίς να κοστολογούν την υλική και πνευματική πείνα και δίψα των ανθρώπων, οι οποίοι καταρρέουν, όχι μόνον από την ένδεια των βασικών αγαθών επιβίωσης, αλλά παραλλήλως και από την απώλεια της ψυχικής τους ευρυθμίας, με τεράστιες παθολογικές και ψυχοπαθολογικές επιπτώσεις πάνω σε βιολογικά συστήματα ζωτικής εμβέλειας για την επιβίωση, όπως π.χ. στο ανοσοποιητικό.

Ως μη ώφελε, μέσα στην ασύνετη αυτή απογόμωση του κοινωνικού σώματος, τουλάχιστον ένα μέλος της adhoc εθνικής επιτροπής για τον covid-19, απ΄αρχής της συστάσεώς της και με σταθερά αυξανόμενη μανία και λυσσαλέο μίσος, ντύθηκε την ‘’επιστημονική’’ του πανοπλία, για να πολεμήσει τον ’’εχθρό’’ της ανθρωπότητας, το ασύλληπτο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, που ο Κύριος Ιησούς Χριστός παρέδωκε ‘’υπέρ της κόσμου ζωής και σωτηρίας’’.

Ο βιολόγος-γενετιστής κ. Μ. Δερμιτζάκης με τις θέσεις του περί της Θείας Κοινωνίας, ως δήθεν δυνητικού φορέα μετάδοσης του ιού και, μάλιστα, ιδιαιτέρως υψηλής επικινδυνότητας, έγινε η αιχμή του δόρατος σε μια άθλια πολεμική εναντίον της Εκκλησίας, του τιμιώτερου θεσμού της ανθρώπινης ιστορίας και ιδιαιτέρως του Γένους μας.

Αυτοπεριεβλήθηκε με την τήβεννο του επιδημιολόγου, φόρεσε το στέμμα του λοιμωξιολόγου, ζήλωσε τις γνώσεις του παθοφυσιολόγου, ενώ δεν κατέχει πτυχίο Ιατρικής Σχολής, κι’ από κοντά έγινε και ‘’ολίγον θεολόγος’’, μάλιστα δε και με απαίτηση θεολογικού λόγου. Έτσι μόνον ερμηνεύεται το γεγονός ότι οι συνεχείς τηλεοπτικές παρεμβάσεις του, χωρίς αντίλογο στο μονόλογο της αντιδημοκρατικής ενημέρωσης των πολιτών, που έχει υιοθετηθεί, είναι παιδαριωδώς ατεκμηρίωτες, ενοχλητικά μονότονες και, το χειρότερο, χυδαίες και υβριστικές κατά της πίστεώς μας, λες και απευθύνεται όχι μόνον σε υποτελείς, αλλά και σε ολιγοφρενείς.

Δεν αντιλαμβάνεται, όμως, ο κ. Δερμιτζάκης την αντιεπιστημονική αυτή αθλιότητα. Επικαλείται πάντοτε την επιστημονική του ιδιότητα και με ύφος αυθεντίας αποφαίνεται αξιωματικά τι είναι επιστημονικό και τι όχι. Δεν διάβασε στον Μενέξενο του Πλάτωνα, που μέσα από μια οιονεί αρχέτυπη αποστροφή τονίζει πως επιστήμη χωριζομένη αρετής είναι πανουργία και όχι σοφία. Αγνοεί ότι ως εργαστηριακός δεν έχει σφαιρική ιατρική αντίληψη της πραγματικότητας, γιατί του λείπει η κλινική εμπειρία και γνώση. Δεν συναλλάσσεται με το πρόσωπο των ανθρώπων, δεν του μιλάει ο πόνος, η αγωνία, τα προβλήματα, οι ανησυχίες, τα μεταφυσικά κενά, η υπαρξιακή νοσταλγία της αιωνιότητας. Γι’ αυτό καί η σκέψη του, πνευματικά και λογικά ατελέσφορος, εκφέρεται με ένα τρόπο ολοκληρωτισμού και στανικής επιβολής. Εμμονική του αρχή είναι ο λόγος του Ιουβενάλη στις Σάτυρες: «Hoc volo, sic jubeo, sit pro ratione voluntas» («ἔτσι θέλω, αὐτό μοῦ ἀρέσει, ἡ θέλησή μου εἶναι ὁ μοναδικός λόγος»).

