Εὐχῆς ἔργον, δικά της σχολεῖα ἡ Ἐκκλησία

Γράφει ὁ Ἠλιάδης Σάββας, Δάσκαλος

Συνεχεῖς ἀνατροπὲς στὰ ἀπ` αἰώνων  φυσιολογικά, λογικά, δημιουργικά, εὐγενικά, ὄμορφα καὶ μαγικὰ   πράγματα τῆς  ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ὅλα πλέον ἐκτὸς τροχιᾶς τοῦ  προορισμοῦ τους. Ταχύτατη ὀλίσθηση, χωρὶς ἀντιστάσεις καὶ χωρὶς ἀντικειμενικὸ σκοπό. Ὅλα γιὰ χάρη τοῦ κακοῦ. Καί, ὢ τῆς ἀπονοίας, χαρακτηριζόμενα ὡς καλά, ὡς ἀκίνδυνα, ὡς ὠφέλιμα γιὰ τὴν περαιτέρω πορεία τῆς ἀνθρωπότητας. Ξηλώνονται ἐκ  θεμελίων ὅλα ὅσα  χτίστηκαν μὲ αἷμα, δάκρυα καὶ ἱδρώτα ἐπὶ αἰῶνες καὶ γίνεται «ἀνανέωση» μὲ σαθρὰ  ὑλικὰ ὄχι ἁπλῶς «ἐπὶ τὴν ἄμμον» ἀλλὰ «ἐπὶ τὴν κόπρον». Ποῦ θὰ ὁδηγηθεῖ αὐτὸς ὁ κόσμος; Ὅταν βλέπεις ἕνα ἀφηνιασμένο ἄλογο νὰ τρέχει πρὸς τὸν γκρεμὸ καὶ ὁ καβαλάρης του δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ τὸ ἐλέγξει, εἶναι δύσκολο νὰ φανταστεῖς τὸ ἀποτέλεσμα;

      Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς ποὺ ἀγωνιᾶ γιὰ τὴν πίστη του καὶ θέλει καὶ εἶναι ἕτοιμος γιὰ τὴν ὁμολογία της, δὲν ξέρει ἀπὸ ποῦ νὰ πρωτοφυλαχτεῖ. Βρίσκεται σὲ συνεχῆ κατάσταση ἄμυνας. Νιώθει νὰ περιορίζεται ὁ χῶρος ποὺ ἔχει ἀνάγκη ἀκόμη καὶ νὰ ἀναπνεύσει. Χτίζεται μιὰ πραγματικότητα, ἡ ὁποία δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὰ οὐράνια καὶ  θεϊκὰ πράγματα, αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα εἶναι πλασμένος. Τώρα εἶναι ἁπλῶς ἡ ἀρχή. 

      Ἃς μὴ θεωρηθεῖ ὑπερβολή. Χτίζεται ἕνας κόσμος δῶρο στὸ διάβολο. Μὲ ἄλλα λόγια ἕνας κόσμος, στὸν ὁποῖο δὲ θὰ ὑπάρχουν προϋποθέσεις γιὰ χριστιανικὴ ζωή. Σὰν νὰ  λέμε: Εἶναι δυνατὸν  νὰ  βάλεις ἕναν ἄνθρωπο μὲ κανονικὲς διαστάσεις νὰ μπεῖ σὲ σπίτι γιὰ νάνους, νὰ καθίσει σὲ καρέκλα καὶ τραπέζι γιὰ νάνους καὶ νὰ κοιμηθεῖ στὸ  κρεβάτι τους; (+Στέργιος Σάκκος). Σὲ τέτοια μορφὴ  θὰ εἶναι ὅλα τα δεδομένα γιὰ τὸ Χριστιανό. Κάτι ἀνάλογό των χρόνων τῶν διωγμῶν, ἀλλὰ ἀσύγκριτα φοβερότερο. Διότι διαθέτει τὰ μέσα νὰ ἐπιβάλει τὶς «ἀρχές του» καὶ νὰ ἐλέγχει ἀνὰ πάσα στιγμὴ τὴν ἐφαρμογή τους. Ὅποιοι δὲ θέλουν νὰ συμμετάσχουν σ` αὐτὴν τὴν πραγματικότητα, θὰ ἀπομονώνονται, θὰ ἐξουθενώνονται. Διαβάζουμε γιὰ τὶς κατακόμβες καὶ μᾶς φαντάζουν παραμύθι. Ὄχι. Εἶναι μιὰ ἱστορικὴ πραγματικότητα μὲ  ἐμφανῆ στοιχεῖα καὶ σήμερα ἐπαναβίωσής τους.

