Γιὰ τὴ νέα Παιδεία

Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Γανωτὴς

Γιατί τόση ἔνταση στὴ διαμαρτυρία μας γιὰ τὴ σύγχρονη «ἀνθρωπιστικὴ» παιδεία, ποὺ καλλιεργεῖ πλέον συστηματικὰ καὶ μεθοδευμένα ἡ πολιτικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας; Τί ζητᾶμε ἀπὸ μία ἡγεσία λυμεώνα τοῦ Ὀρθόδοξου λαοῦ μας; Ἀφοῦ τὸ λένε καθαρὰ καὶ ξάστερα οἱ ἄνθρωποι ὅτι διδάσκουν τοὺς μαθητὲς νὰ εἶναι χειραφετημένοι ἀπὸ ὅ,τι ὀνομάζεται πρόσδεση στὸ παρελθόν… Καὶ οἱ διδάσκοντες νὰ «ἑστιάσουν τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ μαθητῆ στὴν ἀνθρώπινη διάσταση τῶν θρησκειῶν». Ἄρα στοχεύουν σὲ μία νεολαία, ποὺ πιστεύει σ’ ἕναν Ἀρειανισμὸ ὅλων τῶν θρησκειῶν! Συμβουλεύουν ὅτι δὲν πρέπει «νὰ καταφεύγομε στὴ θαλπωρὴ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴ λύση τῶν προβλημάτων μας, ἀλλὰ στὸ ἄτομο». Ἄρα δὲν εἶναι κάποιοι ἰθύνοντες ποὺ λαθεύονται, ἀλλὰ στοχεύουν ἑκούσια καὶ συνειδητὰ στὸ γκρέμισμα τοῦ παραδοσιακοῦ μας πολιτισμοῦ.

Οἱ καλοπροαίρετοι εὐσεβεῖς Χριστιανοί, ποὺ ἀρθρογραφοῦν κατὰ τοῦ πνεύματος τῆς Νεοεποχίτικης Παιδείας, ποὺ ξετσίπωτα χειραγωγεῖ τὰ παιδιά μας στὸ μηδενισμό, φαίνεται ὅτι ἀγνοοῦν κάτι ἀκόμα χειρότερο. Τὸ ὅτι πρὶν ἀπὸ τοὺς ἰθύνοντες κάνουν τὸ ἴδιο καὶ οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν μας. Μὴν ὑπολογίζετε αὐτούς, ποὺ βαφτίζουν (ἀκόμα) τὰ παιδιά τους κι αὐτοὺς ποὺ γεμίζουν τὰ πεζοδρόμια γύρω ἀπὸ τοὺς ναοὺς στὶς 12 τὰ μεσάνυχτα τοῦ μεγάλου Σαββάτου. Μία κοινωνία μὲ τὶς ἑκατοντάδες χιλιάδες (ναί, ἑκατοντάδες χιλιάδες) ἐκτρώσεις τὸ χρόνο ὄχι μόνο δὲν συντηρεῖ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοση, ἀλλὰ τὴ χρειάζεται μάλιστα τὴ Νεοεποχίτικη παιδεία, γιατί ἀλλιῶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κοιτάξει στὰ μάτια τὰ παιδιά της καὶ ν’ ἀπαντήσει στὰ καυτὰ ἐρωτήματά τους.

Εἶστε σίγουροι, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ὅτι σ’ ἕνα δημοψήφισμα γιὰ τὴ σημερινὴ παιδεία θὰ πλειοψηφοῦσαν οἱ ἀρνητικὲς ψῆφοι; Ὅταν ἐδίκαζαν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ πρεσβύτεροι τὸν Κύριο στὰ Ἱεροσόλυμα, πόσοι ἀπὸ τοὺς θεραπευθέντες καὶ ἀναστηθέντες ἀπ’ αὐτόν, πόσοι ἀπὸ τοὺς αὐτόπτες τῶν μοναδικῶν θαυμάτων του πῆγαν νὰ ἐκδηλώσουν τὰ εὐγνώμονα αἰσθήματά τους πρὸς τὸν γλυκύτατο εὐεργέτη τους;