Για να είμαι πιο συγκεκριμένος, ο κ. Δερμιτζάκης αποκλείει ως επιστημονικό επιχείρημα το γεγονός ότι κατά την πρώτη ώση του ιού την Άνοιξη του 2020 διαπιστώθηκαν πολλαπλάσια κρούσματα covid-19 στον δυτικό εν γένει κόσμο, όπου κυρίαρχες πληθυσμιακά ομολογίες είναι ο Ρωμαιοκαθολικισμός και η Προτεσταντική πολυμορφία, από ότι στις ορθόδοξες Χριστιανικές χώρες. Αν παραδεχθεί τη βοώσα αυτή πραγματικότητα καταρρίπτεται η υπόθεσή του για το επιβλαβές του τρόπου της Μεταλήψεως στην Ορθόδοξη Εκκλησία και αντιδεοντολογικά τρέμει τη διάψευση των αντιλήψεών του, γιατί ένας γνήσιος επιστήμονας πρέπει να είναι ανοικτός τόσο στην επιτυχία όσο και στην αποτυχία.

Με βάση την παραπάνω αυθαίρετη παρατήρησή του, εγώ παίρνω το νήμα της σκέψης του καί ερωτώ για πράγματα που παρατηρήθηκαν μέσα στο μικρό χώρο της πατρίδας μας. Αγνοείτε, λοιπόν, κ. Γενετιστά, ότι στην Ελλάδα μας μετά το Άγιον Πάσχα, που κοινώνησαν εκατομμύρια ορθόδοξοι Χριστιανοί, στα ανώγεια, στα κατώγεια, στα αλώνια, στα σαλόνια, η καμπύλη του κορωνοϊού είχε σταθερά φθίνουσα πορεία, ενώ στο γενικό καταλάγιασμα της επιδημίας τον Ιούνιο, δηλαδή ακριβώς μετά το Ραμαζάνι, υπήρξε σημαντική τοπική έξαρση του προβλήματος στις μουσουλμανικές κοινότητες της πατρίδος μας; Και τα λιθάρια κράζουν για τη φίμωση της λογικής, που προσπαθείτε να μας επιβάλλετε.

Δεν θορυβείται ο κ. Δερμιτζάκης από τα νυκτερινά κέντρα, όπου διακινείται ο ‘’θάνατος’’, δεν τον ενοχλούν τα πορνεία, κατ’εξοχήν εστίες πολλαπλής τοξικότητας, μυωπάζει μπροστά στις εκατοντάδες συμπολιτών μας, που αγανακτισμένοι από τον συνεχή και αφιλοσόφητο εγκλεισμό τους ξεδίνουν κατά εκατοντάδες στους δρόμους και τις ρύμες των πόλεων. Αγνοεί όλες τις αντίθετες απ’αυτόν απόψεις, παρ’ότι είναι επιστημονικά πολλαπλώς επιβεβαιωμένες και δημοσιευμένες σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά. Απορώ, γιατί δεν ζήτησε ποτέ να αντιπαραταχθεί δημόσια και ρωμαλέα μ’ όποιον άλλον επιστήμονα, ειδικό στον covid-19, που όμως δεν βρίσκεται μέσα στο ‘’επιστημονικό’’ κυβερνητικό κονκλάβιο.

Προχωρώ ανθολογώντας δύο ενδεικτικές επιστημολογικές αρχές, που πρέπει να έχει κανείς υπ’όψιν του, όταν εκφέρει δημόσιο λόγο, επιμένει ότι μιλάει επιστημονικά και απαιτεί το αλάθητο. Την αρχή της διαψεύσεως και την δυνατότητα προβλεψιμότητας.

Ο Popper K. έχει διατυπώσει την “ἀρχή τῆς διαψεύσεως” ὅταν συμπεραίνει, «ὅτι στό βαθμό πού οἱ ἐπιστημονικές ἀποφάσεις ἀφοροῦν τόν κόσμο τῆς ἐμπειρίας πρέπει να εἶναι ἀναιρέσιμες και στό βαθμό πού δεν εἶναι ἀναιρέσιμες δεν ἀφοροῦν τόν κόσμο τῆς ἐμπειρίας».

Οι επιστημονικές απόψεις κινούνται πάντοτε στη δυναμική των αναθεωρήσεων, γι’αυτό και έρευνες που τιμήθηκαν με βραβεία Νόμπελ (όπως π.χ. αυτό πού απονεμήθηκε στον António Egas Moniz, το 1949, με τη λοβοτομή) η κοινωνία τις θεώρησε βδελυκτές και η ιατρική εμπειρία τις απέβαλε ως εγκληματικές. Το γνωρίζει αυτό ο κ. Δερμιτζάκης;

Η προβλεψιμότητα στην κλινική πράξη, την οποία ασμένως υπηρετεί ο εν λόγω Γενετιστής, πρέπει να γνωρίζει ότι, με ακραιφνή επιστημονικά κριτήρια, έχει πάντοτε πιθανοκρατικό χαρακτήρα και στηρίζεται σε πολυπαραγοντικά μοντέλα, τα οποία χειρίζονται μελετητές στατιστικολόγοι με πολυεδρική γνώση, πατώντας πάνω σε ποικίλα πεδία της επιστημονικής γνώσης.