      Ἔρχονται δύσκολα χρόνια γιὰ τοὺς θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν. Δυσκολοτέρα δὲ γιὰ τὴν παιδεία τῶν  νέων ἀνθρώπων , ποὺ θὰ εἶναι ἀναγκασμένοι νὰ παρακολουθοῦν μαθήματα σὲ σχολεῖα  εἰδικὰ ὀργανωμένα γιὰ ζωὴ χωρὶς Θεό. Γιὰ ἄθεους καὶ ἀντίθεους. Νὰ συμμετέχουν,  θέλοντας καὶ μή, σὲ ἐκδηλώσεις καὶ δραστηριότητες ποὺ θὰ ὑβρίζουν, θὰ ἀπαξιώνουν τὸ Χριστό, τὴν πίστη  καὶ τοὺς ἁγίους, κάτι ποὺ ἤδη ἀπὸ τώρα συμβαίνει κατὰ καιροὺς σὲ  σχολεῖα καὶ σὲ διάφορες ἐπιστημονικές, κοινωνικὲς καὶ πολιτιστικὲς καὶ ἄλλες ὁμάδες, ὅπου γίνονται ἐνέσεις μὲ ἰσχυρὸ  δηλητήριο ἀποχριστιανοποίησης τῶν παιδικῶν ψυχῶν. Σὲ σχολεῖα, ὅπου ἡ ἴδια ἡ φυσικὴ πορεία τῶν πραγμάτων τῆς ζωῆς θὰ εἶναι παρελθὸν πλήρως ἀπαξιωμένο. Σὲ σχολεῖα, πού, γιατί ὄχι, θὰ ὑμνεῖται ἀκόμη καὶ ὁ Σατανᾶς. Πῶς θὰ ἀντέξει ἡ ψυχὴ τοῦ νέου ἀνθρώπου καὶ μάλιστα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ μιὰ τέτοια πνιγηρὴ κατάσταση;

Ἀκόμη ἐλπίζουμε στὶς «εὐαισθησίες»  τῶν ὑπουργῶν καὶ τῶν λοιπῶν κρατούντων; Ἀκόμη ἐλπίζουμε στὸ κράτος, ποὺ μετατράπηκε σὲ νεκροθάφτη κάθε ἱερῆς μνήμης καὶ ἀξίας καὶ ἀσχολεῖται ἐπίσημα καὶ σοβαρὰ μὲ νόμους περὶ πρωκτολογίας; Ἀκόμη τοὺς μιλᾶμε εὐγενικὰ καὶ φιλόφρονα, γιὰ τὰ ἅγια, ποὺ ἀπὸ καιρὸ τὰ  ὑβρίζουν καὶ τὰ χλευάζουν; Ἀκόμη θὰ τοὺς παρακαλᾶμε νὰ μᾶς κάνουν τὸ χατίρι; Ἀκόμη θὰ γλείφουμε τὸ χεράκι τους γιὰ κανένα ξεροκόμματο; Ποῦ θὰ ὁδηγήσει αὐτό; Δὲ φτάνει πιὰ  ἡ ἐπαιτεία;