Κι ἐγὼ πιστεύω ὅτι στὸ βάθος ὁ λαὸς μας κρύβει μία ὀρθόδοξη ψυχή. Τὴν Ἱστορία ὅμως δὲν τὴ γράφει μόνο τὸ βάθος, τὴ γράφει ἡ μαρτυρία, τὸ μαρτύριο. Αὐτὴ τὴ μαρτυρία δὲν τὴ δίνει ἡ σημερινὴ οἰκογένεια κι ἔτσι τὰ παιδιὰ μας ξεκινοῦν προδομένα ἀπὸ τὰ σπίτια τους κάθε πρωί, γιὰ νὰ πᾶνε σ’ ἕνα διεφθαρμένο σχολεῖο.

Ἡ Χαρμολίνα στὸ διήγημα «Ἡ θητεία τῆς πενθερᾶς» τοῦ Παπαδιαμάντη, ποὺ ἀνέτρεφε τὰ ὀχτὼ ἐγγονάκια της μὲ πολὺν κόπο ὁλημερίς, τὸ βράδυ τὰ ξάπλωνε στὰ στρωματάκια τους συχνὰ χωρὶς νὰ τὰ ξεντύσει, γιατί δὲν ἄντεχαν τὰ καημένα ἀπὸ τὴ νύστα, ἀλλὰ ποτὲ χωρὶς νὰ τὰ στήσει μπροστὰ στὸ εἰκόνισμα (καὶ συχνὰ κρατώντας τα ἀπὸ τὶς ἀμασχάλες γιὰ νὰ μὴν σωριαστοῦν κάτω), γιὰ νὰ κάνουν τὴν προσευχή τους. Αὐτὰ τὰ παιδάκια σ’ ὅποιο σχολεῖο κι ἂν πήγαιναν, δὲν θὰ διαφθείρονταν.

Αὐτοὶ οἱ Ἕλληνες σήμερα, ποὺ δὲν ἐκκλησιάζονται, κάνουν τὰ παιδιὰ τους ὄχι ἁπλῶς ὀκνηρὰ καὶ ἀμελῆ στὴν πίστη τους, ἀλλὰ ἐμπαθεῖς ἀθέους σὰν τοὺς σημερινοὺς ἰθύνοντες τῆς παιδείας, γιατί καὶ τὸ κακὸ προοδεύει ὅπως καὶ τὸ καλό.

Αὐτοὶ οἱ 97% τῶν Ἑλλήνων, ποὺ δὲν ἐκκλησιάζονται, βλέπουν τὸν ἐκτροχιασμὸ τῶν παιδιῶν τους, τὴ διαφθορὰ τους ἀπ’ τὴν ἴδια τὴν παιδεία τους καὶ ἁπλῶς λίγο ἐνοχλοῦνται γιὰ τὶς συνέπειες καὶ τοὺς κινδύνους. Κατὰ τ’ ἄλλα θεωροῦν ἀναπόφευκτη τὴν κατρακύλα καὶ δὲν ἀντιδροῦν.

Καὶ οἱ δάσκαλοι, ἰθύνοντες καὶ διδάσκοντες ἀπολογοῦνται: τί νὰ σᾶς κάνομε; Νὰ διδάξομε στοὺς μαθητὲς-παιδιὰ σας μία θρησκεία, ποὺ μέσα στὰ σπίτια τους δὲν τὴ βλέπουν, καὶ μία ἠθική, πού μέσα στὰ σπίτια τους τὴν περιγελοῦν; Τί θὰ γίνομε δηλαδὴ ἐμεῖς; Δὸν Κιχώτηδες τῆς παιδείας;

