Κι όμως η θρησκεία δεν είναι το όπιο του λαού

Του Σάκη Μουμτζή

Γενιές ολόκληρες μαρξιστών διαπαιδαγωγήθηκαν με το απλοϊκό σύνθημα πως «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Δηλαδή, πως καθηλώνει τους ανθρώπους - με την διδαχή της και την επαγγελία της για τον επουράνιο παράδεισο- να προσδοκούν την λύτρωση στην μετά θάνατον ζωή και όχι να αγωνίζονται για να φέρουν τον παράδεισο στην επίγεια ζωή.

Όπως επαγγέλλεται η μαρξιστική θεωρία.

Ως εκ τούτου, «αντικειμενικά» η θρησκεία ήταν η θεραπαινίδα των κυρίαρχων τάξεων στον ταξικό αγώνα εναντίον των καταπιεζομένων και αναξιοπαθούντων, γιατί τους αφαιρούσε την αγωνιστικότητα για το σήμερα.

Έτσι, μετά το μπολσεβίκικο πραξικόπημα ξέσπασε ένα πογκρόμ κατά του κλήρου και της Εκκλησίας. Αμέτρητες εκκλησίες που ήταν έργα τέχνης, παραδόθηκαν στην πυρά, χιλιάδες εικόνες Ρώσων και Βυζαντινών αγιογράφων καταστράφηκαν, πολλά, πάρα πολλά ανεκτίμητης αξίας κειμήλια ρευστοποιήθηκαν.

Δηλαδή, πέραν όλων των άλλων, με την μπολσεβίκικη επανάσταση συνέβη και μια πολιτισμική καταστροφή.

Την ίδια τύχη είχε και η Εκκλησία στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης όταν αυτές πέρασαν, με την βοήθεια του Σοβιετικού στρατού, στα χέρια των κομμουνιστών. Διωγμοί, εκτοπίσεις, απόπειρα κάμψης του θρησκευτικού φρονήματος.


Θα περίμενε κάποιος πως μετά από 70 χρόνια κομμουνισμού η θρησκευτική φλόγα θα είχε σβήσει στις καρδιές των ανθρώπων. Κι όμως παρέμεινε άσβεστη και με την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος θέριεψε. Πώς συνέβη αυτό; γιατί οι άνθρωποι, παρ΄όλη την πλύση εγκεφάλου που υπέστησαν, ευθύς ως αποκαταστάθηκαν οι ατομικές ελευθερίες έσπευσαν να εκφράσουν την Πίστη τους;

Προφανώς, η Πίστη σε μια ανώτερη δύναμη βρίσκεται μέσα στις ανάγκες της ανθρώπινης φύσης που βιώνει την ματαιότητα της ύπαρξης της καθημερινά. Πόσες φορές όταν χάνουμε ξαφνικά έναν άνθρωπο μας, έναν φίλο μας, δεν λέμε το κοινότοπο « τίποτα δεν είναι ο άνθρωπος»;

Αυτή την διαπίστωση της ασημαντότητας μας έρχεται να την καλύψει η θρησκεία. Προσφέρει την διαβεβαίωση με την διδαχή της πως το πέρασμα μας από αυτήν την ζωή, είναι μια ασήμαντη στιγμή στην πορεία της ψυχής μας, στον άπειρο χρόνο.

Δίνει την ελπίδα της άλλης, της καλύτερης ζωής. Μα πάνω απ΄όλα η θρησκεία είναι ο φορέας της παρηγοριάς, της μετάνοιας και της συγχώρεσης, συναισθημάτων που δεν είναι σύμφυτα με την επιθετική και εκδικητική ανθρώπινη φύση.

Στην παρηγοριά, στην μετάνοια και στην συγχώρεση βρίσκει το βάλσαμο του ο άνθρωπος στις στιγμές που βιώνει οριακές καταστάσεις. Το πένθος, την λατρεία, το μίσος, την γέννηση. Όταν βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με τον θάνατο.

Καμία ιδεολογία δεν μπορεί να υποκαταστήσει την θρησκεία, καθώς φέρει εντός της το στοιχείο της διάψευσης. Της ματαίωσης των προσδοκιών. Της αναίρεσης της.

Η Πίστη των ανθρώπων σε μιαν ανώτερη δύναμη, όποια και αν είναι αυτή, γεννήθηκε μαζί με τον ίδιο τον άνθρωπο και η Ιστορία του έχει δείξει πως δεν πρόκειται ποτέ να εξαλειφθεί. Η αίσθηση της ασημαντότητος και της τυχαιότητος της υπάρξεως μας, καθιστούν την καταφυγή μας στην Πίστη μια λυτρωτική πορεία που μας απομακρύνει από τις εγκόσμιες μικρότητες.

Η απόπειρα μιας κοσμοθεωρίας να μετατραπεί αυτή σε θρησκεία, κατέρρευσε. Η επαγγελία του επίγειου παραδείσου του μαρξισμού πνίγηκε στην δυστοπία των κομμουνιστικών καθεστώτων.

Τελικά αποδεικνύεται πως η θρησκεία είναι το αέναο βάλσαμο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Liberal