Γι΄αυτό και επιλέγεται σήμερα η διαθεματική-διεπιστημονική προσέγγιση κάθε γνωστικού αντικειμένου. Και τότε ακόμη η αποτυχία δεν είναι ασύνηθες φαινόμενο˙ είναι λογική συνέπεια, που πηγάζει από το πεπερασμένο της εγκεφαλικής μας λειτουργίας.

Ο Πρωθυπουργός μάλιστα της Μ. Βρετανίας Benjamin Disraeli (1804-1881), είχε πει θυμόσοφα: «υπάρχουν τριών ειδών ψέματα: τα ψέματα, τα καταραμένα ψέματα και η στατιστική», επισημαίνοντας προφανώς ότι με την αμετροέπεια και την υπέρβαση των ορίων μας καταλήγουμε σε εξωπραγματικά συμπεράσματα.

Βέβαια είναι ανεξήγητη για μας η επιλεκτική μνήμη των μελών της Επιτροπής, όσον αφορά τις διαμετρικά αντίθετες θέσεις που έχουν ακουσθεί από το στόμα των κατά καιρούς εκπροσώπων της, μέσα σε χρονική απόσταση μόλις λίγων εβδομάδων˙ ενημέρωση με παλλινωδίες, αυτοαναιρέσεις, ασάφειες, ακροβασίες, τις οποίες συνυπέγραφε ο κ. Δερμιτζάκης και οι οποίες έδωσαν πλούσια τροφή ευρηματικής διακωμώδησής τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Μπορεί κανείς να μη διερωτηθεί για την σοβαρότητα της σκέψης του κ. Δερμιτζάκη όταν εκθειάζει το ‘’μελλοντικό εμβόλιο’’ της Οξφόρδης, που ήδη φαίνεται να πνέει τά λοίσθια, πριν αυτό ακόμη ολοκληρωθεί;

Όταν, επίσης, υποστηρίζει την αναγκαιότητα της μάσκας ως αποτρεπτικού μέσου μετάδοσης του ιού, ενώ αυτή καταγγέλεται ως ιδιαιτέρως επισφαλές μέτρο και επικίνδυνο για την υγεία, όπως έχει καταδείξει πλήθος μελετών από αγανακτισμένους Νομπελίστες, Πανεπιστημιακούς Δασκάλους, εξεδικευμένους έγκυρους και έμπειρους κλινικούς ιατρούς; Μια απλή περιήγηση και ενδεικτική ανασκόπηση στο BMJ Eur J Pediatr. του JAMA του 2020, φανερώνει την διολίσθησή του σε αντιεπιστημονικές ατραπούς.

Αγνοεί, ότι το μόνον όντως σταθερό από τις αποφάσεις της πολυμελούς επιτροπής ήταν κάποιες γενικές σταθερές σε λοιμικές νόσους, που διασώθηκαν από τον Θουκυδίδη, εδώ και δυόμισυ χιλιάδες χρόνια, για την αντιμετώπιση του ενσκήψαντος λοιμού στην Αθήνα, επί Περικλέους, με πιθανολογούμενο εισηγητή τον Ιπποκράτη.

Επίσης, δε φαίνεται να γνωρίζει τις εκπληκτικές υγειονομικές διατάξεις και όχι μόνον της Παλαιάς Διαθήκης στο βιβλίο του Δευτερονομίου. Για όσους ειρωνευθούν την τελευταία αυτή παρατήρηση και σπεύσουν να την αντιμετωπίσουν ως μύθευμα, ας σκεφθούν δύο πράγματα: O αείμνηστος καθηγητής Δημήτριος Τριχόπουλος, με θαυμασμό δίδασκε στο αμφιθέατρο της Επιδημιολογίας και Υγιεινής στο Γουδί, ότι ο καρκίνος της μήτρας είναι, στατιστικά επιβεβαιωμένος, στα χαμηλότερα παγκοσμίως επίπεδα μεταξύ των Ισραηλιτισσών, λόγω των Μωσαϊκών υγιεινομικών διατάξεων.