Κι ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς προβληματισμένους γονεῖς πολλοὶ προβληματίζονται γιὰ τὴν ἐνοχλητικὴ ἀπείθεια τῶν παιδιῶν τους, γιὰ τὴν πολυδάπανη διαφθορά τους, γιὰ τὴν κακὴ ὑπόληψη τῆς οἰκογένειας, γιὰ τὰ τρεξίματα στὰ νοσοκομεῖα καὶ στ’ ἀστυνομικὰ τμήματα. Πόσοι μποροῦν νὰ ποῦν στὸ παιδί τους: Παιδί μου, ἀγωνιῶ νὰ μὴ χάσεις τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, φοβοῦμαι μήπως καταλήξεις στὴν κόλαση;

Αὐτὸ τὸ μικρὸ ποσοστὸ τῶν πιστῶν ἔχει ἀπομείνει στὴν Ἐκκλησία μας καὶ στὸ ἔθνος μας. Βγεῖτε καὶ μετρῆστε τὶς σημαῖες, ποὺ στολίζουν τὰ μπαλκόνια μας κατὰ τὶς ἐθνικές μας ἑορτές. Κι ἂν ἀπαγορεύονταν καὶ τὰ βαρελότα τοῦ Πάσχα, θὰ ἦταν λιγότεροι οἱ πιστοὶ στὴν Ἀνάσταση.

Ἀκόμα δὲν πήραμε εἴδηση ἢ δὲν θέλομε νὰ παραδεχτοῦμε ὅτι ἡ πατρίδα μας εἶναι ὑπὸ κατοχὴν ἀδίστακτων καὶ καλὰ ὀργανωμένων πολιτιστικῶν κατακτητῶν. Τί ἐλπίδα ἔχομε παρακαλώντας τους καὶ ἀπειλώντας νὰ τοὺς πτοήσομε;

Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ ἐξυψώσει τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα τῶν πραγματικῶν πιστῶν της καὶ νὰ τοὺς καταρτίσει ἔτσι, ὥστε νὰ δίνουν μέσα ἀπὸ τὰ σπίτια τους στὰ δικά τους παιδιὰ τὴν ἀγωγή, ποὺ ζητοῦν ἀπὸ τοὺς συνδικαλιστὲς δασκάλους. Ἡ μεγάλη σημασία ποὺ δίνομε ἀκόμα στὴ σχολικὴ παιδεία εἶναι δεῖγμα τῆς ἀδιαφορίας μας γιὰ τὴν πραγματικὴ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν μας.

Ὁ σύγχρονος πολιτισμὸς δημιούργησε ἄπειρες ἀπολαύσεις, πιὸ πολλὲς ἀπ’ τὶς ἀνάγκες μας· γι’ αὐτὸ ἱκανοποιώντας πολλὲς ἀνύπαρκτες στὴν ἀρχὴ ἀνάγκες ἔκανε καὶ τὶς ἀνύπαρκτες πραγματικές, ἀπαραίτητες. Τώρα τὰ παιδιὰ μας συνήθισαν κι αὐτὰ νὰ ἀγαποῦν καὶ νὰ ἐπιδιώκουν ἀγαθά, ποὺ ἀγγίζουν τὸ κορμάκι τους ἢ τὸ πολὺ πολὺ καὶ τὴν ψυχολογία τους. Τὰ παραδοσιακά μας ἀγαθὰ εἶναι μέσα ἀπὸ τὶς ἀρετὲς ἡ θέαση τοῦ προσώπου τοῦ Θεοῦ, νὰ «δοῦμε Θεοῦ πρόσωπο» ὅπως λέμε. Κι αὐτὸ εἶναι ἄθλημα ἡρωικὸ καὶ ἐπώδυνο. Ἡ ἐποχή μας ὅμως εἶναι ἐποχὴ ἀγωνιώδους ἀναζήτησης ἡδονῶν καὶ ἀποφυγῆς θυσιῶν. Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ γενικὸ πνεῦμα τῶν σχολικῶν βιβλίων ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπόθεση ὅλων τῶν κοινωνικῶν κινητοποιήσεων.