      Εἴδαμε κανένα πρόσωπο ἀνάμεσα στοὺς κυβερνῶντες καὶ στοὺς πολιτικάντηδες  νὰ σηκώνεται, νὰ ὁμολογεῖ παρρησία Χριστό, νὰ διεκδικεῖ παλικαρίσια τὴν εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, νὰ συγκρούεται μὲ τὴν κρατοῦσα ἀχρίστιανη κατάσταση καὶ ἐν τέλει, ἂν χρειαστεῖ, νὰ διωχθεῖ, νὰ χάσει  ἀκόμη καὶ τὴ θέση του; Εἴδαμε νὰ ἀλλάζει τίποτε πρὸς τὸ καλύτερο ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες στὴ στάση τοῦ κράτους ἔναντί τῆς Ἐκκλησίας; Ἕνα συνεχὲς γκρέμισμα. Ἀπὸ τοὺς «χριστιανοὺς» πολιτικοὺς  βλέπουμε μιὰ ἀνακυκλούμενη ὑποκριτικὴ στάση, μιὰ στάση «νερόβραστη» στὰ θέματα τῆς πίστεως καὶ μιὰ ξεκάθαρα ἀπαξιωτική, ἐχθρικὴ  στάση ἀπὸ τοὺς ἀθέους. Αὐτὸ θὰ εἰσπράττει ἀσταμάτητα ἡ Ἐκκλησία καὶ θὰ συνεχίσει νὰ εἰσπράττει ἀναμένοντας  «ἄχρι καιροῦ». 

      Ὁ κόσμος χωρίστηκε πλέον. Δυὸ δρόμοι χαραγμένοι: Ὁ μὲν στὸ Χ (τὸ κεφαλαῖο), ὁ  δὲ στὸ χ (τὸ μικρό). « Ἢ Χριστὸς ἢ χάος», ἔγραφε σ` ἕνα τοιχογράφημα. Εἶναι καιρὸς νὰ ξεχάσουμε τὸ παρελθὸν καὶ μάλιστα ἀκόμη καὶ τὸ πρόσφατο καὶ νὰ τὸ πάρουμε ἀπόφαση. Δὲν μποροῦμε νὰ πιστέψουμε  πὼς οἱ πνευματικοὶ ὁδηγοὶ αἰθεροβατοῦν, περισσότερο δὲ πὼς ἀδιαφοροῦν. Δὲν ἀμφιβάλλουμε πὼς ἔχουν γνώση οἱ φύλακες, πὼς ἀγωνιοῦν καὶ παρακολουθοῦν τὰ πράγματα οἱ πνευματικῶς ὑπεύθυνοι ἱεράρχες.

      Λέμε πὼς ἡ κρίση εἶναι πνευματικὴ καὶ ὄντως ἔτσι συμβαίνει. Ποιὸς εἶναι  ὅμως ἕνας ἀπὸ τοὺς ἰσχυρότερους παράγοντες- μηχανισμούς, ποῦ μπορεῖ νὰ ἀνατρέψει μιὰ τέτοια κρίση; Δὲν εἶναι τὸ σχολεῖο; Ἕνα τέτοιο ὅμως σχολεῖο, ποὺ θέλει νὰ «χτίσει» τὸ σημερινὸ κράτος, συμφωνεῖ νὰ συντρέξει στὴν ἀντιμετώπιση τῆς κρίσης, ὅπως τὴν ἐννοεῖ ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸ Εὐαγγέλιο; Καταφανέστατα ὄχι.

       Δὲν εἶναι καιρὸς λοιπόν, νὰ σκεφτεῖ πολὺ σοβαρὰ ἡ  Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ νὰ σπεύσει, ναί, κυριολεκτικὰ νὰ σπεύσει, πρὶν εἶναι πολὺ ἀργά, νὰ ἀρχίσει τὴ λειτουργία σχολείων δικῶν τῆς κατὰ Μητροπολιτικὴ ἐπαρχία; Δὲν ἐπείγει ἡ κατάσταση καὶ δὲν πρέπει νὰ ξεκινήσει τώρα  ἡ ὀργάνωση καὶ λειτουργία ἐκκλησιαστικῶν  σχολείων; Πάση θυσία. Μὲ κάθε νόμιμο μέσο. Δὲν ὑπάρχει χρόνος γιὰ καθυστέρηση. Νομίζουμε πὼς αὐτὴ ἡ  ἀγωνία κατέχει μέγα μέρος τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ὄχι μόνο, καὶ δὲ  χρειάζεται νὰ χαρακτηριστεῖ  ὡς  ἰδιαίτερα προορατικὴ ἡ σκέψη ἢ τὸ τόλμημα, διότι ἡ πραγματικότητα μιλάει μόνη της.