Και ο νομπελίστας Arno Penzias, ο οποίος ανακάλυψε την κοσμική μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου έγραψε: ’’Τά καλλίτερα (κοσμολογικά) δεδομένα, που έχουμε είναι ακριβώς …. από τα πέντε βιβλία του Μωυσή, τους Ψαλμούς και την Βίβλο ολόκληρη’’. Και μόνο αν γνώριζαν τη Παλαιά Διαθήκη και εφάρμοζαν τις υγιειονομικές διατάξεις του Προφήτου Μωυσή, πολλοί λοιμοί στην ιστορία της ανθρωπότητας θα είχαν αποφευχθεί.

Επί πλέον όλων αυτών μας αποκρύπτεται επιμελώς το γεγονός, ότι για την παραγωγή του διαφημιζόμενου εμβολίου, όπως προαναφέρθηκε, έγινε χρήση κυττάρων, που αφαιρέθηκαν από έμβρυο, ύστερα από άμβλωση!! Μήπως τούτο θυμίζει την αποστροφή του λατίνου κωμωδιογράφου Plautus, ‘’homo homini lupus est, ότι δηλ. ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος; Είναι σύμφωνος κ. Δερμιτζάκης με την ‘’πολιτισμένη’’ αυτή ανθρωποφαγία του δυτικού πολιτισμού (γράφε υποκουλτούρας);

Από τα παραπάνω διαφαίνεται πλέον σαφώς ότι η υγειονολατρεία που υπηρετούν σήμερα οι συγκεκριμένες πολιτικές καί επιστημονικές κάστες, αποτελεί μια νέα ειδωλολατρική παραφυάδα. Την φύτεψαν δύο άσοφοι φιλόσοφοι, εμπαθείς εχθροί του Χριστού. Ένας είναι ο Νίτσε ο θεωρητικός του ναζιστικού ευγονισμού και όχι μόνον, ο οποίος προσέβλεπε στον γιατρό ως «σωτήρα», που «δεν θά χρειάζεται πιά νά κάνει κανένα θαῦμα. Οὔτε και νά σταυρώνεται». Δεύτερος, ο ομοφυλόφιλος Michel Foucaut, όταν μίλησε για μια “νέα ἰατρική θεολογία”, που την εκφράζουν“οἱ ἱερεῖς τοῦ σώματος”, ἀφ᾿ ὅτου ἐκθρόνισαν, κατά την ἀντίληψή του, τούς ἱερεῖς τῆς πίστεως, με σκοπό να ὁρίσουν κανόνες ἠθικῆς και ὑγείας στό κοινωνικό σύνολο.
Αυτή τη φιλοσοφία βάλθηκε να υλοποιήσει ο κ. Δερμιτζάκης, αγκομαχώντας να ταπεινώσει την πίστη στον, μεταξύ δύο Ληστών, Εσταυρωμένο Κατάδικο, με τον φτηνό ορθολογισμό του. Να ταπεινώσει Εκείνον που άφησε αφειδώλευτη παρακαταθήκη Ζωής, παρατεινόμενη στους αιώνες, με το ιερουργούμενον Άχραντο Σώμα Του και Τίμιο Αίμα Του.

Χωρίς περιστροφές, το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας δεν είναι μόνον αδιαπραγμάτευτο για τη ζωή μας, αλλά, πέραν τούτου, αποτελεί την ίδια τη ζωή μας, την οποία, απροκάλυπτα πλέον επιβουλεύεται ένας εσμός παρανόμων.

Μέχρι σήμερα, κι’αυτή ακόμη τη στιγμή, σ’ ολόκληρο τον κόσμο πληγωμένοι συνάνθρωποί μας από λέπρα, ελονοσία, τέτανο, φυματίωση, έμπολα, έϊτζ, παρασιτικά κατά χιλιάδες και επί ώρες προσέρχονται στην αγία Κοινωνία, από κοινή αγία Λαβίδα, μαζί με τους υγιείς αδελφούς οι οποίοι, ως πραγματικοί ‘’ιππότες της πίστεως’’ λακτίζουν τις δαιμονικές αμφιβολίες και αμφισβητήσεις, στο Όνομα Εκείνου, που είναι η Αλήθεια, η Ζωή και η Ανάσταση.

Ιερείς, διακονούντες διά βίου σε νοσοκομεία λοιμωδών νόσων, έδιναν και δίνουν διά του αγίου Ποτηρίου αγάπη και ζωή, χωρίς ποτέ κανείς απ’όλους αυτούς να προσβληθεί από τις θανατηφόρες μεταδοτικές νόσους.