Ὀφείλει λοιπὸν (ἔτσι πιστεύω) ὁ κάθε εὐσεβὴς Χριστιανὸς καὶ φιλότιμος Ἕλληνας νὰ παρακολουθήσει τὸ πνεῦμα τῆς νέας παιδείας καὶ νὰ καλύψει μὲ δική του ἐνδοοικογενειακὴ πρωτοβουλία τὸ βαθὺ κενὸ (τὸ βάραθρο), ποὺ ἀφήνει ἀκάλυπτο ἡ σημερινὴ παιδεία. Δὲν μποροῦμε πιὰ νὰ ξεφορτωνόμαστε τὸ βάρος τῆς κατήχησης τῶν παιδιῶν μας στὰ χέρια τῆς κρατικῆς παιδείας. Καὶ ἐπειδὴ αὐτὸ εἶναι δύσκολο γιὰ πολλοὺς γονεῖς χαμηλῆς μόρφωσης, τὸ βάρος πέφτει στοὺς ὤμους τῆς ἐνορίας καὶ ἀκόμα ψηλότερα τῆς Μητρόπολης. Νὰ πάψουν πιὰ οἱ ἐνορίες νὰ εἶναι δημοτολόγια βαπτισθέντων καὶ νὰ γίνουν σχολεῖα γιὰ τὰ οὐσιώδη μορφωτικὰ στοιχεῖα τῶν νέων.

Οἱ προβληματισμένοι Ὀρθόδοξοι γονεῖς νὰ φέρουν τὰ παιδάκια τους στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ γίνει ἕνα σοβαρὸ καὶ θερμὸ κατηχητικὸ ἔργο. Τὸ λέω αὐτό, γιατί ὡς τώρα καὶ τὸ κατηχητικὸ ἔργο ἔχει σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀλωθεῖ ἀπὸ ἕναν ἰδεολογικὸ καὶ ψυχολογικὸ χαρακτήρα, ὅπως γίνεται μὲ τὶς ἰδεολογίες τῶν κομματικῶν νεολαιῶν. Ἔχομε ἔλλειμμα δηλαδὴ πνευματικῆς ὡριμότητας καὶ θεολογικῆς κατάρτισης.

Ἐκεῖνο ποὺ δίνει πάντα μέσα στὴν Ἱστορία τὸ στίγμα τῆς ζωντανῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὸ πλῆθος τῶν μαρτύρων. Δηλαδὴ θὰ παρακαλέσουμε τὸ Θεὸ νὰ ἐνταθεῖ ὁ πόλεμος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, μέχρι νὰ μποῦμε στὸ στάδιο τῶν μαρτύρων κι ἔτσι ν’ ἀρχίσει ν’ ἀνεβαίνει τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα τῶν πιστῶν! Ἄρα αὐτὲς οἱ διαμαρτυρίες γιὰ τὸν κηρυγμένο πλέον πόλεμο τῆς Νέας Ἐποχῆς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας θὰ πρέπει νὰ σταματήσουν, καὶ ὁ πόλεμος αὐτὸς ν’ ἀντιμετωπιστεῖ μὲ τὸ ἐνθουσιαστικὸ καὶ πράο πνεῦμα τῶν Χριστιανῶν μαρτύρων ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Πρῶτο μέλημα τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ εἶναι ἡ σύνταξη παρασχολικῶν βιβλίων καὶ ἡ κατάρτιση δασκάλων, ποὺ θὰ κερδίσουν τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἐκτίμηση τῶν παιδιῶν καὶ τὴν ἀποδοχὴ βέβαια καὶ τὴν ἐνθάρρυνση τῶν γονιῶν. Ν’ ἀφήσομε λοιπὸν τὴν «εὐλαβῆ» γκρίνια καὶ νὰ μποῦμε στὴν ἐνθουσιαστικὴ μαρτυρία. Ὁ Θεὸς νὰ δώσει.

Κοινωνία Ὀρθοδοξίας

Ρωμαίικο οδοιπορικό