      Εἶναι βέβαιο, πὼς μὲ τὴν πρώτη ἀναγγελία μιᾶς τέτοιας ἀπόφασης, θὰ βρεθοῦν  οἱ ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι  θὰ δώσουν λύση σὲ δυσκολίες, ποὺ λογικὰ θὰ προκύψουν. Θὰ βοηθήσουν καὶ μάλιστα «πηγὲς» ἀπὸ τὶς ὁποῖες οὔτε καν θὰ τὸ φανταζόμασταν, διότι θὰ εἶναι ἕνα μεγάλο τόλμημα μὲ ὀφέλη πνευματικὰ καὶ ὁ Θεὸς δὲ θὰ ἀφήσει. Θὰ ἀνασάνουν ψυχὲς καὶ μέρα μὲ τὴ μέρα αὐτὸ θὰ γίνεται καταφανέστερο.      

      Ὁ κάθε ἀγωνιζόμενος γονέας θὰ ἔκανε τὰ πάντα, γιὰ νὰ ἀσφαλίσει τὴν πνευματικὴ πορεία τοῦ παιδιοῦ του, ἀρκεῖ νὰ ὑπῆρχαν οἱ παρόμοιες προϋποθέσεις. Ἀλλὰ καὶ ἄνθρωποι, ποὺ δὲν θὰ ἔχουν  ἰδιαίτερη σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ θὰ τοὺς ἐνδιαφέρει ἡ ὑγιὴς ἀνατροφὴ καὶ παιδεία  τῶν παιδιῶν τους, θὰ τρέξουν νὰ γράψουν τὰ παιδιά τους, νὰ  τὰ ἀσφαλίσουν, διότι θὰ βρεθοῦν ἐγκλωβισμένοι, μὴ ἔχοντας ποῦ ἀλλοῦ νὰ τὰ στείλουν.

      Χρειάζεται ἀπόφαση καὶ ὀργάνωση κατὰ Μητρόπολη. Ἕνα ξεκίνημα προσεκτικό, διακριτικὸ καὶ θὰ πάρει μπροστά. Νέα παιδιά, μὲ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα,  σπουδαγμένα σὲ ἀνάλογες ἐπιστῆμες ποῦ οὕτως ἢ ἄλλως παραμένουν χωρὶς ἀπασχόληση, γιατί νὰ τὰ ἐκμεταλλεύεται ὁ κάθε ἐπιχειρηματίας μὲ εὐτελεῖς ἀποδοχές; Ἃς τὰ ἀξιοποιήσει ἡ Ἐκκλησία πάνω στὴν εἰδικότητά τους  κι ἀπὸ τὴν ἄλλη θὰ τοὺς δώσει τὴ χαρὰ νὰ προσφέρουν τὶς γνώσεις τους καὶ τὶς πνευματικὲς ἐμπειρίες τους στὸ φυσικό τους χῶρο.  Ἀλλὰ καὶ συνταξιοῦχοι δάσκαλοι καὶ καθηγητὲς μποροῦν νὰ κάνουν τὸ ἴδιο.

      Ἴσως εἶναι τελείως ἐξωπραγματικὸ ὅλο το σκεπτικό μας. Οἱ ἰθύνοντες τὰ γνωρίζουν καλά. Ἀλλά, ἂν ὄχι σ` αὐτὴν τὴν περίπτωση, σὲ ποιὰ ἄλλη σοβαρότερη θὰ ἐπικαλούμαστε καὶ θὰ περιμένουμε τὸ θαῦμα;

Κιλκίς, 30-11-2015

Ρωμαίικο Οδοιπορικό