Είναι η ζωντανή μαρτυρία που δίνουν ‘’εν κόποις και πληγαίς περισσοτέρως’’ στην ευθεία των Αγίων Αποστόλων οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί Ιεραπόστολοι απανταχού της γης, ιδιαιτέρως δε στις υπό ανάπτυξη περιοχές του πλανήτη. Αυτήν την εμπειρία καταγράφει η Εκκλησία εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια και κυρίως οι Λειτουργοί Της, που γίνονται μάρτυρες θαυμασίων πραγμάτων, τα οποία η χάρις του Θεού επιτρέπει να αποκαλύπτονται αισθητά στη ανθρώπινη μικρότητα, όταν τελεσιουργείται η Θεία Ευχαριστία.

Διερωτόμαστε. Η παρατήρηση και το πείραμα δεν αποτελούν το αλφαβητάρι της επιστήμης; Τι περισσότερο χρειάζεται για να απαντήσει κανείς στους επιθετικούς αμφισβητίες της πίστης μας από την εμπειρία δύο χιλιετιών. Επιστήμη à la carte, είναι πλάνη.

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν ανταγωνιζόμαστε την λογική και την επιστήμη, όπως λανθασμένα πιστεύουν μερικοί, γιατί γνωρίζουμε, μέσα από τις Γραφές και την Πατερική σοφία, πως και η λογική και η επιστήμη βρίσκονται μεταξύ των θείων και, ως εκ τούτου, αναπαλλοτρίωτων καταβολών στον άνθρωπο, επειδή μόνος αυτός κτίσθηκε "κατ’ εικόνα Θεού."

Βρισκόμαστε όμως στην αντίπερα όχθη, με όσους θεωρούν την λογική (και συνεκδοχικά την επιστήμη), ως αυτόνομη μορφή της ανθρώπινης υπάρξεως, καθ΄όσον, με τον τρόπο αυτό, ακρωτηριάζεται καίρια η πληρότητα της ψυχοσωματικής ενότητας του ανθρώπου. Και έτσι, η ‘’αυθεντία’’ της λογικής καταντά σε ‘’αυτονομία πλάνης’’, που οδηγεί στην αταξία και το χάος.

Με ταπείνωση και βαθειά επίγνωση της επιστημονικής αλήθειας ο αστροφυσικός Robert Jastrow, στο βιβλίο του God and the Astronomers, γράφει τα εξής εκπληκτικά: "Για τον επιστήμονα που έχει ζήσει με την πίστη του στη δύναμη του λογικού, η ιστορία τελειώνει σαν ένα άσχημο όνειρο. Αναρριχήθηκε στα βουνά της άγνοιας. Πλησιάζει να κατακτήσει την ψηλότερη κορυφή. Καθώς σέρνεται στον τελικό βράχο, τον χαιρετά μια ομάδα θεολόγων, πού κάθονται εκεί από αιώνες".

Δυστυχώς, η έπαρση σήκωσε κουρνιαχτό και τύφλωσε «τά τ’ωτα τον τε νούν τά τ’όμματα» κατά τον Σοφοκλή. Όπως δεν αλλάζουν στον άνθρωπο οι βιολογικές του σταθερές, έτσι και στη σφαίρα του ψυχισμού δεν χάνουν την ορμή τους οι εμπάθειες, η έπαρση και ο παραλογισμος, παρά μόνον όταν ο άνθρωπος ταπεινωθεί και σκύψει το κεφάλι του μπροστά στη θεία μεγαλωσύνη, αναγνωρίζοντας την μικρότητά του.

Ο Συνέσιος ο Κυρηναίος έγραψε για όσους επέστρεφαν από την Αθήνα (ισοδύναμο της σημερινής Ευρώπης και Αμερικής), εκεί όπου βρίσκονταν τα φιλέτα της ανθρώπινης γνώσης, ότι έμοιαζαν ‘’ωσπερ εν ημιόνοις ημίθεοι’’, δηλαδή ότι φάνταζαν σαν ημίθεοι ανάμεσα σε μουλάρια.

Αν ο κ. Δερμιτζάκης έχει ακόμη ίχνος επιστημονικής ευαισθησίας πάνω του, ας αντικατοπτρισθεί στον καθρέπτη της ιστορίας της επιστήμης, τον οποίο λεπτολόγησαν εξέχουσες μορφές της επιστημονικής προόδου, και τότε θα διαπιστώσει, το πώς από ημίθεος γίνεσαι ημίονος δηλ. μουλάρι, αλλά και το πώς από μουλάρι μπορείς να γίνεις ημίθεος.